Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.38.2017.2.ES
z 22 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 7 lutego 2017 r. (data wpływu 30 marca 2017 r.) uzupełnione pismem z dnia 1 czerwca 2017 r. (data nadania 1 czerwca 2017 r., data wpływu 5 czerwca 2017 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 19 maja 2017 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.38.2017.1.ES (data nadania 19 maja 2017 r., data odbioru 29 maja 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczeń przyznanych na mocy zawartej umowy agencyjnej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczeń przyznanych na mocy zawartej umowy agencyjnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni pracowała jako agent ubezpieczeniowy w Towarzystwie A. (obecnie M.). Umowa agencyjna zawarta była z Towarzystwem w ramach prowadzonej przez nią działalności gospodarczej. Formą opodatkowania tej działalności była skala podatkowa. Powyższa umowa zawierała punkt ubezpieczeniowy na mocy którego, w przypadku choroby powodującej trwałą niezdolność do pracy Wnioskodawczyni będzie otrzymywała świadczenie po rozwiązaniu tej umowy. Kwota świadczenia będzie obliczana tak, jak prowizja z zawartych przez nią umów ubezpieczeniowych. W 2013 roku Wnioskodawczyni poważnie zachorowała. Komisja lekarska Towarzystwa M. oceniająca zdarzenia ubezpieczeniowe znajdujące się w ofercie firmy orzekła trwałą niezdolność do pracy Wnioskodawczyni, co spowodowało uruchomienie wypłaty świadczenia. Jest to świadczenie dodatkowe poza systemem ubezpieczeń społecznych. Wypłacane jest co miesiąc aż do wygaśnięcia zawartych przez Wnioskodawczynię umów ubezpieczeniowych (są to umowy długoterminowe na życie). W przypadku śmierci Wnioskodawczyni resztę zobowiązań Towarzystwo M. wypłaci spadkobiercom. Działalność gospodarczą Wnioskodawczyni zlikwidowała w maju 2013 roku. Jest na emeryturze (ma 71 lat).

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 19 maja 2017 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.38.2017.1.ES Wnioskodawca doprecyzował opis stanu faktycznego poprzez wskazanie, że:

• Towarzystwo M. wypłaca świadczenie na podstawie zapisu w umowie agencyjnej. Stwierdzenie stałej niezdolności do pracy jest dokonywane przez komisję lekarską na podstawie badań medycznych oraz Ogólnych Warunków Ubezpieczeń, które precyzują stan zdrowia osoby podlegającej ocenie kwalifikujący się jako trwała niezdolność do pracy. Brak takiej kwalifikacji uniemożliwiłby Wnioskodawczyni otrzymywanie tego świadczenia. Nie istnieją inne przepisy warunkujące uzyskanie świadczenia, które otrzymuje na skutek trwałej niezdolności do pracy,
  

• zdaniem Wnioskodawczyni przytoczony zapis w Umowie Agencyjnej wyczerpuje cechy ubezpieczenia osobowego,
  

• W związku z powyższym uważa, że wypłacane świadczenie jest świadczeniem otrzymywanym z tytułu ubezpieczenia osobowego,
  

• W nomenklaturze Towarzystwa M. nie istnieją sformułowania „zadośćuczynienie” i „odszkodowanie”. Firma M. posługuje się sformułowaniem „świadczenie”. Wysokość świadczeń zależy od ustaleń szczegółowych - mogą to być z góry określone sumy bądź mogą one być odniesione do zarobków ubezpieczonego. Ta druga forma wypłaty najczęściej stosowana jest w przypadku ubezpieczeń pracowniczych - bez względu na formę zatrudnienia (etaty, kontrakty, prowizje). Wynagrodzeniem Wnioskodawczyni były prowizje - stąd wynika sposób obliczania świadczenia.
  
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy do opisanej powyżej sytuacji ma zastosowanie przepis ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 roku art. 21 ust. 1 pkt 4, jeśli nie to z jakiego powodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, to świadczenie dodatkowe wypłacane przez firmę ubezpieczeniową M. wyczerpuje wszystkie znamiona świadczenia ubezpieczeniowego i jako takie powinno być zwolnione z podatku. W praktyce zawodowej Wnioskodawcy często zawierała umowy, które były następstwem realizacji zapisów w umowach o pracę bądź kontraktowych umowach menadżerskich dotyczących ubezpieczeń. Kwoty świadczeń z tych umów były uzależnione od wysokości wynagrodzeń. Przypadek Wnioskodawczyni różni się od przywołanych powyżej tylko tym, że firma Wnioskodawczyni mogła takie zobowiązanie zrealizować we własnym zakresie.

W związku z tym uważa, że otrzymywane świadczenia, jako ubezpieczeniowe, nie powinny podlegać opodatkowaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 4 Updof, wolne od podatku dochodowego są kwoty otrzymane z tytułu ubezpieczeń majątkowych i osobowych, z wyjątkiem:

1. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą lub prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane zgodnie z art. 27 ust. 1 lub art. 30c
2. dochodu, o którym mowa w art. 24 ust. 15 i 15a.
   
   

We wskazanym przepisie ustawodawca posługuje się zwrotem „kwoty otrzymane z tytułu ubezpieczeń”. W związku z powyższym, jeżeli świadczenie wypłacone zostało z tytułu ubezpieczeń majątkowych i osobowych, a nie mieści się ono w punktach a i b powyżej, to takie świadczenie będzie podlegać zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Analiza powyższych uregulowań prawnych wskazuje zatem, że ze zwolnień przedmiotowych w nich określonych korzystają należności w postaci odszkodowań lub zadośćuczynień.

Zgodnie z przepisem art. 805 § 1 i § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 459) – przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.

Świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie:

• przy ubezpieczeniu majątkowym – określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku;
  

• przy ubezpieczeniu osobowym – umówionej sumy pieniężnej, renty lub innego świadczenia w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku w życiu osoby ubezpieczonej.
  
  
  

Na podstawie art. 28 ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Dz.U. z 2015 r. poz. 1844 ze zm.) – zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie lub świadczenie na podstawie uznania roszczenia uprawnionego z umowy ubezpieczenia w wyniku ustaleń dokonanych w przeprowadzonym przez siebie postępowaniu, o którym mowa w art. 29, zawartej z nim ugody lub prawomocnego orzeczenia sądu.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Towarzystwo M. wypłaca Wnioskodawczyni świadczenie na podstawie zapisu w umowie agencyjnej. Kwota świadczenia będzie obliczana tak, jak prowizja z zawartych przez nią umów ubezpieczeniowych aż do wygaśnięcia zawartych przez nią umów. W przypadku jej śmierci resztę zobowiązań z tego tytułu towarzystwo wypłaci spadkobiercom.

W konsekwencji, po analizie opisanego we wniosku stanu faktycznego oraz wskazanych przepisów prawa należy uznać, że wypłacone Wnioskodawczyni świadczenie jest należne z tytułu zawartych przez nią umów ubezpieczenia z klientami a nie z tytułu jej ubezpieczenia osobowego.

Świadczenie otrzymywane przez Wnioskodawczynię nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Świadczenie to nie mieści się w zakresie wyłączeń wskazanych w ww. przepisie, gdyż nie stanowi kwoty otrzymanej z tytułu ubezpieczenia osobowego.

Towarzystwo M. świadczenie to wypłaca na podstawie zapisu w umowie agencyjnej a nie na podstawie zawartej z Wnioskodawczynią umowy ubezpieczenia osobowego.

Otrzymane przez Wnioskodawczynię świadczenie po rozwiązaniu umowy (agencyjnej) winno być traktowane, jako przychód z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej zgodnie z art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Bezsprzecznie, bowiem otrzymane przez agenta prowizje znajdują swoje źródło w uprzednio zawartej umowie agencyjnej, bez której istnienia nigdy by nie powstały, a tym samym nie stanowiłyby przychodu z prowadzonej przez niego działalności. Świadczenie otrzymane przez Wnioskodawczynię jest wyłącznie konsekwencją uprzednio zawartej przez nią w ramach prowadzonej działalności gospodarczej umowy agencyjnej.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni, że świadczenie dodatkowe wypłacane przez firmę ubezpieczeniową M. wyczerpuje wszystkie znamiona świadczenia ubezpieczeniowego i jako takie powinno być zwolnione z podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.