Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-1.4012.99.2017.2.AJ
z 22 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 29 marca 2017 r. (data wpływu), uzupełnionym w dniu 6 czerwca 2017 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku partycypacji w kosztach prowadzenia Międzyzakładowej Pracowniczej Kasy Zapomogowo-Pożyczkowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku partycypacji w kosztach prowadzenia Międzyzakładowej Pracowniczej Kasy Zapomogowo-Pożyczkowej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Powiat jest jednostką samorządu terytorialnego i jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT. Młodzieżowy Dom Kultury (zwany dalej MDK) jest jednostką organizacyjną (jednostką budżetową) jednostki samorządu terytorialnego (Powiatu), niemającą osobowości prawnej, działającą na podstawie ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz.U. z 2015 r., poz. 2156 ze zm.).

Podstawowym celem działania MDK jako placówki wychowania pozaszkolnego jest rozwijanie zainteresowań, szczególnych uzdolnień, pogłębianie wiedzy, doskonalenie umiejętności dzieci, młodzieży i dorosłych oraz prowadzenie działalności w dziedzinie edukacji kulturalnej, ekologicznej i profilaktycznej. Organizatorem MDK jest Powiat. MDK prowadzi Międzyzakładową Pracowniczą Kasę Zapomogowo-Pożyczkową (zwaną dalej MPKZP), która jest jednostką organizacyjną niemającą osobowości prawnej, działającą na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 19 grudnia 1992 r. w sprawie pracowniczych kas zapomogowo-pożyczkowych oraz spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych w zakładach pracy (Dz. U. Nr 100 z 1992 r., poz. 502 ze zm.), zgodnie z zawartym porozumieniem w sprawie świadczenia pomocy MPKZP działającej przy MDK. Nabywcą usług są głównie jednostki oświatowe z terenu Powiatu – zakłady pracy. Obsługa MPKZP została powierzona MDK, który zobowiązany jest do świadczenia pomocy MPKZP w zakresie realizacji takich zadań jak: prowadzenie księgowości i obsługi prawnej, zapewnienie pomieszczeń biurowych dla księgowości i kasjera, informowanie przynajmniej raz w roku członków MPKZP o stanie ich wkładów i zadłużenia, prowadzenie obsługi kasowej, dostarczanie druków i formularzy, dokonywanie na rzecz MPKZP potrąceń w listach płac, wpisowego, wkładów miesięcznych i rat pożyczek. Środki pieniężne będące wpłatami: wpisowe, raty spłaty pożyczek członków gromadzone są na odrębnym rachunku bankowym, przeznaczonym jedynie dla MPKZP. Umowy w sprawie partycypacji w kosztach prowadzenia MPKZP zawierane są pomiędzy Powiatem reprezentowanym przez Młodzieżowy Dom Kultury a zakładami pracy, których pracownicy są członkami MPKZP. Zakłady te powierzają MDK świadczenie pomocy MPKZP w zakresie realizacji wyżej przytoczonych zadań. Zgodnie z zawartą umową, jednostki te zobowiązują się do zwrotu kosztów związanych z obsługą i utrzymaniem MPKZP, zobowiązane są do zapłaty ustalonej kwoty rocznie od każdego ich pracownika będącego członkiem MPKZP, czyli wartość wystawianych przez MDK faktur uzależniona jest od liczby członków MPKZP w danym roku. Do kosztów utrzymania MPKZP zalicza się: wynagrodzenia 2 pracowników zatrudnionych przez MDK do prowadzenia obsługi MPKZP, koszty ubezpieczeń społecznych i innych świadczeń na rzecz tych pracowników, zakup materiałów, zakup usług (opłaty bankowe, opłaty pocztowe, opłaty za telefon, monitoring itp.) oraz koszty utrzymania pomieszczenia udostępnionego na potrzeby MPKZP (c.o., energia, woda). Zgodnie z ustawą z dnia 5 września 2016r. o szczególnych zasadach rozliczeń podatku od towarów i usług oraz dokonywania zwrotu środków publicznych przeznaczonych na realizację projektów finansowanych z udziałem środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub od państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu przez jednostki samorządu terytorialnego (Dz.U. z 2016 r. poz.1454) zwaną dalej „ustawą centralizacyjną”, od 1 stycznia 2017 r. dostawcą usługi jest Powiat, a MDK wystawcą faktur. Faktury wystawiane przez MDK za „Partycypację w kosztach utrzymania Międzyzakładowej Pracowniczej Kasy Zapomogowo Pożyczkowej” wystawiane są comiesięcznie, a wartość ustalonej kwoty miesięcznej uzależniona będzie od liczby członków MPKZP w danym miesiącu.

MDK korzystał dotychczas ze zwolnienia z VAT na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. W świetle „ustawy centralizacyjnej” od 1 stycznia 2017 r. podatnikiem został Powiat, a MDK został wyłącznie stroną umowy i wystawcą faktur, dlatego też wystawiając faktury VAT dokumentujące świadczenie usług w ramach obsługi MPKZP, które są elementem usługi udzielania pożyczek pieniężnych, powoływany jest art. 43 ust. 13 w zw. z art. 43 ust 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług i zwalnia ww. usługi z podatku od towarów i usług.

Z uzupełnienia wniosku wynika, że przez „jednostki oświatowe z terenu powiatu – zakłady pracy” należy rozumieć jednostki oświatowe mające swoją siedzibę na terenie Powiatu. Są to zarówno jednostki organizacyjne Powiatu, jak i jednostki nie będące jednostkami organizacyjnymi Powiatu.

Jednostki oświatowe będące jednostkami organizacyjnymi Powiatu podlegają scentralizowanym zasadom rozliczeń podatku od towarów i usług w Powiecie, w związku z czym nie są obciążane kosztami utrzymania Międzyzakładowej Pracowniczej Kasy Zapomogowo-Pożyczkowej na podstawie faktur VAT, tylko na podstawie not obciążeniowych.

Dla wszystkich pozostałych jednostek nie będących jednostkami organizacyjnymi Powiatu wystawiane są faktury VAT za partycypację w kosztach utrzymania Międzyzakładowej Pracowniczej Kasy Zapomogowo-Pożyczkowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Młodzieżowy Dom Kultury, wystawiając faktury VAT w imieniu Powiatu, dokumentujące świadczenie usług w ramach obsługi X, które są elementem usługi udzielania pożyczek pieniężnych, prawidłowo powołuje się na art. 43 ust. 13 w zw. z art. 43 ust 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług i zwalnia ww. usługi z podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle „ustawy centralizacyjnej” od 1 stycznia 2017 r. MDK przestał być podatnikiem. Czynnym podatnikiem jest Powiat a MDK zostaje wyłącznie stroną umowy i wystawcą faktur. Dlatego też, wystawiając faktury VAT za „Partycypację w kosztach utrzymania Międzyzakładowej Pracowniczej Kasy Zapomogowo-Pożyczkowej”, dokumentujące świadczenie usług w ramach obsługi MPKZP, które są elementem usługi udzielania pożyczek pieniężnych Powiat korzysta z art. 43 ust. 13 w zw. z art. 43 ust 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług i zwalnia ww. usługi z tego podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na mocy art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie natomiast do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. serii L Nr 347 str. 1 ze zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami. Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji. W każdych okolicznościach podmioty prawa publicznego są uważane za podatników w związku z czynnościami określonymi w załączniku I, chyba, że niewielka skala tych działań sprawia, że mogą być one pominięte.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych) – tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Zasady działania pracowniczych kas zapomogowo-pożyczkowych regulują przepisy ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1881).

W myśl art. 39 ust. 1 ww. ustawy, w zakładach pracy mogą być tworzone pracownicze kasy zapomogowo-pożyczkowe, których członkami mogą być pracownicy, emeryci i renciści bez względu na przynależność związkową. Nadzór społeczny nad tymi kasami sprawują związki zawodowe.

Stosownie do art. 39 ust. 5 tej ustawy, Rada Ministrów określi w drodze rozporządzenia szczegółowe zasady organizowania i działania kas, o których mowa w ust. 1, obowiązki zakładów pracy w tym zakresie.

Na podstawie ww. delegacji ustawowej zostało wydane rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 19 grudnia 1992 r. w sprawie pracowniczych kas zapomogowo-pożyczkowych oraz spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych w zakładach pracy (Dz. U. z 1992 r. Nr 100, poz. 502, z późn. zm.), które – zgodnie z § 1 – określa szczegółowe zasady organizowania i działania w zakładach pracy pracowniczych kas zapomogowo-pożyczkowych, zwanych dalej „PKZP”, oraz spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych, zwanych dalej „SKOK”, a także obowiązki zakładów pracy w tym zakresie.

Z § 2 ust. 1 tego rozporządzenia wynika, że w zakładzie pracy, w którym co najmniej 10 pracowników zadeklaruje gotowość przynależności do PKZP lub SKOK, mogą być utworzone PKZP lub SKOK.

Na podstawie ust. 3 tego paragrafu, jeżeli przynależność do PKZP lub SKOK deklaruje mniej niż 10 pracowników, może być utworzona międzyzakładowa PKZP lub SKOK.

Jak stanowi ust. 4 ww. paragrafu, do międzyzakładowej PKZP i SKOK stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące działalności PKZP lub SKOK.

Zgodnie z § 4 ust. 1 rozporządzenia, zakład pracy świadczy pomoc PKZP i SKOK w szczególności w zakresie:

1. zapewnienia pomieszczeń biurowych i odpowiednio zabezpieczonego miejsca na przechowywanie pieniędzy,
2. transportu pieniędzy z banku,
3. prowadzenia księgowości, obsługi kasowej i prawnej,
4. dostarczania druków i formularzy,
5. dokonania na rzecz PKZP i SKOK potrąceń w listach płac, listach wypłat zasiłków chorobowych i zasiłków,
6. przyjmowania wpłat wnoszonych przez emerytów i rencistów oraz osoby przebywające na urlopach,
7. odprowadzania wpłat na rachunek bankowy PKZP lub SKOK,
8. informowania przynajmniej raz w roku członków kas o stanie ich wkładów i zadłużeń.

Zauważenia wymaga, że w świetle § 4 ust. 1 rozporządzenia, zakład pracy (pracodawca) świadczy pomoc pracowniczej kasie zapomogowo-pożyczkowej. W związku z tym, to na pracodawcy ciąży obowiązek ponoszenia kosztów funkcjonowania PKZP, włączając w to wynagrodzenie osoby zajmującej się obsługą PKZP.

Natomiast w przypadku międzyzakładowej pracowniczej kasy zapomogowo-pożyczkowej, w kosztach jej utrzymania powinny partycypować również pozostałe podmioty, których pracownicy i emeryci są członkami kasy, ponieważ w tym przypadku również to na zakładzie pracy ciąży obowiązek świadczenia pomocy tej kasie, co wynika z § 2 ust. 4 w zw. z § 4 ust. 1 rozporządzenia.

Zatem to pozostałe zakłady pracy, a nie pracownicy i emeryci, stają się beneficjentami wykonywanych przez PKZP usług.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jak stanowi art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych, przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

I tak, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Z treści obowiązującego do dnia 30 czerwca 2017 r. art. 43 ust. 13 ustawy wynika, że zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

W świetle obowiązującego do ww. daty art. 43 ust. 14 ustawy, przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Stosownie do treści art. 43 ust. 15 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2017 r., zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu;
2. usług doradztwa;
3. usług w zakresie leasingu.

W myśl art. 135 ust. 1 lit. b Dyrektywy 2006/112/WE Rady, państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje: udzielanie kredytów i pośrednictwo kredytowe, oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę.

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek od towarów i usług pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

Z brzmienia art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, stanowiącego wdrożenie regulacji unijnych w tym zakresie, wyraźnie wynika, że intencją ustawodawcy było objęcie zwolnieniem usług udzielania kredytów i pożyczek pieniężnych, zarówno tych wykonywanych przez banki, jak również świadczonych przez inne podmioty pośredniczące w ich udzielaniu. Należy stwierdzić, że wymienione zwolnienie ma charakter przedmiotowy, gdzie istotną przesłanką do skorzystania ze zwolnienia jest przede wszystkim rodzaj świadczonej usługi – cechy, które ją wyróżniają. Ustawodawca szczególny nacisk położył na stronę przedmiotową, nie dokonując zawężenia omawianego zwolnienia wyłącznie do określonej grupy podmiotów.

Analiza przedstawionych okoliczności sprawy oraz przywołanych przepisów prawa prowadzi do wniosku, że czynności wykonywane w ramach MPKZP stanowią usługi, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy, bowiem można zidentyfikować beneficjentów świadczenia, którymi są pozostałe jednostki (strony umów trójstronnych), tj. pracodawcy nie będący jednostkami organizacyjnymi Powiatu.

Zauważenia wymaga, że pomiędzy Powiatem a pozostałymi podmiotami (jednostki oświatowe – zakłady pracy niebędące jednostkami organizacyjnymi Powiatu), których pracownicy są członkami MPKZP istnieje stosunek prawny, a w zamian za wykonywane czynności (obsługę) zostaje wypłacone wynagrodzenie, w postaci partycypacji w kosztach prowadzenia MPKZP (wynagrodzenia pracownika) przez te pozostałe podmioty.

Zatem istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Z istniejącego stosunku prawnego pomiędzy Powiatem a pozostałymi podmiotami, których pracownicy są członkami MPKZP, wynika wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę, w postaci otrzymywanego wynagrodzenia, a odbiorcy świadczenia odnoszą z niego korzyść w postaci umożliwienia swoim pracownikom uczestnictwa w prowadzonej Międzyzakładowej Pracowniczej Kasie Zapomogowo-Pożyczkowej.

Należy jednak zauważyć – odnosząc się do ww. czynności podejmowanych przez Powiat (za pośrednictwem jego jednostki organizacyjnej) w celu obsługi MPKZP, a w konsekwencji naliczanie pracodawcom nie będącym jednostkami organizacyjnymi Powiatu oraz pobieranie od tych pracodawców opłaty partycypacyjnej z tytułu ponoszenia kosztów prowadzenia MPKZP, należy uznać za czynności bezpośrednio związane z usługą udzielania pożyczek, bowiem wykonywanie czynności wymienionych we wniosku jest niezbędne do prawidłowego funkcjonowania kasy zapomogowo-pożyczkowej. W konsekwencji naliczanie i pobieranie opłaty partycypacyjnej z tytułu obsługi Międzyzakładowej Pracowniczej Kasy Zapomogowo-Pożyczkowej podlega zwolnieniu od podatku od towarów i usług, stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 38 w zw. z art. 43 ust. 13 ustawy.

Wobec powyższego stanowisko Powiatu uznano za prawidłowe.

Należy zaznaczyć, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywa ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, interpretacja traci aktualność w przypadku zmiany stanu prawnego lub w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.