Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.93.2017.2.AKU
z 17 sierpnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 26 kwietnia 2017 r. (data wpływu 28 kwietnia 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 20 lipca 2017 r. (data wpływu 24 lipca 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów uzyskanych w 2016 r. z tytułu stażu we Francji – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 kwietnia 2017 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów uzyskanych w 2016 r. z tytułu stażu we Francji.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 28 czerwca 2017 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.93.2017.1.AKU, wezwano Wnioskodawczynię na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 29 czerwca 2017 r. (skutecznie doręczone w dniu 14 lipca 2017 r.). W dniu 24 lipca 2017 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 21 lipca 2017 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Po zakończeniu pierwszego roku studiów magisterskich na Uniwersytecie …, ostatni rok studiów magisterskich (2015/2016) Wnioskodawczyni postanowiła spędzić na Uniwersytecie w … we Francji. Była to osobista decyzja Wnioskodawczyni, nie mająca żadnego związku z poprzednią uczelnią. Wyjazd ten nie odbył się w ramach jakiejkolwiek umowy między tymi dwoma uczelniami, Wnioskodawczyni nie otrzymała żadnego dofinansowania. Wnioskodawczyni wyjechała tylko na własne życzenie, ponieważ sposób organizacji studiów bardziej Jej odpowiadał.

W dniu 7 września 2015 r. Wnioskodawczyni stawiła się w sekretariacie na Uniwersytecie w … w celu zapisania się oraz rozpoczęcia drugiego roku studiów magisterskich. Rok ten był złożony z dwóch części: teoretycznej (zajęcia na uczelni, wykłady i ćwiczenia) oraz praktycznej (staż – stage de fin d`etudes).

Sprawa Wnioskodawczyni dotyczy opodatkowania wynagrodzenia otrzymanego za staż. Ukończenie wspomnianego stażu było warunkiem koniecznym do otrzymania dyplomu oraz tytułu magistra. Przed jego rozpoczęciem została podpisana umowa (convention de stage) między trzema stronami: studentem (czyli Wnioskodawczynią), uczelnią (Uniwersité d´Angers) oraz firmą, w której odbywał się staż (w przypadku Wnioskodawczyni było to ... w … we Francji). Staż Wnioskodawczyni trwał od 1 kwietnia 2016 r. do 30 września 2016 r., a otrzymane łączne wynagrodzenie wyniosło 3 900 EUR (zgodnie z zaświadczeniem, które wystawiła firma, w której Wnioskodawczyni odbywała staż). Jest to kwota, którą Wnioskodawczyni otrzymała za cały okres stażu.

Po otrzymaniu tytułu magistra Wnioskodawczyni wróciła do Polski. Od 16 listopada 2016 r. Wnioskodawczyni pracuje w … na umowę o pracę na czas określony (do 31 maja 2017 r.).

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wyjaśniła, że specyfika organizacji ww. etapu kształcenia magistrów polega na podziale roku akademickiego na część teoretyczną oraz praktyczną, polegającą na odbyciu stażu w placówce lub przedsiębiorstwie, z którym dany uniwersytet współpracuje. Wnioskodawczyni odbyła praktykę w przedsiębiorstwie … w …, którą zakończyła we wrześniu 2016 r. Z uwagi na odbyty staż otrzymała jednorazowe wynagrodzenie w wysokości 3 900 EUR. Przedmiotowa kwota, w przekonaniu Wnioskodawczyni, stanowiła swoiste stypendium, gdyż otrzymała je w celu umożliwienia kształcenia w placówce i realizacji badań naukowych. Po odbyciu opisywanego stażu Wnioskodawczyni wróciła do Polski, gdzie od listopada 2016 r. jest zatrudniona w przedsiębiorstwie ….

Wnioskodawczyni wskazała, że ww. pobyt we Francji nie był Jej pierwszym pobytem, ponieważ już wcześniej podjęła naukę na uniwersytetach francuskich dzięki możliwości jaką dawał program Erasmus+. Od zawsze chciała kształcić się za granicą i dlatego zdecydowała się na udział w tym programie. Wnioskodawczyni wiązała swoją przyszłość z Francją z uwagi na lepszy program nauczania, a także Jej znajomość języka francuskiego i właśnie w tym kraju chciała zamieszkać po ukończeniu studiów. Jednakże Jej sytuacja życiowa zmieniła się w 2016 r., gdyż zaręczyła się z już obecnym mężem. Z uwagi na jego nieznajomość języka francuskiego Wnioskodawczyni musiała powrócić do kraju. W chwili wyjazdu do Francji w 2015 r. Wnioskodawczyni starała się o uzyskanie statusu rezydenta we Francji, jednakże w okresie wakacji 2016 r. podjęła decyzję o powrocie do kraju i nigdy nie otrzymała certyfikatu rezydenta Francji.

