Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-3.4012.398.2017.1.BM
z 14 lipca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 maja 2017 r. (data wpływu 16 maja 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i stawki podatku dla przenoszonego na Dzierżawcę podatku od nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• stawki podatku dla refakturowanych usług dostarczania wody,
  

• stawki podatku dla refakturowanych usług ubezpieczenia,
  

• opodatkowania i stawki podatku dla przenoszonego na Dzierżawcę podatku od nieruchomości
  

• opodatkowania i stawki podatku dla przenoszonego na Dzierżawcę kosztu opłaty za zajęcie pasa drogowego.
  
  

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Postanowieniem z dnia 7 czerwca 2016 roku, o sygn. akt … Sąd Rejonowy dla … Wydział gospodarczy ds. upadłościowych i restrukturyzacyjnych, ogłosił upadłość likwidacyjną Spółki … S.A. z siedzibą w …, wyznaczając syndyka masy upadłości.

Spółka … S.A. w upadłości likwidacyjnej z siedzibą w … (zwana dalej: Wnioskodawcą) jest zarejestrowanym i czynnym podatnikiem podatku VAT posiadającym nr NIP ….

Wnioskodawca 1 października 2016 roku zawarł z Centrum … Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (zwanym dalej: Dzierżawcą) umowę dzierżawy przedsiębiorstwa. Dzierżawca również jest zarejestrowanym i czynnym podatnikiem podatku VAT posiadającym nr NIP ….

Zgodnie z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 380 z późn. zm.) „Przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.”

Zgodnie z § 1 umowy dzierżawy przedsiębiorstwa Wydzierżawiający daje w dzierżawę, a Dzierżawca przyjmuje w dzierżawę, „Przedsiębiorstwo” w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu Cywilnego, działające jako … Spółka akcyjna z siedzibą w …, zwane dalej w treści Umowy - „Przedsiębiorstwem” lub „Przedmiotem dzierżawy”.

W § 3 umowy ustalono szczegółowy sposób obliczania czynszu dzierżawnego. Zgodnie z § 3 ust. 1 tej umowy Strony ustaliły, iż czynsz z tytułu dzierżawy Przedsiębiorstwa stanowi kwotę odpowiadającą określonej procentowo części przychodów (pożytków) Dzierżawcy bez podatku od towarów i usług osiągniętych w okresie rozliczeniowym, o którym mowa w ust. 2, jednak nie mniej niż minimalna kwota wskazana w umowie za każdy kwartał. Do kwoty czynszu doliczany jest podatek od towarów i usług według stawki 23%.

Zgodnie z § 3 ust. 2 czynsz, o którym mowa w ust. 1 składa się z następujących składników: miesięcznego stałego składnika czynszu w wysokości określonej kwotowo w umowie netto miesięcznie plus podatek od towarów i usług według stawki 23% oraz zmiennego składnika czynszu w wysokości różnicy pomiędzy kwotą odpowiadającą przyjętej w umowie procentowej części przychodów (pożytków) Dzierżawcy bez podatku od towarów i usług osiągniętych w danym kwartale, a kwotą odpowiadającej stałej, minimalnej części czynszu za okres kwartału. Do kwoty czynszu zostanie doliczony podatek od towarów i usług według stawki 23%.

Zgodnie z § 6 zawartej umowy dzierżawy przedsiębiorstwa, w okresie obowiązywania umowy, Dzierżawca zobowiązał się do pokrywania wszelkich kosztów związanych z prowadzeniem Przedsiębiorstwa, na podstawie 100% refaktury (lub noty księgowej) od Wydzierżawiającego w terminie 7 dni od jej doręczenia, do której załączona będzie kopia faktury obciążającej Wydzierżawiającego (lub innego dokumentu potwierdzającego ich wysokość), na które składają się w szczególności:

1. koszty energii elektrycznej;
2. koszty gazu;
3. koszty wody i odbioru ścieków;
4. koszty telefonu i Internetu;
5. koszty wywozu nieczystości;
6. koszty ochrony;
7. ubezpieczenie majątkowe;
8. podatek od nieruchomości.
   
