2017.08.11 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.191.2017.1.KO
z 11 sierpnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 4 kwietnia 2017 r. (data wpływu 16 maja 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy otrzymana przez Szpital refundacja wydatków od Firmy X jest odszkodowaniem i nie podlega opodatkowaniu od podatku od towarów i usług – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 maja 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy otrzymana przez Szpital refundacja wydatków od Firmy X jest odszkodowaniem i nie podlega opodatkowaniu od podatku od towarów i usług.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

S (zwany dalej „Szpitalem”) posiada osobowość prawną, jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Szpital jest podmiotem leczniczym niebędącym przedsiębiorcą, działa w szczególności na podstawie ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej. Podstawowym zadaniem statutowym Szpitala jest udzielanie świadczeń zdrowotnych w powiązaniu z realizacją zadań dydaktycznych i badawczych U, ze szczególnym uwzględnieniem świadczeń wysokospecjalistycznych i promocją zdrowia, w tym wdrażaniem nowych technologii medycznych oraz metod leczenia. Szpital uczestniczy w realizacji zadań i programów zdrowotnych oraz naukowych zlecanych przez instytucje naukowe, zakłady pracy, organizacje społeczne, jednostki samorządu terytorialnego i inne podmioty.

Szpital świadczy głównie usługi w zakresie opieki medycznej służące profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia. Zgodnie z Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług - PKWiU 2008 (Dz.U. Nr 207, poz. 1293 ze zm.), usługi te zostały sklasyfikowane pod symbolem 86 jako usługi w zakresie opieki zdrowotnej. Zawierają się one w pojęciu opieki medycznej w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 18 ustawy o VAT i podlegają zwolnieniu z podatku. Pojęcie „opieki medycznej” przewidziane w art. 43 ustawy o VAT obejmuje świadczenia medyczne wykonywane w celu ochrony, w tym zachowania lub przywrócenia zdrowia osób. Innymi słowy pojęcie to obejmuje zarówno diagnozę, leczenie, jak i profilaktykę. Szpital świadczy również usługi medyczne dla podmiotów nie będącymi podmiotami leczniczymi.

W ramach działalności leczniczej Szpital świadczy między innymi usługę medyczną będącą wszczepieniem stymulatora lub kardiowertera. Implantacja stymulatora lub kardiowertera to zabieg mający na celu umieszczenie w sercu, poprzez układ żył, jednej lub więcej elektrod i połączenie ich z urządzeniem, które zostanie zaszyte pod skórą na klatce piersiowej. Nie jest to operacja na otwartym sercu, nie otwiera się klatki piersiowej, ani serca. Wykorzystuje się elektrody endokawitarne. czyli takie które umieszcza się wewnątrz serca, wsuwając je poprzez żyły.

Wprowadzanie elektrod odbywa się pod kontrolą fluoroskopii czyli aparatu, który pokazuje na bieżąco, w którym miejscu jest elektroda. Po dotarciu elektrodą w odpowiednie miejsce w sercu lekarz mocuje elektrodę i sprawdza jej parametry. Jeśli są niewłaściwe poszukuje innego miejsca w sercu, a jeśli są dobre przyszywa ją tak aby nie mogła się przesuwać. Następnie przykręca elektrodę do wszczepianego urządzenia. To samo powtarza dla wszystkich elektrod jeśli jest ich więcej. Od tej chwili urządzenie zaczyna czuwać nad pracą serca i może je w razie potrzeby stymulować. Następnie lekarz w miejscu gdzie będzie rozrusznik robi pod skórą specjalną kieszonkę, w którą wsunie urządzenie wraz z podłączonymi elektrodami. Wszczepienie kardiowertera przebiega bardzo podobnie do wszczepienia stymulatora. Lekarz implantuje zamiast elektrod stymulujących elektrody defibrylujące, a sama puszka urządzenia jest nieco większa i grubsza. Zabieg nie kończy się na sprawdzeniu parametrów elektrod, przeprowadza się jeszcze test defibrylacji. Test defibrylacji wykonuje się podczas wszczepienia kardiowertera. W celu sprawdzenia, czy urządzenie potrafi prawidłowo rozpoznać arytmię i przerwać ją terapią wysokoenergetyczną (szokiem) robi się test działania urządzenia. Lekarz wywołuje u pacjenta arytmię, przed którą ma go chronić kardiowerter-defibrylator i obserwuje reakcje wszczepionego urządzenia, które powinno rozpoznać arytmię i wysłać szok wysokoenergetyczny (defibrylację lub kardiowersję), który przywróci prawidłowy rytm zatokowy.

Wymiana urządzenia po wyczerpaniu baterii, przebiega w podobny sposób jak wszczepienie stymulatora lub kardiowertera. Najczęściej nie wszczepia się nowych elektrod, lecz testuje parametry już wszczepionych i jeśli są prawidłowe podłącza do nowego urządzenia. Jeśli elektrody wykazują zużycie, lekarz podejmie decyzję o usunięciu elektrody lub doszczepieniu kolejnej. Dalej procedura przebiega identycznie jak przy wszczepieniu. Po wszczepieniu urządzeń ustalone są kontrole oprogramowania urządzenia odpowiednio do potrzeb pacjenta. Każdy pacjent dostaje książeczkę stymulatora/kardiowertera (czasami nazywaną paszportem), w której zapisany jest rodzaj i nazwa wszczepionego urządzenia i elektrod, a także parametry zaprogramowane w urządzeniu.

Na podstawie zawartych umów z dostawcą X, do Szpitala zostały dostarczone do implantacji kardiowertery-defibrylatory, które zostały wszczepione pacjentom podczas opisanych powyżej zabiegów.

W wyniku analizy przeprowadzonej przez zagranicznego producenta sprzedanych na całym świecie kardiowerterów-defibrylatorów okazało się, że w niektórych urządzeniach nastąpiło formowanie klasterów litowych podczas ładowania wysokonapięciowego (klastery utworzyły mostek pomiędzy anodą i katodą baterii), co może prowadzić do przedwczesnego wyczerpywania się baterii. Przedwczesne wyczerpanie baterii spowodowało zagrożenie życia i zdrowia pacjentów w skutek utraty terapii w formie defibrylacji.

Z uwagi na powyższe i w wyniku przeprowadzonej przez Firmę X analizy numerów seryjnych urządzeń, Firma X uznała, że wada przedwczesnego wyczerpania baterii może dotyczyć tych urządzeń, które zostały dostarczone do Szpitala.

W celu zapewnienia bezpieczeństwa i pomocy pacjentów objętych procedurą medyczną (wszczepieniem stymulatora lub kardiowertera), Szpital podpisał porozumienie z Firmą X, która była dostawcą tych urządzeń, w wyniku którego to porozumienia Firma X zobowiązała się do:

dostarczenia bezpłatnie innego urządzenia na wymianę w ramach postępowania gwarancyjnego w przypadku stwierdzenia przedwczesnego wyczerpania baterii w urządzeniu,
pokrycia kosztów dotyczących wizyty kontrolnej pacjenta oraz wymiany urządzenia u pacjenta.

Szpital na podstawie wykazów numerów seryjnych urządzeń wszczepionych pacjentom zdiagnozował przypadki pacjentów podlegających ponownym zabiegom usunięcia wadliwych i zastąpienia ich nowymi urządzeniami i przystąpił do wymiany urządzeń, ponosząc wydatki podlegające rekompensacie zgodnie z zawartym porozumieniem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy otrzymana przez Szpital refundacja wydatków od Firmy X jest odszkodowaniem i nie podlega opodatkowaniu od podatku od towarów i usług?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Według stanowiska Szpitala świadczenia wykonane przez Szpital na rzecz Firmy X mają charakter odszkodowawczy w związku z dostarczeniem przez Firmę X wadliwych urządzeń. Szpital traktuje otrzymane środki finansowe od Firmy X jako rekompensata za poniesione koszty, które nie stanowią świadczeń, które mieściłyby się w zakresie opodatkowania VAT. Tym samym transakcja ta pozostaje w ogóle poza zakresem VAT. Szpital nie wyświadcza na rzecz Spółki jakiekolwiek usługi lecz obciąża ją poniesionymi kosztami powodowanymi koniecznością wykonania dodatkowych procedur medycznych wskazanym pacjentom.

Konieczność poniesienia przez Firmę X kosztów za dostarczenie wadliwego urządzenia ma wyłącznie charakter rekompensujący straty poniesione przez Szpital. Tym samym Szpital obciążając swojego dostawcę, kosztami wynikłymi z powodu złej jakości dostarczonych urządzeń otrzymuje kwoty stanowiące zwrot kosztów Wiąże się to z odpowiedzialnością odszkodowawczą, za wady dostarczonych urządzeń, wynikającą z art. 471 K.c.

Wobec tego wskazane należności jako należności o charakterze odszkodowawczym i nie wiążące się ze świadczeniem usług nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Szpital nie wykonuje w świetle ustawy VAT, żadnej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Szpitala odszkodowania nie podlegają opodatkowaniu VAT, gdyż nie stanowią one wynagrodzenia za jakiekolwiek świadczenia (dostawę towarów lub świadczenie usług), lecz wynikają one z konieczności zrekompensowania strat i kosztów poniesionych w związku z wadliwym wykonaniem zobowiązania. Zdaniem Szpitala otrzymane odszkodowanie od Firmy X nie podlega ujęciu w rejestrze sprzedaży VAT i nie może być udokumentowane fakturą sprzedaży. Obciążenie kontrahenta odszkodowaniem powinno być udokumentowane notą obciążeniową.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z poźn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Czynności te definiuje odpowiednio art. 7 oraz art. 8 ustawy. Na podstawie art. 7 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Z kolei art. 8 ust. 1 ustawy mówi, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z powołanych regulacji wynika, że usługą jest każde świadczenie wykonane przez podatnika w ramach działalności, które nie jest dostawą towarów, w tym m.in. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Zatem na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). W przypadku uznania danego świadczenia za usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, winien istnieć bezpośredni konsument, beneficjent świadczenia, odnoszący wymierną korzyść.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Powyższa analiza prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług i otrzymaną zapłatą.

Można w tym miejscu wskazać, że kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

I tak, w wyroku z dnia 15 lipca 1982 r. w sprawie Hong-Kong Trade Development Council, TSUE stwierdził, że wskazane w sprawie czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie. Analizując głębiej ten problem TSUE w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council stwierdził, że czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem.

Pojęcie „odpłatności” pojawiło się również w orzeczeniu z dnia 5 lutego 1981 r. C-154/80, które zapadło na tle przepisów I Dyrektywy VAT z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych (67/227/EWEC). Trybunał wskazał, że termin „zapłata” stanowi integralną część przepisów prawa wspólnotowego, które nie odwołuje się do prawa państw członkowskich dla ustalenia jego znaczenia i zakresu. Stąd też wykładnia tego wyrażenia nie może być pozostawiona dyskrecjonalnemu władztwu każdego państwa członkowskiego. Ponadto Trybunał przypomniał, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w wypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego. W końcu – jak wskazał Trybunał – świadczenie wzajemne musi stanowić pewną wartość subiektywną, gdyż podstawą opodatkowania jest świadczenie wzajemne rzeczywiście otrzymane, nie natomiast wartość otrzymana według kryteriów obiektywnych.

Na uwagę zasługuje tutaj orzeczenie z dnia 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (Holandia), gdzie Trybunał zauważył, że czynność „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”.

Przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest określenie, czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy przy tym podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało – jako usługa – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że na podstawie zawartych umów z dostawcą X, do Szpitala zostały dostarczone do implantacji kardiowertery-defibrylatory, które zostały wszczepione pacjentom podczas zabiegów. W wyniku analizy przeprowadzonej przez zagranicznego producenta sprzedanych na całym świecie kardiowerterów-defibrylatorów okazało się, że w niektórych urządzeniach nastąpiło formowanie klasterów litowych podczas ładowania wysokonapięciowego, co może prowadzić do przedwczesnego wyczerpywania się baterii. Przedwczesne wyczerpanie baterii spowodowało zagrożenie życia i zdrowia pacjentów w skutek utraty terapii w formie defibrylacji. Z uwagi na powyższe i w wyniku przeprowadzonej przez Firmę X analizy numerów seryjnych urządzeń, Firma X uznała, że wada przedwczesnego wyczerpania baterii może dotyczyć tych urządzeń, które zostały dostarczone do Szpitala. W celu zapewnienia bezpieczeństwa i pomocy pacjentów objętych procedurą medyczną (wszczepieniem stymulatora lub kardiowertera), Szpital podpisał porozumienie z Firmą X, która była dostawcą tych urządzeń, w wyniku którego to porozumienia Firma X zobowiązała się do:

dostarczenia bezpłatnie innego urządzenia na wymianę w ramach postępowania gwarancyjnego w przypadku stwierdzenia przedwczesnego wyczerpania baterii w urządzeniu,
pokrycia kosztów dotyczących wizyty kontrolnej pacjenta oraz wymiany urządzenia u pacjenta.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy otrzymana przez Szpital refundacja wydatków od Firmy X jest odszkodowaniem i nie podlega opodatkowaniu od podatku od towarów i usług.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji odszkodowania. Zatem w niezbędnym zakresie należy posiłkować się przepisami prawa cywilnego. Na gruncie tego ostatniego, odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto między zdarzeniem, a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy.

Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017, poz. 459 z późn. zm.), zwana dalej Kodeksem cywilnym, rozróżnia dwa podstawowe rodzaje odpowiedzialności: kontraktową, która powstaje z mocy umowy i odnosi się do przypadków niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (art. 471 Kodeksu cywilnego) oraz deliktową, czyli wynikającą z czynów niedozwolonych (art. 415 Kodeksu cywilnego).

W myśl art. 471 Kodeksu cywilnego, dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W świetle wyżej przytoczonych przepisów Kodeksu cywilnego szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika oraz na istnieniu adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Z treści art. 361 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego, wynika, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Na podstawie art. 363 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego, naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie, lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczenie w zamian za wynagrodzenie – co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata ta nie jest też związana z zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

Ustalanie statusu wypłaconego odszkodowania, jako podlegającej bądź niepodlegającej opodatkowaniu VAT, należy więc oceniać w kontekście związku z konkretnym świadczeniem. Zatem, jeżeli płatność o charakterze odszkodowawczym nie będzie miała bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony Wnioskodawcy, wówczas kwota otrzymanych odszkodowań nie będzie mieściła się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług i jako taka nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem.

W tym miejscu trzeba zaznaczyć, że bez znaczenia pozostaje nazwa danej płatności. Istotnym jest natomiast, czy stanowi ona zapłatę za konkretne świadczenie czy też jest odszkodowaniem. Jeżeli płatności o charakterze odszkodowawczym nie będą miały bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony podmiotu zobowiązanego, wówczas kwota otrzymanych odszkodowań nie będzie mieściła się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, i jako taka nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem.

Z powyższego wynika, że istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczenie w zamian za wynagrodzenie, co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata ta nie jest też związana ze zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że zwrot kosztów zgodnie z zawartym porozumieniem dotyczący zdiagnozowania przypadków pacjentów podlegających ponownym zabiegom usunięcia wadliwych urządzeń i zastąpienia ich nowymi urządzeniami nie jest płatnością za świadczenie usługi, lecz rekompensatą za poniesione wydatki związane z naprawieniem szkody spowodowanej wszczepieniem stymulatora lub kardiowertera posiadającego wadę przedwczesnego wyczerpania baterii, co spowodowało zagrożenie życia i zdrowia pacjentów.

Zatem otrzymana przez Szpital kwota zwrotu kosztów związanych z naprawieniem szkody wyrządzonej wszczepieniem wadliwych urządzeń pacjentom nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż nie mieści się w katalogu czynności opodatkowanych wyznaczonym przez art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Zasady wystawiania faktur uregulowane zostały w ustawie o VAT w Dziale XI. Dokumentacja Rozdział 1. Faktury.

I tak, stosownie do art. 106b ust. 1 tej ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

Natomiast, w myśl art. 106b ust. 2 ww. ustawy, podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Z cytowanych przepisów wynika, że do wystawienia faktury VAT zobowiązany jest podmiot, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zaś czynności, która nie jest świadczeniem usługi i nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie dokumentuje się fakturą VAT.

Zatem skoro przyznana Szpitalowi kwota zwrotu kosztów związanych z naprawieniem szkody wyrządzonej wszczepieniem wadliwych urządzeń pacjentom nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, to w konsekwencji Wnioskodawca nie powinien wystawiać na tę okoliczność faktury VAT. Brak jest natomiast, zdaniem tut. Organu, przeciwwskazań na gruncie przepisów dotyczących podatku VAT dla dokumentowania ww. czynności poprzez wystawienie not obciążeniowych, niemniej należy zauważyć, że nota obciążeniowa nie jest dokumentem przewidzianym przez przepisy o podatku od towarów i usług i jako taka nie jest objęta regulacją tych przepisów.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin