2017.09.22 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.345.2017.2.MC
z 22 września 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 lipca 2017 r. (data wpływu 17 lipca 2017 r.), uzupełnionym w dniu 18 września 2017 r. (data wpływu 18 września 2017 r.) oraz w dniu 18 września 2017 r. (data wpływu 20 września 2017 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 9 września 2017 r. (skutecznie doręczone w dniu 11 września 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy Wnioskodawca posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oraz ustalenia miejsca opodatkowania nabywanych usług – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 lipca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy Wnioskodawca posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oraz ustalenia miejsca opodatkowania nabywanych usług.

Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 18 września 2017 r., złożonym w dniu 18 września 2017 r. (data wpływu 18 września 2017 r.) oraz pismem z dnia 15 września 2017 r., złożonym w dniu 18 września 2017 r. (data wpływu 20 września 2017 r.) będącymi odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 9 września 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

R. AG (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest spółką prawa szwajcarskiego, zarejestrowaną na potrzeby podatku od wartości dodanej na terenie Szwajcarii. Dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych Spółka posiada zakład w Polsce. Wnioskodawca zawarł w dniu 9 czerwca 2017 r. umowę agencyjną ze szwajcarską spółką R. AG (dalej: „Producent”), specjalizującą się w doskonaleniu, produkcji, sprzedaży oraz dystrybucji produktów chemicznych, wykorzystywanych w przemyśle drukarskim oraz w produkcji opakowań, na podstawie której Spółka zobowiązała się do świadczenia usług pomocniczych, mających na celu promowanie oraz zwiększanie sprzedaży wskazanych produktów Producenta na określonym terytorium obejmującym: Austrię, Francję (od września 2017 r.), Niemcy, Holandię oraz Polskę.

Podstawowym zadaniem Spółki jest przekazywanie, za pośrednictwem jej pracowników, zleceń na zamówienia produktów Producenta. Spółka nie jest uprawniona do pobierania płatności w jego imieniu, kreowania zobowiązań oraz reprezentowania Producenta, ponadto nie posiada uprawnień do dokonywania zmian w umowach zawartych przez Producenta z klientami. Spółka, w celu poprawy sprzedaży, powinna przedstawiać propozycję dotyczące reklamy, w tym również brać udział w wydarzeniach marketingowych oraz targach gospodarczych.

Podkreślić należy, iż odpowiedzialność za prowadzenie podstawowej działalności marketingowej ciąży na Producencie. Zgodnie z zawartą umową, bez dodatkowego wynagrodzenia, Spółka została wyposażona w materiały marketingowe, w tym: katalogi, ulotki, plakaty, filmy oraz wszelkie inne materiały marketingowe. Uzyskane materiały pozostają własnością Producenta i w przypadku ich niewykorzystania, będą podlegały zwrotowi w momencie rozwiązania umowy. Spółka ma prawo przedstawiać do akceptacji dodatkowe materiały marketingowe - w celu ich wykorzystania muszą one wcześniej zostać zaaprobowane przez Producenta. Spółka, po uprzednim żądaniu zgłoszonym przez Producenta, wspierać go będzie w czasie prowadzonych negocjacji z klientami. Powinna ponadto wspierać Producenta w uzyskaniu wszelkich, wymaganych prawem, pozwoleń niezbędnych do prowadzenia sprzedaży danych produktów na terytorium danego kraju. Spółka może również zostać poproszona o wspieranie Producenta w ramach dochodzenia zaległych płatności od klientów oraz w czasie prowadzenia spraw sądowych na terytorium danego kraju. Celem podstawowym działań pozostaje jednak poszukiwanie nowych możliwości biznesowych, jak również dbałość o podtrzymanie obecnych kontaktów biznesowych. W razie nawiązania kontaktu biznesowego, zlecenie kierowane jest bezpośrednio do Producenta, który jest odpowiedzialny za prowadzenie negocjacji, podpisanie umowy oraz jej realizację.

Spółka nie jest i nie będzie odpowiedzialna za działania posprzedażowe na wskazanym terenie. Spółka również nie będzie stroną zawieranych umów, będących podstawą do dokonywania dostaw towarów Producenta.

Zgodnie z powyższym Spółka, w celu prawidłowego wykonania zobowiązań umownych, powinna stale dysponować odpowiednio wykwalifikowanymi pracownikami działającymi na danym terytorium. Na terenie Polski działa dwóch pracowników Spółki, zatrudnionych na podstawie umowy o pracę. Pracownicy nie mają uprawnień do podpisywania umów w imieniu Producenta. Spółka nie posiada na terenie kraju żadnych środków trwałych, w przyszłości pragnie jednakże być stroną umów leasingowych dotyczących samochodów służbowych dla pracowników. Spółka nie posiada na terenie Polski żadnego prawa do nieruchomości (na podstawie aktu własności, umowy najmu, dzierżawy itp.).

W chwili obecnej, w celu należytego wykonania zobowiązania wynikającego z zawartej umowy z Producentem, Spółka nabywa określone towary i usługi w tym: koszty najmu samochodów, koszty obsługi księgowej, koszty podróży służbowych oraz ponosi koszty wynagrodzenia swoich pracowników na terytorium kraju.

Spółka pragnie podkreślić, iż faktyczne sprawowanie nadzoru nad pracownikami, podejmowanie decyzji gospodarczych, będzie prowadzone przez Spółkę w miejscu jej faktycznej siedziby czyli poza granicami kraju.

Za całokształt prowadzonych działań Spółka ma prawo oczekiwać wynagrodzenia od Producenta, zgodnie z postanowieniami umowy. Spółka jak dotychczas nie otrzymała wynagrodzenia ze świadczone usługi.

Spółka obecnie nie jest zarejestrowana w Polsce dla potrzeb rozliczania podatku od towarów i usług.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że zawarł umowę agencyjną ze spółką R. AG (Producent) na czas nieokreślony. Zgodnie z postanowieniami umowy z dnia 7 stycznia 2017 r., może ona zostać wypowiedziana na podstawie pisemnego powiadomienia pod koniec każdego miesiąca w terminie nie krótszym niż trzech miesięcy. Pracownicy Wnioskodawcy podejmują działania zgodnie z umową zawartą ze spółką R. AG (Producentem), cele wyznacza Wnioskodawca, który sprawuje kontrolę nad działaniami swoich pracowników na terenie Polski. W odniesieniu do potrzebnych zasobów i aktywów posiadanych na terenie Polski: Pracownicy Wnioskodawcy posiadają do swojego wykorzystania komputery przenośne, telefony komórkowe, otrzymują również od Wnioskodawcy materiały potrzebne do prowadzenia akcji marketingowych. Wnioskodawca ponosi również koszt opłat leasingowych samochodu oraz najmu krótkoterminowego samochodu wykorzystywanego na terenie Polski.

Spółka R. AG (Producent) jest zarejestrowana na potrzeby podatku analogicznego do VAT na terenie Szwajcarii. Podobnie Wnioskodawca jest zarejestrowany na potrzeby podatku VAT na terenie Szwajcarii. Spółka R. AG (Producent) nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności na terenie Polski ani w innym kraju Unii Europejskiej. Działania Wnioskodawcy nie są więc przeznaczone na rzecz innego miejsca niż siedziby spółki R. AG (Producent). W ocenie Wnioskodawcy usługi nabywane na terenie kraju, ze względu na specyfikę powadzenia działalności powinny być traktowane jako związane z wykonywaniem czynności opodatkowanych na terenie Szwajcarii.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z dnia 18 września 2017 r.):

Czy biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny, Wnioskodawca nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności na terenie kraju i poprawnie uznaje, iż nabywane przez niego usługi powinny być opodatkowane zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, czyli w miejscu jego siedziby działalności gospodarczej, o ile nie znajdują zastosowania regulacje szczególne, wskazane w art. 28e i nast. ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zaprezentowane w zaistniałym stanie faktycznym usługi nabywane, w celu wypełnienia określonych zobowiązań wynikających z umowy zawartej z podmiotem powiązanym - Producentem, nie będą skutkować posiadaniem przez Spółkę stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 2 oraz art. 53 Rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) Nr 282/2011 (Dz. U. UE. L.2011.77.1 z dnia 23 marca 2011 r. dalej: „Rozporządzenie wykonawcze”).

Zdaniem Wnioskodawcy, podobnie czynności wykonywane na terenie kraju przez przebywających w Polsce pracowników Spółki, nie mogą być postrzegane jako samodzielne świadczenie usługi zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U z 2016 poz. 710 - dalej: „ustawa o VAT”). Wykonywane na terenie kraju przez pracowników Spółki czynności mają bowiem jedynie charakter pomocniczy do usługi głównej, która świadczona jest w miejscu faktycznej siedziby Spółki, gdzie podejmowane są wszystkie kluczowe decyzje mające wpływ na faktyczny kompletny kształt świadczonej usługi. Kwestie najistotniejsze jak przykładowo: dotyczące podjęcia prób nawiązania kontaktów z danymi kontrahentami czy też ich finalnej aprobaty wykonywane są w siedzibie Spółki w Szwajcarii. Podobnie zasoby niezbędne do wykonywania usługi, bazy danych, materiały marketingowe, wszystko to udostępniane jest przez Spółkę bezpośrednio z jej siedziby.

Wnioskodawca pragnie potwierdzić słuszność interpretowania, iż w przedstawionym stanie faktycznym i prawnym, nie posiada stałego miejsca działalności dla potrzeb podatku VAT w Polsce.

Zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług dla podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności. Zgodnie jednak z ust. 2 wskazanego artykułu „W przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.”

Prawidłowe określenie posiadania w danym państwie członkowskim stałego miejsca prowadzenia działalności może mieć poważne reperkusje po stronie powstania obowiązków, jak i praw działającego podmiotu. Prawidłowa interpretacja jest tym bardziej utrudniona ze względu na fakt, iż w regulacjach krajowych brak ustawowej definicji pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, a jednymi sposobem jest oparcie się w drodze wykładni o regulacje zawarte w Rozporządzaniu wykonawczym.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia wykonawczego „Na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”. Następnie zaś w ust. 2 „Na użytek stosowania następujących artykułów „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;
począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;
art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.”

W kolejnym ustępie wskazanego artykułu doprecyzowane zostało, iż sam fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z powyższym, w celu prawidłowej interpretacji czy dany podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w państwie innym, niż miejsce siedziby, potrzebne jest łącze spełnienie następujących warunków:

posiadanie odpowiedniego zaplecza personalnego,
posiadanie odpowiedniego wyposażenia technicznego (infrastruktura),
ponadto oba wskazane powyżej uwarunkowania, muszą charakteryzować się wystarczającą stałością oraz samodzielnością, niezbędną do podejmowania decyzji dotyczących świadczenia usług z tego miejsca bądź dla potrzeb tego miejsca.

Podkreślić należy, iż jak wynika z orzecznictwa TSUE, aby można określić powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności danego podmiotu, potrzebne jest spełnienie łączenie wszystkich wskazanych powyżej warunków.

Poniżej Spółka odniesie się do każdego z warunków i przedstawi swoje stanowisko.

Posiadanie odpowiedniego zaplecza personalnego

Wnioskodawca pragnie podkreślić, iż w regulacjach europejski ustawodawca posłużył się określeniem „odpowiednim” nieprzypadkowo. W ocenie Spółki nie każdy posiadany personel na terenie danego kraju, będzie automatycznie wypełniał to określenie. Podmioty zagraniczne często posiadają pracowników zatrudnionych, bądź oddelegowanych do pracy na terenie kraju, w celu prowadzenia czynności mających na celu budowanie obecności danego podmiotu, jego marki, na wskazanym rynku. Często prowadzą oni również działania nakierowane na reklamowanie określonego podmiotu, pełniąc funkcję agencji podmiotu zagranicznego. W ocenie Wnioskodawcy czynności wykonywane przez posiadanych na terenie kraju pracowników pokrywają się właśnie z działaniami agencji podmiotów zagranicznych. W stanie obecnym, Spółka posiada na terenie Polski dwóch pracowników, zatrudnionych na podstawie umowy o pracę, którzy wykonują czynności składające się na element składowy usługi, która świadczona jest na rzecz Producenta. Ograniczają się one do prowadzenia na rzecz Producenta działalności agencyjnej. Podstawowym założeniem działań jest dążenie do nawiązania jak największej ilości kontaktów biznesowych oraz dbałość o podtrzymywanie już istniejących relacji gospodarczych. Decyzje, na podstawie których dokonywane są te czynności, podejmowane są bezpośrednio poza granicami kraju. Podobnie jak ma to miejsce z pełnieniem nadzoru nad pracownikami. Przygotowanie polskich pracowników do pełnionych funkcji również ma miejsce w Szwajcarii - kwestia szkoleń. Podsumowując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż posiadani przez niego pracownicy na terytorium kraju, nie wypełniają w sposób pełny warunku wskazanego w regulacji Rozporządzenia wykonawczego, nie zostaje bowiem spełniony wymóg odpowiedzialności, jak i samodzielności do podejmowania decyzji dotyczących wykonywania usługi wyłącznie na terenie kraju. Czynności wykonywane na terenie kraju przez pracowników Spółki winny być traktowane jako usługi pomocnicze do usługi głównej polegającej na zwiększaniu sprzedaży Producenta, w odniesieniu do zamkniętego katalogu produktów - czyli funkcji agencyjnej Producenta.

Posiadanie odpowiedniego wyposażenia technicznego (infrastruktura)

Usługa wykonywana przez Wnioskodawcę na rzecz Producenta ma charakter szczególny i, jak może się wydawać, nie wymaga wielkiego zaangażowania po stronie posiadanego sprzętu. Pracownicy Spółki, z racji pełnionych funkcji, będą często zmuszeni do działania w terenie i odbywania częstych podróży służbowych. Spółka zapewnia swoim pracownikom niezbędny sprzęt - telefony komórkowe i komputery przenośne. W odniesieniu do wymogu częstego odbywania podróży służbowych, spółka pokrywa wydatki związane z wypożyczeniem samochodu służbowego dla pracowników. W przyszłości Spółka planuje również podpisać umowy leasingowania samochodów jeżeli okaże się to konieczne.

Wnioskodawca pragnie jeszcze raz podkreślić, iż usługi świadczone na rzez Producenta mają charakter usług agencyjnych i nie mają charakteru samodzielnej pełnej usługi. Ponadto czynności wykonywane przez Pracowników Spółki są ograniczone, wszelkie dodatkowe czynności analityczne, pomocnicze do marketingowych, odbywają się przy użyci sprzętu technicznego, niezbędnego oprogramowania, dostępu do baz danych, poza granicami kraju w miejscu siedziby Spółki.

Spółka nie posiadana jednak na terenie Polski żadnych środków trwałych, oraz nie dysponuje poza prawem do dysponowania samochodem służbowym, wynikającym z umowy najmu, żadnym prawem do ruchomości bądź nieruchomości zlokalizowanej na terenie kraju. Nie posiada biura, ani stałego adresu na terenie Polski.

Stałość oraz samodzielność

Wnioskodawca pragnie podkreślić iż usługa świadczona przez niego na rzecz Producenta ograniczona jest do działań agencyjnych, i faktycznie nie ma charakteru samodzielnego. Ponadto czynności wykonywane przez pracowników Spółki na terenie kraju stanowią jedynie element - część składową usługi agencyjnej świadczonej na rzecz Producenta.

Biorąc pod uwagę element stałości, Spółka przyznaje, iż rozumienie elementu stałości przez Wnioskodawcę, jest zgodne ze stanowiskiem organów podatkowych. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 25 października 2012 r. (sygn. akt IPPP3/443-784/12-4/KC) wskazywał, iż „(...) „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale (...)’’. Zatrudnienie pracowników na podstawie umowy o pracę oraz planowanie podejmowania dalszych działań mających na celu zwiększenie poziomu obecności na terenie Unii Europejskiej, w tym także na terenie kraju, można uznać za wystarczające do uznania, iż element stałości obecności Spółki został spełniony.

Zadaniem Spółki, wymóg samodzielności działania na danym terenie, co jest warunkiem posiadania stałego miejsca działalności dla potrzeb podatku VAT, nie jest przez nią spełniony. Pracownicy Spółki nie maja prawa do podpisywania umów z kontrahentami, ponadto z postanowień umowy zawartej z Producentem, a dokładnie ze wskazania określonego terenu, nie ograniczającego się wyłącznie do terenu kraju, oraz sposobu określania należnego Spółce wynagrodzenia, uzależnionego od osiągania sprzedaży na całym wskazanym terenie, a nie na podstawie każdej zawartej umowy, dodatkowo bazującego na poziomie wydatków, zbliża usługę Spółki do działań agencyjnych Producenta. Czynności podejmowane na terenie kraju przez polskich pracowników Spółki kontrolowane i nadzorowane są spoza terenu kraju, stanowią część składową usługi agencyjnej, którą dodatkowo trudno określić co do wartości na wyłącznie danym terenie jednego państwa. Stworzona w Polsce struktura nie jest wystarczająca do konsumowania i samodzielnego świadczenia usługi na rzecz Producenta, stanowiąc jedynie usługi pomocnicze. Pracownicy Spółki, tak jak i sama Spółka nie została upoważniona do reprezentowania, podpisywania w jego imieniu, zmieniania umów handlowych kreujących po stronie Producenta zobowiązania.

Spółka nie będzie również nigdy stroną zawartych umów, na podstawie których towary będą na teren kraju przywożone, czy to w ramach sprzedaży, przemieszczenia własnego czy też procedur importowych.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę argumentację przedstawioną powyżej, struktura organizacyjna na terenie Polski nie będzie wypełniać warunków zawartych w Rozporządzeniu wykonawczym, w związku czym Spółka nie będzie posiadała na terenie kraju stałego miejsca prowadzenia działalności na potrzeby podatku VAT.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że nabywane przez niego na terenie kraju usługi, zgodnie z dyspozycją art. 28b ust. 1 VAT, podlegają opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności czyli na terenie Szwajcarii, o ile nie znajdują zastosowania regulacje szczególne, wskazane w art. 28e i nast. ustawy o VAT. Wnioskodawca uważa, iż biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny, nie znajduje uzasadnienia twierdzenie, iż na podstawie art. 28b ust. 2 ustawy o VAT, usługi świadczone na jego rzecz (poza wyjątkami wskazanymi w przepisach art. 28e i nast. ustawy o VAT) opodatkowanie winny być na terenie kraju, ponieważ Wnioskodawca nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terenie Polski. Biorąc pod uwagę, iż pojecie to nie zostało zdefiniowane w polskiej ustawie o VAT, zasadnym było odniesienie się do przepisów wykonawczych Rozporządzenia wykonawczego Rady nr 282/2011.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy. Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Wskazany powyżej art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Z okoliczności przedmiotowej sprawy wynika, że Wnioskodawca jest spółką prawa szwajcarskiego, zarejestrowaną na potrzeby podatku od wartości dodanej na terenie Szwajcarii. Wnioskodawca zawarł w dniu 9 czerwca 2017 r. umowę agencyjną ze szwajcarską spółką R AG (Producent), specjalizującą się w doskonaleniu, produkcji, sprzedaży oraz dystrybucji produktów chemicznych, wykorzystywanych w przemyśle drukarskim oraz w produkcji opakowań, na podstawie której Spółka zobowiązała się do świadczenia usług pomocniczych, mających na celu promowanie oraz zwiększanie sprzedaży wskazanych produktów Producenta na określonym terytorium obejmującym: Austrię, Francję (od września 2017 r.), Niemcy, Holandię oraz Polskę. Umowa została zawarta na czas nieokreślony. Zgodnie z postanowieniami umowy może ona zostać wypowiedziana na podstawie pisemnego powiadomienia pod koniec każdego miesiąca w terminie nie krótszym niż trzech miesięcy. Podstawowym zadaniem Spółki jest przekazywanie, za pośrednictwem jej pracowników, zleceń na zamówienia produktów Producenta. Spółka nie jest uprawniona do pobierania płatności w jego imieniu, kreowania zobowiązań oraz reprezentowania Producenta, ponadto nie posiada uprawnień do dokonywania zmian w umowach zawartych przez Producenta z klientami. Spółka, w celu poprawy sprzedaży, powinna przedstawiać propozycję dotyczące reklamy, w tym również brać udział w wydarzeniach marketingowych oraz targach gospodarczych. Odpowiedzialność za prowadzenie podstawowej działalności marketingowej ciąży na Producencie. Zgodnie z zawartą umową, bez dodatkowego wynagrodzenia, Spółka została wyposażona w materiały marketingowe, w tym: katalogi, ulotki, plakaty, filmy oraz wszelkie inne materiały marketingowe. Uzyskane materiały pozostają własnością Producenta i w przypadku ich niewykorzystania, będą podlegały zwrotowi w momencie rozwiązania umowy. Spółka ma prawo przedstawiać do akceptacji dodatkowe materiały marketingowe w celu ich wykorzystania muszą one wcześniej zostać zaaprobowane przez Producenta. Spółka, po uprzednim żądaniu zgłoszonym przez Producenta, wspierać go będzie w czasie prowadzonych negocjacji z klientami. Powinna ponadto wspierać Producenta w uzyskaniu wszelkich, wymaganych prawem, pozwoleń niezbędnych do prowadzenia sprzedaży danych produktów na terytorium danego kraju. Spółka może również zostać poproszona o wspieranie Producenta w ramach dochodzenia zaległych płatności od klientów oraz w czasie prowadzenia spraw sądowych na terytorium danego kraju. Celem podstawowym działań pozostaje jednak poszukiwanie nowych możliwości biznesowych, jak również dbałość o podtrzymanie obecnych kontaktów biznesowych. W razie nawiązania kontaktu biznesowego, zlecenie kierowane jest bezpośrednio do Producenta, który jest odpowiedzialny za prowadzenie negocjacji, podpisanie umowy oraz jej realizację. Spółka nie jest i nie będzie odpowiedzialna za działania posprzedażowe na wskazanym terenie. Spółka również nie będzie stroną zawieranych umów, będących podstawą do dokonywania dostaw towarów Producenta.

