Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.258.2017.2.PP
z 13 września 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 lipca 2017 r. (data wpływu 4 lipca 2017 r.) uzupełniony pismem z dnia 2 sierpnia 2017 r. (data nadania 2 sierpnia 2017 r., data wpływu 3 sierpnia 2017 r.) na wezwanie z dnia 24 lipca 2017 r. (data nadania 25 lipca 2017 r., data doręczenia 27 lipca 2017 r.) Nr 0114-KDIP3-3.4011.258.2017.1.PP o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lipca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 24 lipca 2017 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.258.2017.1.PP wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku.

Pismem z dnia 2 sierpnia 2017 r. (data nadania 2 sierpnia 2017 r., data wpływu 3 sierpnia 2017 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 18 czerwca 2015 roku na podstawie umowy darowizny Wnioskodawca stał się właścicielem gospodarstwa rolnego (działki o Nr ewidencyjnych 15, 20, 21, 300, 302, 303 i 301 ). Darczyńcą był tata Wnioskodawcy, w związku z czym nabycie było zwolnione od podatku od spadków i darowizn.

W dniu 21 września 2015 r. Wnioskodawca sprzedał działki o numerach ewidencyjnych 15, 20 i 21 spółce G. Sp. z o.o. W akcie notarialnym przedstawiciel kupującej Spółki oświadczył, że spółka jest cudzoziemcem w świetle ustawy z dnia 24 marca 1920 roku o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców, ale na podstawie art. 8 ust 2 wymienionej ustawy nabycie przez spółkę przedmiotowej nieruchomości nie wymaga uzyskania zezwolenia ministra właściwego do spraw wewnętrznych. Umówioną kwotę za nieruchomość w całości otrzymał.

Jako, że zbycie nieruchomości zostało dokonane przed upływem 5 lat od momentu, w którym Wnioskodawca stał się jej właścicielem, dochód ze sprzedaży podlega podatkowi dochodowemu od osób fizycznych. W dniu 21 grudnia 2015 r. Wnioskodawca złożył w Urzędzie Skarbowym PIT-39, w którym oznaczył całą kwotę uzyskaną ze sprzedaży jako dochód oraz zadeklarowałem, że na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie chciał skorzystać ze zwolnienia z podatku przeznaczając ją w całości na własne cele mieszkaniowe.

W dniu 9 czerwca 2017 r. Wnioskodawca otrzymał do wiadomości pismo z MSWiA z dnia 6 czerwca 2017 roku, w którym spółka G. Sp. z .o.o. (cudzoziemiec zgodnie z art. 1 ust. 2 ustawy o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców) jest informowana, że na nabycie działki o Nr ewidencyjnym Nr 20 według ówcześnie obowiązujących przepisów była wymagana zgoda ministra. Przedmiotowa działka w ewidencji gruntów była bowiem sklasyfikowana jako grunt orny, łąki trwałe i lasy, a działki sklasyfikowane jako grunt leśny wymagały właśnie zgody ministra, o którą spółka nie wystąpiła. W związku z tym Spółka została wezwana do doprowadzenia do stanu zgodnego z przepisami. Minister przedstawił dwa możliwe rozwiązania zaistniałej sytuacji: „W takiej sytuacji możliwe są dwa rozwiązania prawne prowadzące do uregulowania stanu prawnego nieruchomości w zakresie jej nabycia zgodnie z ustawą o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców. Pierwszą z możliwości - z którą wiążą się jednak znaczne koszty - jest droga sądowa zainicjowana w drodze powództwa o ustalenie nieistnienia stosunku prawnego między stronami umowy w trybie art. 189 k.p.c. lub wystąpienie na podstawie art. 10 ustawy o księgach wieczystych i hipotece z powództwem o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym. Ponadto, Minister dopuszcza doprowadzenie do stanu zgodnego z rzeczywistym w innym trybie (pozasądowym), jeżeli znajdzie to potwierdzenie w orzeczeniu sądu wieczystoksięgowego ujawniającego zbywcę jako właściciela na podstawie poprzedniej podstawy prawnej nabycia”.

Jako, że obecnie cudzoziemców przestały obowiązywać ograniczenia dotyczące nabywania nieruchomości w Polsce (nie jest już wymagana zgoda ministra na zakup przedmiotowej nieruchomości), G. chce doprowadzić do stanu zgodnego z przepisami w trybie pozasądowym poprzez uznanie stron, że umowa udokumentowana aktem notarialnym w części dotyczącej nabycia jest nieważna z mocy prawa i własność przedmiotowych działek gruntu nie została skutecznie przeniesiona na Kupującą Spółkę. Wnioskodawca przytoczył fragment projektu aktu notarialnego cyt: „Paweł Z. oraz (dane pełnomocnika) działający w imieniu i na rzecz Kupującej Spółki oświadczają, że: wobec powyższego - stosownie do treści art. 6 powołanej ustawy o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców, w brzmieniu z dnia zawarcia Umowy, Umowa w części dotyczącej nabycia opisanych w ust. 1 powyżej działek Nr ewid. 15 o obszarze 0,10 ha, 20 o obszarze 2,44 ha i 21 o obszarze 0,13 ha, o łącznym obszarze 2,67 ha - jest nieważna z mocy prawa i własność przedmiotowej działki gruntu nie została skutecznie przeniesiona na Kupującą Spółkę”.

Notariusz wystąpi do wydziału Ksiąg Wieczystych o przywrócenie wpisu własności na rzecz Wnioskodawcy: „ § 9. Stawający zwracają się do czyniącego notariusza, aby - na podstawie art. 79 pkt 8a) i art. 92 § 4 ustawy z dnia 14 lutego 1991 roku - Prawo o notariacie Dz. U. z 2016 roku, poz. 1796 z późn. zm.) dokonał czynności notarialnej, polegającej na złożeniu za pośrednictwem systemu teleinformatycznego obsługującego postępowanie sądowe wniosku o wpis w księdze wieczystej, prowadzonej przez Sąd Rejonowy, V Wydział Ksiąg Wieczystych:

1. w dziale II przywrócenia wpisu własności na rzecz Pawła Z., syna Kazimierza i Marianny - na podstawie poprzedniej podstawy prawnej, to jest na podstawie umowy darowizny, udokumentowanej aktem notarialnym, sporządzonym w dniu 18 czerwca 2015 roku przez notariusza”. Spółka nie żąda przy tym zwrotu zapłaconej kwoty, wymaga jednak zawarcia umowy przedwstępnej sprzedaży na tą nieruchomość. Dalej, poprzez pełnomocnika Wnioskodawcy, ma dojść do zawarcia warunkowej umowy sprzedaży w formie aktu notarialnego (warunkowej, bo Nadleśniczy Nadleśnictwa może zażądać ustawowego prawa pierwokupu). Wnioskodawca przytacza fragment projektu aktu notarialnego warunkowej umowy sprzedaży: „ § 2. 1. (dane pełnomocnika) działający w imieniu i na rzecz Pawła Z. sprzedaje spółce pod firmą G. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością opisaną w § 1 ust. 1 niniejszego aktu notarialnego - niezabudowaną nieruchomość, składającą się z działek oznaczonych w ewidencji gruntów numerami ewidencyjnymi: 15 o obszarze 0,10 ha, 20 o obszarze 2,44 ha i 21 o obszarze 0,13 ha, o łącznym obszarze 2,67 ha - za cenę za cenę 534.000,00 zł (pięćset trzydzieści cztery tysiące złotych), pod warunkiem, że Nadleśniczy Nadleśnictwa, nie wykona w stosunku do tej nieruchomości prawa pierwokupu, przysługującego Skarbowi Państwa, reprezentowanemu przez Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe, na podstawie art. 37a ust. 1 pkt 1) i pkt 3) ustawy z dnia 28 września 1991 roku o lasach (Dz. U. z 2015 roku, poz. 2100 z późn. zm.) - w terminie i na zasadach określonych w art. 37c-37k wymienionej ustawy; zaś (dane pełnomocnika) działający w imieniu i na rzecz spółki pod firmą G. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością nieruchomość tę za wymienioną cenę i pod powyższym warunkiem kupuje.
   
2. Pełnomocnik działający w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy oraz w imieniu i na rzecz spółki pod firmą G. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością postanawia, że umowa przeniesienia własności nieruchomości w wykonaniu zobowiązania, wynikającego z udokumentowanej niniejszym aktem notarialnym warunkowej umowy sprzedaży („Umowa Przenosząca”), zostanie zawarta w tutejszej Kancelarii Notarialnej, w terminie miesiąca od dnia doręczenia którejkolwiek ze Stron oświadczenia uprawnionego o niewykonaniu prawa pierwokupu w stosunku do nieruchomości albo w terminie miesiąca od dnia, w którym upłynie ustawowy termin do złożenia tego oświadczenia, przy czym Strony zobowiązane są do wzajemnego niezwłocznego informowania o otrzymanym zawiadomieniu.”
   
   

Dalej ma zostać zawarty akt notarialny przeniesienia własności na G. Sp. z .o.o. Wnioskodawca przytoczył najważniejszy Jego zdaniem fragment aktu: „ § 2. (dane pełnomocnika) działający w imieniu i na rzecz Pawła Z., w wykonaniu zobowiązania wynikającego z powołanej w § 1 ust. 1 Warunkowej Umowy Sprzedaży, przenosi na rzecz spółki pod firmą G. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością własność opisanej w § 1 ust. 1 niniejszego aktu notarialnego - niezabudowanej nieruchomości, składającej się z działek oznaczonych w ewidencji gruntów numerami ewidencyjnymi: 15 o obszarze 0,10 ha, 20 o obszarze 2,44 ha i 21 o obszarze 0,13 ha, o łącznym obszarze 2,67 ha, a (dane pełnomocnika) działający w imieniu i na rzecz spółki pod firmą G. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością na przeniesienie własności tej nieruchomości na rzecz Kupującej Spółki wyraża zgodę.”

Końcowo Wnioskodawca wskazał, że po otrzymaniu informacji, że G. nie uzyskał zgody ministra na zakup nieruchomości, wypowiedział umowę przedwstępną na zakup lokalu, którego nabycie miało zrealizować własne cele mieszkaniowe. Naruszenie przepisów ustawy przy zawieraniu aktu notarialnego z 21 września 2015 roku, w ocenie Wnioskodawcy może wiązać się z ewentualnością zwrotu otrzymanych w 2015 roku pieniędzy, dlatego nie chce On ich wydawać zanim sprawa nie zostanie wyjaśniona. Dodatkowo umowa przedwstępna zakupu mieszkania przewidywała przeniesienie własności lokalu do 30 września 2017 roku. Wywołało to wątpliwości czy będzie mógł rozliczyć zwolnienie z podatku w związku w własnymi celami mieszkaniowymi na podstawie faktury zakupu mieszkania wystawionej na datę wcześniejszą niż data sprzedaży nieruchomości spółce G.. Wnioskodawca wskazuje, że gdyby wiedział, że G. Sp. z o.o. musiała uzyskać zezwolenie ministra na zakup nieruchomości, a tego nie zrobiła, nie zdecydowałby się na podpisanie aktu notarialnego z dnia 21 września 2015 roku.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że w dniu podpisywania umowy sprzedaży nie prowadził działalności gospodarczej i nieruchomość nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy umowa sprzedaży nieruchomości zawarta w akcie notarialnym z dnia 21 września 2015 roku, w związku z tym, że została zawarta z naruszeniem przepisów ustawy i zostanie zawarte w formie aktu notarialnego porozumienie stron transakcji co do jej nieważności, będzie źródłem powstania skutków podatkowych, w tym obowiązku podatkowego z tytułu sprzedaży nieruchomości przed upływem 5 lat od jej nabycia w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, umowa z dnia 21 września 2015 r., nie jest źródłem powstania obowiązku podatkowego w myśl ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ze względu na jej nieważność, a w myśl art. 2 ust. 1 pkt 4 przepisów ustawy nie stosuje się do przychodów wynikających z czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy. Dodatkowo porozumienie stron co do nieważności umowy z dnia 21 września 2015, również przemawia za stanowiskiem, że nie może ona rodzić skutków podatkowych, w tym z tytułu sprzedaży nieruchomości.

Wnioskodawca uważa, że nie powinien płacić podatku od sprzedaży nieruchomości w związku z zaistniałą sytuacją.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej.
   
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
   
4. innych rzeczy
   
   

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c)- przed upływem pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy- przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zmiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zmiany.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości i praw wymienionych w tym przepisie przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości i praw nastąpiło po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie - nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychód uzyskany z odpłatnego zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości i praw w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Zgodnie z art. 155 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459.) umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo, że strony inaczej postanowiły. Przy czym umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości, o czym stanowi art. 158 ww. ustawy powinna być zawarta w formie aktu notarialnego. To samo dotyczy umowy przenoszącej własność, która zostaje zawarta w celu wykonania istniejącego uprzednio zobowiązania do przeniesienia własności nieruchomości; zobowiązanie powinno być w akcie notarialnym.

Zatem, w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości lub ww. praw decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma data i forma prawna jej nabycia.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca w dniu 18 czerwca 2015 r. na podstawie umowy darowizny Wnioskodawca stał się właścicielem gospodarstwa rolnego rolnego składającego się z kilku działek. W dniu 21 września 2015 r. w akcie notarialnym przedstawiciel Spółki wskazał, że kupujący jest cudzoziemcem w świetle ustawy z dnia 24 marca 1920 r. o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców na podstawie art. 8 ust. 2 ww. ustawy nabycie przedmiotowej nieruchomości nie wymaga uzyskania zgody ministra właściwego do spraw wewnętrznych. W dniu 9 czerwca 2017 r. Wnioskodawca otrzymał do wiadomości pismo z MSWiA, w którym Spółka, która zakupiła nieruchomość jest informowana, że na nabycie działki wymagana była zgoda ministra. W związku z tym, że w obecnym stanie prawnym przestały obowiązywać ograniczenia odnośnie nabycia Spółka chce doprowadzić do stanu zgodnego z przepisami w trybie pozasądowym poprzez uznanie, że umowa sprzedaży udokumentowana aktem notarialnym jest nieważna z mocy prawa i własność przedmiotowych działek gruntu nie została skutecznie przeniesiona na spółkę. Następnie zostanie zawarty akt notarialny przeniesienia własność nieruchomości.

W rozpatrywanej sprawie wątpliwość Wnioskodawcy budzi fakt, czy w związku ze stwierdzeniem nieważności zawartego w 2015 r. aktu notarialnego Wnioskodawca jest zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych.

Przez umowę sprzedaży w rozumieniu art. 535 ustawy Kodeks cywilnego sprzedający zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Tego rodzaju umowa jest umową wzajemną, kształtowaną oświadczeniami woli stron. W ramach swobody umów (art. 353 Kodeksu cywilnego w stosunkach cywilnoprawnych strony mogą kształtować treść umowy, a więc również umowy o przeniesienie własności, w taki sposób, że wykonanie wzajemnych zobowiązań w celu wykonania postanowień umowy nie zawsze musi następować w dniu jej zawarcia. Strony mogą przyjąć, że zapłata ceny, jak również samo wydanie nastąpi w terminie późniejszym, a także wolą stron może być zaliczenie dokonanych zaliczek lub przedpłat na poczet ceny umowy.

Wskazać tu również należy art. 488 § 1 Kodeksu cywilnego stanowiący, że świadczenia będące przedmiotem zobowiązań z umów wzajemnych (świadczenia wzajemne) powinny być spełnione jednocześnie, chyba że z umowy, z ustawy albo orzeczenia sądu lub decyzji właściwego organu wynika, iż jedna ze stron obowiązana jest do wcześniejszego świadczenia. Z treści tego przepisu zatem wynika, że od zasady jednoczesnego wykonania wzajemnych świadczeń przez strony umowy dopuszczalne są wyjątki, gdy wynika to między innymi z umowy. W tej sytuacji przy sprzedaży może nastąpić zmiana kolejności świadczeń, to jest najpierw wydanie rzeczy, a potem zapłata ceny lub zapłata całości lub części ceny a potem wydanie rzeczy. Wola stron zatem jest niezbędnym i istotnym składnikiem umowy.

Z treści powyższych przepisów wynika jednoznacznie, że przeniesienie własności nieruchomości następuje z chwilą zawarcia w formie aktu notarialnego umowy sprzedaży nieruchomości.

Interpretacja pojęcia „nabycie” została przedstawiona w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 3 listopada 2009 r., sygn. akt II FSK 1489/08, w którym sąd stwierdził, że „aby ustalić, jaka czynność prawna wyznacza początek biegu pięcioletniego terminu należy odwołać się do regulacji zawartych w prawie cywilnym. Według ustawy Kodeks cywilny, nabycie jest to uzyskanie prawa własności rzeczy. Zatem aktywa majątkowe ulegają zwiększeniu. Zdaniem Sądu, przez pojęcie „nabycie” użyte w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy rozumieć każde zwiększenie aktywów majątku podatnika.

Na podstawie natomiast art. 58 § 1 Kodeksu cywilnego, czynność prawnie sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy.

Czynność prawna jest nieważna od momentu swojego powstania (ab initio). Uznanie czynności za nieważną ma wobec tego charakter pierwotny, nie następczy – czynność taka nie wywołuje zamierzonych przez strony skutków prawnych tak, jak gdyby nigdy nie istniała. Co istotne, nieważność czynności prawnej następuje z mocy samego prawa, bez potrzeby zajścia jakichkolwiek dodatkowych zdarzeń. Nie jest wymagane ani oświadczenie woli stron czynności, ani konstytutywne orzeczenie sądu. Powyższy artykuł wymaga, aby sprzeczność zachodziła pomiędzy czynnością prawną, a ustawą.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 24 marca 1920 r. o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców (Dz. U. z 2015 r., poz. 1433), w brzmieniu obowiązującym w 2015 r., nabycie nieruchomości przez cudzoziemca wymaga zezwolenia. Zezwolenie jest wydawane, w drodze decyzji administracyjnej, przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych, jeżeli sprzeciwu nie wniesie Minister Obrony Narodowej, a w przypadku nieruchomości rolnych, jeżeli sprzeciwu również nie wniesie minister właściwy do spraw rozwoju wsi.

Z kolei art. 6 ust. 1 ustawy (w brzmieniu obowiązującym z 2015 r.) stanowił, że nabycie nieruchomości przez cudzoziemca wbrew przepisom ustawy jest nieważne.

Kwestia nieważności zawartej umowy sprzedaży nieruchomości - w kontekście braku wymaganego zezwolenia właściwego organu przy zakupie gruntu przez cudzoziemca była przedmiotem rozstrzygnięcia NSA. W wyroku z dnia 29 listopada 2016 r. sygn. II FSK 3228/14 Sąd wskazał, że „(...) Nabycie nieruchomości na podstawie czynności prawnej dokonanej bez wymaganego zezwolenia skutkuje bezwzględną nieważnością czynności prawnej, a zatem orzeczenie Sądu w tym zakresie ma charakter deklaratoryjny. Konkludując stwierdzić należy, że zawarcie umowy sprzedaży nieruchomości przy braku zezwolenia właściwego organu administracji dotyczącego całości lub jej części powoduje, że takie oświadczenie woli jest bezskuteczne ex tunc. Zatem dla celów podatkowych powinno być uznane za niebyłe.(..)”.

Zatem, biorąc pod uwagę powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że skoro umowa sprzedaży nieruchomości została zawarta z naruszeniem obowiązujących w tym czasie przepisów prawa, tj. ustawy o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców, tym samym nie doszło do skutecznego przeniesienia własności nieruchomości. Wobec powyższego w 2015 r. nie doszło do odpłatnego zbycia nieruchomości w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w związku z tym Wnioskodawca nie jest zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych.

Biorąc pod uwagę powyższe stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.