2017.07.27 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.175.2017.1.MM
z 27 lipca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 czerwca 2017 r. (data wpływu 9 czerwca 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 czerwca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W zeznaniu podatkowym za 2015 r. Wnioskodawca w związku z orzeczeniem o niepełnosprawności dziecka (niepełnosprawność datuje się od niemowlęctwa, a orzeczenie wydane zostało do dnia 1 marca 2018 r.) skorzystał z ulgi rehabilitacyjnej odliczając dojazdy na wizyty lekarskie oraz zabiegi ambulatoryjne do oddalonego o … km Oddziału Dziennego Kliniki Pediatrii, Hematologii, Onkologii Szpitala Klinicznego w X. Dziecko pozostaje pod stałą opieką ww. Oddziału w związku z przewlekłą neuropenią autoimunologiczną. Choroba ta powoduje poważne zaburzenia działania układu odpornościowego. W przypadku tej choroby każda infekcja (gorączka lub nawet zwykły katar, czy przeziębienie) jest dla pacjenta bardzo niebezpieczna. Dlatego też w każdej sytuacji, gdy rodzic stwierdzi jakikolwiek objaw infekcji niezbędne jest stawienie się na oddziale dziennym, niezwłoczne pobranie krwi, wymazów do badań, ocena lekarza, czy stan dziecka nie zagraża jego życiu oraz ocena, czy dziecko może być leczone w domu, czy może powinno pozostać na oddziale. W zależności od aktualnego stanu zdrowia dziecka wizyty te odbywały się nieregularnie, czasami 2-3 razy w miesiącu, a czasami nawet 2 razy w tygodniu. Wizyty każdorazowo są potwierdzane wypisem szpitalnym, kartą informacyjną z ambulatorium lub notatką lekarza (potwierdzoną pieczęcią lekarza) w specjalnie do tego celu przeznaczonym notesie. Wyżej wymieniona dokumentacja jest w posiadaniu rodziców. Dojazdy na ww. wizyty oraz wykonywanie badań w celu potwierdzenia lub wykluczenia infekcji były niezbędnym działaniem do podtrzymania dobrego, stabilnego stanu zdrowia dziecka. Ponieważ dziecko cierpi na chorobę krwi upośledzającą układ odpornościowy, każdorazowe stawienie się na oddziale dziennym było działaniem zmierzającym do określenia nie tylko stanu zdrowia, ale także oceny czy nie jest zagrożone jego życie lub zdrowie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca prawidłowo skorzystał z odliczenia ulgi rehabilitacyjnej na dziecko z orzeczeniem o niepełnosprawności, odliczając dojazdy na wizyty lekarskie i zabiegi ambulatoryjne w zeznaniu podatkowym za 2015 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, ponieważ w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest definicji pojęcia „zabieg”, „rehabilitacja” i „rehabilitacja lecznicza” należy skorzystać z definicji encyklopedycznej, słownikowej. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN) oraz „Encyklopedii” PWN – zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącego środkiem zaradczym, przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby), rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych, rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym (…)

Korzystając zatem z powyższej definicji Wnioskodawca uznał, że leczenie na wizytach kontrolnych na oddziale dziennym i w ambulatorium, zastosowane w przypadku jego syna mieści się w przytoczonej definicji, a wizyty u lekarzy mogą według jego oceny być zakwalifikowane jako działania leczniczo-rehabilitacyjne, co za tym idzie, wydatki poniesione na dojazdy w tym celu do szpitala, jako wymienione w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uprawniają do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 ze zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną albo
orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

W myśl art. 26 ust. 7e ww. ustawy, przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe - jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9.120 zł.

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ww. ustawy, odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł;
utrzymanie przez osoby niewidome i niedowidzące zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł;
opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
opłacenie tłumacza języka migowego;
kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia;
leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
1. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a;
używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł;
odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
1. na turnusie rehabilitacyjnym,
2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.

