Interpretacja Szef Krajowej Administracji Skarbowej
DPP7.8220.1.2017.JQP
z 21 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 pkt 1 oraz § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.), w związku z art. 223 ust. 2 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U. z 2016 r. poz. 1948, z późn.zm.), Szef Krajowej Administracji Skarbowej, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 08 sierpnia 2016 r. Nr IPPB1/4511-596/16-4/KS, wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 maja 2016 r., uzupełnionym pismem z dnia 26 lipca 2016 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• skutków podatkowych darowizny Znaku Towarowego na rzecz spółki komandytowej, w której Wnioskodawcy będzie wspólnikiem - jest nieprawidłowe,
  

• wartości początkowej prawa ochronnego na Znak Towarowy oraz odpisów amortyzacyjnych – jest prawidłowe.
  
  
  

Uzasadnienie

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając na podstawie § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), wydał w dniu 02 lutego 2016 r., w imieniu Ministra Finansów, interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych związanych z darowizną prawa do znaku towarowego na rzecz spółki komandytowej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą obejmującą m.in.: działalność transportową, spedycyjną, logistyczną oraz deweloperską. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W związku z prowadzoną działalnością Wnioskodawca wykorzystuje znak towarowy. Wnioskodawca zamierza dokonać rejestracji znaku towarowego w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (dalej: „EUIPO”). Po dokonaniu rejestracji Znaku, Wnioskodawca, zamierza przekazać przedmiotowy znak towarowy wraz z otrzymanym prawem ochronnym (dalej łącznie: „Znak towarowy” lub „Znak”) w formie darowizny spółce komandytowej (dalej: „Spółka"), w której będzie wspólnikiem.

Prawo ochronne na Znak towarowy nie zostało do chwili obecnej ujęte jako wartość materialna i prawna dla celów podatkowych, bowiem zgodnie z art. 22b ust. 1 ustawy o pdof takiemu ujęciu podlegają jedynie wartości niematerialne i prawne nabyte, a nie wytworzone we własnym zakresie. Znak towarowy będzie używany w spółce komandytowej na cele prowadzonej działalności gospodarczej w ramach tej spółki.

Przeniesienie Znaku towarowego na rzecz Spółki umożliwi Wnioskodawcy zwiększenie efektywności zarządzania znakiem towarowym, Spółka będzie bowiem efektywnie zarządzać przedmiotowym Znakiem towarowym (w tym przykładowo może udzielać prawa do użytkowania znaku na podstawie odrębnych umów). Taka czynność umożliwi zatem szersze wykorzystanie znaku, doskonalszą ochronę ekonomiczną oraz skuteczniejszą promocję Znaku, co będzie korzystne dla Wnioskodawcy.

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytania:

1. Czy wobec Wnioskodawcy powstanie jakikolwiek przychód podatkowy w związku z dokonaniem darowizny wartości niematerialnej i prawnej w postaci Znaku towarowego na rzecz Spółki, w której jest wspólnikiem?
2. Czy Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu, odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych od nabytych przez Spółkę praw do Znaku towarowego, stosownie do jego udziału w zysku Spółki?
   
3. W jaki sposób należy ustalić wartość początkową wartości niematerialnej i prawnej w postaci Znaku towarowego nabytego w drodze umowy darowizny przez Spółkę?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, w zakresie pytania oznaczonego nr 1, wartość darowizny będzie przychodem (w stosunku do posiadanych udziałów w Spółce) jedynie tych wspólników, którym nie przysługiwało prawo do Znaku towarowego, a nie będzie przychodem wspólnika (Wnioskodawcy), który przekazał na podstawie umowy darowizny Znak towarowy Spółce.

Dochody spółek osobowych (za wyjątkiem spółki komandytowo-akcyjnej) nie stanowią odrębnego przedmiotu opodatkowania, a podatnikami w zakresie uzyskiwanych przez nie dochodów są wspólnicy.

Art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. 1991 r., Nr 80, poz. 350, z póz. zm., dalej jako ustawa o pdof) stanowi, iż przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

W przypadku, gdy wspólnikami spółki osobowej są zarówno osoby fizyczne jak i prawne, przychody, koszty i dochód ustala się z zastosowaniem odpowiednich ustaw o podatkach dochodowych, w przypadku osób fizycznych w oparciu o przepisy ustawy o pdof, a w przypadku osób prawnych w oparciu o przepisy ustawy o pdop.

Ze względu na fakt, iż pojęcie "darowizny" nie zostało zdefiniowane na gruncie prawa podatkowego, o tym, czym jest darowizna rozstrzygać będą przepisy prawa cywilnego.

W myśl art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. 1964 nr 16 poz. 93, z późn. zm., dalej ustawa kc), darowizna jest umową jednostronnie zobowiązującą, której treść zarówno: zobowiązuje darczyńcę do spełnienia świadczenia pod tytułem darmym (causa donandi) na rzecz drugiej strony - obdarowanego, tj. do dokonania rozporządzenia i wydania przedmiotu darowizny, jak i wymaga oświadczenia obdarowanego o przyjęciu darowizny.

Istotą darowizny jako czynności nieodpłatnej jest brak po stronie darczyńcy ekwiwalentu w postaci świadczenia wzajemnego (KC. Komentarz. T. II red. Pietrzykowski 2015 wyd. 8 Safjan). Umowa darowizny przejawia się więc przesunięciem majątkowym konkretnych aktywów, jak i innymi dyspozycjami darczyńcy, których skutkiem jest zwiększenie aktywów lub zmniejszenie pasywów w majątku obdarowanego.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy o pdof do przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej należy zaliczyć wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczonych zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 125.

Aby zatem nieodpłatne świadczenie stanowiło przychód do opodatkowania - musi być otrzymane przez podatnika. Nie można jednak otrzymać świadczenia od samego siebie.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca przenosi na Spółkę na podstawie umowy darowizny Znak towarowy. W związku z powyższym powstanie przychód z nieodpłatnych świadczeń, ale jedynie u wspólników, którzy otrzymają świadczenie. W przypadku Wnioskodawcy, który przekaże w formie darowizny Znak towarowy, przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń nie powstanie.

Stanowisko powyższe potwierdzają organy podatkowe. Przykładowo:

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu nr ILPB1/415-977/09-6/IM;
  

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu nr ILPB1/415-917/09-6/IM;
  

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu nr ILPB1/415-895/13-4/AA.
  
  
  

W ocenie Wnioskodawcy, w zakresie pytania oznaczonego nr 2, może on zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu, odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych od nabytych przez Spółkę praw do Znaku towarowego, stosownie do jego udziału w zysku.

W świetle prawa podatkowego, podmiot obdarowany, w tym przypadku Spółka, jest uprawniona do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od darowanych jej składników majątkowych. Odpisy amortyzacyjne dokonywane przez Spółkę mogą zostać kwalifikowane, jako koszty uzyskania przychodów na poziomie jej wspólników jeśli spełnione zostaną przesłanki umożliwiające dokonywanie amortyzacji, o których mowa w art. 22a-22o ustawy o pdof, z uwzględnieniem jej art. 23.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o pdof, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Natomiast w myśl art. 22 ust. 8 cyt. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Treść art. 22b ust. 1 ww. ustawy wskazuje, iż amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
   
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
   
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
   
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
   
5. licencje,
   
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz.U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z późn. zm.),
   
7. wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how).

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak wynika zatem z art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o pdof, do wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji możemy zaliczyć prawa własności przemysłowej (tj. wynalazki, wzory użytkowe, wzory przemysłowe, znaki towarowe i prawa ochronne na te znaki, oznaczenia geograficzne, topografie układów scalonych), o ile zostały przez podatnika nabyte, są zdatne do gospodarczego wykorzystania, ich przewidywany okres używania jest dłuższy niż rok i są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ustawodawca przewiduje zatem dwa sposoby wejścia w posiadanie przez podatnika składników majątkowych podlegających amortyzacji - wytworzenie we własnym zakresie i nabycie, przy czym status podlegających amortyzacji wartości niematerialnych i prawnych mogą mieć wyłącznie składniki majątku nabyte, a nie wytworzone przez podatnika (art. 22a-22b ustawy o pdof). Nabycie prawa własności składnika majątku może nastąpić w formie sprzedaży, zamiany, wkładu niepieniężnego, darowizny, spadku, na podstawie innej umowy zobowiązującej do przeniesienia własności rzeczy oznaczonej co do tożsamości.

Przeniesienie własności w drodze darowizny należy uznać za „nabycie”, w rozumieniu art. 22b ust. 1 ustawy o pdof, przez i podmiot obdarowany.

Podkreślić należy również, iż przepisy prawa podatkowego nie dają podstaw do amortyzowania znaków towarowych.

Amortyzacji podatkowej podlegają nabyte przez podatnika prawa ochronne do znaków towarowych na zasadach wynikających z przepisów ustawy - Prawo własności przemysłowej.

Jednocześnie zważyć należy na fakt, iż w myśl art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a) ustawy o pdof, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny, jeżeli:

• nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub
  

• dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub
  

• nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.
  
  
  

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca - osoba fizyczna, prowadząca działalność gospodarczą zamierza przekazać w formie darowizny Spółce, w której jest wspólnikiem zarejestrowany Znak towarowy.

Przekazany do Spółki w formie darowizny Znak towarowy będzie posiadać prawa potwierdzone przez EUIPO i w myśl art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o pdof będzie stanowić wartość niematerialną i prawną podlegającą amortyzacji. Ze względu na fakt, iż przekazanie Znaku towarowego nastąpi w formie darowizny, nie będą miały zastosowania w stosunku do Wnioskodawcy (u którego z tytułu darowizny Znaku towarowego nie powstanie przychód) negatywne przesłanki zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych i wartości niematerialnych nabytych nieodpłatnie zawarte w art. 23 ust. 1 pkt 45a ustawy o pdof.

Wnioskodawca może zatem dokonać pomimo, iż po jego stronie nie powstaje przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń, odpisów amortyzacyjnych z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych od nabytych przez Spółkę praw do Znaku towarowego.

Zdaniem Wnioskodawcy, w zakresie pytania oznaczonego nr 3, wartość początkową wartości niematerialnej i prawnej w postaci praw do Znaku towarowego, nabytego w drodze umowy darowizny, należy ustalić wedle wartości rynkowej i od takiej wartości wspólnicy (w tym Wnioskodawca) Spółki będą ustalali odpisy amortyzacyjne, stanowiące koszt podatkowy u wspólników, stosownie do posiadanych udziałów w Spółce.

Podstawę naliczenia odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa, której zasady ustalania zawarto w art. 22g ustawy o pdof.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

Stanowisko powyższe potwierdzają organy podatkowe. Przykładowo:

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie nr IPPB1/415-1020/11-2/EC.
  

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach nr IBPBI/1/415-454/14/JS
  

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach nr 1BPBI/1/415-453/14/JS
  
  
  

Mając powyższe rozważania na uwadze należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie wartość darowanego przez Wnioskodawcę Znaku towarowego stanowić będzie część składową przychodu po stronie wspólników spółki osobowej, z wyłączeniem jego samego.

Kosztem uzyskania przychodów dla Wnioskodawcy oraz dla pozostałych wspólników Spółki będą odpisy amortyzacyjne ustalone w oparciu o udział wspólników w zysku Spółki, obliczone od wartości początkowej przekazanego w drodze darowizny Znaku towarowego, którą stanowić będzie wartość rynkowa z dnia nabycia lub wartość wskazana w umowie Spółki.

Stanowisko powyższe potwierdzają organy podatkowe. Przykładowo:

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu nr ILPB1/415-946/12-3/AA,
  

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu nr ILPB1/415-231/14-2/AA,
  

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu nr ILPB1/415-231/14-3/AA.
  
  
  

Wydając z upoważnienia Ministra Finansów, interpretację indywidualną z dnia 08 sierpnia 2016 r. Nr IPPB1/4511-596/16-4/KS, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe.

Po zapoznaniu się z aktami sprawy Szef Krajowej Administracji Skarbowej stwierdza, że interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie nie jest prawidłowa.

Zgodnie z art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r.- Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1578, z późn. zm.), zwanej dalej „Kodeksem”, spółkami osobowymi są: spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo-akcyjna.

Spółki osobowe są podmiotami prawa, a więc mają zdolność prawną, co oznacza, że mogą samodzielnie uczestniczyć w obrocie gospodarczym będąc podmiotami stosunków prawnych. Wynika to m. in. z art. 8 Kodeksu, który stanowi, że spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana.

W świetle cytowanych przepisów spółka osobowa nie mając osobowości prawnej posiada jednak podmiotowość prawną, wyrażającą się w możliwości nabywania praw i zaciągania zobowiązań we własnym imieniu. Spółka osobowa prawa handlowego zawiera umowę darowizny we własnym imieniu. Nie ma przy tym znaczenia, że spółka zawiera umowę z osobą fizyczną, która także będzie jej wspólnikiem, skoro konieczną cechą umowy jest to, że zawierają ją dwie strony składające stosowne oświadczenia woli, i które muszą zgodnie zaaprobować wszystkie jej warunki.

W przypadku zatem darowizny prawa ochronnego na znak towarowy do osobowej spółki prawa handlowego (spółki komandytowej), w której Wnioskodawca będzie wspólnikiem, podkreślić należy, że to spółka osobowa prawa handlowego stanowi odrębną od wspólników strukturę pod względem organizacyjnym i majątkowym, podobnie jak osoby prawne. Spółka osobowa jest samodzielnym i samoistnym podmiotem prawa gospodarczego, a wspólnicy tejże spółki jedynie uczestniczą w osiąganym przez nią zysku w sposób proporcjonalny do swojego udziału w spółce. Tym samym w przypadku osobowej spółki prawa handlowego przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej, będą stanowiły przychody tej spółki. Jednakże z uwagi na to, że spółki osobowe nie posiadają osobowości prawnej, ich dochody nie stanowią odrębnego przedmiotu opodatkowania podatkiem dochodowym. Opodatkowaniu podlegają natomiast dochody poszczególnych wspólników spółki osobowej, stosownie do postanowień art. 8 ust.1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 3032, z późn. zm.) – zwanej dalej „ustawą”, u każdego wspólnika proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, co do zasady, łączy się je z pozostałymi przychodami z innych źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali podatkowej określonej w art. 27 ust. 1 ustawy.

Za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej działalności uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług. Przychodem z działalności gospodarczej, stosownie do art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy jest również wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczonych zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 125.

Dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie rozumie się te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy. Jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, to stosownie do art. 5b ust. 2 ustawy, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy, tj. pozarolniczej działalności gospodarczej.

Regulacja prawna umowy darowizny zawarta została w art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2017 r., poz. 459) zgodnie, z którym przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Celem darowizny jest dokonanie nieodpłatnego przysporzenia na rzecz obdarowanego kosztem majątku darczyńcy. Może ona polegać zarówno na przesunięciu do majątku obdarowanego określonych przedmiotów majątkowych, jak i innych formach dyspozycji majątkowych darczyńcy prowadzących do zmniejszenia jego majątku, a po stronie majątku obdarowanego do zwiększenia aktywów lub zmniejszenia pasywów. Ponieważ umowa darowizny jest umową nieodpłatną, zawarcie jej skutkuje powstaniem, po stronie obdarowanego, przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 14 ust. 2 pkt 8 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy.

Odnosząc się do opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego wskazać należy, że to spółka komandytowa nabędzie do swojego majątku nieodpłatne świadczenie z tytułu darowizny znaku towarowego wraz z otrzymanym prawem ochronnym (Znaku towarowego). Wartość nieodpłatnych świadczeń będzie stanowiła przychód tej spółki i będzie podlegała przepisom ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji będzie przychodem (w odpowiedniej proporcji) wspólników tej spółki, także wspólnika udzielającego darowizny. Tym samym Wnioskodawca osiągnie przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej w wysokości określonej proporcjonalnie do posiadanego udziału. Potwierdzeniem stanowiska jest orzecznictwo sądowoadministracyjne, np. wyrok NSA z dnia 08 stycznia 2013, sygn. akt II FSK 1019/11.

W kwestii możliwości amortyzowania przez spółkę komandytową, prawa ochronnego na Znak towarowy, nabytego w drodze darowizny, zauważyć należy, iż zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych – wydatki na nabycie, wytworzenie i ulepszenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy, kosztami podatkowymi są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z późn. zm.) – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Powołane regulacje prawne stanowią, że amortyzacji podlegają nabyte prawa ochronne do znaków towarowych udzielone na zasadach wynikających z ustawy - Prawo własności przemysłowej (j.t. Dz. U. z 2013 r., poz. 1410, z późn. zm.). Zgodnie z art. 121 powołanej ustawy na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne. Przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej (art. 153 ust. 1 ustawy - Prawo własności przemysłowej). Z powyższych przepisów wynika, że prawo ochronne na znak towarowy mieści się w kategorii praw określonych w ustawie - Prawo własności przemysłowej, wskazanych w art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Te same zasady należy stosować do znaków towarowych zarejestrowanych w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej zapewniającym ochronę znaku towarowego na poziomie Unii Europejskiej. W myśl art. 4 ust. 1 ustawy - Prawo własności przemysłowej, jeżeli umowa międzynarodowa lub przepisy prawa Unii Europejskiej obowiązujące bezpośrednio w krajach członkowskich określają szczególny tryb udzielania ochrony na znaki towarowe, w sprawach nieuregulowanych w tej umowie lub w tych przepisach albo pozostawionych w kompetencji organów krajowych przepisy ustawy stosuje się odpowiednio.

Kwestię ochrony znaków towarowych na poziomie Unii Europejskiej reguluje rozporządzenie Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (wersja ujednolicona: Dz.U.UE.L.2009.78.1, z późn. zm.).

Unijny znak towarowy może składać się z jakiekolwiek oznaczenia, które można przedstawić w formie graficznej, w szczególności z wyrazów, łącznie z nazwiskami, rysunków, liter, cyfr, kształtu towarów lub ich opakowań, pod warunkiem że oznaczenia takie umożliwiają odróżnianie towarów lub usług jednego przedsiębiorstwa od towarów lub usług innych przedsiębiorstw (art. 4 rozporządzenia nr 207/2009).

Zgodnie z art. 1 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009, unijny znak towarowy ma charakter jednolity. Wywołuje on ten sam skutek w całej Unii: może on być zarejestrowany, zbyty, być przedmiotem zrzeczenia się lub decyzji w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia praw właściciela znaku lub unieważnienia znaku, a jego używanie może być zakazane jedynie w odniesieniu do całej Unii.

Stosownie do art. 16 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009, jeżeli art. 17-24 nie stanowią inaczej, unijny znak towarowy jako przedmiot własności traktowany jest w całości i na całym terytorium Unii tak jak krajowy znak towarowy zarejestrowany w państwie członkowskim, w którym według rejestru:

1. właściciel ma swoją siedzibę lub swoje miejsce zamieszkania w dacie dokonywania oceny;
   
2. jeżeli lit. a) nie stosuje się, właściciel znaku ma przedsiębiorstwo w dacie dokonywania oceny.
   
   

Na podstawie powołanych przepisów wskazać należy, że spółka komandytowa, w której Wnioskodawca będzie wspólnikiem może amortyzować nabyte w drodze darowizny prawo ochronne na Znak towarowy, natomiast odpisy amortyzacyjne będą stanowić koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy, proporcjonalnie do przysługującego udziału w zysku tej spółki. Podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy, który stanowi, że wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób – wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

Mając powyższe na uwadze stwierdza się, że stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego dotyczące niewystąpienia skutków podatkowych po stronie Wnioskodawcy, w związku z darowizną Znaku towarowego na rzecz spółki komandytowe jest nieprawidłowe, natomiast w pozostałym zakresie jest prawidłowe.

W konsekwencji należało, z urzędu, dokonać zmiany pisemnej interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie działającego w imieniu Ministra Finansów, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

Wymienione przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne w zakresie pytania nr 1 zostaną zweryfikowane na podstawie przepisów art. 14e ustawy – Ordynacja podatkowa.

Zgodnie z art. 14e § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może z urzędu zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może, z urzędu zmienić ją w dowolnym czasie.

Zmieniona interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zmienianej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Szefa Krajowej Administracji Skarbowej – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu zmienionej interpretacji – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.).

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Szefa Krajowej Administracji Skarbowej na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Szef Krajowej Administracji Skarbowej nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Szefa Krajowej Administracji Skarbowej, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi), na adres: Ministerstwo Finansów, ul. Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.