Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.130.2017.1.KA
z 3 lipca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 10 maja 2017 r. (data wpływu 16 maja 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wycofania nieruchomości z ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i ustalenia wartości początkowej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wycofania nieruchomości z ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi obecnie jednoosobową działalność gospodarczą w oparciu o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wykorzystuje nieruchomość A. stanowiącą współwłasność Wnioskodawcy na zasadach wspólności majątkowej małżeńskiej (nr inwentarzowe działek ewidencyjnych: 001/000, 655/00, 004/000, 663/000), która zabudowana jest budynkami i budowlami w postaci: (i) stolarni (nr inwentarzowy: 009/001), (ii) budynku stróżówki (nr inwentarzowy: 010/001), (iii) magazynu (nr inwentarzowy: 011/001), (iv) kuźni (nr inwentarzowy: 014/001), (v) budynku sauny (nr inwentarzowy: 0001-103), (vi) stadionu treningowego dla koni (nr inwentarzowy: 019/001), (vii) hali rolniczej-budynku magazynowo-garażowego (nr inwentarzowy: 0001-108), (viii) stodoły drewnianej (nr inwentarzowy: 015/001), (ix) stajni małej (nr inwentarzowy: 016/001), (x) stodoły szachulcowej (nr inwentarzowy: 017/001), (xi) stajni dużej (nr inwentarzowy: 018/001), (xii) wiaty drewnianej dla koni (nr inwentarzowy: 020/001), (xiii) hotelu pracowniczego (nr inwentarzowy: 013/001), (xiv) budynku pensjonatu (nr inwentarzowy: 406/001), (xv) hotelu- pałac segment C, D, E, G (nr inwentarzowy: 551/001). Ponadto, Wnioskodawca jest również współwłaścicielem na zasadach wspólności majątkowej małżeńskiej innej nieruchomości B., która nie została wpisana przez Wnioskodawcę do ewidencji środków trwałych, za wyjątkiem zlokalizowanego na tej nieruchomości budynku warsztatowo- magazynowego.

Wnioskodawca rozważa możliwość zaprzestania wykorzystywania ww. nieruchomości A, jak też budynku zlokalizowanego na nieruchomości B do prowadzenia działalności gospodarczej oraz wycofania ich z prowadzonej ewidencji środków trwałych.

Jednocześnie Wnioskodawca może prowadzić wynajem nieruchomości poza działalnością gospodarczą. Wnioskodawca po wycofaniu wskazanych środków trwałych z ewidencji środków trwałych, rozważa zaprzestanie dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Prowadzona przez Wnioskodawcę działalność w formie jednoosobowej działalności gospodarczej może ulec w 2017 r. przekształceniu w spółkę kapitałową (spółkę z o.o.) w trybie określonym w art. 584¹-584¹³ Kodeksu spółek handlowych (ustawa z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych tj. Dz. z 2016 poz. 1578, z póżn. zm).

Na obecnym etapie, Wnioskodawca przygotowuje plan przekształcenia, który będzie podlegał badaniu przez biegłego rewidenta, wyznaczonego przez Sąd Rejonowy. W dalszej kolejności, planowane jest podpisanie oświadczenia o przekształceniu oraz aktu założycielskiego spółki z o.o., a także powołanie jej organów, a następnie złożenie wniosku o wpis spółki do Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego.

Wnioskodawca rozważa także zgłoszenie nowej działalności gospodarczej po wykreśleniu dotychczasowej działalności gospodarczej z CEiDG w związku z przekształceniem tej działalności w spółkę kapitałową. Wówczas nieruchomość wycofana z ewidencji środków trwałych prowadzonej dla dotychczasowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy, w okresie nieprzekraczającym 3 lat może zostać ponownie wprowadzona do ewidencji środków trwałych w nowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy i byłyby wykorzystywana do prowadzenia tej działalności gospodarczej w postaci najmu.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy wskazane wycofanie nieruchomości A., jak też budynku zlokalizowanego na nieruchomości B. z ewidencji środków trwałych i zaprzestanie wykorzystywania ich do prowadzenia działalności gospodarczej, będzie skutkować koniecznością dokonania korekty odpisów amortyzacyjnych za okres, w którym była ona wykorzystywana w ramach prowadzonej dotychczas działalności gospodarczej i kiedy znajdowała się w ewidencji środków trwałych?
2. W jakiej wysokości należy ustalić wartość początkową nieruchomości A, jak też budynku zlokalizowanego na nieruchomości B, które zostały wycofane z ewidencji środków trwałych prowadzonej dla dotychczasowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy a wprowadzonej okresie nieprzekraczającym 3 lat od ich wycofania ponownie do ewidencji środków trwałych w nowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1.

Nie powstanie obowiązek do dokonania korekty odpisów amortyzacyjnych w ramach prowadzonej dotychczas działalności gospodarczej. Wycofanie przez Wnioskodawcę wskazanych środków trwałych z ewidencji środków trwałych jest jedynie równoznaczne z zaprzestaniem dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Działanie to nie skutkuje jednak koniecznością dokonania korekty odpisów amortyzacyjnych związanych z okresem przed wycofaniem ich z ewidencji.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawa o PIT) kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Wobec powyższego kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy o PIT. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie o PIT wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości materialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z tym, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawa przewiduje zasadę, że wydatki zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o PIT kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Na podstawie art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Przepis art. 22c ustawy o PIT przewiduje, że amortyzacji nie podlegają:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
   
2. budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,
   
3. dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
   
4. wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 22b ust. 2 pkt 1,
   
5. składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność
   

- zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Wnioskodawca dokonywał odpowiednich odpisów amortyzacyjnych na podstawie art. 22h ust. 1 ustawy o PIT, który stanowi, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Art. 23 ust. 1 wskazuje przy tym kategorie świadczeń, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Z treści powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów nie są wydatki m.in. na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

-wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Amortyzowane przez Wnioskodawcę środki trwałe spełniały wymogi umożliwiające dokonywanie odpowiednich odpisów amortyzacyjnych. Samo wycofanie nie spowoduje konieczności dokonywania korekty dokonanych odpisów.

Zdaniem Wnioskodawcy, wycofanie wskazanych środków trwałych z ewidencji środków trwałych nie spowoduje konieczności dokonania korekty odpisów amortyzacyjnych. Odpisy naliczone w okresie używania składnika majątku na potrzeby działalności gospodarczej pozostają kosztami uzyskania przychodu. Ze względu jednak na fakt, iż nie będą wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej i zostaną wycofane z ewidencji środków trwałych, Wnioskodawca nie będzie dokonywał od nich dalszych odpisów amortyzacyjnych.

Ad 2.

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość początkową nieruchomości A, jak też budynku zlokalizowanego na nieruchomości B wycofanych z ewidencji środków trwałych prowadzonej dla dotychczasowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy a wprowadzonej okresie nieprzekraczającym 3 lat od ich wycofania ponownie do ewidencji środków trwałych w nowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy należy ustalić w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji dotychczasowej działalności gospodarczej.

W uzupełnieniu ogólnego wywodu dotyczącego odpisów amortyzacyjnych zaprezentowanego w pkt 1 powyżej należy wskazać, że stosownie do przepisu art. 22g ust. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w razie zmiany formy prawnej, a także połączenia albo podziału podmiotów dokonywanych na podstawie odrębnych przepisów - wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji (wykazie) podmiotu o zmienionej formie prawnej, podzielonego albo połączonego. Zgodnie z art. 22g ust. 13 ustawy powyższy przepis stosuje się odpowiednio w razie podjęcia działalności przez podmiot po przerwie trwającej nie dłużej niż 3 lata, jeżeli przed przerwą składniki majątku były wprowadzone do ewidencji.

Nieruchomość A, jak też budynek zlokalizowany na nieruchomości B, są wprowadzone do ewidencji w dotychczasowej działalności Wnioskodawcy. W opisanym zdarzeniu przyszłym, nieruchomość A, jak też budynek zlokalizowany na nieruchomości B wycofane z ewidencji środków trwałych prowadzonej dla dotychczasowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy, w okresie nieprzekraczającym 3 lat od ich wycofania, zostaną ponownie wprowadzone do ewidencji środków trwałych w nowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Tym samym, spełniona zostanie przesłanka z art. 22g ust. 13 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co oznacza, że do ustalenia wartości początkowej zastosowanie znajdzie przepis art. 22g ust. 12 ustawy, zgodnie z którym wartość przedmiotowej nieruchomości należy ustalić w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji dotychczasowej działalności gospodarczej.

Dla pełnej jasności należy dodać, że zgodnie z przepisem art. 22h ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca winien dokonywać odpisów amortyzacyjnych od nieruchomości, jak też budynku zlokalizowanego na nieruchomości wprowadzonej do ewidencji środków trwałych w nowej działalności gospodarczej: (1) z uwzględnieniem wysokości odpisów dokonanych do dnia wycofania nieruchomości i budynku z ewidencji w dotychczasowej działalności gospodarczej oraz (2) kontynuując metodę amortyzacji przyjętą w dotychczasowej działalności gospodarczej.

Stanowisko zgodne z przedstawionym wyrażono w:

• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 13 stycznia 2010 r., nr IPPB1/415-798/09-2/KS;
  
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 22 sierpnia 2013 r., nr IPTPB1/415-323/13-4/MAP;
  
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 2 marca 2010 r., nr ITPB1/415-973/09/AK;
  
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 30 grudnia 2014 r., nr IPPB1/415-1214/14-2/MT;
  
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 14 czerwca 2016 r., nr ITPB1/4511-384/16-3/MPŁ;
  
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 6 lutego 2017 r., nr 0461-ITPB1.4511.1022.2016.2.JŁ.
  
  

W związku z powyższym, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości zaprezentowanego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych zdarzeń przyszłych jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będący przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku gdy zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisy sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.