Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-3.4012.97.2017.3.MJ
z 13 lipca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 22 marca 2017 r. (data wpływu 31 marca 2017 r.) uzupełnionym pismem z dnia 5 czerwca 2017 r. (data wpływu 12 czerwca 2017 r.) oraz pismem z dnia 26 czerwca 2017 r. (data wpływu 30 czerwca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży Lokali,
  

• prawa do rezygnacji ze zwolnienia z opodatkowania sprzedaży Lokali,
  

• prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy transakcji zakupu Lokali – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 31 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży Lokali,
  

• prawa do rezygnacji ze zwolnienia z opodatkowania sprzedaży Lokali,
  

• prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy transakcji zakupu Lokali.
  
  

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 5 czerwca 2017 r. oraz pismem z dnia 26 czerwca 2017 r. w zakresie doprecyzowania opisu sprawy.

We wniosku złożonym przez:

• Zainteresowanego będącego stroną postępowania: …., NIP ….,
  

• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania: … Spółka cywilna …. Sp. z o.o., …., NIP …..
  

przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Zainteresowani są podmiotami zarejestrowanymi na potrzeby podatku od towarów i usług (podatnicy VAT czynni). Przedmiotem działalności zarówno Zbywcy jak i Nabywcy jest działalność deweloperska, polegająca na budowie, wynajmie i korzystaniu z nieruchomości.

W dniu 3 lutego 2017 r. Zainteresowani zawarli w formie aktu notarialnego umowę przedwstępną sprzedaży nieruchomości na mocy której Zbywca zobowiązał się do sprzedaży na rzecz Spółki nieruchomości (dalej jako: „Umowa przedwstępna”).

Przedmiotem Umowy przedwstępnej jest prawo własności nieruchomości stanowiących lokale niemieszkalne znajdujące się w budynku nr … przy ….w …. (wyodrębnione do księgi wieczystej …. i …..), wraz ze związanymi z nimi udziałami w nieruchomości wspólnej, tj. nieruchomości gruntowej w użytkowaniu wieczystym stanowiącej działkę 104/12 o powierzchni 4043 m ², zabudowanej budynkiem przemysłowo - usługowym stanowiącym odrębny przedmiot własności (dalej jako: „Lokale”).

Powyższe Lokale zostały nabyte przez Zbywcę w listopadzie 2009 r. w drodze wkładu niepieniężnego spółki Przedsiębiorstwo Handlowo - Usługowe …. sp. z o.o. (dalej jako: „….”). Z dokumentacji posiadanej przez Zbywcę wynika, że aport Lokali był transakcją zwolnioną z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 Ustawy VAT.

Zarówno przed jak i po nabyciu Lokali przez Zbywcę były one przedmiotem wynajmu a także w części były wykorzystywane dla celów własnych przez ….. Jak wynika z zapisów Umowy przedwstępnej Lokale są nadal wynajmowane na rzecz osób trzecich, jednak na moment zawarcia przyrzeczonej umowy sprzedaży wszystkie te umowy zostaną rozwiązane.

Jak wyżej wskazano, Lokale były dotychczasowo wykorzystywane w działalności gospodarczej Zbywcy. Również Nabywca planuje po zakupie Lokali wykorzystywać je dalej na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

Ponadto, w okresie ostatnich dwóch lat Lokale nie były przedmiotem ulepszeń, z którymi wiązałoby się poniesienie wydatków przewyższających 30% ich wartości początkowej.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 5 czerwca 2017 r. Wnioskodawca wskazał, że po nabyciu Lokali od Zbywcy, Spółka będzie je wykorzystywała do czynności podlegających opodatkowaniu VAT.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 26 czerwca 2017 r. Wnioskodawca doprecyzował, że nabyte przez Spółkę Lokale będą przez nią wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy planowana sprzedaż Lokali stanowić będzie odpłatną dostawę części budynku podlegającą zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. l pkt 10 Ustawy VAT?
2. Czy w sytuacji uznania, iż planowa sprzedaż Lokali będzie podlegała zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 Ustawy VAT, czy Zbywca i Nabywca będą mogli zrezygnować ze stosowania tego zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 10 Ustawy VAT (przy założeniu spełnienia określonych w tym przepisie wymogów formalnych) i w efekcie opodatkować dostawę Lokali według właściwej stawki VAT?
3. Czy w sytuacji opodatkowania sprzedaży Lokali według właściwej stawki VAT, Nabywcy będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego z tytułu wykonywanych usług i dostaw towarów, o kwotę podatku naliczonego przy transakcji zakupu Lokali?
   
   

Zdaniem Zainteresowanych,

Ad 1.

Zdaniem Zainteresowanych, planowana sprzedaż Lokali stanowić będzie odpłatną dostawę części budynku podlegającą zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 Ustawy VAT.

Ad 2.

Zdaniem Zainteresowanych, w sytuacji uznania, że planowana sprzedaż Lokali podlega zwolnieniu z art. 43 ust. 1 pkt 10 Ustawy VAT, będą oni mogli zrezygnować ze stosowania tego zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 10 Ustawy VAT, pod warunkiem spełnienia określonych w tym przepisie wymogów formalnych. W efekcie, planowana dostawa Lokali będzie podlegać opodatkowaniu według właściwej stawki VAT.

Ad. 3.

Zdaniem Zainteresowanych, w przypadku opodatkowania sprzedaży Lokali według właściwej stawki VAT, Nabywca będzie uprawniony do obniżenia kwoty podatku należnego z tytułu wykonywanych usług/dostaw towarów, o kwotę podatku naliczonego przy transakcji zakupu tych Lokali.

Uzasadnienie własnego stanowiska Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego

Ad. 1.

Określenie skutków podatkowych planowanej sprzedaży na gruncie Ustawy VAT w pierwszej kolejności wymaga ustalenia, czy transakcja ta mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem (określonym w art. 5 ust. 1 Ustawy VAT), czy też znajduje zastosowanie którekolwiek z wyłączeń z opodatkowania VAT (określonych w art. 6 Ustawy VAT).

Na podstawie art. 6 Ustawy VAT, przepisów tej ustawy nie stosuje się m.in. do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Oznacza to, że transakcja mająca za przedmiot przedsiębiorstwo lub jego zorganizowaną część nie podlega opodatkowaniu VAT. Definicja przedsiębiorstwa została zawarta w art. 2 pkt 27e Ustawy VAT, zgodnie z którą rozumie się przez to organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Z kolei termin „przedsiębiorstwo” nie został zdefiniowany w Ustawie VAT, zatem posługując się wykładnią systemową należy odwołać się do definicji tego pojęcia sformułowanej w art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (dalej jako: „KC”). Przepis ten definiuje przedsiębiorstwo jako zorganizowany zespół składników niematerialnych i materialnych przeznaczonych do wykonywania działalności gospodarczej, wymieniając przy tym przykładowy katalog tych składników.

Zdaniem Zainteresowanych, planowana transakcja nie będzie miała za przedmiot przedsiębiorstwa (ani jego zorganizowanej części), gdyż obejmie ona tylko jeden ze składników działalności Zbywcy, tj. Lokale. W szczególności, wraz z Lokalami nie przejdą na Nabywcę prawa z umów najmu Lokali, które zostaną rozwiązane przed transakcją.

W związku z powyższym, w dalszej kolejności należy rozważyć, czy planowana umowa sprzedaży będzie opodatkowana VAT, czy też będzie zwolniona z opodatkowania.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega m.in. odpłatna dostawa towarów. W myśl natomiast art. 7 ust. 1 ustawy VAT, poprzez dostawę towarów należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Jednocześnie, zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 6 Ustawy VAT, towarami są rzeczy oraz ich części, jak również wszelkie postacie energii. Natomiast zgodnie z definicją „rzeczy” zawartą w art. 45 KC, rzeczami są tylko przedmioty materialne.

Zgodnie z art. 46 § 1 KC, „nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty). Jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.”

Przepisy szczególne, do których odwołuje się powyższy przepis, stanowi m.in. ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 1892: dalej jako: „Ustawa o własności lokali”). Ustawa ta w art. 2 ust. 1 statuuje, że „samodzielny lokal mieszkalny, a także lokal o innym przeznaczeniu, zwane dalej „lokalami”, mogą stanowić odrębne nieruchomości.” W ust. 2 tego artykułu określono natomiast, że „samodzielnym lokalem mieszkalnym, w rozumieniu ustawy, jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespól izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio równiej do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne.”

Z kolei w art. 3 ust. 1 i 2 Ustawy o własności lokali wskazano, że „w razie wyodrębnienia własności lokali właścicielowi lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane z własnością lokali. Nie można żądać zniesienia współwłasności nieruchomości wspólnej, dopóki trwa odrębna własność lokali. Natomiast „nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali.”

Powyższe znajduje potwierdzenie w stanowisku prezentowanym w doktrynie prawa cywilnego, zgodnie z którym według ogólnego założenia KC nieruchomościami mogą być części budynku, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny przedmiot własności. Tak się jednak składa, że rządem ustawy o własności lokali są nimi wyłącznie lokale wyodrębnione z nieruchomości wspólnej. (…) Należy równocześnie zaakcentować, że poszczególne lokale w budynku są nieruchomościami w miarę wyodrębniania ich własności, co następuje w trybie zdarzeń prawnych określonych w powołanej ustawie o własności lokali. Nie wystarczy natomiast czysty fakt strukturalnej, budowlanej samodzielności lokali. (...) W sytuacji, gdy dla określonej nieruchomości została założona księga wieczysta, obowiązuje reguła „jedna księga -jedna nieruchomość” (E. Gniewek, System Prawa Prywatnego. Tom 3. Wyd. 3, 2013).

Na podstawie art. 29a Ustawy VAT, w przypadku dostawy budynków i budowli trwale związanych z gruntem albo ich części, z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości samego gruntu.

Z uwagi na powyższe należy stwierdzić, że planowana sprzedaż mająca za przedmiot Lokale, wyodrębnione z nieruchomości wspólnej, z których każdy posiada własną księgę wieczystą, będzie stanowić na gruncie Ustawy VAT odpłatną dostawę części budynków (wraz ze znajdującym się pod nimi gruntem wchodzącym w skład nieruchomości wspólnej).

Zgodnie z Ustawą VAT, dostawa budynków i budowli i ich części co do zasady podlega zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 Ustawy VAT, za wyjątkiem sytuacji, gdy:

1. „dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.”
   
   

Powyższy przepis posługuje się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, które zostało zdefiniowane w art. 2 pkt 14 Ustawy o VAT jako „oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.”
   
   

Z wskazanej regulacji wynika zatem, że uznanie iż w danych okolicznościach doszło do „pierwszego zasiedlenia” budynków, budowli lub ich części wymaga łącznego spełnienia trzech przesłanek. tj.:

1. oddania do użytkowania,
2. w wykonaniu czynności opodatkowanej.
3. pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi.
   
   

W orzecznictwie organów podatkowych prezentowany jest pogląd, zgodnie z którym „aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do oddania budynku, budowli lub ich części do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, a za takie można rozumieć m. in. objęcie we władanie budynku, budowli lub ich części przez pierwszego nabywcę lub pierwszego użytkownika. Przedmiotowa nieruchomość winna być przyjęta przez nabywcę do użytkowania. Wydanie przedmiotowego obiektu nabywcy winno nastąpić w ramach wykonania przez sprzedającego czynności podlegających opodatkowaniu. Pierwsze zasiedlenie będzie miało miejsce wówczas, gdy wybudowany lub zmodernizowany budynek (obiekt) zostanie sprzedany lub np. oddany w najem, dzierżawę, bowiem zarówno sprzedaż jak i najem, dzierżawa są czynnościami podlegającymi opodatkowaniu. Zatem należy uznać, że pierwsze zasiedlenie zachodzi w momencie sprzedaży lub oddania budynku (budowli) do użytkowania pierwszemu najemcy (dzierżawcy)” (interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 15 września 2015 r., nr IPPP1/4512-638/15-4/AW). Ponadto, w interpretacji indywidualnej z dnia 16 marca 2016 r. (nr IPPP2/4512-72/16-2/JO) ten sam organ stwierdził jednoznacznie, że pojęcie „oddanie do użytkowania”, o którym mowa w powołanym art. 2 pkt 14 ustawy należy rozumieć jako objęcie faktycznego władztwa nad budynkami, budowlami lub ich częściami, możliwość dysponowania nimi, używania ich jak właściciel.”

Powyższe znajduje również potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. Przykładowo, w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 25 listopada 2010 r. (sygn. akt …..) stwierdzono, że „pierwszym zasiedleniem jest oddanie do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części uznał, że pierwsze zasiedlenie nie musi być związane z dokonaniem dostawy towarów. W ocenie sądu istotą pierwszego zasiedlenia jest oddanie do użytkowania, które następuje w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Pierwszym zasiedleniem może być więc oddanie nieruchomości w najem czy też leasing, jeżeli jest dokonywane na rzecz pierwszego nabywcy lub użytkownika. Pierwszym zasiedleniem będzie tylko pierwsza czynność opodatkowana dotycząca danych budynków (ich części) lub budowli” (podobnie: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 października 2011 r., sygn. akt I FSK 1605/10 oraz wyrok tego samego Sądu z dnia 30 października 2014 r., sygn. akt I FSK 1545/13). Ponadto, w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 października 2014 r. (sygn. akt I FSK 1545/13) stwierdzono wprost, że „sama analiza przepisów ustawy o VAT pozwala uznać, że każda forma korzystania z budynków, budowli lub ich części, jeżeli następuje w wykonywaniu czynności opodatkowanej, spełnia warunki pierwszego zasiedlenia, o którym mowa art. 2 pkt 14 ustawy o VAT.”

Ponadto, w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 maja 2015 r. (sygn. akt I FSK 382/14) słusznie wskazano, że pojęcie „pierwszego zasiedlenia” należy interpretować zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE (dalej jako: „Dyrektywa”) oraz orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej jako: „TSUE”). W orzeczeniu tym odwołano się m.in. do wyroku TSUE z dnia 10 września 2014 r. w sprawie C-92/13 Gemeente ’s-Hertogenbosch (PP 2014, Nr 11, s. 54). z którego wynika wprost, że na gruncie Dyrektywy wątpliwości okoliczność, iż do pierwszego zasiedlenia dochodzi w sytuacji, gdy podmiot, który wybudował budynek na własnym gruncie rozpoczął jego użytkowanie do celów własnej działalności.

Dalej, analizując definicję pierwszego zasiedlenia w kontekście zarówno art. 43 ust. 1 pkt 10 VATU, jak i art. 12 ust. 1 lit. a) i ust. 2 dyrektywy 2006/112/WE Sąd uznał, że pojęcie pierwszego zasiedlenia zawarte w Dyrektywie 2006/112 ma charakter autonomiczny. Konsekwencją tego był brak konieczności wprowadzenia definicji pierwszego zasiedlenia w ustawie o VAT. Stwierdzenia te doprowadziły Naczelny Sąd Administracyjny do wniosku, że „polski ustawodawca nie miał uprawnienia do precyzowania warunków zastosowania kryterium pierwszego zasiedlenia w odniesieniu do sytuacji zaistniałych po wybudowaniu budynku. Polski ustawodawca zdecydował się na doprecyzowanie ww. pojęcia celem wyjaśnienia zakresu zwolnienia z VAT. Porównując zakresy definicji „pierwszego zasiedlenia” wynikające z ustawy o VAT i dyrektywy 112 należy stwierdzić, że ustawodawca polski dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej. Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VA T”.

W rezultacie Sąd w powyższym wyroku wskazał na „częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a) i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT warunku „w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu”. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem, a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku. W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia - rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu”.

Również w doktrynie prawa podatkowego wskazuje się, że „intencją twórców dyrektywy, stojącą za zastosowaniem zwolnienia dla dostaw umywanych nieruchomości (a zatem dostaw innych niż dokonywanych przed i w ramach pierwszego zasiedlenia oraz innych niż dokonywanych w ciągu 2 lat od pierwszego zasiedlenia), wraz z towarzyszącą mu opcją opodatkowania dostaw zwolnionych, było wprowadzenie jako zasady zwolnienia od podatku obrotu dokonywanego na rynku wtórnym (w szczególności dla nieruchomości mieszkaniowych - przedsiębiorcy - podatnicy mają możliwość wyboru opcji opodatkowania dostaw) i opodatkowanie obrotu dokonywanego na rynku pierwotnym (sprzedaż przed lub w ramach pierwszego zasiedlenia) i obrotu spekulacyjnego (a zatem dokonywanego w ciągu 2 lat od pierwszego zasiedlenia)” (T. Michalik, VAT. Komentarz. Wyd. 12. Warszawa 2016).

W powyższym komentarzu do Ustawy VAT wskazano także, że „pierwsze zasiedlenie części budynku, o której mowa w przedmiotowej definicji może dotyczyć tylko takiego przypadku, gdy część ta jest fizycznie i prawnie wyodrębniona, a zatem może być samodzielnym przedmiotem obrotu (stanowi np. lokal mieszkalny w budynku wielorodzinnym). Inaczej rzecz mieć się będzie w przypadku, gdy dana część budynku nie jest w ogóle wyodrębniona (np. powierzchnia w budynku magazynowym) lub jest wyodrębniona jedynie fizycznie (np. powierzchnie biurowe w budynku biurowym). W przypadku, gdy część budynku (budowli) jest wyodrębniona zarówno fizycznie jak i prawnie, wówczas oddanie jej do ulokowania oznacza, że pierwsze zasiedlenie dotyczyć będzie włącznie tej części budynku. Natomiast w przypadku braku prawnego wyodrębnienia takiej części jej przekazanie do użytkowania będzie oznaczało, że doszło do pierwszego zasiedlenia budynku. Rozróżnienie to wynika z faktu, iż wtedy gdy część budynku nie może być samodzielnym przedmiotem obrotu, przekazanie do użytkowania jakiejkolwiek części takiego budynku jest tożsame z przekazaniem do użytkowania budynku (por. także wyr. WSA w Gliwicach z 8.2.2010 r., I SA/Gl 1359/09. niepubl. i WSA w Warszawie z 14.9.2010 r., III SA/WA 1359/10. Legalis z nieco innymi wnioskami).”

Odnosząc powyższe na grunt opisanego zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że planowana transakcja sprzedaży będzie mieć za przedmiot Lokale, które zostały nabyte przez Zbywcę w 2009 roku w drodze wkładu niepieniężnego. Transakcja ta podlegała opodatkowaniu VAT, jednak na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy była zwolniona z opodatkowania. Co więcej, zarówno przed jak i po nabyciu Lokali przez Zbywcę były one przedmiotem wynajmu na rzecz osób trzecich albo w części wykorzystywane do celów własnych przez podatnika VAT.

Ponadto, jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, w okresie posiadania Nieruchomości przez Zbywcę nie dochodziło do ulepszeń Lokali, które wiązałyby się wydatki przekraczające 30% ich wartości początkowej.

Mając powyższe na względzie istnieją argumenty by uznać, że do „pierwszego zasiedlenia” Lokali doszło już w okresie, kiedy były one przedmiotem wynajmu na rzecz osób trzecich przez …, a najdalej w chwili, kiedy zostały one nabyte przez Zbywcę w drodze aportu dokonanego w roku 2009. Niezależnie jednak od tego, który z tym momentów zostanie uznany za właściwy, w chwili sprzedaży Lokali na rzecz Nabywcy upłynie już termin 2-letni od dokonania ich „pierwszego zasiedlenia.”

Reasumując, w opinii Zainteresowanych planowana sprzedaż Lokali powinna zostać zakwalifikowana na potrzeby VAT jako odpłatna dostawa części budynków podlegająca zwolnieniu z opodatkowaniu na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 Ustawy VAT.

Końcowo należy zaznaczyć, że Ustawa VAT w art. 43 ust. 1 pkt 10a przewiduje jeszcze jedno zwolnienie z opodatkowania budynków, budowli lub ich części. Jednakże, jak wskazano w tym przepisie, stosuje się je do dostawy budynków, budowli lub ich części nieobjętych zwolnieniem z ust 10 tego artykułu. Zatem, w świetle powyższej argumentacji należy uznać, że przepis ten jest irrelewantny dla oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego.

Ad. 2.

Zwolnienie z art. 43 ust. 1 pkt 10 Ustawy VAT jest tzw. zwolnieniem fakultatywnym, gdyż w przeciwieństwie do zwolnienia z ust. 10a (określanego w związku z tym jako tzw. zwolnienie obligatoryjne), przewidziano możliwość rezygnacji z jego zastosowania. Mianowicie, zgodnie z art. 43 ust. 10 Ustawy VAT, „podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10 i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

1. są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
2. złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części. „
   
   

Na podstawie art. 43 ust. 11 Ustawy VAT, „oświadczenie, o którym mowa w ust. 10 pkt 2, musi również zawierać:

1. imiona i nazwiska lub nazwę, adresy oraz numery identyfikacji podatkowej dokonującego dostawy oraz nabywcy;
2. planowaną datę zawarcia umowy dostawy budynku budowli lub ich części;
3. adres budynku, budowli lub ich części.”
   
   

Zdaniem Zainteresowanych, z uwagi na opisane powyżej przesłanki do objęcia planowanej transakcji sprzedaży Lokali zwolnieniem z art. 43 ust. 1 pkt 10 Ustawy VAT, będą oni mogli zrezygnować ze stosowania tego zwolnienia pod warunkiem spełnienia przesłanek wskazanych w art. 43 ust. 10 i 11 Ustawy VAT. W efekcie, sprzedaż Lokali przez Zbywcę na rzecz Nabywcy będzie podlegała opodatkowaniu VAT według właściwej stawki.

Ad. 3.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 Ustawy VAT, „w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15. przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.”

W tym miejscu należy zaznaczyć, że ujęte w powyższym przepisie prawo podatnika do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych jest istotą podatku od towarów i usług.

Jak słusznie wskazano w wyroku TSUE z dnia 6 lipca 2006 r. w sprawach połączonych C-439/04 i C-440/04 Axel Kittel i Recolla Recycling SPRL „system odliczeń ma na celu całkowite uwolnienie przedsiębiorcy od ciężaru podatku VAT należnego lub zapłaconego w ramach jego działalności gospodarczej. Wspólny system podatku VAT gwarantuje w ten sposób w zakresie ciężaru podatkowego neutralność jakiejkolwiek działalności gospodarczej - niezależnie od jej celu lub wyników – pod warunkiem, że co do zasady podlega ona sama podatkowi VAT.”

Niezależnie od powyższego w doktrynie prawa podatkowego podkreśla się, że pojęcie czynności opodatkowanych na gruncie art. 86 należy rozumieć ściśle. Oznacza to, że prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje podatnikowi w zakresie, w jakim wykorzystuje on nabyte towary i usługi do wykonywania czynności, które rodzą podatek należny czynnościami dającymi prawo do odliczenia są również dostawa towarów i świadczenie usług poza terytorium kraju, które byłyby opodatkowane na terytorium kraju. W zakresie zatem, w jakim podatnik wykorzystuje nabyte towary lub usługi do wykonywania czynności niepodlegających opodatkowaniu lub podlegających opodatkowaniu, ale zwolnionych od podatku, prawo do odliczenia podatku naliczonego mu nie przysługuje” (W. Modzelewski, Komentarz do ustawy o podatku od towarów i usług. Komentarz. Wyd. 12, Warszawa 2017).

Jak wynika opisu zdarzenia przyszłego, zarówno Zbywca jak i Nabywca są czynnymi podatnikami VAT. Ponadto, przedmiotem działalności gospodarczej Nabywcy jest działalność deweloperska, polegająca m.in. na zakupie, budowie, wynajmie, użytkowaniu i sprzedaży nieruchomości. Równocześnie Nabywca planuje zakupić Lokale od Zbywcy, w celu wykorzystania jej w prowadzonej działalności gospodarczej.

W konsekwencji należy uznać, że Lokale będą wykorzystywane przez Nabywcę na potrzeby działalności opodatkowanej, w związku z czym będzie mu przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego z tytułu wykonywanych usług/dostaw towarów, o kwotę podatku naliczonego przy transakcji zakupu tych Lokali od Zbywcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221) – zwanej dalej „ustawą” – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy – przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

W art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy, ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku VAT dla dostawy nieruchomości zabudowanych spełniających określone w tych przepisach warunki.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest – co do zasady – zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie – według art. 2 pkt 14 ustawy – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1 ze zm.), posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Zgodnie jednak z art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

1. dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
2. dostawa terenu budowlanego.
   
   

Jak stanowi art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że: „(…) definicja »pierwszego zasiedlenia (zajęcia)« zawarta w dyrektywie 112 ma charakter autonomiczny. Zatem nie było konieczne jej definiowanie w ustawie o VAT, poza przypadkami wskazanymi w treści art. 12 ust. 2 zdanie drugie dyrektywy 112 czyli przebudowy budynku. Z powyższego wynika, że polski ustawodawca nie miał uprawnienia do precyzowania warunków zastosowania kryterium pierwszego zasiedlenia w odniesieniu do sytuacji zaistniałych po wybudowaniu budynku. Polski ustawodawca zdecydował się na doprecyzowanie ww. pojęcia celem wyjaśnienia zakresu zwolnienia z VAT. Porównując zakresy definicji »pierwszego zasiedlenia« wynikające z ustawy o VAT i dyrektywy 112 należy stwierdzić, że ustawodawca polski dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej. Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako »pierwsze zajęcie budynku, używanie«. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT.

Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a) i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT warunku »w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu«. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku. W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia – rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu”.

Jak wynika z powyższego „pierwsze zasiedlenie” budynku (po jego wybudowaniu) należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej. Powyższa kwestia przedstawia się inaczej, w sytuacji gdy budynek został ulepszony, a wydatki na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej obiektu. Wówczas bowiem aby nastąpiło pierwsze zasiedlenie budynku – zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy w zw. z art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE – musi dojść do oddania obiektu po ulepszeniu do użytkowania w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu (np. w najem).

W tym miejscu należy zauważyć, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.
   
   

Ponadto, jak wynika z art. 43 ust. 7a ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a stanie się bezzasadne.

Należy również zauważyć, że w myśl art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem, że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

1. są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
2. złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.
   
   

Stosownie do art. 43 ust. 11 ustawy oświadczenie, o którym mowa w ust. 10 pkt 2, musi również zawierać.

1. imiona i nazwiska lub nazwę, adresy oraz numery identyfikacji podatkowej dokonującego dostawy oraz nabywcy;
2. planowaną datę zawarcia umowy dostawy budynku, budowli lub ich części;
3. adres budynku, budowli lub ich części.
   
   

Tak więc, ustawodawca daje podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – możliwość zrezygnowania ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy i opodatkowania transakcji na zasadach ogólnych.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Należy zauważyć, że kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy, w myśl którego, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że co do zasady, grunt będący przedmiotem sprzedaży podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki lub budowle na nim posadowione. Oznacza to, że w sytuacji, gdy budynki, budowle lub ich części korzystają ze zwolnienia od podatku VAT, również sprzedaż gruntu korzysta ze zwolnienia od podatku.

Należy zauważyć, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia „budynku” i „budowli”. W tym zakresie należy odnieść się do przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2016 r., poz. 290 ze zm.).

Z uregulowań zawartych w art. 3 pkt 1 i pkt 2 ustawy, wynika, że pod pojęciem obiektu budowlanego należy rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych. Budynkiem natomiast jest taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Zainteresowani są podmiotami zarejestrowanymi na potrzeby podatku od towarów i usług. Przedmiotem Umowy przedwstępnej jest prawo własności nieruchomości stanowiących lokale niemieszkalne wraz ze związanymi z nimi udziałami w nieruchomości wspólnej. Lokale zostały nabyte przez Zbywcę w listopadzie 2009 r. Aport Lokali był transakcją zwolnioną z opodatkowania. Zarówno przed jak i po nabyciu Lokali przez Zbywcę były one przedmiotem wynajmu a także w części były wykorzystywane dla celów własnych przez …. Lokale są nadal wynajmowane na rzecz osób trzecich. Lokale były dotychczasowo wykorzystywane w działalności gospodarczej Zbywcy. Również Nabywca planuje po zakupie Lokali wykorzystywać je dalej na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. W okresie ostatnich dwóch lat Lokale nie były przedmiotem ulepszeń, z którymi wiązałoby się poniesienie wydatków przewyższających 30% ich wartości początkowej. Po nabyciu Lokali od Zbywcy, Spółka będzie je wykorzystywała do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy należy stwierdzić, że sprzedaż Lokali będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ponieważ sprzedaż Lokali nie odbędzie się w ramach pierwszego zasiedlenia, a od pierwszego zasiedlenia do planowanej sprzedaży Lokali upłynie okres dłuższy niż 2 lata – jak wynika z okoliczności przedstawionych we wniosku - pierwsze zasiedlenie Lokali miało miejsce w momencie przekazania Lokali na wynajem oraz do prowadzenia działalności gospodarczej, a ponadto okresie ostatnich dwóch lat nie ponoszono wydatków przewyższających 30% ich wartości początkowej.

Należy ponadto wskazać, że kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki, budowle lub ich części rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy, zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle tego przepisu przy sprzedaży budynków, budowli lub ich części, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny tych obiektów w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

Reasumując, planowana sprzedaż Lokali stanowić będzie odpłatną dostawę części budynku korzystającą ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Na podstawie art. 29a ust. 8 ustawy dostawa udziałów w gruncie, na którym posadowiony jest budynek również będzie korzystała ze zwolnienia.

Jak wyżej wskazano, ustawodawca daje podatnikom, dokonującym dostawy budynków spełniających przesłanki do korzystania ze zwolnienia od podatku wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy – po spełnieniu określonych warunków – możliwość rezygnacji ze zwolnienia i opodatkowania transakcji na zasadach ogólnych. Powyższe prawo zostało zawężone tylko do rezygnacji ze zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Zatem Zbywcy i Nabywcy będzie przysługiwało prawo do rezygnacji ze zwolnienia od podatku VAT, o którym stanowi art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy i wybór opodatkowania dostawy Lokali, pod warunkiem, że Zbywca i Nabywca spełnią przesłanki, o których mowa w art. 43 ust. 10 w zw. z art. 43 ust. 11 ustawy. Jeżeli Zbywca i Nabywca skorzystają z prawa do rezygnacji ze zwolnienia, sprzedaż Lokali będzie podlegała opodatkowaniu VAT stawką podstawową w wysokości 23%.

Jeżeli strony transakcji zrezygnują ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży Lokali na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10, to w zw. z art. 29a ust. 8 ustawy, dostawa części gruntu przynależnego do tych Lokali, na którym został posadowiony budynek również nie będzie korzystała ze zwolnienia z opodatkowania.

Zatem stanowisko Zainteresowanych w powyższym zakresie należy uznać za prawidłowe.

Na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług oraz dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Podatnik ma prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, o których mowa z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Należy podkreślić, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 tej ustawy.

Jak wynika ze złożonego wniosku, Zainteresowani są podatnikami czynnymi zarejestrowanymi na potrzeby podatku od towarów i usług oraz Nabywca po nabyciu Lokali od Zbywcy, będzie je wykorzystywał do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Jak wykazano w niniejszej interpretacji, w odniesieniu do dostawy Lokali stanowiących przedmiot planowanej dostawy oraz części gruntu na których są one zlokalizowane, znajdzie zastosowanie zwolnienie z podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Zatem w sytuacji gdy Strony transakcji skorzystają z możliwości wyboru opodatkowania, o którym mowa w art. 43 ust. 10 ustawy, w stosunku do dostawy przedmiotowych Lokali oraz części gruntu, na którym są one zlokalizowane i Nabywca będzie wykorzystywał nabyte Lokale do czynności opodatkowanych, wówczas Nabywcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia VAT naliczonego z tytułu nabycia ww. Lokali na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Zainteresowanych w powyższym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanych. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniami wskazanymi we wniosku nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zauważyć ponadto należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowani ponoszą ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Zainteresowanych w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.