Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4012.76.2017.2.AWA
z 14 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 23 marca 2017 r. (data wpływu 3 kwietnia 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 2 czerwca 2017 r. (data wpływu 6 czerwca 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości drogowych – jest prawidłowe. 

UZASADNIENIE

W dniu 3 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sprzedaży nieruchomości drogowych. Powyższy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 2 czerwca 2017 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest współwłaścicielem nieruchomości (drugim współwłaścicielem jest brat Zainteresowanego). Wnioskodawca oraz jego brat nabyli nieruchomości częściowo w roku 1982 na skutek spadkobrania po zmarłym ojcu, a częściowo w roku 1984 na mocy umowy o przekazaniu gospodarstwa rolnego w zamian za emeryturę. Na mocy tej umowy Wnioskodawcy nieruchomości przekazała matka.

W datach przejęcia prawa własności, nieruchomości oznaczone były jako „R” – rola. Następnie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego wszystkie nieruchomości, będące współwłasnością Wnioskodawcy, zostały przeznaczone pod budownictwo mieszkaniowe. Od początku lat 90 XX wieku nieruchomości nie były wykorzystywane rolniczo, a ze względu na rozległą powierzchnię zostały w nich wydzielone działki budowlane oraz drogi niezbędne do skomunikowania ich z drogami głównymi.

W latach 90 XX wieku oraz na początku XXI wieku (lata 2002-2004) nieruchomości te zostały zbyte osobom fizycznym, albowiem na mocy umowy z Developerem wybudował on na nich osiedle szeregowych budynków mieszkalnych. W ramach inwestycji Deweloper na swój koszt urządził także nieruchomości drogowe wykładając je kostką brukową. Nieruchomości drogowe nie zostały objęte transakcją zbycia. Do dnia dzisiejszego pozostają one „de nomine” własnością Wnioskodawcy i jego brata. Od momentu ich wydzielenia z przeznaczeniem ich pod drogi Zainteresowany, ani jego brat, jako współwłaściciele, nie czynili na te nieruchomości żadnych nakładów finansowych.

Aktualnie gmina zamierza wykupić od współwłaścicieli wszystkie nieruchomości oznaczone i wykorzystywane jako drogi.

W związku z powyższym powstała kwestia czy planowana transakcja (umowa kupna-sprzedaży) powinna być po stronie sprzedającego opodatkowana podatkiem VAT.

Wnioskodawca pismem z dnia 2 czerwca 2017 r. uzupełnił opis sprawy o następujące informacje:

