2017.09.12 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT3.4011.192.2017.2.AJ
z 12 września 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 lipca 2017 r. (data wpływu 18 lipca 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 18 sierpnia 2017 r. (data wpływu 31 sierpnia 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 lipca 2017 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 11 sierpnia 2017 r., nr 0113-KDIPT3.4011.192.2017.1.AJ, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 11 sierpnia 2017 r. (data doręczenia 17 sierpnia 2017 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 18 sierpnia 2017 r. (data wpływu 31 sierpnia 2017 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 23 sierpnia 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Przedsiębiorstwo zatrudnia 540 pracowników, którzy wraz z emerytami na szeroka skalę korzystają z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Są to wszelkiego rodzaju imprezy sportowe, wycieczki, korzystanie z siłowni, basenu, biletów na koncerty, do kina i teatru, wczasy pod gruszą, dofinansowanie do obozów, zielonych szkół, kolonii, dofinansowanie do wczasów w zakładowym ośrodku wczasowym i inne. Dofinansowanie odbywa się zawsze z uwzględnieniem sytuacji życiowej i materialnej korzystającego, co jednocześnie wynika z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 1994 r. o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych i jest zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 67 u.p.d.o.f. zwolnione z podatku dochodowego do wysokości 380 zł w roku podatkowym.

Pracownikom korzystającym z ZFŚS, którzy wykorzystali już limit powyższego zwolnienia, zostaje pobrana i odprowadzona zaliczka na podatek dochodowy od dofinansowania w dwojaki sposób: z wynagrodzenia lub z wpłaty należnej zaliczki do kasy Przedsiębiorstwa. Ponieważ Wnioskodawca dokonuje wypłat wynagrodzeń z początkiem miesiąca następującego po miesiącu za który należne jest wynagrodzenie (tj. pracownicy fizyczni do 10 dnia następnego miesiąca, pracownicy umysłowi od maja 2017 r. do 7 dnia następnego miesiąca). W przypadku braku wpłaty zaliczki na podatek do kasy Przedsiębiorstwa w miesiącu otrzymania świadczenia, Wnioskodawca dokonuje potrącenia należnej zaliczki z wynagrodzenia należnego za miesiąc, w którym nastąpiło dofinansowanie. Zasadniczo ma to miejsce wyłącznie w przypadku korzystania przez pracowników z wczasów w zakładowym ośrodku wypoczynkowym. Kiedy to pracownicy z uwagi na przebywanie w odległym miejscu i na urlopie nie mają możliwości dokonać wpłaty należnej zaliczki do kasy. Spółka przyjęła, że w przypadku dofinansowania za wczasy potrąca należną zaliczkę z wynagrodzenia za miesiąc, w którym świadczenie to miało miejsce, wypłaconego jednak już w miesiącu następnym. Ponadto sporadycznie mogą też wystąpić przypadki, w których pracownik nie wpłacił zaliczki do kasy w odpowiednim terminie z tytułu, np.: korzystania z dofinansowania do wycieczki i została mu ona pobrana w sposób tożsamy jak za dofinansowanie do wczasów.

Z uwagi na terminy wypłat wynagrodzeń, które wypłacone są zwyczajowo na dzień lub dwa przed upływem obowiązującego Wnioskodawcę terminu wypłaty oraz brak innych świadczeń płacowych realizowanych do końca danego miesiąca, Wnioskodawca jako płatnik zobowiązany na podstawie art. 31 i art. 38 u.p.d.o.f. do poboru i odprowadzenia podatku praktycznie nie ma możliwości poboru i odprowadzenia zaliczek od świadczeń dofinansowanych z funduszu świadczeń socjalnych. W związku z powyższym Wnioskodawca przyjął założenie poboru podatku w kasie oraz jak w przypadku wczasów poboru zaliczki z pierwszego wynagrodzenia wypłaconego po skorzystaniu przez pracownika ze świadczenia bądź też dofinansowania.

Wnioskodawca jest świadom, że nie ma obowiązku poboru zaliczki na podatek w sytuacji, kiedy pracownik w miesiącu korzystania ze świadczenia nie ma już żadnej pieniężnej wypłaty, z której mógłby pobrać zaliczkę, nie znane są jednak Wnioskodawcy przepisy zabraniające poboru zaliczki w sposób przedstawiony powyżej.

Z uwagi na dużą ilość świadczeń przysługujących i wykorzystywanych przez pracowników, rozliczenie podatku dopiero w zeznaniu rocznym (PIT-36, PIT-37) od całorocznych przychodów z tytułu korzystania z ZFŚS (wykazanych przez Wnioskodawcę w PIT-11 jako dochód bez potrąconej zaliczki na podatek) wiązałoby się dla pracowników z koniecznością zapłaty znaczącej kwoty podatku i dla wielu z nich niestety dużym obciążeniem. Rozłożenie w czasie w ciągu całego roku, stopniowe ponoszenie ciężaru podatku, wydaje się rozwiązaniem optymalnym, jeżeli oczywiście w opinii Organu takie działanie nie jest sprzeczne z przepisami prawa.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 18 sierpnia 2017 r. Wnioskodawca wskazał, że ustalenia dotyczące wpłat zaliczek na podatek dochodowy w kasie Przedsiębiorstwa nie wynikają z regulaminów ani żadnych innych dokumentów obowiązujących w Spółce.

Według Wnioskodawcy, przychód z tytułu korzystania ze świadczeń socjalnych, do których uprawnieni są pracownicy powstaje w chwili faktycznego skorzystania ze świadczenia. Sekcja socjalna zawsze informuje pracowników korzystających, że świadczenia (wycieczka, karnety, karty i bilety wstępu itp.) stanowią przychód pracownika i podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Słowne przekazywanie powyższej informacji zostało zwyczajowo przyjęte w Spółce i funkcjonowało od lat, zatem zdaniem Spółki nie istniała konieczność zapisu powyższego w regulaminach obowiązujących w Spółce.

Terminy wypłaty podstawowego wynagrodzenia pracowników wynikają z § 48 ust. 1 (dot. pracowników na stanowiskach nierobotniczych) i ust. 2 (dot. pracowników na stanowiskach robotniczych) Regulaminu Pracy obowiązującego w Spółce od dnia 22 maja 2006 r., zmienionego w zakresie terminu wypłat dla pracowników na stanowiskach nierobotniczych aneksem Nr 16/17 z dnia 03 marca 2017 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka postępuje prawidłowo, dokonując poboru zaliczki na podatek w miesiącu wypłaty wynagrodzenia za miesiąc poprzedni, tj. za miesiąc w którym pracownik otrzymał dofinansowanie (przysporzenie) z ZFŚS?
Czy dopuszczalny jest pobór zaliczek na podatek w kasie Spółki w sytuacji kiedy pracownik ma taką możliwość (przebywa fizycznie w pracy) i wyraził wolę na dokonanie wpłaty zaliczki w formie gotówkowej?

Zdaniem Wnioskodawcy, brak jest przepisów zabraniających powyższej praktyki. Rozłożenie obciążenia podatkowego w czasie poprzez wcześniejsze (niż w zeznaniu rocznym) bieżące dokonanie zapłaty podatku od poszczególnych świadczeń socjalnych jest rozwiązaniem korzystnym zarówno dla pracowników, jak i dla budżetu państwa. Natomiast w odniesieniu do pytania nr 2 zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku wyrażenia chęci i gotowości do wcześniejszej niż w zeznaniu rocznym zapłaty podatku przez pracownika z tytułu otrzymanych świadczeń socjalnych brak jest przesłanek zabraniających powyższego postępowania. Jednocześnie Wnioskodawca jako płatnik wypełnia swoje obowiązki wynikające z art. 31 i art. 38 u.p.d.o.f. w nawiązaniu do art. 12 tejże ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1998 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

W myśl art. 12 ust. 2 ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie natomiast z art. 21 ust. 1 pkt 67 ww. ustawy, wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 złotych; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ww. ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. 2016 r., poz. 800, ze zm.), przyznawanie ulgowych usług i świadczeń oraz wysokość dopłat z Funduszu uzależnia się od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania z Funduszu.

Zasady i warunki korzystania z usług i świadczeń finansowanych z Funduszu, z uwzględnieniem ust. 1, oraz zasady przeznaczania środków Funduszu na poszczególne cele i rodzaje działalności socjalnej określa pracodawca w regulaminie ustalanym zgodnie z art. 27 ust. 1 albo z art. 30 ust. 5 ustawy o związkach zawodowych. Pracodawca, u którego nie działa zakładowa organizacja związkowa, uzgadnia regulamin z pracownikiem wybranym przez załogę do reprezentowania jej interesów (art. 8 ust. 2 cyt. ustawy).

Stosownie do postanowień art. 2 pkt 1 ww. ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, działalność socjalna to usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, klubach dziecięcych, sprawowanej przez dziennego opiekuna lub nianię, w przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej – rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

Stosownie do art. 38 ust. 1 powołanej ustawy płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Na podstawie art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5 (PIT-11). Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zatrudnia 540 pracowników, którzy wraz z emerytami na szeroka skalę korzystają z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Są to wszelkiego rodzaju imprezy sportowe, wycieczki, korzystanie z siłowni, basenu, biletów na koncerty, do kina i teatru, wczasy pod gruszą, dofinansowanie do obozów, zielonych szkół, kolonii, dofinansowanie do wczasów w zakładowym ośrodku wczasowym i inne. Dofinansowanie odbywa się zawsze z uwzględnieniem sytuacji życiowej i materialnej korzystającego, co jednocześnie wynika z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 1994 r. o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych i jest zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 67 u.p.d.o.f. zwolnione z podatku dochodowego do wysokości 380 zł w roku podatkowym.

Pracownikom korzystającym z ZFŚS, którzy wykorzystali już limit powyższego zwolnienia, zostaje pobrana i odprowadzona zaliczka na podatek dochodowy od dofinansowania w dwojaki sposób: z wynagrodzenia lub z wpłaty należnej zaliczki do kasy Przedsiębiorstwa, ponieważ Wnioskodawca dokonuje wypłat wynagrodzeń z początkiem miesiąca następującego po miesiącu za który należne jest wynagrodzenie. W przypadku braku wpłaty zaliczki na podatek do kasy Przedsiębiorstwa w miesiącu otrzymania świadczenia, Wnioskodawca dokonuje potrącenia należnej zaliczki z wynagrodzenia należnego za miesiąc, w którym nastąpiło dofinansowanie. Zasadniczo ma to miejsce wyłącznie w przypadku korzystania przez pracowników z wczasów w zakładowym ośrodku wypoczynkowym. Kiedy to pracownicy z uwagi na przebywanie w odległym miejscu i na urlopie nie mają możliwości dokonać wpłaty należnej zaliczki do kasy. Spółka przyjęła, że w przypadku dofinansowania za wczasy potrąca należną zaliczkę z wynagrodzenia za miesiąc, w którym świadczenie to miało miejsce, wypłaconego jednak już w miesiącu następnym. Ponadto sporadycznie mogą też wystąpić przypadki, w których pracownik nie wpłacił zaliczki do kasy w odpowiednim terminie z tytułu, np.: korzystania z dofinansowania do wycieczki i została mu ona pobrana w sposób tożsamy jak za dofinansowanie do wczasów.

Terminy wypłaty podstawowego wynagrodzenia pracowników wynikają z § 48 ust. 1 (dot. pracowników na stanowiskach nierobotniczych) i ust. 2 (dot. pracowników na stanowiskach robotniczych) Regulaminu Pracy obowiązującego-w Spółce od dnia 22 maja 2006 r., zmienionego w zakresie terminu wypłat dla pracowników na stanowiskach nierobotniczych aneksem Nr 16/17 z dnia 03 marca 2017 r.

Mając na uwadze opisany stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie ma obowiązku obliczenia, pobrania, a następnie wpłacenia na rachunek właściwego urzędu skarbowego zaliczek na podatek od przychodu pracownika z tytułu świadczeń nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych uzyskanych w danym miesiącu, jeżeli z powodów obiektywnie od niego niezależnych, nie będzie w stanie pobrać należnej zaliczki z przychodów pieniężnych pracownika wypłaconych mu w tymże miesiącu. Z powołanych wyżej przepisów art. 31, 38 i 39 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika jednoznacznie, że płatnik jest obowiązany do obliczenia i pobrania zaliczki od osób, które uzyskują od niego m.in. dochody ze stosunku pracy. Nie wynika natomiast, aby płatnik, który nie ma faktycznych możliwości pobrania tej zaliczki, gdyż w danym miesiącu podatnik nie uzyskał dochodu w formie pieniężnej lub też dochód ten został wypłacony przed uzyskaniem świadczenia nieodpłatnego lub częściowo odpłatnego, był obowiązany stosować jedno ze wskazanych we wniosku rozwiązań. Takie zobowiązanie nie wynika także z innych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepisy tej ustawy nie obligują także pracownika (podatnika) do wpłacenia stosownej zaliczki na podatek swojemu pracodawcy (płatnikowi).

Zatem, Wnioskodawca nie słusznie dokonuje poboru zaliczek na podatek dochodowy z tytułu świadczeń nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych w miesiącu wypłaty wynagrodzenia za miesiąc poprzedni, tj. za miesiąc, w którym pracownik otrzymał dofinansowanie (przysporzenie) z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

W przypadku powstania przychodu w postaci nieodpłatnych świadczeń czy też świadczeń częściowo odpłatnych w sytuacji, gdy Wnioskodawca jako płatnik oprócz wskazanego świadczenia nie przekazuje dochodu w formie pieniężnej lub też dochód ten został wypłacony przed uzyskaniem świadczenia nieodpłatnego lub częściowo odpłatnego, dochód ten – płatnik zobowiązany jest wykazać w rocznej informacji o dochodach oraz pobranych zaliczkach na podatek dochodowy (PIT-11) jedynie wartość przychodu, a pracownik jest obowiązany uwzględnić go w rocznym zeznaniu podatkowym składanym do urzędu skarbowego i od sumy uzyskanych w danym roku podatkowym dochodów zapłacić należny podatek. W takiej sytuacji płatnik nie jest zobowiązany do odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, gdyż nie ma faktycznych możliwości pobrania tej zaliczki.

Reasumując, Wnioskodawca jest zobowiązany wykazać wartość przychodu z tytułu wyżej wymienionych świadczeń w rocznej informacji o dochodach oraz pobranych zaliczkach na podatek dochodowy (PIT-11), o której mowa w art. 39 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym kwota zaliczki pobranej przez płatnika w odniesieniu do tych przychodów będzie wynosiła zero złotych, w związku z czym podatek od uzyskanych ww. świadczeń zostanie zapłacony przez pracownika (podatnika) dopiero w rozliczeniu rocznym podatku.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….. w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin