Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4012.72.2017.1.LG
z 21 sierpnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 4 lipca 2017 r. (data wpływu 10 lipca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości odzyskania naliczonego podatku VAT w związku z realizacją projektu pn. „…” – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lipca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości odzyskania naliczonego podatku VAT w związku z realizacją projektu pn. „…”.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawcą jest Powiat X - jednostka samorządu terytorialnego działająca na podstawie ustawy o samorządzie powiatowym (Dz.U. z 2016 r. poz. 814 z późn.zm.), będący czynnym podatnikiem VAT.

Powiat X realizuje inwestycję pn. „…”. Na realizację powyższego zadania Powiat X otrzyma dofinansowanie ze środków Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich /EFRROW/ w ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich/PROW/ na lata 2014-2020. Jest to działanie: 7 Podstawowe usługi i odnowa wsi na obszarach wiejskich, poddziałanie : 7.2 Wsparcie inwestycji związanych z tworzeniem, ulepszaniem lub rozbudową wszystkich rodzajów małej infrastruktury, w tym inwestycji w energię odnawialną i w oszczędzanie energii, typ operacji: Budowa lub modernizacja dróg lokalnych.

W dniu … została zawarta Umowa o przyznanie pomocy Nr … pomiędzy Samorządem Województwa … a Powiatem X na mocy której Beneficjent /Powiat/ otrzyma pomoc w formie refundacji 63,63% poniesionych kosztów kwalifikowanych operacji. Według umowy jest to kwota 225.985,00 zł, ale po przetargu dofinansowanie zmalało do kwoty 188.305,35 zł.

Finansowanie operacji wg umowy o przyznanie pomocy Dofinansowanie 225.985,00 - 63,63%

Środki własne 129.171,35 - 36,37%

Razem 355.156,35

Finansowanie po przetargu wg zawartej umowy z wykonawcą

Dofinansowanie 188.305,35

Środki własne 107.632,65

Razem 295.938,00

Przedmiotowa przebudowa drogi powiatowej to odcinek o długości 0,925 km.

Na podstawie art. 21 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. z 2016 r. poz. 1440 z późn.zm.), zwanej dalej UoD, zarządca drogi, o którym mowa w art. 19 ust. 2 pkt 2-4 i ust. 5 UoD, może wykonywać swoje obowiązki przy pomocy jednostki organizacyjnej będącej zarządem drogi, utworzonej odpowiednio przez sejmik województwa, radę powiatu lub radę gminy.

Za korzystanie z odcinka drogi, na którym jest realizowana inwestycja „…” Powiat X pobiera opłaty ustalone w UoD, a w szczególności:

1. za zajęcie pasa drogowego na podstawie art. 40 UoD i Uchwały Nr … Rady Powiatu X z dnia 29 października 2015 r. w sprawie wysokości stawek opłat za zajęcie pasa drogowego dróg, których zarządcą jest Zarząd Powiatu X na cele nie związane z potrzebami zarządzania drogami,
2. kary pieniężne, o których mowa w art. 29a i art. 40 ust. 12 UoD i których wysokość określają te same przepisy,
3. za przejazdy pojazdów nienormatywnych na podstawie art. 64-64e ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym, których wysokość określa art. 67f cyt. ustawy.
   
   

Powiat X nie pobiera opłat za:

1. parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania, gdyż na tym odcinku drogi Powiat nie wyznaczył i nie posiada takich miejsc - (art. 13 ust. 1 pkt 1 UoD),
2. przejazdy przez obiekty mostowe i tunele zlokalizowane w ciągach dróg publicznych - nie podjęto decyzji o ustaleniu takich opłat (opłaty fakultatywne - art. 13 ust. 2 pkt 1 UoD),
3. przeprawy promowe na drogach publicznych - nie podjęto decyzji o ustaleniu takich opłat (opłaty fakultatywne - art. 13 ust. 2 pkt 2 UoD).
   
   

Powiat X nie uzyskuje grzywien nałożonych za naruszenia przepisów ruchu drogowego ujawnione za pomocą urządzeń rejestrujących, o którym mowa w art. 20b i 20d UoD, gdyż na odcinku drogi objętej przedmiotowym dofinansowaniem nie umieszczono takich urządzeń.

Na odcinku drogi, na którym jest realizowana inwestycja „…”:

1. Powiat X nie uzyskuje dochodów z tytułu umów najmu, dzierżawy, których mowa w art. 22 UoD,
2. Powiat X nie uzyskuje innych dochodów, zwłaszcza podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT.

Powiat X wskazał podatek Vat jaki zostanie naliczony dla tej inwestycji jako wydatek kwalifikowany, gdyż Powiat X nie ma prawnej możliwości odliczenia tego podatku w związku z realizacją przedmiotowej inwestycji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Powiat X realizując inwestycję pn. „…” może odzyskać uiszczony w związku z realizacją tej inwestycji podatek od towarów i usług (VAT)?

Zdaniem Wnioskodawcy.

Powiat X realizując inwestycję pn. „…” korzysta ze zwolnienia podmiotowego, o którym mowa w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT (Dz.U. z 2016 r. poz. 710 z późn.zm.) i nie ma prawnej możliwości odzyskania podatku od towarów i usług VAT związanego z realizacją ww. inwestycji.

Art. 4 ust. 1 ustawy o samorządzie powiatowym (Dz.U. z 2016 r. poz. 814 z późn. zm.) stanowi, że do zakresu działania powiatu należą wszystkie sprawy publiczne o charakterze ponadgminnym, w tym zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, do zadać własnych powiatu należą zadania w zakresie transportu zbiorowego i dróg publicznych. Dalsze uszczegółowienie zadań dla powiatów w zakresie dróg publicznych zostało określone w ustawie z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. z 2016 r. poz. 1440 z późn. zm.), zwanej dalej UoD. Zgodnie z art. 1 UoD drogą publiczną jest droga zaliczona na podstawie UoD do jednej z kategorii dróg, z której może korzystać każdy, zgodnie z jej przeznaczeniem, z ograniczeniami i wyjątkami określonymi w tej ustawie lub innych przepisach szczególnych. UoD w art. 2 podaje kategorie dróg. wśród których wymienia drogi powiatowe. Na postawie art. 2a UoD ust. 2 drogi powiatowe stanowią własność właściwego powiatu

Na podstawie art. 19 ust. 1 UoD organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg. jest zarządcą drogi. Zgodnie z art. 19 ust. 2 pkt 3 UoD zarządcą drogi powiatowej jest zarząd powiatu.

Jak mówi art. 20. UoD do zarządcy drogi należy w szczególności:

1. opracowywanie projektów planów rozwoju sieci drogowej oraz bieżące informowanie o tych planach organów właściwych do sporządzania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego;

2. opracowywanie projektów planów finansowania budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg oraz drogowych obiektów inżynierskich;

3. pełnienie funkcji inwestora;

4. utrzymanie nawierzchni drogi, chodników, drogowych obiektów inżynierskich, urządzeń zabezpieczających ruch i innych urządzeń związanych z drogą, z wyjątkiem części pasa drogowego, o których mowa w art. 20f pkt 2;

5. realizacja zadań w zakresie inżynierii ruchu;

6. przygotowanie infrastruktury drogowej dla potrzeb obronnych oraz wykonywanie innych zadań na rzecz obronności kraju;

7. koordynacja robót w pasie drogowym;

8. wydawanie zezwoleń na zajęcie pasa drogowego i zjazdy z dróg oraz pobieranie opłat i kar pieniężnych;

9. prowadzenie ewidencji dróg, obiektów mostowych, tuneli, przepustów i promów oraz udostępnianie ich na żądanie uprawnionym organom;

9a. sporządzanie informacji o drogach publicznych oraz przekazywanie ich Generalnemu Dyrektorowi Dróg Krajowych i Autostrad;

10. przeprowadzanie okresowych kontroli stanu dróg i drogowych obiektów inżynierskich oraz przepraw promowych, ze szczególnym uwzględnieniem ich wpływu na stan bezpieczeństwa ruchu drogowego, w tym weryfikację cech i wskazanie usterek, które wymagają prac konserwacyjnych lub naprawczych ze względu na bezpieczeństwo ruchu drogowego;

11. badanie wpływu robót drogowych na bezpieczeństwo ruchu drogowego;

12. wykonywanie robót interwencyjnych, robót utrzyma ni owych i zabezpieczających;

13. przeciwdziałanie niszczeniu dróg przez ich użytkowników;

14. przeciwdziałanie niekorzystnym przeobrażeniom środowiska mogącym powstać lub powstającym w następstwie budowy lub utrzymania dróg;

15. wprowadzanie ograniczeń lub zamykanie dróg i drogowych obiektów inżynierskich dla ruchu oraz wyznaczanie objazdów drogami różnej kategorii, gdy występuje bezpośrednie zagrożenie bezpieczeństwa osób lub mienia;

16. dokonywanie okresowych pomiarów ruchu drogowego;

17. utrzymywanie zieleni przydrożnej, w tym sadzenie i usuwanie drzew oraz krzewów;

18. nabywanie nieruchomości pod pasy drogowe dróg publicznych i gospodarowanie nimi w ramach posiadanego prawa do tych nieruchomości;

19. nabywanie nieruchomości innych niż wymienione w pkt 17 na potrzeby zarządzania drogami i gospodarowanie nimi w ramach posiadanego do nich prawa;

20. zarządzanie i utrzymywanie kanałów technologicznych i pobieranie opłat, o których mowa w art. 39 ust 7;

21. zarządzanie bezpieczeństwem dróg w transeuropejskiej sieci drogowej.

Na podstawie art. 21 UoD zarządca drogi, o którym mowa w art. 19 ust. 2 pkt 2-4 i ust. 5 UoD, może wykonywać swoje obowiązki przy pomocy jednostki organizacyjnej będącej zarządem drogi, utworzonej odpowiednio przez sejmik województwa, radę powiatu lub radę gminy. Zarząd Powiatu X powierzył swoje obowiązki utworzonej jednostce, tj. Zarządowi Dróg Powiatowych w X (ZDP).

W UoD (art. 1) wyłożono zasadę powszechnej możliwości korzystania z drogi publicznej zgodnie z jej przeznaczeniem, to jest możliwość przemieszczania się, przewożenia towarów właśnie na drogach objętych zakresem przedmiotowym ustawy, a wszelkie odstępstwa od tej zasady powinny być uwzględnione „w tej ustawie lub innych przepisach szczególnych”. Zatem odstępstwo od podstawowego sposobu korzystania z dróg musi być prawnie uregulowane. I takie regulacje znajdują się w UoD i w ustawie Prawo o ruchu drogowym. Wskazana bowiem tam przypadki ponoszenia opłat.

Korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat za:

1. zajęcie pasa drogowego,
2. parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania,
3. przejazdy po drogach publicznych pojazdów nienormatywnych,
4. przejazdy po drogach krajowych pojazdów samochodowych, w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z póżn. zm.), za które uważa się także zespół pojazdów składający się z pojazdu samochodowego oraz przyczepy lub naczepy o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 tony, w tym autobusów niezależnie od ich dopuszczalnej masy całkowitej.
   
   

Korzystający z dróg publicznych mogą być obowiązani do ponoszenia opłat za:

1. przejazdy przez obiekty mostowe i tunele zlokalizowane w ciągach dróg publicznych,
2. przeprawy promowe na drogach publicznych.

W przypadku dróg powiatowych są to opłaty ustanowione w drodze decyzji administracyjnej lub tzw. prawa lokalnego (opłaty za zajęcie pasa drogowego, których i tak sposób i zasady ustalania określa UoD).

Jest zasadą, że drogi publiczne są powszechnie dostępne. Artykuł 1 ustawy o drogach publicznych stanowi, że z drogi publicznej "może korzystać każdy, zgodnie z jej przeznaczeniem, z ograniczeniami i wyjątkami określonymi w tej ustawie lub innych przepisach szczególnych". Powszechna dostępność korzystania z drogi publicznej wynika zatem wprost z jej definicji, podstawową bowiem cechą drogi publicznej jest właśnie jej powszechna dostępność. Zasada ta dotyczy wszystkich dróg publicznych: krajowych, wojewódzkich, powiatowych, a także gminnych. Błędnym byłoby takie przekonanie, że drogi powiatowe służyć mają interesom lokalnej społeczności. Jak trafnie zauważone zostało w judykacie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach:

„Drogi publiczne należące formalnie do jednostek samorządu terytorialnego nie są budowane i utrzymywane w interesie tych jednostek, czy nawet w interesie mieszkańców tych gmin, czy powiatu, województwa ale w interesie wszystkich użytkowników dróg a więc obywateli danego państwa i nie tylko. Nie można uznawać, że budowa i utrzymanie drogi gminnej, powiatowej, wojewódzkiej służy jedynie interesom danej gminy czy miasta”.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że realizowane przez Powiat X ustawowo określone zadania w zakresie inwestycji na drogach powiatowych są formą sprawowania władztwa publicznego i w pełni uzasadniają wyłączenie z opodatkowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1221), zwanej dalej ustawą. W myśl tego przepisu – w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Natomiast w myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
   
   

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki prawnopodatkowe, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Ponadto, należy podkreślić, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Podatnikami – zgodnie z zapisem art. 15 ust. 1 ustawy – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych – art. 15 ust. 2 ustawy.

Na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy – nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z treści powołanych przepisów art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że za podatnika podatku VAT będzie uznany tylko taki podmiot, który dokonuje czynności zmierzających do wykorzystania nabytych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Zatem jednostka samorządu terytorialnego działa w charakterze podatnika wykonując we własnym imieniu i na własny rachunek czynności spełniające definicję działalności gospodarczej, określone w art. 15 ust. 2 ustawy.

Zatem jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Bowiem tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Jak wskazano powyżej, rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ustawy uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane przez podatnika podatku VAT do wykonywania czynności opodatkowanych.

Należy zauważyć, że formułując w art. 86 ust. 1 ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej.

Stosowanie do art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (t.j. z 2016 r. poz. 814 z późn. zm.), powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Natomiast zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy o samorządzie powiatowym – powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne o charakterze ponadgminnym w zakresie m.in. transportu zbiorowego i dróg publicznych.

W myśl art. 6 ust. 1 ustawy o samorządzie powiatowym – w celu wykonywania zadań powiat może tworzyć jednostki organizacyjne i zawierać umowy z innymi podmiotami.

Jak stanowi art. 6 ust. 2 ustawy o samorządzie powiatowym – powiat nie może prowadzić działalności gospodarczej wykraczającej poza zadania o charakterze użyteczności publicznej.

W tym miejscu należy przytoczyć przepis art. 1 ustawy z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1440 późn. zm.), zgodnie z którym drogą publiczną jest droga zaliczona na podstawie niniejszej ustawy do jednej z kategorii dróg, z której może korzystać każdy, zgodnie z jej przeznaczeniem, z ograniczeniami i wyjątkami określonymi w tej ustawie lub innych przepisach szczególnych.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 i 2 ww. ustawy o drogach publicznych, drogi publiczne ze względu na funkcje w sieci drogowej dzielą się na następujące kategorie:

1. drogi krajowe;
2. drogi wojewódzkie;
3. drogi powiatowe;
4. drogi gminne.

Ulice leżące w ciągu dróg wymienionych w ust. 1 należą do tej samej kategorii co te drogi.

Stosownie do art. 19 ust. 1 ww. ustawy o drogach publicznych, organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg, jest zarządcą drogi.

W myśl art. 19 ust. 2 ww. ustawy o drogach publicznych, zarządcami dróg, z zastrzeżeniem ust. 3, 5, 5a i 8, są dla dróg:

1. krajowych - Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad;
2. wojewódzkich - zarząd województwa;
3. powiatowych - zarząd powiatu;
4. gminnych - wójt (burmistrz, prezydent miasta).
   
   

Zgodnie z art. 20 ustawy o drogach publicznych, do zarządcy drogi należy w szczególności pełnienie funkcji inwestora (pkt 3), utrzymanie nawierzchni drogi, chodników, drogowych obiektów inżynierskich, urządzeń zabezpieczających ruch i innych urządzeń związanych z drogą, z wyjątkiem części pasa drogowego, o których mowa w art. 20f pkt 2 (pkt 4), wykonywanie robót interwencyjnych, robót utrzymaniowych i zabezpieczających (pkt 11).

Na podstawie art. 21 ustawy o drogach publicznych, zarządca drogi, o którym mowa w art. 19 ust. 2 pkt 2-4 i ust. 5, może wykonywać swoje obowiązki przy pomocy jednostki organizacyjnej będącej zarządem drogi, utworzonej odpowiednio przez sejmik województwa, radę powiatu lub radę gminy. Jeżeli jednostka taka nie została utworzona, zadania zarządu drogi wykonuje zarządca.

W rozpatrywanej sprawie Wnioskodawca (Powiat) realizuje na podstawie umowy z 28 października 2016 r. inwestycję pn. „…”, która jest dofinansowana ze środków Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich /EFRROW/ w ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich /PROW/ na lata 2014-2020. Zarząd Wnioskodawcy powierzył obowiązki w zakresie realizacji inwestycji Zarządowi Dróg Powiatowych w X na podstawie art. 21 ustawy o drogach publicznych. Z przedstawionego opisu sprawy wynika że przedmiotowa inwestycja nie generuje przychodu opodatkowanego podatkiem VAT.

Przebudowa dróg powiatowych odbywa się w ramach władztwa publicznego i powiat wykonując to zadanie działa jako organ administracji publicznej i może korzystać ze środków prawnych o charakterze władczym. W takim ujęciu powiat bez wątpienia nie może być uznany za podatnika, gdyż realizuje on w tym zakresie zadania własne służące zaspokajaniu zbiorowych potrzeb wspólnoty samorządowej.

Innymi słowy, Wnioskodawca (Powiat) będzie nabywać towary i usługi związane z realizacją projektu – zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy o samorządzie powiatowym – w ramach wykonywania zadań własnych, zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy, nie będzie działać jako podatnik podatku od towarów i usług.

W konsekwencji Wnioskodawca nie ma i nie będzie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego od realizacji projektu pn. „…”.

Podsumowując, w związku z realizacją projektu pn. „…” Wnioskodawca nie ma i nie będzie miał możliwości odliczenia podatku naliczonego od poniesionych wydatków. Powyższe wynika z faktu, że w analizowanym przypadku nie są spełnione – wskazane w art. 86 ust. 1 ustawy – przesłanki warunkujące prawo do odliczenia podatku naliczonego, tj. Wnioskodawca nie działa jako podatnik VAT i wydatki związane z realizacją projektu nie służą i nie będą służyły do wykonywania czynności opodatkowanych VAT.

Wnioskodawca nie ma i nie będzie miał również możliwości uzyskania zwrotu podatku od przedmiotowego projektu na zasadach określonych w rozdziale 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 16 grudnia 2013 r. w sprawie miejsca świadczenia usług oraz zwrotu kwoty podatku naliczonego jednostce dokonującej nabycia (importu) towarów lub usług (Dz.U. z 2013 r., poz. 1656 z późn. zm.). Ewentualny zwrot na podstawie tych przepisów obwarowany jest pewnymi warunkami, które podatnik winien spełnić. Wśród warunków tych ustawodawca wymienia m.in. złożenie zgłoszenia rejestracyjnego i pochodzenie środków finansowych ze źródeł określonych w § 8 ust. 3 i 4 ww. rozporządzenia, a w zakresie środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej podpisanie umowy o dofinansowanie przed dniem 1 maja 2004 r. Ponieważ Wnioskodawca nie spełnia tych warunków, nie ma i nie będzie miał zatem możliwości ubiegania się o zwrot podatku VAT na podstawie przepisów rozdziału 4 cyt. rozporządzenia.

Mając na uwadze powyższe, w okolicznościach analizowanej sprawy, Wnioskodawca nie ma i nie będzie miał możliwości odzyskania podatku naliczonego w związku z realizacją przedmiotowego projektu, zarówno poprzez jego odliczenie jak i zwrot zapłaconego podatku w kwocie zakupów towarów i usług służących realizacji projektu.

Powyższe wynika z faktu, że w analizowanym przypadku nie są spełnione – wskazane w art. 86 ust. 1 ustawy – przesłanki warunkujące prawo do odliczenia podatku naliczonego, tj. Wnioskodawca nie działa jako podatnik VAT i wydatki związane z realizacją projektu nie służą i nie będą służyły do wykonywania czynności opodatkowanych VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.