INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana reprezentowanego przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 22 sierpnia 2011 r. (data wpływu 7 września 2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 8 grudnia 2011 r. (data wpływu 12 września 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości niezabudowanej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 września 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości niezabudowanej. W dniu 12 grudnia 2011 r. uzupełniono opis zdarzenia przyszłego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 13 grudnia 1993 r. Wnioskodawca aktem notarialnym, spisanym przez Notariusza , nabył od Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej, której był członkiem nieruchomość o obszarze 2 ha (słownie: dwa hektary), położoną w B., gmina S., powiat x. Jak wynika z wypisu z rejestru gruntów nabyta nieruchomość stanowi grunty orne, zaś dla terenu, na którym się znajduje nie został uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Nabycie tejże nieruchomości związane było z zamiarem utworzenia nań przez Zainteresowanego siedliska.

Finalnie jednak siedlisko nie zostało utworzone, na przedmiotowej nieruchomości nie była prowadzona przez Wnioskodawcę jakakolwiek działalność rolnicza, nieruchomość ta nie była przedmiotem umowy dzierżawy, jak również nie była wykorzystywana dla celów prowadzenia jakiejkolwiek działalności gospodarczej.

W dniu 12 lipca 2011 r. Wnioskodawca aktem notarialnym, sporządzonym przez Notariusza, zawarł przedwstępną umowę sprzedaży, w której zobowiązał się przenieść prawo własności rzeczonej nieruchomości w terminie najpóźniej do dnia 31 sierpnia 2012 r. Zawarcie przyrzeczonej umowy sprzedaży zostało uzależnione przez Kupującego od uzyskania decyzji ustalającej warunki zabudowy dla rzeczonej nieruchomości, o wydanie której występować będzie Strona kupująca. Asumpt do sprzedaży przedmiotowej nieruchomości stanowiła chęć doraźnego poprawienia sytuacji materialnej Zainteresowanego oraz jego rodziny. Na działce przeznaczonej do sprzedaży nie zostały dokonane jakiekolwiek nakłady inwestycyjne. Poza sprzedażą opisaną we wniosku, tj. poza sprzedażą dotyczącą przedmiotowej nieruchomości, Wnioskodawca nie ma zamiaru dokonywać żadnych innych sprzedaży. Nadto, nie posiada on innych nieruchomości przeznaczonych do sprzedaży, jak również nie zamierza nabywać oraz sprzedawać żadnych innych nieruchomości.

W dniu 12 grudnia 2011 r. uzupełniono opisane zdarzenie przyszłe o następujące informacje:

1. przez użyte w opisie sprawy sformułowanie, iż nabycie nieruchomości związane było „z zamiarem utworzenia nań siedliska” należy rozumieć, iż Wnioskodawca zamierzał wybudować na przedmiotowej nieruchomości, na własne cele, budynek mieszkalny wraz z budynkiem gospodarczym,
2. Wnioskodawca nie jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Nie prowadzi bowiem jakiejkolwiek działalności gospodarczej,
3. w przeszłości Zainteresowany nie dokonywał jakichkolwiek dostaw gruntów,
4. Wnioskodawca nie podejmował wcześniej, jak również nie zamierza podejmować czynności przygotowawczych, zmierzających do sprzedaży gruntu, tj. podziału gruntu, przekształcenia gruntu, uzbrojenia terenu, wykonania ogrodzenia oraz zamieszczania ogłoszeń o sprzedaży,
5. Wnioskodawca nie dokonywał z rzeczonej nieruchomości zbioru i sprzedaży produktów rolnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż przedmiotowej nieruchomości czyni ze Sprzedającego podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, na przedstawione we wniosku zapytanie należy udzielić odpowiedzi przeczącej.

Zgodnie bowiem z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Towarami, w myśl przepisu art. 2 pkt 6 ww. ustawy, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki, budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Art. 7 ust. 1 cyt. ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 wskazanej ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem, aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stosownie art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Ustawa o VAT definiuje działalność gospodarczą jako wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy o VAT).

Biorąc pod uwagę treść powyższych przepisów uznać należy, że warunkiem niezbędnym do uznania danego podmiotu za podatnika VAT jest ustalenie, iż działa on niezależnie jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik czy wykonujący wolny zawód. W związku z czym, w przypadku wykonania czynności poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika czy wykonującego wolny zawód w świetle ww. przepisów z tytułu wykonania takiej czynności dany podmiot nie może być uznany za podatnika VAT i to bez względu na to, czy czynność tę wykonał jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, czy też wielokrotnie. Sytuacja taka występuje w przypadku sprzedaży przez daną osobę jej majątku prywatnego. Majątek taki nabywany bowiem był na własne potrzeby, a nie z przeznaczeniem do działalności handlowej, a zatem jego sprzedaż zarówno w całości, jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika VAT.

Przepisy art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT powinny być rozumiane w ten sposób, że warunkiem sine qua non uznania, że dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku VAT jest ustalenie, że działa on jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub jako osoba wykonująca wolny zawód. Ani więc formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. Wykonanie czynności podlegającej opodatkowaniu skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego tylko wtedy, jeżeli została wykonana w ramach działalności gospodarczej (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, Lex Polonica nr 1650870). Należy również zauważyć, że zapis zawarty w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług „również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy” stanowi realizację opcji określonej w art. 12 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego sytemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. Unii Europejskiej L 347/1); powołany ostatnio przepis stanowi odpowiednik art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy 77/388/EWG Rady WE z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. Urz. UE sp. 09-1-23), pozwalającej państwom członkowskim do uznania za podatnika każdego, kto okazjonalnie zawiera transakcje związane z działalnością gospodarczą zdefiniowaną w art. 9 (art. 4 ust. 2 VI Dyrektywy).

Okoliczność, że Dyrektywa 2006/112/WE (VI Dyrektywa) zezwala państwom członkowskim na uznanie za podatnika każdego, kto okazjonalnie zawiera transakcje związane z działalnością gospodarczą i że ustawa o podatku od towarów i usług opcję tę realizuje w końcowej części przepisu art. 15 ust. 2 poprzez odwołanie się do „czynności wykonanej jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy”, nie przesądza jednak, że tylko z tego powodu dany podmiot staje się podatnikiem podatku VAT.

Zarówno z brzmienia powołanych wyżej przepisów Dyrektyw VI i 2006/112WE, jak i art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że warunkiem niezbędnym do uznania danego podmiotu za podatnika VAT jest ustalenie, że działa on niezależnie jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik czy wykonujący wolny zawód. Innymi słowy, jeśli dana czynność wykonana została poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika czy wykonującego wolny zawód to w świetle wyżej wymienionych przepisów z tytułu wykonania takiej czynności dany podmiot nie może być uznany za podatnika VAT i to bez względu na to, czy czynność tę wykonał jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, czy też wielokrotnie.

Argument, że podmiot dokonujący sprzedaży (dostawy) majątku prywatnego nie może być traktowany w odniesieniu do takiej sprzedaży jako podatnik podatku od towarów i usług, doznaje dodatkowego wzmocnienia, gdy uwzględnić wnioski płynące z analizy przepisu art. 2 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady (art. 2 pkt 1 VI Dyrektywy). Przepis ten określając zakres przedmiotowy opodatkowania podatkiem od wartości dodanej stanowi, że opodatkowaniu podlega dostawa towarów lub usług świadczona odpłatnie na terytorium kraju „przez podatnika, który jako taki występuje”. Przepis ten wyraźnie więc wskazuje, że czynność opodatkowana w postaci dostawy towaru lub świadczenia usług ma miejsce wówczas, gdy w odniesieniu do tej właśnie czynności, dany podmiot występuje w charakterze podatnika VAT, a więc podmiotu prowadzącego w określonym zakresie działalność gospodarczą. Nader jasno zaakcentował to TSUE w orzeczeniu w sprawie C-291/92 pomiędzy Finanzamt Ulzen a Dieter Armbrecht stwierdzając, że nawet jeśli podatnik w rozumieniu Dyrektywy sprzedaje majątek, którego część przeznaczył na cele inne niż związane z prowadzoną działalnością (usługową), którą to część zarezerwował na cele prywatne, w odniesieniu do sprzedaży tej części nie występuje on jako podatnik, a transakcja taka nie podlega opodatkowaniu.

Nadmienić trzeba, że w orzeczeniu tym Trybunał stwierdził, że w przypadku wyodrębnienia części nieruchomości do celów prywatnych rozróżnienie między częścią przeznaczoną na potrzeby działalności gospodarczej podatnika i częścią używaną do celów prywatnych musi opierać się na proporcji między wykorzystywaniem do celów prywatnych i do celów działalności gospodarczej w roku nabycia, nie zaś na kryterium podziału fizycznego. W uzasadnieniu omawianego wyroku wskazano, że w VI Dyrektywie brak jest przepisu uniemożliwiającego podatnikowi prowadzącemu działalność gospodarczą wyłączenie z systemu VAT części majątku przeznaczonego do celów prywatnych i że decyzja w tym zakresie jest suwerenną decyzją samego podatnika. Oznacza to, że w ocenie TSUE brak opodatkowania sprzedaży majątku własnego podatnika nie zakłóca zasady powszechności i neutralności podatku VAT, ani też nie powoduje zakłóceń w zakresie konkurencji.

W świetle zakreślonego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego oraz wyżej opisanego stanu prawnego nie sposób uznać, by sprzedaż przedmiotowej działki czyniła Zainteresowanego podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Prawidłowość przedstawionego przez Wnioskodawcę stanowiska potwierdza stanowisko, jakie zajął, co do sposobu interpretacji przepisów art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 29 października 2007 r., wydanym w składzie siedmiu sędziów, o sygn. akt I FPS 3/07, opubl. w Lex pod nr 304985.

W wyroku tym Naczelny Sąd Administracyjny, analizując uprzednio prawidłowość implementacji przepisów VI Dyrektywy na gruncie przepisów krajowych zawartych w ustawie o podatku od towarów i usług, stwierdził m. in., że zarówno z brzmienia przepisów art. 4 ust. 1 i 2 VI Dyrektywy, jak i art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług wynika wyraźnie, że warunkiem niezbędnym do uznania danego podmiotu za podatnika podatku od towarów i usług jest ustalenie, że działa on niezależnie jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik czy wykonujący wolny zawód. Jeżeli dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód, to na gruncie przepisów art. 4 ust. 1 i 2 VI Dyrektywy, z tytułu wykonania takiej czynności, dany podmiot nie może być uznany za podatnika podatku od towarów i usług i to bez względu na to, czy czynność tę wykonał jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, czy też wielokrotnie. Zwłaszcza w przypadku działalności gospodarczej w zakresie handlu, zamiar częstotliwego wykonywania czynności ujawniony być musi już w momencie nabycia towaru, a nie w momencie jego sprzedaży.

Analogiczny pogląd, jak wyżej przedstawiony, wyraziły także inne składy orzekające w sprawach dotyczących sprzedaży działek gruntu (vide: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 11 lutego 2008 r., sygn. akt I SA/Wr 1541/07 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 lutego 2008 r. sygn. akt I FSK 1818/07, opubl. w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Pod pojęciem towaru – w myśl art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, musi być wykonana przez podatnika.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Aby zatem dostawę towarów (nawet jednorazową) uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik działając w charakterze producenta, handlowca lub usługodawcy, miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie, a wykorzystywane przez niego towary czy usługi zostały nabyte w celu spożytkowania ich do wykonywania tej czynności.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług, w świetle powyższych przepisów, jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie:

• po pierwsze – dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,
• po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.
  
  

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność, podlegającą opodatkowaniu, jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia „częstotliwości”, przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności.

O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat), ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowoprawne, było dokonywanie tej czynności wielokrotnie i w okolicznościach noszących znamiona działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W oparciu o przedstawiony stan prawny stwierdzić należy, że jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży ze swojego majątku prywatnego nieruchomości gruntowych, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie, w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, iż w dniu 13 grudnia 1993 r. Wnioskodawca aktem notarialnym nabył od Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej, której był członkiem nieruchomość o obszarze 2 ha. Jak wynika z wypisu z rejestru gruntów nabyta nieruchomość stanowi grunty orne, zaś dla terenu, na którym się znajduje nie został uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Wnioskodawca zamierzał wybudować na przedmiotowej nieruchomości, na własne cele, budynek mieszkalny wraz z budynkiem gospodarczym. Finalnie jednak siedlisko nie zostało utworzone, na przedmiotowej nieruchomości i nie była prowadzona przez Wnioskodawcę jakakolwiek działalność rolnicza. Nieruchomość ta nie była przedmiotem umowy dzierżawy, jak również nie była wykorzystywana dla celów prowadzenia jakiejkolwiek działalności gospodarczej. W dniu 12 lipca 2011 r. Wnioskodawca aktem notarialnym zawarł przedwstępną umowę sprzedaży, w której zobowiązał się przenieść prawo własności rzeczonej nieruchomości w terminie najpóźniej do dnia 31 sierpnia 2012 r. Zawarcie przyrzeczonej umowy sprzedaży zostało uzależnione przez Kupującego od uzyskania decyzji ustalającej warunki zabudowy dla rzeczonej nieruchomości, o wydanie której występować będzie Strona kupująca. Asumpt do sprzedaży przedmiotowej nieruchomości stanowiła chęć doraźnego poprawienia sytuacji materialnej Zainteresowanego oraz jego rodziny. Na działce przeznaczonej do sprzedaży nie zostały dokonane jakiekolwiek nakłady inwestycyjne. Poza sprzedażą opisaną we wniosku, tj. poza sprzedażą dotyczącą przedmiotowej nieruchomości, Wnioskodawca nie ma zamiaru dokonywać żadnych innych sprzedaży. Nadto, nie posiada on innych nieruchomości przeznaczonych do sprzedaży, jak również nie zamierza nabywać oraz sprzedawać żadnych innych nieruchomości. Wnioskodawca nie jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Nie prowadzi bowiem jakiejkolwiek działalności gospodarczej. W przeszłości Zainteresowany nie dokonywał jakichkolwiek dostaw gruntów. Wnioskodawca nie podejmował wcześniej, jak również nie zamierza podejmować czynności przygotowawczych, zmierzających do sprzedaży gruntu, tj. podziału gruntu, przekształcenia gruntu, uzbrojenia terenu, wykonania ogrodzenia oraz zamieszczania ogłoszeń o sprzedaży. Wnioskodawca nie dokonywał z rzeczonej nieruchomości zbioru i sprzedaży produktów rolnych.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy należy uznać, iż sprzedaż przedmiotowej nieruchomości z majątku osobistego, nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż zostanie wykonana okazjonalnie, w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie będzie czynione z zamiarem nadania mu stałego charakteru.

Tym samym w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, nie można uznać Wnioskodawcy za podatnika prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ustawy, w odniesieniu do przyszłej dostawy nieruchomości, gdyż nic nie wskazuje aby dokonując incydentalnej sprzedaży ww. działki działał w takim charakterze, zwłaszcza, że grunt został nabyty w celu wybudowania na własne cele budynku mieszkalnego wraz z budynkiem gospodarczym. Dodatkowo grunt nie był w żaden sposób wykorzystywany w celach zarobkowych. Ponadto działki nie były też przedmiotem umowy dzierżawy, a tym samym Wnioskodawca nie czerpał pożytku z tego tytułu.

Przedmiotową nieruchomość Wnioskodawca nabył w celu zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych własnych oraz swojej rodziny.

Zatem Zainteresowany sprzedając przedmiotową nieruchomość, będzie korzystał z przysługującego prawa do rozporządzania własnym majątkiem, co nie stanowi wykonywania działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Brak tego statusu pozbawia Wnioskodawcę cech podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, a dostawę nieruchomości cech czynności opodatkowanej, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Reasumując, Wnioskodawca w związku ze sprzedażą przedmiotowej nieruchomości nie wystąpi w roli podatnika podatku od towarów i usług, a w konsekwencji nie dokona czynności podlegającej opodatkowaniu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.