2017.08.04 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.176.2017.1.MM
z 4 sierpnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 maja 2017 r. (data wpływu 6 czerwca 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłatą sołtysom wynagrodzenia z tytułu poboru podatku w drodze inkasa – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 czerwca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłatą sołtysom wynagrodzenia z tytułu poboru podatku w drodze inkasa.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Rady Gminy w uchwale z dnia z 6 grudnia 2005 r. w sprawie wyznaczenia inkasentów oraz określenia wysokości wynagrodzenia za inkaso uchwaliła procentową wysokość prowizji od zainkasowanej kwoty. Gmina nie zawiera jednak z inkasentami żadnych umów zlecenia, ani umowy o dzieło. Podstawą wypłaty wynagrodzenia jest wskazana powyżej uchwała Rady Gminy. Od zainkasowanych podatków inkasenci raz w miesiącu otrzymują wynagrodzenie prowizyjne, którego wysokość uzależniona jest od wysokości opłaconego przez zobowiązanych podatku. Wysokość tego wynagrodzenia wielokrotnie jest niższa niż 200 zł. Wysokość wynagrodzenia prowizyjnego sołtysów nie jest możliwa do przewidzenia i określenia z uwagi na fakt, że nie jest możliwe określenie, czy w danym okresie rozliczeniowym wysokość zebranego podatku wygeneruje prowizję przewyższającą 200 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku wypłaty wynagrodzenia dla sołtysów w wysokości do 200 zł powinny być zastosowane przepisy o których mowa w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tzn. czy Wnioskodawca powinien pobierać podatek na zasadach ogólnych - przy zastosowaniu 20% kosztów uzyskania przychodu, czy może w niniejszej sprawie znajdą zastosowanie przepisy art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którymi nie stosuje się miesięcznych kosztów uzyskania przychodu lecz pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 18% przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest działalność wykonywana osobiście. Stosownie do art. 13 pkt 6 ww. ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10 i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powołanych przez organy władzy lub administracji państwowej lub samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.

Zakwalifikowanie przychodów do działalności wykonywanej osobiście, o których mowa w art. 13 pkt 6 ww. ustawy powoduje, że na Wnioskodawcy – jako płatniku dokonującym wypłat z tego tytułu – ciąży obowiązek określony w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem art. 4 zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej ze środków podatnika przez płatnika, o którym mowa w ust. 1 (art. 41 ust. 1a ww. ustawy).

Stosownie do art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania niektórych przychodów z tytułów określonych w art. 13 pkt 2, 4, 6 i 8 ustala się w wysokości 20% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenie emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Z przepisu art. 42 ust. 1 ww. ustawy wynika, że płatnicy, o których mowa w art. 41 przekazują kwoty pobranych zaliczek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do dnia 30 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Dodatkowo, jak wynika z art. 42 ust. 1a ww. ustawy, w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 41 są obowiązani przesyłać do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego, właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby, bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby roczne deklaracje, według ustalonego wzoru. Przepis art. 38 ust. 1b stosuje się odpowiednio.

Natomiast zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2011 r. – od dochodów (przychodów) pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy z tytułu, o którym mowa w art. 13 pkt 2 lub 5-9, jeżeli kwota należności określona w umowie zawartej z osobą niebędącą pracownikiem płatnika nie przekracza 200 zł – w wysokości 18% przychodu.

Zryczałtowany podatek od przychodów wymienionych wyżej pobierany jest bez pomniejszenia tych przychodów o koszty ich uzyskania (art. 30 ust. 3 ustawy). Dodatkowo, przychody te nie łączą się z dochodami podlegającymi opodatkowaniu według skali podatkowej, co wynika z art. 30 ust. 8 ustawy.

Z analizy powyższych przepisów wynika, że od 1 stycznia 2011 r. zryczałtowane opodatkowanie stosuje się do przychodów, o których mowa w art. 30 ust. 1 pkt 5a ww. ustawy, jeżeli kwota należności określona w umowie zawartej z osobą niebędącą pracownikiem płatnika nie przekracza 200 zł. Obecnie znaczenie ma zatem kwota wynikająca z umowy (tzn. z danego tytułu prawnego). Nie jest istotne, czy takich przychodów w miesiącu od tego samego płatnika jest więcej, czy nie. Decyduje tylko i wyłącznie kwota wynikająca z pojedynczej umowy (pojedynczego tytułu prawnego).

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że na podstawie uchwały Rady Gminy w sprawie wyznaczenia inkasentów oraz określenia wysokości wynagrodzenia za inkaso zostali wyznaczeni sołtysi, jako inkasenci poboru łącznego zobowiązania pieniężnego, podatku od nieruchomości w swoim sołectwie. W uchwale tej również uchwalono 10% wysokość prowizji od zainkasowanej kwoty. Wnioskodawca nie ma sporządzonych z inkasentami żadnych umów zlecenia ani o dzieło. Podstawą do wypłaty wynagrodzenia jest rzeczona uchwała Rady Gminy. Inkasenci mają wypłacone wynagrodzenie w wysokości 10% od zainkasowanej należności, przy czym należność ta każdorazowo jest inna, a zatem nie można z góry określić wynagrodzenia sołtysów. W niektórych przypadkach prowizja jest niższa niż 200 zł.

W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, że jest obowiązany do poboru zaliczek na podatek dochodowy na zasadach określonych w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy zastosowaniu kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 9 pkt 4 ww. ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawodawca w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych identyfikuje jako osobne źródło przychodu działalność wykonywaną osobiście.

W myśl art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Natomiast, stosownie do art. 22 ust. 9 pkt 4 ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów z tytułów określonych w art. 13 pkt 2, 4, 6 i 8 określa się w wysokości 20% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Jednakże, zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodów (przychodów) pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy z tytułu, o którym mowa w art. 13 pkt 2 i 5-9, jeżeli kwota należności określona w umowie zawartej z osobą niebędącą pracownikiem płatnika nie przekracza 200 zł - w wysokości 18% przychodu.

Zryczałtowany podatek, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, 4-5a oraz 13-16, pobiera się bez pomniejszania przychodu o koszty uzyskania (art. 30 ust. 3 ustawy). Dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 1, nie łączy się z dochodami opodatkowanymi na zasadach określonych w art. 27, co wynika z art. 30 ust. 8 ustawy.

Natomiast z art. 41 ust. 4 ww. ustawy wynika, że płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5 oraz 10.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, iż uregulowania zawarte w art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych będą mieć zastosowanie wyłącznie w sytuacji, gdy zostaną spełnione łącznie wszystkie przesłanki przewidziane tym przepisem. Zatem, zryczałtowany podatek dochodowy należy pobrać od tych przychodów określonych w art. 13 pkt 6 powołanej ustawy, co do których kwota należności jest określona w umowie (powołaniu, uchwale), należność z tego tytułu nie może przekroczyć kwoty 200 zł i należność ta musi być uzyskiwana przez osobę niebędącą pracownikiem płatnika (świadczeniodawcy).

Z opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Rady Gminy w uchwale z dnia z 6 grudnia 2005 r. w sprawie wyznaczenia inkasentów oraz określenia wysokości wynagrodzenia za inkaso uchwaliła procentową wysokość prowizji od zainkasowanej kwoty. Gmina nie zawiera jednak z inkasentami żadnych umów zlecenia, ani umowy o dzieło. Podstawą wypłaty wynagrodzenia jest wskazana powyżej uchwała Rady Gminy. Od zainkasowanych podatków inkasenci raz w miesiącu otrzymują wynagrodzenie prowizyjne, którego wysokość uzależniona jest od wysokości opłaconego przez zobowiązanych podatku. Wysokość tego wynagrodzenia wielokrotnie jest niższa niż 200 zł. Wysokość wynagrodzenia prowizyjnego sołtysów nie jest możliwa do przewidzenia i określenia z uwagi na fakt, że nie jest możliwe określenie, czy w danym okresie rozliczeniowym wysokość zebranego podatku wygeneruje prowizję przewyższającą 200 zł.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że skoro w uchwale Rady Gminy nie została określona kwota wynagrodzenia sołtysów za inkaso, lecz jedynie sposób jego ustalania uzależniony od wysokości zainkasowanego przez sołtysa w danym okresie podatku, to – nawet wówczas, gdy kwota wypłaconego wynagrodzenia jednorazowo nie przekroczy 200 zł – nie będą miały zastosowania przepisy art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji płatnik obowiązany jest pobierać od ww. wynagrodzenia prowizyjnego zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. według skali podatkowej. Przy obliczaniu dochodu uzyskanego z ww. tytułu należy zastosować 20% koszty uzyskania przychodu, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin