Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-3.4012.300.2017.1.AP
z 26 lipca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 maja 2017 r. (data wpływu 30 maja 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku dostawy nieruchomości zabudowanej– jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku dostawy nieruchomości zabudowanej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca od grudnia 1990 roku prowadzi działalność gospodarczą polegającą na transporcie drogowym towarów (PKD 49.41.Z). Przed rozpoczęciem działalności gospodarczej Wnioskodawca pozostawał i pozostaje do dnia dzisiejszego w związku małżeńskim, w którym obowiązuje ustawowy ustrój majątkowy.

Od dnia 1 października 1995 roku Wnioskodawca dzierżawił na mocy umowy dzierżawy nieruchomość gruntową od Gminy Miasta - działkę o powierzchni 0,0284 ha, według planu zagospodarowania przestrzennego - teren nieuciążliwych usług, zakaz rozbudowy istniejących budynków (67U). Ostatnia umowa dzierżawy pomiędzy Wnioskodawcą a Gminą Miasto obowiązywała od dnia 1 października 2005 r. do dnia 30 września 2015 r.

W trakcie okresu dzierżawy (w okresie obowiązywania poprzednich umów dzierżawy) dzierżawiona działka została przez Wnioskodawcę (jako dzierżawcę) zabudowana pawilonem handlowym, na podstawie pozwolenia na budowę. Wnioskodawca postawił na dzierżawionej działce pawilon handlowy w roku 1996 roku.

W dniu 29 września 2015 roku Wnioskodawca, na podstawie aktu notarialnego nabył wraz z małżonką od Gminy Miasto własność dzierżawionej uprzednio działki. Działka została nabyta do majątku wspólnego małżonków w ramach obowiązującego w małżeństwie ustawowego ustroju majątkowego. Zakup działki poprzedzały rokowania dotyczące sprzedaży w drodze bezprzetargowej nieruchomości (działki) pomiędzy Gminą Miasta a Wnioskodawcą. Aktem notarialnym Wnioskodawca wraz z małżonką nabyli własność uprzednio dzierżawionej przez Wnioskodawcę działki za cenę 48.500,00 zł (z czego wartość gruntu wynosiła 43.952,66 zł, jednorazowe wynagrodzenie za ustanowienie służebności gruntowej - 3.687,34 zł, przygotowanie nieruchomości do sprzedaży - 860 zł). Wskazana w akcie notarialnym cena sprzedaży wynikała z faktu, iż Wnioskodawca, jako dzierżawca poniósł nakłady w wysokości 139.561,00 zł w postaci wybudowania na podstawie pozwolenia na budowę pawilonu handlowego. Cena sprzedaży działki została oznaczona jako różnica wartości działki wraz pawilonem handlowym (188.061,00 zł) i wartości pawilonu handlowego - nakładu (139.561,00 zł)

Wybudowany przez Wnioskodawcę pawilon handlowy na dzierżawionej uprzednio od Gminy Miasta działce wpisany był do Ewidencji Środków Trwałych w prowadzonym przez niego przedsiębiorstwie (firmie- jednoosobowa działalność gospodarcza). Były dokonywane od niego odpisy amortyzacyjne. Od 1997 roku do dnia dzisiejszego pawilon ten jest wynajmowany innym przedsiębiorcom (na cele prowadzenia przez nich działalności gospodarczej). Pawilon był przedmiotem najmu (i pozostaje nadal) nieprzerwanie od 1997 roku. Umowy z najemcami zawierane były w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Od wybudowania pawilonu handlowego wartość ulepszeń nigdy nie przekroczyła 30% wartości początkowej wybudowanego pawilonu (Wnioskodawca dokonywał ulepszeń o niewielkiej wartości oraz nakładów koniecznych). Pawilon handlowy nie został też od czasu wybudowania przebudowany, rozbudowywany, rekonstruowany, adaptowany ani modernizowany. Wnioskodawca (wraz z małżonką) zamierza w przyszłości sprzedać nabytą aktem notarialnym (w dniu 29 września 2015 r.) nieruchomość.

Nieruchomość zostanie najprawdopodobniej nabyta przez obecnego najemcę nieruchomości lub osobę trzecią.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku sprzedaży przez Wnioskodawcę (i jego małżonkę) nieruchomości (działki z pawilonem handlowym) opisanej w stanie faktycznym niniejszego wniosku potencjalnemu przyszłemu nabywcy umowa sprzedaży tejże nieruchomości będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług?

Czy Wnioskodawca (i jego małżonka) może skorzystać ze zwolnienia VAT przewidzianego w „ art. 43 ust. 1 pkt 10 b ” ustawy o podatku od towarów i usług, jako że do pierwszego zasiedlenia opisywanej w stanie faktycznym nieruchomości doszło w roku 1997?

Zdaniem Wnioskodawcy sprzedaż nieruchomości co do zasady podlega opodatkowaniu VAT, jednak pod pewnymi warunkami można skorzystać ze zwolnienia. Nawet w przypadku, gdy podatnik sprzedaje nieruchomość w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, nie zawsze będzie zobowiązany do jej opodatkowania podatkiem VAT. Opisany stan faktyczny w niniejszym wniosku pozwala na przyjęcie, że Wnioskodawca podczas sprzedaży nieruchomości może skorzystać ze zwolnienia VAT przewidzianego w „ art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. b ” ustawy o podatku od towarów i usług.

W przepisie „ art. 43 ust. 1 pkt 10 b ” wskazano, że zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zdaniem Wnioskodawcy w stanie faktycznym przedstawionym w niniejszym wniosku do pierwszego zasiedlenia wybudowanego pawilonu doszło w roku 1997 roku, kiedy to zawarł umowy najmu w ramach prowadzonej działalności gospodarczej z podmiotami trzecimi. Ewentualna sprzedaż (dostawa) budynku będzie miała więc miejsce po okresie 2 lat od pierwszego zasiedlenia. Zasiedlenie zaś gruntu dokonało się zdaniem Wnioskodawcy z chwilą wcześniejszą tj. z dniem podpisania przez niego pierwszej umowy dzierżawy z Gminą Miasto w roku 1995.

Definicję pierwszego zasiedlenia wskazano w ustawie o VAT. Rozumie się przez nią oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu lub ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. (Dz. U. z 1991 r. Nr 80, poz. 350, ze zm.) oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 1992 r., Nr 21, poz. 86 ze zm.), gdzie wskazuje się, że ulepszenia taktuje się jako przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację, podobnie jak w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. 1994 Nr 121, poz. 591, ze zm.), muszą one jednak stanowić co najmniej 30% wartości początkowej nieruchomości.

Stan faktyczny opisany w niniejszym wniosku wskazuje zdaniem Wnioskodawcy, iż bezsprzecznie w opisanym stanie faktycznym upłynął okres dłuższy niż 2 lata pomiędzy pierwszym zasiedleniem a potencjalną sprzedażą (dostawą) pawilonu handlowego wraz z gruntem. Do pierwszego zasiedlenia doszło zdaniem Wnioskodawcy najpóźniej w roku 1997. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z dnia 25 listopada 2010 r., sygn. akt I SA/Kr 1581/10 uznał, że pierwszym zasiedleniem jest oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części. Pierwsze zasiedlenie nie musi być dostawą towarów. Istotą pierwszego zasiedlenia jest oddanie do użytkowania, które następuje w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Pierwszym zasiedleniem może być więc oddanie nieruchomości w najem (jak w opisanym stanie faktycznym). Jest to oddanie pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi. Pierwszym zasiedleniem będzie zatem tylko pierwsza czynność opodatkowana dotycząca danych budynków (ich części) lub budowli. Niezależnie od tych rozważań Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż jako pierwsze zasiedlenie można nawet uznać datę wcześniejszą tj. rok 1995 kiedy to zawarł pierwszą umowę dzierżawy z Gminą Miasta, a następnie postawił na niej opisany w stanie faktycznym pawilon handlowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, (…).

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2 12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Przy czym, na podstawie art. 146a pkt 1 cyt. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

W art. 2 pkt 14 ustawy, ustawodawca określił co należy rozumieć pod pojęciem pierwszego zasiedlenia. Zgodnie z tym przepisem, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 str. 1 z późn. zm.), posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Zgodnie jednak z art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

1. dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
2. dostawa terenu budowlanego.

Jak stanowi art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywą 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”.

Tym samym państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że: „(…) definicja »pierwszego zasiedlenia (zajęcia)« zawarta w dyrektywie 112 ma charakter autonomiczny. Zatem nie było konieczne jej definiowanie w ustawie o VAT, poza przypadkami wskazanymi w treści art. 12 ust. 2 zdanie drugie dyrektywy 112 czyli przebudowy budynku. Z powyższego wynika, że polski ustawodawca nie miał uprawnienia do precyzowania warunków zastosowania kryterium pierwszego zasiedlenia w odniesieniu do sytuacji zaistniałych po wybudowaniu budynku. Polski ustawodawca zdecydował się na doprecyzowanie ww. pojęcia celem wyjaśnienia zakresu zwolnienia z VAT. Porównując zakresy definicji »pierwszego zasiedlenia« wynikające z ustawy o VAT i dyrektywy 112 należy stwierdzić, że ustawodawca polski dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej. Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako »pierwsze zajęcie budynku, używanie«. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a) i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT warunku »w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu«. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku. W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia – rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu”.

Jak wynika z powyższego „pierwsze zasiedlenie” budynku (po jego wybudowaniu) należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej. Powyższa kwestia przedstawia się inaczej, w sytuacji gdy budynek został ulepszony, a wydatki na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej obiektu. Wówczas bowiem aby nastąpiło pierwsze zasiedlenie budynku – zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy w zw. z art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE – musi dojść do oddania obiektu po ulepszeniu do użytkowania w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu (np. w najem).

W tym miejscu należy nadmienić, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10 pod warunkiem, że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b), nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat (ust. 7a ww. artykułu).

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Ponadto wskazać należy, że zgodnie art. 29a ust. 8 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Zatem, grunty zabudowane podlegają opodatkowaniu według stawki właściwej dla obiektów budowlanych, które się na nim znajdują. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak przy dostawie budynków lub budowli trwale z nim związanych. Jeżeli dostawa budynków lub budowli korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym dany obiekt jest posadowiony.

Z treści wniosku wynika, że od dnia 1 października 1995 roku Wnioskodawca dzierżawił na mocy umowy dzierżawy nieruchomość gruntową (działkę o powierzchni 0,0284 ha) od Gminy. W trakcie okresu dzierżawy działka została przez Wnioskodawcę (jako dzierżawcę) zabudowana pawilonem handlowym, na podstawie pozwolenia na budowę. Wnioskodawca postawił na dzierżawionej działce pawilon handlowy w roku 1996 roku. Następnie w 2015 roku Wnioskodawca, na podstawie aktu notarialnego nabył wraz z małżonką od Gminy własność dzierżawionej uprzednio działki. Działka została nabyta do majątku wspólnego małżonków w ramach obowiązującego w małżeństwie ustawowego ustroju majątkowego. Wybudowany przez Wnioskodawcę pawilon handlowy na dzierżawionej uprzednio od Gminy działce wpisany był do Ewidencji Środków Trwałych w prowadzonym przez niego przedsiębiorstwie. Od 1997 roku do chwili obecnej pawilon ten jest wynajmowany innym przedsiębiorcom (na cele prowadzenia przez nich działalności gospodarczej). Pawilon był przedmiotem najmu (i pozostaje nadal) nieprzerwanie od 1997 roku. Umowy z najemcami zawierane były w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Od wybudowania pawilonu handlowego wartość ulepszeń nigdy nie przekroczyła 30% wartości początkowej wybudowanego pawilonu. Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż jako pierwsze zasiedlenie nieruchomości opisanej we wniosku można uznać datę, tj. rok 1995, kiedy to zawarł pierwszą umowę dzierżawy działki z Gminą, a następnie postawił na niej opisany w stanie faktycznym pawilon handlowy.

Analiza przedstawionych okoliczności sprawy w kontekście powołanego stanu prawnego oraz powołanego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 maja 2015 r., sygn. akt. I FSK 382/14 prowadzi do wniosku, że dostawa pawilonu handlowego, posadowionego na działce gruntu, dokonywana będzie po pierwszym zasiedleniu, w rozumieniu przepisu art. 2 pkt 14 ustawy o podatku od towarów i usług (od pierwszego zasiedlenia budynku upłynęły co najmniej 2 lata). Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego, do pierwszego zasiedlenia doszło bowiem w 1997 r., kiedy to po wybudowaniu Wnioskodawca rozpoczął wykorzystywać pawilon handlowy w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej (wynajem pawilonu innym przedsiębiorcom).

Nie można natomiast zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawcy, iż „jako pierwsze zasiedlenie można nawet uznać datę wcześniejszą tj. rok 1995 kiedy to zawarł pierwszą umowę dzierżawy (gruntu) z Gminą Miasta, a następnie postawił na niej opisany w stanie faktycznym pawilon handlowy”.

W tym miejscu podkreślić należy, że jak stanowi przepis art. 2 pkt 14 ustawy o VAT przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, nie zaś jak dowodzi Wnioskodawca oddania do użytkowania – gruntu.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że dostawa pawilonu handlowego korzystać będzie ze zwolnienia od podatku, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Natomiast do opodatkowania podatkiem od towarów i usług zbycia gruntu, na którym posadowiony jest ww. budynek zastosowanie znajdą odpowiednio te same zasady opodatkowania, jak do obiektu budowalnego będącego przedmiotem sprzedaży, w myśl powołanego wyżej art. 29a ust. 8 ustawy.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy, z uwagi na stwierdzenie, że do pierwszego zasiedlenia doszło w momencie zawarcia przez niego pierwszej umowy dzierżawy gruntu, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.