2017.09.11 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4.4012.351.2017.1.PR
z 11 września 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 lipca 2017 r. (data wpływu 20 lipca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku w związku z nabyciem prawa do dysponowania częstotliwościami radiowymi - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 lipca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku w związku z nabyciem prawa do dysponowania częstotliwościami radiowymi.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej jako: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Spółka jako operator telefonii komórkowej, świadczy w szczególności szeroko rozumiane usługi telekomunikacyjne zarówno na rzecz klientów biznesowych, jak i indywidualnych.

Dla celu świadczonych usług Spółka musi posiadać pozwolenie radiowe na używanie urządzeń radiowych nadawczych lub nadawczo-odbiorczych na określonych częstotliwościach. Pozwolenia takie wydawane są przez Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej w drodze decyzji (na podstawie ustawy z dnia 16 lipca 2004 roku Prawo telekomunikacyjne).

Spółka planuje nabyć za wynagrodzeniem od polskiego kontrahenta, będącego podatnikiem VAT czynnym (dalej „Sprzedawca”) prawa do dysponowania częstotliwościami radiowymi, wynikające z rezerwacji częstotliwości radiowych, które Sprzedawca uzyskał w przeszłości na podstawie decyzji Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej (oraz poprzednika prawnego Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej - Prezesa Urzędu Regulacji Telekomunikacji i Poczty).

Przeniesienie praw do dysponowania częstotliwościami radiowymi nastąpi w trybie art. 122 ust. 1 Prawa telekomunikacyjnego, tj. poprzez zmianę podmiotu dysponującego rezerwacjami częstotliwości, dokonywaną na podstawie decyzji administracyjnych wydawanych przez Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej.

Ze względu na spór sądowy o prawo do udziałów w kapitale zakładowym Sprzedawcy, Sąd Okręgowy udzielił zabezpieczenia roszczeń poprzez ustanowienie zarządu przymusowego nad całym przedsiębiorstwem Sprzedawcy oraz powierzył wykonywanie zarządu przymusowego „Zarządcy przymusowemu”. Następnie Sąd Okręgowy postanowił wszcząć w stosunku do Sprzedawcy egzekucję przez zarząd przymusowy, zaś stosownie do obowiązującej procedury nie miał obowiązku powołania nowego zarządcy w przypadku uprzednio udzielonego zabezpieczenia.

Zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa Zarządca przymusowy działa w imieniu własnym, lecz na rzecz Sprzedawcy, zaś w kompetencji Sądu leży przyznanie Zarządcy przymusowemu wynagrodzenia oraz zwrot poniesionych wydatków. Wynagrodzenie takie, jak i zwrot kosztów, wypłacane jest Zarządcy przymusowemu przez Sprzedawcę.

Mając na uwadze powyższe, przy nabyciu praw do dysponowania częstotliwościami radiowymi (dalej „prawa do Rezerwacji”) Spółka zawarła z Zarządcą przymusowym, działającym w imieniu własnym, lecz na rzecz Sprzedawcy, umowę zobowiązującą do odpłatnego przeniesienia powyższych praw ze Sprzedawcy na Wnioskodawcę.

Przed nabyciem praw do Rezerwacji Spółka wpłaciła Sprzedawcy zaliczkę, stanowiącą część uzgodnionej ceny za prawa do Rezerwacji oraz otrzymała fakturę dokumentującą tą zaliczkę. Nabycie praw do Rezerwacji jest związane ze sprzedażą opodatkowaną Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Spółka ma prawo do odliczenia VAT naliczonego z faktur dokumentujących otrzymanie przez Sprzedawcę zaliczki, a następnie pozostałej części ceny za przeniesienie praw do Rezerwacji, wystawionych Wnioskodawcy przez Sprzedawcę?

Zdaniem Wnioskodawcy, przysługuje mu prawo do odliczenia VAT z faktur wystawionych przez Sprzedawcę w związku z otrzymaniem zaliczki oraz przeniesieniem praw do Rezerwacji.

