Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-2.4012.512.2017.2.RS
z 21 września 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 10 lipca 2017 r. (data wpływu 20 lipca 2017 r.), uzupełnionym w dniu 7 września 2017 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania sprzedaży działki (działek) otrzymanej (otrzymanych) w drodze spadku – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 lipca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny, uzupełniony w dniu 7 września 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania sprzedaży działki (działek) otrzymanej (otrzymanych) w drodze spadku.

We wniosku oraz w jego uzupełnieniu złożonym przez:

…

przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W 1998 r. Zainteresowane nabyły spadek po matce, w skład którego wchodziła nieruchomość rolna składająca się z gruntów ornych klasy V i łąki trwałej klasy V. Nieruchomość stanowi współwłasność w częściach równych po ½. Omawiane grunty mają powierzchnię 17.596 m². W stosunku do części tej nieruchomości (ok. 6.000 m²) wydano decyzję o warunkach zabudowy- siedlisko. W przyszłości Zainteresowane planują zbycie omawianej nieruchomości, rozważając dwie opcje: zbycie nieruchomości jako całości lub zbycie nieruchomości w mniejszych częściach (podział na kilka działek). W zależności od sposobu, w jaki będzie zbywana nieruchomość Zainteresowane zakładają możliwość podziału geodezyjnego nieruchomości.

Żadna z Zainteresowanych nie prowadzi działalności gospodarczej, a grunty nie były nigdy wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Ponadto omawiany grunt nie był nigdy udostępniany osobom trzecim nieodpłatnie ani odpłatnie np. w ramach umowy najmu, czy dzierżawy. Podkreślić również należy, że ze względu na klasę gruntu nieruchomość nie była wykorzystywana rolniczo. Zainteresowane nie ponosiły żadnych nakładów zmierzających do zwiększenia wartości, czy atrakcyjności działek. W celu sprzedaży nieruchomości nie zamierzają ponosić nakładów takich jak uzbrojenie terenu w przyłącza do istniejącej sieci wodnej, gazowej i elektrycznej oraz kosztów budowy ogrodzenia, utwardzenie dróg wewnętrznych itp. Jak już wskazywano Zainteresowane, mając na uwadze fakt korzystniejszych warunków sprzedaży mniejszych nieruchomości, rozważają jednak możliwość wystąpienia do Urzędu Gminy o dokonanie podziału gruntu na działki o powierzchniach zgodnych z zainteresowaniem potencjalnych klientów. W wyniku podziału może powstać kilka odrębnych działek ok. 5-6. Zainteresowane nie są jednak w stanie precyzyjnie określić ich ilości, bowiem będzie to uzależnione od zainteresowania potencjalnych klientów. Decyzja o dokonaniu podziału będzie zależna od zainteresowania potencjalnych klientów wielkością zbywanych działek. Jeżeli Zainteresowane znajdą kupca na całość nieruchomości w korzystnej cenie, nie będą dokonywały podziału nieruchomości. Zbycie omawianego gruntu jest uwarunkowane bowiem potrzebą uzyskania środków finansowych.

Grunt nie był wykorzystywany rolniczo, stanowił ugór, którego nikt nigdy nie uprawiał. Zainteresowane nie wykorzystywały gruntu w żaden sposób, nieruchomość porosła krzewami, które trzeba będzie usunąć.

Wniosek o wydanie decyzji o warunkach zabudowy został złożony w dniu 15 lipca 2013 r. przez jedną z Zainteresowanych działającą przez ustanowionego pełnomocnika. Decyzję uzyskano w dniu 5 września 2013 r.

Nieruchomość rolna będąca przedmiotem wniosku stanowi współwłasność w częściach równych obu Zainteresowanych. Zbycie nieruchomości związane byłoby ze sprzedażą całej nieruchomości (części obu Zainteresowanych), a zatem opisane we wniosku elementy zdarzenia przyszłego dotyczą bezpośrednio sfery praw i obowiązków podatkowych zarówno Zainteresowanej będącej stroną postępowania, jak i Zainteresowanej niebędącej stroną postępowania. Skutki podatkowe dla Zainteresowanej niebędącej stroną postępowania są więc tożsame ze skutkami podatkowymi dla Wnioskodawcy (Zainteresowanej będącej stroną postępowania).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż opisanej w stanie faktycznym nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Zainteresowanych, sprzedaż opisanej nieruchomości bądź to jako jednej całości, bądź po podziale na mniejsze działki nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem Zainteresowane nie będą występowały w opisanej sytuacji w charakterze podatnika VAT. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami VAT są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT wynika, że działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły i dla celów zarobkowych. Z powołanych powyżej przepisów wynika, że aby podmiot mógł zostać uznany za podatnika VAT musi dokonać czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Natomiast aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą musi ona być wykonywana w sposób ciągły i zorganizowany. Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 23 lutego 2017 r., sygn. akt. I FSK 1241/15 „Pojęcie działalności gospodarczej, zdefiniowane w przepisach ustawy dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), ma charakter bardzo szeroki. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług), jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. O tym, że dokonujący sprzedaży gruntu działał w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, a nie w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykonując prawo własności, decyduje stopień jego aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, który wskazuje, że angażuje on środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w ramach prowadzenia działalności gospodarczej. Takie aktywne działania mogą polegać np. na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Aktywność tego rodzaju nie należy do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, w związku z czym w takiej sytuacji dostawy terenu nie można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.”

Przenosząc powyższe rozważania na grunt stanu faktycznego opisanego we wniosku wskazać należy, że Zainteresowane nie prowadzą działalności gospodarczej, a sama sprzedaż będzie zbyciem ich majątku osobistego. Czynność sprzedaży w żadnej mierze nie ma charakteru zorganizowanego i ciągłego, a Zainteresowane nie zajmują się sprzedażą nieruchomości. W zakresie obrotu nieruchomościami nie posiadają żadnego doświadczenia, a opisane we wniosku zdarzenie przyszłe ma na celu wyłącznie zbycie nieruchomości nabytej uprzednio w drodze spadku. Podkreślić należy, że Zainteresowane nie zamierzają ponosić w tym celu żadnych nakładów zwiększających wartość nieruchomości takich jak uzbrojenie terenu, czy ogrodzenie nieruchomości. Ponadto celem sprzedaży nie będą podejmowały działań marketingowych poza zwykłymi ogłoszeniami o sprzedaży, ani innych działań podejmowanych na rynku przez uczestników obrotu profesjonalnego tj. handlowców, producentów czy usługodawców. Nawet w przypadku gdyby podzieliły przedmiotową nieruchomość na kilka odrębnych działek, to czynność sprzedaży tych działek nie będzie miała charakteru zorganizowanego i ciągłego. Dokonany podział związany będzie z chęcią zbycia majątku prywatnego, a nie z zamiarem prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami. Po sprzedaży omawianej nieruchomości Zainteresowane nie zamierzają zajmować się działalnością polegającą na obrocie nieruchomościami. Jak słusznie zważył Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 1 września 2016 r., sygn. akt I SA/Po 1765/15 „Stwierdzenie, że dana osoba fizyczna, sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą, wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar wykazany obiektywnymi dowodami ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną.” Tymczasem Zainteresowane zamierzają zbyć wyłącznie majątek prywatny jakim jest omawiana nieruchomość i nie zamierzają nabywać zawodowo innych nieruchomości celem ich dalszej odsprzedaży. Co więcej podkreślić należy, że omawiana nieruchomość nigdy nie była i nie będzie udostępniania osobom trzecim nieodpłatnie lub odpłatnie np. w ramach umowy najmu czy dzierżawy. Z obiektywnych okoliczności wynika więc, że czynność sprzedaży nieruchomości opisanej w stanie faktycznym, nawet w przypadku jej podziału na kilka wyodrębnionych działek geodezyjnych i ich oddzielnej sprzedaży, nie może być uznana za prowadzenie działalności gospodarczej. Nawet w przypadku wydzielenia kilku odrębnych działek i jej odrębnej sprzedaży, działalność Zainteresowanych nie może zostać uznana za zorganizowaną. Podkreślić bowiem należy, że celem Zainteresowanych jest sprzedaż majątku prywatnego, a nie zamiar prowadzenia działalności handlowej w zakresie obrotu nieruchomościami. Jak słusznie wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 24 kwietnia 2007 r., sygn. akt I FSK 603/06 „co do zasady warunkiem uznania danej osoby za podatnika jest jej stałe zaangażowanie w prowadzoną działalność gospodarczą. Tym samym zdaje się uzasadnione twierdzenie, iż nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług osoba fizyczna zaangażowana sporadycznie w dostawę towaru.”

Podkreślić ponadto należy, że sama okoliczność, że sprzedaż ewentualnie podzielonych działek będzie dokonana kilkakrotnie nie może przesądzać o opodatkowaniu takich czynności. Jak już bowiem podkreślono sprzedaż omawianej nieruchomości będzie odbywała się z zamiarem zbycia majątku prywatnego Pani i jej siostry, a nie z zamiarem prowadzenia działalności gospodarczej. W wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wskazano, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. „Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych.” Ponadto jak wskazał Trybunał „okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego."

O zorganizowanym charakterze działalności Zainteresowanych nie może również świadczyć fakt, że zamierzają one złożyć wniosek o podział geodezyjny omawianej nieruchomości, celem uzyskania lepszej ceny za sprzedawane działki. Jak wynika z interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 4 maja 2017 r., nr 0112-KDIL2-1.4012.11.2017.2.AP, wydanej w podobnym stanie faktycznym „Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawca planuje jedynie wystąpić do urzędu gminy o dokonanie podziału gruntów na działki o powierzchniach, zgodnych z zainteresowaniem potencjalnych klientów, co jednak nie przesądza, o tym, że czynność taka będzie skutkowała uznaniem za działalnie zbliżone do tych, jakie podejmują podmioty zajmujące się profesjonalnie obrotem nieruchomościami, lecz za działanie związane z zarządem majątkiem prywatnym.". Z dokonanej analizy wynika, że dostawa towarów (nieruchomości) będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy będzie dokonywana przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. W świetle powyższego stwierdzić należy, że Zainteresowane w opisanym zdarzeniu przyszłym nie będą posiadały statusu podatnika podatku od towarów i usług, a co za tym idzie czynność zbycia omawianej nieruchomości nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel w tym również (…).

Przez towary – jak wynika z art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do brzmienia art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne.

W myśl art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

W świetle powyższego grunt spełnia definicję towaru określoną art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, a jego sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ww. ustawy.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ww. ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza - na podstawie ust. 2 ww. artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe przepisy stanowią odzwierciedlenie art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 str. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel, czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

W art. 12 ust. 1 lit. b) Dyrektywy wskazano, że państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności dostawy terenu budowlanego.

Z przytoczonych regulacji wynika, że podatnikiem podatku od towarów i usług jest każda osoba, która dokonuje czynności podlegające opodatkowaniu, przy czym czynności te winny być związane z działalnością zdefiniowaną jako działalność gospodarcza, tj. wszelką działalnością producentów, handlowców lub/i osób świadczących usługi, włącznie z górnictwem i działalnością rolniczą lub wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie.

Należy wskazać, że w dniu 15 września 2011 r. został wydany wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawach połączonych Jarosław Słaby (C-180/10) i Emilian Kuć, Halina Jeziorska-Kuć (C-181/10)], który wyznacza aktualnie kierunki interpretacyjne i stanowi podstawę orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego i Wojewódzkich Sądów Administracyjnych, np. NSA z dnia 23 lipca 2013 r. (sygn. akt I FSK 1386/12), z dnia 18 października 2011 r. (sygn. akt I FSK 1536/10), z dnia 9 listopada 2011 r. (sygn. akt I FSK 1658/11), z dnia 9 listopada 2011 r. (sygn. akt. I FSK 1656/11) oraz WSA z dnia 1 grudnia 2011 r. (sygn. akt I SA/Po 670/11), z dnia 14 grudnia 2011 r. (sygn. akt I SA/Po 730/11). Z powyższych wyroków wynika, że podejmowanie zorganizowanych działań, takich jak podział gruntu na mniejsze działki, uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zabudowy, wykonywanie czynności marketingowych, świadczy o tym, że czynności sprzedaży w tych okolicznościach przybierają formę zawodową (profesjonalną).

Pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług jednakże zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. Z powołanego wyroku wynika, że „Majątek prywatny” to taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ponadto podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania nieruchomości (lub jej części) wyłącznie do celów osobistych.

Analiza przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, powołanych regulacji oraz aktualnego orzecznictwa, przy uwzględnieniu wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawach połączonych Jarosław Słaby (C-180/10) i Emilian Kuć, Halina Jeziorska-Kuć (C-181/10) z dnia 15 września 2011 r., prowadzi do wniosku, że trudno uznać Zainteresowaną za podatnika podatku od towarów i usług z tytułu planowanej sprzedaży nieruchomości gruntowej lub działek powstałych w wyniku podziału tejże nieruchomości gruntowej. Pomimo, że grunt spełnia definicję towarów zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, okoliczności niniejszej sprawy nie wskazują, że zbywając przedmiotową działkę/działki, Zainteresowana będzie działać w charakterze handlowca. Nie można stwierdzić, że Zainteresowana nabyła przedmiotowy grunt w celu dalszej odprzedaży, czy w celach zarobkowych, gdyż otrzymała go w drodze spadku. Ponadto grunt nie był i nie jest wykorzystywany w pozarolniczej działalności gospodarczej, działalności rolniczej oraz nie był udostępniany osobom trzecim na podstawie umów cywilnoprawnych. Nie ponosiła i nie zamierza ponosić żadnych nakładów w celu przygotowania przedmiotowej działki/działek do planowanej transakcji sprzedaży. Nie prowadziła też i nie zamierza prowadzić żadnych działań marketingowych, mających na celu sprzedaż ww. nieruchomości. W konsekwencji, dokonując sprzedaży powyższej działki/działek, Zainteresowana będzie korzystała z przysługującego prawa do rozporządzania własnym majątkiem. Zatem ww. czynność sprzedaży będzie stanowiła działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie będą miały zastosowania. Z uwagi na fakt, że sprzedaż ww. działki/działek gruntu, należącej do majątku prywatnego, nie będzie stanowić działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług tym samym nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wobec powyższego, stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Należy wskazać, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, to interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.