Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.154.2017.2.IL
z 28 lipca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 kwietnia 2017 r. (data wpływu 11 maja 2017 r.), uzupełnionym w dniu 20 lipca 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów faktycznie poniesionych wydatków na dojazd do pracy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 20 lipca 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów faktycznie poniesionych wydatków na dojazd do pracy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca, aby dotrzeć do pracy codziennie dojeżdża własnym samochodem z miejsca zamieszkania do najbliższej komunikacji publicznej, pokonując odcinek 16 km. W związku z tym, że nie ma możliwości zmiany pracy jest zmuszony dojeżdżać codziennie. Miejscowość, w której mieszka Wnioskodawca jest terenem peryferyjnym z dala od centrum miasta, dlatego też w jego ocenie koszty życia i dojazdu do miasta są „wielkie”. Wnioskodawca zamierza złożyć korektę zeznania, w której chciałby zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów faktycznie poniesione wydatki na zakup paliwa (paragony), bilety PKS, PKP w łącznej kwocie 1.715,73 zł.

Wnioskodawca nie otrzymuje zwrotu kosztów dojazdu do zakładu pracy, które zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu. Bilety imienne okresowe Wnioskodawca odliczył w zeznaniu rocznym za 2016 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zakup paliwa oraz jednorazowe bilety komunikacji miejskiej w przypadku gdy nie ma innej możliwości dojazdu do miejsca zatrudnienia?

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty dojazdu samochodem czyli zakupu paliwa, jednorazowe bilety komunikacji miejskiej powinny zostać ujęte jako koszty uzyskania przychodu w wysokości wydatków faktycznie poniesionych (łącznie koszt paliwa oraz zakup biletów imiennych). Wnioskodawca podnosi, iż nie możliwości zmiany pracy i jest zmuszony dojeżdżać do pracy własnym samochodem, PKS, PKP oraz autobusami miejskimi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 2 ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:

1. wynoszą 111 zł 25 gr miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1335 zł, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej,
2. nie mogą przekroczyć łącznie 2002 zł 05 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej,
3. wynoszą 139 zł 06 gr miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1668 zł 72 gr, w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę,
4. nie mogą przekroczyć łącznie 2502 zł 56 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, a miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.

W myśl art. 22 ust. 11 ww. ustawy – w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 grudnia 2016 r. – jeżeli roczne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 2, są niższe od wydatków na dojazd do zakładu lub zakładów pracy środkami transportu autobusowego, kolejowego, promowego lub komunikacji miejskiej, w rocznym rozliczeniu podatku koszty te mogą być przyjęte przez pracownika lub przez płatnika pracownika w wysokości wydatków faktycznie poniesionych, udokumentowanych wyłącznie imiennymi biletami okresowymi.

Art. 22 ust. 13 natomiast stanowi, że przepisów ust. 2 pkt 3 i 4 oraz ust. 11 nie stosuje się w przypadku, gdy pracownik otrzymuje zwrot kosztów dojazdu do zakładu pracy, z wyjątkiem, gdy zwrócone koszty zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca, aby dotrzeć do pracy codziennie dojeżdża własnym samochodem z miejsca zamieszkania do najbliższej komunikacji publicznej, pokonując odcinek 16 km. W związku z tym, że nie ma możliwości zmiany pracy jest zmuszony dojeżdżać codziennie. Miejscowość, w której mieszka Wnioskodawca jest terenem peryferyjnym z dala od centrum miasta, dlatego też w jego ocenie koszty życia i dojazdu do miasta są „wielkie”. Wnioskodawca zamierza złożyć korektę zeznania, w której chciałby zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów faktycznie poniesione wydatki na zakup paliwa (paragony), bilety PKS, PKP w łącznej kwocie 1.715,73 zł. Wnioskodawca nie otrzymuje zwrotu kosztów dojazdu do zakładu pracy, które zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu. Bilety imienne okresowe Wnioskodawca odliczył w zeznaniu rocznym za 2016 r.

Przystępując do oceny skutków podatkowych opisanego we wniosku stanu faktycznego w pierwszej kolejności podkreślić należy, że z art. 22 ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż koszty uzyskania przychodów ze stosunku pracy podatnik może przyjąć w wysokości faktycznie poniesionych tylko wówczas, gdy spełnione są jednocześnie następujące przesłanki:

• wydatki dotyczą dojazdu do zakładu pracy lub zakładów pracy środkami transportu wskazanymi w tym przepisie,
• zostały faktycznie poniesione przez podatnika i są wyższe od określonych ustawowo kosztów zryczałtowanych,
• zostały udokumentowane wyłącznie imiennymi biletami okresowymi.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie wskazał definicji pojęcia „imiennego biletu okresowego”, wobec czego należy odwołać się do znaczenia językowego składowych tego pojęcia.

Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego PWN (wydanie internetowe) bilet jest to karteczka, kartonik, będący dokumentem uprawniającym do czegoś jej posiadacza albo nabywcę, słowo imienny określa imię i nazwisko (to znaczy odpowiednią osobę), słowo okresowy oznacza pewien okres, dotyczy danego okresu. Zatem bilet ten w swej treści musi określać osobę uprawnioną do korzystania z niego i dodatkowo musi to być bilet uprawniający do korzystania z komunikacji przez pewien okres czasu tj. okresowy. Niewątpliwie biletem takim może być imienny bilet jednodniowy, który uprawnia do wielokrotnego przejazdu w ciągu dnia.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że w tak przedstawionym stanie faktycznym, ponoszone przez Wnioskodawcę koszty zakupu biletów jednorazowych związane z dojazdem do pracy nie mogą być uwzględnione w zeznaniu podatkowym, ponieważ nie został spełniony warunek określony we wskazanym wyżej art. 22 ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednorazowych biletów komunikacji miejskiej nie można utożsamiać z imiennym biletem okresowym, o którym mowa w tym przepisie. Ustawodawca wyraźnie zaznaczył w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, że wydatki faktycznie poniesione mogą być „wyłącznie” udokumentowane imiennymi biletami okresowymi. Gdyby ustawodawca dopuszczał możliwość udokumentowania powyższych wydatków zwykłymi biletami lub innymi dokumentami, to wynikałoby to wprost z treści wskazanego powyżej przepisu art. 22 ust. 11 ustawy. Zatem brak jest możliwości zastąpienia imiennego biletu okresowego jakimkolwiek innym dokumentem, w związku z czym jednorazowe bilety komunikacji miejskiej nie mogą stanowić podstawy do rozliczenia kosztów faktycznie poniesionych w rocznym zeznaniu podatkowym Wnioskodawcy.

Ponadto do ww. kosztów uzyskania przychodów w rocznym rozliczeniu podatku nie można zaliczyć także kosztów zakupu paliwa, udokumentowanych paragonami w związku z dojazdem Wnioskodawcy własnym samochodem z miejsca zamieszkania do najbliższej komunikacji publicznej, ponieważ nie jest to środek transportu wymieniony w art. 22 ust. 11 ww. ustawy, co z kolei wyklucza możliwość zastosowania tego uregulowania.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.