Zdaniem Spółki, Zarządca przymusowy nie występuje w przedmiotowej transakcji jako podatnik VAT zbywający Rezerwację, a jedynie jako zastępca pośredni Sprzedawcy i to Sprzedawca jest podatnikiem VAT z tytułu sprzedaży Spółce praw do Rezerwacji. W konsekwencji, na fakturze dla Spółki, dokumentującej powyższą transakcję, winny być umieszczone dane Sprzedawcy jako podmiotu dokonującego czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy o VAT opodatkowaniu VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 15 ust. 1 Ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, zgodnie z ust. 2 ww. artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Mając na uwadze powyższe, nie ulega wątpliwości, że odpłatne przeniesienie praw do Rezerwacji stanowi działalność gospodarczą i podlega opodatkowaniu VAT. Mając na uwadze, że odpłatne przeniesienie na Spółkę praw do Rezerwacji jest stosunkiem prawnym - zobowiązaniowym pomiędzy Wnioskodawcą a Sprzedawcą, to Sprzedawca występuje jako podatnik VAT w planowanej transakcji. Natomiast rolą Zarządcy przymusowego jest jedynie specyficzne reprezentowanie Sprzedawcy w planowanej transakcji.

W celu dokładnego zrozumienia roli Zarządcy przymusowego konieczne jest odwołanie się do przepisów ustawy z dnia 17 listopada 1964 roku Kodeks postępowania cywilnego (dalej jako: „K.p.c.”). Zgodnie z art. 747 pkt 6 K.p.c., zabezpieczenie roszczeń pieniężnych następuje m.in. przez ustanowienie zarządu przymusowego nad przedsiębiorstwem. Z kolei na mocy art. 7524 § 1 K.p.c, zarząd przymusowy ustanowiony nad przedsiębiorstwem wykonuje się według przepisów o zarządzie w toku egzekucji z nieruchomości. Analogiczne odwołanie zawiera przepis art. 10641 § 2 K.p.c. Stosownie zaś do art. 10647 K.p.c., jeżeli przed wszczęciem egzekucji przez zarząd przymusowy ustanowiono zarząd nad przedsiębiorstwem w ramach postępowania zabezpieczającego, po wszczęciu egzekucji zarząd będzie prowadzony wedle przepisów Części Trzeciej, Tytułu III, Działu II, Rozdziału 2 K.p.c., dotyczących egzekucji przez zarząd przymusowy. Co istotne, czynności prawne podjęte samodzielnie przez obowiązanego (tutaj Sprzedawcę), dotyczące majątku objętego zarządem przymusowym podjęte po ustanowieniu zarządu są nieważne, o czym stanowi przepis art. 10649 K.p.c.

Zarządca przymusowy (analogicznie do zarządcy w toku egzekucji z nieruchomości) ma prawo pobierać zamiast dłużnika wszelkie pożytki z nieruchomości, spieniężać je w granicach zwykłego zarządu oraz prowadzić sprawy, które przy wykonywaniu takiego zarządu okażą się potrzebne. Czynności te wykonywane są jednak na rzecz obowiązanego, czego nie zmienia fakt, że zarządca przymusowy podejmuje je we własnym imieniu.

Oznacza to, że rola Zarządcy przymusowego jest w dużej mierze porównywalna z funkcją zarządu statutowego lub syndyka. Tym samym, pomimo, że zarządca działa we własnym imieniu zastępując Sprzedawcę, w praktyce to Sprzedawca jest stroną transakcji ze Spółką.

W szczególności zdaniem Spółki nieuprawnione byłoby twierdzenie, że ze względu na fakt, iż Zarządca przymusowy działa we własnym imieniu, to Zarządca przymusowy jest sprzedawcą prawa do Rezerwacji na rzecz Wnioskodawcy. Należy podkreślić, że zarządca przymusowy świadczy na rzecz obowiązanego (Sprzedawcy) usługę zarządu, w zamian za którą Sąd może mu przyznać wynagrodzenie i w tym zakresie Zarządca występuje jak podatnik VAT (przy czym kwestia ta nie jest przedmiotem niniejszego wniosku). Stosownie do treści art. 939 § 1 K.p.c., zarządca przymusowy może żądać wynagrodzenia oraz zwrotu wydatków, które w związku z zarządem poniósł z własnych funduszy, a wysokość tego wynagrodzenia określa sąd odpowiednio do nakładu pracy i dochodowości nieruchomości. A zatem świadczenie należne zarządcy jest wyłącznie ekwiwalentem nakładów w związku z wykonywanymi przezeń czynnościami zarządu i nie może obejmować żadnych innych składników. Stanowisko takie potwierdza utrwalona linia orzecznicza sądów administracyjnych - przykładowo w wyroku NSA z 25 lutego 2015 r. (I FSK 310/14), czy też wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach z dnia 9 października 2014, I SA/Ke 477/14), zgodnie z którym „obciążenie zarządcy ustanowionego przez sąd obowiązkiem uiszczenia podatku od towarów i usług od należności jakie pobiera na rachunek obowiązanego oznaczałoby oderwanie obowiązku podatkowego od czynności podlegających opodatkowaniu”.