Stosownie do art. 26 ust. 7b ustawy, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Stosownie do art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Powołany powyżej przepis art. 26 ust. 7c stanowi, że w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;
okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego;
okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

Należy zaznaczyć, że wszelkiego rodzaju ulgi i zwolnienia są wyjątkiem od konstytucyjnej zasady równości i powszechności opodatkowania, dlatego winny być interpretowane ściśle z literą prawa. Niedopuszczalna jest zatem ich interpretacja rozszerzająca. Zatem wydatki poniesione na inne cele - nawet wówczas gdy zostały poniesione w związku z niepełnosprawnością – nie uprawniają do odliczeń w ramach omawianej ulgi.

Wskazać przy tym należy, że ustawodawca nie zdefiniował w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pojęć: „zabieg”, „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza”, zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje m. in. zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię, kinezyterapię. Zatem w ramach ww. ulgi podatkowej mieszczą się z pewnością wydatki na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza poniesione przez osobę niepełnosprawną lub osobę mającą na utrzymaniu osobę niepełnosprawną.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w zeznaniu podatkowym za 2015 r. Wnioskodawca w związku z orzeczeniem o niepełnosprawności dziecka (niepełnosprawność datuje się od niemowlęctwa, a orzeczenie wydane zostało do dnia 1 marca 2018 r.) skorzystał z ulgi rehabilitacyjnej odliczając dojazdy na wizyty lekarskie oraz zabiegi ambulatoryjne do oddalonego o … km Oddziału Dziennego Kliniki Pediatrii, Hematologii, Onkologii Szpitala Klinicznego w X Dziecko pozostaje pod stałą opieką ww. Oddziału w związku z przewlekłą neuropenią autouimunologiczną. Choroba ta powoduje poważne zaburzenia działania układu odpornościowego. W przypadku tej choroby każda infekcja (gorączka lub nawet zwykły katar, czy przeziębienie) jest dla pacjenta bardzo niebezpieczna. Dlatego też w każdej sytuacji, gdy rodzic stwierdzi jakikolwiek objaw infekcji niezbędne jest stawienie się na oddziale dziennym, niezwłoczne pobranie krwi, wymazów do badań, ocena lekarza, czy stan dziecka nie zagraża jego życiu oraz ocena, czy dziecko może być leczone w domu, czy może powinno pozostać na oddziale. W zależności od aktualnego stanu zdrowia dziecka wizyty te odbywały się nieregularnie, czasami 2-3 razy w miesiącu, a czasami nawet 2 razy w tygodniu. Wizyty każdorazowo są potwierdzane wypisem szpitalnym, kartą informacyjną z ambulatorium lub notatką lekarza (potwierdzoną pieczęcią lekarza) w specjalnie do tego celu przeznaczonym notesie. Wyżej wymieniona dokumentacja jest w posiadaniu rodziców. Dojazdy na ww. wizyty oraz wykonywanie badań w celu potwierdzenia lub wykluczenia infekcji były niezbędnym działaniem do podtrzymania dobrego, stabilnego stanu zdrowia dziecka. Ponieważ dziecko cierpi na chorobę krwi upośledzającą układ odpornościowy, każdorazowe stawienie się na oddziale dziennym było działaniem zmierzającym do określenia nie tylko stanu zdrowia, ale także oceny czy nie jest zagrożone jego życie lub zdrowie.

Z zacytowanych powyżej przepisów wynika, że nie wszystkie przejazdy związane z leczeniem osoby niepełnosprawnej podlegają odliczeniu w ramach limitu, o którym mowa art. 26 ust. 7a pkt 14 gdyż nie wszystkie są związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Mając na uwadze wyżej powołane definicje wyjaśnić należy, że w ocenie tutejszego organu, w przedmiotowej sprawie kontrolnych wizyt lekarskich i zabiegów ambulatoryjnych wykonanych na Oddziale Dziennym Kliniki Pediatrii, Hematologii, Onkologii Szpitala Klinicznego w X nie sposób - jak to czyni Wnioskodawca – utożsamiać z zabiegami leczniczo-rehabilitacyjnymi w znaczeniu zdefiniowanym powyżej, a zatem wydatki poniesione na dojazd do tej Kliniki na ww. wizyty lekarskie i zabiegi ambulatoryjne nie mieszczą się w ramach limitu 2.280 zł na dojazdy własnym samochodem osobowym na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, a zatem wydatki poniesione na ten cel w 2015 r. nie powinny zostać odliczone przez Wnioskodawcę od dochodu w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin