Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.218.2017.2.GF
z 17 sierpnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 czerwca 2017 r. (data wpływu 9 czerwca 2017 r.) uzupełnionym pismem z dnia 14 czerwca 2017 r. (data wpływu 19 czerwca 2017 r.) oraz uzupełnionym pismem z dnia 8 sierpnia 2017 r. (data nadania 8 sierpnia 2017 r., data wpływu 10 sierpnia 2017 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 31 lipca 2017 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.218.2017.1.GF (data nadania 1 sierpnia 2017 r., data doręczenia 3 sierpnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 czerwca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodu.

Pismem z dnia 14 czerwca 2017 r. (data wpływu 19 czerwca 2017 r.) Wnioskodawca złożył wyjaśnienie uzupełniające do złożonego wniosku z dnia 6 czerwca 2017 r.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 31 lipca 2017 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.218.2017.1.GF (data nadania 1 sierpnia 2017 r., data doręczenia 3 sierpnia 2017 r.) tutejszy Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku.

Pismem z dnia 8 sierpnia 2017 r. (data nadania 8 sierpnia 2017 r., data wpływu 10 sierpnia 2017 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

W piśmie z dnia 14 czerwca 2017 r. (data wpływu 19 czerwca 2017 r) stanowiącym wyjaśnienie-uzupełnienie złożonego wniosku z dnia 6 czerwca 2017 r. Wnioskodawca wyjaśnił, że stosunek pracy pomiędzy Spółką T. S.A., a Twórcą: Feliksem D., określa Umowa z dnia 12 listopada 2003 r. pomiędzy Zamawiającym: P. S.A. i Wykonawcą: Przedsiębiorstwem F., na opracowanie sposobu łączenia słupów bramek trakcyjnych z fundamentami palowymi (opracowanie rozwiązania posadowienia bramek sieci trakcyjnej na podporach z wbijanych, prefabrykowanych żelbetowych pali fundamentowych PIII).

Wyjaśnienie według Wnioskodawcy służyło sprostowaniu, że Wnioskodawca jako Twórca Wynalazku nie był pracownikiem Spółki T. S.A., lecz pracownikiem Przedsiębiorstwa F, związanego ze Spółką T. S.A. zawartą wcześniej Umową.

Ponadto, w uzupełnieniu do wezwania, Wnioskodawca wskazał, że:

• wynalazek nie został dokonany w wyniku wykonywania przez Wnioskodawcę obowiązków ze stosunku pracy u Pracodawcy lecz w wyniku umowy cywilno-prawnej z Wnioskodawcą na opracowanie sposobu łączenia słupów bramek trakcyjnych z fundamentami palowymi.
• Wnioskodawca otrzymał wynagrodzenie w związku z zawarciem umowy przenoszącej prawo własności do tego Wynalazku na Pracodawcę.
• kwota wynagrodzenia stanowiła całkowite wynagrodzenie Wnioskodawcy za Wynalazek i została ustalona w drodze negocjacji.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy do otrzymanego przez Wnioskodawcę wynagrodzenia można zastosować 50% koszty uzyskania przychodu zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 1 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, do otrzymanego przez niego wynagrodzenia należy zastosować 50% koszty uzyskania przychodu, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 1 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - Dz.U. 1991 r., Nr 80, poz. 350, art. 22 ust. 9 pkt 1.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy – przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 18 ww. ustawy – za przychód z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że wynalazek nie został dokonany w wyniku wykonywania przez Wnioskodawcę obowiązków ze stosunku pracy u pracodawcy, lecz w wyniku umowy cywilno-prawnej z Wnioskodawcą na opracowanie sposobu łączenia słupów bramek trakcyjnych z fundamentami palowymi. Wnioskodawca otrzymał wynagrodzenie w związku z zawarciem umowy przenoszącej prawo własności do tego wynalazku na pracodawcę. Kwota wynagrodzenia stanowiła całkowite wynagrodzenie Wnioskodawcy za Wynalazek i została ustalona w drodze negocjacji. Wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodu do otrzymanego przez Wnioskodawcę wynagrodzenia.