1. Nieruchomości, o których mowa we wniosku, nie były wykorzystywane w działalności gospodarczej, Wnioskodawca (ani osoba trzecia) na tych nieruchomościach nie prowadził również działalności rolniczej, o której mowa w art. 2 pkt 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
2. Wnioskodawca udostępnił deweloperowi przedmiotowe nieruchomości nieodpłatnie w celu wybudowania budynków oraz wykonania zagospodarowaniem terenu. Poza tą czynnością nieruchomości drogowe nigdy nie były przedmiotem jakiejkolwiek umowy (odpłatnej lub nieodpłatnej).
3. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego tego fragmentu dzielnicy został zmieniony z inicjatywy Miasta. W sąsiedztwie nieruchomości objętych wnioskiem znajdowała się już wtedy zabudowa jednorodzinna o niskiej intensywności, a na terenie objętym wnioskiem o wydanie interpretacji nie była prowadzona żadna działalność (teren niezagospodarowany).
4. Podział nieruchomości, będących przedmiotem wniosku, dokonany został na wniosek współwłaścicieli (w tym Wnioskodawcy jako jednego ze współwłaścicieli nieruchomości) zgodnie z wymogami ustawy prawo geodezyjne i kartograficzne.
5. Wnioskodawca nie podjął, ani nie ma zamiaru podejmowania w przyszłości jakichkolwiek działań związanych z ewentualną sprzedażą tych nieruchomości na rzecz gminy.
6. Nieruchomości te nie pełnią samodzielnej funkcji gospodarczej, nie nadają się pod zabudowę, pełnią wyłącznie funkcję komunikacyjną. Wnioskodawca nie prowadził w stosunku do przedmiotowych nieruchomości żadnej akcji marketingowej za pośrednictwem Internetu lub środków masowego przekazu, w celu ich zbycia.
7. Przed dokonaniem sprzedaży gruntu (działek budowlanych) na rzecz osób fizycznych pomiędzy deweloperem a Wnioskodawcą nie doszło do rozliczeń finansowych. Deweloper nigdy nie wystąpił z takim roszczeniem w stosunku do Zainteresowanego, a wszystkie prace wykonał ze środków własnych.
8. W ocenie Wnioskodawcy, nieruchomości, o których mowa we wniosku, spełniają definicję budowli w rozumieniu przepisów prawa budowlanego. Ponadto, biorąc pod uwagę termin zakończenia inwestycji na nieruchomościach objętych wnioskiem i związaną z tym sprzedaż gruntów pod budynkami osobom fizycznym, nieruchomości były przekazywane do zasiedlenia w latach 1998-2001. Nieruchomości drogowe, będące przedmiotem wniosku, zostały uznane przez właścicieli za część zakupionych przez nich nieruchomości i użytkowane od daty ich nabycia. Wnioskodawca nigdy nie ingerował w ten stan faktyczny (pomimo, że stan prawny nieruchomości był mu znany), bowiem nieruchomości jako drogowe obsługiwały komunikacyjnie pobliską zabudowę i w ocenie Wnioskodawcy pełniły i pełnią funkcję publiczną i jako takie mają być wykupione przez miasto/gminę.
9. Wnioskodawca od czasu sprzedaży gruntów pod budynkami mieszkalnymi nie ponosił nakładów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym na nieruchomości drogowe, będące przedmiotem wniosku.
10. Zgodnie z wiedzą Zainteresowanego nieruchomości drogowe, będące przedmiotem wniosku, zawsze były wykorzystywane tylko do celów działalności zwolnionej od podatku VAT.
    
    

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z transakcją zbycia nieruchomości drogowych po stronie Sprzedającego powstanie obowiązek podatkowy w podatku VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, zawarcie umowy kupna-sprzedaży nieruchomości drogowych nie rodzi po stronie sprzedającego obowiązku podatkowego w podatku VAT. Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż nieruchomości spełnia przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o podatku od towarów i usług. Jednocześnie – w ocenie Zainteresowanego – nie może on skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust 1 pkt 9 ustawy o VAT, albowiem zwolnienie to dotyczy terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane, a na skutek wyłożenia nieruchomości drogowych kostką brukową straciły one przymiot niezabudowanych i należy zakwalifikować je jako budowlane. Przy czym, znaczenie drugorzędne ma fakt, że wszelkie prace wykonał deweloper na własny koszt w ramach zagospodarowania terenu w sąsiedztwie wybudowanych przez niego budynków mieszkalnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przepis art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości gruntowej) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Jednak, nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, według art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z powyższych przepisów wynika, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek:

1. po pierwsze – dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,
2. po drugie – czynność wykonywana jest przez podmiot, który w jej ramach działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.
   
   

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 s. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną).

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

W powołanym wyżej orzeczeniu TSUE wskazał, że inaczej jest w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W podobny sposób kwestię tę rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Zatem w kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości drogowych istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku opisu sprawy Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży gruntów podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania Zainteresowanego za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Ponadto, jak wynika ze wskazanego wyżej orzeczenia TSUE w sprawach C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

W tym miejscu – dla wyjaśnienia zakresu zwykłego wykonywania prawa własności – konieczne jest sięgnięcie do zapisów prawa cywilnego, tj. ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm.) – zwanej dalej k.c.

Zgodnie z art. 140 k.c. w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno–gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą.

Rozporządzanie rzeczą jest drugim spośród wymienionych wyraźnie w art. 140 k.c. uprawnień właściciela. Podkreślić także należy, że ustawodawca nie definiuje używanego pojęcia rozporządzenia. Nie klasyfikuje też postaci rozporządzenia. W literaturze zaś podkreśla się zazwyczaj, że chodzi o uprawnienie do wyzbycia się własności i uprawnienie do obciążania prawa własności. Wyzbycie się własności w pierwszym rzędzie obejmuje dokonywaną (inter vivos) czynność przeniesienia własności, dalej zaś czynność rozporządzenia testamentowego (…) (Edward Gniewek Kodeks cywilny, Księga Druga. Własność i inne prawa rzeczowe. Komentarz, Zakamycze, 2001, Komentarz do art. 140 k.c.).

Z powyższych wyjaśnień wynika zatem, że dokonanie sprzedaży określonej rzeczy materialnej stanowi naturalny (oczywisty, podstawowy) element wykonywania prawa własności.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest współwłaścicielem nieruchomości (drugim współwłaścicielem jest brat Zainteresowanego). Zainteresowany oraz jego brat nabyli nieruchomości częściowo w roku 1982 na skutek spadkobrania po zmarłym ojcu, a częściowo w roku 1984 na mocy umowy o przekazaniu gospodarstwa rolnego w zamian za emeryturę. Na mocy tej umowy, Wnioskodawcy nieruchomości przekazała matka. W datach przejęcia prawa własności nieruchomości oznaczone były jako „R” – rola. Następnie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego wszystkie nieruchomości, będące współwłasnością Wnioskodawcy, zostały przeznaczone pod budownictwo mieszkaniowe. Od początku lat 90 XX wieku nieruchomości nie były wykorzystywane rolniczo, a ze względu na rozległą powierzchnię zostały w nich wydzielone działki budowlane oraz drogi niezbędne do skomunikowania ich z drogami głównymi. W latach 90 XX wieku oraz na początku XXI wieku (lata 2002-2004) nieruchomości te zostały zbyte osobom fizycznym, albowiem na mocy umowy z Developerem wybudował on na nich osiedle szeregowych budynków mieszkalnych. W ramach inwestycji Deweloper na swój koszt urządził także nieruchomości drogowe wykładając je kostką brukową. Nieruchomości drogowe nie zostały objęte transakcją zbycia. Do dnia dzisiejszego pozostają one „de nomine” własnością Wnioskodawcy i jego brata. Od momentu ich wydzielenia z przeznaczeniem ich pod drogi Zainteresowany, ani jego brat, jako współwłaściciele, nie czynili na te nieruchomości żadnych nakładów finansowych. Aktualnie gmina zamierza wykupić od współwłaścicieli wszystkie nieruchomości oznaczone i wykorzystywane jako drogi. Nieruchomości, o których mowa we wniosku, nie były wykorzystywane w działalności gospodarczej, Wnioskodawca (ani osoba trzecia) na tych nieruchomościach nie prowadził również działalności rolniczej, o której mowa w art. 2 pkt 15 ustawy. Wnioskodawca udostępnił deweloperowi przedmiotowe nieruchomości nieodpłatnie w celu wybudowania budynków oraz wykonania zagospodarowaniem terenu. Poza tą czynnością nieruchomości drogowe nigdy nie były przedmiotem jakiejkolwiek umowy (odpłatnej lub nieodpłatnej). Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego tego fragmentu dzielnicy został zmieniony z inicjatywy Miasta. W sąsiedztwie nieruchomości objętych wnioskiem znajdowała się już wtedy zabudowa jednorodzinna o niskiej intensywności, a na terenie objętym wnioskiem o wydanie interpretacji nie była prowadzona żadna działalność (teren niezagospodarowany). Podział nieruchomości, będących przedmiotem wniosku, dokonany został na wniosek współwłaścicieli (w tym Wnioskodawcy jako jednego ze współwłaścicieli nieruchomości) zgodnie z wymogami ustawy prawo geodezyjne i kartograficzne. Wnioskodawca nie podjął, ani nie ma zamiaru podejmowania w przyszłości jakichkolwiek działań związanych z ewentualną sprzedażą tych nieruchomości na rzecz gminy. Nieruchomości te nie pełnią samodzielnej funkcji gospodarczej, nie nadają się pod zabudowę, pełnią wyłącznie funkcję komunikacyjną. Wnioskodawca nie prowadził w stosunku do przedmiotowych nieruchomości żadnej akcji marketingowej za pośrednictwem Internetu lub środków masowego przekazu, w celu ich zbycia. Przed dokonaniem sprzedaży gruntu (działek budowlanych) na rzecz osób fizycznych pomiędzy deweloperem a Wnioskodawcą nie doszło do rozliczeń finansowych. Deweloper nigdy nie wystąpił z takim roszczeniem w stosunku do Zainteresowanego, a wszystkie prace wykonał ze środków własnych. W ocenie Wnioskodawcy, nieruchomości, o których mowa we wniosku, spełniają definicję budowli w rozumieniu przepisów prawa budowlanego. Nieruchomości drogowe, będące przedmiotem wniosku, zostały uznane przez właścicieli za część zakupionych przez nich nieruchomości i użytkowane od daty ich nabycia. Przedmiotowe nieruchomości jako drogowe obsługiwały komunikacyjnie pobliską zabudowę i w ocenie Wnioskodawcy pełniły i pełnią funkcję publiczną i jako takie mają być wykupione przez miasto/gminę. Wnioskodawca od czasu sprzedaży gruntów pod budynkami mieszkalnymi nie ponosił nakładów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym na nieruchomości drogowe, będące przedmiotem wniosku.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy Wnioskodawca ma wątpliwości, czy w związku z transakcją zbycia nieruchomości drogowych po stronie Sprzedającego powstanie obowiązek podatkowy w podatku VAT.

Jak wynika z dokonanej wyżej analizy przepisów, dostawa towarów (np. nieruchomości) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy. Dopiero po zdefiniowaniu podmiotu jako podatnika VAT – co do zasady – mają dla określenia jego praw i obowiązków zastosowanie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle powyższego, aby wyjaśnić wątpliwości Wnioskodawcy, należy w pierwszej kolejności ustalić, czy w okolicznościach niniejszej sprawy, Zainteresowany będzie działał w charakterze podatnika VAT zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy.

Przy czym, uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Jak wyjaśniono wyżej – odwołując się zarówno do treści przepisów ustawy, jak i stanowiska judykatury – w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem, osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

Uwzględniając przywołane wyżej przepisy oraz orzecznictwo stwierdzić należy, że w rozpatrywanej sprawie brak jest podstaw do uznania Wnioskodawcy – w związku ze sprzedażą nieruchomości drogowych – za podatnika podatku od towarów i usług prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie handlu nieruchomościami.

Powyższe wynika z faktu, że nieruchomości drogowe nie zostały nabyte przez Wnioskodawcę z zamiarem ich dalszej odsprzedaży. Nabycie nastąpiło bowiem częściowo w roku 1982 na skutek spadkobrania po zmarłym ojcu, a częściowo w roku 1984 na mocy umowy o przekazaniu gospodarstwa rolnego przez matkę w zamian za emeryturę. Poza tym, ww. nieruchomości nie były przez Zainteresowanego wykorzystywane w działalności gospodarczej, w tym działalności rolniczej. Wnioskodawca udostępnił jedynie nieodpłatnie deweloperowi przedmiotowe nieruchomości w celu wybudowania budynków oraz wykonania zagospodarowaniem terenu. Poza tą czynnością nieruchomości, będące przedmiotem zapytania, nigdy nie były przedmiotem jakiejkolwiek umowy (odpłatnej lub nieodpłatnej). Zainteresowany nie wnioskował również o objęcie przedmiotowego gruntu miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, który został zmieniony z inicjatywy Miasta, a nie Wnioskodawcy. Zainteresowany nie podjął, ani nie ma zamiaru podejmowania w przyszłości jakichkolwiek działań związanych z ewentualną sprzedażą tych nieruchomości na rzecz gminy. Wszystkie prace, w tym związane z wyłożeniem kostki brukowej wykonał Deweloper na własny koszt w ramach zagospodarowania terenu w sąsiedztwie wybudowanych przez niego budynków mieszkalnych. Aktualnie gmina zamierza wykupić od współwłaścicieli wszystkie nieruchomości oznaczone i wykorzystywane jako drogi, gdyż obsługują one komunikacyjnie pobliską zabudowę i pełnią funkcję publiczną. Wnioskodawca natomiast nie prowadził w stosunku do przedmiotowych nieruchomości żadnej akcji marketingowej za pośrednictwem Internetu lub środków masowego przekazu, w celu ich zbycia. Zatem, pomimo, że Zainteresowany wystąpił o podział nieruchomości i zawarł umowę z Developerem, powyższego zdarzenia nie można uznać za działanie zbliżone do tych, jakie podejmują podmioty zajmujące się profesjonalnie obrotem nieruchomościami, lecz za działanie związane z zarządem majątkiem prywatnym.