Natomiast w wyroku I FSK 820/11 z dnia 2 kwietnia 2012 r. NSA potwierdził, że do czynności zarządcy nieruchomości, wyznaczonego przez sąd, nie stosuje się przepis art. 8 ust 2a Ustawy o VAT, zgodnie z którym w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi. Potwierdza to również przytoczony już wcześniej wyrok o sygn. akt I FSK 310/14 odnoszący się do zarządcy przymusowego nieruchomości, z którego wynika, że zarządca przymusowy reprezentuje interesy właścicieli, ale nie jest on beneficjentem podejmowanych przez siebie czynności polegających na zawieraniu umów najmu. Jak stwierdził sąd „Korzyści z najmu mogą być natomiast podstawą opodatkowania w przypadku współwłaścicieli, (...). To oni są zatem w istocie wynajmującymi. Niepodobna zaś tego statusu przypisywać Spółce tylko z tego powodu, że to ona występuje w obrocie, reprezentując interesy właścicieli.”

Powyższe stanowisko potwierdza również praktyka organów podatkowych. Przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w wydanej w dniu 28 kwietnia 2015 r. interpretacji indywidualnej nr IBPP1/4512-40/15/MS, stwierdził że: „(...) zarządca sądowy, wykonując czynności zarządzania nieruchomością, nie jest uprawniony do wystawiania faktur z tytułu najmu we własnym imieniu i na własny rachunek, bowiem jak wskazano wyżej podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu najmu lokali jest właściciel lub poszczególni współwłaściciele nieruchomości. W związku z tym zarządca może być jedynie wystawcą faktury, ale sprzedawcą i podatnikiem podatku VAT pozostaje właściciel lub współwłaściciel odrębnie.”

Podobnie stwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej nr 3063-ILPP1.1-4512.195.2016.1.SJ wydanej dnia 27 stycznia 2017 r: „Reasumując, Wnioskodawca jako zarządca sądowy nieruchomości w zakresie przychodów uzyskiwanych z nieruchomości będącej w jego zarządzie, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy, w związku z czym nie jest on zobowiązany do ewidencjonowania obrotu (prowadzenia rejestru) oraz rozliczania podatku VAT z tego tytułu, bowiem beneficjentem przychodów uzyskiwanych z nieruchomości będącej w zarządzie sądowym są współwłaściciele przedmiotowej nieruchomości.”

Wprawdzie przytoczone powyżej przykłady odnoszą się do zarządcy sądowego ustanowionego dla nieruchomości, jednak jak wskazał Wnioskodawca powyżej, status zarządcy nieruchomości jest analogiczny do statusu zarządcy przymusowego (przepisy stosowane są odpowiednio).

Mając na uwadze powyższe, pomimo iż Zarządca przymusowy działa we własnym imieniu na rzecz Sprzedawcy, dla celów rozliczeń VAT odpłatne przeniesienie praw do dysponowania częstotliwościami radiowymi następuje bezpośrednio od Sprzedawcy do Wnioskodawcy. W konsekwencji, Spółka będzie uprawniona do odliczenia VAT na podstawie art. 86 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT z faktur wystawionych przez Sprzedawcę, dotyczących przeniesienia praw do dysponowania częstotliwościami radiowymi (z faktury dokumentującej zaliczkę oraz przeniesienie praw do dysponowania częstotliwościami radiowymi).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn.zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenia usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi co do zasady usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Zgodnie natomiast z dyspozycją art. 106b ust. 1 podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca planuje nabyć za wynagrodzeniem od polskiego kontrahenta prawa do dysponowania częstotliwościami radiowymi, wynikające z rezerwacji częstotliwości radiowych, które Sprzedający uzyskał w przeszłości na podstawie decyzji Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej (oraz poprzednika prawnego Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej - Prezesa Urzędu Regulacji Telekomunikacji i Poczty). Ze względu na spór sądowy o prawo do udziałów w kapitale zakładowym Sprzedającego, Sąd Okręgowy udzielił zabezpieczenia roszczeń poprzez ustanowienie zarządu przymusowego nad całym przedsiębiorstwem Sprzedającego oraz powierzył wykonywanie zarządu przymusowego „Zarządcy przymusowemu”. Następnie Sąd Okręgowy postanowił wszcząć w stosunku do Sprzedawcy egzekucję przez zarząd przymusowy, zaś stosownie do obowiązującej procedury nie miał obowiązku powołania nowego zarządcy w przypadku uprzednio udzielonego zabezpieczenia.

Art. 15 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z kolei, definicja działalności gospodarczej wskazana w art. 15 ust. 2 ustawy obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne lub rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na podstawie art. 15 ust. 3 ustawy, za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 1, nie uznaje się czynności:

z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 12 ust. 1-6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.);
(uchylony)
z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli z tytułu wykonania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.

Mając powyższe na uwadze wskazać należy, że w kontekście treści przepisu art. 15 ust. 1, ust. 2 i ust. 3 ustawy, status danego podmiotu, jako podatnika VAT determinowany jest cechami samodzielności prowadzonej działalności (wyczerpującej definicję zawartą w art. 15 ust. 2 ustawy), odpowiedzialności za jej efekty oraz odpłatności.

Podstawę prawną działalności zarządcy przymusowego stanowią przepisy art. 7524 oraz art. 933-941 ustawy z dnia 17 listopada 1964r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2016r. Poz. 1822, z późn. zm.).

Art. 7524 Kodeksu postępowania cywilnego stanowi:

§ 1. Zarząd przymusowy ustanowiony nad przedsiębiorstwem lub gospodarstwem rolnym obowiązanego lub nad zakładem wchodzącym w skład przedsiębiorstwa lub jego częścią albo nad częścią gospodarstwa rolnego wykonuje się według przepisów o zarządzie w toku egzekucji z nieruchomości.

§ 11. Zarządcę ustanawia sąd wydający postanowienie o udzieleniu zabezpieczenia. Postanowienie o ustanowieniu zarządcy jest jednocześnie podstawą do wprowadzenia go w zarząd bez potrzeby nadania mu klauzuli wykonalności. Zarządcą nie może być obowiązany.

§ 2. W toku sprawowania zarządu sąd może, za zgodą uprawnionego i obowiązanego, zezwolić na wykonywanie zarządu w inny sposób.

§ 3. Za zgodą obowiązanego sąd postanowi, że dochód uzyskiwany z zarządu przeznaczony będzie na zaspokojenie uprawnionego. Zgoda taka nie jest potrzebna w sprawach wymienionych w art. 753, art. 7531 i art. 754. Wydając postanowienie o przekazywaniu dochodu na zaspokojenie uprawnionego, sąd określi wysokość kwoty, do której wierzyciel winien być zaspokojony, jeżeli kwota ta nie została określona w postanowieniu o zabezpieczeniu.

§ 4. W razie wyrażenia zgody na zaspokojenie uprawnionego z dochodu uzyskanego przez zarząd, przepisy art. 7532 stosuje się odpowiednio.

§ 5. W sprawach, o których mowa w § 2-4, orzeka sąd wydający postanowienie o zabezpieczeniu.

Zgodnie z art. 935 § 1 K.p.c. zarządca zajętej nieruchomości obowiązany jest wykonywać czynności potrzebne do prowadzenia prawidłowej gospodarki. Ma on prawo pobierać zamiast dłużnika wszelkie pożytki z nieruchomości, spieniężać je w granicach zwykłego zarządu oraz prowadzić sprawy, które przy wykonywaniu takiego zarządu okażą się potrzebne. W sprawach wynikających z zarządu nieruchomością zarządca może pozywać i być pozywany.

W myśl art. 935 § 2 K.p.c. zarządcy wolno zaciągać tylko takie zobowiązania, które mogą być zaspokojone z dochodów z nieruchomości i są gospodarczo uzasadnione.

Natomiast czynności przekraczające zakres zwykłego zarządu zarządca może wykonywać tylko za zgodą stron, a w jej braku - za zezwoleniem sądu, który przed wydaniem postanowienia wysłucha wierzyciela, dłużnika i zarządcę, chyba że zwłoka groziłaby szkodą (art. 935 § 3 k.p.c.).

Zarządca odpowiada za szkodę wyrządzoną na skutek nienależytego wykonywania obowiązków (art. 938 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego).

Zgodnie z art. 939 § 1 K.p.c. zarządca może żądać wynagrodzenia oraz zwrotu wydatków, które w związku z zarządem poniósł z własnych funduszów. Wysokość wynagrodzenia sąd określi odpowiednio do nakładu pracy i dochodowości nieruchomości.

Ustanowiony w tym trybie zarządca jest uprawniony i zobowiązany do dokonywania czynności zwykłego zarządu.

Z powyższych regulacji wynika zatem, że zarządca działa wobec osób trzecich we własnym imieniu, w związku z czym to on jest stroną umów mających za przedmiot zarządzane przedsiębiorstwo czy nieruchomość. W pewnych przypadkach działalność ta doznaje ograniczeń, albowiem możliwość jej prowadzenia uzależniona jest od zgody współwłaścicieli nieruchomości, przedsiębiorstwa bądź sądu. Ograniczenie to wiąże się jednak z pojęciem czynności wykraczających poza zwykły zarząd, których kwalifikacja na gruncie konkretnego przypadku ma zawsze charakter oceny. Poza tym, gdy do udzielenia stosownej zgody już dojdzie, to także w tym przypadku „na zewnątrz”, tj. wobec osób trzecich, działać będzie ustanowiony zarządca występujący pod własnym imieniem, tak jak ma to miejsce w sytuacji czynności niewykraczających poza zwykły zarząd.

Z ww. regulacji określających pozycję prawną zarządcy wynika w szczególności, że zarządca zajętej nieruchomości obowiązany jest wykonywać czynności potrzebne do prowadzenia prawidłowej gospodarki i ma on prawo pobierać zamiast dłużnika wszelkie pożytki z nieruchomości, spieniężać je w granicach zwykłego zarządu oraz prowadzić sprawy, które przy wykonywaniu takiego zarządu okażą się potrzebne (art. 935 § 1 K.p.c.). Istotne jest, że wymienione czynności wykonywane są na rzecz dłużnika, czego nie zmienia fakt, że zarządca sądowy podejmuje je w imieniu własnym. To dłużnik jest bowiem beneficjentem tych czynności.

Ekwiwalentem usługi „zarządu” jest wynagrodzenie. Zgodnie z art. 939 § 1 K.p.c. zarządca może żądać wynagrodzenia oraz zwrotu wydatków, które w związku z zarządem poniósł z własnych funduszów, a wysokość tego wynagrodzenia określa sąd odpowiednio do nakładu pracy i dochodowości nieruchomości. Świadczenie należne zarządcy jest wyłącznie ekwiwalentem nakładów w związku z wykonywanymi przezeń czynności zarządu i nie może obejmować żadnych innych składników (ciężar tego świadczenia ponoszą zaś właściciele nieruchomości). Korzyść w postaci należności uzyskiwanych z tytułu świadczonych usług z wykorzystaniem nieruchomości objętej zarządem nie stanowi dla zarządcy kwoty należnej w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy i tym samym nie powiększa obrotu zarządcy. Kwotą taką jest wyłącznie wynagrodzenie zarządcy za świadczone przez niego usługi.

W niniejszej sprawie świadczone usługi w rzeczywistości są stosunkiem prawnym - zobowiązaniowym pomiędzy Sprzedającym a Wnioskodawcą. To Sprzedający wykonuje czynności, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, natomiast zarządca jest niejako „pośrednikiem” w świadczeniu tych czynności.

Zatem to Sprzedający jest w istocie podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu czynności wykonywanych z wykorzystaniem przedsiębiorstwa, nad którym został ustanowiony zarządca przymusowy. Tym samym to Sprzedający jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą czynności, o których mowa w art. 106b ust. 1 ustawy.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy - kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,

dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Z cytowanych wyżej przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie precyzują, jaki związek musi istnieć pomiędzy zakupami a sprzedażą, żeby podatnik mógł skorzystać z prawa do odliczenia. Związek ten może być bezpośredni lub pośredni.

Związek bezpośredni występuje wówczas, gdy nabywane towary i usługi służą dalszej odsprzedaży lub też w bezpośredni sposób wiążą się z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.

Natomiast o związku pośrednim mówimy wtedy, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania podmiotu, a więc w sposób pośredni wiążą się z działalnością gospodarczą i z osiąganymi przychodami. Aby wskazać, czy określone zakupy mają związek pośredni musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy między dokonanymi zakupami towarów i usług a powstaniem obrotu. Pośredni związek dokonanych zakupów z działalnością gospodarczą występuje wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania przychodu lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości, przyczynia się do generowania przez podmiot obrotów. Najczęściej do wydatków mających pośredni wpływ na wykonywanie czynności opodatkowanych zalicza się koszty reklamy, wydatki związane z udziałem w targach, konferencjach, koszty doradztwa podatkowego, obsługi prawnej.

Podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Natomiast na podstawie przepisu art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Zatem, aby podmiot mógł skorzystać z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony związany z dokonanym nabyciem towarów i usług, w pierwszej kolejności winien spełnić przesłanki umożliwiające uznanie go - dla tej czynności - za podatnika podatku od towarów i usług, działającego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca, będący czynnym podatnikiem VAT jako operator telefonii komórkowej, świadczy w szczególności szeroko rozumiane usługi telekomunikacyjne. Dla celu świadczonych usług musi posiadać pozwolenie radiowe na używanie urządzeń radiowych nadawczych lub nadawczo-odbiorczych na określonych częstotliwościach. Pozwolenia takie wydawane są przez Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej w drodze decyzji. Wnioskodawca zawarł z Zarządcą przymusowym, działającym w imieniu własnym, lecz na rzecz Sprzedającego, umowę zobowiązującą do odpłatnego przeniesienia praw do dysponowania częstotliwościami radiowymi ze Sprzedającego na Wnioskodawcę. Przed nabyciem praw do rezerwacji częstotliwości Wnioskodawca wpłacił Sprzedającemu zaliczkę, stanowiącą część uzgodnionego wynagrodzenia za prawa do rezerwacji częstotliwości oraz otrzymał fakturę dokumentującą tą zaliczkę. Jak wskazał Wnioskodawca nabycie praw do rezerwacji częstotliwości jest związane ze sprzedażą opodatkowaną.

Na tle ww. opisu sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwości odnośnie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących otrzymaną przez Sprzedającego zaliczkę, a następnie pozostałą część wynagrodzenia za przeniesienie praw do rezerwacji częstotliwości, wystawionych Wnioskodawcy przez Sprzedającego.

Jak wskazano wyżej, rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ust. 1 ustawy uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane przez zarejestrowanego, czynnego podatnika podatku VAT w ramach działalności gospodarczej do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Należy zatem stwierdzić, że pomiędzy zakupem praw do rezerwacji częstotliwości, a sprzedażą opodatkowaną Wnioskodawcy, zachodzi związek przyczynowo-skutkowy. Istnienie tego związku umożliwia natomiast Wnioskodawcy odliczenie podatku naliczonego z faktur wystawionych przez Sprzedającego.

W świetle powyższych regulacji prawnych oraz odnosząc się do opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że z uwagi na fakt, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT, a uzyskane prawo do rezerwacji częstotliwości, będzie wykorzystywane do działalności opodatkowanej, Wnioskodawcy przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur dokumentujących otrzymaną przez Sprzedającego zaliczkę, a następnie pozostałą część wynagrodzenia za przeniesienie praw do rezerwacji częstotliwości – na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy - pod warunkiem niewystąpienia przesłanek negatywnych wymienionych w art. 88 ustawy.

Tym samym, stanowisko wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia i zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin