Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-2.4011.177.2017.1.MKA
z 22 sierpnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 lipca 2017 r. (data wpływu 13 lipca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczenia od dochodu składek ubezpieczenia społecznego odprowadzonych ze środków pracowniczego programu emerytalnego w związku z jego likwidacją – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 lipca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczenia od dochodu składek ubezpieczenia społecznego odprowadzonych ze środków pracowniczego programu emerytalnego w związku z jego likwidacją.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W 2016 r. nastąpiła likwidacja pracowniczego programu emerytalnego (PPE) A. Sp. z o. o. na podstawie art. 7 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o pracowniczych programach emerytalnych (Dz. U. z 2004 r., Nr 116, poz. 1207) w związku z czym dokonano zwrotu składki podstawowej. W wyniku odkupienia - zwrotu Towarzystwo Funduszy Inwestycyjnych dokonało przekazania na rachunek bankowy Wnioskodawcy kwoty wynikającej z przemnożenia liczby jednostek uczestnictwa i ceny jednostki z dnia 27 października 2016 r. pomniejszonej o kwotę odprowadzonego podatku oraz kwotę przekazaną do ZUS.

Towarzystwo Funduszy Inwestycyjnych zgodnie z art. 45 ust. 1 w/w ustawy przekazało na rachunek bankowy ZUS kwotę w wysokości 30% sumy składek podstawowych wpłaconych do programu. Kwota do ZUS wpłynęła w dniu 31 października 2016 r.

Zgodnie z art. 7. 1. w/w ustawy prowadzenie przez pracodawcę jednocześnie więcej niż jednego programu jest dopuszczalne w przypadku:

1. nabycia zakładu pracy w całości lub jego zorganizowanej części albo nabycia akcji towarzystwa emerytalnego lub
2. połączenia pracodawców prowadzących programy.

2. W przypadkach, o których mowa w ust. 1, w celu zaproponowania gromadzenia środków w jednym programie, w terminie 3 lat od dnia nabycia albo połączenia, pracodawca powinien zmienić umowę zakładową oraz:
   1. wypowiedzieć lub zmienić umowę z instytucją finansową albo
   2. z połączonych towarzystw emerytalnych utworzyć jedno towarzystwo i doprowadzić do przejęcia funduszu emerytalnego przez jedno z towarzystw oraz dokonać likwidacji drugiego lub sprzedać akcje towarzystwa emerytalnego.
3. Do zmiany umowy zakładowej w przypadkach określonych w ust. 2 stosuje się odpowiednio art. 41.
   
   

Art. 41. 1. W przypadku likwidacji programu z przyczyn, o których mowa w art. 40 ust. 1, pracodawca jest obowiązany przedstawić reprezentacji pracowników ofertę zawierającą projekt umowy z nową instytucją finansową lub statut funduszu emerytalnego, do którego zamierza przystąpić, oraz propozycję zmiany umowy zakładowej.

