Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-2.4012.476.2017.1.AGW
z 22 września 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 lipca 2017 r. (data wpływu 24 lipca 2017 r.), uzupełnionym w dniu 24 sierpnia 2017 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia z opodatkowania czynności zbycia przedsiębiorstwa oraz braku obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego w związku ze zbyciem gospodarstwa rolnego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 lipca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 24 sierpnia 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia z opodatkowania czynności zbycia przedsiębiorstwa oraz braku obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego w związku ze zbyciem gospodarstwa rolnego.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest właścicielem gospodarstwa rolnego położonego w miejscowości M., gmina J. o powierzchni 30,28 ha. Gospodarstwo jest objęte małżeńską wspólnością ustawową Wnioskodawcy i jego małżonki. Wnioskodawca wraz z małżonką prowadzi działalność rolniczą polegającą na hodowli bydła mlecznego. Wnioskodawca od 2013 r. jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT. W prowadzonym gospodarstwie rolnym Wnioskodawca dokonał w 2013 r. szeregu inwestycji i zakupów środków trwałych, które skutkowały obniżeniem kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego [m.in. Wnioskodawca wybudował oborę (budynek inwentarski dla bydła mlecznego) oraz dokonał zakupu ciągnika rolniczego o wartości przekraczającej 15.000 zł]. Nabyte przez Wnioskodawcę towary i usługi były wykorzystywane w całości do wykonywania czynności opodatkowanych.

Wnioskodawca wraz z żoną planują dokonać sprzedaży całości gospodarstwa rolnego tj. wchodzących w jego skład nieruchomości (z wybudowanym budynkiem inwentarskim, domem mieszkalnym, oborą, stodołą, garażem z wiatą), ruchomości w postaci maszyn rolniczych (w tym dmuchawy do zboża, owijarki do bel, wału posiewnego, dłużycy, sadzarki do ziemniaków, przyczepki oraz zakupionego ciągnika, od którego przysługiwało prawo do obniżenia podatku VAT) oraz inwentarza żywego w postaci bydła mlecznego (w ilości: krowy – 19 szt., jałówki – 8 szt., cielęta – 7 szt.). Wraz ze sprzedażą gospodarstwa na kupującego przejdą również ciężary z nim związane w postaci zobowiązania wobec ARiMR z tytułu zawartej umowy o dofinansowanie budowy obiektów gospodarskich i zakupu ciągnika.

Gospodarstwo rolne sprzedawane przez Wnioskodawcę będzie stanowiło przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. (Dz. U. 2016 poz. 380 z późn. zm.) ponieważ jest zorganizowanym zespołem składników posiadających nazwę indywidualną (Gospodarstwo Rolne XXX) składające się z nieruchomości (grunty własne) oraz ruchomości (maszyny rolnicze), budynków i budowli, ponadto prowadzona jest dokumentacja wymagana prawem europejskim, ewidencja stosowania środków ochrony roślin, itp. oraz dokumentacja związana z podatkiem VAT.

Sprzedaż gospodarstwa nastąpi w okresie 5 lat od daty nabycia towarów lub usług stanowiących środek trwały w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Kupujący będzie kontynuował działalność rolniczą prowadzoną przez Wnioskodawcę w takim samym zakresie i będzie wykorzystywał nabyte składniki gospodarstwa wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych. Kupujący jest również rolnikiem prowadzącym własne gospodarstwo rolne. Kupujący prowadzi wraz z małżonką działalność rolniczą polegającą na hodowli bydła mlecznego. Kupujący jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT z tytułu prowadzenia działalności rolniczej. Ponadto kupujący prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą również jako czynny podatnik VAT. Nabyte gospodarstwo wejdzie w skład małżeńskiej wspólności majątkowej kupującego i jego małżonki. Kupujący nie ma zawartej umowy o ustanowieniu rozdzielności majątkowej.

W wyniku sprzedaży Wnioskodawca wraz z małżonką zaprzestaną całkowicie prowadzenia działalności rolniczej. Sprzedaż gospodarstwa nastąpi w formie aktu notarialnego.

Wnioskodawca przekaże Kupującym następujące inwestycje:

• ciągnik rolniczy marki Farmer Typ F2 wraz z ładowaczem czołowym Metal-Fach, oddane do użytkowania w grudniu 2013 r., cena netto 109.756,10 zł + VAT 23% 25.243,90 zł, cena brutto 135.000,00 zł,
• budynek inwentarski (obora do hodowli bydła mlecznego) oddany do użytkowania w listopadzie 2013 r., cena netto 463.972,00 + VAT 23% 106.713,56 zł, cena brutto 570.685,56 zł.

Wszystkie inwestycje wymienione powyżej są zaliczane do środków trwałych podlegających amortyzacji na podstawie przepisów o podatku dochodowym. Wartość początkowa inwestycji otrzymanych przez Wnioskodawcę wyszczególniona została powyżej. Inwestycje zostały oddane zgodnie z datami wymienionymi powyżej. Nabyte przez Kupujących gospodarstwo rolne (powstałe z połączenia gospodarstwa rolnego Wnioskodawcy oraz gospodarstwa własnego Kupujących) stanowić będzie gospodarstwo rolne na podstawie przepisów (art. 1 i art. 2) ustawy z dnia 15 listopada 1984 r o podatku rolnym (Dz. U. z 2013 r. poz. 1381).

W związku z powyższym opisem zadano między innymi następujące pytanie.

Czy sprzedaż gospodarstwa rolnego będzie obciążona podatkiem VAT lub koniecznością dokonania korekty podatku VAT w zakresie w jakim Wnioskodawca obniżył kwotę podatku naliczonego o kwotę podatku należnego od poczynionych inwestycji?

Zdaniem Wnioskodawcy, z art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług (ustawy o VAT) wynika, że przepisów tej ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Transakcja „zbycia” obejmuje w tym przypadku wszelkie czynności, w ramach których dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel. Dlatego art. 6 pkt 1 ustawy o VAT stosuje się odpowiednio do sprzedaży przedsiębiorstwa (lub jego zorganizowanej części). Przepisy ustawy o VAT nie zawierają definicji przedsiębiorstwa, wobec czego korzysta się z regulacji zawartej w art. 55¹ kodeksu cywilnego. Stanowi ona, że przedsiębiorstwo to zorganizowany zespół składników niematerialnych i materialnych przeznaczony do prowadzenia działalności gospodarczej.

Przepisy kodeksu cywilnego definiują gospodarstwo rolne w sposób odrębny od przedsiębiorstwa. Zgodnie z art. 55³ k.c. za gospodarstwo rolne uważa się grunty rolne wraz z gruntami leśnymi, budynkami lub ich częściami, urządzeniami i inwentarzem, jeżeli stanowią lub mogą stanowić zorganizowaną całość gospodarczą, oraz prawami związanymi z prowadzeniem gospodarstwa rolnego.

Mimo odrębności definicji przedsiębiorstwa (art. 55¹ k.c.) i gospodarstwa rolnego (art. 55³ k.c.) są one podobne do siebie, dlatego dla celów VAT gospodarstwo rolne spełnia określone w kodeksie cywilnym wymogi właściwe dla przedsiębiorstwa. Z tego powodu na gruncie przepisów o VAT sprzedaż gospodarstwa rolnego wywołuje te same konsekwencje, co sprzedaż przedsiębiorstwa. W związku z czym nie podlega ona opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Ponieważ działalność rolnicza będzie kontynuowana przez kupujących (czynnego podatnika VAT) oraz czynności będą opodatkowane podatkiem VAT nie ma konieczności dokonania korekty podatku VAT odliczonego w chwili dokonywania przez Wnioskodawcę zakupów towarów i usług stanowiących środki trwałe w gospodarstwie. Zgodnie bowiem z art. 91 ust. 9 ustawy o VAT w przypadku sprzedaży przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części obowiązek dokonania korekty spoczywa na nabywcy przedsiębiorstwa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221), zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – w myśl art. 7 ust.1 ww. ustawy – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy.

Stosownie do postanowień art. 6 pkt 1 ustawy, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Ze względu na szczególny charakter przepisu art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, winien on być interpretowany ściśle, co oznacza, że ma zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia (a zatem wszelkich czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przedsiębiorstwa (w rozumieniu Kodeksu cywilnego) lub zorganizowanej jego części, zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e ustawy.

Pojęcie „transakcja zbycia” należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu „dostawa towarów” w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, tzn. „zbycie” obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu.

Zgodnie z art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459, z późn. zm.), przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej.

Obejmuje ono w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa),
2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości,
3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych,
4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne,
5. koncesje, licencje i zezwolenia,
6. patenty i inne prawa własności przemysłowej,
7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne,
8. tajemnice przedsiębiorstwa,
9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

W myśl art. 55² ww. ustawy, czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych.

Stosownie do art. 55³ ustawy, za gospodarstwo rolne uważa się grunty rolne wraz z gruntami leśnymi, budynkami lub ich częściami, urządzeniami i inwentarzem, jeżeli stanowią lub mogą stanowić zorganizowaną całość gospodarczą, oraz prawami związanymi z prowadzeniem gospodarstwa rolnego.

Zgodnie z art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 str. 1, z późn. zm.), wcześniej art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. Urz. UE L 145, str. 1, z późn. zm.), w przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego. W przypadkach gdy odbiorca nie podlega w pełni opodatkowaniu, państwa członkowskie mogą przedsięwziąć środki niezbędne w celu uniknięcia zakłóceń konkurencji. Mogą także przyjąć wszelkie niezbędne środki, aby zapobiec uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania poprzez wykorzystanie przepisów niniejszego artykułu.

Z powyższego przepisu wynika, że wprowadza on, tak samo jak ma to miejsce w ustawie o podatku od towarów i usług, możliwość wyłączenia z zakresu opodatkowania przekazania całości lub części majątku przedsiębiorstwa.

Zakres powyższego wyłączenia zdefiniował w wyrokach Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku z dnia 27 listopada 2003 r. sprawa C-497/01, Zita Modes Sarl stwierdził, że celem ww. opcji jest uproszczenie rozliczeń związanych z przeniesieniem majątku przedsiębiorstwa lub jego części, bądź wniesieniem ich aportem. W wyroku tym przyjęto, że jeżeli państwo członkowskie wprowadziło do swojego systemu VAT opcję zawartą w pierwszym zdaniu art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy uznając, że w przypadku wydania całości majątku nie ma miejsca dostawa towarów w rozumieniu regulacji VAT, to zasada ta ma zastosowanie – nie wyłączając możliwości ograniczenia jej stosowania do okoliczności zawartych w zdaniu drugim tego samego paragrafu – do każdego wydania przedsiębiorstwa lub samodzielnej części przedsiębiorstwa, włączając składniki materialne i niematerialne, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa, mogącego samodzielnie prowadzić działalność gospodarczą. Nabywca musi jednak wyrazić zamiar dalszego prowadzenia nabytego przedsiębiorstwa lub jego części, a nie jego bezpośredniej likwidacji i sprzedaży zapasów. TSUE wskazał, że biorąc pod uwagę cel dyrektywy, pojęcia w niej użyte powinny być interpretowane w sposób jednolity i niezależny (autonomiczny), uwzględniając kontekst i cel regulacji. W wyroku tym, dokonując wykładni funkcjonalnej art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy, TSUE uznał, że celem wyłączenia zbycia przedsiębiorstwa z opodatkowania jest zapewnienie neutralności podatkowej takiej czynności, która obciążając stronę istotnym zobowiązaniem podatkowym i tak rodziłaby prawo do odliczenia lub zwrotu podatku naliczonego. Trybunał podkreślił, że przeniesienie, o jakim mowa w art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE, dotyczy między innymi części przedsiębiorstwa, a istotne znaczenie ma funkcjonalne powiązanie składników majątkowych umożliwiające realizację określonego zadania gospodarczego.

Natomiast w wyroku C-444/10 z dnia 10 listopada 2011 r. TSUE wywiódł, że jeżeli działalność gospodarcza tego nie wymaga, przedmiotem zbycia nie muszą być wszystkie składniki z nią związane, aby czynność ta wyłączona była z opodatkowania na podstawie art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy. W tym zakresie Trybunał uznał, że pojęcie zbycia całości lub części majątku należy interpretować tak, że obejmuje ono zbycie przedsiębiorstwa lub niezależnej części przedsiębiorstwa, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub jego część zdolną do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej. Trybunał rozpatrujący sprawę uznał, że przekazanie przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części w rozumieniu wspólnotowych regulacji VAT wymaga, by całość przekazanych składników pozwalała na prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej. Nawet jeżeli charakter tej działalności wymaga użytkowania określonych pomieszczeń, mogą one zostać udostępnione nabywcy w drodze dzierżawy. Nabywca może także sam dysponować odpowiednią nieruchomością, do której może przenieść całość przejętych aktywów i kontynuować działalność gospodarczą. W takich przypadkach dochodzi do zbycia przedsiębiorstwa będącego poza zakresem VAT. Nawet sprzedaż zapasu towarów i wyposażenia sklepu może być traktowana jako zbycie przedsiębiorstwa niepodlegające VAT, jeżeli nabywca ma możliwość kontynuowania działalności zbywcy.

W praktyce obrotu gospodarczego zdarzają się sytuacje, w których niektóre elementy przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa podlegają wyłączeniu z transakcji sprzedaży. Jednak nawet w takim przypadku, składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w taki sposób, by można było o nich mówić jako o zespole, a nie tylko zbiorze pewnych elementów. Decydujące zatem jest to, aby w zbywanym przedsiębiorstwie lub jego części zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami w sposób umożliwiający kontynuowanie określonej działalności gospodarczej.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 91 ust. 1 ustawy, po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-10, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6 lub 10 lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla zakończonego roku podatkowego.

Na podstawie ust. 2 powołanego artykułu, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15 000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów – w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów – jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15 000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

W myśl art. 91 ust. 9 ustawy, w przypadku transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa korekta określona w ust. 1-8 jest dokonywana przez nabywcę przedsiębiorstwa lub nabywcę zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści powołanych przepisów prawa, przy uwzględnieniu orzecznictwa TSUE, prowadzi do wniosku, że planowane zbycie gospodarstwa rolnego będzie stanowiło – jak wynika z wniosku – zbycie przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55¹ w związku z art. 55³ Kodeksu cywilnego wyłączone spod działania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług na podstawie art. 6 ust. 1 ustawy o podatku od towarów.

Jednocześnie zgodnie z art. 91 ust. 9 ustawy, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do dokonania korekty podatku, o której mowa w art. 91 ust. 1–8, odliczonego w związku z nabyciem (wytworzeniem) środków trwałych gospodarstwa, a ewentualny obowiązek korekty podatku naliczonego w tym zakresie ciążyć będzie na nabywcy.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy, należało uznać za prawidłowe.

Podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, z którego wynika, że przedmiotem zbycia będzie prowadzone przez Pana gospodarstwo rolne stanowiące przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ w związku z art. 55³ Kodeksu cywilnego, a nabywca będzie kontynuował prowadzoną dotychczas przez Pana działalność rolniczą, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Jednocześnie informuje się, że w kwestii dotyczącej braku obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego przez Kupującego w związku z nabyciem gospodarstwa rolnego wydano postanowienie nr 0115-KDIT1-2.4012.668.2017.1.AGW.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.