Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-1.4011.15.2017.3.KW
z 2 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 marca 2017 r. (data wpływu 9 marca 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 maja 2017 r. (data wpływu 5 maja 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przedawnienia wierzytelności – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przedawnienia wierzytelności. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 4 maja 2017 r. (data wpływu 5 maja 2017 r.).

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 22 września 2008 r. Wnioskodawczyni zawarła z B. S.A. umowę kredytu. W związku z brakiem płatności umowa została wypowiedziana. Dnia 21 listopada 2012 r. P. zawarła z B. S.A. umowę przelewu wierzytelności. Od daty wypowiedzenia umowy do listopada 2015 r. nie zostały podjęte żadne działania windykacyjne przez firmę P. W listopadzie 2015 r. P. skierował pozew do Sądu Rejonowego w … o zapłatę kwoty 19.311 zł 22 gr. Sprawa została zarejestrowana pod sygn. akt … . Wnioskodawczyni w złożonym sprzeciwie podniosła zarzut przedawnienia wierzytelności - podniosła, że dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej termin przedawnienia wynosi trzy lata (przy czym wystarczy, aby działalność gospodarczą prowadziła jedna ze stron). Powyższe oznacza, że w niniejszej sprawie roszczenie majątkowe z umowy kredytowej zawartej pomiędzy kredytobiorcą (osobą fizyczną) a prowadzącym działalność gospodarczą bankiem uległo przedawnieniu po 3 latach od daty postawienia roszczenia w stan wymagalności, a więc od dnia wypowiedzenia umowy kredytu. Następnie sprawa została zarejestrowana pod sygn. akt … . Termin posiedzenia został wyznaczony 24 lutego 2016 r. W wyniku złożonego przez Wnioskodawczynię sprzeciwu P. złożył oświadczenie o cofnięciu pozwu, w wyniku czego Sąd Rejonowy umorzył postępowanie. W styczniu K. działając na rzecz wierzyciela P. poinformował, że Wierzyciel – P. uznał zarzut przedawnienia jako zasadny i poinformował, że przedawniona kwota będzie stanowiła przychód Wnioskodawczyni w roku 2016 i będzie podlegała opodatkowaniu na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku z czym wierzyciel sporządzi PIT-8C i prześle go do właściwego Urzędu Skarbowego. Umowa kredytu, o której mowa we wniosku dotyczyła kredytu konsumpcyjnego. Wnioskodawczyni nie prowadzi i nigdy nie prowadziła działalności gospodarczej w żadnej formie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy przychodem Wnioskodawczyni (osoby fizycznej), podlegającym opodatkowaniu jest cała kwota długu wraz z odsetkami na dzień uznania przez wierzyciela zarzutu przedawniania, mimo że termin przedawnienia minął wcześniej?
   
2. Czy przychodem Wnioskodawczyni (osoby fizycznej) podlegającym opodatkowaniu jest kwota należności głównej i odsetek ustawowych na dzień przedawnienia?
   
3. Czy obecny wierzyciel, który nie był wierzycielem w dacie przedawnienia ma podstawę do wystawienia PIT-8C i w jakiej wysokości?
   
4. Czy Wnioskodawczyni podlega obowiązkowi opodatkowania takiego przychodu?
   
5. Czy przychodem osoby fizycznej podlegającym opodatkowaniu jest:
   
   
   
   1. kwota zadłużenia z tytułu kapitału,
      
   2. kwota odsetek do momentu przedawnienia, czyli w okresie 3 lata od postawienia roszczenia w stan wymagalności,
      
   3. kwota odsetek naliczona przez wierzyciela, który wykupił dług, do dnia uznania przeterminowania?
      
      
      
6. W którym momencie powstaje ewentualny przychód i czy przychód taki podlega obowiązkowi podatkowemu w chwili obecnej?

Zdaniem Wnioskodawczyni, instytucję przedawnienia określają przepisy art. 117 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.; dalej „K.c.”) Z przepisów tych wynika, że zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu, a po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne (zob. art. 117 K.c.).

Wnioskodawczyni wskazuje, że organy podatkowe najczęściej wyjaśniają, że osobom fizycznym, których wierzytelności się przedawniły, informacje PIT-8C należy sporządzać (zob. stanowiące zmianę interpretacji indywidualnej pismo Ministra Finansów pismo z dnia 16 października 2013 r. DD3/033/109/CRS/11/RD-107221/13). W interpretacji tej zapisana jest wyraźnie kwestia kiedy powstaje przychód z przedawnienia: „Odnosząc się do trzeciej sytuacji opisanej w stanie faktycznym, tj. przedawnienia wierzytelności z tytułu należności głównej i odsetek wymagalnych oraz jej odpisania w księgach banku w koszty niestanowiące kosztu uzyskania przychodu, bez zwolnienia kredytobiorcy z obowiązku spłaty wierzytelności w trybie art. 508 Kodeksu cywilnego, Minister Finansów stoi na stanowisku, że w takim przypadku także u kredytobiorcy dochodzi do powstania realnego przysporzenia majątkowego, które podlega opodatkowaniu. Przedawnienie zobowiązania jest zdarzeniem prawnym, powodującym określone skutki w zakresie możliwości dochodzenia zobowiązań. Zgodnie z art. 117 § 2 Kodeksu cywilnego, po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne. Zobowiązanie przedawnione przekształca się w tzw. zobowiązanie naturalne. Nie może ono być wyegzekwowane pod przymusem, ani też zasądzone przez sąd powszechny, jeżeli dłużnik powoła się na upływ terminu przedawnienia. Nie ulega wątpliwości, że gdy występuje niemożność przymusowego wyegzekwowania zobowiązania mimo braku jego faktycznego wykonania, dłużnik uzyskuje pewną korzyść majątkową, przejawiającą się w tym, że nie musi realnie wykonać zobowiązania. Zasadnicze znaczenie ma bowiem, że w następstwie przedawnienia dłużnik zostaje zwolniony z obowiązku spłaty zadłużenia (ustaje obowiązek spełnienia świadczenia). Skutki finansowe przedawnienia zobowiązania z tytułu kredytu dla kredytobiorcy oraz kredytodawcy są zatem takie same jak przy jego umorzeniu. Kredytobiorca kosztem kredytodawcy osiąga realne przysporzenie majątkowe. Przychód podatkowy z tytułu przedawnionego zobowiązania powstaje w momencie upływu terminu przedawnienia. Stosownie do art. 118 Kodeksu cywilnego, jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata”.

Jeżeli więc przyjąć stanowisko reprezentowane przez organy podatkowe, w opinii Wnioskodawczyni, jedynym momentem, który można uznać za datę powstania przychodu z przedawnienia jest moment przedawnienia się wierzytelności. Przejęcie takiego stanowiska oznaczałoby, że w przedstawionej sytuacji przychód Wnioskodawczyni powstał w roku, za który zobowiązanie podatkowe już uległo przedawnieniu.

Potwierdzenie takiego stanowiska zostało również zaprezentowane w prawomocnych wyrokach. I tak, wg wyroku WSA w Warszawie z dnia 9 kwietnia 2009 r. (sygn. akt III SA/Wa 2966/08) punkt 14 uzasadnienia: „W przypadku umorzenia nie przedawnionych zobowiązań, przychód powstawałby - tak jak wskazywały organy - w dacie umorzenia zobowiązań. W przypadku przedawnienia roszczenia przychód ten powstałby z pierwszym dniem po upływie terminu przedawnienia”, oraz punkt 16 uzasadnienia, gdzie jest napisane „przedawnienie roszczenia majątkowego (w tym przypadku przedawnienie roszczenia banku o zwrot pożyczki wraz z odsetkami) powoduje, że przekształca się ono w tak zwane zobowiązanie niezupełne (naturalne), którego cechą jest niemożność jego przymusowej realizacji (Komentarz do Kodeksu cywilnego, Księga pierwsza, Część Ogólna, pod red. S. Dmowskiego, S. Prudnickiego, Wydawnictwo Prawnicze Lexis Nexis Warszawa 2004, str. 442). W konsekwencji, Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela pogląd wyrażony przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie z dnia 15 stycznia 2008 roku (sygn. akt II FKS 1578/06), zgodnie z którym „postawionymi do dyspozycji” są takie pieniądze i wartości pieniężne, które podatnik - wykazując określoną aktywność - ma możliwość włączyć do swojego władztwa, a więc ma możliwość skorzystania z tychże pieniędzy i nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone środki do dyspozycji podatnika - czyli w przypadku przedawnionego zobowiązania jest to pierwszy dzień po upływie terminu przedawnienia”.

Druga kwestia dotyczy wysokości przychodu z tytułu przedawnienia. Wnioskodawczyni wskazuje, że i tę kwestię wyjaśniło Ministerstwo Finansów w piśmie z dnia 16 października 2013 r. (DD3/033/109/CRS/11/RD-107221/13) wyjaśniając, że przychód ten składa się „z należności głównej oraz odsetek umownych wymagalnych na dzień umorzenia/przedawnienia”. A zatem przyjęcie stanowiska, że w przedstawionej sytuacji istnieje podstawa do wystawienia informacji PIT-8C oraz może to uczynić obecny wierzyciel oznaczałoby, że informację PIT-8C należy wystawić na kwotę należności głównej oraz odsetek umownych wymagalnych na dzień przedawnienia. W niniejszej sprawie, roszczenie majątkowe z umowy kredytowej zawartej pomiędzy kredytobiorcą a prowadzącym działalność gospodarczą bankiem, uległo przedawnieniu po 3 latach od daty postawienia roszczenia w stan wymagalności, a więc od daty wypowiedzenia umowy kredytu.

Zdaniem Wnioskodawczyni, przychód był przychodem w chwili przedawnienia roszczenia, czyli najpóźniej 3 lata od daty wypowiedzenia umowy kredytu. Wobec powyższego, w związku z przedawnieniem zobowiązania kredytowego, nie nastąpiło po stronie Wnioskodawcy trwałe przysporzenie majątkowe i nie powstał przychód podlegający opodatkowaniu, tak jak to występuje w przypadku umorzenia wierzytelności przez bank, bowiem samo przedawnienie zobowiązania nie wywołuje zmiany charakteru zobowiązania na zobowiązanie bezzwrotne i nie powoduje powstania przychodu z nieodpłatnego świadczenia w świetle art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponadto, K. nie wykazał istnienia samego zobowiązania. Hipotetyczne istnienie długu nie może być podstawą do wystawienia PIT-8C.

Jednak aby w ogóle można było mówić o powstaniu obowiązku podatkowego w przypadku „otrzymania świadczenia nieodpłatnego” musi zaistnieć sytuacja, w której po stronie dłużnika powstanie korzyść majątkowa. Taka korzyć może powstać tylko w przypadku zobowiązania bezzwrotnego, tzn. wtedy, gdy jedna strona zobowiąże się do świadczenia, za które druga strona nie musi nic „płacić”. Od razu widać, że chodzi tu o umowę, a nie tylko jednostronne oświadczenie wierzyciela. Klasycznym przykładem, w którym po stronie dłużnika występuje taki przychód, a tym samym po stronie wierzyciela powstaje obowiązek sporządzenia informacji PIT-8C, jest zawarcie między tymi stronami umowy o zwolnienie z długu, określonej w art. 508 K.c. Artykuł 508 k.c. - zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje.

Warto jednak podkreślić, że zwolnienie z długu może nastąpić tylko za zgodą obu stron, ponieważ dla skutecznego zwolnienia wymagane jest jego przyjęcie przez dłużnika. Jednostronne oświadczenie woli wierzyciela nie wywołuje więc takich skutków prawnych i nie może być podstawą do zwolnienia z długu, a w dalszej kolejności nie powoduje uzyskania przez dłużnika korzyści majątkowej. Zatem nie wystąpił obowiązek wystawienia informacji PIT-8C przez płatnika, a Wnioskodawczyni nie uzyskała przychodu podlegającego opodatkowaniu.

W uzupełnieniu wniosku, wskazując ostatecznie własne stanowisko w sprawie, Wnioskodawczyni stwierdziła, że jej zdaniem po jej stronie nie powstał przychód podlegający opodatkowaniu w myśl przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż nie zaistniały okoliczności określone w art. 508 k.c., gdyż nie została zawarta umowa pomiędzy wierzycielem a dłużnikiem, na mocy której wierzyciel by zwalniał z długu dłużnika, a dłużnik by takie zwolnienie przyjął.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów (art. 9 ust. 2 ww. ustawy).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje zasadę powszechności opodatkowania (art. 9 ust. 1). Konstrukcja podatku dochodowego od osób fizycznych zakłada przy tym zróżnicowanie sposobu opodatkowania poszczególnych rodzajów dochodów (przychodów) osób fizycznych w oparciu o system przyporządkowywania ich do odpowiedniego źródła przychodów.

Źródła przychodów zostały określone przez ustawodawcę w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. I tak, źródłami przychodów są m.in.:

• pozarolnicza działalność gospodarcza (art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy),
• inne źródła (art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy).

Ogólne określenie przychodów zawiera art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z przepisu tego wynika, że przychodami, co do zasady, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Pojęcie przychodu wiąże się zatem z przysporzeniem majątkowym po stronie podatnika, z wartością wchodzącą do jego majątku.

Poza powołanym przepisem określającym w sposób ogólny pojęcie przychodu ustawodawca przewidział również szczegółowe regulacje dotyczące przychodów z konkretnych źródeł. I tak, zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej jest wartość umorzonych lub przedawnionych zobowiązań, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 6 (kwoty stanowiące równowartość umorzonych zobowiązań, w tym także umorzonych pożyczek (kredytów), jeżeli umorzenie zobowiązań jest związane z postępowaniem restrukturyzacyjnym lub postępowaniem upadłościowym), w tym z tytułu zaciągniętych kredytów (pożyczek), z wyjątkiem umorzonych pożyczek z Funduszu Pracy.

W myśl art. 20 ust. 1 ww. ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Na podstawie art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Zgodnie z art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (Dz. U. 2016 r., poz. 1988 z późn. zm.) przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych otrzymanie kredytu i jego spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej są obojętne (neutralne) podatkowo z uwagi na zwrotny charakter środków kredytowych. Przychód po stronie kredytobiorcy pojawia się jednak w sytuacjach, w których kredyt traci swój zwrotny charakter i staje się trwałym (definitywnym) przysporzeniem majątkowym kredytobiorcy. W takich przypadkach dłużnik osiąga bowiem konkretne przysporzenie majątkowe.

Co istotne, opłatą za korzystanie ze środków finansowych kredytodawcy są odsetki płacone przez kredytobiorcę. Brak konieczności zapłaty wymagalnych odsetek (tj. takich, których termin płatności upłynął), także jest przysporzeniem skutkującym powstaniem przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Przedawnienie zobowiązania jest zdarzeniem prawnym, powodującym określone skutki w zakresie możliwości dochodzenia zobowiązań.

Zgodnie z art. 117 § 1 i 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459) z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne.

W świetle powyższego, zobowiązanie przedawnione przekształca się w tzw. zobowiązanie naturalne. Nie może ono być wyegzekwowane pod przymusem ani też zasądzone przez sąd powszechny, jeżeli dłużnik powoła się na upływ terminu przedawnienia.

Niemniej jednak, w sytuacji gdy występuje niemożność przymusowego wyegzekwowania zobowiązania mimo braku jego faktycznego wykonania, dłużnik uzyskuje pewną korzyść majątkową, przejawiającą się w tym, że nie musi realnie wykonać zobowiązania. Zasadnicze znaczenie ma bowiem, że w następstwie przedawnienia dłużnik zostaje zwolniony z obowiązku spłaty zadłużenia (ustaje obowiązek spełnienia świadczenia). Skutki finansowe przedawnienia zobowiązania z tytułu kredytu dla kredytobiorcy oraz kredytodawcy są zatem takie same jak przy jego umorzeniu. Kredytobiorca kosztem kredytodawcy osiąga realne przysporzenie majątkowe, a więc uzyskuje przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przychód podatkowy z tytułu przedawnionego zobowiązania powstaje w momencie upływu terminu przedawnienia. Stosownie do art. 118 Kodeksu cywilnego, jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Co do zasady bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne (art. 120 § 1 Kodeksu cywilnego). Ustawa przewiduje przy tym okoliczności skutkujące przerwaniem biegu przedawnienia (art. 123 § 1 Kodeku cywilnego).

Odnosząc powyższe do opisanego stanu faktycznego, należy stwierdzić, że przedawnienie zobowiązania Wnioskodawczyni z tytułu umowy kredytu spowodowało powstanie po jej stronie przychodu podatkowego (art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Przychód ten powstał w dacie przedawnienia zobowiązania, w wartości należności głównej (tj. kwoty niespłaconego kredytu) i odsetek wymagalnych na dzień przedawnienia.

Z uwagi na okoliczność, że kredyt nie był zaciągnięty na cele związane z działalnością gospodarczą, przedmiotowy przychód Wnioskodawczyni należy zakwalifikować do przychodów z innych źródeł (art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Podlega on opodatkowaniu na zasadach ogólnych, według skali podatkowej (art. 27 ww. ustawy). Powinien on zostać wykazany w zeznaniu podatkowym Wnioskodawczyni za rok podatkowy, w którym doszło do przedawnienia zobowiązań z tytułu umowy kredytu i uwzględniony dla celów obliczenia zobowiązania podatkowego Wnioskodawczyni za ww. rok podatkowy.

W związku z powyższym, podmiot będący w momencie przedawnienia zobowiązania z tytułu umowy kredytu wierzycielem tego zobowiązania ma obowiązek sporządzić informację PIT-8C na imię kredytobiorcy, w którym jako przychód z innych źródeł wykaże wartość przedawnionego zobowiązania (na moment przedawnienia), którego spłaty odmawia kredytobiorca. Z opisu stanu faktycznego nie wynika jednoznacznie jaki podmiot był wierzycielem zobowiązania kredytowego na moment jego przedawnienia. Niemniej pozostaje to bez wpływu na możliwość wydania interpretacji indywidualnej w sprawie z wniosku złożonego przez Wnioskodawczynię w zakresie jej praw i obowiązków jako podatnika podatku dochodowego. Należy bowiem podkreślić, że przychód dłużnika (Wnioskodawczyni) z tytułu przedawnienia zobowiązania powstaje niezależnie od sporządzenia informacji PIT-8C przez wierzyciela. Tym samym, brak wykonania tego obowiązku albo jego błędne wykonanie przez wierzyciela nie zwalnia podatnika (Wnioskodawczyni) z obowiązku prawidłowego wykonania zobowiązania podatkowego.

W konsekwencji należy stwierdzić, że odmowa spłaty przez Wnioskodawczynię zaciągniętego kredytu, skutkuje powstaniem przychodu w rozumieniu art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód ten powstał w momencie przedawnienia zobowiązania, w wysokości zadłużenia z tytułu kapitału oraz odsetek, które były wymagalne na moment przedawnienia. Bez znaczenia w tym przypadku pozostaje okoliczność kto miał obowiązek sporządzenia informacji PIT-8C. Przychód Wnioskodawczyni z tytułu przedawnienia zobowiązania powstał bowiem niezależnie od tego faktu, a w konsekwencji Wnioskodawczyni nie może zostać zwolniona z obowiązku prawidłowego wykonania zobowiązania podatkowego.

W związku z tym na Wnioskodawczyni ciąży obowiązek wykazania i opodatkowania ww. przychodu w zeznaniu podatkowym (PIT-36) składanym za rok, w którym doszło do przedawnienia zobowiązania, w terminie do 30 kwietnia roku następującego po tym zdarzeniu. Na podstawie art. 45 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w ww. terminie na Wnioskodawcy ciąży obowiązek zapłaty różnicy pomiędzy podatkiem należnym wynikającym z tego zeznania a sumą należnych za dany rok zaliczek, w tym również sumą zaliczek pobranych przez płatników.

Podatek niezapłacony w terminie płatności staje się zaległością podatkową, od której naliczane są odsetki za zwłokę zgodnie z art. 53 ustawy – Ordynacja podatkowa. Jednocześnie zgodnie z art. 59 § 1 tej ustawy, zobowiązanie podatkowe wygasa w całości lub w części między innymi w skutek zapłaty (pkt 1) lub przedawnienia (pkt 9). Stosownie do art. 70 § 1 ustawy – Ordynacja podatkowa, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest wyłącznie określenie skutków podatkowych przedawnienia zobowiązania z tytułu umowy kredytu po stronie Wnioskodawczyni. Tutejszy organ nie oceniał tego czy wierzytelność wskazana we wniosku uległa przedawnieniu i kiedy to przedawnienie nastąpiło. Informacja ta została przyjęta jako element opisu stanu faktycznego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.