Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.230.2017.1.KT
z 4 sierpnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 czerwca 2017 r. (data wpływu 8 czerwca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania 0% stawki VAT dla eksportu towarów na podstawie posiadanych dokumentów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 czerwca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania 0% stawki VAT dla eksportu towarów na podstawie posiadanych dokumentów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą sklasyfikowaną jako sprzedaż hurtowa maszyn i urządzeń rolniczych oraz dodatkowego wyposażenia (PKD: 46.61.Z). Dla potrzeb tej działalności utworzył w Polsce oddział. Oddział nie posiada odrębnej osobowości prawnej. Wnioskodawca jest zarejestrowany dla potrzeb rozliczeń podatku VAT w Polsce.

W ramach prowadzonej działalności dokonuje sprzedaży maszyn i urządzeń rolniczych (przykładowo: traktory) zarówno z przeznaczeniem dla polskich odbiorców jak i odbiorców zagranicznych. Wśród realizowanych transakcji są i takie, które wiążą się z wywozem towarów poza Unię Europejską (UE). Niniejszy wniosek dotyczy właśnie takiej transakcji. Jej schemat jest następujący:

Oddział zakupuje w Polsce a następnie dokonuje dalszej sprzedaży traktorów, czy też innych urządzeń rolniczych (dalej ogólnie: Towary), na rzecz podatnika podatku od wartości dodanej z innego niż Polska kraju członkowskiego UE (dalej: Pośrednik). Ten etap można nazwać pierwszym ogniwem w łańcuchu dostaw Towarów. Ponieważ jednak Towary będą przedmiotem dalszej odprzedaży dokonywanej już przez Pośrednika na rzecz ostatecznego nabywcy spoza UE, przykładowo z Rosji (drugie ogniwo w łańcuchu dostaw Towarów), Pośrednik zleca Oddziałowi, aby ten wysłał zakupione (przez Pośrednika od Oddziału) Towary bezpośrednio z Polski do Rosji, do ostatecznego nabywcy Towarów (kontrahenta Pośrednika).

Dokonując tego zlecenia Pośrednik wskazuje, że dostawa powinna być zrealizowana przez Oddział na zasadach FCA. Formuła FCA (Free Carrier) ze zbioru reguł handlowych Incoterms 2010 wiąże się z tym, że sprzedający (czyli w naszym przypadku Oddział) ma przekazać wytworzony przez siebie lub wcześniej zakupiony towar przewoźnikowi, którego wybrał jego kontrahent (czyli Pośrednik). Oznacza to, że gestię transportową posiada tutaj kupujący. To on ma obowiązek i prawo do zorganizowania transportu. Wyznacza zatem przewoźnika, negocjuje z nim stawkę przewozową, podpisuje umowę. Jeżeli strony kontraktu jako warunki dostawy wskazały formułę FCA, to sprzedający ma obowiązek przekazać towar przewoźnikowi w umówionym dniu i miejscu. Ładunek musi być prawidłowo oznakowany i opakowany (chyba że zwyczajowo produkty danego rodzaju przewozi się bez opakowania). W przypadku formuły FCA, tak jak przy wszystkich pozostałych regułach zbioru Incoterms 2010 (z wyjątkiem EXW), sprzedającego obciążają wszelkie procedury związane z eksportem towaru. Innymi słowy, to sprzedający musi uzyskać, gdyby były wymagane, licencje lub pozwolenia eksportowe oraz przeprowadzić towar przez wszystkie procedury obowiązujące przy jego wywozie. Jego obciążają także wszystkie wydatki związane z takimi czynnościami. Za wyborem tej formuły przemawia fakt, że sprzedającemu łatwiej jest dokonać właściwych procedur celnych i uzyskać wymagane prawem dokumenty w urzędach własnego kraju niż kupującemu.

Odnosząc powyższe do stanu faktycznego, to Oddział jako pierwszy sprzedający (Pośrednikowi) Towary dokonuje odpowiedniej procedury wywozu Towarów z Polski do Rosji (działając niejako na zlecenie Pośrednika) do ostatecznego nabywcy z Rosji, który nabywa przedmiotowe Towary na podstawie transakcji sprzedaży dokonanej przez Pośrednika na rzecz tego ostatecznego nabywcy. Schemat transakcji wygląda więc następująco:

faktura sprzedaży faktura sprzedaży

ODDZIAŁ → POŚREDNIK → OSTATECZNY NABYWCA w ROSJI

↓__________________________________________________________________________↑

transport Towarów bezpośrednio z Polski do Rosji

Faktura sprzedaży Towarów wystawiana przez Oddział wskazuje jako kupującego Pośrednika, oraz jako miejsce do którego towar fizycznie ma być przekazany (przetransportowany) miejsce (w Rosji) wskazane przez rosyjskiego ostatecznego nabywcę. W dokumentach SAD, potwierdzających procedurę wywozu Towarów z Polski, Oddział jest wpisany jako eksporter, a jako nabywca wskazany jest Pośrednik. Dokumenty SAD zawierają wzmiankę, że krajem przeznaczenia wywożonych Towarów jest Rosja. Wskutek tak przeprowadzonej procedury wywozu z Polski (w polskim urzędzie celnym) Oddział otrzymuje dokument MRN lub też komunikat IE 599, w których jako nadawca zawsze wskazywany jest Oddział.

Mając na względzie powyższe powstała wątpliwość, czy otrzymane dokumenty MRN lub IE 599 uprawniają Oddział do wykazania dokonanej sprzedaży Towarów (czyli sprzedaży realizowanej pomiędzy Oddziałem i Pośrednikiem) jako eksportu towarów, korzystającego z 0% stawki podatku VAT. Należy bowiem wskazać, że zdarza się, że dokumenty te Oddział otrzymuje bezpośrednio w formie elektronicznej z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych, lub też dokument co prawda pochodzi z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych, ale otrzymuje go poza systemem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w opisanym stanie faktycznym Oddział prawidłowo postępuje stosując stawkę 0% VAT z tytułu eksportu towarów w odniesieniu do sprzedawanych Pośrednikowi Towarów, posiadając dokument elektroniczny MRN lub IE 599, otrzymany (bezpośrednio) z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych?
2. Czy w opisanym stanie faktycznym Oddział prawidłowo postępuje stosując stawkę 0% VAT z tytułu eksportu towarów w odniesieniu do sprzedawanych Pośrednikowi Towarów, posiadając dokument MRN lub IE 599, otrzymany poza systemem teleinformatycznym służącym do obsługi zgłoszeń wywozowych, jeżeli zapewniona jest jego autentyczność?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Stosownie do przepisu art. 2 pkt 8 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: Ustawa), eksportem towarów jest dostawa towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez: a) dostawcę lub na jego rzecz, lub b) nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz - jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.

Odnosząc powyższe do przedstawionego stanu faktycznego można z całą stanowczością stwierdzić, że wskutek łańcucha dostaw Towary ostatecznie opuszczają terytorium UE, celna procedura wywozu rozpoczyna się w Polsce, co oznacza, że transakcja sprzedaży Towarów realizowana przez Oddział na rzecz Pośrednika stanowi eksport Towarów w rozumieniu przepisów Ustawy. Jak wynika bowiem z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4 listopada 2016 roku, I FSK 1975/14: „Do uznania danej czynności za eksport towarów niezbędne jest wystąpienie wszystkich przesłanek wynikających z art. 2 pkt 8 u.p.t.u., jakie stanowią nie tylko wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium Wspólnoty i potwierdzenie tego wywozu przez urząd celny określony w przepisach celnych, ale także dokonanie tego wywozu w wykonaniu dostawy towarów przez dostawcę lub na jego rzecz lub przez nabywcę, mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz”. Oddział dokonując zgłoszenia wywozu Towarów z Polski, czyni to w ramach transakcji dostawy Towarów na rzecz Pośrednika i następnie w ramach transakcji kolejnego ich zbycia pomiędzy Pośrednikiem a ostatecznym nabywcą w Rosji.

Konsekwentnie, skoro w ramach zaprezentowanego w opisie stanu faktycznego łańcucha dostaw, Oddział dokonuje procesu wywozu Towarów z Polski do Rosji, w ramach transakcji dostaw realizowanych przez uczestników łańcucha, spełnione są przesłanki do uznania, że Oddział dokonuje finalnie eksportu Towarów.

Stosownie do przepisu art. 41 ust. 4 Ustawy, w eksporcie towarów stawka podatku VAT wynosi 0%. Przy czym, jak stanowi art. 41 ust. 6 i dalsze Ustawy, stawkę podatku 0% stosuje się w eksporcie towarów, pod warunkiem że podatnik dysponuje dokumentem potwierdzającym wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej.

Dokumentem takim jest w szczególności: 1) dokument w formie elektronicznej otrzymany z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych albo potwierdzony przez właściwy organ celny wydruk tego dokumentu; 2) dokument w formie elektronicznej pochodzący z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych, otrzymany poza tym systemem, jeżeli zapewniona jest jego autentyczność; 3) zgłoszenie wywozowe w formie papierowej złożone poza systemem teleinformatycznym służącym do obsługi zgłoszeń wywozowych albo jego kopia potwierdzona przez właściwy organ celny.

Posiadanie jednego z wyżej wskazanych dokumentów uprawnia podatnika do zastosowania preferencyjnej stawki podatku, czyli 0%. W jednym z orzeczeń (I FSK 828/12) z dnia 25 kwietnia 2013 roku Naczelny Sąd Administracyjny, wskazał, że „w sytuacji, gdy dostawa spełnia bezspornie przesłanki eksportu towarów przewidziane w art. 2 pkt 8 u.p.t.u., to zasada neutralności podatkowej wymaga, by zwolnienie od podatku VAT (stawka 0%) zostało przyznane w razie spełnienia przesłanek merytorycznych, nawet jeśli przez podatnika nie zostały spełnione pewne wymagania formalne. Inaczej byłoby jedynie w przypadku, gdyby naruszenie tych wymagań formalnych uniemożliwiło przedstawienie przekonującego dowodu spełnienia przesłanek merytorycznych. Celem sformułowania określonych przez państwo członkowskie wymagań formalnych dla skorzystania ze stawki 0 % w przypadku pośredniego eksportu towarów jest udowodnienie przez podatnika, że spełnione zostały warunki merytoryczne eksportu, głównie w zakresie wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej. Jeżeli jednak okoliczność ta zostanie wykazana innymi dowodami, w tym ustalona w sposób bezsporny w ramach toczącego się postępowania podatkowego, organy podatkowe nie mogą takiej okoliczności pomijać, stosując do takiego wywozu stawkę jak dla obrotu krajowego.”

Konsekwentnie w opisanym stanie faktycznym, Oddział dysponując czy to dokumentem elektronicznym MNR, czy też IE 599, otrzymanym zarówno (bezpośrednio) z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych, czy też otrzymanym poza systemem teleinformatycznym służącym do obsługi zgłoszeń wywozowych, jeżeli potwierdzają wywóz Towarów z Polski do Rosji, jest uprawniony do zastosowania 0% stawki podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a (art. 2 pkt 1 ustawy). Przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej (…) (art. 2 pkt 3 ustawy). Natomiast przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3 (art. 2 pkt 5 ustawy).

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Towarami zaś, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 7 ust. 8 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

W powołanym wyżej przepisie uregulowano zasady dotyczące określenia miejsca świadczenia przy dostawie towarów w przypadku transakcji łańcuchowych (szeregowych), tj. transakcji, w których występuje kilka podmiotów dokonujących obrotu tym samym towarem, przy czym towar trafia bezpośrednio od pierwszego do ostatniego podmiotu w łańcuchu dostaw. Transakcja łańcuchowa cechuje się zatem tym, że towar, będący przedmiotem więcej niż jednej transakcji, jest fizycznie wydawany tylko raz bezpośrednio przez pierwszy podmiot ostatniemu nabywcy. Każda z dostaw w transakcji łańcuchowej traktowana jest odrębnie, co oznacza, że dla każdej z nich odrębnie ustalane jest też miejsce dokonania dostawy.

W świetle art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Natomiast przepis art. 22 ust. 2 ustawy wskazuje, że w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

W myśl art. 22 ust. 3 ustawy, w przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

1. poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;
2. następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.
   
   

Z ww. przepisu art. 22 ust. 2 ustawy - zdanie pierwsze - wynika, że w przypadku transakcji łańcuchowych, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie jest przemieszczany od pierwszego dostawcy do finalnego nabywcy, wówczas przyjmuje się, że ma miejsce tylko jedna wysyłka (transport). Z uwagi na to, że dokonywane jest tylko jedno przemieszczenie towarów, to tylko jedna dostawa może być uznana za dostawę „ruchomą” towarów, pozostałe zaś są dostawami „nieruchomymi”.

Omawiany przepis – zdanie drugie – odnosi się wprost do sytuacji, kiedy towar jest wysyłany (transportowany) przez nabywcę dokonującego również jego dostawy, czyli podmiot kupujący towar i sprzedający ten sam towar. W takiej sytuacji ustawodawca uznał, że transport (wysyłka) przyporządkowane są dostawie realizowanej dla tego właśnie nabywcy. Jest to założenie domniemane, mogące zostać obalone w przypadku, gdy z warunków dostawy wynika, że transport (wysyłkę) należy przyporządkować dostawie realizowanej przez tego nabywcę.

Zatem tylko ta dostawa, do której zostanie przyporządkowany transport, ma charakter międzynarodowy. Przepisy ustawy nie precyzują, w jaki sposób należy rozumieć użyte w przywołanych regulacjach sformułowanie „przyporządkowanie” transportu do danej dostawy. Przyjmuje się, że przez organizację transportu towarów należy rozumieć planowanie, jak i koordynowanie poszczególnych etapów wywozu towarów.

Przez eksport towarów - stosownie do art. 2 pkt 8 ustawy – rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

1. dostawcę lub na jego rzecz, lub
2. nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych

– jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.

Definiując pojęcie eksportu towarów ustawodawca dokonał rozróżnienia sytuacji, gdy będący przedmiotem wywozu towar jest wywożony przez dostawcę lub na jego rzecz, oraz, gdy jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz. Sytuacja kiedy eksporter lub podmiot przez niego upoważniony sam dokonuje wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej – stanowi tzw. eksport bezpośredni. Eksport pośredni natomiast ma miejsce wówczas, gdy wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej, w wykonaniu dostawy towarów, jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium Polski lub na jego rzecz.

Każdorazowo jednak, aby uznać daną czynność za eksport towarów muszą wystąpić łącznie następujące przesłanki:

• ma miejsce dostawa towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni) lub przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz (eksport pośredni),
  

• wywóz towarów musi być potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.
  
  
  

W przedstawionej sprawie Wnioskodawca dokonuje sprzedaży traktorów lub innych urządzeń rolniczych (Towary) na rzecz podatnika podatku od wartości dodanej z innego niż Polska kraju członkowskiego UE (Pośrednik). Towary te są przedmiotem dalszej odprzedaży dokonywanej już przez Pośrednika na rzecz ostatecznego nabywcy spoza UE, np. z Rosji. W związku z tym Pośrednik zleca Wnioskodawcy wysyłkę zakupionych Towarów bezpośrednio z Polski do Rosji, do ostatecznego nabywcy Towarów (kontrahenta Pośrednika). Dostawa realizowana jest przez Wnioskodawcę na zasadach FCA (Incoterms 2010), co oznacza, że sprzedający (w tym przypadku Wnioskodawca) ma przekazać towar przewoźnikowi, którego wybrał jego kontrahent (Pośrednik), w umówionym dniu i miejscu. Zatem gestię transportową posiada kupujący i to on ma obowiązek i prawo do zorganizowania transportu - wyznacza przewoźnika, negocjuje z nim stawkę przewozową, podpisuje umowę. Sprzedającego obciążają wszelkie procedury związane z eksportem towaru. Tym samym to Wnioskodawca, jako pierwszy sprzedający (na rzecz Pośrednika) dokonuje odpowiedniej procedury wywozu Towarów z Polski do Rosji (działając na zlecenie Pośrednika), do ostatecznego nabywcy, który nabywa przedmiotowe Towary od Pośrednika.

Faktura sprzedaży Towarów wystawiana przez Wnioskodawcę wskazuje jako kupującego Pośrednika, oraz jako miejsce, do którego towar fizycznie ma być przekazany (przetransportowany) - miejsce w Rosji wskazane przez ostatecznego nabywcę. W dokumentach SAD, potwierdzających procedurę wywozu Towarów z Polski, Wnioskodawca figuruje jako eksporter, a jako nabywca wskazany jest Pośrednik. Dokumenty SAD zawierają informację, że krajem przeznaczenia wywożonych Towarów jest Rosja.

Wskutek tak przeprowadzonej procedury wywozu z Polski (w polskim urzędzie celnym) Wnioskodawca otrzymuje dokument MRN lub też komunikat IE 599, w których jako nadawca zawsze wskazywany jest Wnioskodawca.

Z opisanych okoliczności sprawy, w szczególności warunków dostawy, wynika, że w przedstawionym schemacie transakcji Pośrednik jest drugim podmiotem w łańcuchu dostaw – jako nabywca a następnie sprzedawca towaru – i jednocześnie jest odpowiedzialny za zorganizowanie i zrealizowanie transportu do ostatecznego nabywcy. Zatem to Pośrednik jest podmiotem, który faktycznie dokonuje wywozu towarów z Polski.

W świetle powołanych wyżej regulacji art. 22 ust. 2 ustawy, oznacza to, że w niniejszej sprawie dostawa dokonywana przez Wnioskodawcę na rzecz Pośrednika stanowi dostawę transgraniczną („ruchomą”). Ponieważ dostawa ta ma charakter międzynarodowy (towar wywożony jest z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej), Wnioskodawca powinien rozpoznać eksport towarów. Skoro wywozu towarów będzie dokonywał Pośrednik (jako podmiot zlecający i organizujący transport) – tj. nabywca mający siedzibę poza terytorium kraju – spełnione są przesłanki wynikające z art. 2 pkt 8 lit. b ustawy do uznania dostawy dokonanej przez Wnioskodawcę za eksport pośredni.

W przedstawionej sprawie Wnioskodawca ma wątpliwości, czy otrzymane dokumenty MRN lub IE 599 uprawniają go do wykazania sprzedaży Towarów dokonanej na rzecz Pośrednikiem jako eksportu towarów opodatkowanego 0% stawką VAT, w sytuacji, gdy dokumenty te co prawda pochodzą z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych, ale Odział otrzymuje je poza tym systemem.

Jak stanowi art. 41 ust. 4 ustawy, w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a, stawka podatku wynosi 0%. Jednocześnie, zgodnie z art. 41 ust. 6 ustawy, ww. stawkę stosuje się w eksporcie towarów, o którym mowa w ust. 4 i 5, pod warunkiem że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej.

Stosownie do art. 41 ust. 6a ustawy, dokumentem, o którym mowa w ust. 6, jest w szczególności:

1. dokument w formie elektronicznej otrzymany z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych albo potwierdzony przez właściwy organ celny wydruk tego dokumentu;
2. dokument w formie elektronicznej pochodzący z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych, otrzymany poza tym systemem, jeżeli zapewniona jest jego autentyczność;
3. zgłoszenie wywozowe w formie papierowej złożone poza systemem teleinformatycznym służącym do obsługi zgłoszeń wywozowych albo jego kopia potwierdzona przez właściwy organ celny.
   
   

Ponadto, na podstawie art. 41 ust. 11 ustawy, że przepisy ust. 4 i 5 stosuje się odpowiednio w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b, jeżeli podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym dokonał dostawy towarów, otrzymał dokument, o którym mowa w ust. 6, z którego wynika tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu. Przepisy ust. 7 i 9 stosuje się odpowiednio.

Aby zatem możliwe było opodatkowanie eksportu towarów stawką podatku w wysokości 0%, konieczne jest spełnienie warunku dotyczącego potwierdzenia wywozu towarów przez urząd celny określony w przepisach celnych. Spełnienie tego warunku ma gwarantować, że faktycznie nastąpi wywóz towarów i że bez ich powrotnego przywozu nie będą one przedmiotem dostawy na terytorium kraju, która poprzez zastosowanie stawki 0% byłaby faktycznie nieopodatkowana.

Katalog dokumentów wskazany w art. 41 ust. 6a ustawy jest otwarty, co oznacza, że podatnik dla wykazania eksportu może posłużyć się każdym dokumentem, który jednoznacznie i w sposób niebudzący wątpliwości potwierdza wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej. Przy czym, w przypadku eksportu pośredniego – zgodnie z ww. art. 41 ust. 11 ustawy – zastosowanie ma stawka podatku w wysokości 0%, jeżeli spełnione zostaną warunki zawarte w tym przepisie. Dokument, jakim podatnik powinien się posłużyć dla wykazania eksportu pośredniego, winien tę okoliczność jednoznacznie i w sposób niebudzący wątpliwości potwierdzać. Podatnik powinien więc posiadać w swojej dokumentacji dowód wiarygodny i potwierdzający faktyczne dokonanie wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej, z którego musi wynikać tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu.

W świetle powyższych uwag należy stwierdzić, że w opisanej sprawie Wnioskodawca, dysponując dokumentem elektronicznym MNR lub IE 599, otrzymanym bezpośrednio z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych, jak również otrzymanym poza tym systemem, ale – jak wskazano we wniosku - zapewniona jest jego autentyczność, jeżeli dokument ten potwierdza jednoznacznie wywóz Towarów z Polski do Rosji i wynika z niego tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu - ma prawo do opodatkowania sprzedaży Towarów na rzecz Pośrednika stawką VAT w wysokości 0% z tytułu eksportu, stosownie do art. 2 pkt 8 lit. b oraz art. 41 ust. 4 w zw. z ust. 11 ustawy.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Ponadto tut. Organ podkreśla, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji będzie się pokrywał ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej, może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.