Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT3.4011.153.2017.2.KSM
z 9 sierpnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 7 czerwca 2017 r. (data wpływu 14 czerwca 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 10 lipca 2017 r. (data wpływu 12 lipca 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania wynagrodzenia za udział w budynkach i urządzeniach znajdujących się na gruntach, do których wygasło prawo użytkowania wieczystego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 czerwca 2017 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 30 czerwca 2017 r., nr 0113-KDIPT3.4011.153.2017.1.KSM, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 30 czerwca 2017 r. (data doręczenia 5 lipca 2017 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 10 lipca 2017 r. (data wpływu 12 lipca 2017 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 10 lipca 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W … przy ul. … mieszkało małżeństwo … i … (rodzice Wnioskodawczyni) wraz z siedmiorgiem dzieci. Rodzice Wnioskodawczyni posiadali dom mieszkalny i warsztat stolarski, które znajdowały się na 3 działkach. Dom i warsztat stolarski był ich własnością, natomiast działki były w użytkowaniu wieczystym do dnia 24 czerwca 2011 r.

Dnia 2 stycznia 1960 r. zmarła …. Po zmarłej przeprowadzone zostało postępowanie spadkowe zakończone postanowieniem Sądu Rejonowego w … z dnia 10 listopada 1981 r., sygn. akt …. Dnia 25 sierpnia 1984 r. zmarł …. Po zmarłym przeprowadzone zostało postępowanie spadkowe zakończone postanowieniem Sądu Rejonowego w … z dnia 30 listopada 1995 r., sygn. akt. …. Z wniosku … (brata Wnioskodawczyni) zostało przeprowadzone postępowanie spadkowe po …, … i … (ojciec …, po śmierci … drugi raz się ożenił z …). To postępowanie spadkowe zakończyło się postanowieniem Sądu Rejonowego w … z dnia 27 kwietnia 2011 r., sygn. akt …. … odwołał się do Sądu Okręgowego w …, który wydał postanowienie z dnia 20 lutego 2015 r., sygn. akt …. W międzyczasie postępowań spadkowych, w dniu 24 czerwca 2011 r. wygasło użytkowanie wieczyste gruntów, które stały się własnością Gminy Miejskiej w …. Wnioskodawczyni podała, że dnia 22 marca 2017 r. zawarto porozumienie między spadkobiercami a Gminą Miejską w …. Przysługujące Wnioskodawczyni odszkodowanie za budynek mieszkalny i warsztat stolarski, według udziałów wypłacono Wnioskodawczyni w dniu 27 kwietnia 2017 r.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 10 lipca 2017 r. Wnioskodawczyni dodała, że pierwotnie w skład masy spadkowej wchodziła nieruchomość gruntowa w użytkowaniu wieczystym do dnia 24 czerwca 2011 r. oraz dom i warsztat stolarski, które były własnością … i … (rodziców Wnioskodawczyni).

Po śmierci … zostało przeprowadzone postępowanie spadkowe zakończone postanowieniem Sądu Rejonowego w … z dnia 10 listopada 1981 r., wg którego Wnioskodawczyni przypadło 3/28 części wyżej wymienionej masy spadkowej. Po śmierci … zostało przeprowadzone postępowanie spadkowe zakończone postanowieniem Sądu Rejonowego w Szczytnie z dnia 10 listopada 1995 r., wg którego Wnioskodawczyni przypadło 3/28 części wyżej wymienionej masy spadkowej. W dniu 24 czerwca 2011 r. wygasło prawo użytkowania wieczystego ww. nieruchomości gruntowej położonej w … przy ul. …. Jak wynika z postanowienia Sądu Okręgowego w … z dnia 20 lutego 2015 r., sygn. akt …, o dział spadku po …, … i …, Wnioskodawczyni posiada 108/896 części w wierzytelności przysługującej, jako spadkobiercy z tytułu wynagrodzenia za budynki i urządzenia istniejące na ww. nieruchomości gruntowej. Gmina Miasta … w wyniku porozumienia z dnia 22 marca 2017 r., stosowanie do ww. postanowienia Sądu (sygn. akt …), wypłaciła Wnioskodawczyni kwotę 32 737 zł 50 gr, jako wierzytelność z tytułu wynagrodzenia za wzniesione przez byłych użytkowników wieczystych budynki i urządzenia na zabudowanej nieruchomości gruntowej położonej w … przy ul. …. Z informacji uzyskanej w Gminie Miasta … podstawą wypłaty tej kwoty był art. 33 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2016 r., poz. 2147, z późn. zm.)

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

Czy w zaistniałej sytuacji należy zapłacić podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, wypłacona przez Gminę Miasta … wierzytelność z tytułu wynagrodzenia za przejęte budynki i urządzenia, nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, gdyż korzysta ze zwolnienia przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, względnie ze zwolnienia przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 3 tej ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia, przy czym – co istotne – musi być ono przez podatnika otrzymane lub postawione do jego dyspozycji.

Jednym ze źródeł przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są wskazane w pkt 9 tego przepisu inne źródła. Zgodnie z art. 20 ust. 1 przytoczonej ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użyty w zacytowanym przepisie zwrot „w szczególności” dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i należy do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł należy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Z wniosku wynika, że rodzice Wnioskodawczyni posiadali dom mieszkalny i warsztat stolarski, znajdujące się na 3 działkach. Dom i warsztat stolarski był ich własnością, natomiast działki były w użytkowaniu wieczystym do dnia 24 czerwca 2011 r. Dnia 2 stycznia 1960 r. zmarła matka Wnioskodawczyni. Następnie dnia 5 sierpnia 1984 r. zmarł Jej ojciec. Pierwotnie w skład masy spadkowej wchodziło: nieruchomość gruntowa w użytkowaniu wieczystym do dnia 24 czerwca 2011 r., oraz dom i warsztat stolarski, które były własnością rodziców Wnioskodawczyni. Po zmarłej przeprowadzone zostało postępowanie spadkowe zakończone postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 10 listopada 1981 r., zgodnie z którym Wnioskodawczyni przypadło 3/28 części masy spadkowej. Po zmarłym przeprowadzone zostało postępowanie spadkowe zakończone postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 30 listopada 1995 r., zgodnie z którym Wnioskodawczyni przypadło 3/28 części masy spadkowej. Z wniosku brata Wnioskodawczyni zostało przeprowadzone postępowanie spadkowe po rodzicach Wnioskodawczyni i drugiej żonie ojca (ojciec po śmierci matki drugi raz się ożenił). To postępowanie spadkowe zakończyło się postanowieniem Sadu Rejonowego z dnia 27 kwietnia 2011 r. Następnie brat Wnioskodawczyni odwołał się do Sądu Okręgowego, który wydał postanowienie z dnia 20 lutego 2015 r.

W międzyczasie postępowań spadkowych, w dniu 24 czerwca 2011 r., wygasło użytkowanie wieczyste gruntów, które stały się własnością Gminy Miejskiej. Następnie dnia 22 marca 2017 r. zawarto porozumienie między spadkobiercami a Gminą. Jak wynika z postanowienia Sądu Okręgowego o dział spadku po rodzicach i drugiej żonie ojca Wnioskodawczyni posiada 108/896 części w wierzytelności przysługującej Jej jako spadkobiercy z tytułu wynagrodzenia za budynki i urządzenia istniejące na ww. nieruchomości gruntowej. Gmina w wyniku porozumienia z dnia 22 marca 2017 r. stosowanie do ww. postanowienia Sądu, z dniu 27 kwietnia 2017 r. wypłaciła Wnioskodawczyni kwotę 32 737 zł 50 gr, jako wierzytelność z tytułu wynagrodzenia za wzniesione przez byłych użytkowników wieczystych budynki i urządzenia na zabudowanej nieruchomości gruntowej. Z informacji uzyskanej w Gminie podstawą wypłaty tej kwoty był art. 33 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2016 r., poz. 2147, z późn. zm.).

Odnosząc się do zaprezentowanego stanu faktycznego wskazać należy, że zgodnie z art. 235 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), budynki i inne urządzenia wzniesione na gruncie Skarbu Państwa lub gruncie należącym do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków przez wieczystego użytkownika stanowią jego własność. To samo dotyczy budynków i innych urządzeń, które wieczysty użytkownik nabył zgodnie z właściwymi przepisami przy zawarciu umowy o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste. Stosownie do art. 235 § 2 Kodeksu cywilnego, przysługująca wieczystemu użytkownikowi własność budynków i urządzeń na użytkowanym gruncie jest prawem związanym z użytkowaniem wieczystym.

Na podstawie art. 239 § 2 pkt 4 Kodeksu cywilnego, jeżeli oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste następuje w celu wzniesienia na gruncie budynków lub innych urządzeń, umowa powinna określać wynagrodzenie należne wieczystemu użytkownikowi za budynki lub urządzenia istniejące na gruncie w dniu wygaśnięcia użytkowania wieczystego.

W myśl art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2017 r., poz. 2147, z późn. zm.), użytkowanie wieczyste wygasa z upływem okresu ustalonego w umowie albo przez rozwiązanie umowy przed upływem tego okresu.

Z kolei zgodnie z art. 33 ust. 2 ww. ustawy, w razie wygaśnięcia użytkowania wieczystego na skutek upływu okresu ustalonego w umowie albo na skutek rozwiązania umowy przed upływem tego okresu, użytkownikowi wieczystemu przysługuje wynagrodzenie za wzniesione przez niego lub nabyte na własność budynki i inne urządzenia. Wynagrodzenie powinno być równe wartości tych budynków i urządzeń określonej na dzień wygaśnięcia użytkowania wieczystego. Za budynki i inne urządzenia wzniesione wbrew postanowieniom umowy wynagrodzenie nie przysługuje.

Wynikający z zacytowanego przepisu obowiązek wypłaty wynagrodzenia wynika z faktu, że z chwilą wygaśnięcia użytkowania wieczystego wygasa odrębna własność budynków i urządzeń na nich posadowionych.

Niewątpliwe zatem dotychczasowy użytkownik wieczysty uzyskuje przychód, rozumiany jako trwałe przysporzenie majątkowe o charakterze definitywnym, który należy zaliczyć do przychodów z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Natomiast, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody uzyskane z tytułu odszkodowania wypłacanego stosownie do przepisów o gospodarce nieruchomościami lub z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości na cele uzasadniające jej wywłaszczenie oraz z tytułu sprzedaży nieruchomości w związku z realizacją przez nabywcę prawa pierwokupu, stosownie do przepisów o gospodarce nieruchomościami; nie dotyczy to przypadków, gdy właściciel nieruchomości, o której mowa w zdaniu pierwszym, nabył jej własność w okresie 2 lat przed wszczęciem postępowania wywłaszczeniowego bądź odpłatnym zbyciem nieruchomości za cenę niższą o co najmniej 50% od wysokości uzyskanego odszkodowania lub ceny zbycia nieruchomości na cele uzasadniające jej wywłaszczenie lub w związku z realizacją prawa pierwokupu.

Z ww. przepisów wynika, że wolne od podatku są odszkodowania i zadośćuczynienia przy czym pod pojęciem odszkodowania rozumieć należy świadczenie jakie należy się poszkodowanemu za wyrządzenie szkody od osoby, która tę szkodę wyrządziła lub ponosi za nią odpowiedzialność. Z kolei zadośćuczynienie to świadczenie polegające na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach chronionych przez prawo, zarówno o charakterze majątkowym jak i niemajątkowym, wiązane najczęściej z doznaną krzywdą (uszczerbkiem niematerialnym). Natomiast wynagrodzenie to zapłata za wykonaną pracę lub za użytkowanie, korzystanie z cudzej własności.

W świetle powyższego wynagrodzenie przysługujące użytkownikowi wieczystemu za wzniesione lub nabyte przez niego budynki lub inne urządzenia w związku z wygaśnięciem użytkowania wieczystego, nie może zostać uznane za odszkodowanie, korzystające ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 3, bądź w art. 21 ust. 1 pkt 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wyjaśnić przy tym należy, że na gruncie przepisów prawa cywilnego występują pojęcia „wynagrodzenie” i „odszkodowanie”, które jednak nie są synonimami. Ustawa o gospodarce nieruchomościami należność za budynki, których właścicielem był wieczysty użytkownik, określa mianem „wynagrodzenie”. W Kodeksie cywilnym oba pojęcia występują wielokrotnie w różnych instytucjach prawnych i nielogiczne byłoby traktować je jako synonimy. Pojęcie „wynagrodzenie” ma zakres szerszy niż pojęcie „odszkodowanie” i jest podrzędne wobec tego pierwszego. Zauważyć przy tym trzeba, że oba te pojęcia nie mają w Kodeksie cywilnym definicji legalnej i znaczenie ich oraz zakres trzeba każdorazowo wiązać z kontekstem normatywnym, w którym zostały użyte.

Przepis art. 33 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami stanowi m.in., że wynagrodzenie dla wieczystego użytkownika za wzniesione przez niego lub nabyte na własność budynki i inne urządzenia powinno być równe wartości tych budynków i urządzeń określonej na dzień wygaśnięcia użytkowania wieczystego. Wyrażenie „na dzień wygaśnięcia użytkowania wieczystego” wskazuje, że wartość tych budynków określana jest według cen z daty wygaśnięcia wieczystego użytkowania, a nie według zasady z art. 363 § 2 Kodeksu cywilnego dotyczącej sposobu ustalania odszkodowania, co wskazuje na odmienne traktowanie przez ustawodawcę tego świadczenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 września 2003 r., sygn. akt IV CKN 421/01, LEX nr 83420).

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny uznać należy, że wskazana we wniosku kwota stanowi stricte wynagrodzenie za wzniesione lub nabyte na własność przez byłych użytkowników wieczystych budynki i urządzenia na nieruchomości gruntowej. Zatem kwota ta jest świadczeniem rodzajowo innym niż odszkodowania, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 czy art. 21 ust. 1 pkt 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, otrzymane przez Wnioskodawczynię wynagrodzenie stanowi dla Niej przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie podlega zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych, ponieważ przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 i pkt 29, jak również pozostałe przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, takiego zwolnienia nie przewidują. Przychód ten podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych za zasadach ogólnych według skali podatkowej określonej w art. 27 ust. 1 ww. ustawy. Przedmiotowa kwota winna zostać wykazana – łącznie z innymi uzyskanymi przychodami (dochodami) w zeznaniu podatkowym za rok podatkowy 2017. Zgodnie bowiem z art. 45 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.