Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB4.4015.78.2017.2.PB
z 25 sierpnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.)  Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 09 czerwca 2017 r. (data wpływu – 19 czerwca 2017 r.), uzupełnionym 21 lipca 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nabycia nieruchomości w drodze zasiedzenia  jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 czerwca 2017 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nabycia nieruchomości w drodze zasiedzenia.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 05 lipca 2017 r. znak: 0111-KDIB4.4015.78.2017.1.PB wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia.

Wniosek uzupełniono 21 lipca 2017 r..

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Nieruchomość położona w mieście B., oznaczona numerem geodezyjnym 2172, o pow. 0,0957 ha stanowiła własność matki Wnioskodawcy. Od około lat 70-tych XX w. nieruchomość ta była w posiadaniu Wnioskodawcy i jego żony, którzy na niej zamieszkali i czynili znaczne nakłady (wykończenie, rozbudowa domu mieszkalnego oraz budynku gospodarczego).

W dniu 15 grudnia 2005 r. zmarła matka Wnioskodawcy. Sąd Rejonowy postanowieniem z 06 lutego 2006 r. stwierdził nabycie spadku po zmarłej przez Wnioskodawcę i jego brata.

Decyzją z dnia 11 stycznia 2008 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego ustalił wysokość podatku od spadku po matce Wnioskodawcy i należności z tego tytułu zostały uregulowane.

Wnioskodawca stał się właścicielem na podstawie dziedziczenia w ½ części opisanej powyżej nieruchomości.

Wnioskodawca posiadał przedmiotową nieruchomość samoistnie przez ponad 30 lat i spełniał przesłanki do jej zasiedzenia. Wystąpił do Sądu Rejonowego z wnioskiem o stwierdzenie zasiedzenia. Postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 13 stycznia 2017 r. stwierdzono nabycie, w drodze zasiedzenia, przez Wnioskodawcę i jego żonę działki oznaczonej numerem geodezyjnym 2172, o pow. 0,0957 ha, położonej w mieście B. Zasiedzenie dotyczyło nieruchomości, którą wcześniej Wnioskodawca odziedziczył w ½ części, a więc był już jej właścicielem w ½ części.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że:

• wniosek o zasiedzenie dotyczył całości nieruchomości, co nie zmienia faktu, iż już przed wniesieniem sprawy o zasiedzenie Wnioskodawca był jej współwłaścicielem w ½ części na podstawie dziedziczenia po matce Wnioskodawcy,
• Sąd Rejonowy orzekł zasiedzenie przez Wnioskodawcę i jego żonę działki nr 2172 z dniem 8 października 2005 r.,
• Sąd orzekł o zasiedzeniu całej nieruchomości, jednakże Wnioskodawca wskazuje na uwagę z punktu 1-go uzupełnienia.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy, jeżeli Wnioskodawca był właścicielem nieruchomości na podstawie dziedziczenia w ½ części, a następnie Sąd stwierdził na jego rzecz własność tej nieruchomości przez zasiedzenie w całości, jest zobowiązany do opłacenia podatku na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od spadków i darowizn, liczonego od wartości całej nieruchomości, pomimo iż był właścicielem w ½ i uiścił podatek od nabycia spadku?

Zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli odziedziczył w ½ własność nieruchomości, a następnie Sąd stwierdził jej zasiedzenia na rzecz Wnioskodawcy i jego żony, zgodnie z zasadami wspólności majątkowej małżeńskiej, to podatek od zasiedzenia (art. 15 ust. 2 ustawy od spadków i darowizn) winien zapłacić jedynie od ½ wartości zasiedzianej nieruchomości. Wnioskodawca już wcześniej był właścicielem przedmiotowej nieruchomości na podstawie dziedziczenia w ½ części, a stosowne podatki zostały uregulowane.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. z 2016 r., poz. 205, ze zm.) podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej "podatkiem", podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem:

1. dziedziczenia, zapisu zwykłego, dalszego zapisu, zapisu windykacyjnego, polecenia testamentowego;
2. darowizny, polecenia darczyńcy;
3. zasiedzenia;
4. nieodpłatnego zniesienia współwłasności;
5. zachowku, jeżeli uprawniony nie uzyskał go w postaci uczynionej przez spadkodawcę darowizny lub w drodze dziedziczenia albo w postaci zapisu;
6. nieodpłatnej: renty, użytkowania oraz służebności.
   
   

Podatkowi podlega również nabycie praw do wkładu oszczędnościowego na podstawie dyspozycji wkładem na wypadek śmierci oraz nabycie jednostek uczestnictwa na podstawie dyspozycji uczestnika funduszu inwestycyjnego otwartego albo specjalistycznego funduszu inwestycyjnego otwartego na wypadek jego śmierci (art. 1 ust. 2 ustawy).

W związku z tym, że przepisy ustawy o podatku od spadków i darowiźnie definiują pojęcia „spadek” czy „zasiedzenie” należy odwołać się do odpowiednich przepisów ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2017 r., poz. 459)

Zgodnie z brzmieniem art. 922 § 1 Kodeks cywilny przez spadkobranie należy rozumieć przejście praw i obowiązków majątkowych zmarłego z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób. Z powyższej normy prawnej wynika, że spadkobiercy w zasadzie wchodzą w sytuację prawną, w jakiej pozostawał spadkodawca.

Z kolei w myśl art. 172 Kodeksu cywilnego posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie). Po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze.

Zasiedzenie jest tzw. instytucją dawności, służącą korygowaniu rzeczywistego stanu posiadania ze stanem prawnym. Prowadzi ono do nabycia przez posiadacza własności na skutek długotrwałego posiadania przez niego rzeczy, czemu towarzyszy utrata własności przez dotychczasowego właściciela, który w przeszłości utracił posiadanie rzeczy.

Jak wynika z powyższego nabycie tytułem zasiedzenia jest tytułem odrębnym od nabycia tytułem dziedziczenia. Nabycie tytułem zasiedzenia jest tzw. nabyciem pierwotnym dokonywanym przez posiadacza nieruchomości niebędącego jej właścicielem i jest stwierdzane przez sąd w sytuacji gdy rzeczywisty stan posiadania jest inny niż stan prawny nieruchomości.

Zgodnie z art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn, obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych i przy nabyciu w drodze zasiedzenia powstaje z chwilą uprawomocnienia się postanowienia sądu stwierdzającego zasiedzenie – art. 6 ust. 1 pkt 6 powołanej wyżej ustawy. Sąd w postanowieniu tym określa datę, w której doszło do zasiedzenia. W myśl natomiast art. 6 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy – przy nabyciu w drodze dziedziczenia – obowiązek podatkowy powstaje z chwilą przyjęcia spadku.

Mając na względzie powyższe bezsprzecznym jest, że nabycie w drodze dziedziczenia i nabycie tytułem zasiedzenia to dwa odrębne nabycia. Zatem w niniejszej sprawie obowiązek podatkowy uzależniony jest od tego, na podstawie jakich tytułów nastąpiło nabycie i kiedy miały one miejsce.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że 15 grudnia 2005 r. zmarła matka Wnioskodawcy. Sąd Rejonowy postanowieniem z 06 lutego 2006 r. stwierdził nabycie spadku po zmarłej przez Wnioskodawcę i jego brata. Decyzją z 11 stycznia 2008 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego ustalił wysokość podatku od spadku po matce Wnioskodawcy, należności z tego tytułu zostały uregulowane. Wnioskodawca stał się właścicielem na podstawie dziedziczenia w ½ części nieruchomości oznaczonej numerem geodezyjnym 2172, o pow. 0,0957 ha. Wnioskodawca wraz z żoną od ponad 30 lat był posiadaczem samoistnym przedmiotowej nieruchomości. Wystąpił do Sądu Rejonowego z wnioskiem o stwierdzenie zasiedzenia całości przedmiotowej nieruchomości. Postanowieniem Sądu Rejonowego z 13 stycznia 2017 r. stwierdzono, że Wnioskodawca i jego żona z dniem 8 października 2005 r. nabyli przez zasiedzenie prawo własności zabudowanej nieruchomości oznaczonej numerem geodezyjnym 2172, o pow. 0,0957 ha. Sąd orzekł o zasiedzeniu całej nieruchomości.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż skoro odziedziczył ½ część nieruchomości, a następnie Sąd stwierdził zasiedzenie, to podatek od zasiedzenia winien zapłacić jedynie od ½ zasiedzianej nieruchomości.

Z przedstawionym stanowiskiem nie można się zgodzić. Należy zauważyć, iż Wnioskodawca (wraz z żoną) nie zasiedział ½ części nieruchomości. Z orzeczenia Sądu wynika, iż Wnioskodawca (wraz z żoną) zasiedział całą nieruchomość. Również jak wynika z treści opisu stanu faktycznego sam wniosek do Sądu dotyczył stwierdzenia zasiedzenia całej nieruchomości.

W przedstawionym stanie faktycznym istota rozstrzygnięcia w przedmiocie skutków podatkowych sprowadza się do wskazania przez Sąd daty z jaką nastąpiło nabycie tytułem zasiedzenia. Sąd stwierdził, iż nabycie w drodze zasiedzenia nastąpiło z dniem 08 października 2005 r. W świetle zatem orzeczenia Sądu z 13 stycznia 2017 r. Wnioskodawca wraz z żoną od tego dnia (08 października 2005 r.) są właścicielami całej nieruchomości.

Jest to nabycie pierwotne. Można niejako wskazać, iż z dniem wydania postanowienia o stwierdzeniu nabycia tytułem zasiedzenia Wnioskodawca dowiedział się, że od 08 października 2005 r. jest właścicielem nieruchomości.

Wskazane wyżej orzeczenie Sądu o stwierdzeniu nabyciu tytułem zasiedzenia skorygowało rzeczywisty stan posiadania ze stanem prawnym. W związku z orzeczeniem przez Sąd nabycia nieruchomości przez Wnioskodawcę z dniem 08 października 2005 r. stwierdzić należy, iż matka Wnioskodawcy na dzień śmierci a zatem w dniu 15 grudnia 2005 r. nie była właścicielką nieruchomości. Jednakże przyjęte ustalenia wynikają z wydanego przez Sąd orzeczenia o stwierdzeniu nabycia tytułem zasiedzenia. Na moment stwierdzenia nabycia spadku po matce nie istniało orzeczenie Sądu o stwierdzeniu nabycia w drodze zasiedzenia. Zatem dla Wnioskodawcy w związku z nabyciem spadku powstał obowiązek podatkowy z tytułu nabycia spadku. Jak wynika z wniosku Wnioskodawca uiścił podatek od nabycia spadku. Należy jednakże zauważyć, iż w związku z uprawomocnieniem się postanowienia Sądu z 13 stycznia 2017 r. o stwierdzeniu zasiedzenia dla Wnioskodawcy powstał obowiązek podatkowy z tytułu nabycia nieruchomości. W związku z tym, iż Wnioskodawca (wraz z żoną) nabył całą nieruchomość nie można zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawcy, iż powinien zapłacić podatek od ½ części, bowiem w związku z dziedziczeniem był już właścicielem połowy nieruchomości.

Podstawę opodatkowania z tytułu nabycia w drodze zasiedzenia, będzie stanowiła zatem wartość całej nieruchomości, a nie tylko jej część.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ww. ustawy nabycie własności w drodze zasiedzenia podlega opodatkowaniu w wysokości 7% podstawy opodatkowania; art. 9 ust. 1 nie ma w tym wypadku zastosowania. W myśl art. 7 ust. 4 ww. ustawy przy nabyciu w drodze zasiedzenia wyłącza się z podstawy opodatkowania wartość nakładów dokonanych na rzecz przez nabywcę podczas biegu zasiedzenia.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie informuje się, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Przedmiotowa interpretacja – zgodnie ze złożonym wnioskiem została wydana wyłącznie dla Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M. Curie-Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.