INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 7 listopada 2011r. (data wpływu 14 listopada 2011r.), uzupełnionym pismem z dnia 18 stycznia 2012r. (data wpływu 24 stycznia 2012r.), dwoma pismami z dnia 2 lutego 2012r. (data wpływu 7 lutego 2012r.) oraz dwoma pismami z dnia 2 lutego 2012r. (data wpływu 28 lutego 2012r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• stawki podatku VAT przy refakturowaniu najemcom opłat za media - jest nieprawidłowe,
• okresu od jakiego obowiązuje zmiana stawki z obniżonej (właściwej dla danego rodzaju usługi) na stawkę podstawową, przy refakturowaniu mediów - jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 14 listopada 2011r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT przy refakturowaniu najemcom opłat za media oraz okresu od jakiego obowiązuje zmiana stawki z obniżonej (właściwej dla danego rodzaju usługi) na stawkę podstawową, przy refakturowaniu mediów.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem, które wpłynęło do tut. organu w dniu 24 stycznia 2012r. oraz dwoma pismami z dnia 2 lutego 2012r. (data wpływu 7 lutego 2012r.) będącymi odpowiedziami na wezwanie tut. organu z dnia 13 stycznia 2012r. znak: IBPP1/443-1671/11/LG oraz dwoma pismami z dnia 2 lutego 2012r. (data wpływu 28 lutego 2012r.) będącymi odpowiedziami na wezwanie tut. organu z dnia 17 lutego 2012r. znak: IBPP1/443-1671/11/LG.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (Fundacja) prowadzi działalność statutową. Główne cele statutowe to:

• działanie na rzecz poprawy kultury fizycznej studentów i absolwentów,
• wspomaganie i promocja inicjatyw naukowych studentów i absolwentów w kraju i za granicą,
• wspomaganie zaspokajania potrzeb socjalno – bytowych i kulturalno - oświatowych studentów,
• inspirowanie, organizowanie, promowanie i rozpowszechnianie kultury studenckiej.
  
  

Pomocniczo Fundacja prowadzi również działalność gospodarczą, z której dochody w całości przeznaczane są na działalność statutową. W ramach działalności gospodarczej Fundacja wynajmuje część pomieszczeń innym podmiotom dla potrzeb prowadzonej przez nich działalności gospodarczej. Umowy najmu z powyższymi podmiotami przewidują, że oprócz czynszu najemcy są zobowiązani ponosić koszty eksploatacji lokalu, takie jak np.: opłaty za energię elektryczną, cieplną, wodę i ścieki, wywóz i składowanie odpadów, zgodnie ze wskazaniami sublicznika lub zgodnie z fakturą VAT od dostawcy usług.

Rozliczenie z najemcami odbywa się na podstawie faktur VAT. Usługa najmu fakturowana jest przy zastosowaniu podstawowej stawki podatku VAT, tj. 23%. Dodatkowe koszty eksploatacji, jak energia elektryczna, cieplna, zużycie wody, wywóz śmieci, itd., są fakturowane:

• zgodnie z odczytami sublicznika, przy zastosowaniu stawki podatku VAT właściwej dla danego rodzaju usługi i zgodnej z klasyfikacją statystyczną dla danego rodzaju usługi, lub
• na podstawie faktur pierwotnych od dostawców danych usług, przy zastosowaniu właściwej stawki VAT, takiej jaką zastosowali dostawcy danych usług.
  
  

Należy podkreślić, że obciążenie najemców kosztami eksploatacji następuje bez doliczenia jakiejkolwiek marży. Odbywa się to na podstawie dokumentów pierwotnych, albo na podstawie odczytów subliczników, co i tak finalnie znajduje pokrycie w fakturach (dokumentach pierwotnych) od sprzedawców danych usług. Tym samym, Fundacja jako wynajmujący jedynie "przerzuca" koszty mediów na najemców.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 18 stycznia 2012r. (data wpływu 24 stycznia 2012r.) Wnioskodawca wskazał, iż:

1. Fundacja jest zarejestrowanym i czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.
2. Poszczególni najemcy nie mają zawartych bezpośrednich umów z podmiotami dostarczającymi media do wynajmowanych pomieszczeń. Umowy takie częściowo zawarła bezpośrednio Fundacja. W tym przypadku obciążenie najemców kosztami mediów następuje poprzez refakturę wystawioną przez Fundację na podstawie faktury pierwotnej od dostawcy mediów, przy zastosowaniu właściwej stawki VAT, takiej jaką zastosowali dostawcy. W drugim przypadku umowy z dostawcami mediów zawarł bezpośrednio właściciel budynków, w których znajduje się część wynajmowanych lokali. Powyższymi lokalami Fundacja zarządza na podstawie umowy użyczenia zawartej z właścicielem i wynajmuje je innym podmiotom. Właściciel lokali obciąża Fundację kosztami mediów wystawiając faktury VAT na podstawie faktur od dostawców, przy zastosowaniu właściwej stawki VAT, takiej jaką zastosowali dostawcy mediów. W następnej kolejności Fundacja jako wynajmujący przerzuca koszty mediów na najemców, przy zastosowaniu niezmienionych stawek podatku VAT.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytania (drugie pytanie ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 2 lutego 2012r.):

1. Jaką stawkę podatku VAT powinna stosować Fundacja jako wynajmujący refakturując najemcom koszty eksploatacji lokalu, bez doliczania marży...
2. Od jakiej daty obowiązuje ewentualna zmiana stawki VAT z obniżonej, właściwej dla danego rodzaju usługi (np. usługi związanej z odprowadzeniem i oczyszczeniem ścieków) na stawkę podstawową, przy refakturowaniu najemcom kosztów mediów...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, powinien mieć możliwość refakturowania opłat za media z zastosowaniem właściwej dla nich stawki VAT. Zgodnie z art. 5 ust. 5 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy. Jednocześnie, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku.

Zgodnie z art. 41 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1., a w okresie od 1 stycznia 2011r. do 31 grudnia 2013r. - 8%, z zastrzeżeniem art. 146f.

Nowelizacją z dnia 1 kwietnia 2011r. ustawodawca uregulował możliwość refakturowania usług. Ponieważ czynność refakturowania jest czynnością tożsamą z odsprzedażą usług określonego rodzaju, to czynność ta podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, w oparciu o przepis art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, z zastosowaniem stawek podatku VAT określonych w art. 41 ustawy. Z refakturowaniem mamy do czynienia, gdy umowa łącząca strony przewiduje tego rodzaju sposób rozliczeń oraz gdy do refakturowanych usług podmiot, który je refakturuje nie dolicza żadnej marży. Refakturowana kwota musi odpowiadać kwocie, jaka wynika z wystawionej przez usługodawcę faktury pierwotnej, a podatek należny na fakturach dokumentujących odsprzedaż jest równy podatkowi naliczonemu na fakturach pierwotnych. W świetle powyższego, z umów najmu zawieranych przez Fundację jako wynajmującego wynika odrębny sposób rozliczania mediów. Fundacja nabywa usługi mediów aby je dalej odsprzedać w postaci takiego samego, nieprzetworzonego świadczenia. Wynajmujący jako pośrednik nie ma wpływu na jakość świadczonych usług dostawy mediów (ewentualne przerwy w dostawach, itp.). Mamy zatem do czynienia z usługami samoistnymi, których wykonanie jest niezależne od zawarcia samej umowy najmu. Tym samym koszty mediów nie mogą być włączone do podstawy opodatkowania usług najmu i opodatkowane stawką właściwą dla tej usługi. Fundacja nie dolicza również żadnej marży "przenosząc" koszty mediów, co stanowi istotę refaktury.

Zatem, jeśli w myśl ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi, czynność refakturowania należy potraktować na równi z czynnością sprzedaży/odsprzedaży usług, do której stosujemy stawki podatku VAT określone w art. 41 ustawy.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku z dnia 2 lutego 2012r. Wnioskodawca wskazał, iż stoi na stanowisku, że powinien mieć możliwość refakturowania opłat za media z zastosowaniem właściwej stawki podatku VAT, a ewentualna zmiana stawki przy refakturowaniu najemcom kosztów mediów z obniżonej na podstawową obowiązuje od dnia 1 stycznia 2011r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

• nieprawidłowe – w części dotyczącej stawki podatku VAT przy refakturowaniu najemcom opłat za media,
• nieprawidłowe - w części dotyczącej okresu od jakiego obowiązuje zmiana stawki z obniżonej (właściwej dla danego rodzaju usługi) na stawkę podstawową, przy refakturowaniu mediów.
  
  

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast jak wynika z art. 8 ust. 1 powołanej ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Ponadto w świetle art. 29 ust 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie precyzują w sposób szczegółowy jakie elementy należy uwzględnić przy ustalaniu podstawy opodatkowania, posłużenie się jednak sformułowaniem „całość świadczenia należnego od nabywcy” oznacza, że w podstawie opodatkowania należy uwzględnić wszelkie dodatkowe koszty bezpośrednio związane z dostawą towarów lub ze świadczeniem usługi zasadniczej, którymi w efekcie obciążany jest nabywca świadczenia. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego. W przypadku nawet, gdyby te elementy wykazane zostały na fakturze odrębnie, nie zmieni to faktu, że dla potrzeb opodatkowania podatkiem od towarów i usług powiększą one podstawę opodatkowania dostarczanego towaru lub świadczonej usługi.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i ust. 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011r. art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do 31 grudnia 2013r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;

Oprócz stawki podstawowej, na wybrane grupy towarów i usług, ustawodawca przewidział stawki preferencyjne oraz zwolnienie od podatku.

I tak, na mocy art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

W myśl art. 43 ust. 20 ustawy o VAT, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy.

Wobec powyższego, zwolnione od podatku od towarów i usług są usługi w zakresie wynajmowania i dzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym na własny rachunek na cele mieszkaniowe, natomiast usługi w zakresie wynajmowania lub dzierżawienia nieruchomości o charakterze niemieszkalnym (użytkowym) opodatkowane są stawką podatku w wysokości 23%.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy (…) – art. 106 ust. 1 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 s. 1 ze zm.), w przypadku, kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi. Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem, konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

Zgodnie z art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

W myśl art. 30 ust. 3 ustawy o VAT w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku.

Celem obciążenia kosztami podmiotu, który faktycznie korzystał z usługi jest odsprzedaż tej usługi przez podmiot uczestniczący pośrednio w świadczeniu, pomimo że pośrednik danej usługi nie wykonał. Przenoszenie kosztów jest więc świadczeniem pomiędzy podmiotem pośredniczącym pomiędzy właściwym usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą tej usługi. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie odsprzedaje ją w takiej samej formie swojemu kontrahentowi. Przeniesienie kosztów nabycia usługi, o którym mowa wyżej, dotyczy wyłącznie usługi, jaką nabywca nabył w celu odsprzedaży w postaci takiego samego świadczenia, co nie jest tożsame z sytuacją odsprzedaży tej usługi będącej elementem pomocniczym świadczenia głównego, bez którego świadczenie pomocnicze nie ma racji bytu.

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Należy zauważyć, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki. Tak więc oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu mieszkalnego lub użytkowego przez jego najemcę.

Należy zaznaczyć, iż strony w umowach cywilnoprawnych określają co jest przedmiotem sprzedaży. Jeżeli przedmiotem sprzedaży jest usługa najmu nieruchomości, wówczas nie można z niej wyłączyć poszczególnych elementów kosztów do odrębnej sprzedaży w przypadku gdy wynajmujący wyposaża przedmiot najmu w dodatkowe elementy (np. media), ponieważ obrotem podatnika jest uzgodniona kwota za wykonanie określonej usługi, bez względu na jej poszczególne elementy (zużyta energia elektryczna, cieplna, woda, ścieki, wywóz i składowanie odpadów). Wyliczenie, co się składa na wykonaną usługę ma istotne znaczenie informacyjne przy ustalaniu ceny, jednak nie może uzasadniać odrębnego kwalifikowania poszczególnych elementów zawartych w tym wyliczeniu (dla celów podatkowych).

Najemca odrębnie i niezależnie od czynszu może ponosić koszty mediów (zużytej energii elektrycznej, cieplnej, zużytej wody, ścieki oraz wywozu i składowania odpadów), jeżeli zawrze umowę bezpośrednio z dostawcą ww. towarów bądź świadczącym usługi. W przypadku braku takich umów najem pozostaje usługą złożoną z różnych świadczeń, prowadzących do realizacji określonego celu – najmu nieruchomości. Usługa pomocnicza taka jak zapewnienie dostępu do wody, energii, wywozu nieczystości nie stanowi celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza usługa traktowana jest zatem jak element usługi zasadniczej wówczas, jeżeli cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać usługi głównej bez usługi pomocniczej. Podział na usługi zasadniczą i pomocnicze ma znaczenie z punktu widzenia zastosowania właściwej stawki VAT. Usługa zasadnicza i pomocnicza opodatkowana jest taką samą stawką podatku.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że w przypadku umowy najmu przedmiotem świadczenia na rzecz najemców jest usługa główna, tj. najem nieruchomości, a koszty dodatkowe - w tym opłaty z tytułu mediów - stanowią elementy rachunku kosztów zmierzające do ustalenia kwoty odpłatności za usługę najmu, bowiem z ekonomicznego punktu widzenia dopełniają świadczenie zasadnicze i nie należy ich sztucznie oddzielać od tego świadczenia.

Tym samym koszty ponoszone przez wynajmującego stanowią wraz z czynszem obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, z tytułu świadczenia usług najmu na rzecz najemców. Należy przy tym wskazać, że usługi te opodatkowane będą według zasad właściwych dla świadczonych usług najmu lokali, tj. w przypadku najmu lokali mieszkalnych na cele mieszkaniowe, zastosowanie znajdzie zwolnienie od podatku.

Ponadto zauważyć należy, że odrębne potraktowanie dodatkowych kosztów obciążających najemców z tytułu korzystania przez nich z mediów również stanowiłoby sztuczne dzielenie usługi najmu. Podobne stanowisko wyraża Trybunał Sprawiedliwości UE, który w orzeczeniu z dnia 25 lutego 1999r. w sprawie Card Protection Plan Ltd v Commissioners of Customs and Excise (C-349/96), rozstrzygnął kwestię, czy świadczenie usług obejmujące kilka części składowych należy traktować jako pojedyncze świadczenie, czy też jako dwa lub więcej świadczeń. Trybunał stwierdził w nim, iż w tym przypadku (do usług pomocniczych) stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej; usługę należy uznać więc za usługę pomocniczą, jeżeli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz środek do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca wynajmuje innym podmiotom pomieszczenia dla potrzeb prowadzonej przez nich działalności gospodarczej, którzy nie mają zawartych bezpośrednich umów z podmiotami dostarczającymi media do wynajmowanych pomieszczeń. Umowy takie zawarł z dostawcami mediów bezpośrednio Wnioskodawca lub właściciel budynków, w których znajdują się wynajmowane pomieszczenia. Obciążenie za dostarczane media następuje na podstawie wystawionych przez Wnioskodawcę faktur VAT z zastosowaniem stawki takiej jaką zastosowali poszczególni dostawcy mediów lub właściciel budynku, a więc ze stawką właściwą dla poszczególnych mediów.

Biorąc pod uwagę przedstawione we wniosku okoliczności oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy stwierdzić należy, że jeżeli umowy na dostawę mediów np. energii elektrycznej i cieplnej, wody, ścieków, wywozu i składowania odpadów, nie są zawierane bezpośrednio przez najemcę z dostawcami, tylko wynajmujący zawarł ww. umowy bezpośrednio z dostawcami lub z właścicielem budynków, od którego Wnioskodawca wynajmuje lokale, które następnie sam wynajmuje, wówczas kwoty należne z tych świadczeń pozostają w bezpośrednim związku z przedmiotem umów najmu, stanowiąc część świadczonej usługi zasadniczej. Świadczenia dodatkowe (pomocnicze) są bowiem ściśle związane z usługą najmu i mają w stosunku do nich charakter poboczny (uzupełniający). Świadczenia dodatkowe nie stanowią odrębnej usługi, ale są elementem pewnej całości, stanowiącej jedno świadczenie – usługę najmu. W związku z tym świadczenie usługi najmu wraz z ww. świadczeniami dodatkowymi stanowi jedną usługę, do podstawy opodatkowania której należy doliczyć również koszty usług uzupełniających (np. energii elektrycznej i cieplnej, wody, ścieków, wywozu i składowania odpadów) oraz zastosować jednolitą stawkę podatku, właściwą dla usługi zasadniczej (tj. usługi najmu).

Żaden bowiem najemca nie byłby zainteresowany nabyciem od Wnioskodawcy samej energii elektrycznej i cieplnej, wody, ścieków, wywozu i składowania odpadów gdyby nie wynajmował pomieszczenia bo byłoby to bezcelowe i nieracjonalne.

W konsekwencji w ww. koszty ponoszone przez Wnioskodawcę stanowią obrót w myśl art. 29 ust. 1 ustawy o VAT z tytułu świadczenia przez niego usług najmu lokali użytkowych i są opodatkowane stawką właściwą dla świadczonych usług najmu, tj.: w przypadku najmu lokali użytkowych, zastosowanie ma 23% stawka podatku VAT zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, że powinien mieć możliwość refakturowania opłat za media z zastosowaniem właściwej dla nich stawki VAT, należało uznać za nieprawidłowe.

W kwestii okresu od jakiego obowiązuje zmiana stawki z obniżonej (właściwej dla danego rodzaju usługi) na stawkę podstawową, przy refakturowaniu mediów, zaznaczyć należy, że na Wnioskodawcy ciąży obowiązek prawidłowego naliczenia podatku VAT od odsprzedawanych mediów od momentu zaistnienia zdarzenia gospodarczego jakim jest w przedmiotowej sprawie najem lokali użytkowych a wraz z nim dostawa ww. mediów.

Jednocześnie zauważyć należy, iż zgodnie z art. 70 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, że ewentualna zmiana stawki przy refakturowaniu najemcom kosztów mediów z obniżonej na podstawową obowiązuje od 1 stycznia 2011r., należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznaczyć zatem należy, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.