Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-1.4012.70.2017.1.RH
z 19 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 28 lutego 2017 r. (data wpływu 22 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu udokumentowania transakcji oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu udokumentowania transakcji oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka cywilna weszła w spór ze swoim kontrahentem – ………. w przedmiocie zapłaty za usługi, za które kontrahent żądał zapłaty.

Spółka uważała, że usługa została wykonana przez kontrahenta niewłaściwie i nie doprowadziła do pozytywnego zakończenia spraw przez niego prowadzonych.

W związku z powyższym zgodnie z umową nie należy mu się za nie zapłata.

Kontrahent wystąpił na drogę sądową. W późniejszym czasie kontrahent w toku prowadzonego postępowania sądowego wystawił fakturę VAT PROFORMA nr ….. z dnia …… r. na kwotę ……. zł i przedstawił w sądzie z żądaniem zapłaty.

Wyrok Sądu ostatecznie (w drugiej instancji) był dla kontrahenta pozytywny.

Sąd zasądził zapłatę przez Spółkę części kwoty z wystawionej przez kontrahenta faktury PROFORMA.

W treści wyroku Sąd określił świadczenie należne jako zapłata za usługę na podstawie faktury nie zaś jako odszkodowanie.

Spółka opłaciła zasądzoną przez Sąd kwotę i zwróciła się do kontrahenta o wystawienie faktury dokumentującej dokonanie usługi na rzecz Spółki będącej odpowiednią częścią faktury PROFORMA. Kontrahent nie wystawił żądanej faktury w związku z powyższym Wnioskodawca nie ma możliwości odliczenia zapłaconego w powyższej kwocie podatku VAT.

Kontrahent nie odprowadził w związku powyższym podatku VAT od uzyskanej kwoty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w istniejącym stanie faktycznym Spółka ma prawo domagać się od kontrahenta faktury VAT dokumentującej wykonanie usługi ?
2. Czy Spółka ma prawo do odliczenia podatku VAT z zapłaconej kwoty ?

Zdaniem Spółki, na jej kontrahencie ciąży obowiązek wystawienia faktury VAT, co wynika z przepisów prawa.

Spółka ma więc prawo do odliczenia podatku VAT z zapłaconej kontrahentowi kwoty.

Według Spółki, kontrahent po zasądzeniu przez Sąd, na podstawie wyroku Sygn. ….. i zapłaty przez Spółkę kwoty …… zł winien był wystawić fakturę VAT dokumentującą wykonanie usługi.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatana dostawa towarów i świadczenie usług.

Na podstawie art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy czyli m.in. osoby fizyczne wykonujące samodzielna działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat tej działalności są zobowiązane wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy.

Ponieważ wyrok sądowy w ostatecznej instancji potwierdził wykonanie przez kontrahenta usługi. Kontrahent winien jest wystawić fakturę VAT za te usługę i opłacić od niej stosowane podatki (podatek VAT i podatek PIT).

Należy podkreślić, że Sąd zasądzając ostateczną kwotę nie określił świadczenia jako odszkodowanie, ale jako opłatę za usługę.

Kontrahent Spółki wystawił jedynie do Sądu dokument. Faktura PROFORMA nr ….. na żądaną pierwotnie kwotę ……. zł.

Faktura taka zgodnie z obowiązującymi przepisami, jak również zgodnie z wyjaśnieniami zamieszczonymi na stronie Ministerstwa Finansów nie jest dowodem księgowym i nie można mu przypisać waloru faktury w rozumieniu przepisów o podatku VAT.

Spółka stoi na stanowisku, że kontrahent ma obowiązek wystawienia faktury VAT, co będzie podstawą do odliczenia przez Spółkę podatku VAT i jednocześnie obowiązkiem jego zapłaty przez kontrahenta.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, że mimo zadanego pytania o prawo Spółki do żądania od kontrahenta wystawienia faktury niniejsza interpretacja rozstrzyga w istocie w przedmiocie dokumentowania świadczonych usług.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 54, poz. 1054 ze zm.), podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

Do dnia 31 grudnia 2013 r., kwestię tę regulował art. 106 ust. 1-4 ustawy, tak:

1. Podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.
   1a. W przypadkach, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, w fakturze nie wykazuje się danych dotyczących stawki i kwoty podatku.
   
2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do dostawy towarów lub świadczenia usług, dokonywanych przez podatników zarejestrowanych jako podatnicy VAT czynni lub zwolnieni, jeżeli miejscem opodatkowania tych czynności jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego i dla tych czynności podatnicy ci nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub - w przypadku terytorium państwa trzeciego - podatku o podobnym charakterze.
   
3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do części należności otrzymywanych przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi.
   
4. Podatnicy, o których mowa w ust. 1-3, nie mają obowiązku wystawiania faktur, o których mowa w ust. 1 i 2, osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury.

Jak wynika z przytoczonych przepisów, fakturę wystawia sprzedawca (usługodawca) będący podatnikiem podatku od towarów i usług, w celu udokumentowania dokonanej sprzedaży towarów lub świadczonych usług. Faktura jest dokumentem sformalizowanym (potwierdzającym zaistnienie określonej zaszłości gospodarczej), który powinien spełniać szereg wymogów przewidzianych przepisami prawa. Prawidłowość materialno-prawna faktury zachodzi wówczas, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze, czyli w istocie stwierdza fakt dostawy określonych towarów lub usług. Wystawienie faktury należy rozumieć jako sporządzenie dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi, a przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego. Faktura jest więc dokumentem stwierdzającym wystąpienie u podatnika okoliczności powodujących powstanie obowiązku podatkowego.

Z analizy powołanych przepisów wynika, że każdą transakcję sprzedaży dokonaną pomiędzy dwoma podatnikami VAT, należy udokumentować fakturą.

Zatem w okolicznościach niniejszej sprawy, mając na względzie powołane przepisy prawa, w celu udokumentowania wykonanej na rzecz Spółki usługi, kontrahent będący podatnikiem VAT winien wystawić fakturę.

W tym miejscu wskazać należy, że kwestia braku porozumienia, co do kwestii rozliczenia niniejszej transakcji pomiędzy Spółką, a jej kontrahentem nie może być przedmiotem rozstrzygnięcia w drodze interpretacji.

Wątpliwości Spółki dotyczą także prawa do odliczenia przez Spółkę kwoty podatku naliczonego z tytułu zasądzonej na jej rzecz kwoty.

Zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 lit a) ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Do dnia 31 grudnia 2013 r. przepis ten brzmiał:

„ 1. W zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124”.

2. Kwotę podatku naliczonego stanowi:

1. suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

1. z tytułu nabycia towarów i usług,”

Wskazać należy, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje pod warunkiem spełnienia zarówno przesłanek pozytywnych, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy o podatku od towarów i usług.

Ustawodawca wyraźnie wskazał, na podstawie jakich dokumentów podatnicy mogą dokonać odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabywanych towarów i usług. Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, odliczenie jest możliwe w sytuacjach, gdy wydatki są udokumentowane fakturami VAT.

Wymóg posiadania faktury w celu skorzystania z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest całkowicie zgodny z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1 ze zm.). Stosownie do art. 178 lit. a ww. Dyrektywy, celu skorzystania z prawa do odliczenia, podatnik musi spełnić następujące warunki:

• w celu dokonania odliczenia, o którym mowa w art. 168 lit. a), w odniesieniu do dostaw towarów lub świadczenia usług, musi posiadać fakturę sporządzoną zgodnie z tytułem XI rozdział 3 sekcje 3-6.

W myśl art. 168 lit. a ww. Dyrektywy, jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika, podatnik jest uprawniony, w państwie członkowskim, w którym dokonuje tych transakcji, do odliczenia następujących kwot od kwoty VAT, którą jest zobowiązany zapłacić VAT należnego lub zapłaconego w tym państwie członkowskim od towarów i usług, które zostały mu dostarczone lub które mają być mu dostarczone przez innego podatnika.

Tym samym wymóg posiadania faktury, określony w przepisie art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o VAT jest zgodny z prawem wspólnotowym. Podstawowym dowodem poniesienia przez podatnika ciężaru podatku VAT jest właśnie faktura VAT wystawiona przez sprzedającego.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy oraz przywołane przepisy prawa, stwierdzić należy, że o ile Spółka otrzyma od kontrahenta prawidłowo wystawioną fakturę, przysługuje jej - zgodnie z treścią art. 86 ust. 1 ustawy – prawo do odliczenia kwoty podatku naliczonego z tytułu wykonanej na jej rzecz usługi, pod warunkiem niezaistnienia przesłanek negatywnych z art. 88 ustawy.

Końcowo wskazuje się, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Mając na uwadze fakt, że stroną wniosku o udzielenie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest Spółka, jako nabywca usługi, zaznacza się, że niniejsza interpretacja nie ma mocy wiążącej dla Jej kontrahenta, który chcąc uzyskać interpretację indywidualną powinien wystąpić z odrębnym wnioskiem o jej udzielenie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.