Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-2.4011.117.2017.2.HS
z 28 lipca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 28 kwietnia 2017 r. (data wpływu 9 maja 2017 r.), uzupełnionym 13 lipca 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie:

• opodatkowania otrzymanego odszkodowania i zadośćuczynienia – jest prawidłowe,
• opodatkowania otrzymanych odsetek – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 9 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie opodatkowania otrzymanego odszkodowania i zadośćuczynienia wraz z odsetkami. W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z 23 czerwca 2017 r. Znak: 0111-KDIB2-2.4011.117.2017.1.HS wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano 13 lipca 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni wskazuje, że 15 listopada 2016 r. został wydany wyrok w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej przez Sąd Rejonowy. Dalej Wnioskodawczyni wskazuje, że kierujący pojazdem osobowym 5 lipca 2011 r. nie tylko najechał swoim samochodem na Wnioskodawczynię, kiedy szła po chodniku (…), ale również uciekł z miejsca zdarzenia.

W dniu 16 września 2013 r. Wnioskodawczyni złożyła pozew do Sądu Rejonowego przeciwko wystawcy polisy OC za szkodę osobową (Towarzystwo Ubezpieczeniowe X.). Sąd zasądził od pozwanego na rzecz Wnioskodawczyni za rozbicie jej zdrowia, a co za tym idzie jej przyszłości, tytułem odszkodowania kwotę 234,50 zł wraz z odsetkami oraz tytułem zadośćuczynienia kwotę 2 000,00 zł wraz z odsetkami.

Wysokość zasądzonych kosztów od powódki w wyroku z 15 listopada 2016 r. różni się i to znacznie od kosztów wykazanych w ostatnim akapicie, w uzasadnieniu sporządzonego wyroku – Wnioskodawczyni nie wie kiedy, gdyż brak jest daty sporządzenia uzasadnienia wyroku.

W sprostowaniu Sądu z 31 marca 2017 r. nadal wykazywana jest kwota nieodpowiadająca wyliczeniom zgodnym nawet z tym wyrokiem, na co Wnioskodawczyni złożyła w Sądzie kolejną skargę na pracę Sądu.

Koszty procesu:

data: kwota: wpłata: tytuł wpłaty:

16 październik 2013 r. 3 650,00 zł Wnioskodawczyni opłata od pozwu

27 styczeń 2014 r. 500,00 zł pozwany zaliczka dla biegłego

30 styczeń 2014 r. 500,00 zł Wnioskodawczyni zaliczka dla biegłego

rachunki biegłych: data: kwota:

biegły ortopeda 24 lutego 2014 r. 425,00 zł

biegły neurolog 20 września 2014 r. 243,79 zł

biegły okulista 10 marca 2015 r. 20,00 zł

biegły okulista 29 kwietnia 2016 r. 2 482,44 zł

postanowienie Sądu 2 216,66 zł

biegły okulista 24 czerwca 2016 r. 437,76 zł

łącznie koszty biegłych 3 343,21 zł

Zasądzone koszty na rzecz Towarzystwa Ubezpieczeniowego: 3 600,00 zł + 17,00 zł + 500,00 zł = 4 117,00 zł.

W uzupełnieniu wniosku z 10 lipca 2017 r. Wnioskodawczyni powtórzyła, że suma kosztów (na którą składają się koszty biegłych w wysokości 3 343,21 zł, zasądzone koszty na rzecz pozwanego w wysokości 4 117,00 zł oraz koszty poniesione przez powódkę w wysokości 4 150,00 zł) to 11 610,21 zł. Wnioskodawczyni podała też swoje własne wyliczenia, z których ma wynikać procentowy udział zasądzonej kwoty na jej rzecz i na rzecz powoda i kwoty zasądzone oraz przeliczone przez nią udziałem procentowym.

W dniu 21 lutego 2017 r. Towarzystwo Ubezpieczeniowe nadanymi przekazami pocztowymi przesłało Wnioskodawczyni zasądzoną na jej rzecz kwotę odszkodowania i zadośćuczynienia w wysokości 2 234,50 zł oraz odsetki w wysokości 73,50 zł. W dniu 14 kwietnia 2017 r. Wnioskodawczyni wpłaciła do kasy Sądu Rejonowego zasądzoną kwotę kosztów biegłych sądowych specjalistów lekarzy w wysokości 2 343,21 zł (plus wcześniej wpłacona zaliczka) w wysokości 500,00 zł.

Obecnie Wnioskodawczyni czeka, aż Sąd prawidłowo wyliczy kwotę kosztów zasądzonych na rzecz Towarzystwa Ubezpieczeniowego, gdyż Sąd podaje różne kwoty: 3 720 zł lub 3 788 zł, a z wyliczeń wynika jeszcze inna kwota.

Wnioskodawczyni uważa, że wydając wyrok Sąd winien przesłać do właściwego urzędu skarbowego rzetelnie wyliczone kwoty zarówno zasądzonych kosztów, które jako poszkodowana i powódka Wnioskodawczyni poniosła w celu uzyskania zarówno odszkodowania i zadośćuczynienia wraz z odsetkami. Od dnia publikacji wyroku 15 listopada 2016 r. Wnioskodawczyni czeka na podanie przez Sąd Rejonowy rzetelnie wyliczonej kwoty, którą jako poszkodowana na mocy wyroku musi zapłacić stronie pozwanej. Dalej Wnioskodawczyni wskazuje, że Sąd Rejonowy uchyla się od podania w wydanym 15 listopada 2016 r. wyroku rzetelnie wyliczonej kwoty, którą sam zasądził.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Kiedy i w jakiej wysokości Wnioskodawczyni ma zapłacić od zasądzonych w 2016 r. a zapłaconych w 2017 r. kwot podatek dochodowy od osób fizycznych i na jakim formularzu poinformować o tym fakcie Urząd Skarbowy?

Zdaniem Wnioskodawczyni, biorąc pod uwagę skutki prawne wydanego wyroku, czyli stratę finansową, nie powinna płacić podatku od zapłaconych jej przez pozwanego: zadośćuczynienia, odszkodowania oraz odsetek.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest częściowo prawidłowe a częściowo nieprawidłowe.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawczyni wyłącznie w zakresie opodatkowania otrzymanego odszkodowania i zadośćuczynienia wraz z odsetkami. Natomiast w pozostałej części, tj. w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia papierów wartościowych, została wydana odrębna interpretacja.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 2032 ze zm.) – opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej – zgodnie z ust. 2 ww. artykułu – jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ww. ustawy – przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy ustawodawca określił katalog źródeł przychodów, wśród których w pkt 9 wymienił inne źródła. Zgodnie z art. 20 ust. 1 ww. ustawy – za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności” wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustawodawca tak bowiem sformułował wskazany przepis, aby stanowił on kategorię otwartą. Nie jest bowiem możliwym, aby przewidzieć każdy rodzaj przychodu, który wystąpi. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy zatem mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – wolne od podatku są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Natomiast w myśl art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – wolne od podatku dochodowego są kwoty otrzymane z tytułu ubezpieczeń majątkowych i osobowych, z wyjątkiem:

1. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą lub prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane zgodnie z art. 27 ust. 1 lub art. 30c;
2. dochodu, o którym mowa w art. 24 ust. 15 i 15a.
   
   

W myśl art. 805 § 1 i § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2017 r. poz. 459 ze zm.) – przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie:

1. przy ubezpieczeniu majątkowym – określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku;
2. przy ubezpieczeniu osobowym – umówionej sumy pieniężnej, renty lub innego świadczenia w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku w życiu osoby ubezpieczonej.
   
   

Zgodnie z art. 821 Kodeksu cywilnego – przedmiotem ubezpieczenia majątkowego może być każdy interes majątkowy, który nie jest sprzeczny z prawem i daje się ocenić w pieniądzu. Ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej jest szczególnym rodzajem ubezpieczenia majątkowego jako ubezpieczenie obejmujące ochronę pasywów.

Stosownie do art. 822 § 1 Kodeksu cywilnego – przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Podkreślenia wymaga, że zadośćuczynienie służy wyrównaniu krzywdy, odszkodowanie naprawieniu powstałej szkody. Zadośćuczynienie i odszkodowanie ma służyć naprawieniu uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych (zarówno materialnych jak i niematerialnych).

Instytucję prawną odsetek za zwłokę reguluje art. 481 § 1 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże, gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy (art. 481 § 2 Kodeksu cywilnego).

Odsetki wypłacone w związku z opóźnieniem wypłaty danego świadczenia nie są wliczane do wartości tego świadczenia. Zgodnie z treścią art. 20 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1822, ze zm.), do wartości przedmiotu sporu nie wlicza się odsetek, pożytków i kosztów, żądanych obok roszczenia głównego. Przepis ten ma więc zastosowanie do odsetek ustawowych, z którymi zasądzono świadczenie główne.

Należy przy tym wskazać, że odsetki są świadczeniem ubocznym, pozostającym w ścisłym związku z należnością główną, jednak źródło ich powstania różni się zasadniczo od źródła powstania długu głównego. Dlatego też nie można utożsamiać odsetek z odszkodowaniem, zadośćuczynieniem, czy też innym świadczeniem (naprawieniem szkody). Wierzyciel może ich żądać dopiero, jeżeli dłużnik opóźni się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego. Odsetki mają charakter uboczny względem świadczenia głównego – są skutkiem niewykonania zobowiązań.

Okoliczność, że odsetki stanowią najczęściej swoistą rekompensatę wynikającą z czasookresu jaki upłynął pomiędzy zaistnieniem zdarzeń skutkujących wypłatą zadośćuczynienia, czy też odszkodowania, a skonkretyzowaniem obowiązku naprawienia szkody (krzywdy) w wyroku sądu, nie jest wystarczająca do objęcia zwolnieniem z opodatkowania przedmiotowych odsetek, na podstawie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3b oraz pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zwolnienie od podatku dochodowego otrzymanych odsetek przysługuje tylko wówczas, gdy przepis ustawy zawiera w tym przedmiocie (konkretnie odnosi się do odsetek) – wyraźne zwolnienie. Należy zaznaczyć, że ustawodawca nie pomija odsetek w zwolnieniach, jeżeli uznaje zasadność ich zwolnienia w odniesieniu do dóbr, które w ocenie ustawodawcy zasługują na szczególną ochronę. Jednakże, odsetek przysługujących od zasądzonego świadczenia głównego (odszkodowania/zadośćuczynienia) nie zamieścił w katalogu zwolnień.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni w 2011 r. uległa wypadkowi komunikacyjnemu, co w konsekwencji spowodowało uszczerbek na zdrowiu. Wnioskodawczyni na mocy wyroku Sądu Rejonowego w 2017 r. otrzymała odszkodowanie i zadośćuczynienie wraz z należnymi odsetkami.

Mając na uwadze przywołane przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny, stwierdzić należy, że o ile otrzymane w 2017 r. przez Wnioskodawczynię wyrokiem Sądu odszkodowanie i zadośćuczynienie podlega zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie przepisu art. 21 ust. pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to otrzymane w 2017 r. przez Wnioskodawczynię wyrokiem Sądu odsetki nie podlegają zwolnieniu, ponieważ zarówno przepis art. 21 ust. 1 pkt 4, jak również pozostałe przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych takiego zwolnienia nie przewidują. Zatem, skoro ustawodawca nie zamieścił w katalogu zwolnień odsetek przysługujących od zasądzonego Wnioskodawczyni zadośćuczynienia czy odszkodowania, to należy stwierdzić, że odsetki te podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, zgodnie ze wskazaną powyżej regułą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z faktu, że ustawodawca nie wymienił wprost odsetek jako źródła przychodu nie można bowiem wywodzić wniosku, że odsetki nie podlegają opodatkowaniu.

Wątpliwości co do podatkowej kwalifikacji odsetek zostały ostatecznie rozstrzygnięte przez Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale siedmiu sędziów Naczelnego Sadu Administracyjnego z 6 czerwca 2016 r. sygn. akt II FPS 2/16. Zapadła ona na tle stanu faktycznego dotyczącego odsetek od nieterminowej zapłaty ceny za zbyte akcje, jednakże ma ona zastosowanie do wszystkich sytuacji związanych z zapłatą odsetek od należności głównej, których skutków podatkowych nie przewidziano w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Istota uchwały sprowadza się do twierdzenia, że czym innym jest świadczenie główne, a czym innym odsetki za opóźnienie w jego zapłacie, w związku z tym należy je rozliczać oddzielnie i zaliczyć do przychodów z innych źródeł, na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, odsetki od odszkodowania (zadośćuczynienia) stanowią dla Wnioskodawczyni przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach ogólnych według skali podatkowej określonej w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Do przychodów z innych źródeł mają zastosowanie ogólne zasady ustalania kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy – kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają szczegółowych unormowań w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych poniesionych wydatków. Ustawodawca również nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo-skutkowego, tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, bądź funkcjonowanie tego źródła. Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że podatnik wykaże, że zostały one w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z uzyskanymi przychodami. Z oceny związku z uzyskanym przychodem winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie mógł się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła.

Koszty uzyskania przychodów nie są kosztami uzyskania jakichkolwiek przychodów, lecz zawsze związane są z uzyskaniem przychodu z konkretnego źródła. Koszty uzyskania przychodu z danego źródła pomniejszają przychody z tego właśnie źródła, a nie jakiekolwiek przychody. Koszty uzyskania przychodu są zatem ściśle i funkcjonalnie przyporządkowanie do danego źródła przychodów. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu powinien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Z przedstawionego przez Wnioskodawczynię stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni otrzymała zasądzoną kwotę tytułem odszkodowania, zadośćuczynienia oraz odsetek. Środki te zostały wypłacone Wnioskodawczyni 21 lutego 2017 r.

Przy czym Wnioskodawczyni poniosła koszty związane z sądowym dochodzeniem ww. roszczenia, a mianowicie koszty wynagrodzenia biegłych, koszty postępowania sądowego w postaci zwrotu kosztów na rzecz strony pozwanej, koszty opłaty sądowej od pozwu oraz zaliczki dla biegłego.

W sytuacji Wnioskodawczyni, poniesione przez nią wydatki nie znajdują się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zostaje więc spełniony warunek pozostawania ww. kosztów w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem z tytułu zasądzonego na rzecz Wnioskodawczyni świadczenia. Wydatki te mają bezpośredni związek z uzyskanym przychodem z tytułu otrzymanego odszkodowania, zadośćuczynienia i odsetek. Bez ich poniesienia Wnioskodawczyni nie uzyskałaby zasądzonych przez sąd kwot. Jeśli zatem wydatki te zostaną odpowiednio udokumentowane to należy stwierdzić, że na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki te, jako związane z uzyskanym przychodem mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. W sytuacji, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy tymi wydatkami, a możliwością uzyskania przychodów, nie ma podstawy by te wydatki kwestionować. Ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z celem osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Zasadniczo każdy poniesiony przez podatnika wydatek, mający obiektywnie cechę celowości powinien być uznany za koszt podatkowy, oczywiście poza wydatkami podlegającymi wyłączeniu z mocy art. 23 ww. ustawy.

W konsekwencji stwierdzić należy, że pomiędzy uzyskanym przychodem w postaci odszkodowania i zadośćuczynienia oraz odsetek a poniesionymi ww. wydatkami wystąpił związek przyczynowo-skutkowy. Oznacza to, że wydatki z tego tytułu można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Z analizy przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu, oraz koszty związane z przychodami z innych źródeł, a nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła, to w myśl art. 22 ust. 3 ww. ustawy, koszty te ustala się w takim samym stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów. Powyższą zasadę, zgodnie z ust. 3a tego artykułu, stosuje się również w przypadku, gdy część dochodów z tego samego źródła przychodów podlega opodatkowaniu, a część jest wolna od opodatkowania, z wyłączeniem źródeł przychodów określonych w art. 10 ust. 1 pkt 1 i 2.

Mając na uwadze przedstawione informacje oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że do kosztów uzyskania przychodów może zostać zaliczona tylko część poniesionych przez Wnioskodawczynię ww. wydatków, w wysokości odpowiadającej proporcji uzyskanych odsetek od odszkodowania i zadośćuczynienia w ogólnej kwocie świadczenia otrzymanego na podstawie wyroku sądu. Tak wyliczony wskaźnik proporcji należy zastosować do poniesionych kosztów ogółem. Wynik pomnożenia wskaźnika procentowego i kosztów ogółem stanowi tę część kosztów, którą można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu. Pozostała część poniesionych przez Wnioskodawczynię kosztów jako wydatki poniesione w celu uzyskania przychodu zwolnionego nie stanowi kosztów uzyskania przychodu.

Tym samym, dochodem Wnioskodawczyni z tytułu otrzymania omawianych odsetek jest różnica pomiędzy wartością przychodu w postaci otrzymanych odsetek od odszkodowania i zadośćuczynienia (tj. kwotą otrzymanych odsetek) a kwotą kosztów uzyskania tego przychodu, tj. poniesionymi wydatkami – w części odpowiadającej proporcji wskazanej powyżej.

Zauważyć należy, że Organ, wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, nie dokonuje wyliczeń kwoty dochodu (straty) i ewentualnej wysokości podatku z tytułu np. otrzymanych odsetek od odszkodowania i zadośćuczynienia, lecz może co najwyżej wskazać sposób wyliczenia ww. kwot. Zgodnie bowiem z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, to na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jego dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego. Obliczenia kwoty do opodatkowania powinna dokonać Wnioskodawczyni z uwzględnieniem zasad, które wskazał w uzasadnieniu interpretacji Organ. Oznacza to tym samym, że Organ w wydanej interpretacji nie może również potwierdzić wysokości wydatków, które mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodu, ponieważ po pierwsze Wnioskodawczyni podaje różne kwoty, po drugie ich wysokość Wnioskodawczyni zakwestionowała, a po trzecie – co już wskazano w niniejszej interpretacji – Organ nie dokonuje wyliczeń i nie ustala dochodu (straty), poprzestając jedynie na wskazaniu zasad i sposobu jego wyliczenia.

Kompetencje Organu interpretacyjnego sprowadzają się bowiem wyłącznie do wykładni przepisów prawa dokonywanej przez ocenę zajętego przez Wnioskodawczynię stanowiska.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego oraz przywołanych wyżej przepisów prawa należy zatem stwierdzić, że otrzymana na podstawie wyroku sądowego kwota tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia podlega zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W tym zakresie Organ uznał stanowisko Wnioskodawczyni sprowadzające się do twierdzenia, że nie powinna ona płacić podatku, za prawidłowe, choć z innych przyczyn niż wskazane przez nią we własnym stanowisku.

Natomiast otrzymana kwota z tytułu odsetek od odszkodowania i zadośćuczynienia stanowi przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W tym zakresie Organ uznał stanowisko Wnioskodawczyni za nieprawidłowe.

Wnioskodawczyni powinna w zeznaniu rocznym PIT-36 składanym za rok podatkowy, w którym otrzymała ww. odsetki (art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), wykazać wartość przychodu z tytułu otrzymanych odsetek od odszkodowania i zadośćuczynienia, wysokość kosztów jego uzyskania i wysokość dochodu (straty).

Stanowiska Wnioskodawczyni nie można było więc uznać w całości za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zamiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.