Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-2.4012.632.2017.1.MN
z 2 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 5 października 2017 r. (data wpływu 13 października 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku centralizacji rozliczeń VAT Wojewódzkiego Urzędu Pracy w ramach jednego podatnika – Województwa – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku centralizacji rozliczeń VAT Wojewódzkiego Urzędu Pracy w ramach jednego podatnika – Województwa.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Województwo (dalej: „Województwo”, „Wnioskodawca”) jest jednostką samorządu terytorialnego działającą na podstawie ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 486 ze zm. – dalej „USW”). Wnioskodawca posiada osobowość prawną i wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Województwo jest także zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: „VAT”).

Z dniem 1 stycznia 2017 r. Województwo, zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 5 września 2016 r. o szczególnych zasadach rozliczeń podatku od towarów i usług oraz dokonywania zwrotu środków publicznych przeznaczonych na realizację projektów finansowanych z udziałem środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub od państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu przez jednostki samorządu terytorialnego (Dz. U. poz. 1454 ze zm., dalej: „ustawa o centralizacji”) podjęło rozliczenia podatku wraz ze swoimi jednostkami organizacyjnymi. Na mocy Uchwały Nr 253/5135/16 Zarządu Województwa .z dnia 28 grudnia 2016 r. w sprawie centralizacji rozliczeń podatku od towarów i usług Województwa . jedną z tych jednostek organizacyjnych jest Wojewódzki Urząd Pracy w R. (dalej „WUP”). Dotychczas, tj. przed 1 stycznia 2017 r., WUP nie był podatnikiem podatku VAT.

Od dnia 1 października 2001 r. WUP jest wojewódzką samorządową jednostką organizacyjną Samorządu Województwa ., wydzieloną na podstawie Uchwały Nr xxx Sejmiku Województwa z dnia 28 sierpnia 2000 r. w sprawie wydzielenia Wojewódzkiego Urzędu Pracy w R. z Urzędu Marszałkowskiego Województwa i nadania statutu Wojewódzkiemu Urzędowi Pracy w R.

WUP wykonuje zadania samorządu województwa z zakresu polityki rynku pracy określone w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1065 ze zm. – dalej „UPZ”). Do zadań tych należy w szczególności:

1. określanie i koordynowanie regionalnej polityki rynku pracy i rozwoju zasobów ludzkich w odniesieniu do krajowej polityki rynku pracy przez przygotowanie i realizację regionalnego planu działań na rzecz zatrudnienia;
   
2. podział posiadanych środków Funduszu Pracy, z uwzględnieniem kierunków i priorytetów określonych w regionalnym planie działań na rzecz zatrudnienia, na działania na rzecz promocji zatrudnienia, rozwoju zasobów ludzkich i aktywizacji bezrobotnych;
   
3. realizacja zadań związanych z Krajowym Funduszem Szkoleniowym (dalej: „KFS”) w szczególności podział środków KFS pomiędzy powiatowe urzędy pracy, z uwzględnieniem priorytetów określonych przez ministra właściwego do spraw pracy, w porozumieniu z Radą Rynku Pracy;
   
4. opracowywanie badań i analiz rynku pracy, w tym prowadzenie monitoringu zawodów deficytowych i nadwyżkowych oraz badanie zapotrzebowania na pracę w celu podniesienia efektywności prowadzonych działań na rzecz wzrostu i promocji zatrudnienia;
   
5. współdziałanie z wojewódzką radą rynku pracy w określaniu i realizacji regionalnej polityki rynku pracy i rozwoju zasobów ludzkich;
   
6. programowanie i wykonywanie zadań realizowanych przy współfinansowaniu Europejskiego Funduszu Społecznego przez:
   
   1. wykonywanie zadań wynikających z programów, o których mowa w przepisach o Narodowym Planie Rozwoju albo o zasadach prowadzenia polityki rozwoju lub w przepisach o zasadach realizacji programów w zakresie polityki spójności finansowanych w perspektywie finansowej 2014-2020
   2. inicjowanie i realizowanie badań i analiz wykorzystywanych w działaniach realizowanych przez urzędy pracy
7. koordynowanie na terenie województwa realizacji programów aktywizacji zawodowej finansowanych z rezerwy Funduszu Pracy pozostającej w dyspozycji ministra właściwego do spraw pracy;
   
8. inicjowanie i realizowanie projektów pilotażowych;
   
9. inicjowanie i realizowanie przedsięwzięć mających na celu rozwiązanie lub złagodzenie problemów związanych z planowanymi zwolnieniami grup pracowników z przyczyn dotyczących zakładu pracy;
   
10. inicjowanie programów regionalnych i ich realizacja, w porozumieniu z powiatowymi urzędami pracy;
    
11. zlecanie działań aktywizacyjnych;
    
12. realizowanie zadań wynikających z koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego państw, o których mowa w art. 1 ust. 3 pkt 2 lit. a-c UPZ, oraz państw, z którymi Rzeczpospolita Polska zawarła dwustronne umowy międzynarodowe o zabezpieczeniu społecznym, w zakresie świadczeń dla bezrobotnych;
    
13. realizowanie zadań wynikających z prawa swobodnego przepływu pracowników między państwami, o których mowa w art. 1 ust. 3 pkt 2 lit. a-c UPZ, w szczególności przez:
    
    1. wspieranie i realizację działań sieci EURES, w tym koordynowanie realizacji tych działań przez urzędy pracy na terenie województwa, we współpracy z ministrem właściwym do spraw pracy, samorządami powiatowymi oraz innymi podmiotami uprawnionymi do realizacji działań sieci EURES;
    2. realizowanie zadań związanych z udziałem w partnerstwach transgranicznych EURES, na terenie działania tych partnerstw;
14. realizowanie zadań związanych z międzynarodowym przepływem pracowników, wynikających z odrębnych przepisów, umów międzynarodowych i innych porozumień zawartych z partnerami zagranicznymi;
    
15. świadczenie poradnictwa zawodowego oraz jego koordynowanie w publicznych służbach zatrudnienia na terenie województwa;
    
16. opracowywanie, gromadzenie, aktualizowanie i upowszechnianie informacji zawodowych na terenie województwa;
    
17. współpraca z ministrem właściwym do spraw pracy w zakresie opracowywania, gromadzenia i aktualizowania informacji zawodowych o charakterze ogólnokrajowym;
    
18. współpraca na terenie województwa z powiatowymi urzędami pracy w zakresie organizacji szkoleń, przygotowania zawodowego dorosłych i staży, w szczególności przez:
    
    1. badanie popytu na kwalifikacje i umiejętności zawodowe na wojewódzkim rynku pracy i upowszechnianie wyników tych badań,
    2. prowadzenie rejestru instytucji szkoleniowych i analiz ich oferty szkoleniowej oraz udostępnianie informacji o tej ofercie,
    3. wspieranie metodyczne działań powiatowych urzędów pracy w zakresie organizacji szkoleń, przygotowania zawodowego dorosłych i staży,
    4. prowadzenie analiz skuteczności oddziaływania na rynek pracy szkoleń, przygotowania zawodowego dorosłych i staży oraz upowszechnianie wyników tych analiz,
    5. prowadzenie dialogu społecznego w zakresie polityki zatrudnienia i kształcenia ustawicznego,
    6. popularyzację idei uczenia się przez całe życie i upowszechnianie dobrych praktyk w zakresie organizacji szkoleń, przygotowania zawodowego dorosłych i staży;
19. organizowanie, prowadzenie i finansowanie szkoleń pracowników wojewódzkich i powiatowych urzędów pracy;
    
20. coroczne określanie i ogłaszanie w wojewódzkim dzienniku urzędowym, w terminie do dnia 30 kwietnia, po zasięgnięciu opinii wojewódzkiej rady rynku pracy, na podstawie klasyfikacji zawodów i specjalności na potrzeby rynku pracy, o której mowa w art. 4 ust. 1 pkt 7 lit. b, oraz klasyfikacji zawodów szkolnictwa zawodowego określonej w przepisach ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe (Dz. U. z 2017 r. poz. 59 i 949), wykazu zawodów, w których za przygotowanie zawodowe młodocianych pracowników może być dokonywana refundacja, o której mowa w art. 12 ust. 6, przy uwzględnieniu zapotrzebowania na kwalifikacje i umiejętności na rynku pracy; współdziałanie z właściwymi organami oświatowymi, szkołami i szkołami wyższymi w harmonizowaniu kształcenia i szkolenia zawodowego z potrzebami rynku pracy;
    
21. współpraca ze szkołami wyższymi w zakresie wsparcia studentów, absolwentów i doktorantów szkół wyższych w wejściu na rynek pracy;
    
22. prowadzenie rejestru agencji zatrudnienia oraz wydawanie certyfikatów o dokonaniu wpisu do rejestru agencji zatrudnienia;
    
23. przetwarzanie informacji o bezrobotnych i poszukujących pracy korzystających z pomocy określonej w ustawie;
    
24. współpraca z ministrem właściwym do spraw pracy w zakresie tworzenia rejestrów centralnych zawierających dane dotyczące rynku pracy, instytucji rynku pracy, projektów, udzielanej pomocy i świadczeń, a także dane dotyczące poszukujących pracy, bezrobotnych, pracodawców i ofert pracy;
    
25. udzielanie informacji o możliwościach i zakresie pomocy określonej w ustawie o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy i świadczonej przez publiczne służby zatrudnienia.
    
    

Ponadto, zgodnie ze stanowiącym załącznik do Zarządzenia Nr 68/16 Dyrektora Wojewódzkiego Urzędu Pracy w R. z dnia 11 października 2016 r. Regulaminem Organizacyjnym Wojewódzkiego Urzędu Pracy w R., WUP realizuje także zadania określone w innych powszechnie obowiązujących przepisach prawa, dokumentach programowych oraz zawartych porozumieniach, statucie, uchwałach Sejmiku i Zarządu oraz w samym Regulaminie.

W ramach swojej działalności WUP dokonuje czynności, które traktuje jako opodatkowane podatkiem VAT, na które składają się sprzedaż makulatury i złomu (opodatkowane zgodnie z zasadami odwrotnego obciążenia) oraz odsprzedaż mediów w ramach odzyskiwania części kosztów utrzymania budynku i parkingu od współużytkowników (dokumentowane za pomocą refaktur).

WUP w prowadzonej przez siebie działalności nie jest samodzielny/niezależny. Zgodnie bowiem z art. 8 ust. 6 UPZ, Dyrektor WUP jest powoływany (i odwoływany) przez marszałka województwa, który jest zwierzchnikiem Dyrektora. Nadzór nad WUP sprawuje Zarząd Województwa .

Ponadto, zgodnie z § 1 Uchwały Nr/xxx Sejmiku Województwa . z dnia 28 sierpnia 2000 r. w sprawie wydzielenia Wojewódzkiego Urzędu Pracy w R. z Urzędu Marszałkowskiego Województwa .i nadania statutu Wojewódzkiemu Urzędowi Pracy w R., WUP działa w formie jednostki budżetowej.

WUP nie dysponuje własnym mieniem, lecz jedynie wyodrębnioną i przekazaną w zarząd częścią majątku osoby prawnej, jaką jest Województwo. Ponadto WUP, jako jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, działa w ramach osobowości prawnej Województwa, a zatem bezpośrednio nie ponosi odpowiedzialności za zobowiązania ani za szkody wyrządzone swoją działalnością. Taka odpowiedzialność spoczywa na Województwie; w związku z tym WUP nie ponosi też ryzyka gospodarczego prowadzonej działalności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy WUP podlega centralizacji rozliczeń w zakresie podatku VAT w ramach jednego podatnika tj. Województwa?

Stanowisko Wnioskodawcy:

WUP podlega centralizacji rozliczeń VAT w ramach jednego podatnika tj. Województwa.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Uwagi ogólne

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy o VAT natomiast nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Jak wynika z powołanych przepisów, za podatnika może być uznany każdy podmiot niezależnie od jego formy organizacyjno-prawnej. Konieczne jest jednak spełnienie przesłanki samodzielnego wykonywania działalności gospodarczej. Definicja tego pojęcia zawarta jest w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, według którego działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Ustawodawca określił wskazane pojęcie na tyle szeroko, by w każdym przypadku profesjonalnej aktywności zawodowej, podmiot mógł zostać uznany za podatnika w zakresie tych czynności. Podkreślić przy tym należy, że działalność gospodarcza ma miejsce również wówczas, gdy nie przyniosła ona żadnych widocznych efektów (bez względu na cel i rezultat takiej działalności).

Podmiot wykonujący działalność gospodarczą nie będzie jednak uznany za podatnika na gruncie ustawy o VAT w przypadku, gdy działalność ta nie będzie wykonywana samodzielnie. Jednym z podstawowych elementów konstytuujących cechę samodzielności, o której mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, jest możliwość podejmowania decyzji, a zarazem posiadanie odpowiedniego stopnia odpowiedzialności za podjęte decyzje, w tym za szkody poniesione wobec osób trzecich, jak również ponoszenie przez podmiot ryzyka gospodarczego. Określenie samodzielności w tym znaczeniu ma charakter obiektywny, co oznacza, że ustalenia czy dana jednostka działa „samodzielnie” należy dokonać na podstawie obiektywnych kryteriów, a nie w sposób o charakterze uznaniowym.

Brak samodzielności WUP na gruncie ustawy o VAT

WUP działa jako jednostka budżetowa finansowana z budżetu Samorządu Województwa ..

Należy zauważyć, że zarówno ustawa o VAT, jak również przepisy wykonawcze do niej, nie definiują terminu „jednostka budżetowa”, wobec czego należy posiłkować się definicją legalną zawartą w ustawie o finansach publicznych (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 1870 ze zm. – dalej „UFP”).

W świetle art. 11 ust. 1-3 UFP, jednostkami budżetowymi są jednostki organizacyjne sektora finansów publicznych nieposiadające osobowości prawnej, które pokrywają swoje wydatki bezpośrednio z budżetu, a pobrane dochody odprowadzają na rachunek odpowiednio dochodów budżetu państwa albo budżetu jednostki samorządu terytorialnego. Jednostka budżetowa działa na podstawie statutu określającego w szczególności jej nazwę, siedzibę i przedmiot działalności. Podstawą gospodarki finansowej jednostki budżetowej jest plan dochodów i wydatków, zwany dalej „planem finansowym jednostki budżetowej”.

Na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 ww. UFP, jednostki budżetowe, z zastrzeżeniem odrębnych ustaw, tworzą, łączą i likwidują organy stanowiące jednostek samorządu terytorialnego.

Z treści art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT wynika, że jednostka organizacyjna wykonująca we własnym imieniu i na własny rachunek czynności spełniające definicję działalności gospodarczej, określone w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, może działać w charakterze podatnika.

W praktyce powstała wątpliwość, czy jednostki budżetowe jednostek samorządu terytorialnego jako specyficzna kategoria jednostek organizacyjnych spełniają wynikającą z przepisów ustawy o VAT przesłankę samodzielności wykonywania działalności gospodarczej.

W odniesieniu do powyższego, wskazać należy na kluczowe w tym zakresie rozstrzygnięcie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 29 września 2015 r. w sprawie C-276/14 (dalej: „wyrok TSUE”), gdzie Trybunał orzekł m.in., że: „Poprzez swoje pytanie sąd odsyłający w istocie dąży do ustalenia, czy art. 9 ust. 1 dyrektywy VAT należy interpretować w ten sposób, że podmioty prawa publicznego, takie jak gminne jednostki budżetowe będące przedmiotem postępowania głównego, mogą być uznane za podatników VAT, w sytuacji gdy nie spełniają kryterium samodzielności przewidzianego w tym przepisie”.

W rozstrzygnięciu ww. wyroku TSUE stwierdził, że: „Artykuł 9 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że podmioty prawa publicznego, takie jak gminne jednostki budżetowe będące przedmiotem postępowania głównego, nie mogą być uznane za podatników podatku od wartości dodanej, ponieważ nie spełniają kryterium samodzielności przewidzianego w tym przepisie”.

Również Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale I FPS 1/13 z 24 czerwca 2013 r. stwierdził, że w świetle art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) jednostki budżetowe nie są podatnikami podatku od towarów i usług.

W tym miejscu należy podkreślić, że choć powyższe orzeczenia odnoszą się do gminnych jednostek budżetowych, to ze względu na praktycznie takie same uwarunkowania faktyczne i prawne, przytoczone rozstrzygnięcia znajdują zastosowanie również do wojewódzkich jednostek budżetowych. Wnioskodawca pragnie dodać, że stanowisko to znajduje także odzwierciedlenie w aktualnym orzecznictwie sądowym. Jako przykład powołać można wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 2 sierpnia 2017 r., sygn. akt III SA/Gl 568/17 (dalej: „wyrok WSA w Gliwicach”), w którym sąd uznał, że „W rozstrzygnięciach tych ani Trybunał, ani NSA nie wyodrębnił różnych kategorii jednostek budżetowych w kontekście stopnia ich niezależności od jednostki, przy której działają albo wykonywanych zadań i wszystkie rozważania odnoszą się do jednostek budżetowych en bloc.”, a w konsekwencji stwierdził, że również jednostki takie jak urzędy pracy podlegają procesowi centralizacji rozliczeń VAT. Co więcej, wniosek ten potwierdza także wykładnia postanowień ustawy o centralizacji, która weszła w życie dnia 1 października 2016 r. jako skutek przytoczonych orzeczeń, przede wszystkim zaś wyroku TSUE. Jak bowiem stanowi jej art. 3, jednostka samorządu terytorialnego jest obowiązana do podjęcia rozliczania podatku wraz ze wszystkimi jednostkami organizacyjnymi najpóźniej od dnia 1 stycznia 2017 r. Jak z kolei wynika z art. 2 pkt 1 ustawy o centralizacji, jednostkami organizacyjnymi są utworzone przez jednostkę samorządu terytorialnego samorządowe jednostki budżetowe lub samorządowe zakłady budżetowe, urząd gminy, starostwo powiatowe, urząd marszałkowski.

Zgodnie z zasadą lege non distinguente, według której nie należy wprowadzać rozróżnień tam, gdzie nie wynikają one wprost z ustawy, obligatoryjna centralizacja rozliczeń VAT obejmuje wszystkie jednostki organizacyjne jednostek samorządu terytorialnego niezależnie od ich szczebla. Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, w ocenie Wnioskodawcy gdyby intencją ustawodawcy było wyłączenie tego typu podmiotów z procesu centralizacji rozliczeń, zostałoby to wprost ujęte w przepisach, a zawężająca interpretacja art. 3 ustawy o centralizacji jest w tym kontekście pozbawiona podstaw. Potwierdza to także przywołany już wyrok WSA w Gliwicach, gdzie sąd zauważył, iż oceny dotyczącej obligatoryjności objęcia urzędów pracy centralizacją rozliczeń nie zmienia fakt, że „utworzenie objętych sporem jednostek budżetowych nie jest uzależnione od woli samorządowego organu administracji, lecz są one tworzone na podstawie przepisów prawa i zadania przez nie realizowane wynikają z przepisów ustawowych. Taka sytuacji zachodzi wszak w odniesieniu do wszystkich jednostek organizacyjnych utworzonych przez j.s.t. dla realizacji jej zadań obowiązkowych – np. szkół (zadanie w zakresie edukacji publicznej – art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy o samorządzie powiatowym), MOPS (zadania w zakresie pomocy społecznej – art. 4 ust. 1 pkt 3 tej ustawy) czy instytucja Miejskiego Rzecznika Konsumentów (zadania z zakresu ochrony praw konsumenta - art. 4 ust. 1 pkt 18 tej ustawy).”

Już sama zatem wykładnia językowa zacytowanych przepisów przemawia za tym, że WUP podlega procesowi centralizacji rozliczeń VAT razem z Województwem.

Tym samym, biorąc pod uwagę powyższe rozważania, jak również okoliczności, zgodnie z którymi:

• WUP nie jest samodzielny/niezależny w wykonywaniu swoich funkcji (zgodnie z art. 8 ust. 6 UPZ, Dyrektor WUP jest powoływany i odwoływany przez marszałka województwa, który jest zwierzchnikiem Dyrektora),
• WUP nie dysponuje własnym mieniem, lecz jedynie wyodrębnioną i przekazaną w zarząd częścią majątku osoby prawnej, jaką jest Województwo,
• WUP nie ponosi odpowiedzialności za szkody wyrządzone swoją działalnością (taka odpowiedzialność spoczywa na Województwie; w związku z tym WUP nie ponosi też ryzyka gospodarczego)
  
  

zdaniem Wnioskodawcy uznać należy, iż WUP nie spełnia kryterium samodzielności, a co się z tym wiąże – nie może być uznany za samodzielnego podatnika. Wobec obowiązkowej konsolidacji jedynym możliwym rozwiązaniem jest zatem objęcie WUP centralizacją rozliczeń VAT w ramach Województwa (jak zresztą stwierdzono we wspomnianym już wyroku WSA w Gliwicach, brak jest jakichkolwiek innych jednostek czy też statio fisci bądź municipio fisci, z którymi urząd pracy posiadałby jakiekolwiek związki mogące uzasadniać dokonywanie łącznego rozliczenia w zakresie podatku VAT).

WUP jako jednostka wykonująca zadania własne samorządu województwa

Argumentem wspierającym powyższe stanowisko jest zdaniem Wnioskodawcy także to, że WUP w zakresie swojego działania wykonuje zadania własne samorządu województwa. Zgodnie z art. 8 ust. 1 USW, w celu wykonywania zadań województwo tworzy wojewódzkie samorządowe jednostki organizacyjne oraz może zawierać umowy z innymi podmiotami.

Podstaw prawnych zadań samorządu województwa w zakresie polityki rynku pracy należy szukać w USW. W myśl art. 11 ust. 2 pkt 1 USW, samorząd Województwa rowadzi politykę rozwoju województwa, na którą składa się tworzenie warunków rozwoju gospodarczego, w tym kreowanie rynku pracy. Z kolei w świetle art. 14 ust. 1 pkt 15 USW, samorząd województwa wykonuje zadania o charakterze wojewódzkim określone ustawami, w szczególności w zakresie przeciwdziałania bezrobociu i aktywizacji lokalnego rynku pracy. Uszczegółowieniem powołanych postanowień są przepisy UPZ, w szczególności zaś regulacje zawarte w art. 8 ust. 1 UPZ, zawierającym katalog zadań własnych samorządu województwa w zakresie polityki rynku pracy. Zadania te, na mocy art. 8 ust. 3 realizowane są z kolei przez wojewódzki urząd pracy, będący jednostką organizacyjną samorządu województwa.

Zważywszy z kolei na treść art. 14 ust. 2 USW, stanowiącego, iż ustawy mogą określać sprawy należące do zakresu działania województwa jako zadania z zakresu administracji rządowej, wykonywane przez zarząd województwa, a contrario uznać należy, że wszelkie zadania wykonywane przez samorząd wojewódzki za pośrednictwem powołanych jednostek organizacyjnych, a mieszczące się w zakresie art. 14 ust. 1 USW, należy uznać za zadania własne. Potwierdza to z kolei tezę, iż WUP-u bezpośrednio dotyczy wspomniany już wyrok TSUE, przesądzający o konsolidacji rozliczeń jednostek budżetowych.

Reasumując, zdaniem Województwa, WUP jako niesamodzielna jednostka budżetowa wykonująca zadania własne samorządu Województwa odlega centralizacji rozliczeń VAT z Województwem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na wstępie wskazać należy, że w dniu 1 października 2016 r. weszła w życie ustawa z dnia 5 września 2016 r. o szczególnych zasadach rozliczeń podatku od towarów i usług oraz dokonywania zwrotu środków publicznych przeznaczonych na realizację projektów finansowanych z udziałem środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu przez jednostki samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2016 r., poz. 1454). Zgodnie z art. 3 tej ustawy jednostka samorządu terytorialnego jest obowiązana do podjęcia rozliczania podatku wraz ze wszystkimi jednostkami organizacyjnymi najpóźniej od dnia 1 stycznia 2017 r.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (Dz. U. z 2017 r., poz. 2096) mieszkańcy województwa tworzą z mocy prawa regionalną wspólnotę samorządową.

W myśl art. 1 ust. 2 ww. ustawy ilekroć w ustawie jest mowa o województwie lub samorządzie województwa, należy przez to rozumieć regionalną wspólnotę samorządową oraz odpowiednie terytorium.

Zakres działania samorządu województwa nie narusza samodzielności powiatu i gminy (art. 4 ustawy).

Stosownie do art. 6 ustawy o samorządzie województwa, samorząd województwa:

1. wykonuje określone ustawami zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność;
2. dysponuje mieniem wojewódzkim;
3. prowadzi samodzielnie gospodarkę finansową na podstawie budżetu.
   
   

Województwo ma osobowość prawną (art. 6 ust. 2 ustawy).

Samorząd Województwa rowadzi politykę rozwoju województwa, na którą składa się m.in. tworzenie warunków rozwoju gospodarczego, w tym kreowanie rynku pracy (art. 11 ust. 2 pkt 1 ustawy).

Zgodnie z art. 14 ust. 1 pkt 15 ww. ustawy samorząd województwa wykonuje zadania o charakterze wojewódzkim określone ustawami, w szczególności w zakresie przeciwdziałania bezrobociu i aktywizacji lokalnego rynku pracy.

Ustawy mogą określać sprawy należące do zakresu działania województwa jako zadania z zakresu administracji rządowej, wykonywane przez zarząd województwa (art. 14 ust. 2 ustawy).

W myśl art. 15 ustawy o samorządzie województwa organami samorządu województwa są:

1. sejmik województwa;
2. zarząd województwa.
   
   

Zarząd województwa jest organem wykonawczym Województwa (art. 31 ust. 1 powołanej ustawy), który – w myśl art. 41 ust. 1 tej ustawy – wykonuje zadania należące do samorządu województwa, niezastrzeżone na rzecz sejmiku województwa i wojewódzkich samorządowych jednostek organizacyjnych.

Ponadto art. 43 ust. 3 ustawy o samorządzie województwa stanowi, że marszałek województwa jest kierownikiem urzędu marszałkowskiego, zwierzchnikiem służbowym pracowników tego urzędu i kierowników wojewódzkich samorządowych jednostek organizacyjnych.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o samorządzie województwa, w celu wykonywania zadań województwo tworzy wojewódzkie samorządowe jednostki organizacyjne oraz może zawierać umowy z innymi podmiotami.

Należy zauważyć, że zarówno ustawa o podatku od towarów i usług, jak również przepisy wykonawcze do niej nie definiują terminu „jednostka budżetowa”, wobec czego należy posiłkować się definicją legalną zawartą w ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2077).

Zgodnie z art. 9 ww. ustawy o finansach publicznych, sektor finansów publicznych tworzą m.in.:

1. organy władzy publicznej, w tym organy administracji rządowej, organy kontroli państwowej i ochrony prawa oraz sądy i trybunały;
   
2. jednostki samorządu terytorialnego oraz ich związki;
   2a. związki metropolitalne;
   
3. jednostki budżetowe;
   
4. samorządowe zakłady budżetowe;
   
5. agencje wykonawcze;
   
6. instytucje gospodarki budżetowej;
   
7. państwowe fundusze celowe;
   
8. Zakład Ubezpieczeń Społecznych i zarządzane przez niego fundusze oraz Kasa Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego i fundusze zarządzane przez Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego;
   
9. Narodowy Fundusz Zdrowia;
   
10. samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej;
    
11. uczelnie publiczne;
    
12. Polska Akademia Nauk i tworzone przez nią jednostki organizacyjne;
    
13. państwowe i samorządowe instytucje kultury;
    
14. inne państwowe lub samorządowe osoby prawne utworzone na podstawie odrębnych ustaw w celu wykonywania zadań publicznych, z wyłączeniem przedsiębiorstw, instytutów badawczych, banków i spółek prawa handlowego.
    
    
    

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o finansach publicznych, jednostki budżetowe, samorządowe zakłady budżetowe, agencje wykonawcze, instytucje gospodarki budżetowej i państwowe fundusze celowe stosują zasady gospodarki finansowej określone w niniejszej ustawie.

W świetle natomiast art. 11 ust. 1-3 cyt. wyżej ustawy, jednostkami budżetowymi są jednostki organizacyjne sektora finansów publicznych nieposiadające osobowości prawnej, które pokrywają swoje wydatki bezpośrednio z budżetu, a pobrane dochody odprowadzają na rachunek odpowiednio dochodów budżetu państwa albo budżetu jednostki samorządu terytorialnego. Jednostka budżetowa działa na podstawie statutu określającego w szczególności jej nazwę, siedzibę i przedmiot działalności. Podstawą gospodarki finansowej jednostki budżetowej jest plan dochodów i wydatków, zwany dalej „planem finansowym jednostki budżetowej”.

Na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, jednostki budżetowe, z zastrzeżeniem odrębnych ustaw, tworzą, łączą i likwidują organy stanowiące jednostek samorządu terytorialnego – gminne, powiatowe lub wojewódzkie jednostki budżetowe.

W myśl ust. 2 powyższego artykułu, tworząc jednostkę budżetową, organ, o którym mowa w ust. 1, nadaje jej statut, chyba że odrębne ustawy stanowią inaczej, oraz określa mienie przekazywane tej jednostce w zarząd.

Z treści powołanych przepisów art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy wynika, że jednostka organizacyjna wykonująca we własnym imieniu i na własny rachunek czynności spełniające definicję działalności gospodarczej, określone w art. 15 ust. 2 ustawy, może działać w charakterze podatnika.

Należy wskazać, że pojęcie podatnika obejmuje swym zakresem podmioty, które dokonują czynności podlegające opodatkowaniu. Ustawodawca określił wskazane pojęcie na tyle szeroko, by w każdym przypadku profesjonalnej aktywności zawodowej, dokonywania czynności opodatkowanych podmiot mógł zostać uznany za podatnika w zakresie tych czynności. Podkreślić przy tym należy, że działalność gospodarcza ma miejsce również wówczas, gdy nie przyniosła ona żadnych widocznych efektów (bez względu na cel i rezultat takiej działalności). Charakterystyka ta pozwala na uznanie, że pojęcie podatnika na gruncie podatku od towarów i usług ma wymiar autonomiczny – niezależny od uregulowań innych aktów normatywnych regulujących stosunki prawnopodatkowe.

Przymiot podatnika podatku od towarów i usług przypisany jest, oprócz osoby fizycznej czy prawnej, również wyodrębnionej jednostce organizacyjnej samodzielnie wykonującej działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Samodzielność gospodarcza w prowadzeniu działalności gospodarczej oznacza możliwość podejmowania decyzji, a zarazem posiadanie odpowiedniego stopnia odpowiedzialności za podjęte decyzje, w tym za szkody poniesione wobec osób trzecich, jak również ponoszenie przez podmiot ryzyka gospodarczego.

Należy ponadto zwrócić uwagę na treść przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.), zwaną dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady. Mianowicie zgodnie z art. 9 Dyrektywy, podatnikiem jest każda osoba wykonująca samodzielnie i niezależnie od miejsca zamieszkania działalność gospodarczą bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu. Określenie samodzielności w tym znaczeniu ma charakter obiektywny, co oznacza, że ustalenia, czy dana jednostka działa „samodzielnie”, należy dokonać na podstawie obiektywnych kryteriów, a nie w sposób o charakterze uznaniowym przez jednostkę nadrzędną dla danego podmiotu. Ponadto należy wskazać, że ustaleń tych należy dokonywać na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisów wspólnotowych w oderwaniu od skutków konwencjonalnych na gruncie prawa cywilnego i przepisów samorządowych.

Jednym z kryteriów jest przede wszystkim ustalenie, czy dana jednostka ponosi ryzyko gospodarcze, czy też to ryzyko ponosi jednostka nadrzędna (por. pkt 35 wyroku TSUE w sprawie C-210/04). Kolejnym kryterium, według TSUE, decydującym o ustaleniu samodzielności, jest odpowiedzialność za szkody poniesione wobec osób trzecich (por. wyrok w sprawie C-202/90 pkt 15).

W odniesieniu do powyższego, wskazać należy na kluczowe w tym zakresie rozstrzygnięcie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 29 września 2015 r. w sprawie C-276/14, gdzie Trybunał orzekł m.in., że: „Artykuł 9 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że podmioty prawa publicznego, takie jak gminne jednostki budżetowe będące przedmiotem postępowania głównego, nie mogą być uznane za podatników podatku od wartości dodanej, ponieważ nie spełniają kryterium samodzielności przewidzianego w tym przepisie”. Zdaniem TSUE, jednostki te nie ponoszą ryzyka gospodarczego związanego z działalnością gospodarczą powierzoną im w imieniu i na rachunek gminy oraz nie odpowiadają za szkody spowodowane tą działalnością (odpowiedzialność tą ponosi wyłącznie gmina), ponieważ nie dysponują własnym majątkiem, nie osiągają własnych dochodów i nie ponoszą kosztów dotyczących takiej działalności. Uzyskane dochody są bowiem wpłacane do budżetu Gminy, a wydatki są pokrywane bezpośrednio z tego budżetu.

Jednostki budżetowe, co do zasady nie posiadają zatem odrębności podatkowej na gruncie przepisów dotyczących podatku od towarów i usług, a więc wszelkie czynności przez nie dokonywane na rzecz osób trzecich powinny być rozliczane przez jednostkę samorządu terytorialnego, która je utworzyła, a czynności dokonywane w ramach jednostki samorządu terytorialnego (pomiędzy jej jednostkami budżetowymi) mają charakter wewnętrzny.

Okoliczności uwzględnione przez TSUE w zapadłym wyroku to:

• charakter statusu podatnika (organy publiczne wykonujące działalność gospodarczą),
• wykonywanie samodzielnej działalności gospodarczej, tj. we własnym imieniu, na własny rachunek, na własną odpowiedzialność wraz z ponoszeniem ryzyka gospodarczego związanego z tą działalnością.
  
  

Zatem centralizacji rozliczeń VAT podlegają m.in. jednostki budżetowe utworzone przez jednostkę samorządu terytorialnego w celu wykonywania zadań publicznych przypisanych tej właśnie jednostce samorządu terytorialnego. Jeżeli jednak konieczność utworzenia danej jednostki budżetowej jednostki samorządu terytorialnego wynika z mocy prawa lub też jednostka samorządu terytorialnego utworzyła (powołała) inną jednostkę, która będzie w oparciu o inne przepisy posiadała osobowość prawną , takie jednostki nie będą podlegały centralizacji.

Zatem aby określić, czy dana jednostka budżetowa funkcjonująca w strukturze organizacyjnej Województwa będzie podlegała centralizacji rozliczeń VAT, należy dokonać analizy zasad jej działalności pod kątem wykonywania samodzielnej działalności gospodarczej, tj. we własnym imieniu, na własny rachunek, na własną odpowiedzialność wraz z ponoszeniem ryzyka gospodarczego związanego z tą działalnością.

W odniesieniu do działalności Wojewódzkiego Urzędu Pracy wskazać należy, co następuje:

Jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2017 r., poz. 1065, z późn. zm.), do zadań samorządu województwa w zakresie polityki rynku pracy należy:

1. określanie i koordynowanie regionalnej polityki rynku pracy i rozwoju zasobów ludzkich w odniesieniu do krajowej polityki rynku pracy przez przygotowanie i realizację regionalnego planu działań na rzecz zatrudnienia;
   
2. podział posiadanych środków Funduszu Pracy, z uwzględnieniem kierunków i priorytetów określonych w regionalnym planie działań na rzecz zatrudnienia, na działania na rzecz promocji zatrudnienia, rozwoju zasobów ludzkich i aktywizacji bezrobotnych;
   2a. realizacja zadań związanych z KFS, w szczególności podział środków KFS pomiędzy powiatowe urzędy pracy, z uwzględnieniem priorytetów określonych przez ministra właściwego do spraw pracy, w porozumieniu z Radą Rynku Pracy;
   
3. opracowywanie badań i analiz rynku pracy, w tym prowadzenie monitoringu zawodów deficytowych i nadwyżkowych oraz badanie zapotrzebowania na pracę w celu podniesienia efektywności prowadzonych działań na rzecz wzrostu i promocji zatrudnienia;
   
4. współdziałanie z wojewódzką radą rynku pracy w określaniu i realizacji regionalnej polityki rynku pracy i rozwoju zasobów ludzkich;
   
5. (uchylony);
   
6. programowanie i wykonywanie zadań realizowanych przy współfinansowaniu Europejskiego Funduszu Społecznego (…)
   6a. koordynowanie na terenie województwa realizacji programów aktywizacji zawodowej finansowanych z rezerwy Funduszu Pracy pozostającej w dyspozycji ministra właściwego do spraw pracy;
   6b. inicjowanie i realizowanie projektów pilotażowych;
   
7. inicjowanie i realizowanie przedsięwzięć mających na celu rozwiązanie lub złagodzenie problemów związanych z planowanymi zwolnieniami grup pracowników z przyczyn dotyczących zakładu pracy;
   7a. inicjowanie programów regionalnych i ich realizowanie, w porozumieniu z powiatowymi urzędami pracy;
   7b. zlecanie działań aktywizacyjnych;
   
8. realizowanie zadań wynikających z koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego państw, o których mowa w art. 1 ust. 3 pkt 2 lit. a-c, oraz państw, z którymi Rzeczpospolita Polska zawarła dwustronne umowy międzynarodowe o zabezpieczeniu społecznym, w zakresie świadczeń dla bezrobotnych, (…);
   
9. realizowanie zadań wynikających z prawa swobodnego przepływu pracowników między państwami, o których mowa w art. 1 ust. 3 pkt 2 lit. a-c, (…);
   
10. realizowanie zadań związanych z międzynarodowym przepływem pracowników, wynikających z odrębnych przepisów, umów międzynarodowych i innych porozumień zawartych z partnerami zagranicznymi;
    
11. świadczenie poradnictwa zawodowego oraz jego koordynowanie w publicznych służbach zatrudnienia na terenie województwa;
    
12. opracowywanie, gromadzenie, aktualizowanie i upowszechnianie informacji zawodowych na terenie województwa;
    12a. współpraca z ministrem właściwym do spraw pracy w zakresie opracowywania, gromadzenia i aktualizowania informacji zawodowych o charakterze ogólnokrajowym;
    
13. współpraca na terenie województwa z powiatowymi urzędami pracy w zakresie organizacji szkoleń, przygotowania zawodowego dorosłych i staży, (…);
    
14. organizowanie, prowadzenie i finansowanie szkoleń pracowników wojewódzkich i powiatowych urzędów pracy;
    
15. coroczne określanie i ogłaszanie w wojewódzkim dzienniku urzędowym, w terminie do dnia 30 kwietnia, po zasięgnięciu opinii wojewódzkiej rady rynku pracy, na podstawie klasyfikacji zawodów i specjalności na potrzeby rynku pracy, o której mowa w art. 4 ust. 1 pkt 7 lit. b, oraz klasyfikacji zawodów szkolnictwa zawodowego określonej w przepisach ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe (Dz. U. z 2017 r. poz. 59), wykazu zawodów, w których za przygotowanie zawodowe młodocianych pracowników może być dokonywana refundacja, o której mowa w art. 12 ust. 6, przy uwzględnieniu zapotrzebowania na kwalifikacje i umiejętności na rynku pracy;
    
16. współdziałanie z właściwymi organami oświatowymi, szkołami i szkołami wyższymi w harmonizowaniu kształcenia i szkolenia zawodowego z potrzebami rynku pracy;
    16a. współpraca ze szkołami wyższymi w zakresie wsparcia studentów, absolwentów i doktorantów szkół wyższych w wejściu na rynek pracy;
    
17. prowadzenie rejestru agencji zatrudnienia oraz wydawanie certyfikatów o dokonaniu wpisu do rejestru agencji zatrudnienia;
    17a. przetwarzanie informacji o bezrobotnych i poszukujących pracy korzystających z pomocy określonej w ustawie;
    
18. współpraca z ministrem właściwym do spraw pracy w zakresie tworzenia rejestrów centralnych na podstawie art. 4 ust. 4;
    
19. udzielanie informacji o możliwościach i zakresie pomocy określonej w ustawie i świadczonej przez publiczne służby zatrudnienia.
    
    

Zgodnie z art. 8 ust. 3 powołanej ustawy, zadania, o których mowa w ust. 1, są realizowane przez wojewódzki urząd pracy będący jednostką organizacyjną samorządu województwa.

Marszałek województwa może, w formie pisemnej, upoważnić dyrektora wojewódzkiego urzędu pracy lub na jego wniosek innych pracowników tego urzędu do załatwiania w imieniu marszałka województwa spraw, w tym wydawania decyzji i postanowień w trybie przepisów o postępowaniu administracyjnym. W zakresie zadań wynikających z programów współfinansowanych z Funduszu Pracy w imieniu marszałka województwa zadania wykonuje dyrektor wojewódzkiego urzędu pracy (art. 8 ust. 5 ustawy).

Natomiast art. 8 ust. 6 ustawy stanowi, że marszałek Województwa owołuje dyrektora wojewódzkiego urzędu pracy wyłonionego w drodze konkursu spośród osób posiadających wykształcenie wyższe oraz co najmniej 3-letni staż pracy w publicznych służbach zatrudnienia lub co najmniej 5-letni staż pracy w innych instytucjach rynku pracy. Marszałek województwa odwołuje dyrektora wojewódzkiego urzędu pracy po uzyskaniu opinii wojewódzkiej rady rynku pracy. Opinia wojewódzkiej rady rynku pracy nie jest wymagana w przypadkach, o których mowa w art. 52 i art. 53 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy, oraz w przypadku odwołania dyrektora wojewódzkiego urzędu pracy na jego wniosek.

Zgodnie z art. 109 ust. 1 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, minister właściwy do spraw pracy przekazuje, na wyodrębniony rachunek bankowy, samorządom województw i powiatów środki Funduszu Pracy na finansowanie zadań realizowanych w województwie do wysokości kwot ustalonych zgodnie z ust. 2-11.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, że podstawę działania Wojewódzkiego Urzędu Pracy regulują przepisy ustawowe. Organ ten ma umocowanie ustawowe do działania i wykonuje zadania wskazane w przepisach ustawowych.

Utworzenie Wojewódzkiego Urzędu Pracy nie jest uzależnione od woli samorządowego organu administracji. Urząd ten tworzony jest na podstawie przepisów prawa i zadania realizowane przez ten Urząd wynikają z przepisów ustawowych. Wojewódzki Urząd Pracy działa i realizuje zadnia na podstawie ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Zatem, mając na uwadze powołane powyżej przepisy prawa na tle przedstawionego opisu sprawy należy wskazać, że Wojewódzki Urząd Pracy, pomimo posiadania statusu jednostki budżetowej Województwa, jest organem administracji rządowej i wykonuje ustawowe zadania we własnym imieniu. Zatem w procesie centralizacji rozliczeń nie należy uwzględnić Wojewódzkiego Urzędu Pracy.

Podsumowując, w związku z obowiązkiem podjęcia wspólnego rozliczania podatku VAT wraz ze wszystkimi jednostkami organizacyjnymi, procesowi centralizacji VAT w ramach Województwa – wbrew stanowisku Województwa – nie będzie podlegać Wojewódzki Urząd Pracy w R.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Powołany w treści wniosku wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność, lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.