Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.40.2017.2.AP
z 3 lipca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 13 marca 2017 r. (data wpływu 22 marca 2017 r.), uzupełnionym pismem, które wpłynęło w dniu 23 maja 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nakładów na wybudowanie pawilonu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 marca 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., Nr 201, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 28 kwietnia 2017 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.40.2017.1.AP, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 28 kwietnia 2017 r. (data doręczenia 9 maja 2017 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem, które wpłynęło w dniu 23 maja 2017 r., nadanym za pośrednictwem polskiej placówki operatora publicznego w dniu 16 maja 2017 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni w dniu 6 sierpnia 2009 r. zawarła umowę dzierżawy ze Stowarzyszeniem „…” na budowę hali targowej, w której w zamian za poniesione wydatki miała otrzymać w dzierżawę pawilon o powierzchni 11,4 m².

Stowarzyszenie miało prawo do budowy hali na terenie dzierżawionym od Miasta ….. Koszty budowy przynależnego Wnioskodawczyni pawilonu wyniosły 84 362,18 zł. Wnioskodawczyni jako członek Stowarzyszenia ma prawo, zgodnie z zawartą umową, do odstąpienia praw do ww. boksu, jego podnajmu lub użyczenia. Ma prawo do uzyskania odszkodowania, bądź zwrotu poniesionych kosztów w przypadku wcześniejszego rozwiązania umowy dzierżawy, bądź sprzedaży hali. Wnioskodawczyni nigdy nie posiadała prawa własności do ww. pawilonu. W wybudowanym pawilonie prowadziła działalność gospodarczą, sprzedaż detaliczną odzieży, opodatkowaną ryczałtowo.

Wnioskodawczyni w dniu 5 września 2016 r. podpisała umowę odstąpienia pawilonu na rzecz innej osoby fizycznej, w zamian za zwrot poniesionych nakładów. Kwota przelana z tytułu umowy odstąpienia wyniosła 84 000,00 zł.

W piśmie, które wpłynęło w dniu 23 maja 2017 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni wskazała, że działalność gospodarczą prowadzi od 15 marca 1982 r. Zakres działalności to handel detaliczny odzieżą. Forma opodatkowania to ryczałt ewidencjonowany. Wnioskodawczyni w dniu 6 sierpnia 2009 r. podpisała umowę dzierżawy ze Stowarzyszeniem „….” na dzierżawę terenu użytkowego o powierzchni 11,40 m², przeznaczonego na stanowisko handlowe w budynku hali targowej, oznaczone jako pawilon nr 53, oraz prawo do korzystania z pomieszczeń i terenów wspólnych, proporcjonalnie do wielkości stanowiska handlowego. Koszty poniesione przez Wnioskodawczynię z tytułu udziału w kosztach realizacji budowy hali targowej wyniosły 84 362,18 zł. Umowa została podpisana przez Wnioskodawczynię, jako osobę fizyczną, a nie jako przedsiębiorcę. W prowadzonej działalności gospodarczej nigdy nie zostały uwzględnione koszty poniesione na wybudowanie użytkowanego przez Wnioskodawczynię pawilonu. Inwestycja ta nie była również wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ani amortyzowana. W podpisanej przez Wnioskodawczynię umowie dzierżawy zostały zawarte postanowienia o prawie do odszkodowania, w dwóch przypadkach. W przypadku wygaśnięcia umowy z upływem terminu, na który została zawarta, Wydzierżawiający (Stowarzyszenie „…..”) jest zobowiązany wypłacić Dzierżawcy, który w dniu wygaśnięcia umowy dzierżawy zajmował dane stanowisko handlowe, kwotę obliczoną w ten sam sposób, w którym obliczono udział Dzierżawcy w kosztach realizacji budowy hali. Warunkiem otrzymania odszkodowania jest uzyskanie przez Wydzierżawiającego odszkodowania od Miasta ….. W przypadku rozwiązania umowy przed terminem (w wyniku zalegania z opłatami za dzierżawę i eksploatację) Dzierżawcy przysługuje odszkodowanie w wysokości określonej przez biegłego rzeczoznawcę, po sfinalizowaniu umowy z nowym nabywcą, pomniejszone o koszty manipulacyjne do dnia zawarcia umowy z nowym nabywcą. Wnioskodawczyni od momentu oddania do użytkowania, czyli od sierpnia 2009 r., prowadziła w wybudowanym pawilonie działalność gospodarczą. W dniu 5 września 2016 r. podpisała jako osoba fizyczna (nie przedsiębiorca) umowę z osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej, na odstąpienie prawa dzierżawy powyższego pawilonu za kwotę 84 000,00 zł. Od uzyskanych środków Wnioskodawczyni nie odprowadziła podatku, uznając, że jest to zwrot poniesionych nakładów. Przychód uzyskany z odstąpienia prawa dzierżawy był niższy niż koszy, które Wnioskodawczyni poniosła na wybudowanie pawilonu. Osoba, która nabyła od Niej prawo dzierżawy pawilonu, będzie miała prawo do uzyskania odszkodowania w przypadku rozwiązania umowy dzierżawy przez Stowarzyszenie „…..”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy Wnioskodawczyni uzyskane środki z odstąpienia prawa do dzierżawy pawilonu prawidłowo zaliczyła do przychodów określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, uzyskany przychód z tytułu odstąpienia pawilonu nie jest Jej przychodem podlegającym opodatkowaniu, tylko zwrotem poniesionych nakładów. Z tytułu tej transakcji Wnioskodawczyni nie uzyskała żadnego dodatkowego przychodu, który można by określić jako zysk. Wnioskodawczyni nigdy nie posiadała prawa własności do tego lokalu i w związku z tym pawilon nie był wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W piśmie, które wpłynęło w dniu 23 maja 2017 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni wskazała, że uzyskany przez Nią przychód należy zaliczyć do przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, a co za tym idzie nie była zobowiązana do zapłaty podatku, ponieważ nie uzyskała dochodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. Artykuł 47 § 1 ww. ustawy, stanowi natomiast, że część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane oraz drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania (art. 48 Kodeks cywilny). Według art. 226 § 1 cyt. ustawy, samoistny posiadacz w dobrej wierze może żądać zwrotu nakładów koniecznych o tyle, o ile nie mają pokrycia w korzyściach, które uzyskał z rzeczy. Zwrotu innych nakładów może żądać o tyle, o ile zwiększają wartość rzeczy w chwili jej wydania właścicielowi. W związku z tym że część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności, własność rzeczy rozciąga się automatycznie na przedmiot, który się stał częścią składową tej rzeczy. Z art. 48 ww. ustawy, wynika, że to, co zostało połączone z gruntem, dzieli los prawny gruntu (superficies solo cedit), czyli właściciel gruntu jest właścicielem wszystkiego, co jest trwale związane z gruntem (budynki, budowle, inne urządzenia). Należy zatem stwierdzić, że co do zasady budynek wzniesiony przez samoistnego posiadacza gruntu nie stanowi jego własności. Oznacza to, że nie może on dokonać sprzedaży tego budynku.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy, ustawodawca dokonał podziału przysporzeń majątkowych uzyskiwanych przez podatników na różne źródła przychodów.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 3, 7 i 8 powołanej ustawy, źródłami przychodów są:

• pozarolnicza działalność gospodarcza,
  
• kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a)-c),
  
• odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:
  1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
     
  2. prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
     
  3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
     
  4. innych rzeczy,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Natomiast w myśl art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Zasady ustalania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej zostały określone w art. 14 tej ustawy, który w ust. 1 stanowi, że za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl art. 10 ust. 3 ww. ustawy, przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Z kolei przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

1. środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1 500 zł,
3. składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
4. składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

- wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 14 ust. 2c ww. ustawy, do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio.

W świetle art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.

Ponieważ ustawodawca nie zdefiniował pojęcia praw majątkowych, wyjaśniając je odwołać się należy do poglądów doktryny prawa.

Przez prawa te należy rozumieć tutaj prawa podmiotowe, które mogą występować w trzech postaciach: roszczeń, uprawnień kształtujących i zarzutów. Jednym z podziałów praw podmiotowych, jaki jest dokonywany w doktrynie, jest podział na prawa majątkowe i prawa niemajątkowe. Podstawą dokonania tego podziału jest interes, jaki one realizują. Prawa majątkowe związane są bowiem z interesem ekonomicznym danego podmiotu. W doktrynie prawa podatkowego (por. np. A. Gomułowicz, J. Małecki, Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, Komentarz, Warszawa 2002, s. 93, 153-154) przy definiowaniu praw majątkowych sięga się do wykładni systemowej i powszechnie stosowanego tego terminu na gruncie prawa cywilnego. Prawa majątkowe – to zatem najogólniej rzecz biorąc prawa podmiotowe pozostające w ścisłym związku z ekonomicznym interesem uprawnionego, związane z jego majątkiem.

Do praw majątkowych zalicza się zatem, m.in. następujące prawa:

• rzeczowe (prawo własności, prawo wieczystego użytkowania, ograniczone prawa rzeczowe);
  

• obligacyjne (np. wynikające z umowy najmu, dzierżawy czy rachunku bankowego);
  

• na dobrach niematerialnych o charakterze majątkowym (np. prawa autorskie, czy własności przemysłowej);
  

• rodzinne o charakterze majątkowym (np. prawa spadkowe związane ze spadkiem, zachowkiem i zapisem);
  

• wynikające ze stosunku prawnopodatkowego, a związane, np. z prawem do nadpłaty i oprocentowania jak za zaległości podatkowe, prawo do odszkodowania za wadliwe czynności organu podatkowego.
  
