Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-2.4012.404.2017.1.KK
z 22 września 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 czerwca 2017 r. (data wpływu 27 czerwca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku czynności zbycia udziału w prawie własności lokalu mieszkalnego wraz ze związanym z nim udziałem w prawie współużytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej oraz takim samym udziałem w częściach wspólnych budynku, nabytego przez Gminę w drodze spadku oraz braku opodatkowania opłat rocznych z tytułu współużytkowania wieczystego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 czerwca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku czynności zbycia udziału w prawie własności lokalu mieszkalnego wraz ze związanym z nim udziałem w prawie współużytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej oraz takim samym udziałem w częściach wspólnych budynku, nabytego przez Gminę w drodze spadku oraz braku opodatkowania opłat rocznych z tytułu współużytkowania wieczystego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina nabyła na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego w K. z dnia 26 lutego 2014 r. spadek z dobrodziejstwem inwentarza po osobie fizycznej zmarłej w dniu 18 lutego 2011 r.

Zgodnie ze sporządzonym przez Komornika Sądowego spisem inwentarza ustalono, iż w skład masy spadkowej zmarłego wchodził m.in. udział do 1/4 części w prawie własności do lokalu mieszkalnego, z którym związany jest udział w prawie współużytkowania wieczystego działki gruntu, o łącznej wartości 40.777,25 zł.

Gmina przyjmując po zmarłym spadek z dobrodziejstwem inwentarza odpowiada za długi spadkowe tylko do wartości ustalonego w inwentarzu stanu czynnego spadku, a zatem w odniesieniu do ww. lokalu, do kwoty 40.777,25 zł (art. 1031 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny). Zgodnie z protokołem spisu inwentarza zmarły posiadał zobowiązania względem wierzycieli na łączną kwotę 207.064,42 zł.

Prawo własności do lokalu mieszkalnego opisanego na wstępie wraz ze związanym z nim udziałem łącznym do 222/10.000 części w prawie użytkowania wieczystego działki gruntu oraz takim samym łącznym udziałem w częściach wspólnych budynku przysługuje:

• byłej współmałżonce zmarłego w udziale 1/4,
• córce zmarłego w udziale 1/2 oraz
• Gminie w udziale 1/4.

Powyższe udziały w prawie do przedmiotowego lokalu potwierdza treść księgi wieczystej, prowadzonej przez Sąd Rejonowy w K. VI Wydział Ksiąg Wieczystych dla ww. lokalu.

Co do zasady, prawo użytkowania wieczystego wygasa na skutek nabycia obciążonego tym prawem gruntu przez jego użytkownika wieczystego lub nabycia prawa użytkowania wieczystego przez właściciela gruntu - konfuzja (art. 17 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami).

W przedmiotowej sprawie Gmina nabyła udział w prawie własności do lokalu mieszkalnego wraz z udziałem do 222/40.000 części w prawie użytkowania wieczystego działki gruntu. Pozostałe udziały w prawie własności ww. lokalu i związanym z nim prawem użytkowania wieczystego posiadają ww. osoby fizyczne.

Zgodnie z treścią uchwały Sądu Najwyższego 7 sędziów z dnia 29 października 2002 r. III CZP 47/02, konfuzja dotycząca tylko udziału w prawie użytkowania wieczystego rodzi wątpliwości odnośnie sytuacji prawnej pozostałych współużytkowników - właścicieli odrębnego lokalu, którym przysługują ściśle określone udziały w tym prawie. Brak podstaw do przyjęcia, że udziały te ulegają proporcjonalnemu powiększeniu, tak aby suma dawała jedność, a zatem uznać należy, iż ich udziały pozostają niezmienione. Wówczas jednak dochodzi do nietypowej sytuacji, w której suma udziałów w użytkowaniu wieczystym wynosi mniej niż jeden.

Orzecznictwo Sądu Najwyższego przyjmuje zdecydowanie pogląd, że nie jest możliwe obciążenie użytkowaniem wieczystym udziału we współwłasności, stanowisko takie przeważa też w literaturze. Zgodnie zatem z ww. uchwałą uzasadniony jest pogląd, iż w sytuacji nabycia przez Skarb Państwa lub jednostkę samorządu terytorialnego - jako właściciela nieruchomości - udziału w użytkowaniu wieczystym obciążającym nieruchomość gruntową jako prawa związanego z prawem własności lokalu, zastosowanie konfuzji nie wchodzi w rachubę.

Uwzględniając powyższe Gmina stoi na stanowisku, że wraz z nabytym udziałem 1/4 w prawie własności lokalu mieszkalnego posiada udział 222/40.000 części w prawie użytkowania wieczystego działki gruntu, który nabyła z mocy ustawy w drodze dziedziczenia spadkowego i w przypadku podjęcia decyzji o zbyciu udziału w lokalu mieszkalnym, transakcja ta obejmie również zbycie opisanego wyżej istniejącego udziału w prawie współużytkowania wieczystego.

Nieruchomość gruntowa objęta ww. prawem użytkowania wieczystego powstała na skutek geodezyjnego połączenia dwóch działek ewidencyjnych.

W odniesieniu do pierwszej działki, prawo użytkowania wieczystego ustanowione zostało w dniu 18 września 1996 r. na rzecz osoby prawnej, wyłonionej w drodze przetargu ustnego nieograniczonego na zbycie nieruchomości. Natomiast druga działka została zbyta w dniu 17 września 1997 r., z przeznaczeniem na poprawę warunków zagospodarowania już posiadanej przez Spółkę nieruchomości. Zatem obie ww. niezabudowane działki oddane zostały w użytkowanie wieczyste przed wejściem w życie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Ówczesny użytkownik wieczysty wybudował na przedmiotowej nieruchomości budynek mieszkalno-usługowy i uzyskał pozwolenie na jego użytkowanie w dniu 26 stycznia 1998 r.

Spadkodawca wraz z żoną (na zasadzie wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej) i córką nabyli prawo własności do lokalu mieszkalnego wraz z udziałem we współużytkowaniu wieczystym do gruntu i częściach wspólnych budynku na podstawie umowy ustanowienia odrębnej własności lokalu i jego sprzedaży zawartej w formie aktu notarialnego z dnia 6 stycznia 1998 r., w udziałach po 1/2 każde z nich.

Obecnie była współmałżonka zmarłego wystąpiła z wnioskiem o nabycie od Gminy w trybie bezprzetargowym udziału do 1/4 części w prawie własności do lokalu mieszkalnego wraz ze związanym z nim udziałem w prawie do nieruchomości wspólnej, który stanowi udział do 222/40.000 części w prawie współużytkowania wieczystego w nieruchomości gruntowej oraz we współwłasności w częściach wspólnych budynku. Jednocześnie Wnioskodawczyni ponosi w całości wszelkie opłaty związane z jego eksploatacją oraz nie posiada z tego tytułu żadnych zaległości.

Córka zmarłego i również współwłaścicielka ww. lokalu w udziale 1/2 oświadczyła, iż nie jest zainteresowana nabyciem dodatkowego udziału w ww. nieruchomości lokalowej.

Biorąc pod uwagę przepis art. 37 ust. 2 pkt 9 ustawy o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2016 r., poz. 2147 z późn. zm.) Prezydent Miasta K. wyraził zgodę na zbycie na rzecz współuprawnionej, legitymującej się udziałem do 1/4 w prawie własności lokalu mieszkalnego będącego przedmiotem niniejszego wniosku wraz z prawami z nim związanymi, praw nabytych przez Gminę, w drodze dziedziczenia ustawowego, tj. udziału 1/4 części w prawie własności lokalu mieszkalnego wraz ze związanym z nim udziałem w prawie do nieruchomości wspólnej, które stanowią udział do 222/40.000 części w prawie współużytkowania wieczystego w nieruchomości gruntowej oraz taki sam udział we współwłasności w częściach wspólnych budynku.

Gmina, licząc od dnia 18 lutego 2011 r. nie ponosiła żadnych wydatków na ulepszenie powołanego lokalu mieszkalnego, jak również nie wykorzystała go do żadnych czynności podlegających opodatkowaniu. Zgodnie ze zgromadzonym materiałem w sprawie ustalono, że stan lokalu opisany w akcie notarialnym z dnia 6 stycznia 1998 r. różni się od stanu nieruchomości stwierdzonego podczas oględzin dokonanych w dniu 10 września 2015 r. przez rzeczoznawcę majątkowego dla potrzeb sporządzenia operatu szacunkowego, określającego wartość nieruchomości w sprawie o spis inwentarza po zmarłym. Przy czym stan z chwili śmierci Spadkodawcy, powstał przed dniem 18 lutego 2011 r., na skutek adaptacji lokalu przeprowadzonej przez ówczesnych współwłaścicieli.

Z przedmiotowym lokalem mieszkalnym związane są opłaty roczne z tytułu opisanego prawa współużytkowania wieczystego stanowiące 1% wartości nieruchomości gruntowej, które niepodlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Gmina jest zarejestrowana w Urzędzie Skarbowym jako czynny podatnik VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

1. Czy czynność zbycia przez Gminę w trybie bezprzetargowym na rzecz osoby współuprawnionej udziału 1/4 części w prawie własności lokalu mieszkalnego wraz ze związanym z nim udziałem do 222/40.000 części w prawie współużytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej oraz takim samym udziałem w częściach wspólnych budynku, nabytego przez Gminę w drodze spadku, objęta będzie zwolnieniem (jako całość) od podatku od towarów i usług?
2. Czy przejęte przez osobę współuprawnioną do zapłaty opłaty roczne z tytułu współużytkowania wieczystego nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, zbycie udziału do 1/4 części w prawie własności lokalu mieszkalnego nabytego przez niego w drodze spadku stanowi dostawę towarów, a zatem jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Według art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 14 powołanej ustawy przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Gmina przedmiotowy udział do lokalu mieszkalnego wraz ze związanym z nim udziałem w prawie do nieruchomości wspólnej, które obejmuje udział w prawie współużytkowania wieczystego w nieruchomości gruntowej oraz udział we współwłasności w częściach wspólnych budynku nabyła na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego w K. z dnia 26 lutego 2014 r. jako spadek z dobrodziejstwem inwentarza, po osobie fizycznej, zmarłej w dniu 18 lutego 2011 r.

W ocenie Gminy wydanie przedmiotowego lokalu m. in. przyszłemu nabywcy już nastąpiło w dniu 6 stycznia 1998 r., tj. z chwilą zawarcia w formie aktu notarialnego umowy ustanowienia odrębnej własności tego lokalu i jego sprzedaży. Z tym dniem ww. lokal został zasiedlony po jego wybudowaniu, a na jego nabywców, w tym również obecną współuprawnioną przeszły m. in. ciężary i korzyści związane z nabytą nieruchomością, w szczególności opłaty cywilnoprawne należne Gminie.

W odniesieniu do wymienionego lokalu Gmina nie ponosiła żadnych wydatków na ulepszenie powołanego lokalu mieszkalnego, jak również nie wykorzystała go do czynności podlegających opodatkowaniu. Stan lokalu opisany w akcie notarialnym z dnia 6 stycznia 1998 r. co prawda różni się od stanu nieruchomości na dzień 10 września 2015 r. stwierdzonego podczas oględzin dokonanych przez rzeczoznawcę majątkowego dla potrzeb sporządzenia operatu szacunkowego określającego wartość nieruchomości w sprawie o spis inwentarza po zmarłym. Jednakże zgodnie ze zgromadzonym materiałem w sprawie ustalono, że istniał on już w chwili śmierci Spadkodawcy, tj. w dniu 18 lutego 2011 r. i powstał na skutek adaptacji przeprowadzonej przez ówczesnych współwłaścicieli, przed ww. datą.

Uwzględniając powyższe planowana przez Gminę transakcja sprzedaży, obejmująca udział do lokalu mieszkalnego wraz ze związanym z nim udziałem w prawie do nieruchomości wspólnej - udział w prawie współużytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej oraz udział we współwłasności w częściach wspólnych budynku nie będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia i tym samym Gmina korzysta w tej sytuacji wprost ze zwolnienia od podatku VAT, o którym mowa w powołanym wyżej art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Wobec powyższego, zwolnieniu od podatku VAT podlega cała dostawa, obejmująca sprzedaż prawa własności do lokalu mieszkalnego w udziale 1/4 oraz związany z nim udział 222/40.000 w częściach wspólnych budynku oraz w prawie istniejącego prawa współużytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej - art. 29a ust. 8 wymienionej ustawy.

Biorąc pod uwagę fakt, iż opisane prawo współużytkowania wieczystego ustanowione zostało przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, a zatem opłaty roczne z tego tytułu nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT. Zatem opisana wyżej sprzedaż udziału ww. prawie współużytkowania wieczystego nie wpłynie na kwestię opodatkowania tych opłat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

W świetle powołanych powyżej przepisów, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż, jak również oddanie w użytkowanie, stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Zaznaczenia wymaga, że ww. przepis art. 7 ust. 1 ustawy, definiujący pojęcie „dostawa towarów” nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży, czy też przeniesienia prawa własności, stąd też nie można utożsamiać dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z przeniesieniem prawa własności na gruncie prawa cywilnego. W celu właściwego zinterpretowania pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy mieć na uwadze, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, które dają nabywcy prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem wyrażenia „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawo własności”. Należy ponadto wskazać, że czynności przejęcia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejęcie własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy. W konsekwencji pojęcie „dostawa towarów” oraz ekonomiczne aspekty transakcji, nie muszą wiązać się ze skutkami powstającymi na gruncie cywilistycznego prawa własności. Pozwala to na uznanie danej czynności za dostawę towarów, nawet w przypadkach nałożenia na nabywcę pewnych ograniczeń we władaniu towarem. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z nabyciem towaru jest, co do zasady, wydanie towaru.

Wobec powyższego, uwzględniając szerokie, ekonomiczne, a nie cywilistyczne rozumienie pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel”, ustawodawca uznał, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów, wymieniając tę czynność w art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy. W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem na rzecz użytkownika wieczystego, co sprawia, że może on rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki, jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak i w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, jak przy dokonywaniu sprzedaży gruntu przez właściciela.

Według art. 233 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), w granicach, określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków w użytkowanie wieczyste, użytkownik może korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać.

Przepis ten, a także następne przepisy Kodeksu cywilnego (art. 234, art. 235, art. 237) kształtujące uprawnienia użytkownika wieczystego na wzór uprawnień właściciela, jak również długi czas trwania użytkowania wieczystego (art. 236 § 1 i 2 K.c.) wskazują, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi przeniesienie prawa do rozporządzania tym gruntem jak właściciel.

Zgodnie z art. 247 Kodeksu Cywilnego, ograniczone prawo rzeczowe wygasa, jeżeli przejdzie na właściciela rzeczy obciążonej albo jeżeli ten, komu prawo takie przysługuje, nabędzie własność rzeczy obciążonej.

W myśl art. 238 K.c., wieczysty użytkownik uiszcza przez czas trwania swego prawa opłatę roczną.

Ustanowienie użytkowania wieczystego oraz ustalenie opłat z tytułu ustanowienia użytkowania wieczystego odbywa się na podstawie ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2016 r., poz. 2147 z późn. zm.).

Z przepisu art. 71 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami wynika, że za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste pobiera się pierwszą opłatę i opłaty roczne.

Według ust. 2 powyższego artykułu, pierwsza opłata za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste w drodze przetargu podlega zapłacie jednorazowo, nie później niż do dnia zawarcia umowy o oddanie tej nieruchomości w użytkowanie wieczyste.

W myśl ust. 3 ww. artykułu, pierwszą opłatę za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste w drodze bezprzetargowej można rozłożyć na oprocentowane raty (…).

Opłaty roczne wnosi się przez cały okres użytkowania wieczystego, w terminie do dnia 31 marca każdego roku, z góry za dany rok. Opłaty rocznej nie pobiera się za rok, w którym zostało ustanowione prawo użytkowania wieczystego. Właściwy organ, na wniosek użytkownika wieczystego złożony nie później niż 14 dni przed upływem terminu płatności, może ustalić inny termin zapłaty, nieprzekraczający danego roku kalendarzowego (art. 71 ust. 4 tej ustawy).

Zaznaczyć należy, że ustanowienie prawa użytkowania wieczystego przed dniem 1 maja 2004 r. nie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż na podstawie obowiązującej przed tym dniem ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50, z późn. zm.) grunt nie był towarem i jego sprzedaż lub ustanowienie użytkowania wieczystego nie stanowiło dostawy towarów. Natomiast z chwilą wejścia w życie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług zmieniła się definicja towaru oraz zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług, a w konsekwencji ustanowienie prawa użytkowania wieczystego po dniu 30 kwietnia 2004 r. podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Stawka podatku – zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 tej ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Od zasady opodatkowania według stawki podstawowej przewidziano jednak pewne wyjątki. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług ujęte zostały w art. 43 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim;
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

W art. 2 pkt 14 ustawy ustawodawca określił, co należy rozumieć pod pojęciem „pierwszego zasiedlenia”. Zgodnie z tym przepisem przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Należy zwrócić uwagę, że przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 str. 1 z późn. zm.), posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Zgodnie jednak z art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

1. dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
2. dostawa terenu budowlanego.

Jak stanowi art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”.

Tym samym państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

„Pierwsze zasiedlenie” budynku (po jego wybudowaniu) należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej. Powyższa kwestia przedstawia się inaczej w sytuacji, gdy budynek został ulepszony, a wydatki na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej obiektu. Wówczas bowiem, aby nastąpiło pierwsze zasiedlenie budynku – zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy w zw. z art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE – musi dojść do oddania obiektu po ulepszeniu do użytkowania w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu (np. w najem).

Kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy, zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Powyższy przepis obejmuje swoim zakresem także grunty będące w użytkowaniu wieczystym.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz powołane regulacje prawne stwierdzić należy, że w sytuacji zbycia udziału w prawie własności lokalu mieszkalnego i udziału w częściach wspólnych budynku, nabytych przez Gminę w drodze spadku, sprzedaż udziałów w nieruchomości będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, z uwagi na to, że zostanie dokonana po upływie 2 lat od pierwszego zasiedlenia w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy. Tym samym udział w prawie współużytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej (gdzie czynność nabycia udziału w prawie użytkowania wieczystego wyłączyła zastosowanie konfuzji) zgodnie z art. 29a ust. 8 będzie korzystać ze zwolnienia od podatku.

Odnosząc się do opłat rocznych należnych Gminie z tytułu zbycia przedmiotowego udziału w prawie współużytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej, należy zaznaczyć, że w przypadku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego przed 1 maja 2004 r., opłaty roczne z tego tytułu nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym stanowisko uznano za prawidłowe.

Końcowo należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawione we wniosku zdarzenia przyszłe, co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.