Stąd też, w niniejszej sprawie, brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności Wnioskodawcy w przedmiocie zbycia tychże nieruchomości drogowych, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego – stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności). Nie wystąpił bowiem ciąg zdarzeń, które jednoznacznie przesądzają, że sprzedaż wskazanych we wniosku nieruchomości wypełnia przesłanki działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie podjął takich aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, które świadczyłyby o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez handlowców. Zainteresowany nie podejmował żadnych czynności zmierzających do podniesienia wartości gruntu. Zainteresowany nie zamierza zamieszczać ogłoszenia o sprzedaży w środkach masowego przekazu, tj. w sieci internetowej, prasie, radiu lub telewizji, ani nie zamierza podejmować innych podobnych działań marketingowych. Działania podejmowane przez Wnioskodawcę należą zatem do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Zainteresowany sprzedając przedmiotowe nieruchomości drogowe będzie korzystał z przysługującego Jemu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której nie mają zastosowania przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

Wobec powyższego należy uznać, że Wnioskodawca dokonując sprzedaży ww. nieruchomości, będzie korzystał z przysługującego prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, co nie jest wykonywaniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Brak tego statusu pozbawia Zainteresowanego cech podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, w zakresie sprzedaży wskazanych nieruchomości drogowych, a ich dostawę, cech czynności podlegającej opodatkowaniu, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W konsekwencji, odpowiadając na pytanie Zainteresowanego, należy stwierdzić, że w związku z transakcją zbycia nieruchomości drogowych po stronie Sprzedającego nie powstanie obowiązek podatkowy w podatku VAT.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym „zawarcie umowy kupna-sprzedaży nieruchomości drogowych nie rodzi po stronie sprzedającego obowiązku podatkowego w podatku VAT” uznano za prawidłowe.

Tut. Organ nie przyznaje jednak racji w kwestii zastosowania zwolnienia od podatku VAT przy sprzedaży ww. nieruchomości na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem w rozpatrywanej sprawie ma miejsce sytuacja, w której przedmiotowa dostawa nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Podkreślić należy przy tym, że pomimo identycznego skutku podatkowego (brak kwoty podatku należnego z tytułu dostawy towarów) pojęcia „zwolnienie od podatku” oraz „nie podlega opodatkowaniu” nie są tożsame.

Należy zaznaczyć, że stosownie do przepisu art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany z przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Nadmienia się, że w niniejszej interpretacji udzielono odpowiedzi w zakresie zadanego pytania i przedstawionego stanowiska. Inne kwestie nie objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – rozpatrzone.

W kwestii skutków prawnych, jakie wywołuje interpretacja indywidualna wydana dla Wnioskodawcy, stwierdzić również należy, że w myśl art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Mając na uwadze, że wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego został złożony przez Pana x– jednego ze współwłaścicieli nieruchomości drogowych zaznacza się, że interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla drugiego współwłaściciela (brata Wnioskodawcy).

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.