INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 7 września 2011 r. sygn. akt I SA/Bd 373/11 (data wpływu 1 grudnia 2011 r.) – stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 29 października 2010 r. (data wpływu 17 listopada 2010 r.), uzupełnionym w dniu 7 lutego 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie opodatkowania przychodów uzyskanych ze sprzedaży maszyny - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 listopada 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie opodatkowania przychodów uzyskanych ze sprzedaży maszyny.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług budowlanych świadczonych koparkami i pojazdami ciężarowymi. W związku z możliwością uzyskania nowych zleceń podjął decyzję o zakupie dodatkowej koparki. Nie dysponował jednak wystarczającą ilością środków pieniężnych, więc postanowił wziąć ją w leasing. Maszynę spełniającą oczekiwania znalazł w Norwegii. Z uwagi na to, że planował leasingować używany sprzęt z zagranicy firma leasingowa poinformowała go, że sam ma załatwić wszystkie formalności związane z jej sprowadzeniem. W związku z tym dnia 12 września 2010 r. za kwotę 200.000,00 NOK czyli 99.666 zł plus Vat kupił używaną koparkę kołową firmy Volvo, model EW160, rok produkcji 2002. Koparkę sprowadził z Norwegii 24 września 2010 r. opłacając podatek VAT od importu (SAD). Należność sprzedawcy nie została uregulowana. W dniu 29 września 2010 r. Wnioskodawca wystawił fakturę Vat na kwotę 122.000 zł (100.000 zł netto) firmie leasingowej. Zgodnie z umową z dnia 4 października 2010 r. zawartą między Wnioskodawcą, a firmą leasingową sprzedał zakupioną maszynę. Zgodnie z postanowieniami umowy kupujący przelał na konto sprzedawcy z Norwegii należną mu od Wnioskodawcy kwotę należności. Regulując zobowiązanie Wnioskodawcy, zgodnie z postanowieniami umowy, dokonał zapłaty za koparkę z tytułu zawartej z Wnioskodawcą umowy sprzedaży. Pozostałą część należności będącą zapłaconym podatkiem VAT od importu uregulował na podstawie wystawionej przez Wnioskodawcę firmie leasingowej faktury sprzedaży z dnia 29 września 2010 r., na kwotę 122.000,00 zł. Tym sposobem firma leasingowa stała się właścicielem koparki, a Wnioskodawca użytkuje ją na podstawie umowy leasingu. Przed przekazaniem koparki firmie leasingowej Wnioskodawca nie wykorzystywał jej w prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie prowadzi działalności handlowej, a koparkę nabył na swoją firmę w celu przekazania firmie leasingowej, by móc wziąć ją w leasing. Koparka nie stanowiła środka trwałego (nie została ujęta w ewidencji środków trwałych firmy).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy transakcja zawarta między Wnioskodawcą, a firmą leasingową generuje przychód w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne oraz czy w związku z tym zobowiązany jest zapłacić podatek... W przypadku konieczności zapłaty podatku Wnioskodawca prosi o wskazanie odpowiedniej stawki.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie powinien zapłacić zryczałtowanego podatku dochodowego. Stosunek prawny powstały między nim i firmą leasingową nie zrodził bowiem przychodu zdefiniowanego w art. 6 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. nr 144, poz. 930 z późn. zm.). Ponadto, zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 pkt 5 przychody ze sprzedaży opodatkowane są stawką 3%. Wskazany powyżej stan faktyczny nie spełnia przesłanek powołanego przepisu. Przede wszystkim nie ma tu zastosowania przepis art. 12 ust. 1 pkt 5 lit. e oraz art. 12 ust. 1 pkt 5 lit. f. Drugi z powołanych przepisów dotyczy zbycia środków trwałych firmy oraz składników jej majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. nr 51, poz. 307 z późn. zm.) Jak wskazano w opisie stanu faktycznego zakupiona maszyna nie stanowiła środka trwałego ani wyposażenia firmy. Zaznacza też, że przedmiotem jego działalności nie jest handel maszynami i innymi urządzeniami technicznymi, a więc nie może mieć tu zastosowanie również przepis art. 12 ust. 1 pkt 5 lit. b ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

W dniu 24 lutego 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy wydał interpretację indywidualną nr ITPB1/415-1081/10/MR stwierdzając, iż stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 października 2010 r. jest nieprawidłowe gdyż w zaprezentowanym stanie faktycznym, przychód ze sprzedaży koparki stanowi przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej podlegający opodatkowaniu na zasadach określonych w 12 ust. 1 pkt 5 lit. f) ustawy o zryczałtowanym podatku, tj. w wysokości 3,0% przychodów.

Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa wniesiono w dniu 14 marca 2011 r. Odpowiedź na ww. wezwanie została udzielona pismem z dnia 30 marca 2011 r. znak ITPB1/415W-15/11/AD. W dniu 5 maja 2011 r. wpłynęła do tutejszego organu skarga na ww. interpretację, w której wniesiono o uchylenie interpretacji.

Wyrokiem z dnia 7 września 2011 r. sygn. akt I SA/Bd 373/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy uchylił zaskarżoną interpretację.

Dnia 1 grudnia 2011 r. tutejszy organ uzyskał odpis prawomocnego wyroku z dnia 7 września 2011 r.

W uzasadnieniu orzeczenia stwierdzono m.in., że organ czytelnie i wyczerpująco uzasadnił powstanie przychodu i jego związek z prowadzoną działalnością w kontekście art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast organ nie przeanalizował treści art. 12 ust. 1 pkt 5 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne. Z treści interpretacji nie wynika, dlaczego uznano, że zastosowanie ma tutaj art. 12 ust. 1 okt 5 lit. f ww. ustawy, jeśli zgodnie z przedstawionym we wniosku stanem faktycznym zakupiona maszyna nie stanowiła środka trwałego.

Mając na uwadze treść ww. orzeczenia, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (t.j. Dz. U. z 1998 r. Nr 144, poz. 930 ze zm.), opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają przychody osób fizycznych z pozarolniczej działalności gospodarczej, o których mowa w art. 14 ustawy o podatku dochodowym, w tym również, gdy działalność ta jest prowadzona w formie spółki cywilnej osób fizycznych lub spółki jawnej osób fizycznych, zwanych dalej "spółką".

Przepis wymienionego powyżej art. 14 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51 poz. 307 ze zm.), w ust. 1 stanowi, że za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Natomiast zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 tej ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

1. środkami trwałymi,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1.500 zł,
3. wartościami niematerialnymi i prawnymi

• ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 14 ust. 2c ustawy do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Zgodnie zaś z brzmieniem przepisu art. 12 ust. 1 pkt 5 lit. f) ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 3% przychodów z odpłatnego zbycia ruchomych składników majątku będących środkami trwałymi, ujętych w wykazie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz składników majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa, ustalona zgodnie z art. 22g ustawy o podatku dochodowym, jest niższa niż 1.500 zł, nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, wykorzystywanych w pozarolniczej działalności gospodarczej, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z tej działalności gospodarczej, a pomiędzy pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składnik majątku został wycofany z działalności, i dniem jego zbycia nie upłynęło sześć lat.

Ustawodawca zobowiązuje podatników opodatkowanych ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych do prowadzenia wykazu środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Jak wynika z art. 15 ust. 1 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym podatnicy oraz spółki, których wspólnicy są opodatkowani w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, są obowiązani posiadać i przechowywać dowody zakupu towarów, prowadzić wykaz środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ewidencję wyposażenia oraz, odrębnie za każdy rok podatkowy, ewidencję przychodów, zwaną dalej "ewidencją", z zastrzeżeniem ust. 3 i 3a. Zasady prowadzenia wykazu, o którym mowa zostały określone w § 14 i § 15 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2002 r. w sprawie prowadzenia ewidencji przychodów i wykazu środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (Dz. U. Nr 219, poz. 1836 ze zm.), które zostało wydane na podstawie delegacji zawartej w art. 16 pkt 2 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym. Podatnicy opodatkowani ryczałtem mają obowiązek ewidencjowania wykorzystywanych dla celów działalności gospodarczej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Przez środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne należy rozumieć składniki majątkowe, o których mowa w art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Będą to zarówno składniki majątkowe podlegające amortyzacji, jak i te które amortyzacji nie podlegają. Wyjątkowo tylko wprowadzeniu do wykazu nie podlegają środki trwałe (wartości niematerialne i prawne), których wartość początkowa nie przekracza 3.500 zł.

Według ust. 3 § 14 rozporządzenia, zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w wykazie najpóźniej w miesiącu przyjęcia ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia do wykazu uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym.

Natomiast przepis § 14 ust. 5 ww. rozporządzenia zawiera enumeratywnie wymienione składniki majątku podatnika, które nie są przedmiotowym wykazem objęte. W myśl tego przepisu, nie podlegają objęciu wykazem budynki mieszkalne, lokale mieszkalne i własnościowe spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego, spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, których wartość początkową ustala się zgodnie z art. 22g ust. 10 ustawy o podatku dochodowym.

Zgodnie zaś z art. 22a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22a ust. 2, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych",
2. budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
3. składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 23a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający

• zwane także środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
2. budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,
3. dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
4. wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 22b ust. 2 pkt 1,
5. składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność

• zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

W niniejszej sprawie, zaakcentowania wymaga specyfika instytucji leasingu zwrotnego. Umowa leasingu zwrotnego jest wykorzystywana w celu finansowania (kredytowania) nabycia na własne potrzeby środków trwałych (np. samochodów, maszyn). Leasing zwrotny polega generalnie na niezwłocznej po nabyciu odsprzedaży firmie leasingowej środka trwałego i uzyskaniu tym samym natychmiastowego zwrotu zaangażowanego kapitału (co w ujęciu ekonomicznym stanowi alternatywę dla kredytu lub pożyczki). Koszt finansowania (odsetki kredytowe) ponoszony jest w trakcie opłacania kolejnych rat leasingowych.

Niewątpliwie zakupiona przez Wnioskodawcę koparka spełniała przesłanki do uznania ją za środek trwały w rozumieniu powyżej przytoczonych przepisów, w tym przepisu art. 12 ust. 1 pkt 5 lit. f) ustawy o zryczałtowanym podatku. Oto bowiem została nabyta w celu wykorzystania w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej w okresie dłuższym niż 1 rok. Była kompletna i zdatna do użytku, co wynika m.in. z umowy sprzedaży z dnia 4 października 2010 r. (por. § 1 ust. 3 umowy). Natomiast przyczyną nieujęcia przedmiotowej maszyny w wykazie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych był, jak wynika z wniosku, sposób jej pozyskania uwarunkowany niewystarczającą ilością własnych środków finansowych. Okoliczność ta nie może jednak wpływać na obowiązki wynikające z przepisów prawa podatkowego.

Koparkę, o której mowa we wniosku, zgodnie z cyt. uprzednio § 14 ust. 2 i ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2002 r. w sprawie prowadzenia ewidencji przychodów i wykazu środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, Wnioskodawca zobowiązany był ująć w wykazie środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, czego jednak nie uczynił.

Z opisu stanu faktycznego wynika bowiem, że Wnioskodawca w dniu 12 września 2010 r. zakupił koparkę w celu odpłatnego przekazania jej firmie leasingowej. Przedmiotowa koparka miała być następnie udostępniona Wnioskodawcy dla potrzeb prowadzonej przez Niego działalności na podstawie umowy leasingu przez firmę leasingową. W dniu 4 października 2010 r. Wnioskodawca dokonał sprzedaży koparki na rzecz firmy leasingowej.

W ocenie organu podatkowego nie można wywodzić, że w niniejszej sprawie nie nastąpiło zbycie środka trwałego. Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia rozpatrywanej sprawy pozostaje okoliczność, że Wnioskodawca nie wprowadził (nie ujął) środka trwałego do wykazu środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, skoro miał taki obowiązek. Już od 12 września 2010 r. Wnioskodawca dysponował prawem własności koparki – środka trwałego (de facto przyjął rzeczoną maszynę do użytkowania). Jednakże z uwagi na własną sytuację ekonomiczną, zdecydował się na skorzystanie z instytucji leasingu zwrotnego. W konsekwencji, w dniu 4 października 2010 r. zbył koparkę firmie leasingowej i obecnie użytkuje ją na podstawie umowy leasingu.

Stanowisko organu znajduje również oparcie w samej istocie transakcji leasingu. Warto w tym miejscu przytoczyć podatkową definicję leasingu. Wyjaśnienia tego pojęcia nie zawiera ustawa o zryczałtowanym podatku. Natomiast, na podstawie art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przez umowę leasingu rozumie się umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej ,,finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo do używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej ,,korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty.

Z przepisu ww. jednoznacznie wynika, że przedmiotem umów leasingu – dla celów podatkowych – mogą być m.in. środki trwałe. Nieuzasadnionym więc jest stanowisko Wnioskodawcy, że zakupiona maszyna nie stanowiła środka trwałego. Gdyby było inaczej nie doszłoby prawdopodobnie do zawarcia przedmiotowej umowy leasingu, a wcześniej umowy sprzedaży koparki.

Zdaniem organu interpretacja art. 12 ust. 1 pkt 5 lit. f) ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne winna być dokonywana z uwzględnieniem innych przepisów tej ustawy oraz przepisów wykonawczych, w tym regulujących obowiązki podatnika co do wprowadzenia określonych składników majątku do wykazu środków trwałych wartości niematerialnych i prawnych. Przeciwny pogląd prowadzi do wniosku, że regulacja art. 15 ust. 1 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne oraz § 14 ust. 2 i ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2002 r. w sprawie prowadzenia ewidencji przychodów i wykazu środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych może zostać przez podatnika samowolnie pominięta, w związku z dążeniem do wywołania pożądanych przez niego skutków podatkowych, korzystniejszych od tych, które uzyskałby wypełniając ustawowe obowiązki.

Reasumując, jak wykazuje analiza przytoczonych powyżej uregulowań prawa podatkowego, rodzajowy katalog przychodów ze źródła jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza nie jest ograniczony zasadą numerus clausus. Wymienione kategorie przychodów mają charakter przykładowy, otwarty. Przy kwalifikacji przychodów z odpłatnego zbycia składników majątku decydujące znaczenie ma przedmiotowe i funkcjonalne powiązanie danego rodzaju przychodu ze źródłem jego uzyskania. Ustawodawca akcentuje więc, jako warunek konieczny ale i wystarczający, istnienie związku z działalnością gospodarczą.

W myśl powyższego zatem, przychód z odpłatnego zbycia składnika majątku - maszyny budowlanej (koparki), nie ujętej w wykazie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, stanowi przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, o którym mowa w cytowanym art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Związek przychodu jaki uzyskał Wnioskodawca ze sprzedaży koparki z prowadzoną działalnością gospodarczą (usługi budowlane świadczone koparkami i pojazdami ciężarowymi) jest wyraźny i determinuje określone konsekwencje podatkowe w postaci przyporządkowania go do źródła, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W opisywanej we wniosku transakcji Wnioskodawca występował jako przedsiębiorca, sprzedaż koparki na rzecz firmy leasingowej udokumentował fakturą VAT. Poza tym, co jest ważącym dla prawidłowej kwalifikacji przychodu, sprzedaży maszyny dokonał w celu jej późniejszego wyleasingowania dla celów działalności gospodarczej. Tak więc całe przedsięwzięcie polegające na pozyskaniu przez Wnioskodawcę składnika majątku (koparki) w celu obsługi nowych zleceń, którego jednym z etapów było odpłatne zbycie tejże koparki późniejszemu leasingodawcy, od początku osadzone było w ramach indywidualnej działalności gospodarczej.

W związku z tym, właściwa kwalifikacja na gruncie podatkowym czynności odpłatnego zbycia koparki podmiotowi świadczącemu usługi leasingu nie może być dokonana w odseparowaniu od gospodarczego kontekstu całego zamierzenia.

Wobec tego, w zaprezentowanym stanie faktycznym, przychód ze sprzedaży koparki stanowi przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej podlegający opodatkowaniu na zasadach określonych w 12 ust. 1 pkt 5 lit. f) ustawy o zryczałtowanym podatku, tj. w wysokości 3,0% przychodów.

Kwestia braku wpisu maszyny do wykazu środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych pozostaje kwestią drugorzędną i nie może przesądzić o kwalifikacji danego przychodu w świetle powyżej przytoczonego przepisu, bowiem ów brak jest konsekwencją uchybienia prawu przez podatnika.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87 – 100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.