2. Jeżeli w okresie 2 miesięcy od przedstawienia przez pracodawcę reprezentacji pracowników oferty, o której mowa w ust. 1, nie zostanie wyrażona przez tę reprezentację zgoda na dokonanie zmiany umowy zakładowej, pracodawca, przedstawiając dokumenty potwierdzające złożenie propozycji zmiany umowy zakładowej, składa do organu nadzoru wniosek o wydanie decyzji o wykreśleniu programu z rejestru programów.
3. W przypadkach, o których mowa w art. 40 ust. 2, pracodawca lub likwidator pracodawcy jest obowiązany do złożenia do organu nadzoru wniosku o wydanie decyzji o wykreśleniu programu z rejestru programów, przedstawiając dokumenty potwierdzające zaistnienie przyczyn likwidacji programu.
4. Po uzyskaniu decyzji o wykreśleniu programu z rejestru programów odpowiednio pracodawca, syndyk lub likwidator pracodawcy przekazuje uczestnikom, za potwierdzeniem lub przesyłką poleconą, informację o likwidacji programu, powiadamiając ich jednocześnie o terminie, od którego zaprzestano naliczać, pobierać i odprowadzać składki, oraz o przyczynach likwidacji programu i o czynnościach, które podjęto zgodnie z przepisami prawa.
5. Informacja, o której mowa w ust. 4, zawiera ponadto wezwanie uczestnika do wskazania odpowiednio pracodawcy, likwidatorowi lub zarządzającemu rachunku, na który ma zostać dokonana wypłata transferowa, oraz pouczenie uczestnika, że w przypadku niepodania tego rachunku, w terminie określonym w umowie zakładowej, nastąpi zwrot, o którym mowa w art. 44 ust. 1, oraz o konsekwencjach finansowych tego zwrotu.
6. Termin wskazania przez uczestnika rachunku, o którym mowa w ust. 5, określony w umowie zakładowej, nie może być krótszy niż miesiąc od dnia otrzymania przez uczestnika informacji, o której mowa w ust. 4.
7. Obowiązek pracodawcy, syndyka lub likwidatora pracodawcy, o którym mowa w ust. 4, uważa się za zrealizowany, także jeżeli uczestnik dwukrotnie nie podejmie przesyłki poleconej.
   
   

Zgodnie z art. 45. 1. ww. ustawy w przypadku zwrotu zarządzający albo likwidator zarządzającego przekazuje, ze środków uczestnika, na rachunek bankowy wskazany przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych kwotę w wysokości 30% sumy składek podstawowych wpłaconych do programu.

2. Kwota, o której mowa w ust. 1, stanowi przychody Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
3. Informacja o kwocie, o której mowa w ust. 1, ewidencjonowana jest na koncie ubezpieczonego, o którym mowa w art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, jako składka na ubezpieczenie emerytalne należna za miesiąc, w którym kwota ta została przekazana do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.
   
   

Natomiast zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z dnia 15 grudnia 2016 r.) podstawę obliczenia podatku stanowi dochód po odliczeniu składek określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy wartość przekazanych składek do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Wnioskodawca może odliczyć od dochodu w korekcie rozliczenia rocznego PIT-37 za 2016 r.

Zdaniem Wnioskodawcy, składki przekazane do ZUS Zainteresowany może odliczyć od dochodu w korekcie rozliczenia rocznego za 2016 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 30a ust. 1 pkt 11 cyt. ustawy od uzyskanych dochodów (przychodów) pobiera się 19% zryczałtowany podatek dochodowy, z zastrzeżeniem art. 52a od dochodu uczestnika pracowniczego programu emerytalnego z tytułu zwrotu środków zgromadzonych w ramach programu, w rozumieniu przepisów o pracowniczych programach emerytalnych.

Zgodnie z art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o pracowniczych programach emerytalnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1449) składkę podstawową finansuje pracodawca.

Natomiast ust. 5 art. 24 cyt. ustawy mówi, że składka podstawowa nie jest wliczana do wynagrodzenia stanowiącego podstawę ustalenia obowiązkowych składek na ubezpieczenia społeczne.

Zgodnie z przepisami ww. ustawy pracodawca może m.in. dokonać likwidacji tego programu na podstawie przyczyn wymienionych w treści art. 40 ust. 1 i ust. 2.

Na podstawie art. 40 ust. 1 ww. ustawy likwidacja programu może nastąpić w przypadku:

1. otwarcia likwidacji zakładu ubezpieczeń, jeżeli nie nastąpi przelew praw (cesja) z umowy pracodawcy z zakładem na rzecz innego zakładu,
2. wystąpienia przesłanki do rozwiązania i w konsekwencji likwidacji wszystkich funduszy inwestycyjnych, w których były gromadzone składki w ramach programu, jeżeli nie nastąpi przejęcie któregokolwiek z tych funduszy przez inne towarzystwo funduszy inwestycyjnych,
3. otwarcia likwidacji funduszu emerytalnego, jeżeli nie nastąpi przejęcie tego funduszu przez inne towarzystwo emerytalne,
4. wymienionym w art. 7 ust. 1,
5. wypowiedzenia umowy przez instytucję finansową

– jeżeli reprezentacja pracowników nie wyrazi zgody na zmianę umowy zakładowej w trybie art. 41.

Natomiast w myśl ust. 2 art. 40 cyt. ustawy likwidacja programu może nastąpić również w przypadku

1. likwidacji albo upadłości pracodawcy;
2. spadku wartości środków zgromadzonych w programie poniżej kwoty ustalonej w umowie zakładowej;
3. podjęcia przez pracodawcę decyzji o likwidacji programu, pod warunkiem zawarcia przez pracodawcę porozumienia w sprawie rozwiązania umowy zakładowej z reprezentacją pracowników;
4. podjęcia przez pracodawcę jednostronnej decyzji o rozwiązaniu umowy zakładowej, pod warunkiem zachowania co najmniej 12-miesięcznego okresu wypowiedzenia, jeżeli uprzednio przez okres co najmniej trzech miesięcy zostało zawieszone odprowadzanie składek podstawowych lub została ograniczona ich wysokość;
5. stwierdzenia przez organ nadzoru uporczywego naruszania prawa przez zarządzającego zagranicznego.
   
   

Stosownie do art. 44 ust. 2 cyt. ustawy pracodawca, syndyk lub likwidator pracodawcy przekazuje zarządzającemu lub likwidatorowi zarządzającego informację o rachunku bankowym wskazanym przez uczestnika, na który należy dokonać zwrotu, oraz o rachunku, na który ma być przekazana kwota, o której mowa w art. 45.

Przepis art. 45 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że w przypadku zwrotu zarządzający albo likwidator zarządzającego przekazuje, ze środków uczestnika, na rachunek bankowy wskazany przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych kwotę w wysokości 30% sumy składek podstawowych wpłaconych do programu.

Kwota, o której mowa w ust. 1 , stanowi przychody Funduszu Ubezpieczeń Społecznych – ust. 2 ww. artykułu.

Informacja o kwocie, o której mowa w ust. 1, ewidencjonowana jest na koncie ubezpieczonego, o którym mowa w art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, jako składka na ubezpieczenie emerytalne należna za miesiąc, w którym kwota ta została przekazana do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych – ust. 3 ww. artykułu.

Zgodnie zaś z treścią art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 963 z późn. zm.) na koncie ubezpieczonego ewidencjonuje się informacje o zwaloryzowanej wysokości składek na ubezpieczenie emerytalne, z wyłączeniem składek podlegających odprowadzeniu do otwartego funduszu emerytalnego i zewidencjonowaniu na subkoncie, o którym mowa w art. 40a:

1. należnych - w przypadku ubezpieczonych niebędących płatnikami składek;
2. wpłaconych - w przypadku ubezpieczonych będących płatnikami składek oraz osób współpracujących z osobami prowadzącymi pozarolniczą działalność.
   
   

Stosownie do art. 16 ust. 1 ww. ustawy składki na ubezpieczenia emerytalne:

1. pracowników,
2. osób wykonujących pracę nakładczą,
3. członków spółdzielni,
4. zleceniobiorców,
5. posłów i senatorów,
6. stypendystów sportowych,
7. pobierających stypendium słuchaczy Krajowej Szkoły Administracji Publicznej im. Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Kaczyńskiego,
8. osób wykonujących odpłatnie pracę, na podstawie skierowania do pracy, w czasie odbywania kary pozbawienia wolności lub tymczasowego aresztowania,
9. osób współpracujących ze zleceniobiorcami,
10. funkcjonariuszy Służby Celnej,
11. osób odbywających służbę zastępczą,
12. członków rad nadzorczych,

– finansują z własnych środków, w równych częściach, ubezpieczeni i płatnicy składek.

Na podstawie art. 16 ust. 4 ww. ustawy składki na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe:

1. osób prowadzących pozarolniczą działalność,
2. osób, o których mowa w art. 7,

– finansują w całości, z własnych środków, sami ubezpieczeni.

Zgodnie natomiast z § 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. z 2015 r. poz. 2236 z późn. zm.) podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, zwanych dalej „składkami”, stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, osiągany przez pracowników u pracodawcy z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy, z zastrzeżeniem art. 18 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, zwanej dalej „ustawą”, oraz § 2.

Stosownie do art. 4 pkt 9 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych użyte w ustawie określenie przychód oznacza przychody w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu: zatrudnienia w ramach stosunku pracy, pracy nakładczej, służby, wykonywania mandatu posła lub senatora, wykonywania pracy w czasie odbywania kary pozbawienia wolności lub tymczasowego aresztowania, pobierania zasiłku dla bezrobotnych, świadczenia integracyjnego i stypendium wypłacanych bezrobotnym oraz stypendium sportowego, a także z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności oraz umowy agencyjnej lub umowy zlecenia, jak również z tytułu współpracy przy tej działalności lub współpracy przy wykonywaniu umowy oraz przychody z działalności wykonywanej osobiście przez osoby należące do składu rad nadzorczych, niezależnie od sposobu ich powoływania.

Przepis art. 18 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych wymienionych w art. 6 ust. 1 pkt 1-3 i pkt 18a stanowi przychód, o którym mowa w art. 4 pkt 9 i 10, z zastrzeżeniem ust. 1a i 2, ust. 4 pkt 5 i ust. 12.

Natomiast zgodnie z ust. 8 ww. przepisu podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 5, stanowi zadeklarowana kwota, nie niższa jednak niż 60% prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego przyjętego do ustalenia kwoty ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek, ogłoszonego w trybie art. 19 ust. 10 na dany rok kalendarzowy. Składka w nowej wysokości obowiązuje od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia danego roku.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy ustawy o pracowniczych programach emerytalnych stwierdzić należy, że wskazana składka podstawowa, finansowana przez pracodawcę, nie stanowi podstawy ustalenia obowiązkowych składek na ubezpieczenie społeczne.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że w 2016 r. nastąpiła likwidacja pracowniczego programu emerytalnego na podstawie art. 7 ustawy o pracowniczych programach emerytalnych, w wyniku której dokonano zwrotu składki podstawowej. Towarzystwo Funduszy Inwestycyjnych przekazało na rachunek bankowy Zainteresowanego kwotę stanowiącą iloraz jednostek uczestnictwa i ceny jednostki pomniejszony o kwotę odprowadzonego podatku oraz kwotę przekazaną do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Zgodnie z art. 45 ust. 1 ww. ustawy na rachunek ZUS przekazano kwotę w wysokości 30% sumy składek podstawowych wpłaconych do programu. Kwota ta do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wpłynęła 31 października 2016 r.

W myśl przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot potrąconych w roku podatkowym przez płatnika ze środków podatnika, z tym że w przypadku podatnika osiągającego przychody określone w art. 12 ust. 6, tylko w części obliczonej, w sposób określony w art. 33 ust. 4, od przychodu podlegającego opodatkowaniu - odliczenie nie dotyczy składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) zwolniony od podatku na podstawie ustawy, oraz składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód, od którego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Cytowany powyżej przepis jednoznacznie dotyczy odliczenia od dochodu składek, określonych w przepisach o systemie ubezpieczeń społecznych, potrąconych przez płatnika ze środków podatnika.

Z powołanego wyżej art. 24 ust. 1 ustawy o pracowniczych programach emerytalnych wynika, że składkę podstawową finansuje pracodawca. Zatem składka podstawowa nie była pokrywana ze środków podatnika (Wnioskodawcy) lecz ze środków pracodawcy. Faktu tego nie zmienia to, że sfinansowanie przez pracodawcę - z jego własnego majątku - składek podstawowych wpłacanych do pracowniczego programu emerytalnego spowodowało po stronie pracownika powstanie nieodpłatnego świadczenia zaliczanego do przychodu ze stosunku pracy. Jednocześnie podkreślić należy, iż wartość tychże składek, mimo, że stanowi jako nieodpłatne świadczenie przychód ze stosunku pracy - nie jest, w myśl powołanego już art. 24 ust. 5 ustawy o pracowniczych programach emerytalnych, wynagrodzeniem stanowiącym podstawę do ustalenia obowiązkowych składek na ubezpieczenie społeczne. To w konsekwencji nie wywiera (nie wywierało) obowiązku na płatniku (w omawianej sprawie – Spółki z o.o.) potrącenia w roku podatkowym składek na ubezpieczenie społeczne ze środków podatnika od wskazanego świadczenia (stanowiącego w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychód pracownika). A trzeba podkreślić, iż tylko takie składki podlegają odliczeniu od dochodu na podstawie cytowanego powyżej art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które zostały pobrane ze środków podatnika, zgodnie z uregulowaniami ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.

Przekazana do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych kwota w wysokości 30% sumy składek podstawowych nie została naliczona od przychodu, który stanowi zgodnie z ustawą o systemie ubezpieczeń społecznych w powiązaniu z ustawą o pracowniczych programach emerytalnych podstawę do ustalania (naliczania) obowiązkowych składek na ubezpieczenie społeczne. Przekazane składki nadal są składkami podstawowymi tylko, że zostały one zgodnie z dyspozycją art. 44 ust. 2 ustawy o pracowniczych programach emerytalnych przekazane (przelane) na odpowiednie konto w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych. Zatem nie stanowią one składek pobranych ze środków podatnika - pracownika, gdyż składki te w momencie przekazania na odpowiednie konto Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nadal są składkami sfinansowanymi przez pracodawcę. Przekazanie 30% sumy składek podstawowych na konto Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie powoduje zmiany charakteru tych składek.

Ponadto, aby móc od podstawy opodatkowania odliczyć składki określone w przepisach o systemie ubezpieczeń społecznych, składki te muszą zostać potrącone przez płatnika ze środków podatnika. Jak wynika z powołanego wyżej art. 45 ust. 1 ustawy o pracowniczych programach emerytalnych to zarządzający (instytucja finansowa lub fundusz emerytalny) przekazuje na rachunek bankowy wskazany przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych kwotę w wysokości 30% sumy składek podstawowych wpłaconych do programu. Z treści wniosku wynika, że 30% sumy składek podstawowych płaconych do pracowniczego programu emerytalnego zostało przekazane przez zarządzającego na konto Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Należy jednak podkreślić, że z tytułu przekazania tych składek do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych instytucja finansowa nie stała się płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych. Instytucja ta była jedynie płatnikiem zryczałtowanego podatku dochodowego od dochodu uzyskanego z tytułu zwrotu środków zgromadzonych w ramach programu (art. 30a ust. 1 pkt 11 w zw. z art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Wobec powyższego kwota 30% sumy składek podstawowych nie może zostać odliczona od podstawy opodatkowania jako kwota składek określonych w ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych, gdyż składki te nie zostały potrącone przez płatnika ze środków podatnika.

Reasumując przekazana do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych kwota w wysokości 30% składek podstawowych, wpłacanych przez pracodawcę do pracowniczego programu emerytalnego, jest kwotą, która zgodnie z treścią art. 24 ust. 1 i 5 ustawy o pracowniczych programach emerytalnych sfinansowana została z majątku pracodawcy i nie jest wliczana do wynagrodzenia stanowiącego podstawę ustalenia obowiązkowych składek na ubezpieczenia społeczne. W związku z powyższym nie może być ona kwotą odliczoną od dochodu do opodatkowania w ramach art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym Wnioskodawca, nie może odliczyć przedmiotowych składek w korekcie rozliczenia rocznego PIT-37 za 2016 r.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.