Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-3.4012.424.2017.1.JC
z 29 sierpnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 lipca 2017 r. (data wpływu 17 lipca 2017 r.), uzupełnionym w dniu 16 sierpnia 2017 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania sprzedaży działek gruntu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 lipca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 16 sierpnia 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania sprzedaży działek gruntu.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu, przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wraz z mężem jesteście Państwo emerytami, właścicielami kilku działek rekreacyjnych położonych w obrębie geodezyjnym…, gm. …, powstałych w wyniku podziału gruntów rolnych dokonanego w 1998 r. W dniu … 2016 r. sprzedali Państwo działkę rekreacyjną o numerze 185/25. Umowa sprzedaży działki jest potwierdzona aktem notarialnym z dnia transakcji, sporządzonym w Kancelarii Notarialnej przed notariuszem. Nabywcą działki jest małżeństwo, które kupiło ją ze względu na położenie blisko miejsca zamieszkania ich rodziny. Cena sprzedaży działki została ustalona na kwotę … zł. Notariusz, sporządzając umowę sprzedaży stwierdziła, że od ceny sprzedaży musi być odprowadzony podatek od towarów i usług. Próbowała Pani wraz z mężem wyjaśnić, że nie jesteście podatnikami podatku VAT, że działki są osobistym majątkiem prywatnym nabytym bez zamiaru handlu i w związku z tym uważa Pani, że podatek VAT od ceny tej transakcji nie powinien być naliczany. Pomimo wyjaśnień, notariusz wprowadziła do umowy zapis w formie oświadczenia że „w zakresie sprzedaży nieruchomości będącej przedmiotem niniejszej umowy są podatnikami podatku VAT i ustalona cena zawiera podatek VAT.” (pkt. 6 umowy). Od tej transakcji opłacili Państwo podatek VAT naliczony przez notariusza. Nie zgadzając się ze stwierdzeniem określającym w umowie sprzedaży jako podatników podatku VAT, wnosi Pani o interpretację przepisów art. 15 ustawy o podatku VAT w sposób uznający, że w opisanym przypadku nie jest Pani podatnikiem podatku VAT i że od dokonanej już transakcji, jak również od sprzedaży następnych działek podatek VAT nie będzie należny. Zwróciła Pani uwagę, że nie prowadzicie z mężem jakiejkolwiek działalności gospodarczej, a grunty w działkach rekreacyjnych których jesteście właścicielami, nigdy nie były wykorzystywane w jakiejkolwiek działalności, bowiem są majątkiem osobistym.

W styczniu 1995 r. kupiła Pani wraz z mężem, na współwłasność z ówczesnym wspólnikiem T.W. (występującym również z żoną), grunt rolny - jako działka nr 185/3 o pow. 3,42 ha - położony w obrębie geodezyjnym …, gm... Państwa zamiarem było wybudowanie na kupionym gruncie dwóch siedlisk dla rodzin. Niestety, pod koniec 1995 r. doszło w spółce do nieporozumień, w wyniku których Pani mąż odszedł do innej pracy, sprzedając wspólnikowi rok później udziały w spółce. W nowej zmienionej sytuacji materialnej nie mogli Państwo przystąpić do realizacji zamierzonego planu.

W 1997 r., z inicjatywy Urzędu Gminy, został opracowany miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obejmujący również działkę nr 185/3. Zgodnie z ustaleniami tego planu cały obszar został uznany za tereny rekreacyjne, a wspólna działka została podzielona na mniejsze działki o przeznaczeniu zgodnym z planem miejscowym. Działki te stanowiły wspólną własność dwóch małżeństw – G i W.

Z inicjatywy byłego wspólnika, w 1998 r. został dokonany na podstawie planu miejscowego podział geodezyjny działki nr 185/3, a w roku 1999 została zniesiona współwłasność wydzielonych działek rekreacyjnych, w wyniku czego stała się Pani wraz z mężem odrębnymi właścicielami 8 działek rekreacyjnych, 2 działek leśnych i 1 działki pod przepompownię ścieków o powierzchni łącznej 1,4667 ha. Pozostała część działek rekreacyjnych na gruncie o powierzchni 1,6297 ha przypadła małżeństwu W.

W zaistniałej sytuacji zdecydowała Pani z mężem, aby o ewentualnej zabudowie rekreacyjnej działek pozostających majątkiem osobistym, zdecydowali spadkobiercy.

Nie była Pani zleceniodawcą podziału gruntu na działki, jak również nie zlecała jakichkolwiek innych działań oraz nie ponosiła żadnych kosztów prac, które miałyby na celu zwiększenie ich atrakcyjności.

Z uwagi na przewlekłą chorobę i sytuację materialną zgodzili się Państwo na sprzedaż w 2005 r. działki 185/20, opłacając wówczas podatek VAT. Próby wyjaśnienia w Urzędzie Skarbowym, że sprzedaż nastąpiła w wyjątkowej sytuacji, że działka nie była objęta żadną działalnością gospodarczą oraz że sprzedaż nastąpiła z majątku osobistego, a nabywcy sami Państwa znaleźli (ich rodziny mieszkają w sąsiedztwie kupionej przez nich działki) - nie przyniosły rezultatu. Mając na głowie inne osobiste problemy pogodzili się Państwo z interpretacją US i zapłacili podatek.

Obecnie, w podobnej sytuacji, kiedy sprzedali Państwo działkę również ze względu na kłopoty materialne (koszty leczenia), nie można pozostawić sprawy interpretacji przepisów bez jednoznacznego wyjaśnienia. Uważają Państwo, że dokonana sprzedaż działki stanowiła czynność, która nie wykracza poza zakres związany ze zwykłym wykonywaniem prawa własności w ramach zwykłego zarządu majątkiem osobistym.

Dodatkowym przyczynkiem dającym przekonanie o słuszności wniosku jest fakt, że były wspólnik wraz żoną (również emeryci), właściciele sąsiadujących działek rekreacyjnych, uzyskali w podobnym postępowaniu wyrok WSA w Olsztynie w sprawie interpretacji przepisów o podatku od towarów i usług, wskazujący, że przy sprzedaży przez nich poszczególnych działek podatek VAT nie jest należny.

Z przedstawionych powyżej powodów wnosi Pani o uznanie, że zarówno dokonana już sprzedaż działki rekreacyjnej, jak również incydentalna sprzedaż kolejnych działek nie podlega i nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

Kwestia podatku od tej transakcji VAT została rozstrzygnięta na wniosek złożony przez pani męża w interpretacji indywidualnej wydanej z upoważnienia Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy (…).Wnosi Pani o interpretację przepisów art. 15 ustawy o podatku VAT w sposób identyczny jak to zostało ustalone w przywołanej powyżej interpretacji podatkowej tj. uznający, że w opisanym przypadku Pani również, jako współwłaściciel działek nie jestem podatnikiem podatku VAT i że od dokonanej już transakcji, jak również od sprzedaży następnych działek podatek VAT nie będzie należny. Dodatkowo zwróciła Pani również uwagę, że nie prowadzą Państwo jakiejkolwiek działalności gospodarczej, a grunty w działkach rekreacyjnych których jesteście właścicielami, nigdy nie były przez Państwa wykorzystywane w jakiejkolwiek działalności, bowiem są majątkiem osobistym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż działek rekreacyjnych dokonana przeze Panią wraz z mężem w ramach współwłasności małżeńskiej w 2005 r. i 2016 r. oraz ewentualna incydentalna sprzedaż jakiejkolwiek działki gruntu w przyszłości, powinna podlegać obowiązkowi opodatkowania podatkiem VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, osoby fizycznej nie można uznać za podatnika podatku od towarów i usług, gdy dokonuje sprzedaży gruntu będącego jego własnością, który został w skutek opracowania planu zagospodarowania przestrzennego (niezależnie od woli tej osoby) przekształcony w grunt przeznaczony pod zabudowę rekreacyjną, o ile sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby. Podział gruntu na działki, dokonany podobnie jak opracowanie planu miejscowego niezależnie od Państwa woli, nie upoważnia do uznania, że jako współwłaściciel gruntu miała Pani zamiar prowadzenia działalności handlowej, polegający na przygotowaniu się do sprzedaży większej ilości działek rekreacyjnych.

W związku z powyższym, w przypadku jednostkowych sprzedaży działek rekreacyjnych przypadkowym nabywcom w 2005 r. i w 2016 r. nie może być mowy o aktywnym charakterze działalności typowej dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą w zakresie handlu. Podział gruntu na większą ilość działek odbył się przy biernej woli jako właściciela gruntu, a podziałowi nie towarzyszyły inne dodatkowe czynności, które wskazywałyby na podjęcie aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, np. przygotowanie dojazdów, czy uzbrojenie terenu w podstawowe media.

Tym samym wspomniana powyżej incydentalna sprzedaż działek była w Pani ocenie równoznaczna z wyzbywaniem się majątku prywatnego, w sytuacji konieczności zaspokojenia potrzeb finansowych rodziny.

W odniesieniu do działek rekreacyjnych których są Państwo właścicielami, a położonych w obrębie …, nie zamierzacie Państwo inicjować i prowadzić jakichkolwiek działań dotyczących ich stanu formalnego, zakresu zainwestowania w media czy też czynności mających w inny sposób zwiększyć ich atrakcyjność.

W związku z brakiem możliwości realizacji Państwa pierwotnych planów (budowa własnego siedliska nad jeziorem) zdecydowała Pani wraz z mężem o pozostawieniu działek powstałych wskutek podziału, jako zabezpieczenie dla córki i jedynego wnuka. O ile jednak znajdzie się chętny na kupno działki, który tak jak we wcześniejszych przypadkach znajdzie Państwa i sam się zgłosi, to sprzedaż może mieć miejsce wyłącznie w sytuacji wyjątkowej potrzeby życiowej Państwa rodziny. Nie zamierzają Państwo oferować działek do sprzedaży poprzez ogłoszenia prasowe i internetowe. Nie zamierzacie Państwo również zlecać sprzedaży pośrednikom i umieszczać w miejscach publicznych jakichkolwiek informacji o działkach.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary – stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, zgodnie z ust. 2 tego artykułu w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r., obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Ze wskazanych regulacji wynika, że dostawa gruntów, co do zasady, jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług. W świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Aby dostawę towarów (np. gruntów) uznać za działalność gospodarczą – w świetle cytowanego przepisu w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r. – należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar dokonywać takiej czynności wielokrotnie, a wykorzystywane przez niego towary, czy usługi zostały nabyte w celu spożytkowania ich do wykonywania tej czynności.

W tym miejscu wskazać należy, że w przedmiocie opodatkowania sprzedaży działek służących do działalności rolniczej, przeznaczonych w planie zagospodarowania przestrzennego gminy pod zabudowę mieszkaniowo-usługową, a nabytych jako grunty rolne, wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby (C-180/10) i Emilian Kuć, Halina Jeziorska-Kuć (C-181/10).

Udzielając odpowiedzi na postawione w tym temacie pytania prejudycjalne, Trybunał wskazał, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie, zdaniem Trybunału, okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast, wyjaśnił Trybunał, w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Dla ustalenia zawodowego profilu działalności istotne będą takie okoliczności, jak np.: uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, a także uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Z dniem 1 kwietnia 2013 r. uległo zmianie brzmienie treści art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na podstawie art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, str. 1, z późn. zm.), działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie, w sposób ciągły, własności dóbr materialnych lub niematerialnych do celów zarobkowych.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

1. dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
2. dostawa terenu budowlanego.

Warunkiem uznania osoby fizycznej za podatnika podatku od towarów i usług – w świetle przywołanego orzeczenia TSUE – jest to czy ta osoba podejmuje aktywne działania w celu dokonania sprzedaży gruntu, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców tj. uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, a także uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru.

Zatem jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i osoba ta nie podejmuje aktywnych działań w celu dokonania sprzedaży, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Należy mieć też na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i podejmowanych w odniesieniu do niego działań w całym okresie posiadania. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych co stwierdził Trybunał Sprawiedliwości UE w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanego powyżej orzeczenia C-291/92 wynika bowiem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania danej nieruchomości, czy jej części, w ramach majątku osobistego.

Analiza treści wniosku oraz przywołanych regulacji prawnych, w szczególności treści art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r. prowadzi do wniosku, że w związku ze sprzedażą działki gruntu nr 185/20 dokonaną w 2005 r., nie działała Pani jako podatnik podatku od towarów i usług a sprzedaż ta nie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem. Z okoliczności faktycznych sprawy nie wynika bowiem, aby miała Pani zamiar dokonywać sprzedaży w sposób częstotliwy, ani że grunt był wykorzystywany w działalności gospodarczej.

W odniesieniu do sprzedaży działki gruntu dokonanej w dniu 14 kwietnia 2016 r. oraz do ewentualnej sprzedaży działek gruntu w przyszłości należy stwierdzić, że – przy uwzględnieniu wniosków płynących z orzeczenia TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 oraz art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r. – nie działała/nie będzie Pani działała w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy. Z treści wniosku wynika bowiem, że nie podjęła Pani szeregu zorganizowanych czynności zmierzających do sprzedaży przedmiotowego gruntu. Nie nabyła ich Pani z zamiarem sprzedaży, a podział gruntu odbył się z inicjatywy Gminy. Nie podjęła Pani, i nie zamierza podjąć, działań wskazujących na profesjonalny obrót nieruchomościami (tj. działań marketingowych, wykonania przyłączy wodnych, energetycznych, gazowych). Z tego powodu uznać należy, że nie działała/nie będzie Pani działała jak profesjonalny handlowiec, zajmujący się obrotem gruntami. W konsekwencji należy stwierdzić, że w tej konkretnej sytuacji korzystała/będzie Pani korzystać z przysługującego prawa do rozporządzania własnym majątkiem. Stąd też ww. czynności będą stanowić działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają/nie będą miały zastosowania. Tym samym dostawa działki dokonana w 2016 r. oraz ewentualna sprzedaż działek w przyszłości nie podlega/nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Końcowo zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Stroną wniosku o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest Wnioskodawca, a zatem niniejsza interpretacja rozstrzyga wyłącznie w zakresie jego praw i obowiązków. Oznacza to, że wydana interpretacja indywidualna nie ma mocy wiążącej dla męża Wnioskodawcy, który chcąc uzyskać taką interpretację powinien wystąpić z odrębnym wnioskiem o jej wydanie.

Jednocześnie zaznacza się, że niniejsza interpretacja indywidualna została wydana na podstawie przedstawionych we wniosku okoliczności, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia, a w przypadku zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.