2017.06.20 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
S-ILPB3/423-292/13/17-S/EK
z 20 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 Ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 17 września 2014 r. sygn. akt I SA/Po 15/14 (data wpływu prawomocnego orzeczenia: 19 kwietnia 2017 r.) oraz wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 31 stycznia 2017 r. sygn. akt II FSK 3994/14 stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 18 czerwca 2013 r. (data wpływu 20 czerwca 2013 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 czerwca 2013 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

„Ax” Sp. z o.o. jest polskim rezydentem dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, tj. podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Spółka jest częścią międzynarodowej grupy A. (dalej: Grupa A.).

Grupa A. w latach 1992-2009 dostarczała maszyny rolnicze (urządzenia), które były sprzedawane na terytorium Polski. Wyłącznym importerem i dystrybutorem maszyn rolniczych na rynku polskim w tym okresie był podmiot niepowiązany z Grupą A. działający w formie Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (Spółka X). Zgodnie z zawartą z Grupą A. umową, Spółka X ponosiła odpowiedzialność gwarancyjną/z tytułu rękojmi (dalej łącznie jako: gwarancja) za sprzedane maszyny rolnicze Grupy A. wobec klienta końcowego.

W latach 1992-2009 Spółka X, zgodnie z przyjętymi w Grupie A. zasadami, dokonywała również nieodpłatnych napraw maszyn rolniczych po upływie okresu gwarancji (dalej: napraw pogwarancyjnych). Przyjęta przez Grupę A. polityka w zakresie napraw pogwarancyjnych określa przypadki, w których importerzy i dystrybutorzy są zobowiązani do ich wykonywania bez wynagrodzenia. Zakresem takich nieodpłatnych napraw pogwarancyjnych objęte są wyłącznie znaczące usterki i awarie wynikające z wad fabrycznych produktów Grupy A.

Stosowanie przez Grupę A., a także importerów i dystrybutorów produktów Grupy A., wspomnianej powyżej polityki w zakresie napraw pogwarancyjnych ma na celu utrzymanie zdobytych klientów, a także budowanie pozytywnego wizerunku marki A. i jej produktów. Grupie A. zależy w szczególności na tym, aby jej produkty były postrzegane jako niezawodne, a sama Grupa jako solidny dostawca, na którym długoterminowo mogą polegać jej kontrahenci.

W 2009 r. Grupa A. postanowiła zmienić strategię dystrybucji swoich produktów w Polsce, w następstwie czego doszło do rozwiązania umowy ze Spółką X. W umowie kończącej współpracę zawarto zastrzeżenie, iż odpowiedzialność z tytułu rękojmi sprzedanych przez Spółkę X maszyn zostaje przeniesiona na Grupę A. Nastąpiła zatem umowna zmiana faktycznego gwaranta. W umowie rozwiązującej współpracę ustalono również, iż przeniesiona zostaje odpowiedzialność z tytułu rękojmi i gwarancji za jeszcze niesprzedane, a nadal znajdujące się w posiadaniu Spółki X maszyny rolnicze.

We wrześniu 2009 r., po zawarciu odpowiedniej umowy dystrybucyjnej, prawa i obowiązki importera maszyn rolniczych Grupy A. na rynku polskim przejęła nowo powstała, należąca do Grupy A. spółka o nazwie „Ax” Sp. z o.o. (dalej: Spółka). Na podstawie umowy dystrybucyjnej Spółka jest odpowiedzialna z tytułu gwarancji w odniesieniu do sprzedawanych na rynku polskim maszyn rolniczych.

W związku z przynależnością do Grupy A. oraz w związku z możliwością dystrybucji maszyn na terytorium Polski Spółka została również zobowiązana do wykonywania, w zakresie wynikającym z polityki Grupy A., nieodpłatnych napraw pogwarancyjnych maszyn rolniczych sprzedanych dotychczas na polskim rynku przez Spółkę X. Usługi napraw gwarancyjnych i pogwarancyjnych na rzecz ostatecznych odbiorców produktów Grupy A. zasadniczo świadczą dystrybutorzy bezpośredni (dalej: dealerzy). Zgodnie z treścią umów zawartych z dealerami, w ramach serwisu dealer posiada obowiązek rozpatrywania uzasadnionych roszczeń swoich klientów z tytułu rękojmi, ewentualnego wykonywania dodatkowych usług na zasadzie dobrowolności, jak również przeprowadzania przeglądów specjalnych. „Ax” Sp. z o.o. ponosi natomiast wobec dealera odpowiedzialność za sprzęt z tytułu rękojmi. Zwrot nakładów poniesionych przez dealera w związku z wykonywaniem prac w ramach rękojmi oraz przeglądów specjalnych odbywa się na podstawie faktur wystawionych przez dealerów w oparciu o wcześniej zaakceptowane przez pracowników Spółki wnioski o uznanie roszczenia z tytułu rękojmi.