  

Wyliczenie zawarte w przepisie art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych praw majątkowych, z których przychody podlegają opodatkowaniu, nie ma charakteru wyczerpującego, o czym świadczy posłużenie się przez ustawodawcę terminem „w szczególności”. Skoro zatem katalog przychodów z praw majątkowych ma charakter otwarty, to uprawnionym jest zaliczenie do niego także innych praw majątkowych, literalnie niewymienionych w tym przepisie. Jednocześnie treść tego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zarówno przychody z wykonania (wykorzystania) tych praw, jak również z ich sprzedaży lub zamiany.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego, Wnioskodawczyni w dniu 6 sierpnia 2009 r. zawarła umowę dzierżawy na budowę hali targowej, w której w zamian za poniesione wydatki miała otrzymać w dzierżawę pawilon. Koszty budowy przynależnego Wnioskodawczyni pawilonu wyniosły 84 362,18 zł. Umowa została podpisana przez Wnioskodawczynię, jako osobę fizyczną, a nie jako przedsiębiorcę. W prowadzonej działalności gospodarczej nigdy nie zostały uwzględnione koszty poniesione na wybudowanie użytkowanego przez Wnioskodawczynię pawilonu. Inwestycja ta nie była również wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ani amortyzowana. Wnioskodawczyni zgodnie z zawartą umową miała prawo do odstąpienia praw do ww. boksu, jego podnajmu lub użyczenia. Miała prawo do uzyskania odszkodowania, bądź zwrotu poniesionych kosztów w przypadku wcześniejszego rozwiązania umowy dzierżawy, bądź sprzedaży hali. Wnioskodawczyni nigdy nie posiadała prawa własności do ww. pawilonu. W wybudowanym pawilonie prowadziła działalność gospodarczą, sprzedaż detaliczną odzieży, opodatkowaną ryczałtowo. Wnioskodawczyni w dniu 5 września 2016 r. podpisała umowę odstąpienia pawilonu na rzecz innej osoby fizycznej, w zamian za zwrot poniesionych nakładów. Kwota przelana z tytułu umowy odstąpienia wyniosła 84 000,00 zł.

Mając na względzie powyższe przepisy, kwota uzyskana z opisanej we wniosku sprzedaży nie będzie stanowiła przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ani też przychodu ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy. Opisana we wniosku czynność nie stanowi bowiem zbycia środka trwałego wykorzystywanego w działalności gospodarczej, gdyż zgodnie z opisem stanu faktycznego umowa dzierżawy została podpisana przez Wnioskodawczynię, jako osobę fizyczną, a nie jako przedsiębiorcę. Ponadto, w prowadzonej działalności gospodarczej nigdy nie zostały uwzględnione koszty poniesione na wybudowanie użytkowanego przez Wnioskodawczynię pawilonu oraz inwestycja ta nie była wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ani amortyzowana. Pawilon bowiem nie stanowił własności Wnioskodawczyni, tylko był dzierżawiony. Czynność ta nie stanowi też odpłatnego zbycia nieruchomości, ponieważ hala targowa, w której usytuowany jest pawilon nie był własnością Wnioskodawczyni.

Zatem stwierdzić należy, że dokonując sprzedaży nakładów poniesionych na budowę pawilonu w budynku hali targowej stanowiącym własność Miasta, Wnioskodawczyni zbyła prawa majątkowe, w postaci roszczeń przysługujących zgodnie z prawem cywilnym z tytułu poniesionych nakładów na cudzej nieruchomości.

Sprzedaż praw majątkowych należy kwalifikować do źródła przychodów wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy (kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c).

Mając na uwadze powyższe uregulowania prawne oraz przedstawiony stan faktyczny stwierdzić należy, że kwota otrzymana przez Wnioskodawczynię z tytułu sprzedaży nakładów poniesionych na budowę pawilonu usługowego stanowi przychód z tytułu odpłatnego zbycia praw majątkowych, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a nie jak twierdzi Wnioskodawczyni, że uzyskaną przez Nią kwotę należy zaliczyć do przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy. Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega dochód uzyskany z przedmiotowej sprzedaży, tj. różnica pomiędzy ceną uzyskaną ze sprzedaży, a kosztami uzyskania przychodu, poniesionymi w celu jego uzyskania.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2016 r., poz. 201, z późn. zm.), przepisów art. 14k – 14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.