Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT3.4011.173.2017.3.MH
z 7 września 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku złożonym za pomocą platformy ePUAP w dniu 5 lipca 2017 r., uzupełnionym pismem, które wpłynęło za pośrednictwem platformy ePUAP w dniu 1 sierpnia 2017 r. oraz pismem, które wpłynęło za pośrednictwem platformy ePUAP w dniu 30 sierpnia 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przedawnionej wierzytelności – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 lipca 2017 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek nie spełniał wymogów, określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 25 lipca 2017 r., nr 0113-KDIPT3.4011.173.2017.1.MH, wezwano Wnioskodawczynię na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano za pośrednictwem platformy ePUAP w dniu 26 lipca 2017 r. (data doręczenia 28 lipca 2017 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem nadanymi za pośrednictwem platformy ePUAP w dniu 1 sierpnia 2017 r.

Następnie pismem z dnia 21 sierpnia 2017 r., nr 0113 KDIPT3.4011.173.2017.2.MH Organ podatkowy, na postawie art. 169 § 2 w związku z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, ponownie wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku poprzez uiszczenie brakującej opłaty. Wezwanie wysłano w dniu 21 sierpnia 2017 r. (data doręczenia 24 sierpnia 2017 r.). Wnioskodawczyni w dniu 28 sierpnia 2017 r. uiściła stosowną opłatę od wniosku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny, ostatecznie sformułowany w uzupełnieniu wniosku:

Wnioskodawczyni w dniu 6 października 2002 r. zawarła umowę o kartę kredytową z … o nr …... Należność główna wynosiła 3 533 zł 03 gr. Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej, a wierzytelność nie miała związku z żadną działalnością. Wnioskodawczyni nie posiada po tylu latach dokumentów potwierdzających zawarcie umowy o taką kartę kredytową, nie przypomina sobie również, czy i kiedy bank wypowiedział Jej wspomnianą umowę w związku z brakiem płatności. Przez wiele lat na koncie Wnioskodawczyni znajdowało się wiele obciążeń komorniczych. Wnioskodawczyni nie posiada również informacji, kiedy nastąpiło przedawnienie wierzytelności - o wspomnianej wierzytelności przypomniano Wnioskodawczyni dopiero pismami windykacyjnymi wysłanymi przez …. S.A. po nabyciu wierzytelności. Zobowiązanie zostało nabyte w dniu 17 kwietnia 2015 r. przez …. Fundusz Inwestycyjny …., która jest reprezentowana przez ….Towarzystwo Funduszy Inwestycyjnych z siedzibą we ….. Pozwem z dnia 9 grudnia 2015 r. …. Fundusz Inwestycyjny …. w imieniu …. S.A. wystąpił przeciwko Wnioskodawczyni o zapłatę kwoty pieniężnej 6 445 zł 88 gr wraz z odsetkami ustawowymi oraz zasądzenia na jego rzecz kosztów postępowania. W pozwie nie zawarto informacji na temat, kiedy Wnioskodawczyni zaprzestała spłacania zobowiązania. Strona powodowa odmówiła w pozwie podania dokładnych danych dotyczących cesji wierzytelności zasłaniając się tajemnicą bankową. Roszczenie banku wynikające z niespłaconego kredytu przedawnia się po upływie 3 lat od dnia wymagalności. Dotyczy to wszystkich kredytów, zarówno tych udzielanych konsumentom jak i przedsiębiorcom. Cel czy sposób wykorzystania kredytu są bez znaczenia. W związku z tym nie ma możliwości, żeby to zobowiązanie nie było nieprzeterminowane.

W dniu 16 lutego 2016 r. referendarz sądowy Sąd Rejonowy …. Wydział I Cywilny. Sekcja do Spraw Uproszczonych wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym. W dniu 7 marca 2016 r. pełnomocnik Wnioskodawczyni - radca prawny, wniósł sprzeciw od wydanego nakazu zapłaty podnosząc zarzut przedawnienia wierzytelności. Pismem procesowym z dnia 23 maja 2016 r. pełnomocnik …. Fundusz Inwestycyjny …. cofnął powództwo bez zrzeczenia się roszczenia wnosząc jednocześnie o zwrot połowy opłaty sądowej od pozwu. Pismem procesowym z dnia 31 maja 2016 r., pełnomocnik Wnioskodawczyni oświadczył, że nie wyraża zgody na cofnięcie powództwa bez zrzeczenia się roszczenia, chcąc udowodnić, że wierzyciel nie miał prawa do dochodzenia tych roszczeń. Pismem z dnia 31 października 2016 r., Wnioskodawczyni została poinformowana, że wierzyciel uznał zarzut przedawnienia jako zasadny i rezygnuje z dochodzenia przedawnionego zobowiązania, a kwota będzie stanowiła Jej przychód i będzie podlegała opodatkowaniu na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wierzyciel sporządził w dniu 28 lutego 2017 r. PIT-8C i wysłał go na adres zamieszkania Wnioskodawczyni. Tylko pierwotny wierzyciel miał podstawę prawną do wystawienia PIT-8C, gdyby umorzył przedawnioną wierzytelność, a nie obecny wierzyciel. Sąd Rejonowy …. Wydział I Cywilny, Sekcja do Spraw Uproszczonych w składzie Przewodniczący: …. po rozpoznaniu w dniu 1 sierpnia 2016 r. ….. na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa …. Funduszu Inwestycyjnego …. we …. przeciwko Wnioskodawczyni o zapłatę postanowił umorzyć postępowanie w sprawie. PIT-8C został sporządzony przez …. Funduszu Inwestycyjnego …. we …..

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

Czy Wnioskodawczyni, jako podatnik będzie zobowiązana do opodatkowania przychodu z tytułu przedawnienia zobowiązania?

Zdaniem Wnioskodawczyni, ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku, nie nastąpiło po Jej stronie trwałe przysporzenie majątkowe i nie powstał przychód podlegający opodatkowaniu, tak jak to występuje w przypadku umorzenia przez bank. Tylko pierwotny wierzyciel miał podstawę prawną do wystawienia PIT-8C, gdyby umorzył przedawnioną wierzytelność, a nie obecny wierzyciel. Zdaniem firmy windykacyjnej wierzytelność, jako przedawniona stanowi przychód. Wnioskodawczyni nie zgadza się z takim poglądem prawnym.

Jak wynika z orzecznictwa sądowego, w przypadku przedawnionych roszczeń, przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń powstaje z pierwszym dniem po upływie terminu przedawnienia (wyrok WSA w Warszawie z dnia 9 kwietnia 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 2966/08).

Instytucja przedawnienia uregulowana została w art. 117-125 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 117 § 1 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu, przy czym po upływie terminu przedawnienia ten przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się z korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się z zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne. Przedawnienie zobowiązania jest zdarzeniem prawnym powodującym określone skutki w zakresie możliwości dochodzenia zobowiązań. Istota przedawnienia polega zatem na tym, że po upływie określonego w ustawie terminu, ten przeciwko komu kieruje się roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia. Skutkiem tego roszczenie przedawnione nie gaśnie, a jedynie nie będzie mogło być przymusowo zrealizowane. Sąd bowiem oddali powództwo uprawnionego w razie upływu terminu przedawnienia i gdy dłużnik podniesie zarzut przedawnienia. Nadto roszczenie takie jest nadal uznawane za prawnie istniejące. Znajduje to przede wszystkim wyraz w tym, że dłużnik, który po upływie terminu przedawnienia spełnił świadczenie nie może następnie żądać jego zwrotu, chociażby nie był świadomy upływu terminu przedawnienia i związanych z tym skutków prawnych. Spełnił on bowiem należne w świetle prawa zobowiązanie.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawczyni uważa, że mimo rezygnacji przez nowego wierzyciela z dochodzenia przedawnionego długu, zobowiązanie nadal istnieje i zdaniem Wnioskodawczyni ma Ona ,jako dłużnik obowiązek wykonać zobowiązanie, natomiast wierzyciel nie może dochodzić przymusowego jego wykonania. Wobec powyższego, w związku z przedawnieniem zobowiązania kredytowego, nie nastąpiło po stronie Wnioskodawczyni trwałe przysporzenie majątkowe i nie powstał przychód podlegający opodatkowaniu, tak jak to występuje w przypadku umorzenia wierzytelności przez bank, bowiem samo przedawnienie zobowiązania nie wywołuje zmiany charakteru zobowiązania na zobowiązanie bezzwrotne i nie powoduje powstania przychodu z nieodpłatnego świadczenia w świetle art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem, w tym przypadku nie wystąpił obowiązek wystawienia informacji PIT-8C przez firmę windykacyjną, a Wnioskodawczyni nie uzyskała przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Wnioskodawczyni wskazała, że PIT – 8C stwierdzający przychód powstały w wyniku przedawnienia wierzytelności wpisuje się w hipotezę art. 271 Kodeksu karnego:

• § 1. Funkcjonariusz publiczny lub inna osoba uprawniona do wystawienia dokumentu, która poświadcza w nim nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
  

• § 2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności.
  

• § 3. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w § 1 w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
  
  

W ocenie Wnioskodawczyni, taka sama argumentacja zawarta była w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 25 września 2015 r., nr IPPB4/4511-765/15-2/MP oraz w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, nr ILPB2/4511-1-608/16-3/BC.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 9 ust. 2 ww. ustawy, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Z przepisu art. 11 ust. 1 cyt. ustawy wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z ogólnej definicji przychodów zawartej w art. 11 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że przychodami są w szczególności otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Ustawodawca, w art. 10 ust. 1 pkt 9 powołanej ustawy, wyróżnia jako odrębne źródło przychodów „inne źródła”. Do tego źródła zaliczone są te przychody, które nie zostały przez ustawodawcę przypisane do konkretnej kategorii wymienionej w art. 10 ust. 1 pkt 1-8a tej ustawy.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17.

Sformułowanie „w szczególności” dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł należy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

W tym miejscu należy wskazać, że stosownie do postanowień art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (Dz. U. 2016 r., poz. 1988, z późn. zm.), przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

W myśl art. 4 ust. 1 pkt 4 ustawy Prawo bankowe, za kartę płatniczą uważa się - kartę płatniczą w rozumieniu ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1572). Z kolei, zgodnie z art. 2 pkt 15a) ustawy o usługach płatniczych zmienionym przez art. 1 pkt 2 lit. d ustawy z dnia 30 listopada 2016 r. o zmianie ustawy o usługach płatniczych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2016 r., poz. 1997), karta płatnicza to karta uprawniająca do wypłaty gotówki lub umożliwiająca złożenie zlecenia płatniczego za pośrednictwem akceptanta lub agenta rozliczeniowego, akceptowana przez akceptanta w celu otrzymania przez niego należnych mu środków, w tym kartę płatniczą w rozumieniu art. 2 pkt 15 rozporządzenia (UE) 2015/751.

Zgodnie z art. 63 ust. 3 pkt 4 ustawy Prawo bankowe, rozliczenia bezgotówkowe przeprowadza się w szczególności: kartą płatniczą.

Zauważyć należy, że ustawa z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych (Dz. U. z 2012 r., poz. 1232) w art. 6 przewidywała, że roszczenia z tytułu umowy o elektroniczny instrument płatniczy przedawniają się z upływem 2 lat.

Zgodnie z art. 2 pkt 4 ww. ustawy o elektronicznych instrumentach płatniczych, elektroniczny instrument płatniczy to każdy instrument płatniczy, w tym z dostępem do środków pieniężnych na odległość, umożliwiający posiadaczowi dokonywanie operacji przy użyciu informatycznych nośników danych lub elektroniczną identyfikację posiadacza niezbędną do dokonania operacji, w szczególności kartę płatniczą lub instrument pieniądza elektronicznego. Natomiast stosownie do art. 2 pkt 6 ww. ustawy o elektronicznych instrumentach płatniczych, instrument pieniądza elektronicznego to urządzenie elektroniczne, na którym jest przechowywany pieniądz elektroniczny, w szczególności karta elektroniczna zasilana do określonej wartości. Karta płatnicza to karta identyfikująca wydawcę i upoważnionego posiadacza, uprawniająca do wypłaty gotówki lub dokonywania zapłaty, a w przypadku karty wydanej przez bank lub instytucję ustawowo upoważnioną do udzielania kredytu - także do dokonywania wypłaty gotówki lub zapłaty z wykorzystaniem kredytu (art. 2 pkt 7 ww. ustawy o elektronicznych instrumentach płatniczych).

Zarówno w doktrynie jak i w orzecznictwie, umowy o kartę kredytową są niewątpliwie zaliczane do umów o elektroniczne instrumenty płatnicze (vide wyrok Sądu Rejonowego ….. z dnia 25 listopada 2016 r., sygn. akt I C 251/16).

Powyższa ustawa o elektronicznych instrumentach płatniczych przestała obowiązywać od dnia 7 października 2013 r., bowiem została uchylona przez ustawę z dnia 12 lipca 2013 r. o zmianie ustawy o usługach płatniczych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r., poz. 1036).

Przepis art. 26 ust. 1 ustawy uchylającej ustawę o elektronicznych instrumentach płatniczych przewiduje, że do przedawnienia roszczeń z tytułu umów o elektroniczny instrument płatniczy, powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i nieprzedawnionych do tego czasu, stosuje się przepisy dotychczasowe.

Instytucja przedawnienia uregulowana została w art. 117-125 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 grudnia 2016 r. Zgodnie z art. 117 tej ustawy, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne.

W świetle powyższego, zobowiązanie przedawnione przekształca się w tzw. zobowiązanie naturalne. Nie może ono być wyegzekwowane pod przymusem ani też zasądzone przez sąd powszechny, jeżeli dłużnik powoła się na upływ terminu przedawnienia. Niemniej jednak w sytuacji, gdy występuje niemożność przymusowego wyegzekwowania zobowiązania mimo braku jego faktycznego wykonania, dłużnik uzyskuje pewną korzyść majątkową, przejawiającą się w tym, że nie musi realnie wykonać zobowiązania. Zasadnicze znaczenie ma bowiem, że w następstwie przedawnienia dłużnik zostaje zwolniony z obowiązku spłaty zadłużenia (ustaje obowiązek spełnienia świadczenia). Skutki finansowe przedawnienia zobowiązania z tytułu umowy o kartę kredytową dla kredytobiorcy oraz kredytodawcy są zatem takie same jak przy jego umorzeniu. Kredytobiorca kosztem kredytodawcy osiąga realne przysporzenie majątkowe.

Przychód podatkowy z tytułu przedawnionego zobowiązania powstaje w momencie upływu terminu przedawnienia. Stosownie do art. 118 Kodeksu cywilnego, jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata.

W konsekwencji, jeżeli kredytobiorca, powołując się na przedawnienie zobowiązania kredytowego wynikającego z umowy o kartę kredytową, odmawia jego spłacenia, wówczas kredytobiorca osiąga realne przysporzenie majątkowe, które w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi przychód z innych źródeł, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Uregulowane w zacytowanych przepisach przedawnienie zobowiązania jest zdarzeniem prawnym, powodującym określone skutki w zakresie możliwości dochodzenia zobowiązań. Istota przedawnienia polega zatem na tym, że po upływie określonego w ustawie terminu, ten przeciwko komu kieruje się roszczenie (dłużnik) może uchylić się od jego zaspokojenia. Skutkiem tego roszczenie przedawnione nie gaśnie, a jedynie nie może być przymusowo zrealizowane; sąd bowiem oddali powództwo uprawnionego w razie upływu terminu przedawnienia i gdy dłużnik podniesie zarzut przedawnienia. Nadto roszczenie takie nie korzysta wprawdzie z pełnej ochrony państwa, ale nadal uznawane jest za prawnie istniejące. Znajduje to przede wszystkim wyraz w tym, że dłużnik, który po upływie terminu przedawnienia spełnił świadczenie, nie może następnie żądać jego zwrotu, chociażby nie był świadomy upływu terminu przedawnienia i związanych z tym skutków prawnych. Spełnił on bowiem należne w świetle prawa zobowiązanie. Roszczenia przedawnione mogą być także przedmiotem potrącenia (art. 502 Kodeksu cywilnego) oraz – wedle panującego poglądu – odnowienia (art. 506 Kodeksu cywilnego) i ugody (art. 917 Kodeksu cywilnego).

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że w dniu 6 października 2002 r. Wnioskodawczyni zawarła umowę karty kredytowej. Wnioskodawczyni nie posiada po tylu latach dokumentów potwierdzających zawarcie umowy o taką kartę kredytową, nie przypomina sobie również, czy i kiedy bank wypowiedział Jej wspomnianą umowę w związku z brakiem płatności. Wnioskodawczyni nie posiada również informacji, kiedy nastąpiło przedawnienie wierzytelności. Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej, a wierzytelność nie miała związku z żadną działalnością.

W dniu 17 kwietnia 2015 r. zobowiązanie Wnioskodawczyni zostało nabyte przez …. Fundusz Inwestycyjny ….. Pozwem z dnia 9 grudnia 2015 r. …. Fundusz Inwestycyjny ….. wystąpił przeciwko Wnioskodawczyni o zapłatę kwoty pieniężnej 6 445 zł 88 gr wraz z odsetkami ustawowymi oraz zasądzenia na jego rzecz kosztów postępowania. W pozwie nie zawarto informacji na temat, kiedy Wnioskodawczyni zaprzestała spłacania zobowiązania. W dniu 16 lutego 2016 r. referendarz sądowy Sąd Rejonowy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym. W dniu 7 marca 2016 r. pełnomocnik Wnioskodawczyni - radca prawny, wniósł sprzeciw od wydanego nakazu zapłaty podnosząc zarzut przedawnienia wierzytelności. Pismem procesowym z dnia 23 maja 2016 r. pełnomocnik …. Fundusz Inwestycyjny ….. cofnął powództwo bez zrzeczenia się roszczenia wnosząc jednocześnie o zwrot połowy opłaty sądowej od pozwu. Pismem procesowym z dnia 31 maja 2016 r., pełnomocnik Wnioskodawczyni oświadczył, że nie wyraża zgody na cofnięcie powództwa bez zrzeczenia się roszczenia, chcąc udowodnić, że wierzyciel nie miał prawa do dochodzenia tych roszczeń. Pismem z dnia 31 października 2016 r., Wnioskodawczyni została poinformowana, że wierzyciel uznał zarzut przedawnienia jako zasadny i rezygnuje z dochodzenia przedawnionego zobowiązania, a kwota będzie stanowiła Jej przychód i będzie podlegała opodatkowaniu na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wierzyciel sporządził w dniu 28 lutego 2017 r., PIT-8C i wysłał go na adres zamieszkania Wnioskodawczyni. Sąd Rejonowy w dniu 1 sierpnia 2016 r. umorzył postępowanie w sprawie.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis stanu faktycznego stwierdzić należy, że odmowa przez Wnioskodawczynię spłaty zobowiązania wynikającego z umowy o kartę kredytową, skutkuje powstaniem przychodu w rozumieniu art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód ten powstał w momencie przedawnienia zobowiązania, w wysokości zadłużenia z tytułu należności głównej oraz odsetek za zwłokę, które były wymagalne na moment przedawnienia. Tym samym przychodem nie jest kwota długu wraz z odsetkami ustalona na dzień cofnięcia pozwu przez …..Fundusz Inwestycyjny ….., tj. na dzień 31 października 2016 r. Obecny wierzyciel, który nie był wierzycielem na dzień przedawnienia zobowiązania kredytowego wynikającego z umowy o kartę kredytową nie miał obowiązku wystawienia Wnioskodawczyni informacji o przychodach z innych źródeł oraz o niektórych dochodach z kapitałów pieniężnych (PIT-8C) stosownie do art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Do wystawienia powyższej informacji zobowiązany był bank, z którym Wnioskodawczyni zawarła umowę o kartę kredytową. W informacji tej bank powinien zawrzeć kwotę przychodu w wysokości zadłużenia z tytułu należności głównej oraz odsetek za zwłokę, które były wymagalne na moment przedawnienia.

Na Wnioskodawczyni ciążył obowiązek uwzględnienia przychodu z tego tytułu w zeznaniu podatkowym, obliczenia dochodu i należnego podatku dochodowego za rok podatkowy, w którym doszło do przedawnienia wierzytelności, stosownie do art. 45 ust. 1 i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując należy zauważyć, że gdy dochodzi do przedawnienia zobowiązania kredytobiorcy, kredytobiorca – w dacie przedawnienia – osiąga przychód z innych źródeł w wysokości przedawnionego zobowiązania (składającego się z należności głównej oraz odsetek umownych wymagalnych na dzień przedawnienia).

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Ponadto wskazać należy, że zarówno kwestie powstania zobowiązania podatkowego, jak i jego przedawnienia są uregulowane w przepisach ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.). Stosownie do postanowień art. 21 § 1 pkt 1 powołanej ustawy, zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania. Podatek niezapłacony w terminie staje się zaległością podatkową, od której naliczane są odsetki za zwłokę zgodnie z art. 53 ustawy Ordynacja podatkowa. Z kolei art. 59 § 1 pkt 9 ww. ustawy stanowi, że zobowiązanie podatkowe wygasa w całości lub części wskutek zapłaty lub przedawnienia. Zgodnie natomiast z art. 70 § 1 tej ustawy, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Dla zobowiązania podatkowego powstałego w dacie przedawnienia, przedawnienie nastąpi z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Odnosząc się do przywołanych przez Wnioskodawczynię interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Dodatkowo wyjaśnić należy, że funkcjonowanie w obrocie prawnym interpretacji indywidualnych, w których odmiennie oceniono takie same albo zbliżone stany faktyczne lub zdarzenia przyszłe, jest niewątpliwie niepożądane z punktu widzenia zasady prowadzenia postępowania, w sposób budzący zaufanie do organów, wyrażonej w art. 121 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.). Niemniej jednak, w praktyce sytuacje takie mogą mieć miejsce, choćby z uwagi na przewidzianą przez ustawodawcę możliwość zmiany interpretacji indywidualnej w trybie art. 14e § 1 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa. Zgodnie z tym przepisem, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną, interpretację indywidualną lub objaśnienia podatkowe, jeżeli stwierdzi ich nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jak wynika z powołanego unormowania, przesłanką dla rozważenia zmiany interpretacji indywidualnej (tj. w istocie zmiany stanowiska w zakresie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego) jest w szczególności ugruntowanie się linii orzeczniczej sądów, w której prezentowany jest odrębny niż zawarty w tym rozstrzygnięciu pogląd dotyczący interpretacji określonego przepisu lub przepisów prawa podatkowego.

Końcowo, mając na uwadze treść przepisu art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, zauważyć należy, że w przedmiotowej sprawie Organ wydając interpretację indywidualną prawa podatkowego opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i nie jest uprawniony do przeprowadzenia postępowania dowodowego – dlatego dokumenty dołączone do wniosku nie podlegają ocenie Organu. Do postępowania w sprawie wydania interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego nie mają bowiem zastosowania przepisy o postępowaniu podatkowym, a postępowanie dowodowe jest częścią postępowania podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.