INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 listopada 2011r. (data wpływu 9 listopada 2011r.), uzupełnionym pismem z dnia 20 stycznia 2012r. (data wpływu 25 stycznia 2012r.) oraz pismem z dnia 8 lutego 2012r. (data wpływu 23 lutego 2012r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości otrzymanej w drodze darowizny i konieczność dokonania przez Wnioskodawcę rejestracji dla celów podatku od towarów i usług – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 listopada 2011r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości otrzymanej w drodze darowizny i konieczność dokonania przez Wnioskodawcę rejestracji dla celów podatku od towarów i usług.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 20 stycznia 2012r. (data wpływu 25 stycznia 2012r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu nr IBP1/443-1655/11/LG z dnia 13 stycznia 2012r. oraz pismem z dnia 8 lutego 2012r. (data wpływu 23 lutego 2012r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu nr IBPP1/443-1655/LG z dnia 8 lutego 2012r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 31 sierpnia 2009r. umową darowizny w formie aktu notarialnego Wnioskodawca otrzymał od syna #189; udziału w zabudowanej nieruchomości. Jest to działka wraz z budynkiem mieszkalnym, w którym znajduje się 6 mieszkań. W okresie od otrzymania ww. darowizny Wnioskodawca poniósł wydatki na jej remont. W styczniu 2012r. Wnioskodawca planuje sprzedaż jednego z mieszkań a w okresie późniejszym również pozostałe 5 mieszkań. Wnioskodawca informuje jednocześnie, że nie prowadzi działalności gospodarczej, od daty otrzymania darowizny nie prowadził działalności gospodarczej i nie wykorzystywał wyżej opisanej nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku z dnia 20 stycznia 2012r. Wnioskodawca wskazał, iż:

1. W momencie otrzymania przedmiotowej darowizny nie był określony żaden konkretny cel. Syn chciał przekazać Wnioskodawcy kamienicę, a on tą darowiznę przyjął.
2. Wnioskodawca przejął od syna ww. nieruchomość wraz z dobrodziejstwem inwentarza tzn. w jednym z sześciu lokali zamieszkuje lokator, któremu mimo prób nie udało się wypowiedzieć umowy. Pozostałe lokale do dnia dzisiejszego są nie zamieszkałe.
3. Pobierana jest miesięczna opłata w kwocie 383,15 zł od lokatora opisanego w punkcie wyżej. Niestety koszty utrzymania przekraczają tą kwotę znacząco.
4. Lokatorem jest Pani … na zasadzie umowy najmu.
5. Został przeprowadzony kompleksowy remont kamienicy ze względu na jej stan techniczny, który zagrażał bezpieczeństwu jej eksploatacji. Kamienica została wybudowana w 1930r., od tego czasu nie była remontowana. Wyremontowano: wymieniono instalację wodną, kanalizacyjną, gazową, elektryczną, wymieniono stropy i posadzki, wykonano tynki zewnętrzne i wewnętrzne, wymieniono konstrukcje dachu wraz z poszyciem, wymieniono stolarkę okienną i drzwiową, wykonano docieplenie budynku.
6. Przyczyną sprzedaży nieruchomości są zbyt wysokie koszty utrzymania.
7. Wnioskodawca nie posiada nieruchomości oprócz opisanej we wniosku, które przeznaczone by były do sprzedaży.
8. Ze względu na stan zdrowia męża w styczniu 2007r. Wnioskodawca sprzedał mieszkanie przy ul. B. Za pozyskane środki nabył mieszkanie przy ul. R. Wnioskodawca nie składał VAT-R ani VAT-7, nie odprowadzał podatku VAT.
9. Ponieważ ww. nieruchomość jest obciążona hipoteką, to środki z jej sprzedaży zostaną przeznaczone na spłatę kredytu, zapłatę remontu oraz opłatę podatku dochodowego od osób fizycznych.
   
   

W piśmie z dnia 8 lutego 2012r. Wnioskodawca dodatkowo poinformował, iż:

1. Po dokonanym remoncie zamierzał wynająć przedmiotową nieruchomość jako lokale mieszkalne i jeden z nich przeznaczyć na własne cele mieszkaniowe.
2. Do dnia dzisiejszego ww. nieruchomość nie była wykorzystywana na cele osobiste, oprócz wykorzystania w lecie ogrodu w celach rekreacyjnych i przy tej okazji pomieszczenia kuchennego i toalety.
3. Mieszkanie sprzedane w 2007r. było mieszkaniem, w którym mieszkał Wnioskodawca.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług Wnioskodawca będzie podatnikiem, a tym samym powinien zarejestrować się do podatku od towarów i usług i odprowadzić od tej transakcji i kolejnych podatek należny...

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na fakt, iż opisaną nieruchomość otrzymał w formie darowizny, nie wykorzystywał jej do prowadzenia działalności gospodarczej oraz nie prowadzi działalności gospodarczej, nie jest więc podatnikiem podatku od towarów i usług a tym samym wyżej opisane transakcje nie będą podlegały podatkowi VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011r. Nr 177 poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…) – art. 8 ust. 1 tej ustawy.

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195–221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Ze współwłasnością mamy do czynienia wtedy, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług zarówno sprzedaż udziału we współwłasności gruntu na podstawie art. 198 k.c., jak i sprzedaż wspólnego gruntu za zgodą wszystkich współwłaścicieli na podstawie art. 199 k.c. stanowi odpłatną dostawę towarów.

Ustawodawca w ww. przepisach poza wskazaniem, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, wskazał ponadto, że za świadczenie usług uznawana jest każda transakcja, która nie stanowi dostawy towarów.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług.

Głównym celem wprowadzenia takiej konstrukcji jest zagwarantowanie, aby każda transakcja, która nie mogłaby zostać uznana za dostawę towarów była opodatkowana jako świadczenie usług, za wyjątkiem tych transakcji, które zostały taksatywnie wyłączone lub zwolnione z opodatkowania.

Realizację powyższych fundamentalnych cech podatku od towarów i usług, o których mowa wyżej, gwarantują nie tylko przepisy określające zakres przedmiotowy podatku VAT, tj. cyt. wyżej art 5, 7 i 8 ww. ustawy, lecz również przepisy regulujące zakres podmiotowy podatku od towarów i usług, czyli przepisy art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W zakresie prawa unijnego, z mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1 ze zm.), „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta zarówno z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, jak i art. 9 ust. 1 ww. Dyrektywy ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnika” te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność podlegającą opodatkowaniu jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia „zamiar”. Zgodnie z definicją zawartą we „Współczesnym słowniku języka polskiego” (Wydawnictwo Langenscheidt, Warszawa 2007r.), „zamiar” oznacza „intencje zrobienia czegoś, zamysł, plan, projekt, chęć”.

Wobec powyższego istotą zamiaru są intencje, jakie przyświecają dokonywanym czynnościom oraz cel, który dana osoba ma osiągnąć wykonując dane czynności. Zatem przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności.

W świetle powyżej przytoczonych przepisów dostawa lokalu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom dokonującego tej dostawy można przypisać znamiona prowadzonej działalności gospodarczej, co może mieć miejsce również przy czynności dokonanej jednorazowo. Działalność gospodarcza może składać się z kilku następujących po sobie transakcji. Czynności takie jak np. poniesienie wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą.

Dlatego też, aby uznać, że dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku VAT należy ustalić, czy działa on jako producent, handlowiec lub usługodawca.

Wskazać należy, iż ustawodawca nie określił wymogów formalnych, którym odpowiadać ma podatnik, aby mógł być uznany za producenta lub handlowca oraz kiedy zamiar częstotliwego wykonywania czynności ma być ujawniony. Jednakże w okolicznościach niniejszej sprawy uprawniony jest wniosek, że wystarczającym jest, by okoliczności wskazujące na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy zaistniały w chwili ich wykonywania, zaś podmiot ich dokonujący zachowywał się jak handlowiec czy producent. Dla celów podatku VAT nie jest konieczne, aby działalność była działalnością zarobkową, wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły przez podmioty gospodarcze (przedsiębiorców). Opodatkowaniu tym podatkiem podlega dostawa towarów - lokali nie tylko wówczas, gdy dokonywana jest przez podatnika VAT, dla którego wykonywanie działalności gospodarczej stanowi źródło przychodu. Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, również osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, które dokonują dostawy, czy też świadczą usługi stają się podatnikami podatku VAT, jeżeli okoliczności towarzyszące wykonywaniu czynności wskazują na zamiar wykonywania tych czynności w sposób częstotliwy. Tym samym wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywana w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem podstawowym kryterium oceny dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości jest ustalenie czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności handlowej czy gospodarczej w ogóle.

W wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011r. w połączonych sprawach C-180/10 i C-181/10 (Jarosław Słaby, Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć) TS UE stwierdził, że „(…) w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy, działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, w związku z czym w takiej sytuacji dostawy terenu budowlanego nie można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności (…)”

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca w dniu 31 sierpnia 2009r. umową darowizny otrzymał od syna 1/2 udziału w zabudowanej nieruchomości. Jest to działka wraz z budynkiem mieszkalnym, w którym znajduje się 6 mieszkań. W okresie od otrzymania ww. darowizny Wnioskodawcza poniósł wydatki na jej remont.

Wnioskodawca po dokonaniu generalnego remontu zamierzał w jednym z lokali zamieszkać, a pozostałe lokale tej nieruchomości przeznaczyć na wynajem.

Wnioskodawca do dnia dzisiejszego nigdy wcześniej nie korzystał z ww. nieruchomości w celach osobistych, poza korzystaniem najczęściej w okresie letnim z ogrodu w celach rekreacyjnych i przy tej okazji pomieszczenia kuchennego i toalety.

W jednym z sześciu lokali zamieszkuje lokatorka (pobierany jest miesięczny czynsz z tyt. umowy najmu w kwocie 383,15 zł). Pozostałe lokale do dnia dzisiejszego są niezamieszkałe.

W styczniu 2012 roku Wnioskodawca planuje sprzedaż jednego z mieszkań, a w okresie późniejszym również pozostałe 5 mieszkań.

Z powyższego wynika zatem, że Wnioskodawca wykorzystywał i nadal wykorzystuje jeden z lokali mieszkalnych na wynajem, za który otrzymuje czynsz. Ponadto Wnioskodawca po dokonaniu generalnego remontu ww. budynku mieszkalnego zamierzał w jednym z lokali zamieszkać a pozostałe lokale tej nieruchomości przeznaczyć na wynajem. Obecnie jednak Wnioskodawca zamierza sprzedać wszystkie 6 lokali.

W styczniu 2012 roku Wnioskodawca planuje sprzedaż jednego z mieszkań, a w okresie późniejszym również pozostałe 5 mieszkań.

Odnosząc się do przedstawionego wyżej zdarzenia przyszłego należy odwołać się do regulacji wynikających z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks Cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), zgodnie z którym przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierania pożytków, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Wobec powyższego oddanie w ramach umowy najmu innemu podmiotowi nieruchomości (lokali) skutkuje uzyskiwaniem korzyści majątkowej po stronie Wnioskodawcy.

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że najem ww. lokali jako usługa wymieniona w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywana jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych, bez względu na to, czy najem będą prowadzone w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródła przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji najem stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ww. ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

W sprawie będącej przedmiotem wniosku nie można stwierdzić, iż przedmiotowa nieruchomość nie była przeznaczona przez Wnioskodawcę na cele prowadzonej działalności gospodarczej.

Należy bowiem zauważyć, iż Wnioskodawca w otrzymanym udziale w przedmiotowej nieruchomości dokonuje najmu lokalu mieszkalnego za który pobiera czynsz. Ponadto Wnioskodawca dokonał generalnego remontu przedmiotowego budynku mieszkalnego po czym wyremontowane lokale mieszkalne zamierza przeznaczyć na sprzedaż.

Powyższe działania wykluczają wykorzystywanie udziału w ww. nieruchomości tylko dla celów osobistych przez Wnioskodawcę.

Zdaniem tut. organu działania te podjęte zostały w celu inwestycyjnym czyli z zamiarem osiągnięcia w przyszłości korzyści finansowych. Okoliczności te wskazują na komercyjny charakter działań podjętych przez Wnioskodawcę w stosunku do otrzymanego udziału w przedmiotowej nieruchomości.

Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN pod redakcją naukową prof. Mieczysława Szymczaka, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2002, s. 910 – „komercyjny” oznacza przynoszący dochód, obliczony na zysk, uzależniający działanie od ekwiwalentu pieniężnego, towarowego. Powołana definicja jednoznacznie wskazuje, że o komercyjnym charakterze przedsięwzięcia gospodarczego świadczy jedynie to, czy jest ono nastawione na zysk. Bez wpływu pozostają takie czynniki jak sposób nabycia nieruchomości, czas realizacji inwestycji oraz sposób jej wykonania.

Z treści wniosku wynika, iż podejmowane przez Wnioskodawcę działania polegające na planowanym najmie lokali znajdujących się w budynku mieszkalnym, który Wnioskodawca wyremontował, a następnie zamierza dokonać sukcesywnej sprzedaży tych mieszkań, są niczym innym jak właśnie prowadzeniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Zgodnie bowiem z definicją działalności gospodarczej zawartą w powołanym wyżej przepisie, obejmuje ona również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W sprawie będącej przedmiotem niniejszej interpretacji wystąpił ciąg okoliczności, które wskazują na działalność zbliżoną do działalności podmiotu zajmującego się profesjonalnie obrotem nieruchomościami. Po pierwsze Wnioskodawca w przedmiotowym budynku dokonał generalnego remontu, a znajdujące się w nim lokale mieszkalne zamierzał wynajmować, a ostatecznie planuje sukcesywną sprzedaż tych mieszkań. Wnioskodawca wskazał ponadto, że środki ze sprzedaży przedmiotowej nieruchomości zostaną przeznaczone na zapłatę remontu, spłacenie kredytu bankowego oraz opłacenie podatku dochodowego.

Podsumowując stwierdzić należy, iż wymienione powyżej okoliczności sprawy jednoznacznie wskazują, iż Wnioskodawca w czasie posiadania przedmiotowej nieruchomości podjął działania zbliżone do działań podmiotu zajmującego się profesjonalnie sprzedażą nieruchomości. Wnioskodawca dokonał bowiem nabycia udziału w budynku, dokonał remontu budynku i zamierza sukcesywnie wyremontowane mieszkania sprzedać. Lokale te nie zostały wykorzystane przez Wnioskodawcę do celów osobistych.

W efekcie planowaną przez Wnioskodawcę dostawę przedmiotowych lokali, należy uznać za działalność gospodarczą w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, natomiast Wnioskodawca dla tej czynności będzie występował w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że w przedmiotowej sprawie nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług a tym samym wyżej opisane transakcje nie będą podlegały podatkowi VAT, należało uznać za nieprawidłowe.

Tym samym konieczna będzie rejestracja w zakresie podatku VAT zgodnie z art. 96 ust. 1 ustawy o VAT i jego odprowadzenie przy zastosowaniu odpowiedniej stawki VAT, przy ustaleniu której należy mieć na uwadze przepisy art. 41 ust. 1 i 2, ust. 12-12c, art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a oraz art. 146 pkt 1 i 2 ustawy o VAT. Kwestia ustalenia właściwej stawki VAT nie była bowiem przedmiotem niniejszej interpretacji gdyż w poz. 61 wniosku ORD-IN Wnioskodawca wskazał wyłącznie art. 15 ustawy o VAT.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Należy jednak zaznaczyć, że niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.