INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 27 maja 2010r. Sygn. akt I SA/Ke 240/10, (data wpływu do tut. organu prawomocnego wyroku 25 października 2011r.) oraz wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 września 2011r. Sygn. akt I FSK 1127/10, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 października 2009r. (data wpływu 7 października 2009r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 października 2009r. (data wpływu 2 listopada 2009r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości odliczenia podatku VAT w całości lub części w związku z realizacją projektu pn. „…” – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 października 2009r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości odliczenia podatku VAT w całości lub części w związku z realizacją projektu pn. „…”. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 29 października 2009r. (data wpływu 2 listopada 2009r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu nr IBPP4/443-1300/09/KG z dnia 21 października 2009r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Gmina jest zarejestrowanym i czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, rozliczającym się z podatku z tytułu zarejestrowanych umów cywilnoprawnych, tj. umów użytkowania wieczystego oraz umów o najem lokali komunalnych.

W związku z pismem Wojewody oraz zaleceniami Ministra Rozwoju Regionalnego w celu zapewnienia informacji w sprawie kwalifikowalności podatku VAT dla projektu pn. „…” Priorytet 1 – Rozbudowa i modernizacja infrastruktury służącej wzmocnieniu konkurencyjnościregionów, Działanie 1.4 – Rozwój turystyki i kultury w ramach Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego.

Inwestycja wykonana w ramach projektu, zasięgiem obejmuje teren całej Gminy, była realizowana w zakresie zadań własnych gminy – zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. Zgodnie z ustawą z dnia 8 marca 1990r o samorządzie gminnym do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. W szczególności zadania własne obejmują min. sprawy:

• kultury, w tym bibliotek gminnych i innych instytucji kultury oraz ochrony zabytków i opieki nad zabytkami,
• utrzymania gminnych obiektów i urządzeń użyteczności publicznej oraz obiektów administracyjnych.
  
  

W ramach projektu prowadzono prace renowacyjne i remontowe cennych zasobów kulturowych stanowiących wizytówkę Y.

W realizację projektu zaangażowanych było pięciu partnerów:

• Gmina A. – strona wiodąca,
• Gmina B.,
• Parafia A.,
• Parafia B.,
• Misjonarze na X.
  
  

Spośród partnerów projektu został wyłoniony „lider projektu”, tzw. „strona wiodąca” – Wnioskodawca, który realizował cały projekt kompleksowo.

Pomiędzy „liderem projektu”, a partnerami zawarte zostało porozumienie Nr 54 z dnia 6 lipca 2004r. które zobowiązywało do:

1. Strona wiodąca:
   1. ogłosił i przeprowadzi przetarg na menadżera projektu pn. „…” zawrze umowę z Wykonawcą na kompleksową realizację projektu wymienionego w pkt. a),
   2. prowadzić będzie dokumentację realizowanego projektu (dokumentację techniczną i finansową),
   3. występować będzie w imieniu stron porozumienia o środki finansowe ze źródeł Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego i innych źródeł zewnętrznych,
   4. prowadzić będzie nadzór nad działalnością menadżera projektu określonego w pkt. a).
   Do zadań menadżera projektu Wnioskodawcy należało:
   1. ogłoszenie i przeprowadzenie postępowania przetargowego na wyłonienie Wykonawcy projektu,
   2. nadzór inwestorski nad realizacją projektu,
   3. dokonanie końcowego rozliczenia inwestycji.
2. Partnerzy projektu:
   1. zobowiązani byli do dostarczenia „stronie wiodącej” projektów technicznych wraz z wymaganymi uzgodnieniami i decyzjami niezbędnymi do realizacji zadań wchodzących w skład projektu oraz do dokonania określonych wpłat jako wkładu własnego.
   
   

Partnerzy zaangażowani w realizację projektu przekazywali „liderowi projektu” środki finansowe jako wkład własny. Po zakończeniu realizacji projektu nastąpiło przekazanie produktów (protokołem przekazania środka trwałego – PT) poszczególnym partnerom, efekty projektu zostały przekazane partnerom projektu proporcjonalnie do ich zaangażowania finansowego, zgodnie z zawartym porozumieniem majątek powstały w wyniku realizacji projektu stał się własnością stron porozumienia w części znajdującej się na obszarze, nad którym strony te sprawują zarząd.

Środki z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego na dofinansowanie projektu były przekazywane na rzecz „strony wiodącej” etapami, zgodnie ze składanymi „wnioskami o płatność”, umowa o dofinansowanie zawarta była z Wnioskodawcą.

Podmiotem, który figurował jako nabywca towarów i usług w fakturach dokumentujących nabywane towary i usługi w ramach realizacji projektu był Wnioskodawca. Celem zapewnienia prawidłowej realizacji umowy o dofinansowanie projektu, wszelkie dokumenty potwierdzające realizację przedmiotowego projektu (faktury, rachunki, inne dokumenty o równoważnej wartości dowodowej) wystawione były na „stronę wiodącą”, zapłacone z jej rachunku, przez nią opisane oraz przy składaniu do Instytucji Pośredniczącej wniosku o płatność potwierdzone przez nią „za zgodność z oryginałem”.

Towary i usługi nabywane na potrzeby realizacji projektu nie były w jakikolwiek sposób związane z wykonywaniem czynności opodatkowanych podatkiem VAT

Wnioskodawca za korzystanie z efektów inwestycji nie pobiera żadnych opłat, nie osiąga żadnych przychodów, które podlegałyby opodatkowaniu podatkiem VAT. Wybudowaną infrastrukturę turystyczną, odnowione zabytki gmina udostępnienia nieodpłatnie.

Projekt zrealizowany był w latach 2006-2007.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Beneficjent w odniesieniu do projektu pn. „…” ma możliwość odliczenia podatku VAT w całości lub w części...

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ma możliwości odzyskania podatku od towarów i usług ponieważ zakupy towarów i usług w ramach realizacji projektu nie są związane z czynnościami opodatkowanymi, nie dają więc prawa do odliczenia podatku od towarów i usług zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Nie pojawi się zatem podatek należny, od którego można by było odliczyć podatek naliczony, który wystąpił w momencie zakupu robót i usług.

W dniu 21 grudnia 2009r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający z upoważnienia Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: IBPP4/443-1300/09/KG uznając, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości odliczenia podatku VAT w całości lub części w związku z realizacją projektu pn. „…” jest:

• prawidłowe w części dotyczącej nabycia towarów i usług związanych z realizacją przedmiotowego projektu w zakresie w jakim przedmiotem zrealizowanego projektu jest infrastruktura, która po jego zakończeniu pozostała środkiem trwałym Wnioskodawcy;
• nieprawidłowe w części dotyczącej renowacji zabytków i budowie infrastruktury turystycznej, która po zakończeniu realizacji projektu stała się własnością podmiotów będących stronami porozumienia (partnerów projektu).
  
  

Wnioskodawca na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 21 grudnia 2009r. znak: IBPP4/443-1300/09/KG złożył skargę z dnia 16 marca 2010r. (data wpływu 18 marca 2010r.), w której wniósł o jej uchylenie w zakresie dotyczącym uznania za nieprawidłowe w części dotyczącej renowacji zabytków i budowy infrastruktury turystycznej, która po zakończeniu realizacji projektu stała się własnością podmiotów będących stronami porozumienia (partnerów projektu), w pozostałej części interpretację należy uznać za prawidłową.

Wyrokiem z dnia 27 maja 2010r. sygn. akt I SA/Ke 240/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

W ww. wyroku WSA uznał, że zaskarżona interpretacja indywidualna nie może być wykonana w całości.

Według Sądu podstaw prawnych czynności związanych z realizacją projektu przez Wnioskodawcę na rzecz partnerów dokonywaną na podstawie porozumienia w sprawie wykonania projektu między Gminą A. – stroną wiodąca, a partnerami projektu: Gmina B., Parafia A., Parafia B., Misjonarze na X, należało upatrywać przede wszystkim w ogólnej formule porozumienia, o jakiej stanowi przepis art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (t. j. Dz. U. 2001r. Nr 142 poz. 1591). Przepis ten stanowi, że „wykonywanie zadań publicznych może być realizowane w drodze współdziałania między jednostkami samorządu terytorialnego”.

Zasadniczy problem prawny w sprawie zakończonej zaskarżoną interpretacją indywidualną sprowadza się do rozważanie charakteru prawnego porozumienia, jakie zostało zawarte przez partnerów projektu w aspekcie porozumień jakie mogą być zawierane pomiędzy jednostkami samorządu terytorialnego w zakresie wykonywania wszystkich spraw publicznych o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżonych ustawami na rzecz innych podmiotów, o których stanowi art. 6 ust. 1 u.s.g. W myśli art. 7 ust. 1. pkt 9 u.s.g. zadania własne gminy w szczególności obejmują sprawy kultury, w tym bibliotek gminnych i innych instytucji kultury oraz ochrony zabytków i opieki nad zabytkami.

Porozumienie Nr 54 z dnia 6 lipca 2004r. zważywszy na cel przedmiotowego projektu:

• po pierwsze zawarte zostało pomiędzy równorzędnymi podmiotami tj. Gminą A. – strona wiodąca a partnerami projektu: Gmina B., Parafia A., Parafia B., Misjonarze na X,
• po drugie, w związku z realizacją projektu, strony porozumienia nie pozostawały w stosunku do siebie w jakichkolwiek więzach organizacyjnych, a zwłaszcza hierarchicznych,
• po trzecie, umocowanie do zawarcia porozumienia wynikało z przepisu prawa powszechnie obowiązującego (art. 6 ust. 1 u.s.g., art. 7 ust. 1 pkt 9 oraz art. 10 ust. 1 u.s.g.),
• po czwarte, z treści umowy (porozumienia) wynikała wolna wola jednej strony – partnerów do przekazania Gminie A. zadań publicznych wraz z zapewnieniem środków finansowych (dotacji) do ich realizacji, zaś druga strona – Gmina A. dobrowolnie godziła się owe zadania przyjąć,
• po piąte, przedmiotem przekazania były „zadania” z zakresu zadań własnych gmin o charakterze publicznym, co żadną miarą nie było równoznaczne z przekazaniem materialno-prawnych kompetencji do realizacji tychże zadań w oznaczonych formach prawnych. Przekazanie zadań miało znaczenie techniczno-prawne, inaczej mówiąc, organizacyjne (ustrojowe), powodowało ono jedynie przesunięcia zakresu działań w określonych dziedzinach. W tym zakresie Sąd podziela pogląd wyrażony przez NSA w wyroku z dnia 5 grudnia 1995r. SA/Rze 1109/05.
  
  

Jednostka samorządu terytorialnego wykonująca zadania publiczne objęte porozumieniem przejmuje prawa i obowiązki drugiej strony porozumienia, związane z powierzonymi jej zadaniami, a jednostka samorządu terytorialnego powierzająca te zadania jest zobowiązana do udziału w kosztach ich realizacji. Środki otrzymane od partnerów na finansowanie wykonania tej infrastruktury turystycznej oraz renowacji i modernizacji budynków nie wynikały z umów cywilno-prawnych. Dotacja (dofinansowanie) jest w tej sytuacji prawną formą realizacji zadania własnego gminy przy pomocy „innego” podmiotu. Przepis art. 46 ustawy z dnia 13 listopada 2003r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2008r. Nr 88. poz. 539) stanowi, że: „Jednostka samorządu terytorialnego realizująca zadania z zakresu działania innych jednostek samorządu terytorialnego, na mocy porozumień zawartych z tymi jednostkami, otrzymuje od tych jednostek dotacje celowe w kwocie wynikającej z zawartego porozumienia, o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej”.

W ocenie WSA, przedstawione wyżej uwagi prowadzą do następującej konkluzji: w celu realizacji projektu „…” partnerzy zawarli porozumienie międzygminne. Gminy mogą bowiem zawierać porozumienia międzygminne w sprawie powierzenia jednej z nich określonych przez nie zadań publicznych (art. 74 ust. l ustawy o samorządzie gminnym). Do zadań tych należą niewątpliwie te realizowane w ramach przedmiotowego projektu, a określone w art. 7 ust. 1 pkt 9 ustawy o samorządzie gminnym. Gmina wykonująca zadania publiczne objęte porozumieniem przejmuje prawa i obowiązki pozostałych gmin, związane z powierzonymi jej zadaniami, a gminy te mają obowiązek udziału w kosztach realizacji powierzonego zadania (art. 74 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym). Porozumienia, o których mowa w art. 74 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, nie są umowami prawa cywilnego, ale swoistymi formami publicznoprawnymi. W drodze umów cywilnych mogą być przekazywane zadania prywatnoprawne, a nie zadania publicznoprawne, których przekazanie może następować – w ramach współdziałania komunalnego – przez utworzenie związku albo zawarcie porozumienia komunalnego (Z. Leoński: Ustrój i zadania samorządu terytorialnego w Polsce, Poznań 1994, s. 27, 39). Zasada swobody zawierania umów cywilnych nie ma tu zastosowania. Porozumienie nie jest w szczególności umową zbliżoną do umowy o świadczenie usług, ani umową zlecenia. Porozumienie to nie rodzi praw i obowiązków o charakterze cywilnym, jego istotą jest przekazanie kompetencji (właściwości) do wykonywania zadań publicznych, które mocą ustaw są zastrzeżone dla właściwości konkretnego organu administracji publicznej (komentarz pod redakcją Kazimierza Bandarzewskiego do ustawy o samorządzie gminnym).

Zdaniem WSA treść zawartego przez strony projektu porozumienia, ma charakter ustrojowy (organizacyjny), co oznacza, że nie może stanowić ono samoistnej podstawy prawnej do podejmowania ze strony Gminy A. działań w formach przewidzianych w przepisach prawnych powszechnie obowiązujących, tj. na podstawie art. 8 ust. 1 w zw. z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT. Wobec powyższego, nieodpłatne przekazanie przez Gminę A., partnerom projektu, mienia powstałego w wyniku realizacji projektu nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Rozpoznając ponownie sprawę Minister Finansów oceni stan faktyczny sprawy w zakresie prawa wnioskodawcy do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur w części związanej z realizacją zadania wykonywanego na majątku przekazanym partnerom, dokonywanego w ramach projektu pod nazwą „…”, uwzględniając ocenę prawną wyrażoną przez Sąd.

Od powyższego wyroku Minister Finansów reprezentowany przez pełnomocnika złożył skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Wyrokiem z dnia 2 września 2011r. sygn. akt I FSK 1127/10 skarga kasacyjna została oddalona pomimo, że część zarzutów sformułowanych w skardze kasacyjnej jest uzasadniona.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność była przedmiotem zaskarżenia.

Mając na uwadze rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 września 2011r. sygn. akt I FSK 1127/10 oraz wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 27 maja 2010r. sygn. akt I SA/Ke 240/10 stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika.

Jak wynika z powyższego, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wyłącznie podatnikom podatku od towarów i usług, w sytuacji gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Stosownie do przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Zgodnie z § 13 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1336) zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Powyższe zwolnienie przewidziane było również na podstawie § 8 ust. 1 pkt 13 obowiązującego do dnia 30 listopada 2008r. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970 ze zm.).

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (t. j. Dz. U. z 2001r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust 1 ww. ustawy do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Do zadań własnych gminy należy zaspakajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują między innymi sprawy kultury, w tym bibliotek gminnych i innych instytucji kultury oraz ochrony zabytków i opieki nad zabytkami, oraz utrzymania gminnych obiektów i urządzeń użyteczności publicznej oraz obiektów administracyjnych (art. 7 ust. 1 pkt 9 oraz 15 cyt. ustawy o samorządzie gminnym).

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca w latach 2006-2007 zrealizował projekt pn. „…”. W ramach projektu prowadzono prace renowacyjne i remontowe cennych zasobów kulturowych stanowiących wizytówkę Y.

