Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.147.2017.1.AG
z 6 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 sierpnia 2017 r. (data wpływu 18 sierpnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku powstania różnic kursowych z tytułu wykonania umowy przeniesienia i zmiany kredytodawcy oraz przewalutowania dokonanego po przeniesieniu praw i obowiązków z umowy kredytu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku powstania różnic kursowych z tytułu wykonania umowy przeniesienia i zmiany kredytodawcy oraz przewalutowania dokonanego po przeniesieniu praw i obowiązków z umowy kredytu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest polską spółką celową prowadząca działalność polegającą na administrowaniu i zarządzaniu budynkiem biurowym. Wnioskodawca – jako kredytobiorca – jest stroną umowy kredytu („Umowa Kredytu”), na mocy której F. Bank S.A. („F.”) udzielił Wnioskodawcy finansowania na zrealizowanie inwestycji w postaci budowy budynku biurowego („Kredyt”). Kredyt jest kredytem walutowym, pierwotnie wyrażonym w dolarach amerykańskich (USD). Następnie doszło do przewalutowania Kredytu na franki szwajcarskie (CHF) i jest to aktualna waluta Kredytu.

Na podstawie umowy przeniesienia z dnia 12 marca 2008 r. zawartej pomiędzy F., Wnioskodawcą, H. Bankiem S.A. oraz S. Bankiem S.A. („B”), na B oraz H. Bank S.A. przeszły wszystkie prawa i obowiązki wynikające z Umowy Kredytu, tj. prawa wynikające z przeniesionego zadłużenia, oraz prawa i zobowiązania z Umowy Kredytu z nimi związane. Przeniesienie obejmowało tylko kwotę główną Kredytu, w jego skład nie wchodziły odsetki należne od Wnioskodawcy z tytułu Umowy Kredytu.

Obecnie planowane jest kolejne przeniesienie Umowy Kredytu. W miejsce B jako kredytodawcy ma wstąpić A. Bank S.A. („A”). Planowane jest podpisanie umowy przelewu praw i przejęcia obowiązków pomiędzy B, A oraz Wnioskodawcą („Umowa Przeniesienia”), na podstawie której A przejmie wszystkie prawa i obowiązki B jako kredytodawcy z tytułu Umowy Kredytu. A nabędzie również prawa przysługujące B z tytułu umów i innych dokumentów zabezpieczeń Kredytu.

W dniu wejścia w życie Umowy Przeniesienia strony podpiszą aneksy do umów zabezpieczeń Kredytu, cedujące przysługujące z nich prawa na A. Ponadto zostaną złożone wnioski do sądów o wpis A jako nowego wierzyciela hipotecznego i zastawnika. Po przeniesieniu praw i obowiązków z Umowy Kredytu, Wnioskodawca i A dokonają zmiany tej umowy m.in. w ten sposób, że dojdzie do zmiany waluty kredytu z CHF na EUR („Przewalutowanie”).

Skutek prawny Umowy Przeniesienia nastąpi w dniu, w którym A zostanie ujawniony w księdze wieczystej jako wierzyciel hipoteczny.

Przedmiotem przelewu na A będzie tylko kwota główna kredytu. Odsetki naliczone do dnia, w którym Umowa Przeniesienia wejdzie w życie, zostaną zapłacone przez Wnioskodawcę na rzecz B.

Od strony formalnej Umowa Przeniesienia będzie zawierała dwie operacje:

1. przelew wierzytelności przysługujących w chwili obecnej B jako kredytodawcy z Umowy Kredytu na rzecz A. Przelew wierzytelności zostanie dokonany zgodnie z art. 509 i nast. KC. Przedmiotem przelewu będzie wierzytelność B w stosunku do Wnioskodawcy obejmująca prawo do otrzymania spłaty kapitału Kredytu oraz wszystkie prawa związane z tą wierzytelnością. Odsetki naliczone do dnia zapłaty ceny za wierzytelność nie będą przedmiotem przelewu, ale zostaną zapłacone przez Wnioskodawcę na rzecz B;
2. przejęcie długu B w stosunku do Wnioskodawcy w rozumieniu art. 519 i nast. KC. Ponieważ Kredyt został już w całości uruchomiony, zakres zobowiązań B w stosunku do Wnioskodawcy wynikających z Umowy Kredytu jest niewielki.
   
   

W wyniku realizacji postanowień Umowy Przeniesienia nastąpi całkowita zmiana po stronie kredytodawcy: B zostanie zastąpiony przez A.

Umowa Przeniesienia zostanie zawarta w ten sposób, że jej wejście w życie będzie uzależnione od spełnienia kilku warunków (będą to standardowe warunki typowe w transakcjach finansowania nieruchomości) oraz uzgodnienia zmian dokumentacji kredytowej pomiędzy A i Wnioskodawcą. Dokumentacja kredytowa może być również uzgodniona przed podpisaniem Umowy Przeniesienia.

Po spełnieniu warunków wejścia w życie Umowy Przeniesienia, wszystkie strony potwierdzą to wspólnym pisemnym oświadczeniem.

W dniu wejścia w życie Umowy Przeniesienia nastąpi zamknięcie transakcji, co będzie obejmować następujące czynności:

1. strony podpiszą oświadczenie, o którym mowa powyżej;
2. Wnioskodawca zapłaci B odsetki naliczone przez B do tego dnia;
3. A zapłaci B kwotę równą kapitałowi Kredytu pozostałemu do spłaty;
4. B zapłaci na rzecz A wynagrodzenie za przejęcie wierzytelności wynikającej z Umowy Kredytu;
5. A i Wnioskodawca podpiszą uprzednio uzgodnioną dokumentację kredytową.
   
   

Formalnie, zgodnie z art. 79 Ustawy o księgach wieczystych i hipotece, do przeniesienia wierzytelności hipotecznej niezbędny będzie wpis A do księgi wieczystej jako nowego wierzyciela. Wniosek o wpis zostanie złożony po zamknięciu opisanym powyżej.

Wnioskodawca dla celów podatkowych ustala różnice kursowe na podstawie art. 15a ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888, z późn. zm.; „Ustawa o CIT”).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy wykonanie Umowy Przeniesienia i zmiana po stronie kredytodawcy powodować będzie obowiązek rozpoznania dodatnich lub ujemnych różnic kursowych przez Wnioskodawcę na podstawie art. 15a ust. 2 lub 3 Ustawy o CIT, a w konsekwencji wykazanie odpowiednio przychodów lub kosztów w związku ze zmianą kredytodawcy?
2. Czy Przewalutowanie dokonane po przeniesieniu praw i obowiązków z Umowy Kredytu powodować będzie obowiązek rozpoznania dodatnich lub ujemnych różnic kursowych przez Wnioskodawcę na podstawie art. 15a ust. 2 lub 3 Ustawy o CIT, a w konsekwencji wykazanie odpowiednio przychodów lub kosztów w związku ze zmianą waluty Kredytu?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1

W ocenie Wnioskodawcy, przeniesienie Umowy Kredytu z B na A w wykonaniu Umowy Przeniesienia nie spowoduje obowiązku rozpoznania po stronie Wnioskodawcy podatkowych różnic kursowych.

Zgodnie z art. 9b ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888, z późn. zm.; „Ustawa o CIT”), podatnicy ustalają różnice kursowe albo na podstawie art. 15a Ustawy o CIT (tzw. metoda podatkowa), albo na podstawie przepisów o rachunkowości, pod warunkiem, że w okresie trzech lat od początku roku podatkowego, w którym została wybrana ta metoda, sporządzane przez podatnika sprawozdanie finansowe będzie badane przez firmy audytorskie (tzw. metoda rachunkowa). Niewybranie metody rachunkowej powoduje, że podatnik jest zobowiązany do ustalania dodatnich i ujemnych różnic kursowych na podstawie art. 15a Ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15a ust. 1 Ustawy o CIT, różnice kursowe zwiększają odpowiednio przychody jako dodatnie różnice kursowe, albo koszty uzyskania przychodów jako ujemne różnice kursowe. Dodatnie różnice kursowe powstają, jeżeli wartość:

1. przychodu należnego wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest niższa od wartości tego przychodu w dniu jego otrzymania, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia;
2. poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest wyższa od wartości tego kosztu w dniu zapłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia;
3. otrzymanych lub nabytych środków lub wartości pieniężnych w walucie obcej w dniu ich wpływu jest niższa od wartości tych środków lub wartości pieniężnych w dniu zapłaty lub innej formy wypływu tych środków lub wartości pieniężnych, według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni, z zastrzeżeniem lit. d) i e);
4. kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego udzielenia jest niższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego zwrotu, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni;
5. kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego otrzymania jest wyższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego spłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni.
   
   

Ujemne różnice kursowe powstają, jeżeli wartość:

1. przychodu należnego wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest wyższa od wartości tego przychodu w dniu jego otrzymania, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia;
2. poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest niższa od wartości tego kosztu w dniu zapłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia;
3. otrzymanych lub nabytych środków lub wartości pieniężnych w walucie obcej w dniu ich wpływu jest wyższa od wartości tych środków lub wartości pieniężnych w dniu zapłaty lub innej formy wypływu tych środków lub wartości pieniężnych, według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni, z zastrzeżeniem lit. d) i e);
4. kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego udzielenia jest wyższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego zwrotu, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni;
5. kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego otrzymania jest niższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego spłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni.
   
   

Ponadto, zgodnie z art. 15a ust. 7 Ustawy o CIT za dzień zapłaty, o którym mowa w ust. 2 i 3 omawianego przepisu, uważa się dzień uregulowania zobowiązań w jakiejkolwiek formie, w tym w wyniku potracenia wierzytelności.

Instytucja zmiany wierzyciela została uregulowana w art. 509 i następnych ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. (Dz. U. z 2017 r., poz. 459 dalej: „KC”). Choć Kodeks cywilny nie reguluje instytucji przejęcia praw i obowiązków, jest ono możliwe dzięki zastosowaniu cesji o której mowa w art. 509 KC i przejęcia długu, o którym mowa w art. 519 KC.

Prawnym skutkiem przelewu jest przejście ze zbywcy na nabywcę wierzytelności wraz ze wszystkimi związanymi z nią prawami. Skutek ten następuje z mocy samej umowy. Jeżeli przelew następuje w wykonaniu zobowiązania wynikającego z innej czynności prawnej, to jego ważność jest uzależniona od istnienia tego zobowiązania (art. 510 KC). Do ważności przelewu nie jest natomiast wymagana żadna szczególna forma – art. 514 KC zastrzega jedynie wymóg formy pisemnej do celów dowodowych, gdy wierzytelność jest stwierdzona pismem.

Instytucje zmiany dłużnika regulują przepisy Księgi III Tytułu IX Działu II Kodeksu cywilnego. Stosownie do art. 519 § 1 KC osoba trzecia może wstąpić na miejsce dłużnika, który zostaje z długu zwolniony (przejecie długu). Zgodnie z § 2 ww. przepisu przejecie długu może nastąpić przez umowę miedzy wierzycielem a osobą trzecią za zgoda dłużnika.

Z uregulowań Ustawy o CIT w zakresie różnic kursowych wynika, że jednym ze zdarzeń, które powodują powstanie różnic kursowych jest sytuacja, gdy wartość pożyczki w walucie obcej w dniu jej udzielenia/otrzymania jest inna (niższa lub wyższa) od wartości tej pożyczki w dniu jej zwrotu/spłaty (w jakiejkolwiek formie, tj. zarówno w postaci pieniężnej jak i niepieniężnej, np. w wyniku potrącenia), przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni. Z kolei przywołane powyżej przepisy Kodeksu cywilnego, o które oparta będzie Umowa Przeniesienia, jednoznacznie wskazują, że przeniesienie nie będzie miało charakteru spłaty Kredytu, a jedynie zmianę podmiotową po stronie kredytobiorcy. Jakiekolwiek płatności związane z Umową Przeniesienia następować będą pomiędzy B i A, czy to w zakresie zapłaty kapitałowej części kredytu czy też innych opłat w związku z przeniesieniem.

W ocenie Wnioskodawcy, nie powinien on rozpoznać różnic kursowych w związku z przeniesieniem Kredytu z B na A w drodze cesji. Poza zmianą osoby wierzyciela, przelew nie wprowadza żadnej zmiany treści wierzytelności. W świetle art. 15a ust. 2 i 3 Ustawy o CIT dla Wnioskodawcy, jako kredytobiorcy, nie zmaterializuje się przesłanka rozpoznania różnic kursowych, w szczególności Umowa Przeniesienia nie będzie traktowana jako spłata Kredytu z punktu widzenia Wnioskodawcy, gdyż będzie on w dalszym ciągu zobowiązany do jego spłaty, z tym że na rzecz A. Ani z cywilnoprawnego punktu widzenia, ani z punktu widzenia regulacji Ustawy o CIT, Wnioskodawca nie dokona spłaty zadłużenia na moment cesji wierzytelności z Umowy Kredytu. Z kolei z treści art. 15a ust. 2 pkt 5) i ust. 3 pkt 5) Ustawy o CIT wprost wynika, że z punktu widzenia kredytobiorcy, momenty istotne dla obliczenia różnic kursowych, to wyłącznie moment udzielenia kredytu i moment jego spłaty.

Opierając się więc na literalnej wykładni ww. przepisów Ustawy o CIT nie powinno budzić wątpliwości, że jedynie istotnymi z punktu widzenia ustalania różnic kursowych momentami w odniesieniu do kredytobiorcy jest udzielenie kredytu, oraz jego spłata. Katalog przypadków, w których powstają podatkowe różnice kursowe na podstawie art. 15a Ustawy o CIT jest katalogiem zamkniętym. Jeśli przeniesienie Umowy Kredytu nie może być traktowane jako jego spłata, powinno pozostać neutralne w świetle art. 15a Ustawy o CIT.

Powyższy pogląd potwierdzają także organy podatkowe. Zgodnie z interpretacją indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie wydanej w analogicznym stanie faktycznym, „w pełni należy zgodzić się ze Spółka, iż w zdarzeniu przyszłym, w którym Spółka, jak to określono we wniosku, sceduje na Cesjonariusza swoje zobowiązanie z tytułu pożyczki udzielonej w EURO przez spółkę luksemburską – nie dojdzie z tytułu tej operacji do „skrystalizowania się” różnic kursowych i nie będą one rozpatrywane jako podatkowe. Innymi słowy moment cesji praw i zobowiązań z umowy pożyczki udzielonej w EUR nie skutkuje powstaniem podatkowych różnic kursowych. Słusznie uważa Spółka, że różnice kursowe związane ze spłatą pożyczki ustala się na moment spłaty, natomiast przekazanie długu z tytułu pożyczki (według Spółki „cesja praw i zobowiązań”) nie prowadzi do takiej spłaty – zobowiązanie istnieje nadal, zmienia się jedynie dłużnik” (por. interpretacja indywidualna z 19 stycznia 2012 r., sygn. IPPB5/423-1026/11-2/IŚ).

Biorąc pod uwagę powyższe, Umowa Przeniesienia nie odniesie skutku w postaci powstania po stronie Wnioskodawcy dodatnich lub ujemnych różnic kursowych, a w konsekwencji nie wpłynie na powstanie kosztów lub przychodów z tego tytułu.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2

W ocenie Wnioskodawcy, Przewalutowanie dokonane po przeniesieniu praw i obowiązków z Umowy Kredytu na A nie będzie rodziło obowiązku rozpoznania różnic kursowych dla Wnioskodawcy.

W zakresie tego pytania, aktualne pozostaje uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy przedstawione w odniesieniu do pytania oznaczonego nr 1 w niniejszym Wniosku w zakresie zamkniętego katalogu przypadków, które powodują powstanie podatkowych różnic kursowych na podstawie art. 15a Ustawy o CIT.

Zgodnie z przedstawionym opisem zdarzenia przyszłego, aktualnie Kredyt jest wyrażony w CHF. Po przeniesieniu, na podstawie porozumienia zawartego pomiędzy A i Wnioskodawcą, ma dojść do zmiany waluty Kredytu z CHF na EUR. W konsekwencji, po Przewalutowaniu Kredyt w dalszym ciągu będzie wyrażony w walucie obcej. Przewalutowanie polegało będzie bowiem jedynie na przeliczeniu wartości zobowiązania Wnioskodawcy wyrażonego w walucie obcej na inną walutę po ustalonym kursie przy pełnym zachowaniu tożsamości zobowiązania kredytowego. Po Przewalutowaniu podmiot, na którym ciąży zobowiązanie (tj. Wnioskodawca) nadal będzie zobowiązany do zapłaty należności, a wierzyciel (tj. A) nadal będzie mógł się domagać tej płatności.

Zdaniem Wnioskodawcy, Przewalutowanie Kredytu będzie neutralne z punktu widzenia rozpoznania podatkowych różnic kursowych. Zgodnie z art. 15 ust. 2 pkt 5) Ustawy o CIT, Wnioskodawca osiągnąłby przychód w postaci dodatniej różnicy kursowej, jeśli kwota Kredytu w dniu jego otrzymania byłaby wyższa od wartości tego Kredytu w dniu jego spłaty. Odwrotna sytuacja miałaby miejsce w przypadku, gdyby kwota Kredytu była niższa w dniu jego otrzymania niż ta kwota w dniu jego spłaty – wtedy Wnioskodawca ujemną różnicę kursową potraktowałby jako koszt uzyskania przychodu. Tymczasem w przypadku Przewalutowania nie może być mowy o spłacie kredytu. Na moment Przewalutowania Wnioskodawca wciąż jest zobowiązany do zwrotu określonej kwoty przyznanego mu finansowania, jednakże zmianie ulega jedynie waluta, w jakiej strony Umowy Kredytu będą się rozliczać. Natomiast ewentualne różnice kursowe mogą pojawić się, gdy Wnioskodawca będzie spłacał Kredyt w EUR, który początkowo był udzielony w USD (następnie przewalutowany w CHF). Jednakże w takiej sytuacji punktem odniesienia będzie data udzielenia kredytu, oraz data spłaty poszczególnych rat, co wynika wprost z art. 15a Ustawy o CIT.

Powyższe stanowisko potwierdzają organy podatkowe w następujących interpretacjach indywidualnych:

1. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 29 stycznia 2015 r., sygn. IPPB5/423-1062/14-2/IŚ: „Należy tutaj wskazać, iż planowana operacja przewalutowania powyższych Zobowiązań z EUR na PLN nie stanowi spłaty dotychczasowego zobowiązania walutowego w EUR i zaciągnięcia nowego zobowiązania w PLN. Po przewalutowaniu podmiot, na którym ciąży zobowiązanie nadal jest zobowiązany do zapłaty należności, a wierzyciel nadal może się domagać tej płatności.
   Tym samym, w wyniku przewalutowania nie dojdzie do spłaty żadnej z wymaganych kwot wynikających ze Zobowiązań, które istnieją po stronie RG wobec Spółki i RG będzie nadal zobowiązana do zapłaty (zwrotu)”.
2. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 24 lipca 2013 r., sygn. IPPB5/423-390/13-2/IŚ: „Zatem przewalutowanie nie będzie stanowić spłaty (uregulowania) dotychczasowych zobowiązań walutowych (w EUR albo w USD) i zaciągnięcia nowych zobowiązań w PLN. W konsekwencji, zdaniem Spółki, na gruncie przytoczonych wyżej regulacji art. 15a ust. 2 pkt 4 i ust. 3 pkt 4 i 5 oraz ust. 7 ustawy o CIT należy stwierdzić, iż przedmiotowa operacja przewalutowania pożyczek zaciągniętych przez T. nie będzie skutkować powstaniem przychodów lub kosztów z tytułu różnic kursowych dla celów podatkowych w momencie przewalutowania. Warunkiem powstania podatkowych różnic kursowych – w myśl powołanych przepisów – jest bowiem uregulowanie zaciągniętego zobowiązania w jakiejkolwiek formie. Tymczasem w przypadku dokonania przewalutowania zobowiązania z tytułu umów pożyczek nie dojdzie do uregulowania pożyczek, a jedynie do zmiany waluty, w której wyrażone zostało zobowiązanie. Tym samym różnice w wartości pożyczek zaciągniętych przez Spółkę mogą powstać na skutek przeliczenia zobowiązań z walutowych na złotówkowe, które, choć mogą mieć wpływ na wysokość spłacanego zobowiązania nie będą stanowić różnic kursowych w rozumieniu przepisów ustawy o CIT, tzn. dodatnie nie zwiększą przychodu podatkowego, a ujemne nie zwiększą kosztów podatkowych Spółki”.
   
   
   

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że na moment Przewalutowania nie będzie on miał prawa rozpoznać kosztów uzyskania przychodów w związku z powstaniem ujemnych różnić kursowych, ani też obowiązku powiększenia przychodów w związku z powstaniem dodatnich różnic kursowych, gdyż takowe na moment Przewalutowania nie powstaną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.