Koszty uzyskania przychodów regulują przepisy Rozdziału 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie natomiast z art. 22 ust. 9 pkt 1-3 ww. ustawy – koszty uzyskania niektórych przychodów określa się:

1. z tytułu zapłaty twórcy za przeniesienie prawa własności wynalazku, topografii układu scalonego, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego, znaku towarowego lub wzoru zdobniczego – w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a;
   
2. z tytułu opłaty licencyjnej za przeniesienie prawa stosowania wynalazku, topografii układu scalonego, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego, znaku towarowego lub wzoru zdobniczego, otrzymanej w pierwszym roku trwania licencji od pierwszej jednostki, z którą zawarto umowę licencyjną – w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a;
   
3. z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami – w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.
   
   

W roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3 nie mogą przekroczyć 1/2 kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1 (art. 22 ust. 9a ww. ustawy).

Uregulowania zawarte w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczące kosztów uzyskania przychodów przysługujących twórcom projektów wynalazczych należy rozpatrywać w kontekście przepisów ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz.U. z 2017 r., poz. 776) określających między innymi zasady, na jakich przedsiębiorcy mogą przyjmować projekty wynalazcze i wynagradzać ich twórców.

Jak stanowi art. 3 ust. 1 pkt 6 ustawy Prawo własności przemysłowej – ilekroć w ustawie jest mowa o projektach wynalazczych – rozumie się przez to wynalazki, wzory użytkowe, wzory przemysłowe, topografie układów scalonych i projekty racjonalizatorskie.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy – na warunkach określonych w ustawie twórcy wynalazku, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego oraz topografii układu scalonego przysługuje prawo do:

1. uzyskania patentu, prawa ochronnego albo prawa z rejestracji;
2. wynagrodzenia;
3. wymieniania go jako twórcy w opisach, rejestrach oraz w innych dokumentach i publikacjach.
   
   

W myśl natomiast art. 11 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej – prawo do uzyskania patentu na wynalazek albo prawa ochronnego na wzór użytkowy, jak również prawa z rejestracji wzoru przemysłowego przysługuje, z zastrzeżeniem ust. 2, 3 i 5, twórcy.

Współtwórcom wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego uprawnienie do uzyskania patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji przysługuje wspólnie (art. 11 ust. 2 ww. ustawy).

W razie dokonania wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego w wyniku wykonywania przez twórcę obowiązków ze stosunku pracy albo z realizacji innej umowy, prawo, o którym mowa w ust. 1, przysługuje pracodawcy lub zamawiającemu, chyba że strony ustaliły inaczej (art. 11 ust. 3 ww. ustawy).

Stosownie do treści art. 20 przywołanej ustawy – twórca wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego uprawniony do uzyskania patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji może przenieść to prawo nieodpłatnie lub za uzgodnioną zapłatą na rzecz przedsiębiorcy albo przekazać mu wynalazek, wzór użytkowy albo wzór przemysłowy do korzystania.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej, jeżeli strony nie umówiły się inaczej, twórca wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego ma prawo do wynagrodzenia za korzystanie z tego wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego przez przedsiębiorcę, gdy prawo korzystania z niego bądź prawo do uzyskania patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji przysługuje przedsiębiorcy na podstawie art. 11 ust. 3 i 5 lub art. 21.

Z przywołanego powyżej art. 22 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym wynika, że koszty uzyskania przychodu z tytułu zapłaty twórcy za przeniesienie prawa własności wynalazku, topografii układu scalonego, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego, znaku towarowego lub wzoru zdobniczego wynoszą 50% uzyskanego przychodu. Jak wynika z jego treści – odnosi się on jedynie do tych sytuacji, w których wypłata wynagrodzenia twórcy projektu wynalazczego wiąże się z zawarciem umowy przenoszącej prawo własności tego projektu.

Zatem omawiany przepis ma jedynie zastosowanie w przypadku przeniesienia prawa własności wynalazku, nie zaś do wynagrodzenia za korzystanie z tego wynalazku przez spółkę – co ma miejsce w omawianej sprawie.

Własność wynalazku to zespół skutecznych uprawnień dających ich podmiotowi pełną możliwość korzystania z wynalazku, rozporządzenia nim oraz dochodzenia roszczeń z tytułu naruszenia tych uprawnień. W omawianej sprawie Wnioskodawca był jedynie twórcą projektu wynalazczego. Natomiast w myśl art. 11 ust. 3 ww. ustawy w razie dokonania wynalazku w wyniku wykonywania przez twórcę obowiązków wynikających z umowy cywilno-prawnej prawo do uzyskania patentu na wynalazek przysługuje zamawiającemu, tj. spółce. Skoro zatem prawo do uzyskania patentu posiadała od początku spółka, to nie jest prawdą twierdzenie Wnioskodawcy, że otrzymał wynagrodzenie w związku z zawarciem umowy przenoszącej prawo własności do tego wynalazku na pracodawcę. Wnioskodawcy jako twórcy wynalazku przyznano wyłącznie wynagrodzenie za korzystanie z tego wynalazku przez spółkę.

Zatem w sytuacji, o której mowa w art. 11 ust. 3 – Prawo własności przemysłowej, tj. gdy dokonanie projektu wynalazczego ma miejsce w wyniku wykonywania przez twórcę obowiązków ze stosunku pracy albo z realizacji innej umowy, prawo do uzyskania patentu, prawa ochronnego itd. przysługuje z mocy prawa pracodawcy albo zamawiającemu, chyba że strony umowy ustaliły inaczej. Oznacza to, że na mocy przywołanych przepisów, pracodawca albo zamawiający jest pierwszym właścicielem projektu wynalazczego i na podstawie umowy o pracę czy kontraktu menedżerskiego nie dochodzi do przeniesienia prawa własności do projektu wynalazczego z twórcy na pracodawcę czy zamawiającego. W tym przypadku twórcy projektu wynalazczego nie przysługują prawa majątkowe w rozumieniu art. 18 ustawy (por. wyrok: NSA z dnia 21 sierpnia 2009 r. sygn. akt II FSK 452/08; WSA z dnia 9 września 2009 r. sygn. akt I SA/Wr 1176/09) i brak jest podstaw prawnych do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów, określonych w art. 22 ust. 9 pkt 1 ustawy PIT, które dotyczą wyłączenie przychodu z tytułu zapłaty twórcy za przeniesienie prawa własności wynalazku, topografii układu scalonego, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego, znaku towarowego lub wzoru zdobniczego.

Wobec tak przedstawionego stanu faktycznego przepis art. 22 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie może mieć zastosowania do otrzymanego przez Wnioskodawcę wynagrodzenia, bowiem nie jest ono wynagrodzeniem za przeniesienie prawa własności do wynalazku. Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, w ramach przyznanego wynagrodzenia Wnioskodawca uzyskał świadczenie za korzystanie z wynalazku. Wnioskodawca w istocie nie posiadał prawa do wynalazku, a zatem nie mógł go przenieść na inny podmiot. Prawo to posiadała spółka. Twórcy tj. Wnioskodawcy w omawianym przypadku przysługiwało więc jedynie wynagrodzenie za korzystanie przez spółkę z wynalazku.

Podsumowując, ustawodawca w cytowanym art. 22 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dał uprawnienie do zastosowania szczególnej normy, tj. zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodu do zapłaty twórcy za przeniesienie prawa własności wynalazku, topografii układu scalonego, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego, znaku towarowego lub wzoru zdobniczego. Wynagrodzenie za przeniesienie prawa nie jest tym samym co wynagrodzenie za korzystanie z wynalazku. Gdyby ustawodawca chciał objąć omawianym przywilejem także wynagrodzenie za korzystanie z wynalazku, to wyraziłby to wprost w przepisach ustawy.

Biorąc pod uwagę uregulowania zawarte w art. 22 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdzić należy, że nie dotyczą one każdego przychodu z praw majątkowych twórcy, a tylko konkretnie w nim określonego jako przychód z przeniesienia prawa własności wynalazku. Koszty uzyskania przychodu w zryczałtowanej wysokości przysługują tylko temu twórcy, któremu jednocześnie przysługuje ogół praw do wynalazku i który prawo to przenosi na osobę bądź podmiot trzeci. W świetle powyższych wyjaśnień 50% koszty uzyskania przychodu przysługujące na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 1 ww. ustawy nie mają zastosowania do otrzymanego przez Wnioskodawcę wynagrodzenia.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe będzie różniło się od stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.