Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
IBPP3/443-1063/14-1/EJ
z 6 września 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 maja 2017 r. sygn. akt I FSK 1649/15 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 20 lipca 2017 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 sierpnia 2014 r. (data wpływu 2 września 2014 r.).) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w przedmiocie zwolnienia od podatku VAT wykonywanych usług konserwatorsko-restauratorskich – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 września 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT wykonywanych usług konserwatorsko-restauratorskich.

Dotychczasowy przebieg postępowania.

W dniu 23 października 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów wydał interpretację indywidualną znak: IBPP3/443-1063/14/EJ, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zwolnienia od podatku VAT wykonywanych usług konserwatorsko-restauratorskich. Wnioskodawca na pisemną interpretację indywidualną prawa podatkowego z 23 października 2014 r. znak: IBPP3/443-1063/14/EJ wniósł pismem z dnia 3 listopada 2014 r. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów pismem z 1 grudnia 2014 r. znak: IBPP3/4432-60/14/EJ stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego. Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 23 października 2014 r. złożył skargę z dnia 15 grudnia 2014 r. (data wpływu 23 grudnia 2014 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z 24 marca 2015 r. sygn. akt III SA/Gl 58/15 oddalił skargę. Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 24 marca 2015 r. sygn. akt III SA/Gl 58/15 Strona Skarżąca złożyła skargę kasacyjną z 1 czerwca 2015 r. do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Wyrokiem z dnia 11 maja 2017 r. sygn. akt I FSK 1649/15 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżony wyrok WSA w Gliwicach w całości oraz uchylił interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 23 października 2014 r. nr IBPP3/443-1063/14/EJ.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1369) ocena prawna i wskazania co do dalszego postepowania wyrażone w orzeczeniu sadu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postepowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie. Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie zwolnienia od podatku VAT wykonywanych usług konserwatorsko-restauratorskich wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. Organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od 2001 r. i nie zatrudnia pracowników. Rozlicza się w formie karty podatkowej. Wnioskodawca ukończył studia wyższe na wydziale ... Akademii. W 1994 r. Wnioskodawca otrzymał tytuł magistra sztuki w zakresie konserwacji malarstwa i rzeźby polichromowanej, a w 1996 r. status twórcy nadany przez ówczesnego Ministra Kultury i Sztuki, więc jako twórca Wnioskodawca posiada prawa autorskie. Prowadzona przez Wnioskodawcę działalność została zakwalifikowana jako PKD – 92.52.B Ochrona zabytków, EKD – 925250 Ochrona zabytków (w 1996 r. i w 2006 r.), PKD 91.03.Z Działalność historycznych miejsc i budynków oraz podobnych atrakcji turystycznych (w 2010 r.).

Wykonywane przez Wnioskodawcę prace restauratorsko-konserwatorskie dotyczą dzieł sztuki z zakresu malarstwa i rzeźby wpisanych do rejestru zabytków, na których przeprowadzenie każdorazowo wydawane jest imienne pozwolenie wojewódzkiego konserwatora zabytków. Usługi te ściśle związane są z kulturą w rozumieniu przepisów o prawie autorskim. Wnioskodawca prace wykonuje osobiście, nie zatrudniając nikogo. Po zakończeniu prac Wnioskodawca przekazuje zleceniodawcy opracowanie naukowo-historyczne, fotograficzne i rysunkowe przeprowadzonych prac oraz przekazuje prawa autorskie do wykonanego dzieła i dokumentacji, otrzymując wynagrodzenie w formie honorarium, którego wysokość została ustalona we wcześniej zawartej umowie na wykonanie prac konserwatorsko-restauratorskich. Przeprowadzona przez Wnioskodawcę działalność ma charakter artystyczny i dotyczy wyłącznie malarstwa i rzeźby, Wnioskodawca nie zajmuje się konserwacją zabytkowych obiektów budowlanych, gdzie wykonywane są przede wszystkim techniczne prace konserwatorskie. Wnioskodawca jest magistrem sztuki, indywidualnym twórcą, artystą wykonawcą w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, którego usługi restauratorsko-konserwatorskie przy zabytkach ruchomych wynagradzane są w formie honorarium. Prace konserwatorskie i restauratorskie przy zabytkach ruchomych stanowią przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, gdyż regułą jest całkowity brak powtarzalności oraz odtwarzanie elementów, które nie istnieją i na ogół nie wiadomo nawet jak wyglądały, muszą więc zostać stworzone przez konserwatora-restauratora na nowo, stworzone czyli namalowane lub wyrzeźbione. Specyficzny charakter prac Wnioskodawcy wyraża się w zastosowaniu zdolności twórczych oraz umiejętności artystycznych nabytych w trakcie studiów w celu wkomponowania nowej materii w dawną w taki sposób, by uzyskać artystyczne wartościowe dzieło. Efekt finalny zależy od indywidualnego stylu malowania i rzeźbienia każdego artysty plastyka konserwatora dzieł sztuki. Wykonywane przez Wnioskodawcę opracowania naukowo-historyczne, fotograficzne i rysunkowe z przeprowadzonych prac opatrzone są nazwiskiem Wnioskodawcy, podobnie jak zezwolenia wojewódzkiego konserwatora zabytków na wykonywane przez Wnioskodawcę prace restauratorsko-konserwatorskie.

Do końca 2011 r. usługi konserwatorskie i restauratorskie przy zabytkach wpisanych do rejestrów wykonywane przez osoby posiadające odpowiednie kwalifikacje były zwolnione z VAT – jeśli na prowadzenie tych prac zostało wydane pozwolenie wojewódzkiego konserwatora zabytków (rozporządzenie Ministra Finansów). Od 2012 r. zwolnione z VAT są usługi kulturalne świadczone przez indywidualnych twórców i artystów wykonawców, wynagradzane m.in. w formie honorariów (ustawa o VAT art. 43 ust. 1 pkt 33b).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku ze zmianą przepisów o podatku od towarów i usług wykonywane przez Wnioskodawcę prace restauratorsko-konserwatorskie przy zabytkach ruchomych – dziełach sztuki – w ramach prowadzonej działalności są zwolnione z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33b ustawy o VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W opinii Wnioskodawcy, usługi konserwacji i restauracji zabytków wykonywane w ramach działalności gospodarczej są zwolnione od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy o VAT (t.j. Dz.U. z 2011 r. nr 177, poz. 1054 ze zm.). Zgodnie z nim zwolnione z VAT są usługi kulturalne (i ściśle związana z nimi dostawa towarów) świadczone przez podmioty prawa publicznego lub inne uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym lub wpisane do rejestru instytucji kultury. Preferencja obejmuje także usługi indywidualnych twórców i artystów wykonawców w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzane w formie honorariów.

Wnioskodawca jest absolwentką Akademii o kierunku konserwacja i restauracja dzieł sztuki. Wnioskodawca posiada tytuł magistra sztuki, status twórcy nadany przez Ministra Kultury i Sztuki i korzysta z praw autorskich. Wykonywane prace są ściśle związane z kulturą i stanowią przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, za które otrzymuje wynagrodzenie w formie honorarium, a prawa autorskie przenoszone są na zleceniodawcę.

NSA w wyroku z 5 grudnia 2013 r. sygn. akt I FSK 1750/12 dokonał prounijnej wykładni art. 43 ust. 1 pkt 33b przepisów prawa podatkowego w sprawie zwolnienia usług konserwatorskich z podatku VAT. W jego ocenie, celem wprowadzenia zwolnienia usług kulturalnych w prawie unijnym było obniżenie kosztów dostępu do kultury i dziedzictwa narodowego. Sąd odwołał się do art. 132 ust. 1 lit. n Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. UE. L. 2006.347.1) zgodnie z którą państwa członkowskie zwalniają z VAT niektóre usługi kulturalne, a także dostawę towarów ściśle z nimi związaną, świadczone przez podmioty prawa publicznego lub inne instytucje kulturalne uznane przez dany kraj. Regulacja ta znajduje się w rozdziale dotyczącym zwolnień określonych czynności wykonywanych w interesie publicznym. Usługi konserwatorskie ten cel realizują – podkreślił Sąd.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 maja 2017 r. sygn. akt I FSK 1649/15.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 5a ustawy o VAT, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy o VAT rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…), natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Podstawowa stawka podatku od towarów i usług, stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146 f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi kulturalne świadczone przez:

1. podmioty prawa publicznego lub inne podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym lub wpisane do rejestru kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, oraz dostawę towarów ściśle z tymi usługami związaną,
2. indywidualnych twórców i artystów wykonawców, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzane w formie honorariów, w tym za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania utworów.
   
   

Z analizy powołanego wyżej art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy o VAT wynika, że zwolnienie ma charakter przedmiotowy-podmiotowo. Oznacza to, że warunkiem zastosowania zwolnienia od podatku na jego podstawie jest nie tylko spełnienie przesłanki o charakterze przedmiotowym, dotyczącej rodzaju świadczonych usług (kulturalnych), ale także przesłanki podmiotowej odnoszącej się do usługodawcy, który musi być podmiotem prawa publicznego lub innym podmiotem uznanym na podstawie odrębnych przepisów za instytucję o charakterze kulturalnym lub wpisanym do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, albo indywidualnym twórcą lub artystą wykonawcą w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzanym za wykonaną usługę w formie honorarium.

Należy w przedmiotowej sprawie podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy o VAT należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

Ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do niej nie definiują pojęć, tj. „prawa autorskie”, „twórca” i „prace konserwatorskie i restauratorskie”. Zatem w celu dokonania interpretacji przedmiotowej kwestii posiłkowo należy odwołać się do ustaw, które szczegółowo normują znaczenie tych pojęć.

Przedmiotem praw autorskich na podstawie art. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.) jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Ustawodawca posłużył się syntetyczną definicją utworu, określając w sposób generalny cechy konieczne wyróżniające utwór od innych rezultatów działalności człowieka. Utwór musi zatem wykazywać łącznie trzy cechy:

1. stanowić przejaw działalności człowieka (twórcy);
2. stanowić przejaw działalności twórczej;
3. mieć indywidualny charakter.
   
   

O ile sens pierwszej z cech nie budzi wątpliwości, dwie pozostałe mają charakter ocenny. Jednakowoż stwierdzenie, że utwór to przejaw działalności twórczej uwypukla fakt, że utwór powinien stanowić rezultat działalności o charakterze kreacyjnym. Przesłanka ta, niekiedy określana przesłanką „oryginalności” utworu kładzie nacisk na aspekt przedmiotowy, tj. odnoszący się do samego wytworu ludzkiego umysłu. Spełniona ona zostaje gdy istnieje nowy wytwór intelektu. Sam „przejaw działalności twórczej” nie jest warunkiem wystarczającym do zakwalifikowania określonego wytworu jako przedmiotu prawa autorskiego. Konieczne jest bowiem, by wytwór taki miał indywidualny charakter, tzn. żeby cechował się indywidualnością. Muszą zatem cechować go dostatecznie doniosłe różnice w porównaniu z uprzednio wytworzonymi produktami intelektualnymi.

W myśl art. 8 ust. 2 ww. ustawy, domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.

Natomiast zgodnie z treścią art. 3 pkt 6 i 7 ustawy z 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. Nr 162, poz. 1568 ze zm.) prace konserwatorskie są to działania mające na celu zabezpieczenie i utrwalenie substancji zabytku, zahamowanie procesów jego destrukcji oraz dokumentowanie tych działań. Z kolei prace restauratorskie to działania mające na celu wyeksponowanie wartości artystycznych i estetycznych zabytku, w tym, jeżeli istnieje taka potrzeba, uzupełnienie lub odtworzenie jego części, oraz dokumentowanie tych działań.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 11 maja 2017 r. sygn. akt I FSK 1649/15 stwierdził cyt. „W celu określenia kręgu podmiotów objętych zwolnieniem z art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b) ustawy o VAT, ustawodawca odwołał się do przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Wskazał bowiem, że zwolnienie dotyczy indywidualnych twórców i artystów wykonawców w rozumieniu przepisów tegoż prawa. Zauważyć należy, że ustawodawca posłużył się również pojęciem „honorarium”, które oznacza – generalnie rzecz ujmując – wynagrodzenie za pracę w wolnych zawodach (…), a na gruncie statystyki definiowane jest natomiast wprost jako wynagrodzenie z tytułu korzystania albo rozporządzania prawami autorskimi albo pokrewnymi (…). Poprzez odesłanie do definicji twórców i artystów wykonawców obowiązującej na gruncie autorskiego oraz posłużenie się pojęciem „honorarium” jako określeniem wynagrodzenia należnego z tytułu specyficznych czynności, ustawodawca jasno wskazał, że przedmiotowe zwolnienie dotyczy działalności twórczej o charakterze indywidualnym. To nie wyklucza, by sam w sobie „odtworzeniowy” charakter prac konserwatorskich i restauratorskich takich cech nie posiadał i nie mógł stanowić podstawy do zastosowania zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b ustawy o VAT.

Jednakże nawet, gdy zwolnienie od podatku od towarów i usług, przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b ustawy o VAT nie będzie miało zastosowania do wszystkich usług świadczonych przez stronę, a jedynie do działań o charakterze twórczym, noszącym cechy indywidualne, wynagradzanych za pośrednictwem honorariów w zamian za które przenoszone są prawa autorskie na zleceniodawców, to właśnie taki stan faktyczny został opisany we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Skarżąca wyraźnie rozróżnia ten rodzaj działalności, od nieobjętych zwolnieniem, czynności technicznych. Tymczasem Sąd pierwszej instancji jak i Minister Finansów odmawia skarżącej prawa do zwolnienia, gdyż jej prace mieszczą się w pojęciu konserwacji i restauracji, nie są utworem.

Nie można zgodzić się z twierdzeniem, że przejawem prowadzonej przez skarżącą działalności nie jest tworzenie utworów w rozumieniu cyt. ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, lecz jedynie wykonywanie czynności o charakterze technicznym. Racje ma bowiem kasator, że art. 3 pkt 6 cyt. ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami definiujący prace konserwatorskie i art. 3 pkt 7 cyt. ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami odnoszący się do prac restauratorskich, określa cel tych prac a nie charakteryzuje i opisuje na czym te prace polegają. Wniosek ten potwierdza zresztą proste odczytanie tych norm. Trafnie również autor środka odwoławczego wskazuje, że z treści § 43 i § 46 cyt. rozporządzenia VAT, obowiązującego w 2011 r. nie można wysnuć wniosku, że usługi konserwatorskie od dnia 1 stycznia 2-012 r. nie podlegają zwolnieniu. Nie jest bowiem uzasadniony pogląd, że utrata mocy obowiązującej powyższych norm prawnych zawartych w akcie prawnym rangi podustawowej przesądza o tym, że z dniem 1 stycznia 2012 r. usługi polegające na prowadzeniu prac konserwatorskich i restauratorskich przestały korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze powyższą wykładnię art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b ustawy o VAT oraz stan faktyczny przyjęty do wyrokowania przez Sąd pierwszej instancji, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że w takich okolicznościach doszło do wadliwej oceny co do rozumienia tego przepisu przez Sąd pierwszej instancji. Opisany przez Skarżącą stan faktyczny podpadał wprost pod wskazany przepis statuujący zwolnienie od podatku VAT. Trzeba było jedynie pamiętać o tym, że ocena taka zasadzała się na nieweryfikowanym stanie faktycznym, czyli opierającym się na wskazaniu, że Skarżąca realizuje usługi konserwatorskie i restauratorskie o charakterze twórczym w rozumieniu prawa autorskiego, a nie o charakterze tylko technicznym”.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca ukończył studia wyższe na wydziale ... Akademii. W 1994 r. Wnioskodawca otrzymał tytuł magistra sztuki w zakresie konserwacji malarstwa i rzeźby polichromowanej, a w 1996 r. status twórcy nadany przez ówczesnego Ministra Kultury i Sztuki, więc jako twórca Wnioskodawca posiada prawa autorskie. Wykonywane przez Wnioskodawcę prace restauratorsko-konserwatorskie dotyczą dzieł sztuki z zakresu malarstwa i rzeźby wpisanych do rejestru zabytków, na których przeprowadzenie każdorazowo wydawane jest imienne pozwolenie wojewódzkiego konserwatora zabytków. Usługi te ściśle związane są z kulturą w rozumieniu przepisów o prawie autorskim. Wnioskodawca prace wykonuje osobiście, nie zatrudniając nikogo. Po zakończeniu prac Wnioskodawca przekazuje zleceniodawcy opracowanie naukowo-historyczne, fotograficzne i rysunkowe przeprowadzonych prac oraz przekazuje prawa autorskie do wykonanego dzieła i dokumentacji, otrzymując wynagrodzenie w formie honorarium. Przeprowadzona przez Wnioskodawcę działalność ma charakter artystyczny i dotyczy wyłącznie malarstwa i rzeźby, Wnioskodawca nie zajmuje się konserwacją zabytkowych obiektów budowlanych, gdzie wykonywane są przede wszystkim techniczne prace konserwatorskie. Wnioskodawca jest magistrem sztuki, indywidualnym twórcą, artystą wykonawcą w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, którego usługi restauratorsko-konserwatorskie przy zabytkach ruchomych wynagradzane są w formie honorarium. Prace konserwatorskie i restauratorskie przy zabytkach ruchomych stanowią przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, gdyż regułą jest całkowity brak powtarzalności oraz odtwarzanie elementów, które nie istnieją i na ogół nie wiadomo nawet jak wyglądały, muszą więc zostać stworzone przez konserwatora-restauratora na nowo, stworzone czyli namalowane lub wyrzeźbione. Specyficzny charakter prac Wnioskodawcy wyraża się w zastosowaniu zdolności twórczych oraz umiejętności artystycznych nabytych w trakcie studiów w celu wkomponowania nowej materii w dawną w taki sposób, by uzyskać artystyczne wartościowe dzieło. Efekt finalny zależy od indywidualnego stylu malowania i rzeźbienia każdego artysty plastyka konserwatora dzieł sztuki. Wykonywane przez Wnioskodawcę opracowania naukowo-historyczne, fotograficzne i rysunkowe z przeprowadzonych prac opatrzone są nazwiskiem Wnioskodawcy, podobnie jak zezwolenia wojewódzkiego konserwatora zabytków na wykonywane przez Wnioskodawcę prace restauratorsko-konserwatorskie.

Mając zatem na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy prawa, stwierdzić należy, że skoro – jak wskazano we wniosku – Wnioskodawca wykonując prace restauracyjno-konserwatorskie dzieł sztuki z zakresu malarstwa i rzeźby działa jako indywidualny twórca i artysta wykonawca, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, otrzymując w zamian wynagrodzenie w formie honorarium, to świadczone usługi konserwatorsko-restauratorskie korzystają ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b ustawy.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa St. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.