Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
IBPBI/2/423-1269/13-1/AK
z 9 sierpnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 201 ze zm.), oraz art. 223 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U. z 2016 r., poz. 1948 ze zm.), po ponownym rozpatrzeniu, w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 21 kwietnia 2017 r. sygn. akt II FSK 1067/15, wniosku z 24 września 2013 r. (data wpływu do Organu 27 września 2013 r.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione w ww. wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, rozliczenie przez Spółkę obligacji, polegające na wydaniu (obligatariuszom albo innym wskazanym przez obligatariuszy podmiotom) węgla w naturze w celu spełnienia świadczenia niepieniężnego, będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1, zdarzenie przyszłe) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 27 września 2013 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy rozliczenie przez Spółkę obligacji, polegające na wydaniu (obligatariuszom albo innym wskazanym przez obligatariuszy podmiotom) węgla w naturze w celu spełnienia świadczenia niepieniężnego, będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 10 grudnia 2013 r. Znak: IBPBI/2/423-1260/13/AK, IBPBI/2/423-1269/13/AK, IBPBI/2/423-1270/13/AK, IBPBI/2/423-1271/13/AK wezwano o ich uzupełnienie. Uzupełnienia dokonano 23 grudnia 2013 r.

W dniu 9 stycznia 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego Znak: IBPBI/2/423-1269/13/AK, w której uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe. Interpretacja indywidualna została skutecznie doręczona 13 stycznia 2014 r. Pismem z 23 stycznia 2014 r. (data wpływu do Organu 27 stycznia 2014 r.), wniesiono wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, na które udzielono odpowiedzi pismem z 26 lutego 2014 r. Znak: IBPBI/2/4232-12/14/AK odmawiając zmiany ww. interpretacji. Odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa została skutecznie doręczona 28 lutego 2014 r. Pismem opatrzonym datą 28 marca 2014 r. (data wpływu do Organu 1 kwietnia 2014 r.), wniesiono skargę na ww. interpretację indywidualną. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, pismem z 30 kwietnia 2014 r. Znak: IBPBI/2/4240-31/14/AK udzielił odpowiedzi na skargę przesyłając ją, wraz z aktami sprawy do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach. W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z 12 grudnia 2014 r. sygn. akt I SA/Gl 498/14 oddalił skargę Spółki. Od powyższego wyroku, Spółka wniosła skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego. W wyniku jej rozpatrzenia Naczelny Sąd Administracyjny, wyrokiem z 21 kwietnia 2017 r. sygn. akt II FSK 1067/15 uchylił zaskarżony wyrok w całości oraz uchylił zaskarżoną interpretację indywidulaną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach działającego z upoważnienia Ministra Finansów z 9 stycznia 2014 r., Znak: IBPBI/2/423-1269/13/AK.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. Organ. Akta sprawy z Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach zostały zwrócone 27 czerwca 2017 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie wydobycia węgla kamiennego. W celu finansowania swojej działalności gospodarczej wyemitował obligacje (dalej: „obligacje”) zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o obligacjach (t.j. z 2001 r., Dz.U. Nr 120, poz. 1300 ze zm., dalej: „ustawa o obligacjach”). Całość kwestii dotyczących rozliczenia obligacji regulowana jest w drodze: umowy emisji obligacji, uchwał Walnego Zgromadzenia Spółki oraz warunków emisji obligacji (dalej: „warunki emisji”). Świadczenie inkorporowane w treści obligacji ma charakter niepieniężny, co jest zgodne z treścią art. 4 ust. 2 ustawy o obligacjach. Zgodnie z treścią stosunku obligacyjnego Spółka zobowiązana jest wydać obligatariuszowi (lub innemu podmiotowi wskazanemu przez obligatariusza) węgiel kamienny w naturze. Obligacje wykupywane są według ich wartości nominalnej w ten sposób, że ilość wydanego węgla (w tonach) odpowiada wartości nominalnej obligacji podzielonej przez ustaloną w warunkach emisji cenę przeliczeniową węgla.

Dodatkowo, w treści warunków emisji obligacji ustalono, że podlegają one oprocentowaniu. Podobnie jak świadczenie główne, wartość odsetek także regulowana jest poprzez wydanie odpowiedniej ilości węgla (wierzytelność ma pierwotnie rzeczowy charakter). Ilość węgla wydawanego w ramach spłaty odsetek jest obliczana w sposób podobny do metodologii przyjętej w zakresie wartości nominalnej obligacji z tym, że zamiast wartości nominalnej do ustalenia ilości węgla przyjmuje się wartość naliczonych odsetek na dzień ich wymagalności.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy rozliczenie przez Spółkę obligacji, polegające na wydaniu (obligatariuszom albo innym wskazanym przez obligatariuszy podmiotom) węgla w naturze w celu spełnienia świadczenia niepieniężnego, będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1, zdarzenie przyszłe)

Zdaniem Wnioskodawcy, rozliczenie przez Spółkę obligacji, polegające na wydaniu (obligatariuszom albo innym wskazanym przez obligatariuszy podmiotom) węgla w naturze, w celu spełnienia świadczenia niepieniężnego, będzie czynnością niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem dochodowym, tj. nie spowoduje powstania przychodu podatkowego po stronie Spółki.

1. Pojęcie obligacji.

Obligacje są papierami wartościowymi dłużnymi. Są swoistą formą zasilania emitenta w kapitały obce, jednak niedające uprawnień ich właścicielom do wpływu na działania jednostki (emitenta). Skutek ekonomiczny finansowania jednostki obligacjami jest zbliżony do finansowania pożyczką, przy czym w stosunku do obligacji szereg elementów tego stosunku zobowiązaniowego regulowany jest szczegółowo przez ustawę o obligacjach.

I tak, zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o obligacjach, obligacja jest papierem wartościowym emitowanym w serii, w którym emitent stwierdza, że jest dłużnikiem właściciela obligacji (obligatariusza) i zobowiązuje się wobec niego do spełnienia określonego świadczenia. Art. 4 ust. 2 ustawy wprowadza podział świadczeń wynikających z obligacji na świadczenia pieniężne i świadczenia niepieniężne.

Tak więc możliwe jest wyemitowanie obligacji, które będą w sposób pierwotny inkorporowały wierzytelność o wydanie określonej rzeczy (oznaczonej co do tożsamości lub jedynie co do gatunku).

Obligacje można podzielić na obligacje kuponowe i zerokuponowe. Obligacje zerokuponowe są zwykle emitowane z dyskontem (dyskonto występuje, gdy cena emisyjna, po której można nabyć obligację jest niższa niż cena nominalna, po której następuje wykup obligacji). Obligacje kuponowe wiążą się z okresową płatnością kuponu (odsetek). Także odsetki mogą mieć charakter zarówno świadczenia pieniężnego, jak i świadczenia rzeczowego (niepieniężnego).

2. Regulacje dotyczące obligacji w ustawie o CIT.

Ustawa o CIT nie reguluje expressis verbis w sposób kompleksowy kwestii związanych z emisją oraz wykupem obligacji, przy czym - w opinii Wnioskodawcy - możliwe jest ustalenie konsekwencji podatkowych powyższych czynności w oparciu o ogólne zasady opodatkowania podatkiem dochodowym, przepisy ustawy o CIT odnoszące się do poszczególnych kwestii dotyczących obligacji oraz orzecznictwo sądów administracyjnych oraz organów podatkowych. I tak, w pierwszej kolejności należy wskazać, że przepisy ustawy o CIT nie odnoszą się wprost do traktowania podatkowego środków pieniężnych otrzymanych z tytułu emisji obligacji. W tym zakresie ustawa wprost wyłącza z przychodów jedynie otrzymane lub zwrócone pożyczki (kredyty).

Niemniej jednak, otrzymane przez emitenta kwoty z tytułu emisji obligacji nie stanowią przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, mają one bowiem charakter zwrotny, co w konsekwencji prowadzi do wniosku, iż nie stanowią one definitywnego przysporzenia majątkowego po stronie emitenta. Skutkiem powyższego jest zasada wyrażona w art. 16 ust. 1 pkt 23 ustawy o CIT, zgodnie z którą nie uważa się za koszty uzyskania przychodu „wydatków na wykup obligacji, pomniejszonych o kwotę dyskonta”.

Powyższe znajduje potwierdzenie w orzecznictwie organów podatkowych. Przykładowo, w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 19 grudnia 2011 r. (znak IPPB3/423-799/11-4/AG), w której organ zgodził się ze stanowiskiem wnioskodawcy, że: (...) zamiarem ustawodawcy było traktowanie kwoty pozyskanej przez emitenta w chwili emisji obligacji jako neutralnej podatkowo, tj. jako kwoty niestanowiącej przychodu. Neutralność podatkowa kwot wypłaconych w związku z wykupem obligacji musi zostać zrównoważona przez neutralność podatkową kwot pozyskanych z ich emisji. Odmienne założenie prowadziłoby do niedorzecznego i niemożliwego do zaakceptowania wniosku, iż kwota pozyskana z emisji obligacji stanowi przychód, podczas gdy kwota wypłacona w związku z ich wykupem nie stanowi kosztu uzyskania przychodu. Taki wniosek jest sprzeczny ze zdrowym rozsądkiem oraz rachunkiem ekonomicznym emisji obligacji. Przy założeniu, iż ustawodawca powinien być racjonalny (co wynika z zasad interpretacji prawa podatkowego), jedynym możliwym wnioskiem jest iż intencją ustawodawcy było uznanie uzyskanych kwot pozyskanych z emisji obligacji przez emitenta za neutralne podatkowo.

Ten sam organ w innej interpretacji indywidualnej z 13 listopada 2008 r. (znak IPPB3/423-1178/08-4/JB) wyraził stanowisko, że: zgodnie z art. 16 ust.1 pkt 10 powołanej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodu wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów). Przepis ten (wraz z przepisem art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT wskazującym na to, że za przychody nie uważa się otrzymanych lub zwróconych pożyczek czy kredytów z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek/kredytów) realizuje zasadę, zgodnie z którą pożyczki/kredyty lub emisja obligacji są neutralne podatkowo w zakresie podatku dochodowego. Oznacza to, że środki uzyskane z pożyczki/kredytu lub emisji obligacji nie stanowią dla podatnika przychodu podlegającego opodatkowaniu, ich spłata z kolei nie stanowi kosztu uzyskania przychodu. Tym samym takie przepływy finansowe związane z otrzymaniem i zwrotem kwoty pożyczki/kredytu są podatkowo obojętne i nie wpływają na podstawę opodatkowania.

Kosztem uzyskania przychodu będą jednak kwoty płacone przez emitenta, w tym przypadku przez Wnioskodawcę, z tytułu korzystania z pieniędzy obligatariusza:

• odsetki (w formie świadczenia pieniężnego bądź niepieniężnego) w przypadku obligacji kuponowych lub
• dyskonto.
  
  

Zgodnie bowiem z art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów). Oznacza to, iż w przypadku, gdy dojdzie do faktycznej zapłaty odsetek (co w przypadku wierzytelności niepieniężnej będzie miało miejsce w sytuacji wydania świadczenia niepieniężnego) Wnioskodawca ma prawo do rozpoznania kosztu uzyskania przychodu.

3. Rozliczenie spłaty obligacji.

W przedmiotowej sprawie świadczeniem emitenta jest czynność polegająca na wydaniu określonej ilości węgla (obligatariuszom lub innym odbiorcom, wskazanym jednakże przez obligatariuszy), w miejscu uzgodnionym pomiędzy Wnioskodawcą a danym obligatariuszem.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ulega wątpliwości, iż czynności prowadzące do rozliczenia kwoty nominalnej obligacji, a zatem wydanie węgla w ramach świadczenia na rzecz obligatariusza ma charakter neutralny z punktu widzenia rozliczeń w podatku dochodowym od osób prawnych, a więc wydanie węgla nie może być traktowane jako odpłatne zbycie, ani żadna inna czynność powodująca powstanie przychodu dla Spółki.

Zdaniem Wnioskodawcy, spłata obligacji w formie rzeczowej nie różni się bowiem, jeżeli chodzi o konsekwencje podatkowe, od spłaty dokonanej w formie pieniężnej. Węgiel pełni bowiem jedynie formę swoistego „środka płatniczego”. A więc, kwalifikując czynność spłaty obligacji na rzecz obligatariuszy Spółki jako zdarzenie prawne rodzące określone skutki podatkowe należy podkreślić, iż nie można go uznać za mające cechy odpłatnego zbycia prawa własności węgla (przedmiotu świadczenia niepieniężnego).

W związku z powyższym spłata obligacji nie powinna być utożsamiana z umową sprzedaży, ani jakiejkolwiek podobną umową o charakterze wzajemnym. Przeniesienie własności rzeczy (węgla) w wyniku spłaty obligacji nie ma bowiem charakteru odpłatnego zbycia prawa rzeczowego. Jest ono jednostronną czynnością prawną polegająca na przeniesieniu prawa własności na określony podmiot uprawniony w oparciu o posiadany papier wartościowy. Taka „wypłata” nie jest także czynnością wzajemną, gdyż świadczeniu Spółki na rzecz obligatariuszy (lub innych podmiotów) bezpośrednio nie odpowiada jakiekolwiek świadczenie z ich strony.

Zdaniem Wnioskodawcy, w sprawie znajdzie zastosowanie bogate orzecznictwo sądów administracyjnych (w tym Naczelnego Sądu Administracyjnego) odnoszące się do skutków podatkowych wypłaty dywidendy rzeczowej. Wynika to z faktu, iż podobnie jak w przypadku obligacji rzeczowych (niepieniężnych) mamy do czynienia z obowiązkiem (po stronie podmiotu wypłacającego) świadczenia określonej rzeczy inkorporowanym w treści papieru wartościowego. W przedstawionym opisie stanu faktycznego są to obligacje, natomiast w przypadku dywidendy rzeczowej - akcje. Można więc przytoczyć tezy zaprezentowane przez NSA w wyroku z 22 lutego 2013 r. (sygn. akt II FSK 1771/11), w którym to orzeczeniu sąd wskazał, że: wypłata z zysku w formie rzeczowej nie różni się, zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, jeżeli chodzi o konsekwencje podatkowe, od dywidendy wypłacanej w formie pieniężnej. Kwalifikując wypłatę z zysku na rzecz udziałowców spółki jako zdarzenie prawne rodzące określone skutki podatkowe należy podkreślić, iż nie można go uznać za mające cechy odpłatnego zbycia prawa własności nieruchomości. Wypłata przez spółkę dywidendy niepieniężnej nie powinna być utożsamiana z umową sprzedaży, ani jakąkolwiek podobną umową o charakterze wzajemnym. Przeniesienie własności nieruchomości w wyniku wypłaty dywidendy nie ma bowiem charakteru odpłatnego zbycia prawa rzeczowego. Jest ono jednostronną czynnością prawną polegającą na przeniesieniu prawa własności nieruchomości na wspólnika uprawnionego do udziału w zysku na podstawie uchwały Zgromadzenia Wspólników. Wypłata z zysku na rzecz udziałowców spółki nie jest także czynnością wzajemną, gdyż świadczeniu spółki na rzecz wspólników bezpośrednio nie odpowiada jakiekolwiek świadczenie z ich strony. Wypłata z zysku na rzecz udziałowców spółki z ograniczoną odpowiedzialnością nie prowadzi również do zwolnienia się z długu przez spółkę. Spółka przekazuje wspólnikom część posiadanego majątku w formie pieniężnej bądź rzeczowej z tego powodu, że spełnione zostaną przewidziane umową spółki i przepisami prawa wymogi dotyczące podziału zysku.(...). Zwrócić również należy uwagę, iż w wyniku wypłaty z zysku w formie rzeczowej wartość rynkowa pozostałych w spółce aktywów nie wzrośnie. Zmianie ulegną jedynie rodzaj i struktura aktywów spółki. Wypłata z zysku w formie rzeczowej spowoduje natomiast przesunięcie danej pozycji z aktywów na pasywa w bilansie spółki. Nie powstanie jednak z tego tytułu żadne przysporzenie majątkowe, a więc przychód podatkowy w spółce.

Podobne stanowisko NSA wyraził również w wyrokach z 28 lutego 2012 r. (sygn. akt II FSK 1384/10) oraz z 17 kwietnia 2013 r. (sygn. akt II FSK 1638/11).

Analogiczne wnioski znaleźć można w orzecznictwie sądów administracyjnych dotyczącym przeniesienia własności rzeczy w drodze postępowania likwidacyjnego. Przykładowo, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 27 lutego 2013 r. (sygn. akt III SA/Wa 2071/12) wskazał: Przypomnieć bowiem należy poglądy doktryny i orzecznictwa co do tego, czym jest przychód. W ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych nie istnieje bowiem ustawowa, klasyczna (równościowa) definicja przychodu. Istniejące w niej przepisy wskazujące, co jest przychodem z danego źródła, uznać należy za przypadki definicji cząstkowych, wskazujących jedynie, co jest przychodem z tego właśnie, konkretnego źródła. Przepisy te wskazują zatem na dwa aspekty przychodu. (...). Zarówno w przypadku pozytywnego, jak i w negatywnego aspektu przychodu, można o nim mówić tylko wtedy, gdy podatnik rzeczywiście, nieodwołalnie i definitywnie nim dysponuje, czyli kiedy określone przysporzenie jest już jego udziałem, lub kiedy ma się nim stać. W tym kontekście uznać trzeba za nadzwyczaj trafne powołanie się przez Spółkę na wyrok NSA o sygn. SA/Sz 1305/97. Podatek dochodowy jest podatkiem od przysporzenia majątkowego. Aby zaistniał obowiązek podatkowy w tym podatku konieczne jest znalezienie w majątku podatnika jakiegoś przyrostu w roku podatkowym. (...) W niniejszej sprawie nie mamy natomiast do czynienia z żadnym zwolnieniem z długu w żadnej formie, lecz jedynie z wykonaniem zobowiązania Spółki wobec jej wierzyciela - wspólnika. Wykonanie zobowiązania skutkuje jego wygaśnięciem z zaspokojeniem wierzyciela, zaś zwolnienie z długu prowadzi do tego samego skutku, ale bez zaspokojenia wierzyciela. Z tego właśnie względu Ustawodawca wiąże przychód tylko z tym drugim przypadkiem, tzn. zauważa u podatnika przysporzenie (przyrost) majątku wskutek darowania długu poprzez zwolnienie z niego.

Podobnie WSA w Warszawie w wyroku z 6 sierpnia 2010 r. (sygn. akt III SA/Wa 2224/09): Zasadnie, powołując się na orzecznictwo, Minister Finansów podnosił, że zmniejszenie pasywów podatnika może powodować powstanie obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych. Jednakże ma to miejsce wówczas, gdy zmniejszenie pasywów nie jest wynikiem działania powodującego uszczuplenie majątku podatnika. Opodatkowaniu będzie zatem podlegało zwolnienie z długu, jednakże z tego względu, że w takim przypadku wierzyciel rezygnuje z należnego mu świadczenia, pomimo że nie uzyskał zaspokojenia. Innymi słowy zwolnienie z długu, dokonane przez wierzyciela, ma ten skutek, że dług przestaje istnieć, aczkolwiek z majątku dłużnika nic nie ubyło (art. 508 k.c.).

Zdaniem Wnioskodawcy, powyższe konkluzje dotyczące wartości nominalnej obligacji będą miały, w drodze analogii, zastosowanie także do spłaty wartości odsetek, gdyż także odsetki mają pierwotnie formę wierzytelności niepieniężnej, a zatem nie dochodzi do odpłatnego zbycia węgla tylko z tego powodu, że wydawany jest on w celu spełnienia świadczenia; zatem i spłata odsetek w formie wydania węgla nie spowoduje powstania przychodu podatkowego dla Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania pierwotnej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.