Spółka, w celu prawidłowego wykonania zobowiązań umownych, powinna stale dysponować odpowiednio wykwalifikowanymi pracownikami działającymi na danym terytorium. Na terenie Polski działa dwóch pracowników Spółki, zatrudnionych na podstawie umowy o pracę. Pracownicy nie mają uprawnień do podpisywania umów w imieniu Producenta. Spółka nie posiada na terenie kraju żadnych środków trwałych, w przyszłości pragnie jednakże być stroną umów leasingowych dotyczących samochodów służbowych dla pracowników. Spółka nie posiada na terenie Polski żadnego prawa do nieruchomości (na podstawie aktu własności, umowy najmu, dzierżawy itp.). W celu należytego wykonania zobowiązania wynikającego z zawartej umowy z Producentem, Spółka nabywa określone towary i usługi w tym: koszty najmu samochodów, koszty obsługi księgowej, koszty podróży służbowych oraz ponosi koszty wynagrodzenia swoich pracowników na terytorium kraju. Faktyczne sprawowanie nadzoru nad pracownikami, podejmowanie decyzji gospodarczych, będzie prowadzone przez Spółkę w miejscu jej faktycznej siedziby czyli poza granicami kraju. Za całokształt prowadzonych działań Spółka ma prawo oczekiwać wynagrodzenia od Producenta, zgodnie z postanowieniami umowy. Spółka jak dotychczas nie otrzymała wynagrodzenia ze świadczone usługi. Spółka obecnie nie jest zarejestrowana w Polsce dla potrzeb rozliczania podatku od towarów i usług.

Pracownicy Wnioskodawcy podejmują działania zgodnie z umową zawartą ze spółką R AG (Producentem), cele wyznacza Wnioskodawca, który sprawuje kontrolę nad działaniami swoich pracowników na terenie Polski. Pracownicy Wnioskodawcy posiadają do swojego wykorzystania komputery przenośne, telefony komórkowe, otrzymują również od Wnioskodawcy materiały potrzebne do prowadzenia akcji marketingowych. Wnioskodawca ponosi również koszt opłat leasingowych samochodu oraz najmu krótkoterminowego samochodu wykorzystywanego na terenie Polski. Spółka R AG (Producent) jest zarejestrowana na potrzeby podatku analogicznego do VAT na terenie Szwajcarii. Podobnie Wnioskodawca jest zarejestrowany na potrzeby podatku VAT na terenie Szwajcarii. Spółka R AG (Producent) nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności na terenie Polski ani w innym kraju Unii Europejskiej. Działania Wnioskodawcy nie są więc przeznaczone na rzecz innego miejsca niż siedziby spółki R AG (Producent). W ocenie Wnioskodawcy usługi nabywane na terenie kraju, ze względu na specyfikę powadzenia działalności powinny być traktowane jako związane z wykonywaniem czynności opodatkowanych na terenie Szwajcarii.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest ustalenie czy posiada on na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oraz ustalenie miejsca opodatkowania nabywanych usług, do których nie znajdują zastosowania regulacje szczególne, wskazane w art. 28e i nast. ustawy.

Dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w Rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, stosowanego w tym zakresie od dnia 1 lipca 2011 r. zwanego dalej „rozporządzeniem”.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia, na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia, na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;
począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;
art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 11 ust. 3 rozporządzenia).

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia, na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 FaabordGelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Jednocześnie, przy określaniu stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, konieczność odwołania się do wyroków TSUE, wielokrotnie podkreślały polskie sądy administracyjne. Przykładowo, NSA w wyroku z dnia 16 lutego 2015 r., sygn. akt I FSK 2004/13, odwołując się do wyroku TSUE C-260/95 stwierdził, że wszelkie zasoby wykorzystywane przez potencjalne stałe miejsce prowadzenia działalności, w tym również zasoby techniczne, nie muszą być własnością podatnika. W ocenie NSA, podatnik może więc „stworzyć” wymaganą strukturę, opierając się na wynajmie, dzierżawie i innych podobnych formach. Z kolei, WSA w Olsztynie w wyroku z dnia 30 września 2009 r., sygn. akt I SA/Ol 563/09 stwierdził, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na terytorium kraju infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany i ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Podobnie, tezy zawarte w wyrokach WSA sygn. akt III SA/Wa 3332/14 i III SA/Wa 3741/14 uwzględniające dorobek orzeczniczy TSUE, są pomocne dla analizy kwestii określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Z uwagi na ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwa polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności, w ocenie tut. Organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie swój personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Analizując powyższe przepisy oraz biorąc pod uwagę okoliczności przedmiotowej sprawy stwierdzić należy, że Wnioskodawca spełnia przesłanki do uznania opisanej w stanie faktycznym działalności Spółki realizowanej w ramach umowy agencyjnej zawartej na czas nieokreślony z Producentem, za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, które cechuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego. W przedmiotowej sprawie w stworzonej strukturze działalności Wnioskodawcy, kryterium stałości (rozumiane jako fakt, że podmiot posiadający takie miejsce ma zamiar prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny) wynika z zaangażowania w zadania związane z realizacją umowy agencyjnej, na podstawie której Spółka zobowiązała się do świadczenia usług pomocniczych, mających na celu promowanie oraz zwiększanie sprzedaży wskazanych produktów Producenta na określonym terytorium obejmującym między innymi Polskę. Jak wynika z okoliczności przedmiotowej sprawy Spółka, w związku z realizacją umowy w celu poprawy sprzedaży, powinna przedstawiać propozycje dotyczące reklamy, w tym również brać udział w wydarzeniach marketingowych oraz targach gospodarczych. Zgodnie z umową Spółka została wyposażona w materiały marketingowe, w tym: katalogi, ulotki, plakaty, filmy oraz wszelkie inne materiały marketingowe. Spółka, po uprzednim żądaniu zgłoszonym przez Producenta, wspierać go będzie w czasie prowadzonych negocjacji z klientami. Spółka powinna wspierać Producenta w uzyskaniu wszelkich, wymaganych prawem, pozwoleń niezbędnych do prowadzenia sprzedaży danych produktów na terytorium danego kraju. Spółka może również zostać poproszona o wspieranie Producenta w ramach dochodzenia zaległych płatności od klientów oraz w czasie prowadzenia spraw sądowych na terytorium danego kraju. Celem podstawowym działań pozostaje poszukiwanie nowych możliwości biznesowych, jak również dbałość o podtrzymanie obecnych kontaktów biznesowych. Ponadto, jak wskazuje Wnioskodawca, w celu prawidłowego wykonania zobowiązań umownych, Spółka powinna stale dysponować odpowiednio wykwalifikowanymi pracownikami działającymi na danym terytorium. Na terenie Polski działa dwóch pracowników Spółki, zatrudnionych na podstawie umowy o pracę. Pracownicy Wnioskodawcy posiadają do swojego wykorzystania komputery przenośne, telefony komórkowe, otrzymują również od Wnioskodawcy materiały potrzebne do prowadzenia akcji marketingowych. Co więcej, Wnioskodawca ponosi koszt opłat leasingowych samochodu oraz najmu krótkoterminowego samochodu wykorzystywanego na terenie Polski. W przedstawionych okolicznościach sprawy oceniając całokształt działań podejmowanych przez Wnioskodawcę na terytorium Polski w związku ze świadczeniem usług pomocniczych w ramach zawartej umowy agencyjnej należy stwierdzić, że Wnioskodawca dysponuje w Polsce odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, świadczącą o posiadaniu przez Wnioskodawce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

W analizowanym przypadku bez znaczenia pozostaje okoliczność, że faktyczne sprawowanie nadzoru nad pracownikami, podejmowanie decyzji gospodarczych, będzie prowadzone przez Spółkę w miejscu jej faktycznej siedziby czyli poza granicami kraju bowiem stałości miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie można utożsamiać z intensywnością i częstotliwością podejmowanych działań w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, jak również z decyzjami zarządczymi, które nie mają miejsca w kraju. Przy tym, należny wskazać, że to dla ustalenia miejsca siedziby prowadzenia działalności gospodarczej decydujące znaczenie ma określenie miejsca funkcji naczelnego zarządu przedsiębiorstw. Natomiast funkcje te nie decydują o stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej.

Kluczowe dla uznania, że Wnioskodawca na terytorium Polski posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej jest zapewnienie dla potrzeb działalności mającej szczególny charakter (promowanie oraz zwiększenie sprzedaży produktów Producenta) fachowego personelu (na terytorium Polski działa dwóch wykwalifikowanych pracowników Spółki zatrudnionych na podstawie umowy o pracę), niezbędnego do świadczenia usług pomocniczych w ramach zawartej na czas nieokreślony umowy agencyjnej oraz posiadanie w Polsce minimalnych środków technicznych niezbędnych do prowadzenia tego rodzaju działalności (komputery przenośne, telefony komórkowe, materiały potrzebne do prowadzenia akcji marketingowych, leasing oraz najem krótkoterminowy samochodu wykorzystywanego na terenie Polski).

W konsekwencji, biorąc pod uwagę powyższe, zostaną spełnione przez Wnioskodawce kryteria posiadania minimalnego rozmiaru działalności charakteryzującej się określonym poziomem stałości, w której będzie miała miejsce obecność zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych do prowadzenia działalności gospodarczej podatnika. Tym samym należny stwierdzić, że w przedstawionym przypadku (mając na uwadze charakter prowadzonej na terytorium Polski działalności) wykorzystanie posiadanej w Polsce infrastruktury technicznej oraz personelu do wykonywania działań związanych z realizacją zawartej z Producentem umowy w sposób zorganizowany oraz ciągły kwalifikuje prowadzoną aktywność Spółki na terytorium kraju jako stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Tym samym stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie do nabywanych przez Wnioskodawcę na terenie kraju usług, do których nie znajdują zastosowania regulacje szczególne, wskazane w art. 28e i nast. ustawy nie znajduje zastosowania art. 28b ust. 1 ustawy. W analizowanym przypadku bowiem, jak ustalono powyżej, Wnioskodawca posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem miejscem opodatkowania usług nabywanych przez Wnioskodawcę jest terytorium Polski na podstawie art. 28b ust. 2 ustawy, o ile nie znajdują zastosowania regulacje szczególne, wskazane w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej z dnia 25 października 2012 r. sygn. akt IPPP3/443-784/12-4/KC należy zwrócić uwagę na fakt, że interpretacje indywidualne są wydawane w indywidualnych sprawach i nie wiążą w sprawach innych podatników, co jest tym bardziej zrozumiałe zważywszy na różnorodność i odmienność okoliczności faktycznych występujących w każdej z indywidualnych spraw podlegających rozstrzygnięciu. Interpretacja powołana przez Wnioskodawcę rozstrzyga w odmiennym zdarzeniu przyszłym od stanu faktycznego przedstawionego we wniosku przez Spółkę. Tut. Organ nie kwestionuje zawartych w przedmiotowej interpretacji tez dotyczących rozumienia kryterium stałości istotnego przy ocenie czy dany podmiot posiada na terytorium kraju stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Jednocześnie tut. Organ zauważa, że w powołanej interpretacji uznano, że Wnioskodawca posiada na terytorium kraju stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem interpretacja indywidualna sygn. akt IPPP3/443-784/12-4/KC nie może stanowić poparcia stanowiska Wnioskodawcy w przedmiotowej sprawie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin