Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.127.2017.2.ICz
z 27 lipca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku, który wpłynął do tut. organu 21 kwietnia 2017r.), uzupełnionym pismem z 26 czerwca 2017 r. (data wpływu 28 czerwca 2017r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania usług świadczonych przez instruktorów/opiekunów obozów sportowych za usługi nabyte dla bezpośredniej korzyści turysty – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 kwietnia 2017 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania usług świadczonych przez instruktorów/opiekunów obozów sportowych za usługi nabyte dla bezpośredniej korzyści turysty.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 26 czerwca 2017 r. (data wpływu 28 czerwca 2017 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 14 czerwca 2017r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.127.2017.1.ICZ.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług turystycznych, przy organizacji których Wnioskodawca zatrudnia na podstawie umów cywilnoprawnych kadrę instruktorów/opiekunów. Wnioskodawca zamierza zawierać z ww. kadrą umowy cywilnoprawne, których przedmiotem będzie sprawowanie opieki nad dziećmi i młodzieżą oraz prowadzenie dla tych osób w trakcie obozów sportowych zajęć w zakresie różnych dyscyplin sportowych.

Planowane umowy cywilnoprawne będą zawierały postanowienia o tym, że w zakresie ich realizacji zleceniobiorcy będą ponosić pełną odpowiedzialność wobec osób trzecich, w szczególności zleceniobiorcy będą ponosić odpowiedzialność za ochronę zdrowia i życia powierzonych w opiekę dzieci i młodzieży.

Ponadto z umów cywilnoprawnych będzie wynikać, że zleceniobiorcy będą dysponować samodzielnością oraz niezależnością w działaniu, w trakcie realizowania zawartych umów cywilnoprawnych, spełniając warunki najwyższej staranności, oraz wykorzystując swoją wiedzę, doświadczenie oraz posiadane kompetencje. W zależności od przedmiotu umowy, zleceniobiorcy będą zobowiązani m.in. do:

1. organizowania tras lub planu wycieczek dla grupy powierzonych dzieci lub młodzieży;
2. opracowanie planów pracy z grupą powierzonych dzieci lub młodzieży, wynikających z programu obozów;
3. opracowanie i zastosowanie metodyki nauki lub doskonalenia umiejętności sportowych powierzonych dzieci i młodzieży w zależności od rodzaju obozu i dyscypliny sportowej.
   
   

W piśmie uzupełniającym z 26 czerwca 2017 r. Wnioskodawca wyjaśnił co następuje:

1. Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.
2. Usługi turystyczne świadczone przez Wnioskodawcę są wykonywane we własnym imieniu i na własny rachunek, przy wykorzystaniu świadczeń nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turystów, w szczególności zakwaterowania i wyżywienia, transportu, ubezpieczenia, biletów wstępu, karnetów narciarskich.
3. Wnioskodawca rozlicza usługi nabywane od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turystów, w szczególności zakwaterowania i wyżywienia, transportu, ubezpieczenia, biletów wstępu, karnetów narciarskie według szczególnej procedury VAT marża na podstawie art. 119 ustawy o podatku VAT.
4. Umowa zawarta z instruktorem/opiekunem będzie regulować wysokość wynagrodzenia za świadczone usługi.
5. Wynagrodzenie instruktorów/opiekunów będzie ustalane w ramach indywidualnych negocjacji z każdym z instruktorów/opiekunów. Instruktorzy będą mieć wpływ na ustalenie wynagrodzenia.
6. Wynagrodzenie otrzymywane przez instruktorów/opiekunów nie będzie stanowiło przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1-6 ustawy o PIT.
7. Wynagrodzenie otrzymywane przez instruktorów będzie stanowiło przychód, w o którym mowa w art. 13 pkt 2-9 ustawy o PIT.
8. Umowy zawierane z instruktorami/opiekunami będą przewidywały ponoszenie przez instruktorów/opiekunów pełnej odpowiedzialności wobec osób trzecich, w szczególności instruktorzy/opiekunowie będą ponosić odpowiedzialność za ochronę zdrowia i życia powierzonych w opiekę dzieci i młodzieży. Umowy nie będą obligowały instruktorów/opiekunów do zawarcia umowy ubezpieczenia OC wobec osób trzecich, ale będą przewidywała taką możliwość. Decyzja co do potrzeby wykupienia polisy OC, ze względu na zakres świadczonych usług, będzie podejmowana indywidualnie przez instruktorów/opiekunów.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy usługi nabywane od zleceniobiorców na podstawie umów cywilnoprawnych (zawartych na warunkach opisanego wyżej zdarzenia przyszłego) Wnioskodawca może zaliczyć do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, a nie do usług własnych, o których mowa w art. 119 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy wydatki na wynagrodzenie instruktorów sportowych i opiekunów są wydatkami stanowiącymi konieczny składnik usługi turystyki i powinny zostać zaliczone do katalogu wydatków nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, w celu rozliczenia podatku od towarów i usług, zgodnie z art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług.

Biorąc pod uwagę definicję podatnika w rozumieniu art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług, oraz uwzględniając fakt, że instruktorzy sportowi i opiekunowie na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych będą ponosić pełną odpowiedzialność wobec osób trzecich za wykonane usługi, należy wnioskować, że świadczone przez nich usługi wypełniają definicję działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

W konsekwencji osoby świadczące te usługi należy uznać za podatników określonych w art. 15 ust. 1 ww. ustawy. Tym samym koszty nabywanych przez Wnioskodawcę usług od ww. osób powinien zostać uwzględniony przy obliczaniu kwoty marży.

Za prawidłowością stanowiska Wnioskodawcy przemawiają m.in. następujące interpretacje podatkowe:

1. Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 31 grudnia 2013 roku, sygn. IBPP1/443-899/13/MS,
2. Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 8 października 2014 roku, sygn. IPPP2/443-633/14-4/BH,
3. Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 4 marca 2015 roku, sygn. IBPP1/443-1293/14/ES,
4. Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 30 lipca 2015 roku, sygn. IPPP2/4512-475/15-2/DG.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego – jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii – art. 2 pkt 6 ustawy.

Z kolei jak wynika z art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Należy zwrócić uwagę, że ustawa o podatku od towarów i usług przewiduje stosowanie szczególnej procedury m.in. dla określenia podstawy opodatkowania usług turystyki.

Według art. 119 ust. 1 ustawy – podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie (art. 119 ust. 2 ustawy).

Powyższe regulacje odnoszą się do usług, które w całości składają się na usługę turystyczną świadczoną przez organizatora. Użycie w cytowanym przepisie słowa „w szczególności” oznacza, że jest to katalog otwarty. Konsekwentnie, inne usługi stanowiące składniki usługi turystyki również powinny być uwzględnione. Podkreślić również należy, że czynnikiem wyróżniającym konkretną czynność jako usługę, jest przede wszystkim to, że świadczenie tej czynności zmierza do zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego.

Wskazać należy, że ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia usług turystyki, jednak przez usługę turystyki należy rozumieć kompleksową usługę świadczoną na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Zatem za usługi turystyki należy uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprez). Zgodne jest to także z potocznym rozumieniem słowa turystyka – w słowniku języka polskiego „turystyka” to dłuższe lub krótsze wyjazdy wypoczynkowe, połączone zwykle ze zwiedzaniem, uprawianiem sportu, wycieczkami itp. (Słownik języka polskiego, Wydawnictwo PWN Biblioteka Gazety Wyborczej).

Jak stanowi art. 119 ust. 3 ustawy – przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

1. (uchylony);
2. działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;
3. przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty;
4. (uchylony).
   
   

Łączne spełnienie powyższych przesłanek przesądza o obligatoryjności zastosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą usług turystyki.

Podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty (art. 119 ust. 3a ustawy).

Powołana regulacja w sposób kategoryczny zobowiązuje podatników świadczących usługi turystyki do prowadzenia specyficznej dla tego rodzaju działalności ewidencji.

Zgodnie z art. 119 ust. 5 ustawy – w przypadku gdy przy świadczeniu usługi turystyki, oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, podatnik wykonuje we własnym zakresie część świadczeń w ramach tej usługi, zwanych dalej „usługami własnymi”, odrębnie ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. W celu określenia podstawy opodatkowania dla usług własnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 29a.

Według art. 29a ust. 1 ustawy – podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Na podstawie art. 119 ust. 6 ustawy – w przypadkach, o których mowa w ust. 5, podatnik obowiązany jest do wykazania w prowadzonej ewidencji, jaka część należności za usługę przypada na usługi nabyte od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, a jaka na usługi własne.

Należy podkreślić, że do towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty można zaliczyć jedynie takie towary i usługi, które podatnik nabywa od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty i nie stanowią one jednocześnie „środków” do wyświadczenia usługi własnej podatnika, która następnie staje się elementem kompleksowej usługi turystycznej. Natomiast wszelkie towary i usługi nabywane przez podatnika dla wyświadczenia usługi własnej, stanowiącej następnie element usługi turystyki, należy uznać za wydatki dotyczące usług własnych.

W związku z powyższym dla świadczonych w ramach kompleksowej usługi turystyki usług własnych, podatnik powinien odrębnie ustalić podstawę opodatkowania i ustalić właściwą dla nich stawkę podatku VAT.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług turystycznych, przy organizacji których Wnioskodawca zatrudnia na podstawie umów cywilnoprawnych kadrę instruktorów/opiekunów. Wnioskodawca zamierza zawierać z ww. kadrą umowy cywilnoprawne, których przedmiotem będzie sprawowanie opieki nad dziećmi i młodzieżą oraz prowadzenie dla tych osób w trakcie obozów sportowych zajęć w zakresie różnych dyscyplin sportowych. Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Usługi turystyczne świadczone przez Wnioskodawcę są wykonywane we własnym imieniu i na własny rachunek, przy wykorzystaniu świadczeń nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turystów, w szczególności zakwaterowania i wyżywienia, transportu, ubezpieczenia, biletów wstępu, karnetów narciarskich. Wnioskodawca rozlicza usługi nabywane od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turystów, w szczególności zakwaterowania i wyżywienia, transportu, ubezpieczenia, biletów wstępu, karnetów narciarskie według szczególnej procedury VAT marża na podstawie art. 119 ustawy o podatku VAT. Umowa zawarta z instruktorem/opiekunem będzie regulować wysokość wynagrodzenia za świadczone usługi. Wynagrodzenie instruktorów/opiekunów będzie ustalane w ramach indywidualnych negocjacji z każdym z instruktorów/opiekunów. Instruktorzy będą mieć wpływ na ustalenie wynagrodzenia. Wynagrodzenie otrzymywane przez instruktorów będzie stanowiło przychód, o którym mowa w art. 13 pkt 2-9 ustawy o PIT. Umowy zawierane z instruktorami/opiekunami będą przewidywały ponoszenie przez instruktorów/opiekunów pełnej odpowiedzialności wobec osób trzecich, w szczególności instruktorzy/opiekunowie będą ponosić odpowiedzialność za ochronę zdrowia i życia powierzonych w opiekę dzieci i młodzieży.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości traktowania usług Zleceniobiorców jako usług nabywanych dla bezpośredniej korzyści turysty.

Aby odpowiedzieć na wątpliwości Wnioskodawcy należy ustalić, czy usługi świadczone przez instruktorów/opiekunów, są przez nich wykonywane w ramach własnej działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy – za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 1, nie uznaje się czynności z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli z tytułu wykonania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.

Natomiast w myśl art. 13 pkt 8 lit. a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 z późn. zm.) – za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Z ww. przepisu art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy o podatku od towarów wynika, że dla uznania, iż określone czynności wykonywane przez osobę fizyczną nie stanowią samodzielnie wykonywanej działalności gospodarczej i tym samym pozostają poza regulacjami ustawy o podatku od towarów i usług, istotne jest łączne spełnienie wszystkich elementów wymienionych w tym przepisie, tj. związanie zleceniobiorcy ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym a wykonującym zlecane czynności co do warunków:

1. wykonywania tych czynności,
2. wynagrodzenia, oraz
3. odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.
   
   

Odnośnie dwóch pierwszych warunków stwierdzić należy, że każdy w zasadzie stosunek prawny o charakterze odpłatnym istniejący pomiędzy podmiotem zlecającym wykonanie danej czynności a podmiotem, który daną czynność wykonuje jest w jakimś sensie określony co do warunków wykonywania danych czynności oraz wynagrodzenia. Jednakże nie w każdym stosunku cywilnoprawnym określony jest zakres odpowiedzialności zlecającego za wykonanie zlecanych czynności. Należy przy tym zauważyć, że sformułowanie art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy, odnoszące się do odpowiedzialności należy rozumieć jako odpowiedzialność zleceniodawcy w stosunku do osób trzecich, za czynności realizowane przez zleceniobiorcę w ramach wykonywania zlecenia. Tylko w takim przypadku ryzyko wykonania czynności zleconych przechodzi z faktycznego wykonawcy na osobę zlecającą ich wykonanie, co wyklucza samodzielny charakter działalności zleceniobiorcy.

Tak rozumiana odpowiedzialność za wykonanie czynności określa, kto ponosi ryzyko prowadzonej działalności, a tym samym wskazuje na wyłączenie ze sfery samodzielności (i z grona podatników podatku od towarów i usług) tego podmiotu, który nie odpowiada za efekt wykonywanej pracy wobec osób trzecich.

Nie będzie więc podatnikiem w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług osoba, która w ramach podpisanej umowy tworzyć będzie ze zlecającym więzi analogiczne ze stosunkiem pracy, nie ponosząc tym samym ryzyka ekonomicznego w związku z wykonywanymi czynnościami. Tylko spełnienie wymogów wyłączających samodzielność działania poprzez zawarcie więzi prawnej między zleceniodawcą a zleceniobiorcą co do warunków wykonywania zleconych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich, pozwala jednocześnie wyłączyć wykonywane czynności z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Mając na uwadze okoliczności wskazane we wniosku należy stwierdzić, że nie zostaną spełnione wszystkie okoliczności warunkujące wyłączenie czynności z działalności gospodarczej, określone w art. 15 ust. 3 ustawy o VAT, a co za tym idzie należy stwierdzić, iż usługi świadczone przez instruktorów/opiekunów, na podstawie zawartych umów zlecenie wypełnią definicję działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Zatem osoby świadczące te usługi na podstawie umowy, z której wynika ich odpowiedzialność wobec osób trzecich należy uznać za podatników określonych w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Odnosząc przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego do powołanych norm prawnych należy stwierdzić, iż nabywane przez Wnioskodawcę usługi od innych podatników - instruktorów/opiekunów - mogą być zaliczone do usług nabywanych dla bezpośredniej korzyści turysty, jako stanowiące składnik świadczonej usługi turystycznej, a tym samym mogą zostać uwzględnione przy ustalaniu podstawy opodatkowania według szczególnej procedury rozliczania podatku od towarów i usług.

Skoro więc umowy zlecenie zawarte ze Zleceniobiorcami zawierać będą klauzulę, że odpowiedzialność za wykonane czynności określone w umowie wobec osób trzecich spoczywa na Zleceniobiorcy – instruktorzy/opiekunowie – to należy stwierdzić, że usługi ww. Zleceniobiorców mogą być uznane za czynności wykonywane w ramach ich działalności gospodarczej.

Oznacza to, że Wnioskodawca, przy kalkulacji marży będącej podstawą opodatkowania podatkiem VAT, usługi instruktorów/opiekunów może zaliczyć do usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.