Fronty wykonywane są z drewna litego, płyty wiórowej: laminowanej, oklejanej okleiną naturalną płyty laminowanej, płyty wiórowej foliowanej oraz ram stalowych lub aluminiowych. Wypełnienie ram wykonywane jest z płyty wiórowej lub MDF lakierowanej lub laminowanej, ratanu, maty bambusowej, szkła, płyty wiórowej okleinowanej okleiną naturalną. Prowadnice, tory wykonane są z tworzywa sztucznego, stali lub aluminium.

Zastosowanie określonego materiału do poszczególnych elementów zabudowy jest zgodne z życzeniem i wymogami klienta.

Wszystkie elementy zabudowy dopasowywane są do wymiarów, kształtów istniejących ścian, oraz łączone są ze ścianami, sufitami, podłogami w sposób stały za pomocą łączników.

Demontaż zabudowy meblowej jest możliwy. Konstrukcja budynku/lokalu nie zostaje naruszona. Zostają tylko otwory w ścianach, suficie i podłodze po kołkach i wkrętach. Budynek/lokal nadaje się do remontu: należy zaszpachlować otwory i pomalować ściany. Elementy zabudowy meblowej nie nadają się do powtórnego wykorzystania. Są to elementy o określonych nietypowych wymiarach, indywidualnie zaprojektowanych do określonego miejsca, wykonane są z materiałów wybranych według życzeń klienta dociętych i dopasowanych do ścian, podłóg i sufitów. Ponadto zdemontowane elementy będą uszkodzone, będą posiadać nawiercone otwory po wkrętach i kołkach, pobrudzone będą klejem i silikonem. Poza tym przy demontażu zabudowy meblowej nastąpi uszkodzenie wielu krawędzi elementów meblowych.

Zabudowa meblowa, którą wykonuje Wnioskodawca nie narusza konstrukcji budynku, nie przenosi, nie przestawia on ścian, nie ingeruje w konstrukcje budynku/lokalu, nadproża stropy, więźby dachowe, wieńce, stropodachy, schody. Przy montażu mebli Wnioskodawca przestrzega zasady dopuszczalnego użytkowego obciążenia projektowego przy zabudowie stropów tj. do 150kg/m². Wykonywane przez Wnioskodawcę zabudowy meblowe są trwale związane z budynkiem za pomocą łączników.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy świadczenia kompleksowe polegające na trwałej zabudowie meblowej w budynkach mieszkalnych powinny być opodatkowane stawką podstawową tj. 23%, czy stawką obniżoną?
2. Czy osobom, którym Wnioskodawca wystawił faktury z 23% VAT należy wystawić korekty faktur?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, kierując się uchwałą siedmiu sędziów NSA (sygn. akt I FPS 2/13) z dnia 24 czerwca 2013 r., do świadczonej przez Oddział kompleksowej usługi w obiektach budowlanych zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym winien on stosować preferencyjną 8% stawkę VAT, a do wcześniejszej sprzedaży powyższych usług wystawić faktury korygujące.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie i orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 z późn. zm.), opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Na podstawie art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Natomiast stosownie do treści art. 146a ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8 %.
   
   

Stawkę podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, stosuje się - w myśl ust. 12 wskazanego artykułu - do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodemizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym, zgodnie z ust. 12a tego artykułu, rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Zgodnie z art. 41 ust. 12b ustawy, do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²;
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².
   
   

W myśl ust. 12c powołanego artykułu, w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

Według art. 2 pkt 12 ustawy, przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w PKOB w dziale 11. Jak wynika z ww. art. 2 pkt 12, ustawa o podatku od towarów i usług, poprzez podanie klasyfikacji, odwołuje się do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, która stanowi usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych. Zatem, dla celów podatku od towarów i usług stosuje się przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 z późn. zm.), stanowiącego usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych.

Ze względu na ww. przepisy należy stwierdzić, że zastosowanie stawki preferencyjnej (8%) możliwe jest jedynie dla dostawy, jak również usług budowy, remontu, modernizacji, termomodemizacji, przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęć: budowa, remont modernizacja, termomodemizacja oraz przebudowa. W uzasadnieniu do powołanej przez Wnioskującego uchwały NSA z dnia 24 czerwca 2013 r., sygn. I FPS 2/13, dotyczącej opodatkowania usług polegających na wykonywaniu zabudowy meblowej, Sąd zwrócił uwagę, że rodzaje usług wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy o VAT, nie zostały zdefiniowane w tej ustawie i wskazał, że „Ustawodawca nie odesłał również w tej materii do stosowania definicji zawartych w innych ustawach, w szczególności w Prawie budowlanym. Taki zabieg byłby zresztą wątpliwy z uwagi na konieczność autonomicznego traktowania przepisów o podatku od towarów i usług ze względu na potrzebę ich harmonizacji na poziomie wspólnotowym. Dlatego należy przyjąć, że czynności wymienione w art. 41 ust. 12 ustawy o VAT, w tym pojęcie modernizacji, zostały wprowadzone do tej ustawy w rozumieniu przyjętym w języku powszechnym. W takim znaczeniu modernizacja oznacza unowocześnienie, ulepszenie, udoskonalenie, podniesienie standardu obiektu budowlanego lub jego części”.

Według definicji słownikowej - internetowy słownik języka polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN S.A.), modernizacja to „unowocześnienie i usprawnienie czegoś”.

Montaż - według powyższego słownika to „składanie maszyn, aparatów, urządzeń z gotowych części, zakładanie, instalowanie urządzeń technicznych, łączenie oddzielnych części w całość”.

W związku z przytoczoną definicją stwierdzić należy, że pojęcie „montaż” odnosi się do takiego sposobu działania, w efekcie którego z niezależnie od siebie istniejących części powstaje wytwór będący zupełnie nową całością.

W znaczeniu słownikowym („Współczesny słownik języka polskiego”, red. Bogusław Dunaj, wyd. Langenscheidt Polska Sp. z o.o.), „remont” oznacza zespół czynności, w których wyniku przywraca się sprawność, wartość użytkową jakiegoś obiektu, urządzenia, natomiast „montaż” to składanie, łączenie, ustawianie z poszczególnych części maszyn, urządzeń, budowli, zakładanie instalacji. Z kolei „instalować” oznacza zakładać, montować jakieś urządzenia techniczne.

Zdaniem Organu, modernizacja, podobnie jak w przypadku innych wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy czynności, powinna dotyczyć elementów konstrukcyjnych obiektów lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Stanowisko to potwierdza NSA w ww. uchwale wskazując, że „Obniżona stawka podatku od towarów i usług znajduje zatem zastosowanie wtedy, gdy montaż komponentów meblowych następuje z wykorzystaniem elementów konstrukcyjnych obiektu budowlanego (lokalu). W omawianym wypadku nie chodzi o jakiekolwiek wykorzystanie elementów konstrukcyjnych obiektu budowlanego (lokalu) przy wykonywaniu zabudowy meblowej, lecz jedynie takie, które przez konstrukcyjne połączenie komponentów meblowych i elementów obiektu budowlanego (lokalu) stworzy trwałą zabudowę spełniającą jako całość określoną funkcję użytkową. Tylko bowiem w takim zakresie można mówić o modernizacji obiektu budowlanego w rozumieniu art. 41 ust. 12 ustawy o VAT. Innymi słowy montaż komponentów meblowych niezależnie od stopnia ich przetworzenia do którego nie zostaną wykorzystane w sposób istotny elementy konstrukcyjne obiektu budowlanego (lokalu) nie korzysta z obniżonej stawki przewidzianej w tym przepisie”.

Należy wyjaśnić, że za „trwałą zabudowę” nie można uznać połączenia komponentów meblowych ze ścianami, podłogami czy sufitami obiektu budowlanego lub jego części w sposób jedynie uniemożliwiający przestawienie takiej zabudowy. A takie połączenie, które ingeruje w substancję budynku w stopniu uniemożliwiającym demontaż zabudowy meblowej bez uszkodzenia czy to jej komponentów, czy też elementów konstrukcyjnych budynku (lokalu).

Zatem należy stwierdzić, że obniżona stawka podatku VAT nie może znaleźć zastosowania dla wykonania danej zabudowy meblowej, jeśli polega ona przykładowo wyłącznie na zaprojektowaniu, przygotowaniu i montażu polegającym na „zwykłym” przytwierdzeniu mebli do ściany, podłogi czy sufitu (np. powieszenie za pomocą odpowiednich technik zamocowań), co skutkuje możliwością demontażu i przeniesienia tej zabudowy bez uszkodzenia jej komponentów, czy też elementów konstrukcyjnych budynku (lokalu). Ponieważ tych czynności nie można uznać za modernizację budynku lub jego części a jedynie instalację, czy montaż różnych towarów.

Jak wynika z wniosku oraz jego uzupełnienia, montaż zabudowy wykonywanej przez Wnioskodawcę polega na mocowaniu elementów zabudowy do elementów konstrukcyjnych lokalu, czyli do: podłogi, ścian oraz do sufitu. Elementami łączącymi są haki, wkręty, kołki plastikowe i metalowe, łączniki metalowe i plastikowe oraz kątowniki. Zabudowa meblowa (półki, wieńce, fronty, meblowe, ścianki działowe, boki), wykonywana jest z materiałów drewnianych, drewnopodobnych (płyta wiórowa laminowana lub oklejana okleiną naturalną płyta MDF lakierowana lub laminowana, sklejka), a blaty wykonywane są z tworzyw sztucznych (konglomeratów takich jak staron, rausolit:, corian), płyty wiórowej laminowanej-postformig). Fronty wykonywane są z drewna litego, płyty wiórowej: laminowanej, oklejanej okleiną naturalną płyty laminowanej, płyty wiórowej foliowanej oraz ram stalowych lub aluminiowych. Wypełnienie ram wykonywane jest z płyty wiórowej lub MDF lakierowanej lub laminowanej, ratanu, maty bambusowej, szkła, płyty wiórowej okleinowanej okleiną naturalną. Prowadnice, tory wykonane są z tworzywa sztucznego, stali lub aluminium. Zastosowanie określonego materiału do poszczególnych elementów zabudowy jest zgodne z życzeniem i wymogami klienta. Wszystkie elementy zabudowy dopasowywane są do wymiarów, kształtów istniejących ścian, oraz łączone są ze ścianami, sufitami, podłogami w sposób stały za pomocą łączników. Demontaż zabudowy meblowej jest możliwy. Konstrukcja budynku/lokalu nie zostaje naruszona. Zostają tylko otwory w ścianach, suficie i podłodze po kołkach i wkrętach. Elementy zabudowy meblowej nie nadają się do powtórnego wykorzystania. Są to elementy o określonych nietypowych wymiarach, indywidualnie zaprojektowanych do określonego miejsca, wykonane są z materiałów wybranych według życzeń klienta dociętych i dopasowanych do ścian, podłóg i sufitów. Ponadto zdemontowane elementy będą uszkodzone, będą posiadać nawiercone otwory po wkrętach i kołkach, pobrudzone będą klejem i silikonem. Poza tym przy demontażu zabudowy meblowej nastąpi uszkodzenie wielu krawędzi elementów meblowych.

Wątpliwości Wnioskodawcy w analizowanej sprawie dotyczą właściwej stawki podatku VAT dla kompleksowej usługi polegającej na wykonywaniu trwałej zabudowy meblowej w budynkach objętych społecznym programem mieszkaniowym oraz ewentualnej konieczności wystawienia faktur korygujących osobom, którym Wnioskodawca wystawił faktury z niewłaściwą stawką podatku.

W analizowanym przypadku wykonywane przez Wnioskodawcę meble kuchenne, łazienkowe, czy szafy wbudowane, tworzą z elementami konstrukcyjnymi obiektów budowlanych trwałą zabudowę meblową i połączone spełniają określoną funkcję użytkową podnosząc standard takiego obiektu. Mocowanie zabudowy meblowej poprzez przytwierdzenie jej do ścian, podłóg, sufitu za pomocą haków, kołków, kątowników, wskazuje, że elementy konstrukcyjne obiektu wykorzystywane są przy montażu zabudowy w sposób istotny. Jak wskazał Wnioskodawca demontaż zabudowy meblowej jest możliwy, jednak elementy zabudowy meblowej nie nadają się do powtórnego wykorzystania. Są to elementy o określonych nietypowych wymiarach, indywidualnie zaprojektowanych do określonego miejsca, wykonane są z materiałów wybranych według życzeń klienta dociętych i dopasowanych do ścian, podłóg i sufitów. Ponadto zdemontowane elementy będą uszkodzone, będą posiadać nawiercone otwory po wkrętach i kołkach, pobrudzone będą klejem i silikonem. Poza tym przy demontażu zabudowy meblowej nastąpi uszkodzenie wielu krawędzi elementów meblowych. Tym samym usługi wykonywane przez Wnioskodawcę a opisane w niniejszym wniosku spełniają konieczne przesłanki aby uznać je za modernizację obiektu budowlanego.

Ze względu na powyższe okoliczności oraz treść powołanych przepisów należy stwierdzić, że dla opisanej we wniosku kompleksowej usługi polegającej na wykonywaniu trwałej zabudowy meblowej w budynkach objętych społecznym programem mieszkaniowym, zastosowanie ma obniżona 8% stawka podatku VAT, gdyż spełnia przesłanki do uznania jej za modernizację obiektu budowlanego lub jego części, o której mowa w art. 41 ust. 12 ustawy.

Obowiązek wystawiania faktur przewiduje przepis art. 106 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do części należności otrzymywanych przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi (art. 106 ust. 3 ustawy).

W myśl art. 106 ust. 4 ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 1-3, nie mają obowiązku wystawiania faktur, o których mowa w ust. 1 i 2, osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury.

Kwestie wystawiania faktur korygujących reguluje rozporządzenie z dnia 28 marca 2011 r. Ministra Finansów w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360 z późn. zm.).

W myśl § 13 ust. 1 ww. rozporządzenia, w przypadku gdy po wystawieniu faktury udzielono rabatów określonych w art. 29 ust. 4 ustawy, podatnik udzielający rabatu wystawia fakturę korygującą tę fakturę.

Stosownie do § 13 ust. 1 ww. rozporządzenia, fakturę korygującą wystawia się również, gdy po wystawieniu faktury podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury.

Na podstawie wyżej wskazanych przepisów należy stwierdzić, że kwoty, o które zmniejsza się podstawę opodatkowania oraz kwoty podatku należnego muszą zostać udokumentowane fakturą. Jeżeli faktura dokumentująca zdarzenie gospodarcze zawiera pomyłki lub zdarzenie, które faktura ta dokumentowała, uległo zmianie, to powinna zostać skorygowana w ten sposób, aby odzwierciedlała faktycznie dokonaną transakcję między określonymi podmiotami.

W związku z powyższym do faktur dokumentujących czynności opisane w niniejszym wniosku, wystawionych z niewłaściwą 23% stawką podatku VAT Wnioskodawca powinien wystawić faktury korygujące.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w analizowanej sprawie należało uznać za prawidłowe w pełnym zakresie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.