Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.490.2017.1.AM
z 26 września 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 10 sierpnia 2017 r. (data wpływu 20 września 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki należącej do majątku osobistego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 września 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki należącej do majątku osobistego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni ma 80 lat, od 60 lat zamieszkuje we Włoszech. Posiada tylko obywatelstwo włoskie, jest wdową, ma dwóch żonatych synów oraz czworo wnuków, wszyscy zamieszkują we Włoszech i mają obywatelstwo tego kraju.

Wnioskodawczyni jest emerytką, poważnie choruje na serce. Przebyła operację wszczepienia bajpasów i jest pod stałą obserwacją lekarską. Musi przyjmować systematycznie leki, gwarantujące należyte funkcjonowanie pracy serca. Od 2008 r. jest właścicielką nieruchomości, o powierzchni 0,5852 ha, której 2/3 własności odziedziczyła po swojej matce w drodze dziedziczenia testamentowego (postanowienie SR z 25 kwietnia 2008 r.), a 1/3 własności nabyła w 2008 r. na podstawie umowy darowizny od swojej siostry. W dniu 18 października 2001 r., czyli zanim Wnioskodawczyni została właścicielką nieruchomości, Rada Gminy uchwaliła plan zagospodarowania obszaru, na którym położona jest przedmiotowa działka, przeznaczając go pod budownictwo jednorodzinne. Mając na uwadze takie przeznaczenie nieruchomości Wnioskodawczyni w grudniu 2014 r., wystąpiła o dokonanie podziału jej gruntu na działki budowlane pod budownictwo jednorodzinne. Decyzją z dnia 23 marca 2016 r. wójt Gminy zatwierdził podział tej nieruchomości na 8 działek o powierzchni od 0,0558 ha do 0,1236 ha, z czego ta najmniejsza przeszła z mocy prawa na własność Gminy, jako droga wewnętrzna.

Od nabycia całej nieruchomości w 2008 r. Wnioskodawczyni nie dokonywała w związku z nią żadnych innych czynności, jak np. wnioskowanie o podłączenie elektryczności, kanalizacji lub innych mediów. Wnioskodawczyni miała zamiar kilka działek darować swoim synom i wnukom, jednak po początkowym wyrażeniu zainteresowania w końcu podjęli oni decyzje, że nie są nimi zainteresowani, gdyż żaden z nich nie ma zamiaru wiązać swoich planów życiowych z Polską, a jeśli by mieli otrzymać darowiznę to tylko w gotówce uzyskanej ze sprzedaży działek. Inną ważną przyczyną przemawiającą za sprzedażą działek jest wiek Wnioskodawczyni i jej stan zdrowia, co powoduje, że musi ona liczyć się za śmiercią w bliższej perspektywie czasu, co dla jej rodziny oznaczałoby duże trudności i znaczne koszty związane z przeprowadzeniem postępowania spadkowego w Polsce. Ponadto w chwili obecnej Wnioskodawczyni wymaga stałej hospitalizacji, opieki ze strony drugiej osoby (pomocy domowej) oraz leków, co powoduje, że jej emerytura nie wystarcza na zapewnienie jej odpowiednich warunków życia. Dlatego zmuszona jest sprzedać te działki w miarę nieodległym terminie.

Wnioskodawczyni zamierza znaleźć osoby zainteresowane nabyciem działek poprzez pośrednika obrotu nieruchomościami. We własnym zakresie nie będzie dokonywać żadnych działań marketingowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni z tytułu sprzedaży działek będzie podatnikiem VAT zobowiązanym do zapłaty podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikiem VAT są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Art. 15 ust. 2 tej ustawy stanowi natomiast, że działalność gospodarczą obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody.

Z wyżej zacytowanych przepisów wynika, że podatnikiem VAT zobowiązanym do zapłaty podatku od towarów i usług są m.in. osoby fizyczne, które dokonują dostawy towarów w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Zatem nie będą podatnikiem VAT osoby fizyczne dokonujące sprzedaży w ramach zarządzania majątkiem prywatnym, poza działalnością gospodarczą. Z tego wynika, że sprzedaż gruntów jest opodatkowana podatkiem VAT, gdy zostanie dokonana na regułach właściwych dla prowadzenia działalności gospodarczej.

W wyroku z dnia 15 września 2011 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej zwany: „TSUE”) w połączonych sprawach C-180/10 i C-181/10 uznał, że aby osoba fizyczna, sprzedająca nieruchomość mogła zostać opodatkowana podatkiem VAT, musi podejmować w ramach tej transakcji aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 2006/112 (pkt 39 wyroku). Tylko spełnienie tej przesłanki pozwala zakwalifikować osobę fizyczną jako podatnika VAT, natomiast nie ma znaczenia liczba i zakres transakcji sprzedaży, czy sam fakt podziału nieruchomości na mniejsze działki (pkt 37 i 38 wyroku). TSUE uznał, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej (pkt 36 wyroku; zob. także wyrok z dnia 20 czerwca 1996 r. w sprawie C 155/94 Wellcome Trust, Rec. s. 13013, pkt 32).

Aby skonkretyzować czym jest wspomniane przez TSUE „podejmowanie aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami” oraz „angażowanie środków podobnych do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców” należy odwołać się do orzecznictwa sądów administracyjnych. W wyroku z dnia 3 marca 2015 r., o sygn. I FSK 1859/13 NSA stwierdził, że uznanie osoby fizycznej, sprzedającej działki budowlane, za podmiot działający w tym zakresie w charakterze podatnika VAT, wymaga ustalenia, czy jej działalność przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar wykazany obiektywnymi dowodami ich kontynuacji). Sąd wskazał, że działalność osoby fizycznej w ramach sprzedaży nieruchomości niezabudowanej, będzie miała charakter zawodowy, gdy podejmie ona takie czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia. Ponadto kolejnymi wyznacznikami profesjonalnej formy działalności sprzedawcy może być uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, zwłaszcza w sytuacji gdy sprzedawca jest już podatnikiem w zakresie usług budowlanych, developerskich czy innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. W generalnym ujęciu ważne są elementy aktywności sprzedającego, które łączą się z jego nakładami inwestycyjnymi wykraczającymi poza standardowe działania zarządu majątkiem prywatnym. Jednocześnie NSA podkreślił, że działania sprzedającego muszą być oceniane sumarycznie i kompleksowo, a także w odniesieniu do działań podmiotów profesjonalnie zajmujących się danym obrotem.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni wystąpiła jedynie o dokonanie podziału gruntu na działki budowlane. Nie podejmowała jednak inicjatyw zmierzających do przyłączenia działek do sieci wodno-kanalizacyjnej, energetycznej, doprowadzenia innych mediów, nie występowała o wydanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy) ani o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, nie świadczy usług budowlanych, nie jest developerem, w ogóle nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej, wręcz Jej stan zdrowia uniemożliwia wykonywanie takiej działalności. Zgodnie z przytoczonym wyżej wyrokiem TSUE i NSA działania Wnioskodawczyni nie pozwalają zakwalifikować Jej jako podatnika VAT.

TSUE wyraźnie wskazał, że okoliczność podziału nieruchomości na mniejsze działki nie jest kryterium na podstawie, którego uzyskuje się status podatnika VAT. Takie samo stanowisko przyjął NSA w przywołanym wyżej wyroku w sprawie o sygn. I FSK 1859/13, stwierdzając, że podział gruntu na działki nie jest czynnikiem decydującym przy badaniu czy dany podmiot jest podatnikiem VAT. Podkreślić należy również fakt, iż podział nieruchomości, dokonany przez Wnioskodawczynię, nie miał na celu ułatwienia i powiększenia zysków z potencjalnej sprzedaży, a jedynie umożliwienie darowania poszczególnych działek jej synom i wnukom.

Ponadto istotny dla określenia motywacji Wnioskodawczyni przy sprzedaży działek jest Jej wiek i stan zdrowia. Wnioskodawczyni jest osobą starszą, której stan zdrowia jest na tyle poważny, że nie pozwala jej na prowadzenie handlu nieruchomościami w ramach działalności gospodarczej.

Biorąc pod uwagę wyżej przytoczone orzecznictwo i okoliczności w sprawie, zdaniem Wnioskodawczyni, w przedstawionej sprawie nie będzie ona podatnikiem VAT z tytułu sprzedaży działek budowlanych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Należy więc przyjąć, że na podstawie definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, zbycie nieruchomości gruntowej (działki), traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami – według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Oznacza, to że dostawa towarów, w tym gruntów, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykona podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie o VAT, tzn. powinny polegać na wykorzystywaniu towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Jeżeli dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód i jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności nie noszą znamion działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie o VAT, to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2, podmiotu dokonującego tych czynności nie można uznać za podatnika VAT.

Z treści orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) z dnia 15 września 2011 r. w sprawach: C-180/10 i C-181/10 wynika, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, producenta tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W powyższym wyroku Trybunał stwierdził również, że osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112, zmienionej Dyrektywą 2006/138, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby. Okoliczność, że osoba ta jest „rolnikiem ryczałtowym” w rozumieniu art. 295 ust. 1 pkt 3 dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2006/138, jest w tym zakresie bez znaczenia.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni od 60 lat zamieszkuje we Włoszech. Posiada tylko obywatelstwo włoskie. Wnioskodawczyni jest emerytką. Od 2008 r. jest właścicielką nieruchomości, o powierzchni 0,5852 ha, której 2/3 własności odziedziczyła po swojej matce w drodze dziedziczenia testamentowego (postanowienie SR z 25 kwietnia 2008 r.), a 1/3 własności nabyła w 2008 r. na podstawie umowy darowizny od swojej siostry. W dniu 18 października 2001 r., czyli zanim Wnioskodawczyni została właścicielką nieruchomości, Rada Gminy uchwaliła plan zagospodarowania obszaru, na którym położona jest przedmiotowa działka, przeznaczając go pod budownictwo jednorodzinne. Mając na uwadze takie przeznaczenie nieruchomości Wnioskodawczyni w grudniu 2014 r., wystąpiła o dokonanie podziału jej gruntu na działki budowlane pod budownictwo jednorodzinne. Decyzją z dnia 23 marca 2016 r. wójt Gminy zatwierdził podział tej nieruchomości na 8 działek o powierzchni od 0,0558 ha do 0,1236 ha, z czego ta najmniejsza przeszła z mocy prawa na własność Gminy, jako droga wewnętrzna.

Od nabycia całej nieruchomości w 2008 r. Wnioskodawczyni nie dokonywała w związku z nią żadnych innych czynności, jak np. wnioskowanie o podłączenie elektryczności, kanalizacji lub innych mediów. Wnioskodawczyni miała zamiar kilka działek darować swoim synom i wnukom, jednak po początkowym wyrażeniu zainteresowania w końcu podjęli oni decyzje, że nie są nimi zainteresowani, gdyż żaden z nich nie ma zamiaru wiązać swoich planów życiowych z Polską, a jeśli by mieli otrzymać darowiznę to tylko w gotówce uzyskanej ze sprzedaży działek. Inną ważną przyczyną przemawiającą za sprzedażą działek jest wiek Wnioskodawczyni i jej stan zdrowia, co powoduje, że musi ona liczyć się ze śmiercią w bliższej perspektywie czasu, co dla jej rodziny oznaczałoby duże trudności i znaczne koszty związane z przeprowadzeniem postępowania spadkowego w Polsce. Ponadto w chwili obecnej Wnioskodawczyni wymaga stałej hospitalizacji, opieki za strony drugiej osoby (pomocy domowej) oraz leków, co powoduje, że jej emerytura nie wystarcza na zapewnienie jej odpowiednich warunków życia. Dlatego zmuszona jest sprzedać te działki w miarę nieodległym terminie.

Wnioskodawczyni zamierza znaleźć osoby zainteresowane nabyciem działek poprzez pośrednika obrotu nieruchomościami. We własnym zakresie nie będzie dokonywać żadnych działań marketingowych.

Wnioskodawczyni ma wątpliwości, czy sprzedaż opisanych we wniosku działek gruntu podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Biorąc pod uwagę przytoczone regulacje ustawy o podatku od towarów i usług oraz orzecznictwo i odnosząc je do opisu sprawy, należy stwierdzić, że sprzedaż przez Wnioskodawczynię ww. nieruchomości, która stanowi jej majątek własny nie będzie dokonana w ramach działalności gospodarczej, zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT oraz Sprzedającej nie można uznać za podatnika podatku od towarów i usług.

W przedmiotowej sprawie nie wystąpiły przesłanki, które wskazywałyby na działalność zbliżoną do działalności podmiotu zajmującego się profesjonalnie obrotem nieruchomościami. Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej związanej z obrotem nieruchomościami, nie prowadziła działań o charakterze marketingowym w celu zwiększenia atrakcyjności nieruchomości.

Z wniosku nie wynika aby grunty były wykorzystywane przez Sprzedającą do prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Jak wskazano, Wnioskodawczyni nie podejmowała dodatkowych działań zmierzających do podniesienia wartości nieruchomości takich jak wnioskowanie o podłączenie elektryczności, kanalizacji lub innych mediów. Wnioskodawczyni nie zamierza także prowadzić działań marketingowych, w poszukiwaniu osób zainteresowanych nabyciem działek skorzysta z usług pośrednika obrotu nieruchomościami.

Jak wynika z treści wniosku, Nieruchomość nie została nabyta przez Sprzedającą w celach handlowych. Nabycie nieruchomości nastąpiło w związku z dziedziczeniem testamentowym spadku po zmarłej matce oraz otrzymaniem darowizny od siostry. Sprzedaż, którą planuje w zakresie przedmiotowej nieruchomości wiąże się z wiekiem Wnioskodawczyni i jej stanem zdrowia ponieważ wymaga stałej hospitalizacji, jej emerytura nie wystarcza na zapewnienie jej odpowiednich warunków życia. Dlatego zmuszona jest sprzedać ww. działki w miarę nieodległym terminie. Wnioskodawczyni chciałaby również uniknąć komplikacji spadkowych, które mogłyby wystąpić po jej śmierci w związku z ww. działkami.

Sprzedająca na przedmiotowej nieruchomości nie prowadziła działań, które mogą powodować konieczność opodatkowania planowanej dostawy podatkiem od towarów i usług.

W ocenie tut. Organu działania, dotyczące nieruchomości, będącej przedmiotem wniosku nie wskazują na aktywność Wnioskodawczyni, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Plan zagospodarowania obszaru, na którym położone są grunty Zainteresowanej, przeznaczający je pod budownictwo jednorodzinne został uchwalony przed datą nabycia nieruchomości przez Wnioskodawczynię w 2001 roku.

Jak wynika z treści wniosku Wnioskodawczyni w grudniu 2014 r., wystąpiła o dokonanie podziału jej gruntu na działki budowlane pod budownictwo jednorodzinne, wójt Gminy zatwierdził podział tej nieruchomości na 8 działek o powierzchni od 0,0558 ha do 0,1236 ha, z czego ta najmniejsza przeszła z mocy prawa na własność Gminy, jako droga wewnętrzna. Jednak sam podział nieruchomości przez osobę, która nie zajmuje się profesjonalnie obrotem nieruchomościami, nie inwestowała własnych środków finansowych w celu podniesienia wartości nieruchomości oraz nie prowadziła działań marketingowych związanych z nieruchomością nie może przesądzać o uznaniu tej osoby za podatnika podatku od towarów i usług w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W konsekwencji, Wnioskodawczyni dokonując sprzedaży nieruchomości gruntowej (która została podzielona na działki budowlane pod budownictwo jednorodzinne), nie będzie działała w charakterze podatnika podatku VAT, a czynności tej nie można uznać za działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług (w myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT). Sprzedaż przedmiotowej nieruchomości nie będzie zatem podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT. Działania podejmowane przez Wnioskodawczynię należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Wnioskodawczyni dokonując sprzedaży nieruchomości korzystać będzie z przysługującego prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej oraz nie podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Zatem, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.