Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.166.2017.2.JO
z 3 sierpnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 maja 2017 r. (data wpływu 15 maja 2017 r.) uzupełnione pismem Strony z dnia 14 lipca 2017 r. (data wpływu 24 lipca 2017 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 6 lipca 2017 r. (skutecznie doręczone Stronie w dniu 12 lipca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia podstawy opodatkowania dla świadczonych na rzecz Spółki A. usług standaryzacji bazy danych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia podstawy opodatkowania dla świadczonych na rzecz Spółki A. usług standaryzacji bazy danych. Wniosek został uzupełniony pismem Strony z dnia 14 lipca 2017 r. (data wpływu 24 lipca 2017 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 6 lipca 2017 r. znak nr 0114-KDIP1-1.4012.166.2017.1.JO.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest spółką, dostarczającej rozwiązania w zakresie baz danych.

Spółka pragnie wskazać, że od innego podmiotu (dalej: „Spółka A”) otrzymuje bazy danych, w celu dokonania ich odpowiednich standaryzacji. Między innymi, zadaniem Spółki jest usunięcie z baz danych wszelkich znaków interpunkcyjnych typu kropki, przecinki, spacje, myślniki, ujednolicenie formy i struktury danych, tak żeby bazy danych były zdatne do użytku - te czynności zostają powierzone Wnioskodawcy. Co ważne w analizowanym stanie faktycznym, czynności wykonywane przez Spółkę nie są bardzo złożone, polegają wyłącznie na dopracowaniu otrzymanych baz danych w niewielkim zakresie.

Następnie bazy danych są odsprzedawane z odpowiednią marżą (która jest uzależniona od nakładu pracy związanego z procesem standaryzacji) do kolejnego podmiotu (dalej: „Spółka B”), która dokonuje dalszych obróbek celem dostosowania baz danych do ich finalnej wersji - te zadania są powierzone tej właśnie Spółce B.

Taki obrót bazami danych uwarunkowany jest specjalizacją każdego podmiotu w odpowiedniej obróbce baz danych, co ma na celu zwiększenie szybkości pracy, podniesienie efektywności, obniżenie kosztów pracy itd. Co istotne, Wnioskodawca otrzymując powierzony materiał (bazy danych do obróbki) ma świadomość, iż wysokość jego zarobku jest uwarunkowana od nakładu pracy związanego ze standaryzacją. Co ważne, Wnioskodawca nie może wykorzystywać tej bazy danych na własne potrzeby po jej zbyciu do danego wyznaczonego podmiotu i nie może jej dalej przetrzymywać (musi ją skasować).

Ponadto, Spółka nie ma w pełni możliwości dysponowania towarem jak właściciel – jest ono ograniczone – ma prawo do modyfikacji baz danych tylko w ograniczonym zakresie, Spółka nie ma prawa do odsprzedaży baz danych innym niż podmiotom z grupy, a po ich zbyciu skasować bazy danych by ograniczyć ryzyko dalszego wykorzystywania.

Ponadto, wartość baz danych przekazywanych Wnioskodawcy przez Spółkę A stanowi ok. 92-97% wartości końcowej ceny jednostkowej ulepszanej bazy danych. Wartość materiału własnego włożonego przez Wnioskodawcę (m. in. koszty pracy informatyków) będzie stanowić odpowiednio ok. 3-8% wartości końcowej ceny jednostkowej danej bazy danych.

W związku z powyższym, Spółka powzięła wątpliwość, czy usługi świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki A to tzw. usługi na materiale powierzonym przez zleceniodawcę (Spółkę A).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 14 lipca 2017 r.):

Czy w rozumieniu przepisów zakresie podatku VAT podstawa opodatkowania z tytułu świadczenia przez Spółkę wyżej wymienionych usług powinna obejmować wartość świadczonej usługi za standaryzację?

Stanowisko Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 14 lipca 2017 r.):

Spółka stoi na stanowisku, że, w przedstawionym przez nią stanie faktycznym podstawą opodatkowania w rozumieniu przepisów w zakresie podatku VAT powinna być wartość świadczonej usługi za standaryzację – bez uwzględnienia wartości baz danych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast art. 8 ust. 1 ustawy stanowi, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z powyższego przepisu wynika, że co do zasady świadczeniem usługi jest wszystko co nie stanowi dostawy towarów.

W kontekście przedmiotowej sprawy konieczne jest rozstrzygnięcie czy mamy do czynienia z dostawą towarów czy też świadczeniem usług. Należy wskazać, że o kwalifikacji danej czynności jako dostawy towarów, bądź świadczenia usług rozstrzyga każdorazowo zindywidualizowany stan faktyczny. O przedmiocie świadczenia przesądzać będzie zakres oraz specyfika wykonywanych czynności, użytych materiałów, obowiązujące klasyfikacje statystyczne oraz treść umów zawartych każdorazowo przez podatnika i jego kontrahenta. Jedynie analiza czynników takich jak m.in. przedmiot świadczenia, proporcja między udziałem materiałów własnych, a udziałem materiałów powierzonych przez kontrahenta, obowiązki stron, sposób wzajemnego rozliczenia, pozwoli określić, czy wykonywane czynności powinny być traktowane jako usługa na ruchomym majątku rzeczowym, czy też jako dostawa towarów.

Pojęcie „świadczenia usług na ruchomym majątku rzeczowym” nie zostało zdefiniowane na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług. Przez ruchomy majątek rzeczowy należy rozumieć towary niebędące nieruchomościami. Za usługi na ruchomym majątku rzeczowym uznaje się m.in. naprawę rzeczy ruchomych, usługi serwisowe i gwarancyjne związane z ww. rzeczami, instalację, montaż i demontaż rzeczy ruchomych, przetwarzanie i uszlachetnianie. W przypadku usług na ruchomym majątku rzeczowym, są one wykonywane na rzeczach ruchomych należących do nabywcy usługi, a podatnik świadczący usługę nie jest właścicielem towaru powierzonego ani wytworzonego, przerobionego lub ulepszonego.

Istota usług świadczonych na ruchomym majątku rzeczowym opiera się na założeniu, że usługodawca otrzymuje od zleceniodawcy materiał i przetwarza go w taki sposób, aby otrzymać pożądany przez zleceniodawcę wyrób. Przepisy nie określają rodzaju, ani charakteru prac jakie mogą być wykonane w ramach usług na ruchomym majątku rzeczowym. Mogą to zatem być prace drobne, a także świadczenia złożone, wymagające zaangażowania wielu różnego rodzaju czynności. W każdym przypadku otrzymuje się określony wyrób finalny spełniający wymagane kryteria.

Nie ulega wątpliwości, że wytworzenie towaru z materiałów powierzonych, nie stanowi dostawy towarów. Taka sytuacja nie wiąże się bowiem z posiadaniem władztwa ekonomicznego nad powierzonymi materiałami służącymi wykonaniu umowy. Materiały zostają powierzone w ściśle określonym celu, a usługodawca nie uzyskuje swobody w dysponowaniu nimi, nie uzyskuje z nich pożytków na własną rzecz.

Jak już wskazano wcześniej, zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W tym miejscu należy wskazać, że prawo podatkowe nie zawiera definicji legalnej pojęcia „rzecz”. W tej sytuacji należy się odwołać do definicji rzeczy wynikającej z prawa cywilnego. Zgodnie z art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.) rzeczami są tylko przedmioty materialne.

W rozumieniu ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o ochronie baz danych (Dz. U nr 128, poz. 1402, z późn. zm.), bazy danych podlegają ochronie określonej w ustawie niezależnie od ochrony przyznanej na podstawie ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631, Nr 94, poz. 658, Nr 121, poz. 843 oraz z 2007 r. Nr 99, poz. 662) bazom danych spełniającym cechy utworu.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, baza danych oznacza zbiór danych lub jakichkolwiek innych materiałów i elementów zgromadzonych według określonej systematyki lub metody, indywidualnie dostępnych w jakikolwiek sposób, w tym środkami elektronicznymi, wymagający istotnego, co do jakości lub ilości, nakładu inwestycyjnego w celu sporządzenia, weryfikacji lub prezentacji jego zawartości.

Natomiast w myśl art. 3 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 666, z późn. zm.), zbiory, antologie, wybory, bazy danych spełniające cechy utworu są przedmiotem prawa autorskiego, nawet jeżeli zawierają niechronione materiały, o ile przyjęty w nich dobór, układ lub zestawienie ma twórczy charakter, bez uszczerbku dla praw do wykorzystanych utworów.

W świetle wyżej cytowanych przepisów baza danych jest przedmiotem ochrony niezależnie od ochrony objętej prawem autorskim. Z tego też względu baza danych nie może zostać uznana za rzecz. Skoro więc baza danych nie jest rzeczą, to nie może być towarem, gdyż zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy towarem jest rzecz. Zatem, należy uznać, że nie będąc towarem baza danych nie może być przedmiotem nabycia ani dostawy, gdyż te pojęcia dotyczą wyłącznie towarów.

Jak wynika z wniosku Wnioskodawca wskazał, że otrzymuje od Zleceniodawcy (Spółki A) bazy danych, w celu dokonania ich odpowiednich standaryzacji, m.in. poprzez usunięcie z baz danych wszelkich znaków interpunkcyjnych typu kropki, przecinki, spacje, myślniki, ujednolicenie formy i struktury danych, tak żeby bazy danych były zdatne do użytku. Spółka A powierzając Wnioskodawcy bazę danych nie będzie przenosiła na Wnioskodawcę prawa do dysponowania tymi bazami jak właściciel, jak również po dokonaniu czynności standaryzacji baz danych Wnioskodawca nie będzie mógł nimi swobodnie dysponować, gdyż to Spółka A będzie decydowała, kiedy i na jakich warunkach bazy danych po standaryzacji będą przedmiotem transakcji sprzedaży. Wnioskodawca nie będzie wykorzystywał baz danych dla własnych potrzeb, nie będzie rozporządzał nimi w sposób swobodny, nie będzie uzyskiwał na własną rzecz pożytków. W tym sensie nie doszło zatem do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad bazami danych. W tym przypadku, z uwagi na fakt, że baza danych nie jest towarem, a więc nie zostanie wypełniona definicja pozwalająca uznać bazę danych za przedmiot materialny.

W konsekwencji nie dochodzi do usługi na ruchomym majątku rzeczowym, gdyż przez ruchomy majątek rzeczowy należy rozumieć towary niebędące nieruchomościami, a w tym przypadku baza danych nie stanowi towaru, a zatem i rzeczy.

Tym samym, skoro nie ma podstaw, by świadczenia wykonywane przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki A, tj. standaryzacja baz danych powierzonych w tym celu przez Spółkę A Wnioskodawcy potraktować jako dostawę towarów, to zasadnym jest zakwalifikowanie ich do usług, w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest kwestia, czy w rozumieniu przepisów w zakresie podatku VAT podstawa opodatkowania z tytułu świadczenia przez Spółkę ww. usług powinna obejmować wartość świadczonej usługi za standaryzację.

Stosownie do art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Jak stanowi art. 29a ust. 6 ustawy podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Ponadto, w myśl art. 29a ust. 7 ustawy podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

1. stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
2. udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
3. otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.
   
   

Cytowane powyżej przepisy, stanowią odzwierciedlenie art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L 347 s. 1 z późn. zm.), z treści którego wynika, że w odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług innych niż te, o których mowa w art. 74-77, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Powyższy przepis Dyrektywy wskazuje, że jako podstawę opodatkowania przyjąć należy otrzymaną przez usługodawcę zapłatę, wynagrodzenie, za świadczone usługi/dostawę towarów.

Ww. art. 29a ust. 1 ustawy wskazano, że podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę z zastrzeżeniami wynikającymi z dalszych przepisów ustawy, dotyczącymi usług agentów, pośredników itp., wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, przypadków, gdy podstawa opodatkowania może być szacowana przez organ podatkowy oraz opodatkowania niektórych podatników dokonujących obrotów dziełami sztuki, przedmiotami kolekcjonerskimi, antykami i towarami używanymi.

Powołany art. 29a ustawy o podatku od towarów i usług odnosi się do wszystkiego, co stanowi zapłatę obejmując swym zakresem każdą formę zapłaty otrzymaną przez sprzedawcę z tytułu dostawy towarów lub wykonania usługi. Pojęcie zapłaty użyte przez ustawodawcę powinno być rozumiane jako należność za daną czynność opodatkowaną, jako kwota bądź wartość, na którą strony się umówiły, czyli kwota, którą podatnik efektywnie ma otrzymać od nabywcy towarów lub usług lub osób trzeciej.

Zatem w rozpatrywanej sprawie, podstawą opodatkowania, zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, będzie wartość świadczonej przez Wnioskodawcę usługi za standaryzację baz danych otrzymywanych od Spółki A, bez uwzględnienia wartości baz danych, gdyż jak już Wnioskodawca wskazał, nie dochodzi do nabycia przez niego, jak i przeniesienia przez Spółkę A na Wnioskodawcę prawa do dysponowania tymi bazami jak właściciel (a więc nie dochodzi do dostawy towaru), a do odpłatnego świadczenia usług zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy, że podstawą opodatkowania w rozumieniu przepisów w zakresie podatku VAT będzie wartość świadczonej usługi za standaryzację – bez uwzględnienia wartości baz danych, należy uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.