W ramach budowania pozytywnych relacji z klientem dealerzy po upływie rocznej gwarancji, dokonują napraw w ramach tzw. „Gwarancji Grzecznościowej”. Firma „Ax” Sp. z o.o. rozpatruje wnioski o uznanie roszczenia na zasadzie dobrowolności i dokonuje zwrotu kosztów tych napraw na podstawie wystawionych przez dealerów faktur odpowiadających uzgodnionym wcześniej we wniosku kwotom. Zwrot następuje zgodnie z obowiązującymi w grupie A. wytycznymi i dokonywany jest wyłącznie dla ściśle określonych i istotnych podzespołów, w zależności od okresu użytkowania.

Mając powyższe na uwadze, w wyniku zawartego ze Spółką X porozumienia o przeniesieniu odpowiedzialności z tytułu rękojmi oraz w celu zatrzymania zdobytych w latach poprzednich oraz zdobycia nowych klientów, „Ax” Sp. z o.o., za pośrednictwem dealerów, dokonuje napraw pogwarancyjnych produktów marki A. sprzedanych przez Spółkę X.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy koszty, które ponosiła/ponosi Spółka w związku z wykonywanymi nieodpłatnymi naprawami pogwarancyjnymi, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Spółki na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, poniesione/ponoszone przez Spółkę koszty nieodpłatnych napraw pogwarancyjnych, o których mowa w opisanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Spółki na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W ocenie Spółki, powyższe podejście uzasadniają m.in. następujące argumenty.

Sprzedaż maszyn rolniczych marki A. stanowi główne źródło przychodów Spółki. Zdaniem Spółki, że względu na to, że warunkiem utworzenia Spółki jako spółki dystrybucyjnej Grupy A. (a tym samym osiąganie przychodów ze sprzedaży maszyn rolniczych marki A.) było przyjęcie wszystkich standardowych procedur Grupy A. obejmujących między innymi politykę Grupy A. w zakresie świadczenia usług napraw pogwarancyjnych oraz przejęcie zobowiązań z tytułu gwarancji Spółki X i zobowiązanie się przez Spółkę do świadczenia usług napraw pogwarancyjnych w odniesieniu do maszyn sprzedanych przez Spółkę X, należy przyjąć, że wydatki poniesione przez Spółkę w celu świadczenia usług napraw gwarancyjnych i pogwarancyjnych stanowią koszty uzyskania przychodów. Gdyby bowiem Spółka nie zobowiązała się do ich ponoszenia, to nie zostałaby założona ani nie uzyskałaby statusu wyłącznego importera i dystrybutora oraz nie osiągałaby przychodów z tytułu sprzedaży maszyn rolniczych marki A., które osiąga obecnie i które stanowią dla niej podstawowe źródło przychodów.

W przypadku nieodpłatnych napraw pogwarancyjnych na Spółce nie ciąży względem klienta prawny obowiązek ich wykonywania, ale ich wykonywanie wynika z powszechnie znanej klientom i oczekiwanej przez nich praktyki Grupy A., która jest kluczowym argumentem przemawiającym na rynku za posiadaniem przez Grupę A. statusu dostawcy klasy premium. Dlatego też, zdaniem Spółki, w szczególności biorąc pod uwagę duży jednostkowy koszt produktów oferowanych przez Spółkę, świadczenie takich napraw pogwarancyjnych stanowi bardzo istotny czynnik wpływający na decyzję klienta o zakupie maszyny marki A. i tym samym przyczynia się do osiągania przez Spółkę przychodów.