W realizację projektu zaangażowanych było pięciu partnerów tj. Wnioskodawca – strona wiodąca (lider projektu) oraz Gmina B., Parafia A., Parafia B. i Misjonarze na X. Wnioskodawca realizował cały projekt kompleksowo.

Pomiędzy Wnioskodawcą (liderem projektu) a partnerami zostało zawarte porozumienie, które zobowiązywało stronę wiodącą (lidera) do ogłoszenia i przeprowadzenia przetargu na menadżera projektu, zawarcie umowy z wykonawcą na jego kompleksową realizację, prowadzenia dokumentacji realizowanego projektu (technicznej i finansowej), występowania w imieniu stron porozumienia o środki finansowe ze źródeł Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego oraz sprawowania nadzoru nad menadżerem projektu. Partnerzy projektu natomiast zobowiązali byli przedmiotowym porozumieniem do dostarczenia Wnioskodawcy (stronie wiodącej) projektów technicznych wraz z uzgodnieniami i decyzjami niezbędnymi do jego realizacji oraz dokonania określonych wpłat jako wkładu własnego. Po zakończeniu realizacji projektu nastąpiło przekazanie produktów (protokołem przekazania środka trwałego PT) poszczególnym partnerom proporcjonalnie do ich zaangażowania finansowego. Zgodnie z zawartym porozumieniem majątek powstały w wyniku realizacji projektu stał się własnością stron porozumienia w części znajdującej się na obszarze, nad którym strony te sprawują zarząd.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, iż środki z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego były przekazywane na rzecz strony wiodącej. Podmiotem, który figurował jako nabywca towarów i usług w fakturach dokumentujących nabywane towary i usługi w ramach realizacji projektu był Wnioskodawca.

Wnioskodawca przedstawiając opis sprawy podał, że realizacja inwestycji (…) mieści się w zakresie działalności gminy, nie wiąże się z osiąganiem żadnych przychodów opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, gdyż za korzystanie z efektów tych inwestycji nie są pobierane żadne opłaty. Podano, że towary i usługi nabywane na potrzeby realizacji przedmiotowego projektu nie były w jakikolwiek sposób związane z wykonywaniem czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz treść powołanych przepisów, a także ocenę prawną wyrażoną w ww. wyrokach należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania cytowany na wstępie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, bowiem jak już wskazano wyżej, obniżenie podatku należnego o podatek naliczony może nastąpić jedynie na ściśle określonych przez ustawodawcę zasadach, a jedną z podstawowych przesłanek pozytywnych jest związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

W konsekwencji powyższego należy uznać, że Wnioskodawca nie ma prawa do odliczenia w całości lub w części kwoty podatku naliczonego zawartego w cenie towarów i usług nabywanych w związku z realizacją projektu pn. „…”.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Na marginesie podkreśla się, że organ podatkowy wydając niniejszą interpretację, zobowiązany był przyjąć za Wnioskodawcą podane przez niego elementy zaistniałego stanu faktycznego (wskazane fakty). Zaznaczenia wymaga, że zastosowanie się przez określony podmiot do znanej mu interpretacji, tj. postąpienie zgodnie z jej treścią, co do zasady nie powinno mu szkodzić, nawet w sytuacji gdyby ta interpretacja okazała się niezgodna ze stanem prawnym. Pokreślić jednakże należy, że interpretacja wiąże tylko i wyłącznie w przedstawionym stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym). Wnioskodawca nie jest chroniony, jeśli stan faktyczny będzie odbiegał od rzeczywistości. Weryfikacja przedstawionego stanu faktycznego jest możliwa w toku kontroli podatkowej bądź kontroli skarbowej, a następnie w toku postępowania podatkowego. W przypadku, gdy stan faktyczny nie zgadza się z opisanym we wniosku, podatnik ponosi wszelkie negatywne tego konsekwencji. Podsumowując, należy stwierdzić, że organ podatkowy, w toku postępowania o udzielenie interpretacji, nie weryfikuje podanego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.