Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4011.176.2017.2.NL
z 5 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 września 2017 r. (data wpływu 2 października 2017 r.), uzupełnionym 14 grudnia 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości skorygowania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 października 2017 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznychh, m.in. w zakresie możliwości skorygowania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 30 listopada 2017 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4011.176. 2017.1.NL, wezwano do ich uzupełnienia, co też nastąpiło 14 grudnia 2017 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca ewidencjonuje zdarzenia gospodarcze w podatkowej księdze przychów i rozchodów. W 2013 r. wystawił fakturę dla Kontrahenta z Wielkiej Brytanii dotyczącą sprzedaży towarów, która została zaksięgowana i podatek został zapłacony. Do wywozu tego towaru została wynajęta firma transportowa. Niestety okazało się że towar ten nie przekroczył granicy ze względu na niedopełnienie formalności ze strony odbiorcy. Towar został skonfiskowany i w efekcie przekazany do utylizacji bez możliwość odzyskania go. Wnioskodawca posiada pełną dokumentację z izby celnej przedstawiającą zaistniałą sytuację. Wyjaśnienie sprawy trwało dość długo. Skutek był taki, że towar nie trafił do odbiorcy, ani też Wnioskodawca nie otrzymał zapłaty za towar. Po rozeznaniu sytuacji w Wielkiej Brytanii okazało się, że nie ma możliwości kontaktu z odbiorcą, a proces założenia sprawy w sądzie jest bardzo kosztowny, na co Wnioskodawcy nie stać. Tym bardziej, że dodatkowo Wnioskodawca został obciążony kosztami ze strony firmy transportowej w wysokości 46.119,75 zł. Na koszty te wpłynęły m.in koszty utraconych korzyści w związku z zatrzymaniem samochodu do transportu na czas wyjaśnienia sprawy oraz koszty pracowników firmy transportowej.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 8 grudnia 2017 r. wskazano ponadto, że działalność Wnioskodawcy prowadzona jest od 2013 r., a jej przedmiotem jest sprzedaż hurtowa niewyspecjalizowana żywności, napojów i wyrobów tytoniowych PKD 46.39.Z. Z informacji posiadanych przez Wnioskodawcę wynika, że odbiorca nie zgłosił transportu tej transakcji na granicy. Towar został zatrzymany a następnie po około pół roku zutylizowany przez Służby Celne. Zdaniem Wnioskodawcy, niedostarczenie towaru nastąpiło z winy odbiorcy, ze względu na to że był to częściowo towar akcyzowy, co wymaga załatwienia formalności ze strony odbiorcy. Przedmiotem transakcji były artykuły spożywcze oraz piwo. Wnioskodawca współpracował kilkakrotnie z tym Kontrahentem. Nigdy nie było żadnych problemów zarówno z zapłatą jak i odbiorem. Po rozeznaniu rynku w Wielkiej Brytanii Wnioskodawca zdecydował się na współpracę. Pomiędzy Wnioskodawcą a Kontrahentem z Wielkiej Brytanii nie było żadnej umowy, z której wynikałoby, że w przypadku niewykonania lub nienależytego wykonania usługi z winy Zleceniodawcy, Zleceniodawca zobowiązany będzie do naprawienia wynikłej z tego tytułu szkody. Płatność za dostarczony towar miała nastąpić przelewem z odroczonym terminem płatności 14 dni. Nie została uiszczona żadna zaliczka za ten towar.

Przed wysłaniem towaru Wnioskodawca kontaktował się z Kontrahentem telefonicznie i nic nie wskazywało na jakiekolwiek problemy dotyczące tej transakcji. Ustalono czas i miejsce wysyłki towaru oraz rodzaj. W związku z niedostarczeniem towarów, odbiorca gdy dowiedział się o zatrzymaniu transportu przybył na granicę państwa w celu odzyskania towaru niestety nieskutecznie. W skład kosztów, którymi został obciążony Wnioskodawca wchodziła usługa transportowa, odszkodowanie firmy transportowej za okres zatrzymania samochodu, koszty powrotu pracowników do kraju, w tym bilety lotnicze. Wnioskodawcę nie wiąże z firmą transportową żadna umowa, z której wynika, że w przypadku niewykonania lub nienależytego wykonania usługi z winy Wnioskodawcy, Wnioskodawca zobowiązany będzie do naprawienia wynikłej z tego tytułu szkody. Jedyną formą było zlecenie transportowe, natomiast wszystkie formalności były załatwiane telefonicznie.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy w związku z tym, że transakcja nie doszła do skutku oraz Wnioskodawca nie uzyskał żadnego przychodu z tego tytułu istnieje możliwość dokonania korekty podatku dochodowego od osób fizycznych?

(pytanie wymienione we wniosku jako pierwsze)

Zdaniem Wnioskodawcy, faktura nie została zrealizowana, ponieważ należność nie została uregulowana, a Kontrahent jest nieosiągalny. Wszystkie te przesłanki powodują, że nie doszło do sprzedaży. Jeżeli zatem rzeczywiście do sprzedaży towaru wykazanego na fakturze nie doszło, to nie można mówić o kwocie należnej z tytułu sprzedaży, a tym samym o przychodzie z działalności gospodarczej. Płacenie podatków od czynności niemających miejsca jest sprzeczne z logiką.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 2032 z późn. zm.), za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Z treści cyt. art. 14 ust. 1 ww. ustawy wynika, iż przychody należne to wszelkiego rodzaju przychody, co do których przysługuje podatnikowi uprawnienie do ich dochodzenia, czyli takie, które wynikają z konkretnego stosunku prawnego. „Należność” odnosi się zarówno do możliwości dochodzenia konkretnego świadczenia oraz do powinności jego spełnienia.

Przepis powyższy wskazuje również, iż przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej są kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane. Zasadnicze znaczenie ma zatem ustalenie pojęcia „kwota należna” - znaczenie tego pojęcia w zasadzie determinuje rozumienie przychodu z działalności gospodarczej. W przepisach podatkowych brak jest definicji pojęcia „kwota należna”. Konieczne jest zatem odwołanie się w tym zakresie do wykładni językowej. W myśl słownika języka polskiego – „należny” to „przysługujący, należący się komuś”. Z kolei czasownik „należeć się” oznacza tyle, co „przysługiwać komuś, stanowić dług, powinność, zapłatę”. „Kwoty należne” są to te przychody, które wynikają ze źródła przychodów, jakie stanowi działalność gospodarcza i które w następstwie prowadzenia tej działalności stają się wymagalną wierzytelnością, choćby faktycznie środków z tego tytułu jeszcze nie uzyskano.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż aby w ogóle możliwym było uznanie należności za przychód z prowadzonej działalności gospodarczej przychód ten musi stanowić przychód należny w tej działalności. Przy czym, termin „kwota należna”, o której mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest tożsamy z pojęciem „wymagalne świadczenie” (wierzytelność). Oznacza to, że w istocie powstanie przychodów należnych związane jest z powstaniem wierzytelności. Ponieważ wierzytelność to termin wywodzący się z prawa cywilnego, to przychodami należnymi są przychody wymagalne w rozumieniu prawa cywilnego, tj. możliwe do prawnie skutecznego ich dochodzenia.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych precyzyjnie określają moment powstania przychodu z ww. źródła przychodów.

W myśl art. 14 ust. 1c ww. ustawy, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e, 1h – 1j, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.

Zgodnie z art. 14 ust. 1e cyt. ustawy, jeżeli strony ustalą, że usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku. Z kolei w myśl art. 14 ust. 1i ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku otrzymania przychodu z działalności gospodarczej, do którego nie stosuje się ust. 1c, 1e i 1h, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

Z wyżej przytoczonych przepisów wynika generalna zasada, iż przychód podatkowy dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych, w przypadku zbycia towarów handlowych powstaje w dniu wydania rzeczy nabywcy. Wyjątek od tej zasady stanowi:

• wystawienie faktury w terminie wcześniejszym niż faktyczne wydanie tej rzeczy – datą powstania przychodu będzie w tym przypadku dzień wystawienia faktury,
• uregulowanie należności przed wydaniem rzeczy – datą powstania przychodu będzie w tym przypadku dzień otrzymania należności.

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnienia opisu stanu faktycznego wynika m.in., że w 2013 r. Wnioskodawca zawarł umowę z kontrahentem z Wielkiej Brytanii na dostarczenie towarów, co zostało potwierdzone wystawiona przez niego fakturą. Faktura ta została zaewidencjonowana w prowadzonej przez Wnioskodawcę podatkowej księdze przychodów i rozchodów i podatek został zapłacony. Do wywozu tego towaru została wynajęta firma transportowa. Niestety okazało się, że towar ten nie przekroczył granicy ze względu na niedopełnienie formalności ze strony odbiorcy. Towar został skonfiskowany i w efekcie przekazany do utylizacji bez możliwość odzyskania go. Skutek był taki, że towar nie trafił do odbiorcy, ani też Wnioskodawca nie otrzymał zapłaty za towar. Po rozeznaniu sytuacji w Wielkiej Brytanii okazało się, że nie ma możliwości kontaktu z odbiorcą, a proces założenia sprawy w sądzie jest bardzo kosztowny na co Wnioskodawcy nie stać. Działalność Wnioskodawcy prowadzona jest od 2013 r., a jej przedmiotem jest sprzedaż hurtowa niewyspecjalizowana żywności, napojów i wyrobów tytoniowych PKD 46.39.Z. Z informacji posiadanych przez Wnioskodawcę wynika, że odbiorca nie zgłosił transportu tej transakcji na granicy. Towar został zatrzymany a następnie po około pół roku zutylizowany przez Służby Celne. Zdaniem Wnioskodawcy, niedostarczenie towaru nastąpiło z winy odbiorcy, ze względu na to że był to częściowo towar akcyzowy, co wymaga załatwienia formalności ze strony odbiorcy. Przedmiotem transakcji były artykuły spożywcze oraz piwo. Wnioskodawca współpracował kilkakrotnie z tym Kontrahentem. Nigdy nie było żadnych problemów zarówno z zapłatą jaki i odbiorem. Pomiędzy Wnioskodawcą a Kontrahentem z Wielkiej Brytanii nie było żadnej umowy, z której wynikałoby, że w przypadku niewykonania lub nienależytego wykonania usługi z winy Zleceniodawcy, Zleceniodawca zobowiązany będzie do naprawienia wynikłej z tego tytułu szkody. Płatność za dostarczony towar miała nastąpić przelewem z odroczonym terminem płatności 14 dni. Nie została uiszczona żadna zaliczka za ten towar. Przed wysłaniem towaru Wnioskodawca kontaktował się z Kontrahentem telefonicznie i nic nie wskazywało na jakiekolwiek problemy dotyczące tej transakcji. Ustalono czas i miejsce wysyłki towaru oraz rodzaj. W związku z niedostarczeniem towarów, odbiorca gdy dowiedział się o zatrzymaniu transportu przybył na granicę państwa w celu odzyskania towaru niestety nie skutecznie.

Mając powyższe na względzie nie sposób zgodzić się z Wnioskodawcą, że w okolicznościach przedstawionych we wniosku nie doszło do zawarcia transakcji z kontrahentem z Wielkiej Brytanii, a zatem, że przychód w wysokości określonej w wystawionej kontrahentowi fakturze był przychodem nienależnym Wnioskodawcy. Wprawdzie, jak twierdzi Wnioskodawca, nie otrzymał on, ani zaliczki, ani zapłaty za towar i towar ten nie został zgłoszony do odprawy celnej przez kontrahenta, jednakże na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie są to warunki wystarczające, aby uznać, że w wyniku zawartej transakcji nie doszło do powstania po stronie Wnioskodawcy przychodu należnego z tej transakcji. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależnia możliwości uznania określonego przysporzenia za przychód należny, od jego zapłaty. Przychód należny powstaje bowiem w momencie zaistnienia najwcześniejszego ze zdarzeń określonych w art. 14 ust. 1c ww. ustawy, a więc w przypadku będącym przedmiotem wniosku w dacie wystawienia przez Wnioskodawcę faktury dokumentującej zawarcie transakcji. Faktura ta nie dokumentowała błędnie zaistniałego w sprawie stanu faktycznego, lecz jako zgodna z nim, została zaewidencjonowana w prowadzonej przez Wnioskodawcę podatkowej księdze przychodów i rozchodów i podatek z ww. tytułu został zapłacony. Jak bowiem sam Wnioskodawca uznał, płatność od odbiorcy była mu należna (płatność miała nastąpić przelewem w terminie 14 dni), a po rozeznaniu sytuacji w Wielkiej Brytanii okazało się, że nie ma możliwości kontaktu ze strony odbiorcy, a proces założenia sprawy w sądzie jest bardzo kosztowny na co Wnioskodawcy nie stać. Wnioskodawca jest zatem świadomym możliwości dochodzenia posiadanej wobec kontrahenta wierzytelności o zapłatę należności wynikającej z wystawionej faktury (bowiem jak sam twierdzi wina leży po stronie kontrahenta), a zatem jest również świadomy faktu, że w istocie doszło do zawarcia z kontrahentem wskazanej we wniosku umowy. Jednakże z uwagi na znaczne koszty postępowania sądowego zaniechał dochodzenia roszczeń. Nie oznacza to jednak, że brak zapłaty za towar, utrata tego towaru oraz znaczne koszty ewentualnego postępowania sądowego są przesłanką wystarczającą do uznania, że przychód ze wskazanej we wniosku transakcji nie był przychodem należnym, a zatem że Wnioskodawcy przysługuje prawo do jego skorygowania.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie nadmienić należy, że postępowanie w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego jest postępowaniem szczególnym. Wydając interpretację indywidualną w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, nie przeprowadza postępowania dowodowego, mogącego prowadzić do ustalenia stanu faktycznego odmiennego, niż wskazany we wniosku, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem. Zgodnie bowiem z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny (art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej). Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, jako organ uprawniony do wydawania interpretacji indywidualnej, wydając tą interpretację nie przeprowadza postępowania dowodowego i opiera się wyłącznie na przedstawionym we wniosku stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym.

Pełna weryfikacja przedstawionych we wniosku okoliczności możliwa jest jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, prowadzonego przez uprawnione do tego organy, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej. Postępowanie w sprawie dotyczącej wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. Wydając bowiem interpretację indywidualną Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje, jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Nadmienia się, że w pozostałym zakresie zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a,
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę do sądu administracyjnego wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.