Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4011.95.2017.1.HK
z 25 sierpnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 1 lipca 2017 r. (data wpływu – 1 lipca 2017 r.), uzupełnionym 3 i 5 lipca 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lipca 2017 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Wniosek uzupełniono 3 i 5 lipca 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni ma orzeczony znaczny stopień niepełnosprawności (dawna I grupa). Jest inwalidką narządu ruchu od urodzenia. W 2015 roku doznała udaru mózgu, którego następstwem jest niedowład połowiczy lewostronny. Wnioskodawczyni musi systematycznie poddawać się rehabilitacji, aby jakoś w miarę funkcjonować i nie być całkowicie zdaną na pomoc innych osób.

Ponieważ Wnioskodawczyni porusza się na wózku inwalidzkim i mieszka na I piętrze bez windy, musi być dowieziona na rehabilitację.

Wnioskodawczyni korzysta z prywatnego transportu samochodem dostosowanym do przewozu osób na wózkach inwalidzkich.

Wnioskodawczyni jest osobą samotną, mieszka sama i korzysta z przyznanej przez MOPS pomocy opiekunki, która raz w tygodniu robi jej zakupy i pomogą w sprzątaniu. Pomoc ta również jest odpłatna w wysokości 60% stawki godzinowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawczyni może dokonać odliczeń od podatku dochodowego za 2017 r. wydatków zawartych w opisie zdarzenia przyszłego? Czy może przy rozliczaniu PIT za bieżący rok odliczyć od dochodu rachunki za ww. przewozy i w jakiej wysokości? Czy rachunki za odpłatne zabiegi rehabilitacyjne również można odliczyć? Czy podlegają odliczeniu wydatki z tytułu przyznanej przez MOPS pomocy opiekunki?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 26 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (ust. 7a pkt 6, pkt 9, pkt 13b (winno być: pkt 13 lit. b)) tego rodzaju „ulgi dla osób niepełnosprawnych” zwłaszcza mających orzeczony znaczny stopień niepełnosprawności można odliczyć.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 2032, ze zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu zawiera art. 26 ust. 7a ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b-7g tego artykułu.

Na podstawie art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty (...).

W myśl art. 26 ust. 7a pkt 6, pkt 9 i pkt 13 lit. b) powyższej ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

• odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
• opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
• odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 – również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a (innymi niż karetka transportu sanitarnego).
  
  

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera pojęcia „zabieg”, „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza”, zatem konieczne jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, W-wa 1991 r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby), z kolei „rehabilitacja” jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych, natomiast „rehabilitacja lecznicza” jest to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje również pojęcia „usługi opiekuńcze”. Zatem przy ustalaniu prawa do odliczania wydatków na „usługi opiekuńcze” należy odwołać się do ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2016 r., poz. 930, ze zm.).

Zauważyć należy, że art. 50 tej ustawy określa odrębnie:

• usługi opiekuńcze, które obejmują pomoc w zaspokajaniu codziennych potrzeb życiowych, opiekę higieniczną, zaleconą przez lekarza pielęgnację oraz, w miarę możliwości, zapewnienie kontaktów z otoczeniem (ust. 3);
• specjalistyczne usługi opiekuńcze, które stanowią usługi dostosowane do szczególnych potrzeb wynikających z rodzaju schorzenia lub niepełnosprawności, świadczone przez osoby ze specjalistycznym przygotowaniem zawodowym (ust. 4).
  
  

W ocenie tutejszego organu, z uwagi na powołanie się w treści art. 26 ust. 7a pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych na „usługi opiekuńcze”, a nie na „specjalistyczne usługi opiekuńcze”, należy uznać, że w ramach omawianego przepisu usługi te obejmują szerszą, niż tylko specjalistyczną, pomoc w zaspokajaniu codziennych potrzeb osoby niepełnosprawnej, polegającą na robieniu zakupów, sprzątaniu, gotowaniu, załatwianiu spraw w urzędach, myciu, ubieraniu, dozowaniu lekarstw, prześciełaniu łóżka, zapobieganiu powstawaniu odleżyn i odparzeń, karmieniu itp.

Stosownie do art. 26 ust. 7b tej ustawy wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7f pkt 1 ww. ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
2. znaczny stopień niepełnosprawności.
   
   

W myśl natomiast art. 26 ust. 13a ustawy wydatki na cele określone w ust. 1 (a więc również na cele rehabilitacyjne) podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Reasumując wskazać należy, że odliczenie wydatków poniesionych na:

• odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
• opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
• odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 – również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a (innymi niż karetka transportu sanitarnego)
  
  

może mieć miejsce w sytuacji, gdy:

1. wydatki te zostały poniesione przez osobę, która posiada orzeczenie o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do odpowiedniego stopnia niepełnosprawności,
2. osoba, która poniosła te wydatki posiada dokumenty stwierdzające ich poniesienie, zawierające w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty,
3. wydatki te nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.
   
   

Z treści wniosku oraz jego uzupełnienia wynika, że Wnioskodawczyni ma orzeczony znaczny stopień niepełnosprawności (dawna I grupa). Jest inwalidką narządu ruchu od urodzenia. W 2015 roku doznała udaru mózgu, którego następstwem jest niedowład połowiczy lewostronny. Wnioskodawczyni musi systematycznie poddawać się rehabilitacji. Ponieważ Wnioskodawczyni porusza się na wózku inwalidzkim i mieszka na I piętrze bez windy, musi być dowieziona na rehabilitację.

Wnioskodawczyni korzysta z prywatnego transportu samochodem dostosowanym do przewozu osób na wózkach inwalidzkich. Wnioskodawczyni jest osobą samotną, mieszka sama i korzysta z przyznanej przez MOPS pomocy opiekunki, która raz w tygodniu robi jej zakupy i pomogą w sprzątaniu. Pomoc ta również jest odpłatna w wysokości 60% stawki godzinowej.

Skoro zatem Wnioskodawczyni, będąc osobą niepełnosprawną zaliczoną do I grupy inwalidztwa, będzie ponosić wydatki z tytułu odpłatności za zabiegi rehabilitacyjne, wydatki za odpłatny, konieczny przewóz na te zabiegi oraz wydatki z tytułu usług opiekuńczych, to Wnioskodawczyni będzie mogła wydatki te odliczyć od dochodu w zeznaniu podatkowym pod warunkiem, że będzie posiadać dokumenty, z których będzie jednoznacznie wynikać, że faktycznie poniosła ww. wydatki i jednocześnie wydatki te nie zostaną zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, nie zostaną odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym i nie zostaną zwrócone Wnioskodawczyni w jakiejkolwiek formie.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawczyni jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.