Ostatecznie Wnioskodawczyni wróciła do Polski w dniu 1 października 2016 r. W trakcie studiów magisterskich nieprzerwanie przebywała we Francji. Jedyny powrót miał miejsce w sierpniu 2016 r. i trwał 14 dni. Ponadto, w dniu 16 listopada 2016 r. Wnioskodawczyni zawarła z przedsiębiorstwem … umowę o pracę na czas określony, a zatem zaczęła w Polsce osiągać dochód podlegający opodatkowaniu.

We Francji nie był pobierany żaden podatek od „stypendium”, ponieważ, zgodnie z przepisami francuskimi zwolnieniu podlega wynagrodzenie uzyskane przez studentów/osoby do 25 roku życia, jeśli osiągane zarobki nie przekraczają trzykrotności minimalnego wynagrodzenia. W 2016 r. minimalne wynagrodzenie oscylowało w granicach 1 466 EUR, a zatem otrzymana przez Wnioskodawczynię dotacja w wysokości 3 900 EUR mieściła się w zwolnieniu podatkowym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

Czy otrzymane środki w ramach stażu studenckiego winny zostać opodatkowane w Polsce?

Zdaniem Wnioskodawczyni, aby odpowiedzieć na zadane pytanie należy odnieść się do art. 23 w zw. z art. 20 ust. 3 i 4 umowy z dnia 20 czerwca 1975 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodów i majątku oraz art. 21 ust. 1 pkt 39, 40 i 40a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z pierwszą z ww. podstaw prawnych jako studentka, która otrzymała stypendium tylko i wyłącznie w celu utrzymania się we Francji, Wnioskodawczyni jest zwolniona od opodatkowania za granicą. Tym samym dochód w całości winna opodatkować w Polsce według przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z powyższym Wnioskodawczyni uważa, że otrzymywane przez Nią środki na stażu powinny podlegać zwolnieniu na podstawie przytoczonego przez Nią art. 21 ust. 1 pkt 39 i następnych ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z zakreślonym stanowiskiem w pełni koreluje orzecznictwo i doktryna. Przede wszystkim w zbliżonej do Wnioskodawczyni sprawie Minister Finansów w odpowiedzi na interpelację poselską nr 17304 podniósł, że zagraniczne stypendia mogą podlegać zwolnieniu według krajowych przepisów, gdy przepisy państwa obcego są tożsame z tymi wprowadzonymi w Polsce. Zdaniem Wnioskodawczyni, nie można pominąć kwestii, że we Francji zwolnieniu podlegają przychody studentów, jeśli są niższe niż trzykrotne minimalne wynagrodzenie.

Wnioskodawczyni wskazała również, że opisane przez Nią wynagrodzenie powinno zostać uznane przez Organ za stypendium. Obecne tendencje w orzecznictwie nakazują pojmowania ww. terminu jak najszerzej, np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z siedzibą we Wrocławiu z dnia 28 kwietnia 2011 r., sygn. akt I SA/Wr 204/11, stwierdza, że pod pojęciem stypendium rozumieć należy „pomoc finansową w postaci okresowego świadczenia (głównie) pieniężnego spełnianego na rzecz oznaczonej osoby i mającego na celu wspieranie jej działań służących m.in. zdobywaniu wiedzy, twórczości naukowej czy realizacji badań naukowych”. Pomoc materialną jaką Wnioskodawczyni otrzymała od przedsiębiorstwa, w którym odbywała staż spełnia ww. kryteria, gdyż dzięki otrzymanym funduszom mogła utrzymać się we Francji i prowadzić badania naukowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Cytowany wyżej przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje dwie przesłanki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynika to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych”, to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe, itd.

Drugim warunkiem, po spełnieniu którego osoba fizyczna jest traktowana jako mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jest pobyt na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powyższy warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Zgodnie z art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Zatem ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni podjęła naukę na uniwersytecie we Francji w 2015 r. i przebywała tam do września 2016 r., z dwutygodniową przerwą na pobyt w Polsce. W okresie od 1 kwietnia do 30 września 2016 r. Wnioskodawczyni odbyła staż w … we Francji, a otrzymane łączne wynagrodzenie od firmy, w której Wnioskodawczyni odbywała staż wyniosło 3 900 EUR.

Po odbyciu ww. stażu, w dniu 1 października 2016 r. Wnioskodawczyni wróciła do Polski, gdzie podjęła pracę od listopada 2016 r.

Wnioskodawczyni zaręczyła się w 2016 r., co również wiązało się z jej powrotem do Polski. Podczas pobytu we Francji nie uzyskała statusu rezydenta podatkowego tego kraju.

Wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie znajdzie zastosowanie Umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 20 czerwca 1975 r. (Dz.U. 1977, Nr 1, poz. 5).

W myśl art. 4 ust. 1 ww. Umowy, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona, nie włączając jednak osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie tylko w zakresie dochodu, jaki osiągają ze źródeł położonych w wyżej wymienionym Państwie albo z tytułu majątku, jaki posiadają w tym Państwie.

Powyższy zapis definiuje pojęcie „miejsce zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych umawiających się państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę podlegania nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Wnioskodawczyni w przedstawionym opisie stanu faktycznego wskazała, że w 2016 r. przebywała w Polsce poniżej 183 dni, jednakże Jej ośrodek interesów życiowych nadal mieścił się w Polsce. Z tego względu, ponieważ zostały spełnione warunki zawarte art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawczyni podlegała w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

W myśl art. 20 ust. 3 ww. Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku, sumy, jakie student lub stażysta, który ma lub miał uprzednio miejsce zamieszkania w jednym z Umawiających się Państw i który przebywa w drugim Umawiającym się Państwie wyłącznie w celu kształcenia się, otrzymuje na pokrycie kosztów utrzymania lub wykształcenia, nie podlegają opodatkowaniu w tym drugim Państwie pod warunkiem, że pochodzą one ze źródeł położonych poza tym Państwem.

Bez względu na postanowienia ustępu 3 wynagrodzenia, jakie student lub stażysta, który ma lub miał uprzednio miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie i który przebywa w drugim Umawiającym się Państwie wyłącznie w celu kształcenia się, otrzymuje z tytułu usług świadczonych w tym drugim Państwie, nie podlegają opodatkowaniu w tym drugim Państwie pod warunkiem, że usługi te pozostają w związku z jego kształceniem się lub że wynagrodzenie za te usługi jest niezbędne dla uzupełnienia środków, jakimi dysponuje na swoje utrzymanie (art. 20 ust. 4 ww. Umowy).

Należy zatem stwierdzić, że zgodnie z postanowieniami ww. Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku, student mający miejsce zamieszkania w Polsce, który wyjedzie do Francji wyłącznie w celu kształcenia się, jest zwolniony z opodatkowania we Francji z tytułu otrzymanego tam wynagrodzenia za świadczone usługi, pod warunkiem, że pozostają one w związku z jego kształceniem się lub że wynagrodzenie za te usługi jest niezbędne dla uzupełnienia środków, jakimi dysponuje na swoje utrzymanie

W konsekwencji, ww. dochody z wynagrodzenia za staż podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, tj. w tym wypadku w Polsce. Oznacza to, że do ich opodatkowania w Polsce stosuje się przepisy polskiego prawa podatkowego.

Stosownie do przepisu art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ww. ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 39, 40 i 40b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są:

• stypendia otrzymywane na podstawie przepisów o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki, stypendia doktoranckie otrzymywane na podstawie przepisów – Prawa o szkolnictwie wyższym oraz inne stypendia naukowe i za wyniki w nauce, których zasady przyznawania zostały zatwierdzone przez ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego po zasięgnięciu opinii Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego albo przez ministra właściwego do spraw oświaty i wychowania (art. 21 ust. 1 pkt 39 ww. ustawy),
  

• świadczenia pomocy materialnej dla uczniów, studentów, uczestników studiów doktoranckich i osób uczestniczących w innych formach kształcenia, pochodzące z budżetu państwa, budżetów jednostek samorządu terytorialnego oraz ze środków własnych szkół i uczelni - przyznane na podstawie przepisów o systemie oświaty oraz Prawa o szkolnictwie wyższym (art. 21 ust. 1 pkt 40 ww. ustawy),
  

• stypendia dla uczniów i studentów, których wysokość i zasady udzielania zostały określone w uchwale organu stanowiącego jednostki samorządu terytorialnego, oraz stypendia dla uczniów i studentów przyznane przez organizacje, o których mowa w art. 3 ust. 2 i 3 ustawy o działalności pożytku publicznego, na podstawie regulaminów zatwierdzonych przez organy statutowe, udostępnianych do publicznej wiadomości za pomocą Internetu, środków masowego przekazu lub wykładanych (wywieszanych) dla zainteresowanych w pomieszczeniach ogólnie dostępnych – do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3800 zł (art. 21 ust. 1 pkt 40b ww. ustawy).
  
  

Zgodnie z dyspozycją art. 21 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwolnieniu podlegają dwie grupy stypendiów. Pierwsza grupa obejmuje stypendia otrzymywane na podstawie powszechnie obowiązujących przepisów o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki, oraz stypendia doktoranckie otrzymywane na podstawie przepisów ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 2016 r., poz. 1842, z późn. zm.). W odniesieniu do drugiej grupy stypendiów należy podkreślić, że niezależnie od konieczności stosownego zatwierdzenia zasad ich przyznawania mają one mieć charakter stypendiów naukowych lub stypendiów za wyniki w nauce.

Na mocy przepisu art. 21 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwolnieniem objęto świadczenia mające charakter pomocy materialnej przyznane na podstawie przepisów ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2016 r., poz. 1943, z późn. zm.) oraz ww. ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym. Zwolnienie to uzależnione jest od spełnienia następujących warunków:

• beneficjentem pomocy materialnej może być wyłącznie: uczeń, student, uczestnik studiów doktoranckich i osoba uczestnicząca w innych formach kształcenia,
  

• źródłem pochodzenia świadczenia może być tylko: budżet państwa, budżety jednostek samorządu terytorialnego oraz środki własne szkół i uczelni.
  
  

Natomiast, zgodnie z dyspozycją art. 21 ust. 1 pkt 40b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są stypendia dla uczniów i studentów, których wysokość i zasady udzielania zostały określone w uchwale organu stanowiącego jednostki samorządu terytorialnego, oraz stypendia dla uczniów i studentów przyznane przez organizacje, o których mowa w art. 3 ust. 2 i 3 ustawy o działalności pożytku publicznego, na podstawie regulaminów zatwierdzonych przez organy statutowe do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3800 zł.

Z powyższych regulacji wynika, że ze zwolnienia w podatku dochodowym korzystają jedynie te stypendia oraz świadczenia wypłacane studentom, które spełniają warunki określone w ww. przepisach. Oznacza to, że niedopełnienie którejkolwiek z przesłanek uniemożliwia skorzystanie ze zwolnienia, ponieważ ww. przepisy mają zastosowanie wyłącznie do tych świadczeń wypłacanych studentom, których przyznanie nastąpiło zgodnie z wymogami w nich zawartymi.

Powyższym zwolnieniem od podatku objęte są zatem wyłącznie stypendia i tylko takie, które spełniają kryteria określone w cytowanych przepisach. Poza tym, mogą to być także stypendia otrzymywane od zagranicznych podmiotów, pod warunkiem jednak, że spełniają przesłanki określone w tym przepisie, przykładowo zwolnienie ma zastosowanie do stypendiów otrzymanych na podstawie obowiązujących w innym państwie przepisów regulujących stopnie naukowe i tytuły naukowe.

W tym miejscu należy jednoznacznie podkreślić, że wszelkie ulgi i zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, wynikającej z art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późn. zm.), stanowiącego, że każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, w tym podatków, określonych w ustawie. Oznacza to, że wszelkie odstępstwa od tej zasady, muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane ściśle z jego literą. Co więcej, zgodnie z konstrukcją i systematyką ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wszelkie ulgi i zwolnienia podatkowe stanowią wyjątek od generalnej zasady powszechności opodatkowania wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stąd też, korzystanie z każdej preferencji podatkowej, wymaga spełnienia warunków określonych w przepisach je konstytuujących. Tak więc, przepisy regulujące prawo do zwolnienia winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa, stwierdzić należy, że w sytuacji, gdy Wnioskodawczyni odbywając staż w … we Francji otrzymała z tego tytułu wynagrodzenie, to otrzymane świadczenie nie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 39, 40 i 40b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, wynagrodzenie otrzymywane przez Wnioskodawczynię za staż od francuskiej firmy podlega opodatkowaniu w Polsce jako przychód z innych źródeł, zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i powinno być wykazane w zeznaniu podatkowym za 2016 r.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawczynię wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, Organ podatkowy podkreśla, że dokonał jego analizy, jednakże nie może on wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej sprawy, ponieważ stanowi rozstrzygnięcie w konkretnej sprawie, w określonym stanie faktycznym. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej w rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych. W związku z powyższym, nie negując orzecznictwa jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Wynika to również z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.), który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Organ podatkowy jest zatem zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy.

Z kolei, w odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawczynię odpowiedzi na interpelację poselską nr 17304 należy wskazać, że rozstrzygnięcia w niej zawarte odnoszą się do odmiennego stanu faktycznego. Ponadto, udzielane odpowiedzi na zapytania poselskie nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i jako takie nie mogą być wiążące dla Organu wydającego interpretację indywidualną.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.