Spółka pragnie podkreślić, że polityka ponoszenia kosztów napraw pogwarancyjnych w odniesieniu do wszystkich maszyn i urządzeń oznaczonych marką A. jest wynikiem konsekwentnej strategii marketingowej przyjętej zarówno przez Spółkę, jak i Grupę A. na całym świecie i realizowanej przez wszystkie spółki dystrybuujące jej maszyny rolnicze. Należy podkreślić, że rynek maszyn rolniczych jest rynkiem bardzo specyficznym, na którym powszechnie wykorzystywane narzędzia marketingowe takie jak reklama telewizyjna czy w innych środkach masowego przekazu nie przynoszą oczekiwanego efektu w postaci zwiększenia liczby sprzedawanych maszyn. W związku z tym, producenci i dystrybutorzy maszyn rolniczych poszukują bardziej wyrafinowanych form budowania wśród klientów świadomości marki i przywiązania klienta do danej marki. Takie działania istotnie wpływają na wzrost przychodów, a przywiązanie do danej marki skutkuje tym, że klient podejmując decyzję dotyczącą zakupu kolejnej maszyny lub uzupełnienia obecnego parku maszynowego kieruje się jakością obsługi oraz przywiązaniem do danej marki. Działania Spółki mają na celu zbudowanie wśród klientów świadomości, że zakup maszyn marki A., przy ich odpowiedniej eksploatacji, nie wiąże się z żadnymi dodatkowymi kosztami ani w momencie zakupu, ani w przyszłości.

W tym miejscu Spółka pragnie podkreślić, iż fakt ponoszenia przez nią kosztów dobrowolnych napraw realizowanych także już po wygaśnięciu okresu gwarancji na zasadzie dobrowolności, nie ma w przedmiotowej sprawie znaczenia dla oceny możliwości zaliczenia ich przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stosowanie bowiem właśnie takiej polityki gwarancyjnej (obejmującej zarówno serwis posprzedażowy w ramach gwarancji, jak również nieodpłatny serwis po upływie tego okresu) przynosi Spółce wiele korzyści. Do najważniejszych możemy zaliczyć następujące:

zdobycie przewagi rynkowej wobec producentów/sprzedawców nieoferujących tego typu rozwiązań;
pozyskanie nowych klientów Spółki na rynku charakteryzującym się stosunkowo niską (i generalnie malejącą) liczbą klientów, którzy wykazują tendencję do zwiększania poziomu profesjonalizacji i specjalizacji, tak aby długoterminowe relacje pomiędzy klientami i marką zbudowane na zaufaniu do marki zadecydowały o długookresowym sukcesie marki;
dotarcie do nowych grup klientów – opisane działania Spółki w ramach stosowanej polityki serwisowej często przyczyniają się do dotarcia do konsumentów niewrażliwych na typowe działania marketingowe takie jak np. obniżka ceny;
kształtowanie i utrwalenie dobrego wizerunku (marki) Spółki;
zwiększenie zaufania do danych produktów Spółki i poziomu wiarygodności u klienta końcowego;
wzrost lojalności klientów – jak już Spółka wskazała powyżej, wielu klientów zaczyna kierować się przy wyborze produktów nie tylko ich ceną. Klienci stają się grupą coraz bardziej świadomą, dla której kwestie zaufania do przedsiębiorstwa oraz jego reputacja mają decydujące znaczenie przy wyborze produktów;
lepszą relację Spółki z Dealerami, co w konsekwencji może wpływać na zwiększenie przez nich zamówień u Spółki.

W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, dokonywane przez Spółkę działania dotyczące pogwarancyjnych napraw maszyn rolniczych można uznać za specyficzny rodzaj działalności marketingowej, mający na celu stworzenie odpowiedniego wizerunku Spółki, a przez to zachęcenie klientów do wyboru jej produktów oraz ustanowienie długoterminowych relacji z klientami, które są kluczowe dla ekonomicznego sukcesu Spółki.

Dodatkowo, wszystkie powyższe działania Spółki w ramach realizowanych napraw pogwarancyjnych maszyn rolniczych są bezpośrednią odpowiedzią na wspomniane oczekiwania klientów czy też Dealerów, a więc zdaniem Spółki istnieje związek pomiędzy tymi działaniami, a popytem na produkty Spółki, co w konsekwencji przekłada się na wzrost oraz stabilność przychodów Spółki.

Spółka pragnie podkreślić, że na realizowaną przez nią działalność handlową maszynami rolniczymi składa się szereg czynności mających doprowadzić do określonego pozytywnego efektu gospodarczego. Aby uniknąć sytuacji, w której ostateczni klienci będą dysponowali maszynami rolniczymi niespełniającymi norm jakościowych Spółki (Grupy A.), Spółka podejmuje wysiłki (które sprowadzają się w szczególności do zapewnienia odpowiedniej obsługi serwisowej) zmierzające do eliminacji z rynku maszyn rolniczych niespełniających tych norm i zastąpienia ich produktami spełniającymi wspomniane normy.

Dodatkowo, Spółka pragnie wskazać, iż przy rosnącej konkurencji na rynku, na którym działa Spółka, kryterium zakupu (wyboru) danego produktu przestaje być jedynie jego cena, ale brane są pod uwagę także inne czynniki, takie jak wizerunek danej marki, szybkość dostaw itp., a w tym w szczególności zapewnienie odpowiedniego serwisu posprzedażowego.

W związku z faktem, że w okresie, gdy Spółka X była wyłącznym importerem i dystrybutorem produktów marki A. dokonywała, zgodnie z przyjętymi w Grupie A. zasadami, bezpłatnych napraw pogwarancyjnych sprzedanych maszyn, „Ax” Sp. z o.o., po przejęciu obowiązków bezpośredniego importera, kontynuuje przyjęte przez grupę i stosowane uprzednio przez Spółkę X zasady działania. W sytuacji, gdyby „Ax” odstąpiła od dokonywania bezpłatnych napraw pogwarancyjnych sprzedanych przez poprzedniego importera maszyn, poziom zadowolenia zdobytego klienta z pewnością uległby zmniejszeniu, powodując spadek zaufania do produktów marki i potencjalnie podjęcie decyzji o zaprzestaniu kupowania produktów marki A.

Wobec szczególnego rodzaju działalności jakim jest sprzedaż maszyn rolniczych, wysokość cen pojedynczego produktu oraz poziom konkurencji, rozszerzenie zakresu świadczonych usług serwisowych gwarancyjnych i pogwarancyjnych nie tylko maszyn sprzedawanych przez Spółkę, ale również produktów sprzedanych przez poprzedniego importera, nie tylko ma pełne uzasadnienie ekonomiczne, ale stanowi także konieczność dla kontynuowania przez Spółkę działalności. Specyfika grupy docelowej, jaką są gospodarstwa rolne, wymaga ponadprzeciętnej jakości obsługi serwisowej i szczególnej dbałości o zaufanie klienta. W związku z tym, iż zakup jednej maszyny używanej sezonowo przez kilka tygodni w roku w okresie żniw jest istotnym i relatywnie bardzo dużym wydatkiem dla gospodarstwa rolnego, serwis posprzedażowy i pogwarancyjny odgrywa dużo większą rolę niż w innych branżach rynku. Raz zakupiony, spełniający właściwie i przez długi okres swoją funkcję produkt, jest przesłanką ponownego wyboru danej marki przy kolejnym zakupie.

W ocenie Spółki, ze względu na powyższe argumenty ewentualna rezygnacja z tego typu działań (w szczególności dotyczących dobrowolnych napraw pogwarancyjnych lub napraw maszyn rolniczych marki A. sprzedanych uprzednio przez Spółkę X – o czym szczegółowo poniżej) przyczyniłaby się do pogorszenia jej wizerunku wśród klientów/Dealerów, co w konsekwencji osłabiłoby jej pozycję na rynku i mogłoby doprowadzić do spadku przychodów Spółki.

Zatem podejmowanie powyższych działań przez Spółkę może mieć nie tylko wpływ na generowane przez nią przychodów, ale także wpływa na zachowanie, czy też zabezpieczenie źródła jej przychodów.

Spółka pragnie także wskazać, iż dokonywanie tego typu napraw jest szczególnie uzasadnione wobec faktu, iż obecna sytuacja na rynku pozwala podmiotom prowadzącym gospodarstwa rolnicze na szeroko zakrojoną modernizację parku maszynowego za pośrednictwem funduszy z Unii Europejskiej. Łatwość w uzyskaniu dotacji wspomagającej działalność, która mogłaby przyczynić się do rozwoju gospodarstwa poprzez zakup specjalistycznych maszyn, wymusza na Spółce szczególną czujność i delikatność w zakresie usług pozwalających zwiększyć atrakcyjność oferowanych produktów. Działania pozwalające utrzymać zadowolenie klienta i przekonać go do ponownego wyboru towarów Spółki wyraża się przede wszystkim w najwyższej jakości obsłudze posprzedażowej, realizowanej między innymi za pośrednictwem napraw pogwarancyjnych.

Wnioskodawca pragnie podkreślić, że ww. działania Spółki w pełni wyczerpują przesłanki wymienione w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a mianowicie:

koszty związane z naprawami pogwarancyjnymi są ponoszone jedynie w celu uzyskania przychodów, gdyż mają na celu wygenerowanie dodatkowych przychodów poprzez utrzymanie istniejących i zdobycie nowych klientów;
służą zabezpieczeniu obecnego źródła przychodów.

Po pozytywnym wypełnieniu przesłanek z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w następnej kolejności należy przeanalizować, czy wydatek nie został ujęty przez ustawodawcę w katalogu kosztów wyłączonych z kosztów podatkowych (art. 16 ust. 1 ww. ustawy).

W tym miejscu Spółka pragnie podkreślić, że w odniesieniu do działań (w szczególności odnoszących się do dobrowolnych napraw pogwarancyjnych) podejmowanych przez Spółkę w odniesieniu do wydatków związanych z serwisem posprzedażowym maszyn rolniczych nie dochodzi, jej zdaniem, do sytuacji, które mogłyby być traktowane jako zachowania okazałe czy też wystawne. Wobec czego, jeżeli dany wydatek pozbawiony jest cech wystawności, okazałości i innych cech zwyczajowo przypisywanych wydatkom reprezentacyjnym, nie powinien być za taki uznawany. A tym samym, nie powinien być wyłączony spośród wydatków zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, zaliczenia przedmiotowych kosztów do kosztów uzyskania przychodów Spółki nie ogranicza także fakt, że Spółka ponosi również koszty serwisów posprzedażowych (także tych realizowanych w ramach napraw pogwarancyjnych) maszyn rolniczych marki A. sprzedanych uprzednio przez Spółkę X. Z perspektywy klienta końcowego nie ma znaczenia, który podmiot jest dystrybutorem produktów danej marki. Klient końcowy podejmując decyzję o zakupie produktów danej marki kieruje się przede wszystkim jakością tych produktów oraz serwisem posprzedażowym. Z tego względu pozytywny wizerunek, wypracowywany przez Grupę A. jest czynnikiem decydującym o wyborze produktów A. przez klienta końcowego i ma podstawowe znaczenie dla możliwości generowania przychodów przez Spółkę.

Dodatkowo za zaliczeniem przedmiotowych kosztów do kosztów uzyskania przychodów Spółki przemawia również okoliczność, że Spółka X w okresie, gdy była wyłącznym importerem i dystrybutorem maszyn rolniczych marki A. dokonywała również, zgodnie z przyjętymi w Grupie A. zasadami, bezpłatnych napraw pogwarancyjnych maszyn rolniczych – zatem rezygnacja z takich działań przez Spółkę po przejęciu odpowiedzialności za serwis posprzedażowy mogłaby doprowadzić w szczególności do utraty zaufania klientów do Spółki i jej produktów, a w konsekwencji wpłynąć negatywnie na zachowanie, czy też zabezpieczenie źródła jej przychodów.

Powyższe stanowisko Spółki zostało także potwierdzone m.in. w decyzji w sprawie interpretacji prawa podatkowego Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 26 lutego 2008 r. sygn. IP-PB3-423-513/07-2/KUKM, w której organ podatkowy uznając stanowisko podatnika za prawidłowe w pełnym zakresie potwierdził, że: „(…) ponoszone przez Spółkę koszty usług pogwarancyjnych (na podstawie faktur VAT wystawianych przez Podmioty) powinny stanowić koszty uzyskania przychodów na potrzeby podatku dochodowego od osób prawnych”.

W podobnym tonie wypowiedział się Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 10 września 2012 r. sygn. IBPBI/2/423-683/12/AP:

„Usługa serwisowa gwarancyjna i pogwarancyjna, świadczona przez własnych pracowników (koszty delegacji, przejazdów, wynagrodzenia, sprzętu itp.) lub serwisantów zewnętrznych (faktury, rachunki za wyświadczone usługi serwisowe) dotyczy produktów wytwarzanych przez Spółkę i w związku z tym łączy się z kolejnymi zamówieniami na produkty wytwarzane przez zakład produkcyjny (...)”.

„(…) Spółka ma prawo minimalizować (ryzyko – przyp. Spółki) poprzez ponoszenie kosztów wpływających na przyszłe przychody. Dodatkowo musi mieć na uwadze specyficzny charakter produkowanych wyrobów, ich rozmieszczenie geograficzne, możliwość narażenia na duże straty klientów w przypadku jakiejkolwiek awarii urządzenia. Nie można traktować wszystkich poniesionych przez Spółkę wydatków związanych z obsługą zleceń serwisowych gwarancyjnych i pozagwarancyjnych (...) jako kosztów pośrednich niezwiązanych z działalnością produkcyjną, handlową i usługową (…)”.

„(...) Zdaniem Spółki, koszt napraw gwarancyjnych pogwarancyjnych oraz przychody uzyskane z tytułu obciążenia kontrahentów wykonanymi usługami serwisowymi, szczegółowo opisanymi w pytaniach od 1 do 3, dotyczących sprzedanych wyrobów wyprodukowanych na terenie strefy stanowi w całości (obciążenia godzinowe, koszt przejazdu, części, tj. zarówno handlowe jak i wyprodukowane, przetworzone, dostosowane do potrzeb konkretnego urządzenia na terenie strefy) koszt uzyskania przychodów z działalności strefowej. Poniesiony przez Spółkę koszt i uzyskany przychód będzie bowiem nierozerwalnie związany z przychodem.

(…) W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe. Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy”.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych koszty, które Spółka poniosła/ponosi w związku z wykonanymi/ wykonywanymi naprawami gwarancyjnymi i pogwarancyjnymi, o których mowa w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, mogą zostać w całości zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Spółki na podstawie art. 15 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działający z upoważnienia Ministra Finansów, wydał w dniu 19 września 2013 r. interpretację indywidualną nr ILPB3/423-292/13-2/EK, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

W uzasadnieniu ww. interpretacji wskazano, że wydatki poniesione/ponoszone przez Wnioskodawcę w związku z dobrowolnie i nieodpłatnie wykonanymi/wykonywanymi naprawami pogwarancyjnymi maszyn rolniczych nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, o których stanowi art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wydatki te noszą znamiona reprezentacji i nie mogą stanowić – stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – kosztów uzyskania przychodów.

Pismem z 7 października 2013 r. (data wpływu: 9 października 2013 r.) Wnioskodawca wezwał Organ podatkowy do usunięcia naruszenia prawa w ww. interpretacji indywidualnej.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów pismem z 30 października 2013 r. nr ILPB3/423W-65/13-2/BN) stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z 19 września 2013 r. nr ILPB3/423-292/13-2/EK złożył skargę z 4 grudnia 2013 r. (data wpływu 6 grudnia 2013 r.).

Odpowiedź na skargę została udzielona pismem z 2 stycznia 2014 r. nr ILPB3/4240-87/13-2/BN. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z 17 września 2014 r. sygn. akt I SA/Po 15/14 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z 19 września 2013 r. nr ILPB3/423-292/13-2/EK.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 17 września 2014 r. sygn. akt I SA/Po 15/14, Minister Finansów – przez Organ upoważniony: Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu – Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie złożył skargę kasacyjną z 4 listopada 2014 r. nr ILRP-007-314/14-2/MT do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wyrokiem z 31 stycznia 2017 r. sygn. akt II FSK 3994/14 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę kasacyjną.

W dniu 19 kwietnia 2017 r. do tut. Organu wpłynęło prawomocne – od dnia 31 stycznia 2017 r. – orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 17 września 2014 r. sygn. akt I SA/Po 15/14.

Jak zauważył Sąd, spór dotyczy wydatków opisanych we wniosku związanych z naprawami pogwarancyjnymi, które zdaniem strony skarżącej winny stanowić koszt uzyskania przychodów. Tymczasem w opinii organu interpretacyjnego powyższe wydatki stanowią koszty reprezentacji, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, i dlatego nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów.

W niniejszej sprawie, w ocenie składu orzekającego, celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności etc., wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami. Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć właśnie przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest właśnie wykreowanie takiego obrazu podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny. Kwalifikacja każdego przypadku powinna być odrębna, uzależniona od jego okoliczności.

W tym celu należy odwołać się do etymologii tego terminu. Wyraz „reprezentacja” pochodzi od łacińskiego „repraesentatio” oznaczającego wizerunek. Upływ czasu nie zmienił jego znaczenia i formy. Oznacza to, że „reprezentacja” w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika dla potrzeb ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. W takiej sytuacji wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu. Nie ma przy tym znaczenia kwestia wystawności, okazałości czy też ponadprzeciętności. Dla oceny, czy dana działalność stanowi reprezentację, czy też innego rodzaju działalność, konieczna jest analiza całokształtu okoliczności faktycznych konkretnej sprawy.

W rozpoznawanej sprawie Spółka przedstawiła powody ponoszenia wydatków na naprawy pogwarancyjne maszyn rolniczych sprzedanych przez ich wcześniejszego dystrybutora, tj. Spółkę X. W opinii Sądu, zakwestionowanie przez organ stanowiska podatnika co do zaliczenia wydatków na naprawy pogwarancyjne do kosztów uzyskania przychodów z przywołaniem jako podstawy prawnej art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych było chybione. Sąd podkreślił, że z opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka została zobowiązana w związku z przynależnością do Grupy A. oraz w związku z możliwością dystrybucji maszyn rolniczych na terytorium Polski do wykonywania w zakresie wynikającym z polityki Grupy A., nieodpłatnych napraw pogwarancyjnych maszyn, które wcześniej zostały sprzedane przez Spółkę X. Skarżąca we wniosku o interpretację wyjaśniła, że zakresem takich nieodpłatnych napraw pogwarancyjnych objęte są wyłącznie znaczące usterki i awarie wynikające z wad fabrycznych produktów Grupy A.. Skarżąca we wniosku podała, że sprzedaż maszyn rolniczych marki A. stanowi jej główne źródło przychodów. Ze względu na to, że warunkiem utworzenia Spółki jako spółki dystrybucyjnej Grupy A. było przyjęcie wszystkich standardowych procedur Grupy A. obejmujących między innymi politykę Grupy A. w zakresie świadczenia napraw pogwarancyjnych i zobowiązanie się przez Spółkę do świadczenia usług napraw pogwarancyjnych w odniesieniu do maszyn sprzedanych przez Spółkę X. We wniosku o wydanie interpretacji Spółka jednoznacznie podała, że gdyby nie zobowiązała się do ponoszenia ww. wydatków, to nie zostałaby założona ani nie uzyskałaby statusu wyłącznego importera i dystrybutora, a co za tym idzie nie osiągałaby przychodów z tytułu sprzedaży maszyn rolniczych marki A., które obecnie osiąga i które stanowią dla niej podstawowe źródło przychodów. Zatem z przedstawionego przez Skarżącą stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika jednoznacznie, że podstawowym i nadrzędnym celem ponoszenia wydatków na naprawy pogwarancyjne jest możliwość prowadzenia przez skarżącą spółkę sprzedaży maszyn rolniczych Grupy A.

Sąd zauważył, że tylko wydatek, którego głównym celem jest tworzenie lub poprawa wizerunku firmy na zewnątrz podlega wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów, na zasadach określonych w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, co w niniejszej sprawie nie miało i nie ma miejsca.

Reasumując analizę czynności opisanych we wniosku, Sąd doszedł do przekonania, że brak było podstaw prawnych do wyłączenia wydatków na naprawy pogwarancyjne z kosztów uzyskania przychodu, skoro ich jedynym (głównym) celem nie była poprawa wizerunku podatnika (czyli reprezentacja).

Uwzględniając uzasadnienie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie stwierdza się co następuje.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Przy czym podkreślić należy, że niniejsza interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem interpretacyjnym a zostały poruszone we wniosku, zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa nie mogą zostać rozpatrzone. W konsekwencji, z uwagi na zagadnienie prawne będące przedmiotem interpretacji indywidualnej, które wskazuje zadane przez Wnioskodawcę pytanie, nie została poddana ocenie kwestia dotycząca możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków, które Spółka ponosiła/ponosi w związku z wykonanymi/wykonywanymi naprawami gwarancyjnymi.

Jednocześnie zauważyć należy, że we własnym stanowisku w sprawie Wnioskodawca dwukrotnie wskazał na art. 15 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Mając jednak na względzie zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej tut. organ zrozumiał, że Wnioskodawca miał na uwadze art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Powyższe pozostało bez wpływu na rozstrzygnięcie w analizowanej sprawie.

Końcowo, w odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych, stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy:

zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin