Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.128.2017.1.AP
z 25 sierpnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 czerwca 2017 r. (data wpływu 5 lipca 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy kosztami uzyskania przychodów jest oraz będzie w przyszłości kwota wydatkowana na nabycie przedmiotu pomniejszona o kwoty uzyskane tytułem spłaty wartości początkowej tego przedmiotu  jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 lipca 2017 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy kosztami uzyskania przychodów jest oraz będzie w przyszłości kwota wydatkowana na nabycie przedmiotu pomniejszona o kwoty uzyskane tytułem spłaty wartości początkowej tego przedmiotu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca nabywa a następnie udostępnia swoim klientom do używania rzeczy, takie jak np. samochody osobowe, samochody ciężarowe, maszyny czy urządzenia (dalej: „przedmioty leasingu”), na podstawie umów leasingu. Umowy których dotyczy niniejszy wniosek kwalifikowane są dla celów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jako tzw. leasing finansowy, tj. umowy te spełniają warunki wynikające z art. 17f updop. W wyniku tego, odpisów amortyzacyjnych od wartości przedmiotów leasingu dokonuje leasingobiorca, a nie Wnioskodawca. Spółka nie odnosi również wydatku na nabycie przedmiotu leasingu w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

W praktyce zdarza się, że umowa leasingu finansowego jest rozwiązywana przed końcem okresu, na który została zawarta (np. wskutek niewywiązywania się przez leasingobiorcę z obowiązku spłaty rat leasingu). W tych okolicznościach Spółka przejmuje przedmiot leasingu, po czym dokonuje jego sprzedaży. Mając na względzie to, że Spółka nie planuje używania przejętych przedmiotów leasingu przez okres dłuższy niż rok (art. 16a ust. 1 przytoczonej ustawy), Wnioskodawca nie wprowadza takich przedmiotów leasingu do ewidencji środków trwałych, ani też nie dokonuje odpisów amortyzacyjnych od ich wartości. Innymi słowy, Spółka wychodzi z założenia, że przejęte przedmioty leasingu nie stanowią dla Wnioskodawcy środków trwałych, lecz towary handlowe.

Na okoliczność nabycia przedmiotu leasingu Wnioskodawca dysponuje fakturą wystawioną przez dostawcę tego przedmiotu. 

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy Spółka ma prawo oraz czy będzie miała prawo w przyszłości do odniesienia w ciężar kosztów uzyskania przychodów kwoty wydatkowanej na nabycie przedmiotu leasingu, pomniejszonej o kwoty uzyskane tytułem spłaty wartości początkowej tego przedmiotu przez leasingobiorcę?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka ma/będzie miała prawo do odniesienia w ciężar kosztów uzyskania przychodów kwoty wydatkowanej na nabycie przedmiotu leasingu, pomniejszonej o kwoty uzyskane tytułem spłaty wartości początkowej tego przedmiotu przez leasingobiorcę. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1888, dalej „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione m.in. w celu osiągnięcia przychodów. Wynika z tego, że podstawowym warunkiem odniesienia danego wydatku w ciężar kosztów uzyskania przychodów jest jego związek przyczynowo  skutkowy z przychodem. Ponadto, w doktrynie prawa podatkowego utrwalił się pogląd, że dla zakwalifikowania jako koszt uzyskania przychodów, dany wydatek musi być faktycznie poniesiony z zasobów majątkowych podatnika (tj. musi definitywnie pomniejszać ten majątek) oraz powinien być należycie udokumentowany. Należy także wskazać, że dany wydatek nie może być wyłączony z katalogu kosztów uzyskania przychodów mocą art. 16 przytoczonej ustawy.

W przedmiotowym stanie faktycznym nie budzi wątpliwości to, że: 

• Spółka faktycznie poniosła wydatek tytułem nabycia przedmiotu leasingu;
• wydatek ten jest należycie udokumentowany, bowiem Wnioskodawca dysponuje fakturą wystawioną na tę okoliczność przez dostawcę tego przedmiotu.
  
  

Nie powinno również budzić wątpliwości, że istnieje związek przyczynowo  skutkowy pomiędzy wydatkiem na nabycie przedmiotu leasingu, a przychodem uzyskanym przez Spółkę ze sprzedaży tego przedmiotu leasingu.

Jednocześnie, w ocenie Wnioskodawcy, nie powinien on odnosić w ciężar kosztów uzyskania przychodów całej kwoty wydatkowanej na nabycie przedmiotu leasingu. Zgodnie bowiem z przedstawionymi wyżej zasadami ogólnymi, wydatek stanowiący koszt uzyskania przychodów powinien faktycznie i definitywnie pomniejszać majątek podatnika, podczas gdy majątek Spółki uległ pomniejszeniu w wartości niższej niż cena nabycia przedmiotu leasingu. Wynika to z faktu, że Wnioskodawca otrzymał częściową spłatę tej ceny od leasingobiorcy.

Należy przy tym pamiętać, że leasingobiorca dokonał już częściowej amortyzacji przedmiotu leasingu  zaliczając odpisy amortyzacyjne do kosztów uzyskania przychodów. W takiej sytuacji zaliczenie przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów całej kwoty wydatkowanej na nabycie przedmiotu leasingu oznaczałoby, że ten sam koszt podatkowy został rozpoznany przez dwóch różnych podatników.

Natomiast, gdyby Spółka zdecydowała się traktować przejęty przedmiot leasingu jako środek trwały, to w świetle art. 16ł ust. 6 updop  jego wartość początkową należałoby ustalić zgodnie z art. 16g, przed zawarciem pierwszej umowy leasingu pomniejszoną o spłatę wartości początkowej, o której mowa w art. 17a pkt 7, oraz o sumę dokonanych przez siebie odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1ww. ustawy. Oznacza to, że w przypadku, gdy leasingodawca zdecyduje się użytkować przejęty od leasingobiorcy środek trwały, wówczas będzie uprawniony do odniesienia w koszty uzyskania przychodów, w postaci odpisów amortyzacyjnych, kwoty odpowiadającej różnicy pomiędzy ceną nabycia tego środka a uzyskaną spłatą jego wartości początkowej. Jeśli w trakcie trwania okresu amortyzacji leasingodawca dokona zbycia tego środka, wówczas, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1, będzie uprawniony do odniesienia w ciężar kosztów uzyskania przychodów powyższej różnicy pomniejszonej o dotychczasowe odpisy. Jeśli leasingodawca dokona zbycia takiego środka trwałego nie dokonawszy w ogóle odpisów amortyzacyjnych, powinien zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wspomnianą różnicę, czyli cenę nabycia tego przedmiotu, pomniejszoną o spłatę wartości początkowej.

Zdaniem Wnioskodawcy, trudno znaleźć uzasadnienie dla odmiennego traktowania podatnika, który decyduje się wykorzystać przejęty przedmiot leasingu jako środek trwały od podatnika, który od razu planuje zbycie takiego środka trwałego. Koszty uzyskania przychodów u tego drugiego podmiotu nie powinny być wyższe niż wartość początkowa przyjmowana przez pierwszy z nich.

W tych okolicznościach, zasadne wydaje się, aby kosztem uzyskania przychodów Spółki w opisanej sytuacji była cena nabycia przedmiotu leasingu pomniejszona o otrzymaną od leasingobiorcy spłatę wartości początkowej.

Mając na uwadze powyższe, za prawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy, że Spółka ma prawo do odniesienia w ciężar kosztów uzyskania przychodów kwoty wydatkowanej na nabycie przedmiotu leasingu, pomniejszonej o kwoty uzyskane od leasingobiorcy tytułem spłaty wartości początkowej tego przedmiotu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a,
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.