   

Wnioskodawca refakturuje także na dzierżawcę w ramach § 6 umowy dzierżawy przedsiębiorstwa inne koszty, w szczególności:

1. koszty leasingu maszyn gastronomicznych i urządzeń chłodniczych.
2. koszty ubezpieczenia przedmiotów leasingu,
3. opłatę za korzystanie z pasa drogowego.
   
   

Mając na uwadze powyższe, Dzierżawca zobowiązany jest do ponoszenia dodatkowych kosztów, obok czynszu dzierżawnego, które pokrywa na podstawie doręczonej refaktury od Wnioskodawcy. Umowa o dzierżawę przedsiębiorstwa wyodrębnia więc osobno, czynsz dzierżawny, ustalony w § 3 jak i pozostałe koszty, ujęte w § 6 umowy. Poszczególne koszty, którymi Wnioskodawca obciąża Dzierżawcę są wyodrębnione na wystawianych refakturach.

Dzierżawca, o ile jest to możliwe w przypadku danych usług, jest upoważniony do wyboru świadczeniodawców i może zrezygnować z „pośrednictwa” Wnioskodawcy wybierając innego świadczeniodawcę. Dzierżawca część świadczeń otrzymuje od podmiotów wyznaczonych przez Wnioskodawcę, na podstawie umów zawartej między tymi dwoma ostatnimi podmiotami, których kosztem zostaje następnie obciążony zgodnie z postanowieniami umowy dzierżawy przedsiębiorstwa.

Wnioskodawca zauważył, że po zawarciu umowy dzierżawy, Wnioskodawca wypowiedział część umów z dotychczasowymi dostawcami, a Dzierżawca część umów na dostawę mediów i świadczenie usług zawarł z dostawcami w swoim imieniu bezpośrednio, to jest bez „pośrednictwa” Wnioskodawcy.

Co więcej, należy zwrócić uwagę że okresy rozliczeniowe czynszu i pozostałych kosztów są różne. Na podstawie § 3 i 6 umowy dzierżawy przedsiębiorstwa, czynsz dzierżawny, płatny jest w innym terminie niż pozostałe koszty, które Dzierżawca zobowiązał się pokrywać w ciągu 7 dni od doręczenia mu refaktury.

Odnośnie refakturowania opłat za wodę

Cena za zużycie wody na refakturze jest uzależniona prawie w całości od zużycia wody w wydzierżawianym przedsiębiorstwie. Wnioskodawca korzysta z mediów dostarczanych do przedsiębiorstwa jedynie w bardzo niewielkim zakresie, w całości na potrzeby prowadzonego postępowania upadłościowego, w ilości odpowiadającej jednemu pokojowi hotelowemu (z ponad 500 pokoi znajdujących się w budynku hotelu wchodzącego w skład dzierżawionego przedsiębiorstwa). Wynika to z § 6 pkt 1.4 umowy dzierżawy przedsiębiorstwa zgodnie z którym w okresie obowiązywania niniejszej Umowy Dzierżawca jest zobowiązany do odpłatnego udostępnienia Wnioskodawcy (Wydzierżawiającemu) 1 (jednego) pomieszczenia wyposażonego w meble i sprzęt biurowy z zapewnieniem dostawy do nich energii elektrycznej oraz Internetu, a także trzech miejsc parkingowych na potrzeby Wnioskodawcy (Wydzierżawiającego) związane z czynnościami prowadzonymi w toku postępowania upadłościowego. Dzierżawca zużywa samodzielnie niemal 100% wody wynikającej z refaktury, więc nie ma potrzeby instalacji osobnych liczników zużycia wody.

Wnioskodawca wystawia refakturę ze stawką 8% podatku od towarów i usług za refakturowanie opłat za wodę na dzierżawcę.

Odnośnie refakturowania kosztów ubezpieczenia

… SPÓŁKA AKCYJNA S.K.A. zawarł 20 marca 2014 z Wnioskodawcą umowy leasingu operacyjnego. Przedmiotem leasingu są maszyny gastronomiczne oraz urządzenie chłodnicze.

Zgodnie z § 17 ust. 1 ogólnych warunków umowy leasingu operacyjnego, stanowiącego załącznik do umowy leasingu, „ Przedmiot leasingu podlega ubezpieczeniu przez cały okres trwania umowy leasingu, przy czym przedmiot leasingu ubezpiecza leasingodawca na rachunek leasingobiorcy za zgodą Leasingodawcy na warunkach o których mowa poniżej. Szczegółowe Warunki ubezpieczenia oraz zasady likwidacji szkód określa umowa ubezpieczenia zawarta przez leasingodawcę lub leasingobiorcę”.

Zgodnie z § 17 ust. 3 ogólnych warunków umowy leasingu operacyjnego, stanowiącego załącznik do umowy leasingu ,,Leasingobiorca ma prawo, pod warunkiem uzyskania pisemnej zgody leasingodawcy, do ubezpieczenia przedmiotu leasingu we własnym zakresie i na własny koszt, u zaakceptowanego przez leasingodawcę ubezpieczyciela oraz na zaakceptowanych przez leasingodawcę warunkach.

Dzierżawca otrzymuje od Wnioskodawcy osobne faktury za leasing przedmiotów kuchennych oraz osobną refakturę za ubezpieczenie przedmiotów leasingu. Usługa ubezpieczenia obecnie jest więc najpierw sprzedawana przez ubezpieczyciela na rzecz …, który następnie odzyskuje ten koszt od swojego klienta, czyli Wnioskodawcy poprzez wystawienie certyfikatu na podstawie którego następuje płatność, który to Wnioskodawca następnie przerzuca koszty ubezpieczenia na Dzierżawcę przedsiębiorstwa w drodze refaktury.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca ma umowną możliwość (pod pewnymi warunkami) wyboru ubezpieczyciela dla przedmiotów leasingu. Należy stwierdzić, że taką możliwość miałby także samodzielnie dzierżawca.

Dzierżawca otrzymuje od Wnioskodawcy osobne faktury za leasing oraz osobną refakturę za ubezpieczenie przedmiotów leasingu.

Wnioskodawca wystawia refakturę ze zwolnieniem z VAT (stawka zw) za refakturowanie kosztów ubezpieczenia na dzierżawcę.

Odnośnie refakturowania kwoty podatku od nieruchomości

Właścicielem nieruchomości wchodzących w skład przedsiębiorstwa będącego przedmiotem dzierżawy jest Wnioskodawca.

Wnioskodawca wystawia refakturę ze stawką 23% podatku od towarów i usług w wysokości podatku od nieruchomości powiększonej o kwotę podatku od towarów i usług na dzierżawcę.

Odnośnie refakturowania opłaty za korzystanie z pasa drogowego

Decyzją nr … z 2 marca 2017 roku Zarząd Województwa … zezwolił Wnioskodawcy (inwestorowi) … Spółka Akcyjna w upadłości likwidacyjnej na zajęcie pasa drogowego drogi wojewódzkiej Nr …. Zarząd ustalił opłatę za zajęcie pasa drogowego poprzez umieszczenie reklamy w pasie drogowym drogi w kwocie 1.051,20 zł. Wnioskodawca refakturuje tę opłatę w całości na Dzierżawcę.

Wnioskodawca wystawia refakturę ze stawką 23% podatku od towarów i usług za opłatę za korzystanie z pasa drogowego na Dzierżawcę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy kwota podatku od nieruchomości uwidoczniona na refakturze wystawionej przez Wnioskodawcę na rzecz dzierżawcy przedsiębiorstwa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i jaką stawkę należy stosować refakturując podatek od nieruchomości? (oznaczone we wniosku jako nr 3)

Zdaniem Wnioskodawcy:

Uwagi wprowadzające

Od 1 kwietnia 2011 r. do ustawy o podatku od towarów i usług wprowadzono przepis art. 8 ust. 2a. Przepis ten jest pierwszą regulacją w ustawie VAT, która jednoznacznie potwierdza możliwość refakturowania w postaci odprzedaży usług.

Zgodnie z art. 8 ust. 2a VAT w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 VAT podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Zgodnie z art. 29a ust. 6. VAT Podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Ad. 3

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota podatku od nieruchomości uwidoczniona na refakturze podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, stawką 23%.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych, (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 716 z późn. zm.) podatnikami podatku od nieruchomości są osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki nieposiadające osobowości prawnej, będące: 1) właścicielami nieruchomości lub obiektów budowlanych, z zastrzeżeniem ust. 3. Z przywołanego przepisu wynika, że podatek od nieruchomości obciąża co do zasady właściciela nieruchomości. Dzierżawca nie jest podatnikiem i nie jest zatem z mocy prawa zobowiązany do ponoszenia ciężaru tego podatku. Zobowiązanie dzierżawcy do zwrotu Wnioskodawcy kwoty podatku od nieruchomości stanowi zobowiązanie cywilnoprawne, wynikające z zawartej umowy dzierżawy przedsiębiorstwa. W takim przypadku podatek od nieruchomości należy traktować jako część składową czynszu, związaną ze świadczoną usługą dzierżawy. Tym samym, podatek ten staje się elementem kalkulacyjnym przy ustalaniu opłaty za usługę główną, wobec czego podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki właściwej dla usługi dzierżawy. Dzierżawca, nie może zawrzeć samodzielnie „umowy” z gminą w zakresie podatku od nieruchomości, ponieważ podatek obciąża tylko właściciela. Nie więc tutaj mowy o samodzielności w wyborze świadczeniobiorcy, jak ma to miejsce przy innych pobocznych kosztach.

Takie stanowisko przedstawił m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach 15 maja 2015 roku w interpretacji indywidualnej o sygn. akt IBPP3/4512-167/15/LŻ.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 r., poz. 1221), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności został zdefiniowany w art. 7 i art. 8 ustawy.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Na podstawie art. 29a ust. 1 ustawy podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W świetle art. 29a ust. 6 ustawy podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Wskazać należy, że umowa dzierżawy jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wydzierżawiającego, jak i dzierżawcę– określone przepisami obowiązki.

Zgodnie z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459 z późn. zm.) – przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Z powołanej definicji wynika, że dzierżawa jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie przedmiotu dzierżawy (tu: Przedsiębiorstwa) przez dzierżawcę.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym i czynnym podatnikiem podatku VAT. W dniu 1 października 2016 roku zawarł z Centrum Kongresowym … Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (zwanym dalej: Dzierżawcą) umowę dzierżawy przedsiębiorstwa. Zgodnie z § 6 zawartej umowy dzierżawy przedsiębiorstwa, w okresie obowiązywania umowy, Dzierżawca zobowiązał się do pokrywania wszelkich kosztów związanych z prowadzeniem Przedsiębiorstwa, na podstawie 100% refaktury (lub noty księgowej) od Wydzierżawiającego w terminie 7 dni od jej doręczenia, do której załączona będzie kopia faktury obciążającej Wydzierżawiającego (lub innego dokumentu potwierdzającego ich wysokość), w tym podatku od nieruchomości.

W pierwszej kolejności należy rozstrzygnąć, czy przenoszona na Dzierżawcę opłata dotycząca podatku od nieruchomości stanowi element kalkulacyjny czynszu dzierżawnego, czy też stanowi wynagrodzenie za odrębne od usługi dzierżawy świadczenie.

Zgodnie z art. 6 ww. ustawy Ordynacja podatkowa podatkiem jest publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikające z ustawy podatkowej.

Jest to więc świadczenie pieniężne nieekwiwalentne (np. w zamian za wpłacony podatek od nieruchomości podatnikowi nie przysługuje wzajemne świadczenie ze strony gminy).

Z tych też względów podatek od nieruchomości nie może być przedmiotem sprzedaży lub innej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a w efekcie nie podlega „refakturowaniu”. Podatek ten ma charakter majątkowy i związany jest z posiadanym majątkiem, a nie wynagrodzeniem uzyskiwanym z tytułu posiadania nieruchomości.

Zobowiązanie podatkowe w podatku od nieruchomości ciąży na Wnioskodawcy - Wydzierżawiającym, jako właścicielu i nie może być w drodze umowy przeniesione na Dzierżawcę ze skutkiem zwalniającym wydzierżawiającego z obowiązku podatkowego. Strony stosunku cywilnoprawnego, którymi w przypadku zawarcia umowy dzierżawy są wydzierżawiający i dzierżawca, mogą jednak w ramach swobody w kształtowaniu łączących je stosunków zobowiązaniowych, zawrzeć w umowie postanowienie co do zwrotu (refundacji) należności z tytułu ponoszonych przez wydzierżawiającego opłat z tytułu podatku od nieruchomości. Niezależnie jednak od tego, czy zwracana wydzierżawiającemu przez dzierżawcę kwota podatku od nieruchomości została włączona do czynszu i stanowi jego element kalkulacyjny, czy jest wyodrębniona z czynszu, zawsze jest należnością obciążającą wydzierżawiającego.

Jak wynika z dokonanej wyżej analizy przepisów, sam podatek od nieruchomości, jako że nie może być przedmiotem odsprzedaży, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Nie jest zatem dopuszczalne wystawianie przez wydzierżawiającego faktury, na której jako przedmiot sprzedaży będzie wykazany sam „podatek od nieruchomości”.

Jeżeli jednak strony umowy dzierżawy postanowią, że wydzierżawiający „przerzuca” koszt podatku od nieruchomości na dzierżawcę wówczas koszt ten stanowi element cenotwórczy usługi dzierżawy.

W tej sytuacji, przedmiotem opodatkowania jest skategoryzowana usługa, a nie zbiór wyodrębnionych w jej ramach kosztów. Z uwagi na powyższe, opodatkowaniu nie podlega koszt podatku od nieruchomości, ale usługa dzierżawy, w której jako element kalkulacyjny znajduje się koszt ww. podatku.

Reasumując, koszty podatku od nieruchomości są należnościami bezpośrednio związanymi z odpłatnym świadczeniem usługi dzierżawy i podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach właściwych dla wiążącego strony stosunku cywilnoprawnego – tak jak czynsz. Zobowiązanie podatkowe jak wskazano wyżej w podatku od nieruchomości ciąży na wydzierżawiającym, jako właścicielu i nie może być w drodze umowy przeniesione na osobę dzierżawcy ze skutkiem zwalniającym Wydzierżawiającego z obowiązku podatkowego.

Mając na uwadze opis sprawy oraz obowiązujące przepisy należy stwierdzić, że pomimo tego, że podatek od nieruchomości stanowi odrębny element rozliczeń z Dzierżawcą Przedsiębiorstwa, jest on należnością wynikającą z odpłatnego świadczenia usługi dzierżawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach właściwych dla wiążącego strony stosunku cywilnoprawnego (dzierżawy), tj. jak wskazano we wniosku wg stawki 23%.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w zakresie opodatkowania i stawki podatku dla przenoszonego na Dzierżawcę podatku od nieruchomości. Natomiast w pozostałym zakresie zostały wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy bądź własnego stanowiska, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.