Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.102.2017.1.HD
z 27 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 21 kwietnia 2017 r. (data wpływu 27 kwietnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zwolnienia z długu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zwolnienia z długu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni, będąc w związku małżeńskim, w dniu 20 lutego 2008 r. zawarła wraz z ówczesnym mężem umowę kredytu hipotecznego na kwotę 256.000 zł, indeksowanego do waluty obcej (CHF). Umowa została zawarta z Bankiem.

Część zaciągniętego kredytu w kwocie 200.000 zł została przeznaczona na zakup wspólnego lokalu mieszkalnego, zaś pozostała kwota (56.000 zł) przeznaczona została na inne potrzeby konsumpcyjne.

W trakcie trwania małżeństwa Wnioskodawczyni wraz z mężem, na mocy umowy sprzedaży z dnia 27 lutego 2008 r., nabyli – ze środków pochodzących z wyżej wskazanego kredytu – spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, o powierzchni użytkowej 47,9 m², dla którego to prawa w Sądzie Rejonowym Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzona jest księga wieczysta.

Wyrokiem Sądu Okręgowego Wydział Cywilny Rodzinny z dnia 14 listopada 2013 r. orzeczony został rozwód Wnioskodawczyni i jej męża.

Wnioskiem z dnia 22 czerwca 2015 r. Wnioskodawczyni wystąpiła do Sądu Rejonowego Wydział Gospodarczy o ogłoszenie upadłości osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej.

Postanowieniem z dnia 9 listopada 2015 r. Sąd Rejonowy Wydział Gospodarczy ogłosił upadłość obejmującą likwidację majątku dłużniczki – Wnioskodawczyni, jako osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej.

Przed ogłoszeniem upadłości, z wniosku Wnioskodawczyni przed Sądem Rejonowym Wydział Cywilny, wszczęte zostało postępowanie sądowe o podział majątku wspólnego byłych małżonków. Na skutek wniosku o ogłoszenie upadłości wskazane postępowanie o podział majątku zostało zawieszone, zaś po ogłoszeniu upadłości zostało podjęte i toczyło się dalej.

W toku postępowania o podział majątku Wnioskodawczyni uzyskała promesę Banku, zgodnie z którą Bank zobowiązał się zwolnić Wnioskodawczynię z długu wynikającego z zawartej umowy o kredyt hipoteczny z dnia 20 lutego 2008 r. pod warunkiem, iż w wyniku podziału majątku dokonanego pomiędzy Wnioskodawczynią a byłym małżonkiem cały udział Wnioskodawczyni w wysokości 1/2 części spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego nabędzie były małżonek Wnioskodawczyni.

Zaznaczyć należy, iż wydanie przez Bank promesy poprzedzone było ustaleniem tzw. zdolności kredytowej byłego małżonka Wnioskodawczyni, miał on bowiem – po zwolnieniu Wnioskodawczyni z długu – pozostać jedynym dłużnikiem z tytułu wskazanej powyżej umowy o kredyt hipoteczny. Nastąpić zatem miała zmiana umowy kredytowej, w wyniku której zobowiązanym do spłaty pozostałej części kredytu będzie były małżonek Wnioskodawczyni.

W toku podziału majątku wspólnego małżonków strony postępowania w dniu 23 września 2016 r. zawarły ugodę sądową, na mocy której wchodzące w skład majątku wspólnego spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego przyznane zostało byłemu małżonkowi Wnioskodawczyni bez spłat i dopłat na rzecz którejkolwiek ze stron.

Po doręczeniu Bankowi odpisu ugody sądowej, pomiędzy Bankiem a Wnioskodawczynią zawarta została umowa zwolnienia z długu z dnia 15 listopada 2016 r. Na mocy tej umowy Bank zwolnił dłużnika – Wnioskodawczynię z całości długu, zaś dłużnik – Wnioskodawczyni zwolnienie to przyjął.

Pismem z dnia 14 grudnia 2016 r. Wnioskodawczyni poinformowała właściwy urząd skarbowy o opisanym powyżej stanie faktycznym, wskazując jednocześnie, iż w jej ocenie, w realiach przedmiotowej sprawy, w związku ze zwolnieniem z długu wynikającego z powyżej wskazanej umowy o kredyt hipoteczny, nie powstał przychód.

W dniu 5 kwietnia 2017 r. Wnioskodawczyni doręczony został PIT-8C wystawiony przez Bank. W informacji o wysokości przychodów, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazano, iż Wnioskodawczyni z tytułu umowy kredytu hipotecznego uzyskała w 2016 r. przychód w wysokości 435.624 zł 27 gr. Wskazana kwota, jak należy rozumieć, stanowi kwotę kredytu hipotecznego do spłaty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w świetle opisanego stanu faktycznego po stronie Wnioskodawczyni powstał przychód w rozumieniu art. 20 ust. 1, 1a lub 1b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy na Wnioskodawczyni ciąży obowiązek podatkowy w zakresie wynikającym z zawartej z bankiem umowy zwolnienia z długu z dnia 15 listopada 2016 r.?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w świetle okoliczności faktycznych przedmiotowej sprawy, po stronie Wnioskodawczyni nie powstał przychód, o jakim mowa w art. 20 ust. 1, 1a lub 1b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z tym przepisem za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17. Stosownie zaś do ust. 1b wskazanego artykułu, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się także przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach lub pochodzące ze źródeł nieujawnionych.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż zwolnienie z długu związane było z ogłoszoną wobec Wnioskodawczyni tzw. upadłością konsumencką, aczkolwiek z uwagi na fakt, iż Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej – w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – ogłoszenie upadłości nie ma kluczowego znaczenia. Istotnymi w kontekście stanowiska Wnioskodawczyni są dwie okoliczności. Po pierwsze, zwolnienie z długu nastąpiło w związku z podziałem majątku wspólnego małżonków, w wyniku którego cały majątek (spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego stanowiło jedyny składnik majątku wspólnego byłych małżonków) przyznany został byłem mężowi Wnioskodawczyni.

Skutek taki (przyznanie prawa do lokalu byłemu małżonkowi Wnioskodawczyni, a właściwie nabycie przez niego udziału Wnioskodawczyni w wysokości 1/2 części tego prawa) był bowiem warunkiem zwolnienia Wnioskodawczyni z długu. W tym kontekście podkreślić należy, iż wobec pozostałej do spłaty kwoty kredytu w dniu zawierania ugody oraz w świetle wartości spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu w tymże dniu (wartość rynkowa została określona na 200.000 zł), brak było podstaw do orzekania przez Sąd spłaty czy dopłaty – na skutek podziału majątku – na rzecz Wnioskodawczyni. Przy podziale majątku, w skład którego wchodzi lokal mieszkalny (lub spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego), na zakup którego zaciągnięty został kredyt hipoteczny, Sąd określa wartość tego lokalu (lub prawa) poprzez pomniejszenie wartości lokalu (prawa) o kwotę kredytu hipotecznego do spłaty. W świetle okoliczności faktycznych przedmiotowej sprawy przeprowadzenie takiego równania spowodowałoby powstanie bilansu ujemnego, a zatem brak było podstaw do żądania ustalania spłaty na rzecz Wnioskodawczyni.

Wskutek opisanego powyżej sposobu podziału majątku wspólnego byłych małżonków po stronie Wnioskodawczyni nie powstały żadne aktywa. Z jednej zatem strony podział majątku skutkował niejako „wyzbyciem się” przez Wnioskodawczynię swojego udziału w spółdzielczym własnościowym prawie do lokalu mieszkalnego (udziału w jedynym składniku majątku wspólnego), z drugiej zaś zwolnieniem Wnioskodawczyni z długu zaciągniętego na zakup wskazanego prawa do lokalu. W ocenie Wnioskodawczyni, nie sposób zatem uznać, aby po jej stronie powstał przychód, o jakim mowa w art. 20 ust. 1, 1a lub 1 b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawczyni w przedmiotowej sprawie dla stwierdzenia, iż nie powstał przychód, kluczowe znaczenie ma fakt, iż w gruncie rzeczy doszło do zmiany umowy kredytu hipotecznego, w wyniku której dalej zobowiązanym z tytułu tej umowy jest drugi z dłużników (w przedmiotowej sprawie były małżonek Wnioskodawczyni). Uznać zatem należy, iż Wnioskodawczyni, jako osoba zwolniona z długu, nie uzyskała kosztem majątku Banku korzyści majątkowej w wysokości odpowiadającej pozostałej do spłaty kwocie kredytu stanowiącego przedmiot zwolnienia z długu, gdyż w chwili dokonania tej czynności prawnej nastąpiła zmiana stron umowy kredytu (jedynym kredytobiorcą został kredytobiorca utrzymujący kredyt). Zmiana taka nie powoduje zmiany w zakresie tożsamości, kształtu ani treści zobowiązania kredytowego.

W świetle powyższego, w ocenie Wnioskodawczyni, nie można uznać, iż w chwili zwolnienia z długu po stronie kredytobiorcy, którego wniosek o zwolnienie z długu został pozytywnie rozpatrzony przez Bank, powstał przychód podlegający opodatkowaniu. W sytuacji zwolnienia z długu (zmiany stron umowy kredytowej) po stronie takiej osoby nie doszło zatem do powstania przychodu z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji nie ciąży na takiej osobie obowiązek zapłaty podatku dochodowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z ogólną zasadą sformułowaną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, późn. ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z przedstawionych przepisów wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega – co do zasady – każdy dochód osiągnięty przez osobę fizyczną. Zgodnie natomiast z definicją dochodu jest nim nadwyżka przychodów ze źródła nad kosztami jego uzyskania. Pojęciem pierwotnym dla dochodu jest więc pojęcie przychodu. Ten z kolei definiowany jest przez ustawodawcę, czemu dał wyraz w art. 11 ust. 1, jako otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Niemniej jednak z definicji tej wywieść można również, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym (zarówno zwiększającym aktywa, jak i zmniejszającym pasywa) o charakterze definitywnym, nie mające charakteru zwrotnego.

O uzyskaniu przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym do osób fizycznych można więc mówić w każdej sytuacji, gdy podatnik – czy to na skutek otrzymania określonych wartości majątkowych (środków pieniężnych, świadczeń w naturze czy też innych nieodpłatnych świadczeń), czy też gdy na skutek określonego zdarzenia powodującego zmniejszenie jego zobowiązań wobec innych podmiotów – uzyskuje określone przysporzenie majątkowe.

Wskazać również należy, że dla celów podatkowych przyjmuje się – co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie – że pojęcie nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów tej ustawy odrębnym źródłem przychodów są określone w art. 10 ust. 1 pkt 9 – inne źródła.

Zgodnie z treścią art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Cytowany przepis art. 20 ust. 1 ww. ustawy zawiera otwarty katalog przychodów, co oznacza, że do kategorii tej mogą zostać zaliczone również inne (niż wymienione w tym przepisie) przychody, które mieszczą się w ogólnej definicji przychodów, zawartej w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto – w myśl art. 20 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się również należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane przychody z działalności wytwórczej w rolnictwie w zakresie wyrobu wina przez producentów będących rolnikami wyrabiającymi mniej niż 100 hektolitrów wina w ciągu roku podatkowego, o których mowa w art. 17 ust. 3 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o wyrobie i rozlewie wyrobów winiarskich, obrocie tymi wyrobami i organizacji rynku wina (Dz. U. z 2016 r. poz. 859). U podatników opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług. Natomiast zgodnie z ust. 1b art. 20 ww. ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się także przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach lub pochodzące ze źródeł nieujawnionych.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni, będąc w związku małżeńskim, w dniu 20 lutego 2008 r. zawarła wraz z ówczesnym mężem umowę kredytu hipotecznego na kwotę 256.000 zł, indeksowanego do waluty obcej (CHF). Umowa została zawarta z Bankiem. Część zaciągniętego kredytu w kwocie 200.000 zł została przeznaczona na zakup wspólnego lokalu mieszkalnego, zaś pozostała kwota (56.000 zł) przeznaczona została na inne potrzeby konsumpcyjne. W trakcie trwania małżeństwa Wnioskodawczyni wraz z mężem, na mocy umowy sprzedaży z dnia 27 lutego 2008 r., nabyli – ze środków pochodzących z wyżej wskazanego kredytu – spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, o powierzchni użytkowej 47,9 m², dla którego to prawa w Sądzie Rejonowym Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzona jest księga wieczysta. Wyrokiem Sądu Okręgowego Wydział Cywilny Rodzinny z dnia 14 listopada 2013 r. orzeczony został rozwód Wnioskodawczyni i jej męża. Wnioskiem z dnia 22 czerwca 2015 r. Wnioskodawczyni wystąpiła do Sądu Rejonowego Wydział Gospodarczy o ogłoszenie upadłości osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej. Postanowieniem z dnia 9 listopada 2015 r. Sąd Rejonowy Wydział Gospodarczy ogłosił upadłość obejmującą likwidację majątku dłużniczki – Wnioskodawczyni, jako osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej. Przed ogłoszeniem upadłości, z wniosku Wnioskodawczyni przed Sądem Rejonowym Wydział Cywilny, wszczęte zostało postępowanie sądowe o podział majątku wspólnego byłych małżonków. Na skutek wniosku o ogłoszenie upadłości wskazane postępowanie o podział majątku zostało zawieszone, zaś po ogłoszeniu upadłości zostało podjęte i toczyło się dalej. W toku postępowania o podział majątku Wnioskodawczyni uzyskała promesę Banku, zgodnie z którą Bank zobowiązał się zwolnić Wnioskodawczynię z długu wynikającego z zawartej umowy o kredyt hipoteczny z dnia 20 lutego 2008 r. pod warunkiem, iż w wyniku podziału majątku dokonanego pomiędzy Wnioskodawczynią a byłym małżonkiem cały udział Wnioskodawczyni w wysokości 1/2 części spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego nabędzie były małżonek Wnioskodawczyni. Wydanie przez Bank promesy poprzedzone było ustaleniem tzw. zdolności kredytowej byłego małżonka Wnioskodawczyni, miał on bowiem – po zwolnieniu Wnioskodawczyni z długu – pozostać jedynym dłużnikiem z tytułu wskazanej powyżej umowy o kredyt hipoteczny. Nastąpić zatem miała zmiana umowy kredytowej, w wyniku której zobowiązanym do spłaty pozostałej części kredytu będzie były małżonek Wnioskodawczyni. W toku podziału majątku wspólnego małżonków strony postępowania w dniu 23 września 2016 r. zawarły ugodę sądową, na mocy której wchodzące w skład majątku wspólnego spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego przyznane zostało byłemu małżonkowi Wnioskodawczyni bez spłat i dopłat na rzecz którejkolwiek ze stron. Po doręczeniu Bankowi odpisu ugody sądowej, pomiędzy Bankiem a Wnioskodawczynią zawarta została umowa zwolnienia z długu z dnia 15 listopada 2016 r. Na mocy tej umowy Bank zwolnił dłużnika – Wnioskodawczynię z całości długu, zaś dłużnik – Wnioskodawczyni zwolnienie to przyjął. Pismem z dnia 14 grudnia 2016 r. Wnioskodawczyni poinformowała właściwy urząd skarbowy o opisanym powyżej stanie faktycznym, wskazując jednocześnie, iż w jej ocenie, w realiach przedmiotowej sprawy, w związku ze zwolnieniem z długu wynikającego z powyżej wskazanej umowy o kredyt hipoteczny, nie powstał przychód. W dniu 5 kwietnia 2017 r. Wnioskodawczyni doręczony został PIT-8C wystawiony przez Bank. W informacji o wysokości przychodów, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazano, iż Wnioskodawczyni z tytułu umowy kredytu hipotecznego uzyskała w 2016 r. przychód w wysokości 435.624 zł 27 gr. Wskazana kwota, jak należy rozumieć, stanowi kwotę kredytu hipotecznego do spłaty.

Przystępując do oceny skutków podatkowych zwolnienia Wnioskodawczyni z długu wskazać należy, że instytucja kredytu uregulowana została przepisami prawa bankowego. Przez umowę kredytu – zgodnie z treścią art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. z 2016 r., poz. 1988, z późn. zm.) – bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Podkreślić należy, że otrzymanie kredytu i jego spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej są obojętne podatkowo. Przychód po stronie kredytobiorcy pojawia się w przypadku, kiedy dochodzi do umorzenia kredytu lub jego części, wtedy bowiem kredytobiorca osiąga konkretne przysporzenie majątkowe (przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Instytucja zwolnienia z długu uregulowana została natomiast w art. 508 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), zgodnie z którym zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje.

Z art. 373 ww. Kodeksu wynika również, że zwolnienie z długu lub zrzeczenie się solidarności przez wierzyciela względem jednego z dłużników solidarnych nie ma skutku względem współdłużników.

Z zacytowanych przepisów wynika, że w przypadku zobowiązań solidarnych zwolnienie z długu jednego z dłużników nie powoduje wygaśnięcia zobowiązania. Zwolnienie z długu lub zrzeczenie się solidarności przez wierzyciela względem jednego z dłużników solidarnych nie ma więc skutku względem współdłużników. Regulacja ta oznacza, że mimo iż zwolnienie z długu lub zrzeczenie się solidarności odnoszą skutek wobec dłużnika, którego dotyczą, współdłużnicy ponoszą nadal solidarną odpowiedzialność wobec wierzyciela za cały dług, a dłużnik zwolniony z długu lub wobec którego wierzyciel zrzekł się solidarności jest nadal zobowiązany do pokrycia przypadającego nań udziału w długu wobec współdłużnika, który spełnił świadczenie. Z powyższego wynika więc, że zobowiązanie solidarne trwa nadal, z tą tylko różnicą, że wierzyciel nie może domagać się jego wykonania od podmiotu, który został z tego zobowiązania zwolniony. Nie oznacza to jednak, że zobowiązanie takie nie może zostać wykonane. Stosunek zobowiązaniowy trwa bowiem nadal.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni, jako osoba zwolniona przez wierzyciela ze zobowiązania wynikającego z umowy kredytu hipotecznego zaciągniętego wraz z byłym mężem, nie uzyskała faktycznie korzyści majątkowej kosztem Banku, która mogłaby zostać potraktowana jak trwałe przysporzenie w jej majątku, spełniając w ten sposób definicję przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Jakkolwiek bowiem Bank od Wnioskodawczyni nie może domagać się wykonania zobowiązania, to jednak zobowiązanie takie trwa nadal i może zostać wykonane przez drugiego ze współdłużników solidarnych.

Wobec tego – odpowiadając wprost na zadane we wniosku pytania – stwierdzić należy, że w świetle opisanego stanu faktycznego po stronie Wnioskodawczyni nie powstał przychód w rozumieniu art. 20 ust. 1, 1a lub 1b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co oznacza, że na Wnioskodawczyni nie ciąży obowiązek podatkowy w zakresie wynikającym z zawartej z Bankiem umowy zwolnienia z długu z dnia 15 listopada 2016 r.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.